เจ้าหญิงลิลลี่
ร่างกลมๆ ที่ขดนอนอยู่บนเตียงขวบครึ่งแล้วกำลังหัดพูดและพยามปีนป่ายที่นอนอย่างสุดความสามารถ...ดื้อจนคนที่เห็นไม่คิดว่าเป็นผู้หญิง ป่ะป๊าดันพาไปตัดผมทรงหนูเห็ดเลยรู้สึกจะเก๋าห้าวเชียว...
“ลิลลี่คนดี...ยังไม่ตื่นเหรอลูก..”
“.................” กลิ้งหนีมือม่ะม๊า ก่อนจะหลับตาลงเหมือนเดิม...ขี้เซาจริง ๆ...น้องบีต้องอ้อมมาอีกทาง ดีนะที่ไม่กลิ้งจนตกเตียง ขึ้นมาเปลี่ยนพี่มะปรางที่ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเด็กตัวอ้วนให้ลงไปทำอาหารเช้าให้...
“เจ้าหญิง..ป่ะป๊าจะกลับมาจากไร่แล้วนะ...”
“..มะม่ะ.....”
“ว่าไงครับ....ม่ะม๊าเอง...หิวนมไหมเอ่ย”
“หยิวโนม”
“หิวก็ลุกขึ้นมาสิ จะได้ลงไปหาพี่มะปรางกัน..”
“หาปัง” พูดยังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่....พยุงตัวเองลุกขึ้น...ก่อนจะเดินเตาะแตะมาหาม่ะม๊าที่ยื่นมือรอรับอยู่ขอบเตียง ถึงแม้จะพึ่งตื่นนอนแต่ก็ยิงฟันแหลมให้ม่ะม๊าหวานหยด เมื่อพูดถึง...นม..
สองแม่ลูกหอบหิ้วกันลงจากชั้นสองหลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดกระโปรงสุดสวย ซึ่งอาจจะไม่เข้ากับท่าทางห้าวๆ ของลูกสาวเท่าไหร่ ชอบเสียงดัง ชอบโวยวาย...ชอบใช้กำลัง...ไม่รู้ว่าได้ใครมานักหนา....
“ปัง ๆ”
“เรียกอีกทีสิ พี่ปรางไม่ได้ยิน”
“ปัง ๆ! ปัง ๆ!!” แผดเสียงจนม่ะม๊าที่นั่งข้าง ๆ ในโต๊ะอาหารต้องปิดหู ร่างอวบนั่งบนเก้าอี้สูงสำหรับเด็ก พร้อมกับตะโกนเรียกพี่มะปรางที่อยู่ในครัวให้เอาข้าวออกมาได้แล้ว...ลิลลี่หิวแล้ว...
“ขาเจ้าหญิง!..พี่ปรางมาแล้ว..ฟอด! ตื่นแล้วเหรอคะ”
“หม่ำ ๆ ปัง หม่ำ ๆ”
“ฮ่า ๆๆ คงจะหิวทั้งคืนเลยครับพี่ปราง” ไม่สนใจใครจะหอมใครจะกอด ที่เรียงปัง ๆ มาเพราะลิลลี่หิวข้าวนะ...
“โอเค จัดให้รอแป๊บนะคะคนดี”
“หิวขนาดนี้เลยเหรอลูก” ยกผ้าสีขาวที่ถือมาด้วยซับน้ำลายที่เริ่มจะไหลย้อยลงจากปากเล็ก...มือป้อมยกช้อนพลาสติกของตัวเองเคาะโต๊ะเล่นเบา ๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้ม่ะม๊าเมื่อตัวเองเคาะเสียงดังไป...
แกร็ก ๆ
“ป่ะป่ะ!! ป่ะป่ะ”
“เอ๋ ใครกันนะ...จำกลิ่นได้รึไง ยังไม่ได้เห็นหน้าเลย” น้องบีย่นคิ้วมองลูกสาวที่ตะโกนเรียกป่ะป๊าเสียงดังทั้งที่ได้ยินแค่เสียงวาง
ของอยู่หน้าประตู....
“ค๊าบบผมม!! ตื่นแล้วเหรอเจ้าหญิง!!”
“แอร้!! ป่ะป่ะ จ๊ะ!”
“ฮ่าๆๆ ถือช้อนเตรียมทานข้าวเลยเหรอลูก” ทำเอาป่ะป๊ายิ้มแก้มปริ เมื่อเดินเข้ามาลูกสาวคนสวยก็เรียกหาทันที...
“ลงมาถึงก็เรียกหาข้าวก่อนเลยครับ”
“งั้นเหรอ...ฟอด!..ฟอด!...แก้มหอมทั้งแม่ทั้งลูกเลย”
“....................” ค้อนให้คุณสามีที่แกล้งนั่งลง หอมแก้มลูกแล้วแฉลบมาหาเขา...นี่มันกลางบ้านยังจะมาทำเนียนได้ตลอด...ลูกสาวเริ่มจะอมช้อนหลังจากที่ไปนั่งบนตักของป่ะป๊า...ไม่นานก็ได้กินสมใจอยาก...ป้อนด้วยตักกินเองด้วยเลยเลอะเทอะไปกันใหญ่...
แสงแดดอ่อน ๆ ตอนเย็น ๆ สัมภาระเล็กน้อยถูกเก็บขึ้นรถ เพราะครอบกำหนดที่จะได้ไปเยี่ยมคุณปู่ที่กรุงเทพฯ แล้ว เพราะไม่งั้นก็ต้องลำบากคนสูงวัยนั่งเครื่องมาหาหลานสาว...เพราะพี่เอกับพี่นิชาก็จะไปหาที่นั่นด้วยมันใกล้กว่า...
“เจ้าหญิง คิดถึงอาโอด้วยนะคนดี อาโอต้องคิดถึงหนูแน่ ๆเลย”
“อา..ตึ๋ง..”
“ ใช่ต้องคิดถึง..” หัดพูดตามเรื่อย ๆ ได้บ้างไม่ได้บ้างแต่ก็ทำเอาคนรอบตัวทั้งรักทั้งหลง...ทำตาละห้อยให้อาโอกับอาภูที่มาส่งขึ้นรถ บรรดาอาติดหลานก็เลยล่ำลาเจ้าหญิงของบ้านกันยกใหญ่....
“เดินทางปลอดภัยนะ”
“ขอบคุณครับพี่ภู..ฝากบ้านด้วยละกัน..เพราะว่าจะไปดูงานที่บริษัทซัก 2 วันด้วย...”
“ได้ไม่ต้องห่วง..ดูแลหลานแล้วก็น้องพี่ดี ๆ ล่ะ”
“รับทราบครับ”
ฝากฝังกันเรียบร้อยก็ออกเดินทาง รถยังเคลือนไม่พ้นรั้วบ้าน ตากลมแบ๊วก็เริ่มหรี่ลงเรื่อย ๆ เพราะถูกแอร์รถเย็น ๆ ม่ะม๊าบีต้องกระชับผ้าห่มผืนเล็กที่ติดรถมาด้วยและจะต้องเอาขึ้นเครื่องด้วยให้คลุมลูกสาวจนถึงเท้า....
“เมื่อเช้าตื่นเช้าเลยเป็นอย่างนี้แหละ”
“ดีแล้วล่ะ ให้หลับบนเครื่องด้วย ถึงบ้านก็เต็มตาเล่นกับคุณปู่คุณอาโยได้เต็มที่”
“น้องบีว่าจะเข้าบริษัทกับพี่ปันด้วยนะครับ”
“ได้สิ...ถ้าลูกร้องตามล่ะ”
“เอาไปด้วยก็ได้ แต่ว่ามีคุณปู่กับคุณอาโยอยู่ด้วยไม่น่าจะร้อง รายนี้แค่มีเพื่อนเล่นก็อยู่ได้ทั้งวันแล้ว..” พูดแล้วก้มมองเด็กเลี้ยงง่ายที่หลับปุ๋ยไปแล้ว...คงเป็นไม่กี่ครั้งที่จะหลับโดยที่ไม่กินนมให้อิ่ม...
รถจากบ้านใหญ่วิ่งกลับเข้าบ้านหลังจากไปรับบุคคลสำคัญของบ้านจากสนามบิน...โดยมีคนต้อนรับอยู่กันจนครบ...พอรถจอดคนที่หลับตั้งแต่ออกเดินทางก็ลืมตาตื่นตาแป๋วอย่างรู้เวลา...ทำเอาม่ะม๊าบีหัวเราะชอบใจ..ก่อนจะส่งเด็กตากลมให้คุณปู่ที่เข้ามารับถึงประตูรถ...
“ปูๆๆ”
“ว่าไงเด็กดีคิดถึงปู่ไหม ฟอด!” อุ้มลงจากรถได้ยินเสียงเรียกที่เขาโทรไปทีไรก็หัดให้พูด ถึงไม่ชัดแต่ก็ทำให้หัวใจพองโตกับหลานสาวคนสวย เลยฟัดแก้มไปฟอดใหญ่...
“..เข้าบ้านก่อนเถอะครับ ป้าสร้อยเตรียมกับข้าวไว้เพียบเลย..”
“ครับพี่โย..” หลังจากที่ทักทายกันเรียบร้อยก็ปล่อยให้พี่หมอเอกับคุณปู่ผลัดกันอุ้มหลานซะให้หนำใจ....
“เห็นปู่เขาบอกว่า...พรุ่งนี้ปู่เขาจะพาไปเที่ยวสวนสนุก”
“ก็ดีครับพี่โย เพราะพรุ่งนี้น้องบีจะเข้าบริษัทกับพี่ปัน...คิดอยู่กลัวจะร้องตาม”
“ตกลงมาทำงานใช่ไหมเนี่ย”
“ก็ไม่ได้ไปตั้งนานแล้วครับพี่นิชา...” พูดคัยกันสามคนที่กำลังช่วยป้าสร้อยเตรียมกับข้าวรวมถึงข้าวเจ้าตัวเล็ก...พี่หมอเอกับพี่นิชาทานข้าวเย็นแล้วก็กลับ...ตอนนี้ปล่อยให้หนุ่ม ๆ ห้อมล้อมเจ้าหญิงช่างฉอเลาะ เพราะกำลังหัดพูดนั่นนี่ไม่หยุด ชัดบ้างไม่ชัดบ้าง...พูดจนน้ำลายกระจาย...
ในที่สุดครอบครัวใหญ่ก็ร่วมรับประทานอาหารกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง เก้าอี้ทานข้าวเด็กถูกตั้งข้างคุณปู่กับป่ะป๊า...มือป้อมกำช้อนพลาสติกส่วนตัว เตรียมจ้วงตักข้าวที่มะม๊ากำลังจะเอามาวางไว้ ตากลมจ้องชามข้าวตาไม่กระพริบทำเอาคนในโต๊ะอาหารหัวเราะกันสนุกสนาน...เสียงหัวเราะ และพูดคุยฟุ้งไปด้วยไอแห่งความรักและความสุขที่เต็มเปี่ยม...หลังจากที่ทานข้าวร่วมกันเสร็จพี่หมอเอกับพี่นิชาก็แยกย้ายกลับบ้าน...
“แอร้!! มิ มิ!!แมม”
“แมวเหมียว”
“แมมม” แมมก็แมม พูดผิดพอป่ะป๊าบอกว่าเจ้าขนฟูที่เดินอาด ๆ อยู่หน้าบ้านหลังจากที่ออกมาส่งคุณอาเอ กับอานิชาว่ามันคือแมวเหมียวเพราะเห็นชี้ไม้ชี้มือ แต่ถูกลูกสาวแผดเสียงทำนักเลงโตใส่ว่าที่ตัวเองพูดน่ะถูกต้องแล้ว...นี่แหละลูกมาเฟียก็เลยมาเฟียเหมือนกัน...
นั่งเล่นกันในห้องนั่งเล่นกันเรื่อย ๆ เจ้าตัวกลมก็หลับปุ๋ยไปพร้อมกับปากที่ยังคาบจุกนมอยู่...มือบางจับออกก่อนจะส่งสัญญาณให้ป่ะป๊าพาขึ้นนอน...Tbc in book
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการจองและโอนเงิน ใครสนใจก็ดูรายละเอียดการจองที่หน้าแรกเลยค่ะ ถ้าโอนไม่ทันแต่อยากไ้ด้จริง ๆ ก็แจ้งกันได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
