ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 
ถ้าบางสิ่งบางอย่างถูกกำหนดมา…และไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงได้ แม้ว่าสิ่งเหล่านั้น จะเป็นสิ่งที่มันไม่สมควร...ก็ตาม...เมืองแห่งความเจริญ รถหรูราคาแพงวิ่งขวักไขว่ ตึกรามบ้านช่องผุดขึ้นแทนต้นไม้น้อยใหญ่ที่เคยยืนต้นแต่สุดท้ายก็ถูกรื้อทิ้งไป...ห้างสรรพสินค้าที่มีแทบทุกอย่างที่ทุกคนต้องการ เป็นแหล่งรวมตัวของนักช็อป...ทุกอย่างดูวุ่นวาย และแข่งกันอย่างไม่สิ้นสุด...แต่ท่ามกลางเมืองใหญ่ความสดใสก็ยังแฝงอยู่ทุกที่...
“น้องบีคะ คุณพี่กลับมาแล้วล่ะค่ะ”
“พี่เอกลับมาแล้ว” คนที่นั่งเล่นอยู่ในสวนหันมาถามคนดูแลที่เดินเข้ามาบอก ปากเล็กแยกยิ้มอย่างน่ารัก ทั้งที่มือยังถือพวงดอกเล็บมือนางไว้ด้วย...
“ปล่อยดอกไม้ก่อนเถอะค่ะ แล้วแต่งตัวดี ๆ”
“ยายพิมพ์จ๋า..มีขนมน้องบีไหม.” โยนช่อดอกไม้ทิ้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนให้ยายพิมพ์จ๋า คนดูแลตัวเองเป็นคนจัดแจงเสื้อผ้า ปัดฝุ่นและเศษหญ้าที่ติดกางเกงให้...ในหัวก็ยังคิดถึงขนมที่พี่เอบอกว่าจะซื้อมาฝากวันนี้....
“ไม่รู้สิคะ ยายก็ไม่ได้สังเกต เสร็จแล้วค่ะ ไปเถอะประเดี๋ยวคุณพี่จะขึ้นห้องไปทำงานซะก่อน”
“งั้นน้องบีไปแล้วนะ”
“ไม่ต้องวิ่งค่ะ เดินดีๆ” ยายพิมพ์หรือแม่พิมพ์ เป็นคนดูแลทุกอย่างในบ้านหลังนี้ แม้กระทั่งเด็กหนุ่มที่วิ่งไปเมื่อครู่...น่าสงสาร...นี่คือสิ่งที่คิด...ทั้งที่ตอนนี้ก็ 17 ปีแล้ว..ก่อนหน้านี้ 2 ปี ...ยังเป็นเด็กมุ่งมั่น...เรียนเก่ง จบ ม.3 ด้วยเกรดเฉลี่ยเป็นอันดับหนึ่งของห้องเพราะตั้งใจจะเป็นหมอเหมือนพี่ชายตัวเอง...เพียงแค่ไม่นานหลังจากที่คุณวีรยา คุณแม่เสียชีวิต ก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่พูดไม่คุยกับใคร...เพียงไม่กี่เดือนหลังจากนั้น คุณพรชัย คุณพ่อก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตามไป...ลูกชายคนเล็กถึงกับเป็นลมหมดสติ...และสุดท้ายก็ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางแบบนี้...
/ กระทบอย่างรุนแรงทางด้านจิตใจและความรู้สึกนึกคิด คนไข้จะรู้สึก เหมือนตัวเอง เป็นเด็ก 4-5 ขวบ....แต่ความสามารถและมันสมองของเขาจะไม่ลดครับ...เขาจะจดจำหรือทำอะไรได้เหมือนปัจจุบัน เพียงแต่ในเมื่อเขาคือเด็ก 5 ขวบ เขาก็จะทำแต่สิ่งที่เด็กวัยนั้นทำ...ทางครอบครัวต้องพยายามป้อนให้น้องด้วย....ต้องรอเวลาที่เขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม อาจจะ เดือน หรือสองเดือน ปี หรือสองปี...หรือไม่ก็..ตลอดชีวิต...แต่ผมจะบอกพวกคุณไว้ว่า...โชคดีแล้วครับที่น้องไม่เป็นเจ้าชายนิทรา /
..แต่ก็น่ารักเหลือเกิน จนคนที่อยู่รอบ ๆ ข้าง.. ทั้งรักและเอ็นดูไม่ห่าง...คุณเอกวินคุณหมอทหาร...ไฟแรงทางด้านรักษาโรคเกี่ยวกับหัวใจ...รักษาคนอื่นได้ แต่น้องตัวเองกลับรักษาไม่ได้บางครั้งเลยรู้สึกโทษตัวเอง....ยังดีที่คุณนิชาแฟนคุณเอทั้งรักและห่วงคุณบีไม่น้อยกว่าพี่ชายมาคอยดูแลด้วยอีกแรง...
“พี่เอจ๋า....น้องบีมาแล้ว ..” เสียงเจื้อยแจ้ว พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังวิ่งมาด้วยความเร็ว....อย่างนี้แหละคราวที่แล้วถึงได้วิ่งชนกระจกห้องทำงานพี่ชายซะหัวเขียว ดีที่กระจกหนาไม่แตก...
“มาแล้วเหรอตัวแสบไปไหนมาเนี่ย พี่นิชามารอตั้งนานแล้วนะ”
“พี่นิชามา...อยู่ไหน ทำไมไม่มาหาน้องบีล่ะ..” กอดเอวพี่ชายแน่น พร้อมกับยืดคอมองหาพี่สาวคนสวย...ที่แสนดี...และน้องบีก็รักพี่นิชาพอ ๆ กับพี่เอแล้วก็ยายพิมพ์เลย...แต่ไหนล่ะ มองแล้วไม่เห็นมีพี่นิชาเลย...
“อยู่นี่ค่า น้องบี...มากินขนมเร้ว พี่นิชาใส่จานให้แล้ว”
“...ขนม...พี่นิชาใจดีที่สุดเลย...” แยกยิ้มจนแก้มป่อง ๆ แทบจะปริ ผละออกจากพี่ชายทันทีที่พี่สาวมานั่งลง. ก่อนจะหันมากอดอีกคนแทน...
“เอ๊า อย่างนี้ก็ไม่รักพี่แล้วสิ”
“ก็รัก แต่น้องบีรักพี่นิชาก่อนได้ไหมค๊าบ”
“รักพี่นิชาหรือรักขนมเนี่ย อ่ะอ้าปากพี่ป้อน” นิชาเอาช้อนจ้วงตักขนมหม้อแกงเจ้าโปรดของน้องชายคนรัก ก่อนจะยื่นส่งเข้าปากบางนั่น...น่ารัก และน่าสงสารไปพร้อม ๆ กัน...เธอเป็นลูกคนเดียวเลยรู้สึกรักน้องบีเหมือนน้องตัวเอง...ยิ่งเป็นอย่างนี้เลยทั้งห่วงทั้งหวง นิชาทำงานเป็นพยาบาลทำงานที่เดียวกับหมอเอ คนรักของเธอที่คบกันก่อนที่ครอบครัวนี้จะเกิดเรื่องซะอีก เลยเหมือนจะเป็นครอบครัวเดียวกันไปแล้ว...
“ อาหร่อย คิ คิ”
“..................” หญิงสาวมองคนที่ยิ้มมาเพราะถูกใจรสขนมทั้งที่ยังอมขนมจนแก้มป่อง....ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ไปเช็ดขอบปากเล็กนั่น....เหตุผลที่ใครต่อใครเอ็นดู คงไม่พ้นนิสัยน่ารัก ๆ แบบเด็กที่เจ้าตัวก็คงไม่เต็มใจจะเป็นเท่าไหร่ แล้วก็หน้าตา...ที่กระเดียดไปทางเด็กผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย ผิวขาว ตาโต ตัวบาง ปากนิด จมูกหน่อย...เรียกได้ว่าน่าเอ็นดูสุดๆ เลยหลงกันได้ขนาดนี้...พวกเธอได้แต่เฝ้ารอเวลา...ที่น้องบีจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม....แต่ถึงจะเป็นอย่างนี้ เธอคนนึงที่จะยอมดูแลไปตลอดชีวิต...
“เรื่องที่หมอพูดจะเอาจริงเหรอคะ..คือ...นิชา...”
“ผมก็ไม่อยากทำหรอกนิชา...แต่มันจำเป็น...ผมไม่อยากให้คุณไปด้วยด้วยซ้ำ...การที่ต้องไปประจำกองกำลังชายแดน มันไม่ใช่เรื่องสบาย แล้วก็อันตรายด้วย..ถ้าผมไม่ทำอย่างนั้น...น้องบีจะอยู่กับใคร เราจะหอบกระเตงไปด้วยเหรอ...ยายพิมพ์ก็แก่แล้วคงจะดูแลน้องบีคนเดียวไม่ไหว”
“ไม่ค่ะ นิชาจะไปด้วย ในเมื่อหมอยืนยันว่าเพื่อนหมอจะดูแลน้องบีได้ นิชาก็จะไม่ห่วง...นิชาเชื่อว่าหมอเก่งพอที่จะรู้ว่าใครเป็นยังไง” หันไปยิ้มให้คนที่ดูเหมือนจะอร่อยขนม เพราะแอบหยิบช้อนจากมือเธอไปตักกินเอง ใบหน้าน่ารักเงยมาส่งยิ้มให้อย่างไม่รู้เรื่องอะไร....ทั้งที่ขนมหม้อแกงยังเต็มปากเคี้ยวจนแก้มตุ่ย...
“..ได้สิ...ปันณธร..ต้องดูแลน้องบีได้...เขารับปากผมแล้ว แล้วผมก็เชื่อว่าเขาทำได้...”
ปันณธร ลูกชายเจ้าพ่อ ปัฐพี ที่ใครต่อใครก็รู้จักในนามเสี่ยพี อำนาจมืดดันหลังนักการเมือง ก่อม๊อบเดินขบวนต่อต้าน...อำนาจที่สามารถโค่นล้มหรือช่วยรัฐบาล....เงินทองมหาศาล จนมีข่าวร่ำลือว่าสามารถเอาเงินมาช่วยเหลือรัฐบาลให้พ้นจากยุคเศรฐกิจตกต่ำได้...แต่เพื่อนเขากลับแยกตัวจากสิ่งเหล่านี้ไปทำธุรกิจส่งออกเล็ก ๆ เป็นของตัวเอง...ทั้งที่สมบัติทุกชิ้นตอนนี้ของเสี่ยพี ยกให้ลูกชายคนเดียวหมดแล้ว....ถึงจะไม่ยุ่ง แต่ก็มีบ้างที่ต้องเข้าไปช่วยงานและเป็นตัวแทนพ่อ...ทำให้วงสังคมกล่าวขานถึงกัน....ร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา..แบบฉบับลูกครึ่งจีน ไทย...เนื้อหอมสุด ๆ เพราะอายุ 35 แล้วก็ยังไม่มีแฟน....วัน ๆ ก็เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในสวนไม้ดอกขนาดใหญ่ที่ส่งออกพันธุ์ไม้ได้ทีละไม่น้อย...ตัดต่อ ตัดแต่ง ไม่สิ้นสุด....แม้จะมีสาวๆ ไปหาถึงที่ เจ้าตัวก็ใช้สีหน้าเย็นชาโต้กลับมาทุกราย...ยังคิดอยู่ว่าเมื่อไหร่จะลงเอยกับใครซักที ก็เพราะท่าทางเย็นชาพวกนั้นบวกกับเป็นลูกเจ้าพ่อ เลยทำให้ดูน่ากลัว...ทั้งที่จริงๆ แล้วเขารู้ดีว่าเพื่อนเขาเป็นคนยังไง ไม่งั้นเขาคงไม่กล้าที่จะรบกวนให้ดูแลน้องบีให้....
“พี่เอจ๋า อ้ามค๊าบ เหลือคำสุดท้าย แล้ว อ้าม”
“อร่อยจัง”
“น้องบี ทำเอง”
“อย่ามาขี้โม้” โยกหัวน้องชายที่ยืดอกขึ้นเหมือนภูมิใจ ยังจะมาคุยอีก...ทั้งที่ตัวเองก็รอกินขนมทั้งวัน....
“น้องบี...ถ้าพี่นิชากับพี่เอไม่อยู่อย่าดื้อนะ ทำตัวน่ารัก ๆ นะคะรู้ไหมเด็กดี”
“น้องบีไม่ดื้อ เหมือนทุกวัน จะเป็นเด็กดีรอพี่เอกับพี่นิชากลับมาหาเหมือนทุกวัน..”
“โธ่..ดีแล้ว จ้า ดีแล้ว....พี่ต้องคิดถึงน้องบีมาก..” โอบกอดร่างบางนั่นไว้ ก่อนจะน้ำตาซึม....แล้วอย่างนี้จะอยากทิ้งไปไหน ถ้าไม่จำเป็น...ทำตัวน่ารัก...แล้วคนอื่นจะรักเหมือนที่พวกเธอรักไหม....
“ไม่ต้องห่วงนิชา...ไอ้ปันมันดูแล น้องบีได้แน่ๆ เราก็แค่คิดถึง ใช่ว่าจะโทรติดต่อน้องบีไม่ได้ซักหน่อย”
“อืม..นิชาทราบค่ะ...แต่นิชาก็ยัง...” ผละตัวออก ก่อนจะมองตากลมโตที่มองเธออยู่....จะรู้เรื่องอะไรไหม...จะร้องไห้หาเหมือนคราวที่เธอเข้าเวรไม่ได้เจอกันสามวันติดหรือเปล่า....ลูบแก้มนิ่มนั่นเบาๆ ก่อนจะกอดอีกครั้ง....
...ขอให้สถานที่ ที่น้องบีจะไป มีแต่คนดี ๆ มีแต่คนรักและเอ็นดูน้องบี...เพราะคน ๆ นี้ คือแก้วตาดวงใจของใครหลายๆ คน ไม่เว้นแม้แต่พ่อกับแม่เธอที่มาเยี่ยมน้องบ่อย ๆ ในเมื่อน้องบีทำให้พวกเธอรักได้อย่างไม่มีข้อแม้ ก็ต้องทำให้คนอื่นที่จะพบเจอ...รักได้เหมือนกัน...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
