~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน  (อ่าน 603373 ครั้ง)

~ Blue_Area ~

  • บุคคลทั่วไป
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้





1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0






 :pig2:

ถ้าบางสิ่งบางอย่างถูกกำหนดมา…และไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงได้ แม้ว่าสิ่งเหล่านั้น จะเป็นสิ่งที่มันไม่สมควร...ก็ตาม...เมืองแห่งความเจริญ รถหรูราคาแพงวิ่งขวักไขว่ ตึกรามบ้านช่องผุดขึ้นแทนต้นไม้น้อยใหญ่ที่เคยยืนต้นแต่สุดท้ายก็ถูกรื้อทิ้งไป...ห้างสรรพสินค้าที่มีแทบทุกอย่างที่ทุกคนต้องการ เป็นแหล่งรวมตัวของนักช็อป...ทุกอย่างดูวุ่นวาย และแข่งกันอย่างไม่สิ้นสุด...แต่ท่ามกลางเมืองใหญ่ความสดใสก็ยังแฝงอยู่ทุกที่...

“น้องบีคะ คุณพี่กลับมาแล้วล่ะค่ะ”

“พี่เอกลับมาแล้ว”   คนที่นั่งเล่นอยู่ในสวนหันมาถามคนดูแลที่เดินเข้ามาบอก ปากเล็กแยกยิ้มอย่างน่ารัก ทั้งที่มือยังถือพวงดอกเล็บมือนางไว้ด้วย...

“ปล่อยดอกไม้ก่อนเถอะค่ะ  แล้วแต่งตัวดี ๆ”

“ยายพิมพ์จ๋า..มีขนมน้องบีไหม.”  โยนช่อดอกไม้ทิ้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนให้ยายพิมพ์จ๋า คนดูแลตัวเองเป็นคนจัดแจงเสื้อผ้า ปัดฝุ่นและเศษหญ้าที่ติดกางเกงให้...ในหัวก็ยังคิดถึงขนมที่พี่เอบอกว่าจะซื้อมาฝากวันนี้....

“ไม่รู้สิคะ ยายก็ไม่ได้สังเกต เสร็จแล้วค่ะ ไปเถอะประเดี๋ยวคุณพี่จะขึ้นห้องไปทำงานซะก่อน”

“งั้นน้องบีไปแล้วนะ”

“ไม่ต้องวิ่งค่ะ เดินดีๆ”  ยายพิมพ์หรือแม่พิมพ์ เป็นคนดูแลทุกอย่างในบ้านหลังนี้ แม้กระทั่งเด็กหนุ่มที่วิ่งไปเมื่อครู่...น่าสงสาร...นี่คือสิ่งที่คิด...ทั้งที่ตอนนี้ก็ 17  ปีแล้ว..ก่อนหน้านี้ 2 ปี ...ยังเป็นเด็กมุ่งมั่น...เรียนเก่ง จบ ม.3 ด้วยเกรดเฉลี่ยเป็นอันดับหนึ่งของห้องเพราะตั้งใจจะเป็นหมอเหมือนพี่ชายตัวเอง...เพียงแค่ไม่นานหลังจากที่คุณวีรยา คุณแม่เสียชีวิต ก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่พูดไม่คุยกับใคร...เพียงไม่กี่เดือนหลังจากนั้น คุณพรชัย คุณพ่อก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตามไป...ลูกชายคนเล็กถึงกับเป็นลมหมดสติ...และสุดท้ายก็ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางแบบนี้...

/ กระทบอย่างรุนแรงทางด้านจิตใจและความรู้สึกนึกคิด  คนไข้จะรู้สึก เหมือนตัวเอง เป็นเด็ก 4-5 ขวบ....แต่ความสามารถและมันสมองของเขาจะไม่ลดครับ...เขาจะจดจำหรือทำอะไรได้เหมือนปัจจุบัน เพียงแต่ในเมื่อเขาคือเด็ก 5 ขวบ เขาก็จะทำแต่สิ่งที่เด็กวัยนั้นทำ...ทางครอบครัวต้องพยายามป้อนให้น้องด้วย....ต้องรอเวลาที่เขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม อาจจะ เดือน หรือสองเดือน ปี หรือสองปี...หรือไม่ก็..ตลอดชีวิต...แต่ผมจะบอกพวกคุณไว้ว่า...โชคดีแล้วครับที่น้องไม่เป็นเจ้าชายนิทรา /

..แต่ก็น่ารักเหลือเกิน จนคนที่อยู่รอบ ๆ ข้าง.. ทั้งรักและเอ็นดูไม่ห่าง...คุณเอกวินคุณหมอทหาร...ไฟแรงทางด้านรักษาโรคเกี่ยวกับหัวใจ...รักษาคนอื่นได้ แต่น้องตัวเองกลับรักษาไม่ได้บางครั้งเลยรู้สึกโทษตัวเอง....ยังดีที่คุณนิชาแฟนคุณเอทั้งรักและห่วงคุณบีไม่น้อยกว่าพี่ชายมาคอยดูแลด้วยอีกแรง...

“พี่เอจ๋า....น้องบีมาแล้ว ..” เสียงเจื้อยแจ้ว พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังวิ่งมาด้วยความเร็ว....อย่างนี้แหละคราวที่แล้วถึงได้วิ่งชนกระจกห้องทำงานพี่ชายซะหัวเขียว ดีที่กระจกหนาไม่แตก...

“มาแล้วเหรอตัวแสบไปไหนมาเนี่ย พี่นิชามารอตั้งนานแล้วนะ”

“พี่นิชามา...อยู่ไหน ทำไมไม่มาหาน้องบีล่ะ..”  กอดเอวพี่ชายแน่น พร้อมกับยืดคอมองหาพี่สาวคนสวย...ที่แสนดี...และน้องบีก็รักพี่นิชาพอ ๆ กับพี่เอแล้วก็ยายพิมพ์เลย...แต่ไหนล่ะ มองแล้วไม่เห็นมีพี่นิชาเลย...

“อยู่นี่ค่า น้องบี...มากินขนมเร้ว พี่นิชาใส่จานให้แล้ว”

“...ขนม...พี่นิชาใจดีที่สุดเลย...”  แยกยิ้มจนแก้มป่อง ๆ แทบจะปริ ผละออกจากพี่ชายทันทีที่พี่สาวมานั่งลง. ก่อนจะหันมากอดอีกคนแทน...

“เอ๊า อย่างนี้ก็ไม่รักพี่แล้วสิ”

“ก็รัก แต่น้องบีรักพี่นิชาก่อนได้ไหมค๊าบ”

“รักพี่นิชาหรือรักขนมเนี่ย อ่ะอ้าปากพี่ป้อน”  นิชาเอาช้อนจ้วงตักขนมหม้อแกงเจ้าโปรดของน้องชายคนรัก ก่อนจะยื่นส่งเข้าปากบางนั่น...น่ารัก และน่าสงสารไปพร้อม ๆ กัน...เธอเป็นลูกคนเดียวเลยรู้สึกรักน้องบีเหมือนน้องตัวเอง...ยิ่งเป็นอย่างนี้เลยทั้งห่วงทั้งหวง  นิชาทำงานเป็นพยาบาลทำงานที่เดียวกับหมอเอ คนรักของเธอที่คบกันก่อนที่ครอบครัวนี้จะเกิดเรื่องซะอีก เลยเหมือนจะเป็นครอบครัวเดียวกันไปแล้ว...

“ อาหร่อย คิ คิ”

“..................”  หญิงสาวมองคนที่ยิ้มมาเพราะถูกใจรสขนมทั้งที่ยังอมขนมจนแก้มป่อง....ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ไปเช็ดขอบปากเล็กนั่น....เหตุผลที่ใครต่อใครเอ็นดู คงไม่พ้นนิสัยน่ารัก ๆ แบบเด็กที่เจ้าตัวก็คงไม่เต็มใจจะเป็นเท่าไหร่  แล้วก็หน้าตา...ที่กระเดียดไปทางเด็กผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย  ผิวขาว ตาโต  ตัวบาง ปากนิด จมูกหน่อย...เรียกได้ว่าน่าเอ็นดูสุดๆ  เลยหลงกันได้ขนาดนี้...พวกเธอได้แต่เฝ้ารอเวลา...ที่น้องบีจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม....แต่ถึงจะเป็นอย่างนี้ เธอคนนึงที่จะยอมดูแลไปตลอดชีวิต... 

“เรื่องที่หมอพูดจะเอาจริงเหรอคะ..คือ...นิชา...”

“ผมก็ไม่อยากทำหรอกนิชา...แต่มันจำเป็น...ผมไม่อยากให้คุณไปด้วยด้วยซ้ำ...การที่ต้องไปประจำกองกำลังชายแดน มันไม่ใช่เรื่องสบาย แล้วก็อันตรายด้วย..ถ้าผมไม่ทำอย่างนั้น...น้องบีจะอยู่กับใคร เราจะหอบกระเตงไปด้วยเหรอ...ยายพิมพ์ก็แก่แล้วคงจะดูแลน้องบีคนเดียวไม่ไหว”

“ไม่ค่ะ นิชาจะไปด้วย ในเมื่อหมอยืนยันว่าเพื่อนหมอจะดูแลน้องบีได้ นิชาก็จะไม่ห่วง...นิชาเชื่อว่าหมอเก่งพอที่จะรู้ว่าใครเป็นยังไง”   หันไปยิ้มให้คนที่ดูเหมือนจะอร่อยขนม เพราะแอบหยิบช้อนจากมือเธอไปตักกินเอง ใบหน้าน่ารักเงยมาส่งยิ้มให้อย่างไม่รู้เรื่องอะไร....ทั้งที่ขนมหม้อแกงยังเต็มปากเคี้ยวจนแก้มตุ่ย...

“..ได้สิ...ปันณธร..ต้องดูแลน้องบีได้...เขารับปากผมแล้ว แล้วผมก็เชื่อว่าเขาทำได้...”

  ปันณธร ลูกชายเจ้าพ่อ ปัฐพี ที่ใครต่อใครก็รู้จักในนามเสี่ยพี อำนาจมืดดันหลังนักการเมือง ก่อม๊อบเดินขบวนต่อต้าน...อำนาจที่สามารถโค่นล้มหรือช่วยรัฐบาล....เงินทองมหาศาล จนมีข่าวร่ำลือว่าสามารถเอาเงินมาช่วยเหลือรัฐบาลให้พ้นจากยุคเศรฐกิจตกต่ำได้...แต่เพื่อนเขากลับแยกตัวจากสิ่งเหล่านี้ไปทำธุรกิจส่งออกเล็ก ๆ เป็นของตัวเอง...ทั้งที่สมบัติทุกชิ้นตอนนี้ของเสี่ยพี ยกให้ลูกชายคนเดียวหมดแล้ว....ถึงจะไม่ยุ่ง แต่ก็มีบ้างที่ต้องเข้าไปช่วยงานและเป็นตัวแทนพ่อ...ทำให้วงสังคมกล่าวขานถึงกัน....ร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา..แบบฉบับลูกครึ่งจีน ไทย...เนื้อหอมสุด ๆ เพราะอายุ 35 แล้วก็ยังไม่มีแฟน....วัน ๆ ก็เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในสวนไม้ดอกขนาดใหญ่ที่ส่งออกพันธุ์ไม้ได้ทีละไม่น้อย...ตัดต่อ ตัดแต่ง ไม่สิ้นสุด....แม้จะมีสาวๆ  ไปหาถึงที่ เจ้าตัวก็ใช้สีหน้าเย็นชาโต้กลับมาทุกราย...ยังคิดอยู่ว่าเมื่อไหร่จะลงเอยกับใครซักที ก็เพราะท่าทางเย็นชาพวกนั้นบวกกับเป็นลูกเจ้าพ่อ เลยทำให้ดูน่ากลัว...ทั้งที่จริงๆ  แล้วเขารู้ดีว่าเพื่อนเขาเป็นคนยังไง ไม่งั้นเขาคงไม่กล้าที่จะรบกวนให้ดูแลน้องบีให้....

“พี่เอจ๋า อ้ามค๊าบ เหลือคำสุดท้าย แล้ว อ้าม”

“อร่อยจัง”

“น้องบี ทำเอง”

“อย่ามาขี้โม้”  โยกหัวน้องชายที่ยืดอกขึ้นเหมือนภูมิใจ  ยังจะมาคุยอีก...ทั้งที่ตัวเองก็รอกินขนมทั้งวัน....

“น้องบี...ถ้าพี่นิชากับพี่เอไม่อยู่อย่าดื้อนะ ทำตัวน่ารัก ๆ นะคะรู้ไหมเด็กดี”

“น้องบีไม่ดื้อ เหมือนทุกวัน จะเป็นเด็กดีรอพี่เอกับพี่นิชากลับมาหาเหมือนทุกวัน..”

“โธ่..ดีแล้ว จ้า ดีแล้ว....พี่ต้องคิดถึงน้องบีมาก..”  โอบกอดร่างบางนั่นไว้ ก่อนจะน้ำตาซึม....แล้วอย่างนี้จะอยากทิ้งไปไหน ถ้าไม่จำเป็น...ทำตัวน่ารัก...แล้วคนอื่นจะรักเหมือนที่พวกเธอรักไหม....

“ไม่ต้องห่วงนิชา...ไอ้ปันมันดูแล น้องบีได้แน่ๆ  เราก็แค่คิดถึง ใช่ว่าจะโทรติดต่อน้องบีไม่ได้ซักหน่อย” 

“อืม..นิชาทราบค่ะ...แต่นิชาก็ยัง...”   ผละตัวออก ก่อนจะมองตากลมโตที่มองเธออยู่....จะรู้เรื่องอะไรไหม...จะร้องไห้หาเหมือนคราวที่เธอเข้าเวรไม่ได้เจอกันสามวันติดหรือเปล่า....ลูบแก้มนิ่มนั่นเบาๆ  ก่อนจะกอดอีกครั้ง....

...ขอให้สถานที่ ที่น้องบีจะไป มีแต่คนดี ๆ มีแต่คนรักและเอ็นดูน้องบี...เพราะคน ๆ นี้ คือแก้วตาดวงใจของใครหลายๆ  คน ไม่เว้นแม้แต่พ่อกับแม่เธอที่มาเยี่ยมน้องบ่อย ๆ  ในเมื่อน้องบีทำให้พวกเธอรักได้อย่างไม่มีข้อแม้ ก็ต้องทำให้คนอื่นที่จะพบเจอ...รักได้เหมือนกัน...


                                               


                                               



                                                 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:


                                                   










Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 17-12-2013 16:03:24 โดย ~ Blue_Area ~ »

ออฟไลน์ Aomampapeln

  • แมวเหมียว เมี๊ยว เมี๊ยว~
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1133
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
น้องบีน่าสงสารจังT^T

ออฟไลน์ Red_sister

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 440
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-2
 :mew1: :mew1:น่าอ่านและน่าติดตาม และแอบสงสาร แต่น้องน่ารักมากๆ รออ่านตอนต่อไปค่า ขอบคุณนักเขียนนะคะ <3

Violet Rose

  • บุคคลทั่วไป
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่
น่าติดตามมากค่ะ มาต่อเร็วๆ นะ อยากเห็นความน่ารักของน้องบีอีก  :mew3: :mew3: :mew3:


ออฟไลน์ toey214

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 9
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
น้องบี~~~  น่าสงสารมากเลย  T_T  รอติดตามตอนต่อไปค่ะ !

ออฟไลน์ Lemon_Tea

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1641
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-2
น้องบีทั้งน่ารักและน่าสงสาร
มาเฟียติดดินอย่างปันณธรจะเอ็นดูน้องใช่มั้ย

ออฟไลน์ yokky34

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
ชอบค่ะ ^^ อ่านแล้วก็ลื่นนะ ไม่ติดขัด
พระเอกเป็นมาเฟีย แต่ออกแนวพอเพียงจังเนอะ

ออฟไลน์ พลอยสวย

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1622
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +232/-5
 :sad4:  ทำไมชั้นร้องไห้

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
อย่าให้พี่ๆเป็นอะไรไปอีกน่ะะะะ  :mew6: :mew6:

atblueann

  • บุคคลทั่วไป
ร้องไห้เลยอ่ะ น้องบีทั้งน่ารักทั้งน่าสงสารเลยอ่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ drasil

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1690
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +95/-1
น้องบี น่ารักพร้อมๆกับน่าสงสารจริงๆ

ออฟไลน์ momokaii

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 80
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
    • momoka's blog
น้ำตาไหลเลยคะ  :sad4:
ยิ่งน้องบีร่าเริงยิ่งน่าสงสาร ขอให้พ่อพระเอกของเราเอ็นดูน้องบีด้วยเถิดดดดดด :mew2:

ออฟไลน์ CheetahYG

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 349
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0
น้องน่าสงสารจัง :hao5:

รอตอนต่อนะคะ :bye2:

ออฟไลน์ sang som

  • เจ็บจิต!!
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1609
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-6
น่าสงสารน้องบี

ออฟไลน์ ormn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3925
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8
    • http:///uc.exteenblog.com/riko-tomo/images/23213506_1208714389_3598161_Okane_ga_Nai_v01_ch01_pg002__Cover.jpg
 :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:น้องบีน่าสงสารอะ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:


ติดตามจ้าาาาาาาาาาาแต่งให้จบนะจ๊ะจะรออออตอนต่อไปเน้อ :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:

ออฟไลน์ sukaz

  • I Will Love You Unconditionally
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1431
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-3
อยากอ่านต่อ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:


 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

ออฟไลน์ TIKA_n

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1391
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +308/-4
 :m15: :m15: ร้องไห้เลย แง กรรมอะไรของน้องบีเนี่ย น้องบีเด็กดีน่ารัก มีแต่คนรัก พระเอกของเราก็คงจะหลงเสน่ห์ความน่ารักของน้องบีแน่ ๆ พี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้ก็แสนดี แต่ก็ต้องแยกกันอยู่อีก ตอนที่น้องบีบอกว่าจะเป็นเด็กดีรอพี่เอพี่นิชากลับมาหาเหมือนทุกวัน ทำเอาน้ำตาหยดเลยอ่ะ  :monkeysad: น้องบีจะเศร้าแค่ไหนถ้าคิดว่าถูกทิ้ง หวังว่าน้องบีจะกลับมาเป็นปรกติได้ในสักวันน้า   :mew6:
ให้คนเขียนค่ะ  :L1: :3123:

ออฟไลน์ cher7343

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1673
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-4
มาเป็นกำลังใจให้น้องบี  :mew1:

~ Blue_Area ~

  • บุคคลทั่วไป

เสียงเจื้อยแจ้วของคนที่อยู่ในห้องทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำตาซึม อุตส่าห์ทำใจไว้แล้วเชียวแต่สุดท้ายก็รู้สึกอย่างนี้อีกจนได้...ถึงเวลาที่นิชาไม่อยากให้ถึงมากที่สุด...วันที่น้องบีจะต้องไปอยู่ที่...ไร่ปันณธร...และพรุ่งนี้ก็ถึงเวลาของหมอเอกับเธอที่จะต้องไปประจำการที่ชายแดนด้านฝั่งตะวันออกของประเทศไทย....

“เข้าไปเถอะนิชา..น้องบีรออยู่”

“ค่ะหมอ”

“ยายพิมพ์จ๋า จะไม่ไปเที่ยวกับน้องบีเหรอ..”

“ไม่ไปค่ะ น้องบีไปแล้วอย่าดื้อนะคะรู้ไหม”

“ก็บอกหลายครั้งแล้ว ว่าน้องบีไม่ดื้อ ไม่ดื้อ พี่เอ กับพี่นิชาก็ไป น้องบีดื้อไม่ได้หรอก”  มือบางผลักประตูห้องห้องน้องชาย ก่อนจะเดินเข้าไป...ร่างเล็กอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำ กำลังก้มหน้าต่อตัวต่อเลโก้ ปากก็เจื้อยแจ้วพูดกับยายพิมพ์ที่กำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ให้...พวกเธอไม่กล้าบอกน้องบีว่าจะพาไปไหน...จะทำใจบอกได้ยังไง ขนาดเธอยังทำใจไม่ได้ที่จะห่างกัน...

“น้องบีเสร็จรึยังคะคนเก่ง”

“พี่นิชา!”  มือเล็กโยนตัวต่อลงข้างตัว ก่อนจะคลานเข่าเข้ามาหาคนที่ยืนปลายเตียง หน้าตามองก็รู้ว่าดีใจและตื่นเต้น...กับคำโกหกพวกเธอที่บอกว่าจะพาไปเที่ยว...

“ได้เวลาเดินทางแล้วค่ะคนดี”

“พี่นิชาจ๋าเราจะไปเที่ยวที่ไหน...น้องบีอยากไปทะเล”

“คือ....พี่..”   

“มานี่สิน้องบี พี่บอกอะไร”  เอกวินเห็นท่าคนรักตัวเองแล้วก็คิดว่าคงจะตอบคำถามน้องชายไม่ได้ เมื่อใบหน้าสวยนั่นเริ่มแดงเหมือนคนจะร้องไห้...เข้าใจว่านิชารู้สึกยังไงเพราะเขาก็รู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่...

 ...คงต้องบอกกันตรง ๆ...ถึงน้องบีจะเป็นอย่างนี้ แต่ความคิดและส่วนประมวลผลก็ไม่ได้เสียหายไปด้วย...น้องเขาเป็นคนฉลาด ๆ พอที่จะรู้ว่าที่พวกเขาทำไปเพื่ออะไร...

“...............”

“น้องบี..ฟังพี่ดี ๆ นะ...ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป..พี่กับพี่นิชา จะไปทำงานที่ไกล ๆ จะไม่ได้อยู่กับน้องบี”

“............”    มือหนาลูบแก้มใสของน้องชายเบา ๆ ตากลมโตจ้องหน้าเขาเหมือนกับกำลังตั้งใจฟัง แต่ก็พอรู้ว่าท่าทางที่นิ่งไปว่ากำลังเริ่มจะรู้สึกไม่ดี...

“ วันนี้พี่จะพาน้องบีไปหาคนที่น้องบีจะต้องไปอยู่ด้วยในระหว่างที่พี่สองคนไม่อยู่ด้วย...น้องบีจะได้มีคนดูแล..แล้วไม่นานพี่กับพี่นิชาจะไปรับกลับบ้าน..น้องบีเข้าใจไหมครับ”

“...............”  ใจของคนเป็นพี่ตกวูบเมื่อน้องชายนิ่งไป...หัวกลมส่ายไปมาช้า ๆ ก่อนจะขยับออกจากปลายเตียง ไปนั่งลงกลางเตียงแล้วหยิบเลโก้ที่ทิ้งไปขึ้นมาบิด ๆ ต่อ ๆ เหมือนเดิม....

“น้องบีขา...ฮึก..คนดี มา หาพี่ ฮึก..สิ”  นิชาถึงกับน้ำตาไหลเมื่อคนที่นั่งก้มหน้าเล่นเลโก้  ปล่อยน้ำตาหยดเป้งหล่นใส่ตัวต่อ ก่อนไหล่บางจะสั่นเพราะแรงสะอื้น

“ฮึก..ฮืออ...น้อง..บี..ไม่ ฮืออ ไป..”

“คนดีขา..ฟัง ฮึก พี่นะ..”  โอบกอดคนที่ยอมเข้ามาหา ก่อนจะโผกอดพี่สาวที่ร้องเรียกอยู่ พร้อมกับน้ำตาที่เลอะหน้า...

“...............”

“พวกพี่ไม่ได้ทิ้งน้องบี...ถ้าพวกพี่ไม่อยู่ไม่มีใครดูแล...ยายพิมพ์ก็แก่แล้ว ดูแลน้องบีไม่ไหว...น้องบีต้องไปอยู่กับเพื่อนพี่เอ...พี่เขาเป็นคนใจดีเหมือนพี่เอ...และน้องบีก็ต้องทำตัวเป็นเด็กดี...อย่าดื้อ...แล้วพี่กับพี่เอจะกลับมารับน้องบีกลับมาอยู่บ้าน...วันหยุดพี่กับพี่เอก็จะมาเยี่ยมแล้วพาไปเที่ยวทะเลเหมือนที่น้องบีอยากไป...”

“............”  ปาดน้ำตาออกจากแก้มใส  ปากแดงนั่นยังเบะอยู่...แต่ก็หยุดสะอื้นแล้ว...ต้องเข้าใจสิ..น้องบีต้องเข้าใจสิ่งที่พวกเธอกำลังทำ...น้องบีเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายถึงแม้จะเป็นอย่างนี้ก็ตาม...

“ไม่ต้องกลัวนะ...ที่นั่นมีน้ำใส ๆ มีปลาตัวโต ๆ มีดอกไม้เต็มไปหมด...ผีเสื้อสวยๆ  ฟ้าใส ๆ  อย่างที่น้องบีชอบด้วยน้า”

“จริง ฮึก เหรอ ครับพี่ เอ”  ถึงจะมีลูกสะอื้น แต่สิ่งที่พี่ชายพูดดูเหมือนว่าจะหลอกล่อคนน่ารักได้สำเร็จ...ชอบธรรมชาติเป็นชีวิตจิตใจ...ชอบดอกไม้..ชอบไล่จับผีเสื้อ จับได้แล้วก็ปล่อย...แต่ตัวไหนที่จับได้แล้วเกิดปีกหัก หรือถึงขั้นแน่นิ่งเพราะเผลอมือหนัก ก็เป็นเจ้าตัวที่นั่งร้องไห้ และเดินน้ำตาเลอะแก้ม เอาศพผีเสื้อมาให้ลุงคำคนสวนฝังให้...

“จริงสิคะ...น้องบีต้องชอบกว่าทะเลแน่ ๆ แล้วถึงคราวที่พี่กับพี่เอกลับมา เราจะมาช่วยกันปลูกดอกไม้สวย ๆ ให้มีผีเสื้อมาเล่นกับน้องบีเยอะ ๆ ดีไหมคะคนดี”

“...........”  ไม่พูดแต่ก็พยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นกอดคอพี่ชาย ซบหน้ากับบ่ากว้างนิ่ง....มือหนาลูบหลังบางไปมาเบาๆ  ก่อนจะโอบอุ้มกันออกจากห้อง ให้นิชาและยายพิมพ์ช่วยกันยกกระเป๋าลงมาใส่รถที่เตรียมไว้...

               *******************************

กระเป๋าใบใหญ่ถูกเอกวินลากออกจากเกทโดยมีนิชาเดินจูงมือเล็กของน้องชายเขาเดินตาม น้องบีเหงาไปตั้งแต่ขึ้นเครื่องแก้มใสนั่นอมลมอยู่ตลอดเวลาเหมือนกับคิดเองงอนเอง แต่ไม่อะไรกับพวกเขา...ขอให้น้องชายเขาเข้าใจทีเถอะ...

“เอ!”

“............”   เอกวินยกมือให้เจ้าของเสียงที่โบกมือให้เขาอยู่หน้าเกท...ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำดูเด่นจนเขาหันเจอไม่ยาก...ผิวขาวสะอาดแบบคนจีนแต่หน้าตาคมเข้มแบบไทยๆ  ทำเอาสาว ๆ ที่หันตามเขามองไม่หันกลับ...

“ ยินดีต้อนรับเพื่อนเกลอ”

“ขอบคุณมากที่มารับด้วยตัวเอง”  กอดทักทายเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันซักระยะแล้ว...นิชายกมือไหว้เพราะปันณธรอายุมากกว่าเธอปีนึง...

“สบายดีนะครับคุณนิชา”

“สบายดีค่ะ”  ตาคมจ้องมองคนรักของเพื่อนที่เขาก็ต้องยอมรับว่านิสัยและการวางตัวเหมาะสมกับเพื่อนเขาที่สุด ก่อนสายตาจะคล้อยมองเด็กหนุ่มที่ยืนจับมือกับหญิงสาวอยู่...ตากลมจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ...เด็กคนนี้ใช่ไหมที่เขาจะต้องรับผิดชอบต่อจากนี้...

“น้องบีสวัสดีพี่ปันหน่อยครับ...พี่ปันจะเป็นคนดูแลน้องบีนะ”

“สวัสดีครับพี่ปัน ปัน”

“หือ..ฮ่าๆๆ ปัน ปัน”  เอกวินหัวเราะแล้วมองหน้าเพื่อนที่เลิกคิ้วแปลกใจกับชื่อใหม่ตัวเอง...ยอมรับว่าตอนเด็ก ๆ ก็มีคนเรียกอย่างนั้น แต่นี่โตแล้วจะมาเรียกอย่างนี้มันก็คงดูไม่สมตัวเขาแน่ ๆ

“งั้นไปกันเถอะ...จะได้มีเวลาคุยกันเยอะหน่อย”

“ไป ๆ “  สองเพื่อนซี้เดินไปด้วยกันโดยมีนิชากับน้องบีเดินรั้งท้าย ใบหน้าน่ารักเหมือนกับคิดอะไรออกพร้อมกับทำท่าชั่งใจว่าจะพูดดีไหมนะ

“พี่ปัน ปัน ค๊าบ!”

“ครับ”  ปันณธรหันตามเสียงใสที่เรียกขึ้นมาเสียงดังหลังจากที่กำลังจะเดินไปลานจอดรถ...

“พี่ปันปัน พาน้องบีไปดูผีเสื้อด้วยนะครับ แล้วน้องบีก็จะเก็บดอกไม้ด้วย!”

“................”   

“เอ่อ...คือ..ถ้าเก็บมากแกก็คิดเป็นเงินละกัน ฉันจะโอนมาจ่ายให้”   เหมือนทุกคนจะอึ้งกันไปหมด  มีเพียงเจ้าตัวที่ทำตาโตหันมองคนนั้นคนนี้เหมือนไม่ได้รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป...จนพี่ชายต้องออกปากกับเพื่อน..

“...ไม่เป็นหรอกหรอก ถ้าไม่ไปเก็บดอกที่ฉันกำลังแต่ง...”  ปากหนายกยิ้ม ก่อนจะพยักหน้ารับคำคนที่สีหน้าแสดงออกมาว่าดีใจ ผิดจากสีหน้านิ่ง ๆ เมื่อครู่ลิบลับ...จะได้ดูผีเสื้อกับเด็ดดอกไม้มันน่าดีใจขนาดนี้หรือไง...

รถแลนครูเซอร์สีดำวิ่งออกจากตัวเมืองก่อนจะวิ่งบนถนนเลนเดียว มีทุ่งทานตะวันอยู่รอบ ๆ สลับกับฟาร์มโคนมและสวนยูคา..ดูร่มรื่นและเห็นได้ถึงบรรยากาศที่สดชื่นและบริสุทธิ์...รถวิ่งเข้ารั้วไม้ขนาดใหญ่ที่เปิดรออยู่แล้ว..วิ่งตามถนนคอนกรีตที่ทอดไปหาบ้านปีกไม้สองชั้น...ตากลมตื่นตาตื่นใจกับสองข้างทางเข้าไร่ ที่มีปลูกดอกไม้สายพันธุ์ต่างๆ  ใส่พื้นที่สองข้างทางที่เป็นดินดำกินบริเวณกว้าง เท่าที่เห็นข้างขวาคือแปลงกุหลาบที่มีคนกำลังตัดกิ่งอยู่หลายคน  ถัดไปเป็นไม้หลักสูงจากพื้นซัก สองเมตร มีกระถังกล้วยไม้เล็ก ๆ ห้อยระย้าลงมาเต็มไปหมด ด้านซ้ายเป็นดอกดาวเรืองและดอกไม้อะไรไม่รู้แปลกตาที่น้องบีไม่รู้จัก

“เข้าบ้านกันก่อนเถอะ...”

“..............”

“น้องบี..”

“..พี่..เอ..น้องบีอยากไปตรงนู้น..”  มือเล็กชี้ไปหาดงไม้ดอกที่ขี่รถผ่านมาเมื่อครู่ ที่มองจากหน้าบ้านจะเห็นเป็นแปลงกว้างตัดสีกันอย่างสวยงาม เพราะพื้นที่บ้านยกสูงขึ้นจากพื้นที่ที่ปลูกดอกไม้พอสมควร...

“เข้าบ้านก่อนนะคะ แล้วพี่จะพาออกมาเดินดีไหมคะ”

“.............”  หดมือก่อนจะทำหน้าสลดลง ทำเอานิชาต้องเข้ามาจูงมือให้เดินตาม....จะตามใจมากก็ไม่ได้เพราะไม่ใช่บ้านตัวเอง...แต่ก็ดีอย่างถึงแม้จะแสดงออกให้รู้ว่าไม่พอใจ แต่ก็ไม่งอแงอะไรมากมายให้หนักใจ...

“..ฉันคงต้องกลับวันนี้...จองเที่ยวบินแล้ว... เพราะพรุ่งนี้แต่เช้าฉันกับนิชาก็ต้องเดินทาง..”

“..งั้นเหรอ..เสียดาย แกน่าจะมาเร็วกว่านี้หน่อยจะได้คุยกันเยอะ ๆ”

“บอกตรง ๆ ว่าฉันยังทำใจเรื่องห่างน้องไม่ได้ว่ะ...ฉันเป็นห่วงน้องบี นี่ก็ร้องไห้ไปยกนึงแล้ว..”  คนติดน้องพูดออกมาอย่างไม่อาย...อย่างน้อยก็ไม่อยากจะอยู่บ้านหลังนั้นโดยที่ไม่มีน้องบีให้นานไปเพราะเดี๋ยวจะอดที่จะมารับกระเตงกันไปชายแดนด้วยไม่ได้...

“อืม..ฉันเข้าใจ..ไม่ต้องห่วงฉันจะดูแลให้” 

หลังจากที่เข้ามานั่งพักกินน้ำกินท่ากันเรียบร้อย นิชาก็พาคนที่ดูเหมือนว่าอยากจะรวมร่างกับผีเสื้อเพื่อดอมดมดอกไม้ไปที่สวนดอกไม้ที่เจ้าตัวชี้ตอนแรก...ตาคมจ้องมองไกล  ก็เห็นว่าคนงานเขากำลังยัดช่อดอกกุหลาบแดงใส่อ้อมแขนเล็กช่อใหญ่...คงจะปลิดหนามแล้ว...กุหลาบสวนเขามันดกจนต้องตัดทิ้งเพราะไม่งั้นดอกจะไม่งามเพราะแย่งอาหารกัน...มองจากตรงนี้ยังเห็นถึงใบหน้าที่สดชื่นแล้วก็ถูกอกถูกใจ...

“ฉันฝากด้วยนะ...น้องชายฉันก็เหมือนดวงใจของฉันนั่นแหละตอนนี้”

“แกไม่เชื่อใจฉันเหรอ”

“เพราะฉันเชื่อใจแกนั่นแหละ ฉันถึงได้วางใจ...น้องบีน่าสงสารมาก...ขาดอะไรไปหลายๆ  อย่าง...แม้กระทั่งตัวตนของตัวเอง...”

“.............”  ปันณธรเอื้อมมือไปตบบ่าเพื่อนเบาๆ   ทุกคนมีปัญหากันหมด แต่รู้สึกว่าเพื่อนเขาจะหนักเกินกว่าคนอื่น เอกวินแบกรับทุกอย่างไว้หมด คงมีเพียงแค่น้องชายกับแฟนสาวที่คอยเยียวยาความรู้สึกท้อแท้และเป็นกำลังใจเพื่อให้ก้าวต่อไปได้...เพราะการสูญเสียพ่อกับแม่ไปในเวลาไล่เลี่ยกัน...แล้วน้องชายยังเป็นแบบนี้อีก...

“พี่เอจ๋า! น้องบีมีของมาให้!”

“สวยจังเลย น้องบีเก็บเองเหรอครับ” 

“ค๊าบ น้องบีเก็บเอง” ..เด็กขี้โกหก...แต่ก็ยิ้มพร้อมกับรับดอกกุหลาบแดงที่น้องชายแบ่งให้ครึ่งนึงมาถึงไว้...

“แล้วอีกครึ่งนึงให้ใครน้า”

“............”  ปากเล็กแยกยิ้มให้พี่นิชา...ก่อนจะเดินไปตรงหน้าคนที่นั่งไขว่ห้างมองอยู่...

“พี่ปันปัน น้องบีให้..แล้วพี่ปันปันพาน้องบีไปเก็บอีกน้า”

“..............”  มือหนารับช่อดอกไม้มาถือไว้ ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วยิ้มมุมปาก...ไม่ใช่ว่าอะไร แค่รู้สึกแปลก ๆ เพราะตั้งแต่เกิดก็เป็นลูกคนเดียว ไม่มีใครมาทำอะไรแบบนี้ซักเท่าไหร่...มีได้รับก็จากคนที่เข้ามาทั้งตัวทั้งดอกไม้ แต่มาแค่ดอกไม้กับรอยยิ้มไม่ค่อยเจอ...

“ไม่ชอบเหรอค๊าบ...น้องบี..เก็บเองเลยนะ..”

“เก็บเองจริง ๆ เหรอ?”  คงเป็นประโยคยาว ๆ ประโยคแรกที่คุยกับเด็กผู้ชายตรงหน้า...

“ก็...น้องบี...ให้คุณลุงคนตรงนั้น..เก็บให้..” 

“..............”  นิชากับเอกวินถึงกับขำพรืด เมื่อคนที่โดนไล่ถามรีบสารภาพออกมา...พร้อมกับทำเสียงอ่อย ๆ...ใบหน้าน่ารักทำหน้าแหย ๆ ก่อนจะหันมองคนนั้นคนนี้...

“แต่คราวต่อไปน้องบีจะเก็บเอง!”

“หมดสวนแน่ ๆ”  ปันณธรอดที่จะยิ้มไม่ได้ เมื่อเอกวินบ่นเสียงดัง...งานนี้เขาคงได้โทรแจ้งยอดค่าเสียหายจริงๆ  ซะละมั้ง....

“..ดีใจสิ...งั้นบีบีเอาไปปักแจกันอันนั้นให้พี่หน่อยสิ...”

“..............”  มือเล็กรับแล้วค่อย ๆ ประคองดอกไม้ ทั้งที่ปากยิ้มกว้างอย่างดีใจที่อีกคนชอบ...ก่อนจะดึงมือพี่นิชาไปช่วยกันเสียบดอกไม้ใส่แจกัน...โดยลืมว่าอีกคนเรียกตัวเองว่าอะไร....

“แล้วงานพ่อแกเป็นไงบ้าง แกจะต้องไปอีกไหม”

“ก็เรื่อย ๆ แต่เดือนหน้ามีงานเลี้ยงใหญ่ที่จะจัดขึ้น งานนี้เห็นพ่อว่าจะให้ฉันไปเป็นตัวแทน มองก็รู้ว่าพ่อต้องการโปรโมทฉัน”

“แล้วแกว่าไงล่ะ” ถึงท่าทางนั่นจะนิ่งแต่เขาก็มองออกอยู่ดีว่าเพื่อนเขากำลังลำบากใจ...

“ก็คงต้องไป..”

“ แต่ฉันมั่นใจว่าแกทำได้ทุกอย่าง”

“แม้กระทั่งเลี้ยงเด็ก”

“ฮ่าๆๆ นั่นน่ะสิ”  เสียงหัวเราะของเพื่อนรักทำให้คนที่กำลังปักดอกไม้ใส่โอเอซิสในแจกันที่วางตรงมุมห้องนั่งเล่นหันมอง แต่ก็หันไปปักต่ออย่างตั้งใจ...

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ตอนนี้ทุกคนมายืนส่งกันอยู่หน้าบ้าน เพราะเอกวินไม่ให้เพื่อนและน้องชายไปส่ง แค่นี้นิชาก็กอดแล้วกอดอีก น้ำตาไหลแล้วไหลอีก...ถ้าไปส่งที่สนามบินคงไม่ได้ไปไหนแน่ ๆ เผลอจะจูงมือกันขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพฯด้วย..

“น้องบี อย่าดื้อนะรู้ไหม...เชื่อฟังพี่ปัน...เป็นเด็กดีอย่างที่อยู่กับพี่..เข้าใจไหมครับ”

“.............”  หัวกลมพยักขึ้นลง ทั้งที่ปกติต้องรับคำเสียงดัง....

“พี่ ไปนะ แล้วพี่ จะโทรหา นะคะ”  นิชาโอบกอดร่างบางที่กอดตอบเธอแน่นเสียจนไม่อยากจากไปไหน...แต่มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้...

ทุกอย่างก็ต้องถึงเวลา รถแลนครูเซอร์สีดำวิ่งออกจากสวน ตากลมจ้องมองตามรถอย่างไม่กระพริบตา จนรถลับออกจากรั้วไม้ของสวน...ปันณธรก้มมองใบหน้าน่ารักที่นิ่งไป...

“เข้าบ้านกันเถอะ”  พูดแล้วหันหลังเดินนำเพื่อจะเข้าบ้านก่อน นี่ก็หกโมงครึ่ง... อากาศเริ่มเย็นๆ  ลงแล้ว...

“...ฮึก...ฮึก..ฮืออ...อือออ...ฮึก..ฮืออ”

“น้องบี”  คนที่ก้าวออกไปก่อนรีบหันหลังกลับมาหาเด็กหนุ่มทันทีที่ได้ยินเสียงร้อง....จับไหล่บางไว้...รับรู้ถึงแรงสะอื้น...

“ฮึก ฮืออ น้อง  บี ฮึก ต้อง คิด ถึง ฮืออพี่ เอ กับพี่นิชา แน่ ๆ เลย ฮืออ”  ละล่ำละลักทั้งน้ำตาและแรงสะอื้น...เมื่อครู่ที่ไม่ร้องเพราะไม่อยากให้พี่ ๆ ไม่สบายใจสินะ...

“..............”  ทำอะไรไม่ถูกจนรู้สึกว่าตัวเองเงอะงะไป...จะยกมือเช็ดน้ำตาหรือจะทำยังไงก่อน ไม่เคยมีน้อง ไม่เคยต้องดูแลใคร...

“ฟื้ดดดด!! ฮึก ฮืออ”

“................” หมดกันเสื้อเชิ้ตสีดำของเขา...ถึงจะไม่ใช่แบรนด์แต่ก็เป็นตัวโปรด...มองหน้าเล็กที่ยังร้องสะอื้นอยู่กับอกเขาหลังจากที่เจ้าตัวโผตัวเข้าหาอ้อมกอด  แล้วจัดการสั่งน้ำมูกใส่เสื้อเขาเสียงดัง แถมยังยกชายเสื้อที่ปล่อยออกขึ้นเช็ดอีกต่างหาก....

“ฮึก..ฮืออ..พี่ ปันปัน ฮึก..พา น้อง บี ไปดูผีเสื้อ ฮือ ได้ไหม..”

“ไปดูตอนนี้ก็ไม่มีหรอก ไว้พรุ่งนี้ละกัน” 

“ค๊าบบ ฮึก ฮือ”  ตกลงว่าเศร้าจริงไหมเนี่ย  ปันณธรค่อย ๆ ดันต่างเล็กออกจากอก ก่อนจะจูงมือขาวนั่นเดินเข้าบ้านก้มมองก็ยังเห็นคาบน้ำมูกอยู่เลย...นี่สินะเขาถึงว่าเลี้ยงเด็กสมบูรณ์แบบ...
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-05-2013 08:39:23 โดย ~ Blue_Area ~ »

ออฟไลน์ cher7343

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1673
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-4
มารอดูพี่เลี้ยงเด็กมือใหม่  :katai5:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






~ Blue_Area ~

  • บุคคลทั่วไป
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:น้องบีน่าสงสารอะ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:


ติดตามจ้าาาาาาาาาาาแต่งให้จบนะจ๊ะจะรออออตอนต่อไปเน้อ :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:

จบแน่ ๆ จ้า รอติดตามเน้อ

ออฟไลน์ ormn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3925
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8
    • http:///uc.exteenblog.com/riko-tomo/images/23213506_1208714389_3598161_Okane_ga_Nai_v01_ch01_pg002__Cover.jpg
 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:สงสารน้องบีอะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:


 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[แล้วพี่ปั้นจะหลงรักความน่ารักของน้องบี :-[ :-[ :-[ :-[ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
เอาใจช่วย น้องบี พี่ปันปัน ดูแลน้องดีๆ นะ

ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
น้องบีน่ารักอ่ะ เค้าอยากเลี้ยงบ้าง อิอิ

ออฟไลน์ วัวพันปี

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1309
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +540/-3
มา :L2:รับเรื่องใหม่
ตอนต่อไปเศร้าอีกรึเปล่า?????

ออฟไลน์ แป้งข้าวหมาก

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 749
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-1
มารอติดตามจ้า

 o18

ออฟไลน์ ~ณิมมานรฎี~

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1070
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-2
ยิ้มไป ร้องไห้ไป  มันน่ารักอ่ะ !!!  :hao5:

Eye_Lover

  • บุคคลทั่วไป

 :mew6: น้องบีน่ารัก รอตอนต่อไป  :L2:

ออฟไลน์ sukaz

  • I Will Love You Unconditionally
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1431
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-3

ออฟไลน์ Noo_Patchy

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1055
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-4
 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:  น้องบีบีน่าร้ากก

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด