หัวข้อ: #Drama,SM |||||||||| A BOY |||||||||| Special ==When I was young [18/7/57] P.26

[Snowermyhae]

ใครเป็นพระเอกนายเอกเนี่ย 

[ดาวโจร500]

ความจริงตอนแรกอ่านแล้วเห็น 3p กะเลิกอ่าน แต่เป็นอะไรไม่รู้เผลอนิดเดียว o.o
 8 ตอนแล้วนี่หว่า ตอนนี้อยากอ่านตอนต่อไปอ่าา 

[Eternal luv]

หรือว่าจะเป็นเตอร์

[EoBen]

ใจร้ายทั้งเรื่อง ตัวละครใหม่คือใคร คงไม่ใช่เตอร์นะ ไม่งั้นอาภัพทั้งบ้านโหดน้าย

[naruxiah]

ไอ้แฝดโหด แต่ชอบหว่ะ พี่น้องแบบนี้


ขอให้พระเอกเป็นจิมทีเถอะ โดนมากมาย

[heroza]

เดี๋ยวดิๆ ไอ้พี่หมอเหมือนจะสนเด็กใหม่มากเลยนะ(คงไม่ใช่เตอร์นะ เดี๋ยวเรื่องเละ)

สนเด็กใหม่แล้วต้าอ่ะ................ น้องต้า อึด+ทน แล้วก็น่ารักด้วย  จิตๆแบบพวกแกต้องต้าดิ   

เรื่องนี้กี่p     

[Lovecartoon1996]

อะย้ะ!!!!
ความSM ครั้งใหม่กำลังรอเราอยู่
คนเขียนสู้ๆจ้า

[NNEW33]

ตอนที่ 9 พิษไข้


TA Part

ความเย็นจับขั้วหัวใจทำให้ผมต้องห่อตัวเข้าหากัน แขนที่เป็นอิสระเพียงข้างเดียวกอดรอบขาที่ตั้งฉากกับพื้นของอ่างอาบน้ำไว้แน่นหวังจะให้คลายหนาว แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่ช่วยให้กายอุ่นขึ้นเลยเมื่อทั้งตัวเปียกซ่ก ครึ่งท่อนล่างถูกแช่อยู่ในน้ำแบบนี้

ผมหนาว.. หนาวจนปวดกระดูก

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่อยู่ในสภาพนี้ จะหนีก็หนีไม่ได้ในเมื่อแขนข้างหนึ่งถูกพันธนาการด้วยกุญแจมือที่ปลายอีกด้านล็อกเข้ากับราวเหล็กแขวนผ้าเหนือหัว ปลายนิ้วเย็นเฉียบเหมือนไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยง

ผมแหงนหน้ามองมือข้างที่ต้องยกค้างไว้ตลอดเวลา รอยแดงช้ำบริเวณข้อมือที่เกิดจากความพยายามของคนโง่!

ดึงดันที่จะทำทั้งๆที่รู้ว่ากระชากไปมันก็ไม่หลุด!!

จากเมื่อยกลายเป็นปวด.. จากเจ็บกลายเป็นชา..

ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ มันหนักอึ้งจนแทบจะลืมไม่ขึ้น

พี่หมอ.. พี่หมอใจร้าย!!  ไหนบอกจะพาต้าไป! แล้วทำไมทิ้งต้าไว้ที่นี่!!!

คิดตัดพ้อในใจพลันเผลอตัวกระตุกมืออย่างแรง!

เสียงดังเคร้งกังวานจนแสบหูมาพร้อมกับความเจ็บแปลบที่ข้อมือ!  ลำแขนสั่นระริก ฟันกรามขบกัดกล้ำกลืนความเจ็บ ก้อนเนื้อใต้อกซ้ายกลับมาสงบอีกครั้งพร้อมกับหยาดน้ำที่ปรี่ล้นเต็มหน่วยตา

ต้าอยากกลับบ้าน.. คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงเตอร์

ผมยกมืออีกข้างขึ้น ปลายนิ้วจ่ออยู่ที่ปากก่อนใช้ฟันกัดเล็บตัวเองดังแกรกๆในความเงียบงัน ถ้าอยู่ที่บ้านแล้วผมกัดเล็บ แม่จะตีมือ ผมไม่อยากถูกแม่ตี ผมเลยไม่กัด

แต่ตอนนี้ไม่มีแม่.. ผมอยากถูกแม่ตี

“ฮึก” ผมกัดนิ้วกลั้นสะอื้นจนตัวสั่น กลืนก้อนแข็งๆที่ขึ้นมาจุกอยู่ในลำคอ  ก่อนยกมือขึ้นลูบหัว มันไม่เจ็บแล้ว.. แรงกระชากเมื่อตอนนั้น ความเจ็บหายไปหมดแล้ว แต่ผม..ยังจดจำความรู้สึกตอนนั้นได้

ผมได้แต่ถามตัวเองในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าผมทำผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ เขาถึงโกรธผมมากขนาดนี้

ถ้าผมขอโทษ เขาจะหายโกรธผมมั้ย?

ถ้าผมอ้อนวอน เขาจะให้ผมกลับบ้านหรือเปล่า?

ผมกัดปากตัวเอง สายตามองเหม่อไปยังบานประตูที่ปิดสนิท

เหมือนล่องลอย... เหมือนความฝัน...

ผมคลี่ยิ้มบางๆมุมปาก หัวพิงผนังค่อยๆเอนซบแขนที่ถูกล่ามเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน  สมองหวนคิดไปถึงวันวาน..

แค่คิดก็พานให้ความอุ่นซ่านปกคลุมจิตใจ

ที่บ้าน ..แม้ผมจะแค่สามขวบแต่ผมก็มีห้องนอนเป็นของตัวเอง ตอนแรกผมร้องไห้งอแงไม่อยากนอนคนเดียว อยากนอนกับพ่อกับแม่ แต่แม่ก็หาเหตุผลมาทัดทานผมเสมอ

แม่บอกว่า ผมโตแล้วควรหัดนอนคนเดียว แต่บางคืนแม่ก็แอบหนีพ่อมานอนกับผม แม่จะกอดผมไว้  มัน..อุ่นที่สุดเลย อ้อมกอดของแม่  มือนุ่มๆจะคอยลูบผม ลูบหลัง กล่อมผมให้นอนฝันดี

คิดถึงจัง..

ความอบอุ่นนั้น...

.......

คิดถึง....

ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้างมากกว่าเดิม สายตามองเหม่อคล้ายไม่มีจุดสิ้นสุด น้ำใสๆไหลออกจากดวงตา ก่อนผมจะค่อยๆหลับตาลงดื่มด่ำกับความสุขที่สร้างขึ้นในจินตนาการ

 

JIM Part

ผมจิม!!  หายใจอยู่บนโลกนี้มายี่สิบกว่าปี มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นมากมาย และนี่..คงเป็นอีกเรื่องที่ผมไม่คิดว่าคนอย่างผมต้องมาทำเหี้ยอะไรแบบนี้!

ผมอุ้มคนในวงแขนพลางกระชับแน่นขึ้นกันมันร่วงตกลงพื้น หยุดอยู่หน้าประตู ยืนทรงตัวแล้วยกตีนข้างหนึ่งเกี่ยวบานประตู เขี่ยมันให้เปิดกว้างกว่าเดิมก่อนจะเดินพามันเข้าสู่ตัวห้องนอนแล้ววางมันลงบนเตียง

ผมทิ้งตัวนั่งลงข้างคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม มองสำรวจมันด้วยสายตาราบเรียบ  ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ  เม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผาก ริมฝีปากแห้งแตกเป็นขุย และเสื้อเชิ้ตแนบเนื้อ เปียกซ่ก

ผมยกมือขยี้หัวแรงๆ ไม่อยากนึกหากไอ้เหี้ยเซมเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นกูในสภาพที่กำลังถอดเสื้อให้ไอ้เด็กนี่แม่งจะทำหน้ายังไง  คงไม่หัวเราะกูจนฟันหลุดหรอกนะ เหอะ!

ผมโยนเสื้อลงบนพื้น เดินไปหยิบเชิ้ตตัวใหม่จับไอ้ต้าพลิกซ้ายขวาเพื่อสะดวกในการใส่ แล้วค่อยกลัดกระดุมให้ทีละเม็ด  เหอะ! คนอย่างกู.. คนอย่างกูเนี่ยนะ!?

 ผมถอยตัวออกห่างจากมัน มองมันและมองเสื้อที่ใส่ให้เองกับมือด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ  คนอย่างไอ้จิม! เหอะ!

ผมนั่งมองมันอย่างนั้นโดยไม่เขยื้อนกายไปไหน  ไล่สายตาสำรวจไปทั่วร่าง เหมือนซากศพ นั่นคือข้อสันนิษฐานแรกหลังจากที่ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปพบมัน  หากไม่มีการเคลื่อนไหวขึ้นลงบริเวณหน้าอก ผมคงนึกว่ามันตายแล้ว!

ผมยื่นนิ้วชี้ไปอังบริเวณใต้จมูก ลมหายใจแผ่วเบาร้อนจัดถูกพ่นออกมา ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปวางทาบบนหน้าผากเนียนแล้วแทบชักมือกลับไม่ทัน!

ผมเหยียดยิ้มมุมปาก มองร่างบนเตียงด้วยความสมเพช

อ่อนแอสิ้นดี!

คิ้วผมเลิกขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อใบหน้าอ่อนเยาว์ขยับพลิกซ้ายทีขวาที สีหน้าทรมานคิ้วเรียวขมวดชนกันแน่นคล้ายอึดอัด

เหมือนขามันจะลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปยังห้องน้ำโดยที่สมองยังไม่ทันได้สั่งการ ผมหยิบกะละมังใบเล็ก เปิดน้ำใส่ครึ่งหนึ่งแล้วหยิบผ้าขนหนูเดินนำออกมาวางบนโต๊ะหัวเตียง

จุ่มผ้าลงในนั้น บิดน้ำพอหมาดแล้วถือมันหมายจะวางบนหน้าผากเนียน  ทว่ายังไม่ทันที่จะผ้าจะถึงที่หมาย ผมผงะเล็กน้อยมือข้างนั้นชะงักค้างกลางอากาศ

ผมขมวดคิ้วก่อนจะวางผ้าผืนนั้นลงบนหน้าผากไอ้เด็กนั่น  ลดสายตาลงเผลอมองริมฝีปากอิ่มที่เผยยิ้มมุมปาก คล้ายมันจะสบายที่ได้รับความเย็น

ผมกำมือแน่นก่อนหันหน้าหนีแล้วลุกขึ้นยืน เดินออกจากห้อง

ไม่ใช่ว่าอยากทำ ไม่ใช่ว่าเต็มใจ แค่ทุกอย่างเป็นไปเองด้วยความเคยชิน

 


TA Part

ห.. หายใจไม่ออก! อึ่ก.. ช่วย  ช่วยด้วย!!

ผมยื่นมือไขว่คว้าหาที่จับกลางอากาศ!  ไม่ไหว.. ไม่ไหวแล้ว พ่อ แม่ ช่วยผมด้วย!!

เฮือก!!

ผมรีบสูดอากาศเข้าปอดอย่างตะกรุมตะกรามเมื่อมือหนากระชากหัวผมขึ้นจากน้ำ!  ผมดิ้นสุดแรง มือเอื้อมไปจับมือเขาจิกอย่างแรงหวังให้เขาปล่อยผมให้เป็นอิสระ!

แต่ยิ่งผมต่อต้าน ยิ่งผมร้องให้ช่วย เขายิ่งกระทำรุนแรง!!

อึ่กก!!

มือหนาจิกหัวผมให้แน่นขึ้นก่อนจะกดลงน้ำอีกครั้ง! ผมปล่อยมือจากเขาแล้วจับขอบอ่างไว้ เล็บจิกบนพื้นผิวเรียบจะดันตัวเองขึ้น แต่.. ผมต้านแรงเขาไม่ไหว เฮือก!! ผมดิ้นพล่าน! มือตีกราด จิกขอบอ่างแรงกว่าเดิมเมื่อลมหายใจหมด! มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของการเอาชีวิตรอด!  ผมเผลอหายใจทางจมูก สูดน้ำเข้ามาจนรู้สึกแสบทั่วโพรงจมูก แสบลำคอไปหมด!! ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ! แขนขาดิ้นรนหนักขึ้น อ้าปากจะร้องขอความเมตตาทว่าน้ำกลับทะลักเข้ามา  อึ่ก! .. ผ... ผมยังไม่อยากตาย!! ..ช...ช่วยด้วย!!!

เฮือกก!

ในวินาทีที่ความตายคืบคลานใกล้เข้ามา เขากลับกระชากหัวผมขึ้นมาอีกครั้ง! ผมสำลักน้ำไอตัวโยนจนเจ็บร้าวทั่วกระบังลม!!

มือหนาตบแก้มผมซ้ำหลายๆทีก่อนจะเหวี่ยงผมลงพื้น! ผมหายใจหอบนอนซมอยู่ที่ตรงนั้นโดยไม่สามารถลุกขึ้นได้..

สิ่งเดียวที่รู้คือ...

ผม.. ผม ยังไม่ตาย.. ยัง...

ร่างผมถูกยกลอยขึ้นจากพื้นก่อนจะถูกโยนลงน้ำเสียงดังตู้ม! ผมหน้าเบ้ด้วยความเจ็บ  ฝืนลืมตาขึ้นมอง แต่เปลือกตาหนักอึ้ง..

ผมสะบัดมือออกสุดแรงเมื่อรู้สึกได้ถึงวัตถุเย็นเฉียบที่ถูกใส่เข้ามาในข้อมือ แต่มือหนากลับคว้าจับไว้ได้ทันแล้วยกมือผมขึ้นเหนือหัว

คลิ๊ก!

ผมขมวดคิ้วแน่นพยายามดึงมือกลับมา แต่มันทำไม่ได้!

ผมรู้สึกวูบในช่องท้องเหมือนตกจากที่สูง! แสงสีขาวสว่างจ้าวาบเข้ามาจนผมต้องหยีตา บรรยากาศรอบตัวแตกต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ ตอนนี้มัน..เบาสบาย

เสียงหัวเราะร่าเริงของเด็กชาย เป็นเสียงที่ผมคุ้นเคย.. เสียงของพี่ผม

เตอร์วิ่งเข้ามาในบ้านพร้อมกับในมือที่ถือโมเดลรถข้างหนึ่งและเครื่องบินอีกข้างหนึ่ง  เตอร์ยื่นรถให้ผม ผมเบะปากมองเครื่องบินลำสวย

“จะเอาอันนั้น!” ผมบอกอย่างเอาแต่ใจ เครื่องบินสวยกว่า ผมจะเอาเครื่องบิน!

“เอาอันนี้ไปสิ อันนี้ของเตอร์” พี่ผมกอดเครื่องบินลำนั้นไว้แนบอก คะยั้นคะยอยื่นรถเต่ามาตรงหน้าผม ผมกอดอกหันหน้าหนี ทำปากยื่นอย่างบอกให้รู้ว่าผมงอนแล้ว!

ไม่รู้แหละ.. ผมจะไม่คุยกับเตอร์!

จะเอาเครื่องบิน!!

ทุกอย่างรอบตัวเงียบ.. เตอร์ไม่ง้อผมเหมือนทุกที! มือที่กอดอกไว้กำแน่น ปากเริ่มเบะออก น้ำตาคลอที่หน่วยตาใกล้จะไหลเต็มที

ผมยกมือขยี้ตาแรงๆ เมื่อน้ำตาไหลออกมา เมื่อเอามือออกผมมองเห็นสีขาวๆของส่วนหัวเครื่องบิน  มันจ่ออยู่ตรงหน้าผม ห่างไปเพียงแค่คืบ

“อ่ะ เล่นด้วยกัน”

มือที่กอดอกอยู่ค่อยๆคลายออก ผมหันไปมองเตอร์แล้วฉีกยิ้มกว้างก่อนจะรีบพยักหน้าแรงๆ กลัวเตอร์เปลี่ยนใจ

ผมจะยอมเล่นเครื่องบินกับเตอร์ก็ได้

แต่เรื่องที่เตอร์อยากเป็นนักบินน่ะ ผมไม่ให้เป็นหรอกนะ!!!

.................................

..................

ผมกระสับกระส่าย สติที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นกับความร้อนที่เหมือนจะแผดเผาไปทั้งร่าง! ผมพลิกตัวไปทางซ้ายก่อนจะเสียววูบไปทั่วท้องน้อยเหมือนดิ่งจากที่สูง!! หัวใจเต้นรัวด้วยความตระหนก  ผมพยายามฝืนลืมตาขึ้น แต่กลับทำได้เพียงกรอกตาไปมา  ลืมไม่ขึ้น..มันหนักเกินไป

อยากจะยกมือขึ้นกุมหัวแต่ไม่สามารถทำได้ รู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอยากยึดจับไว้

ร้อน.. ทรมาน  ฮึก.. แม่อยู่ไหน

ดวงตาที่ปิดสนิทชื้นแฉะด้วยน้ำใส ผมสูดจมูกแรงๆก่อนจะยื่นมือไขว่คว้าหาที่ยึด

ว่างเปล่า เคว้งคว้าง..

อืมมม... ส สบายจัง

รู้สึกได้ว่ามุมปากตัวเองกำลังคลี่ยิ้ม แขนผมถูกยกขึ้น  เย็นจัง.. ผมชอบ ผมปล่อยให้ความเย็นไล้สูงขึ้นมาเรื่อยๆจากปลายนิ้วถึงต้นแขน  เย็นที่แขนอีกข้างแล้ว

ผมหันหน้าแหงนคอให้ความเย็นเข้ามาตรงนี้ด้วย

ไม่ร้อนแล้ว  แต่หิวน้ำ... อยากกินน้ำ..

เพียงแค่คิดก็รู้สึกชุ่มคอขึ้นมาทันที ผมขมวดคิ้วขัดใจเมื่อความชุ่มฉ่ำหายไป! ผมยังไม่หายคอแห้งเลย

ผมสะบัดหน้าหนีทันทีเมื่อมีเม็ดอะไรบางอย่างจ่ออยู่ที่ปาก ลองเอาลิ้นแตะๆแล้วมันขมปี๋เลย!! ความเจ็บร้าวที่ปลายคางทำให้ผมต้องอ้าปากออก

มันเข้ามาแล้ว.. ไอ้เม็ดขมๆนั่น!

ผมจะคายออก แต่คายไม่ได้เมื่อถูกปิดปากแน่น ทำให้ผมต้องกลืนเม็ดขมๆนั่นอย่างจำยอม

เหมือนขอบแก้วจรดริมฝีปาก ผมรีบดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่หวังให้ดับความขม

.. ขมลิ้น ขมปาก!

หัวผมถูกวางบนหมอนนุ่มๆอีกครั้ง ขยับหน้าซุกไซร้หามุมเหมาะๆ รู้สึกตัวเบาๆจนทำให้ยิ้มมุมปากน้อยๆ

ความเย็นกำลังลูบไล้ไปทั่วทั้งตัวผม  อื้มมม...สบายจัง

 

______________________________

TALK:: อัพต่อๆ ไม่อยากให้รอนาน 
ใครที่จะถามหาฉากต่อไปของพาร์ทของเล่นนั้น เราบอกเลยว่าจบแค่นั้น 55555 ไม่มีต่อใน A boy (แต่อาจจะมีต่อในเรื่องของน้องแซม (เรียกซะน่ารักเลยอ่ะ น้องแซมมม 555)
ใน A boy พาร์ทของเล่น เราต้องการเปิดตัว แซม (แฝดน้องพี่หมอ และบอกให้รู้ถึงนิสัยของแฝด รวมทั้งพฤติกรรมต่างๆ)
ส่วนคนที่ถูกขึงกลางห้องนั้นจะใช่เตอร์เหมือนที่สันนิษฐานไว้หรือเปล่านั้น บอกได้เลยว่า....... ไม่รู้ไม่ชี้ รออ่านต่อๆๆๆ 555555555555555

รักคนอ่าน แค่มีคนอ่านก็ปลื้มแล้วอ่ะ 
ไว้เจอกันพาร์ทหน้าเด้อค่าาาาาาา ชุ้บๆ

[Chichi Yuki]

^
^
^
จิ้มคนเขียน ฮุฮุ

........................

น้องต้าไม่สบายแล้วอ่าา
คนที่ดูแลนี่ใช่จิมหรือเปล่า (ยังไม่ไว้ใจ)
หวังว่าพี่หมอคงมาทัน อย่ามัวแต่หลงของเล่นใหม่ล่ะ

[e-ga-g]

อีตาพี่จิม
ทำน้องต้าของชั้นไปไข้หรอยะ
แกตายยยยยย

[heroza]

มาเร็วมาก.....

เป็นไข้หรอ หายไวๆนะ มีอีตาพี่จิมพยาบาลให้

[EoBen]

ไม่รุ้จะเชียร์ใครดีมีแต่โหดๆ

[KARMI]

มาต่ออีกนะ

[Snowermyhae]

สงสารต้า อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น 

[pooinfinity]

ตอนนี้เจอคนชื่อจิมแล้วจะรู้สึกว่าอยากด่ามาก 55555555555555

[Lovecartoon1996]

จิมหวั่นไหว

[ดาวโจร500]

อ๊ากกก โรคคคคจิตตตต  #ชอบ

[NNEW33]

ตอนที่ 10 หนี

JIM Part

ปัง ๆๆๆ!!!

“ฮือออออออ! พี่หมอ!” เสียงคร่ำครวญกับมือเล็กที่ทุบประตูรัวหลังจากที่ไอ้เซมทิ้งมันไว้กับผมดังต่อเนื่องไม่หยุด มืออีกข้างของไอ้เด็กนั่นหมุนลูกบิดประตูเป็นระวิง ทว่าเปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก ดูท่าไอ้เซมจะยังไม่ไป มันยังยืนอยู่หน้าประตูและจับลูกบิดไว้ไม่ให้ไอ้เด็กนี่เปิดออกได้!

“ฮึก!! พี่หมอ ต้าไปด้วย!! ฮือออออ ไม่เอา.. ไม่อยู่!!!” ผมกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนตามลำแขน

“พี่หมอ!! อึ่ก.. ฮือ!!!” ไอ้ต้ายังร้องไห้เสียงดัง มันหันมามองผมที่ยืนมองด้านหลัง นัยน์ตาแดงก่ำหวาดกลัวอย่างปิดไม่มิด น้ำตาไหลอาบแก้ม

ผมรู้สึกวูบเมื่อเห็นสภาพมันชัดๆ ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน หัวใจเต้นรัวเมื่อภาพที่ผมไม่อยากเห็นมันผุดขึ้นมาอีกครั้ง.. ทั้งที่ลืมไปแล้ว!

“จิม.. อย่า ฮึก... อย่า ...ได้โปรด ฮือออ ม...ไม่  กลัวแล้ว” ภาพหญิงสาวที่กระถดตัวถอยหลังหนี สองมือประนมยกขึ้นไหว้ ปากอิ่มพร่ำพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก

ผมสะบัดหัวแรงๆเรียกสติกลับคืนมา ภาพเบลอสองภาพซ้อนทับกัน ภาพไอ้เด็กนั่นยกมือประนมไหว้น้ำตาไหลอาบแก้ม ผมขมวดคิ้ว หัวใจกระหน่ำรัวจนเจ็บร้าวไปทั้งอก

ผมก้าวยาว มือจับกระชากต้นแขนมันทั้งสองข้างบีบแรงๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจะดูให้ชัดๆว่าคนตรงหน้าคือใคร! ใบหน้าของมันตระหนกสุดขีด! ร่างเล็กดิ้นแรงจนสะบัดหลุดจากมือผม ทันทีที่เป็นอิสระ มันรีบกระเสือกกระสนคลานหนี!

ยิ่งเห็นการกระทำนั้น ยิ่งทำให้สติขาดผึง!! ผมโจนเข้าตะครุบข้อเท้าเรียวพลันดึงเข้าหาตัว!  ไอ้เด็กนั่น... ไม่... ไม่ใช่! เธอหันกลับมามองผมด้วยใบหน้าอาบน้ำตา เสียงหวานหวีดร้องสุดเสียงเมื่อมือผมกระชากเส้นผมเธอ ยิ่งผมยาวยิ่งจับถนัด หึ!

มันสมแล้วกับสิ่งที่เธอทำ! มัน สมแล้ว!

ไม่อยากได้ยินเสียงร้องนั่น! มือผมจิกผมนุ่มก่อนจะกดลงน้ำสุดแรง ร่างบอบบางดิ้นพล่าน หัวส่ายสะบัดหวังให้หลุดพ้น ผมยิ่งกระชับมือแน่นขึ้นพลันกระชากผมนุ่มขึ้นจากน้ำ!

“แค่กๆ จิม.. ด..ได้โปรด...อึ่ก”

 


Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงโทรศัพท์กรีดร้องปลุกผมให้ตื่นขึ้น! ผุดลุกขึ้นนั่งบนโซฟาหนังราคาแพงที่เมื่อคืนผมใช้มันเป็นที่นอนชั่วคราว หายใจหอบถี่พลางยกมือสั่นๆขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไหลท่วมใบหน้า คิ้วขมวดชนกันแน่น

ทั้งที่ตั้งใจแค่จะพักสายตา แต่ก็เผลอหลับไปจนได้

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

โทรศัพท์หวีดร้องขึ้นอีกครั้ง ผมหันไปมองมันก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเครื่องสื่อสารหน้าจอระบบสัมผัสขึ้นมา  คิ้วคลายออกเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้า

“ครับ” นิ้วสไลด์หน้าจอเพื่อรับสายก่อนจะกรอกเสียงลงไป

“เมื่อเช้าทางบริษัท ST โทรมาเลื่อนการประชุมเป็นเวลาสิบโมงนะคะ" เสียงของผู้ช่วยเลขาดังมาตามสาย ผมเหลือบสายตามองนาฬิกา เพิ่งแปดโมง

“อืม มีอะไรอีกมั้ย?”

“เอ่อ.. ไม่มีแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ” ผมกดตัดสายลดโทรศัพท์ลงก่อนจะวางลงที่เดิม

ในหัวนึกย้อนไปถึงความฝันเมื่อครู่ ผมยกมือขึ้นลูบหน้าแรงๆเรียกสติก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย ผมชะงักหยุดยืนอยู่หน้ากระจกที่สะท้อนให้เห็นเงาตัวเอง ใบหน้าเผือดสี ขอบตาดำคล้ำอย่างไม่ต้องบอกก็รู้ว่านอนน้อย

ผมถอนหายใจแรงๆก่อนจะถอดเสื้อผ้าแล้วเดินไปยืนใต้ฝักบัว เปิดน้ำระดับแรงสุด

ความเย็นของน้ำและความแรงที่สาดเข้าร่างทำให้เจ็บจนชา มันตอกย้ำให้ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

 


TA Part

ผมยกมือขึ้นกุมหัว ขาถีบผ้าห่มที่รัดพันตัวให้ออกไปไกลๆ อึดอัด ร้อน ไม่ชอบ หัวยังปวดหนึบๆ แต่รู้สึกสบายตัวมากกว่าเมื่อคืน

ผมลืมตามองเพดานก่อนจะกระพริบตาถี่ๆปรับการมองเห็นให้หายจากความพร่ามัว ตัวยังนอนนิ่งอยู่ที่เดิม เมื่อไม่มีผ้าห่มมาคลุมก็รู้สึกสบายจนไม่อยากลุก

“ถ้าตื่นแล้วก็ลุกซะ” ผมหันขวับไปมองตามต้นเสียงที่ดังมาจากประตูหน้าห้อง เขาบอกให้ลุกแต่ผมยังนอนนิ่งอยู่ท่าเดิม ไม่ใช่จะขัดคำสั่ง แต่แค่ตัวมันแข็งจนขยับไม่ได้!

พี่จิมสืบเท้าเดินเข้ามาใกล้ หัวใจผมเต้นระทึกตามจังหวะการก้าวเดินของเขา! ความกลัวเกาะกุมจิตใจ!

ภาพทุกภาพย้อนกลับเข้าตีแสกหน้าจนผมจุกอก! ผม..จำได้ทุกอย่าง! มือใหญ่ๆที่บีบคอผม กระชากหัวผม!  ผมถูกกดน้ำ.. ทั้งอึดอัด ทั้งทรมาน! 

ผมเบิกตาโตมองมือหนาที่ยกขึ้นแล้วเลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าผม! ตัวมันสั่นโดยไม่สามารถควบคุมได้!

อยากจะวิ่งหนี แต่เหมือนร่างกายมันถูกสตาร์ฟ! น้ำร้อนๆรื้นที่ขอบตา เผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัวเมื่อมือหนาวางทาบบนหน้าผาก

“ไม่มีไข้แล้วนี่” เสียงทุ้มราบเรียบพูดขึ้นขณะที่มือหนาผละออกช้าๆ ไม่เจ็บ.. เขาไม่ได้ทำร้ายผม

“กูจะไปทำงาน”

พี่จิมพูดพร้อมกับผมที่ค่อยๆยันตัวลุกขึ้น เขยิบถอยห่างไปอยู่อีกฟากของเตียง แม้เช้านี้เขาจะไม่ได้ทำอะไรผม แต่การได้อยู่ไกลเขามันทำให้ผมอุ่นใจ ดวงตาคมมองตามการกระทำผมตลอดเวลา  ผมเผลอสบนัยน์ตาคู่นั้น มันนิ่งเรียบไม่ดุกร้าว

“อย่าออกไปเดินเพ่นพ่าน อย่าคิดหนีกู ถ้ากูกลับมากูต้องเห็นมึงอยู่ในห้อง  ถ้าหิวก็หากินเอา จะโทรสั่งหรือจะเวฟก็แล้วแต่มึง” น้ำเสียงเขาอ่อนลงมาก ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

พี่จิมไม่รอให้ผมพูดอะไรตอบกลับ ร่างสูงหมุนตัวเดินออกจากห้อง ผมมองตามแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆเดินไปจนลับสายตา ผมเพิ่งสังเกตว่าเขาอยู่ในชุดเหมือนที่พ่อใส่ไปทำงาน

ผมยังนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น  ทั้งห้องเงียบจนได้ยินเสียงแอร์คอนดิชั่นที่ครางหึ่งดังชัดเจน เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู ไหล่ที่เกร็งเขม็งค่อยๆคลายลง ผมรู้สึกหายใจได้คล่องขึ้นเมื่อไม่มีเขา ผมก้าวขาลงจากเตียงเดินออกไปนอกห้อง หยุดมองบานประตูที่พี่หมอเดินออกไปเมื่อวาน

พี่จิมไปแล้วใช่มั้ย? ออกไปแล้ว..

ในหัวย้อนคิดไปถึงคำพูดของพี่จิมเมื่อครู่

อย่าคิดหนี!

หนี คำๆนี้ผมไม่เคยคิดถึงมันมาก่อน

หนีคือการที่ผมจะไม่ได้อยู่กับพี่จิมหรือเปล่า?

หนีจะทำให้ผมได้กลับบ้านใช่มั้ย?

หนีเหรอ?

ผมเดินไปใกล้ประตูบานนั้นเหมือนมีแรงดึงดูด ยกมือขึ้นจับลูกบิดแล้วเปิดมันออกก่อนจะเดินออกนอกห้องทั้งที่เท้าเปลือยเปล่า

เหงื่อเย็นๆไหลซึมทั่วฝ่ามือ หัวใจเต้นรัวเหมือนเด็กกำลังทำความผิดแล้วกลัวถูกจับได้   ค่อยๆปิดประตูลงอย่างเบามือ หันมองซ้ายทีขวาที ทางเดินว่างเปล่าและเงียบวังเวง เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่  ผมเบะปากไม่รู้จะไปทางไหน อยู่ๆความกลัวก็แล่นพล่านจนยกขาเดินไม่ไหว

ปัง!

เสียงปิดประตูดังลั่นทำให้ผมสะดุ้งสุดตัว มือกำชายเสื้อที่ยาวปิดต้นขาไว้แน่น ค่อยๆหันไปมอง

ผู้ชายตัวโต ตัวใหญ่กว่าพี่จิม ใส่เสื้อกล้ามสีดำสักลายพร้อยไปทั้งตัว เขาหันมามองผม ทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้! ผมตกใจรีบหันหลังกลับ มือผมบิดลูกบิดอย่างแรง

ไม่เอา ไม่หนีแล้ว ผมจะกลับเข้าห้อง!

ผมหันไปมองเขา โดยที่มือก็กระชากเปิดประตูไม่หยุดแต่ไม่ว่าจะทำยังไงมันก็เปิดไม่ออก!

 “น้อง” ผมสะดุ้ง เบะปากน้ำตาคลอ ผมไม่กล้าหันไปมอง แม้จะเห็นหน้าเขาแค่แป๊บเดียว แต่ก็จำได้ว่าหน้าเขาดุยิ่งกว่าพี่จิม!

ผมกัดปากตัวเองแรงๆเหลียวหันไปมอง  เบิกตาโตเมื่อแขนน่ากลัวกำลังยื่นเข้ามาจะจับไหล่ผม! ผมรีบวิ่งออกจากตรงนั้น! วิ่งไปบนทางเดินที่ทอดยาวโดยไม่เหลียวหันกลับไปมองด้านหลัง

เหนื่อย.. แฮ่ก! ไม่ไหว.. ผมเริ่มวิ่งช้าลง หายใจหอบหนัก หลังพิงผนังยันตัวไม่ให้ล้ม ...เขาไม่ได้ตามมา

อยู่ๆก็รู้สึกว่าพื้นที่ยืนอยู่มันโงนเงนจนผมแทบเซล้ม  ร้อนวูบวาบข้างในแต่เหงื่อกลับไหลโทรมกาย ผมหายใจหอบถี่ น้ำร้อนคลอหน่วยตาเมื่อแว่วได้ยินเสียงพี่จิมกระซิบอยู่ข้างหู

ถ้ากูกลับมากูต้องเห็นมึงอยู่ในห้อง!

ผมเบะปาก หันกลับไปมองทางด้านหลัง ทางเดินทอดยาว มีประตูเรียงกันเป็นแถบ ผม... จำไม่ได้ ว่าห้องไหน มันเหมือนกันไปหมด

ติ๊ง

ผมหันไปมองตามเสียงประหลาด เห็นประตูเหล็กที่อยู่เยื้องออกไปค่อยๆเปิดแยกออกจากกัน ผู้หญิงผมสั้นท่าทางใจดีชะโงกหน้าออกมา ดวงตาหลังกรอบแว่นหยุดมองหน้าผม เธอส่งยิ้มใจดีมาให้

“ไปมั้ยจ๊ะ?”

ไปไหน.. ผมไม่รู้ แต่ผมพยักหน้าตอบเธอแล้วเดินเข้าไปในกล่องสี่เหลี่ยม ยืนข้างๆเธอ   ประตูเลื่อนปิดเข้าหากันช้าๆ ผมหันไปมองด้านข้าง มันเป็นกระจก คิ้วผมขมวดชนกัน มองเงาสะท้อนพลางเดินเข้าไปใกล้ๆ

ไม่ว่าผมจะยิ้มตาหยี แลบลิ้น ทำจมูกย่น ยกมือขึ้น เงาในนั้นก็ทำตามหมด ผมยืนจ้องมันอยู่อย่างนั้นด้วยความแปลกใจ

ติ๊ง

เสียงประหลาดดังขึ้น  ประตูเปิดแยกออกจากกัน ผู้หญิงคนนั้นหันมามองผมอีกครั้งแล้วยิ้มให้ ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยฝืนยิ้มส่งกลับ เมื่อเห็นเธอเดินออกไป ผมจึงเดินตาม

ผมนิ่วหน้ากับความเย็นใต้ฝ่าเท้า มองซ้ายมองขวา รู้สึกไม่มั่นใจเมื่อมีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองมา เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ไง ลงมาเร็วกว่าที่คิดเอาไว้นี่” ผมสะดุ้งสุดตัวกับเสียงคุ้นหู  ผมหันไปทางซ้ายเห็นร่างสูงยืนนิ่งใบหน้าราบเรียบทว่าดวงตาดุจัด!

“กลับขึ้นห้องไปซะ”

เมื่อกี้ผมตั้งใจจะกลับเข้าห้อง แต่พอมาเจอพี่จิม ผมกลับส่ายหน้ารัวพร้อมกับขาที่ก้าวถอยหนีเมื่อร่างสูงเดินมาข้างหน้า

“ขึ้นห้อง” เสียงทุ้มกดต่ำ ผมส่ายหน้าเบะปาก ทุกอย่างเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ ผมหันหลังกลับ สองขาวิ่งอย่างรวดเร็วออกไปตรงประตูที่พนักงานเปิดค้างไว้

เหลียวหันกลับไปมองก็เห็นคนตัวโตวิ่งตามมาอย่างไม่ลดละ!

แบบนี้.. เขาเรียกว่าวิ่งไล่จับใช่มั้ย? แต่ผมไม่ได้เล่นกับพี่จิม! ทำไมต้องวิ่งไล่ผมด้วย!!?

 “หยุด!!” ยิ่งเขาบอกหยุด ผมยิ่งวิ่งเร็วกว่าเดิม

“อย่ามาไล่สิ!” ไม่สนุกเลย วิ่งไล่จับกับพี่จิม ทำไมต้องไล่ผมด้วย! ไม่เห็นสนุกเหมือนเล่นกับเตอร์เลย!

เหนื่อย ผมเหนื่อย..! แต่ขามันวิ่งเองโดยหยุดไม่ได้ ..ก็หน้าพี่จิมน่ากลัว! ถ้าหยุด ผมต้องถูกบีบคอ ถูกกระชากหัวแน่ๆ!

“ไอ้ต้า หยุด!!” ม.. ไม่ แฮ่ก ไม่หยุด..

พื้นร้อนจี๋เลย ร้อนอ่ะ ร้อนเท้า! ผมวิ่งเลี้ยวไปทางขวาตรงหัวมุมตึก ต้องหาที่ซ่อน! ผมรู้แค่นั้น

ผมวิ่งเข้าไปซ่อนตัวในซอกแคบๆระหว่างตึก ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ยกมือขึ้นลูบอก หายใจทางปากด้วยความเหนื่อยอ่อน ทั้งแขนทั้งขาสั่นไปหมด เท้าผมเจ็บระบมจากการวิ่งเท้าเปล่าบนพื้นปูนและกรวดดินกระด้าง

มือผมจับกำแพงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืนช้าๆ ก่อนจะเดินถอยหลังเข้าไปลึกกว่านั้น ตาก็มองทางเข้าอย่างหวาดระแวง กลัวพี่จิมมาเจอ

เฮือก!

ผมหยุดนิ่งตัวแข็งค้างเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่กอดรัดเอวผม พร้อมกับสัมผัสร้อนที่พ่นใส่ลำคอ

“สนุกกันหน่อยมั้ย?” เสียงต่ำแหบพร่าพร้อมกับแรงรัดรอบเอวที่เพิ่มขึ้น รู้สึกชื้นแฉะ  ขนลุกซู่กับแรงขบเม้มที่ติ่งหู

!!!!!!!!!

มือหยาบกระด้างเลิกเสื้อผมขึ้นพร้อมกับสอดเข้ามาภายใน ตัวผมสั่นอย่างคุมไม่อยู่ น้ำตาไหลอาบแก้ม

ผมกลัว.. กลัวยิ่งกว่าถูกพี่จิมบีบคอ!!

“ฮึก! พี่จ...” มือกร้านยกขึ้นมาปิดปากผมทันทีที่ผมจะร้องเรียกพี่จิมที่วิ่งผ่านหน้าผมไป!

ผมพยายามจะดิ้นให้หลุด แต่มันเหนื่อยจนแทบจะไม่มีแรงสะบัด ฮึก... มือเขาบีบแก้มผมแรงจนเจ็บไปหมด ผมเบิกตาโตเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตายืนอยู่ตรงปากทางเข้า

พี่จิม เห็นผม!

ความรู้สึกอุ่นวาบอาบหัวใจ ผมไม่เคยรู้สึกดีใจที่ได้เจอพี่จิมมากขนาดนี้มาก่อน!  ทว่าพี่จิมกลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่เข้ามาช่วยผม ถ้าผมมองไม่ผิด ผมเห็นร่างสูงแสยะยิ้มนัยน์ตากร้าว!

มือของคนด้านหลังเลื่อนขึ้นสูงลูบหน้าท้องก่อนจะหยุดคลึงบริเวณหน้าอก ตัวผมยิ่งแข็งค้าง กลัวจนทำอะไรไม่ถูก!

“ฮึก...” ตาผมพร่ามัวแทบจะมองอะไรไม่เห็น

ไม่เอา... ช่วยผมด้วย!



______________________________________

TALK :: ถูกจิ้มด้วยย 555555
อยากเชียร์ใครก็เชียร์เลยยย ตั้งใจให้เป็นอย่างนี้ ชอบให้นักอ่านลุ้น (ผลัวะ! โดนสหบาทา) 555
อ่านแต่ละเม้นท์แล้วฮาอ่ะ 

ขอบคุณมากค่ะะ ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าน้าาา 
ฝันดีค่ะ
 

[nunnan]

ใครมาจับบอ่ะะะ 

[Snowermyhae]

ทำไมชีวิตช่างดราม่า 

[heroza]

ไอ้พี่จิมนี่มันโรกจิตจริงๆ 

ใครจับอ่ะน้องต้า.................. 

ปล.อยากอ่านตอนอีพี่หมอกลับมาจัง หรือ หลงเด็กใหม่ไม่กลับมาแล้ว

[KARMI]

 

[Damon]

อ่านแล้วเสียวสยึมดึ๋ย (?) 555คนทีวจับไว้คืออิเจ้าของรอยสัก อิพี่หมอชัวร์ (มั่นมาก)
เลือกไม่ถูกนองสองได้ไหมคะ? พลีส~ /โดนคนแต่ง แอ่ก!

[`ลoงสิจ๊ะ™]

ใครหว่ามาจับน้องต้าไว้ 
น่าสงสารจริงๆน้องต้าเรา
ผู้เขียน จบหลังๆให้น้องต้าเอาคืนพี่จิมบ้างนะ 
(ใครเป็นพระเองอะ เหอๆ)

[Chichi Yuki]

อั๊ยยะ
ใครจับน้องต้าไว้
ทำไมไอ้พี่จิมถึงไม่ยอมมาช่วย

ปล.เค้าอยากให้พี่จิมเป็นพระเอกค่ะคนเขียน
ปล2.อยากเจอเตอร์พี่ชายของต้า

[NNEW33]

ตอนที่ 11 บทลงโทษ


“ซี๊ดด.. อ่า...!” เสียงแหบพร่าครางต่ำในลำคอพร้อมกับลิ้นที่ดูดดึงติ่งหู ผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่มันทิ่มอยู่ตรงสะโพกขยับเสียดสีไปมาจนผมขนลุกซู่!

ไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่ามันอันตราย! มือที่ปิดปากผมอยู่คลายออก ผมอาศัยจังหวะนั้นกัดเข้าเต็มมือหยาบ! สะบัดตัวออกจากวงแขนแกร่ง  คนด้านหลังคำรามในลำคอก่อนจะจับตัวผมให้หันไปเผชิญหน้า  หมัดหนักฮุคต่อยท้องผมจนจุกแล้วเหวี่ยงผมลงพื้น!

ผมพลิกตัวคลานเข่า กระเสือกกระสนดันตัวเองไปยังจุดหมายเดียวกับที่ร่างสูงยืนอยู่ตรงปากทาง

ทำไมไม่ช่วยผม  ฮึก...

“อึ่ก!” หัวผมถูกกระชากโดยแรงพร้อมกับรู้สึกหนักอึ้งที่แผ่นหลังจนไม่สามารถค้ำยันตัวเองได้ด้วยสองแขน  ลำตัวนอนแผ่คว่ำบนพื้นปูนแข็ง มือแกร่งดำคล้ำจิกหัวผมจนหน้าเชิดหงาย

“จะหนีไปไหนล่ะ ยังไม่ทันได้รู้จักกันเลย”

“ฮึก.. ช่วยด้วย! พี่.. ฮึก พี่จิม” ผมพยายามส่งเสียงร้องไปให้ถึงร่างสูง เหลือบตามองเห็นเพียงนัยน์ตาเรียบเฉยและรอยยิ้มเย็นๆ

“ไปกับกู!” ร่างกำยำลุกขึ้นพร้อมกับกระชากตัวผมขึ้นยืน มือหยาบข้างหนึ่งเอื้อมมาปิดปากกันผมส่งเสียงร้อง อีกข้างล็อกเอวผมไว้พร้อมกับลากให้เดินลึกเข้าไปในซอย

ผมจับมือที่ปิดปากผมแน่นพร้อมทั้งจิกเล็บ ดิ้นรนให้ปล่อยตัว ไม่ไป! ผมไม่ไป!! ผมจะกลับบ้าน!! ฮึก..

ไม่ว่าจะดิ้นแรงเท่าไหร่ก็ดูเหมือนไร้ค่า ร่างกำยำดูไม่สะทกสะท้าน  ตัวผมถูกกระแทกเหวี่ยงลงพื้นเมื่อถึงท้ายซอย  แขนผมไถลไปกับพื้นปูนจนแสบไปหมด ยกขึ้นดูเห็นเลือดไหลซิบ ผมเบะปากมองแขนตัวเองพลางยกมือกุมท้องที่ยังจุกไม่หาย

 “ร้องไห้ดีใจที่จะได้ผัวเหรอวะ!!” พูดพร้อมกับหัวเราะลั่นอย่างสะใจ! มือหยาบกำลังปลดกางเกงตัวเองลง นัยน์ตาหื่นกระหายชัดเจน ขายาวเดินมาดมั่นเข้ามาใกล้ มือแกร่งบีบแก้มผมเต็มแรงบังคับหน้าให้ตั้งอยู่เฉยๆก่อนจะเอาส่วนแข็งขึงถูไถไปตามแก้ม

ผมสะบัดหน้าหนี หวีดร้องสุดเสียงตื่นตกใจกับกลิ่นเหม็นคาวและสัมผัสเหนียวหนืด!

“ช่วยด้วย!! ฮืออ” ผมตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ หันหน้าไปมองตามทิศทางเดิมเห็นพี่จิมยังยืนมองอยู่! ผมเบะปาก พยายามกระถดตัวหนีคนตรงหน้า!

หัวผมถูกกระชากจนเจ็บตึงไปทั้งหนังศีรษะ แท่งอุ่นร้อนถูกจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก ผมกัดปากแน่นพยายามเบือนหน้าหนี แต่ยิ่งขัดขืน มือที่กำหัวผมไว้ยิ่งกระชับจับแน่น!!

 “อ้าปาก!!” มือดำคล้ำบีบแก้มผมบังคับให้เปิดออก ผมสะบัดหน้าน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความกลัวสุดขีด  สองมือทุบตีต้นขาชายตรงหน้าไม่ยั้ง!

กลัว.. กลัวแล้ว

พี่จิม! ช่วยด้วย..

เมื่อเห็นว่ายังไงๆผมก็ไม่อ้าปาก ร่างกำยำจึงเริ่มดันสะโพกเข้าออกจนส่วนแข็งขืนแฉลบแทงแก้ม ปาก ลำคอผมให้มั่วไปหมด!

“ซี๊ดดดด” เสียงครางพร้อมกับจังหวะที่เริ่มเร็วขึ้น มือที่จับหัวผมกระชับแน่น สะโพกซอยถี่ คราบเหม็นคาวลอยคลุ้งจนผมแทบอ้วก ตัวผมสั่นเทิ้มกับสัมผัสขยะแขยง คราบกามมันเลื่อมบนใบหน้า!

“ฮึก.. ฮืออ” ผมปิดตาแน่นไม่อยากเห็นภาพตรงหน้า ส่ายหน้าหนีทั้งน้ำตา  อยากกลับบ้าน!! ไม่เอา!! ฮือออออออ โกรธพี่จิม!!! ทำไมไม่ช่วยต้า!!!!  ฮืออออ!!!

“อ่า... ซี๊ดดด จะ. ..จะแตกแล้ว! ..อ้าปาก  อ้าปากเร็วเข้า!!”  มือหยาบบีบปากผมแรงขึ้นกว่าเดิมจนผมขืนแรงต่อไม่ไหว ปากผมอ้าตามแรงบีบ

“พอได้แล้วมั้ง”

ผมลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู ทันทีที่รับรู้ว่าร่างผมเป็นอิสระ ผมคุดคู้กอดเข่าสองข้าง กดหน้าลงถูคราบคาวกับแขนตัวเองก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาพร่ามัวมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ทั้งดีใจ โกรธ ..น้อยใจ

ภาพพี่จิมกระชากคอเสื้อด้านหลังของร่างกำยำด้วยสีหน้าราบเรียบ

“มึงเสือกไรด้วย!! เรื่องของผัวเมีย!!!” ร่างกลัดมันตะคอกดุดันที่มีคนมาขัดจังหวะ มือคล้ำกำหมัดแน่นก่อนจะต่อยสวนเข้าซีกหน้าด้านซ้ายของร่างสูง พี่จิมเอี้ยวตัวหลบทัน จับข้อมือมันหมุนไพล่หลังก่อนจะหักขึ้นเหนือหัวในท่าผิดธรรมชาติ! หูแว่วได้ยินเสียงดังกร๊อบของกระดูก!! ผมเผลอยกมือขึ้นลูบแขนตัวเองโดยไม่รู้ตัว ร่างกำยำส่งเสียงร้องลั่นด้วยความเจ็บ! หน้าแข้งคร้ามแดดที่เต็มไปด้วยขนรุงรังทรุดฮวบลงพื้นทันทีที่พี่จิมปล่อยมือ!

“เมียที่มึงหมายถึงน่ะ คนของกู! ถ้ากูยังไม่อนุญาต ใครก็ไม่มีสิทธิในตัวมัน!” ผมขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจกับสิ่งที่ได้ยิน ร่างสูงหยิบธนบัตรหลายใบออกมาจากเสื้อ กรีดนับจำนวนเงินแล้วเดินไปนั่งยองๆลงตรงหน้าคนที่ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด

“ถือเป็นค่าตอบแทนจากกู รับแล้วไสหัวไปซะ!” ริมฝีปากแสยะยิ้ม มือหนาฟาดเงินลงบนหน้าหยาบเบามือ แล้วเขวี้ยงใส่หน้าก่อนจะหยัดยืนขึ้นเต็มความสูง

ร่างดำคล้ำเมื่อเห็นเงินจำนวนมากเกลื่อนพื้นรีบกระเสือกตนเข้าหา แขนข้างเดียวที่ใช้การได้หยิบเงินอย่างละโมบโดยไม่สนสิ่งใดอีก

ผมสะดุ้งเฮือกกับสายตาคมที่ตวัดมองมา  ผมยิ่งกระถดตัวแนบผนังมากกว่าเดิม พี่จิมกวาดมองผมไปทั่วทั้งตัวแล้วนั่งยองๆลงตรงหน้า  ปลายนิ้วเรียวไล้แก้มผมราวจะเช็ดคราบคาวออกให้

“นี่คือโทษของมึงที่คิดหนีคนอย่างกู” เสียงเข้มพูดช้าๆชัดๆราวจะเน้นย้ำทุกคำ ดวงตาผมค่อยๆเบิกโตหลังจากที่เข้าใจความหมายของคำพูดนั้น

 “อึ่ก!” ผมขมวดคิ้วพยายามเบือนหน้าหนีเมื่อมือหนาบีบกรามผมดึงรั้งให้เข้าไปชิด เจ็บ..

“อย่าคิดหนีกูอีก” น้ำเสียงดุดันพอๆกับนัยน์ตา มือหนาปล่อยกรามผมอย่างแรงแล้วหยัดยืนขึ้นเต็มความสูง

“กลับขึ้นห้อง!” พี่จิมกดสายตาลงมองผมแล้วพูดสั่งเสียงห้วน

ผมยกมือขึ้นลูบกรามตัวเองด้วยความเจ็บก่อนจะเงยหน้ามองเขาตาแข็ง!

“..ไม่!! ผมไม่กลับ!!”

“ไอ้ต้า!”

อดสะดุ้งไม่ได้เมื่อพี่จิมเสียงดังใส่ น้ำตาคลอหน่วยทั้งๆที่มันเพิ่งจะเหือดแห้งไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกชื่อผมด้วยเสียงตะคอกแบบนี้! พ่อกับแม่กับเตอร์ยังไม่เคยเรียกผมแบบตะคอกๆเลย!!

“พี่ใจร้าย! ผมไม่ไปกับพี่!!! จะกลับบ้าน!!  จะกลับบ้าน!!!” ทันทีที่ผมพูดจบ นัยน์ตาคมยิ่งลุกโชนมากกว่าเดิม!

 “ลุกขึ้น” เสียงเข้มกดต่ำอย่างระงับอารมณ์

“ผมจะกลับบ้าน!!!!!!” ผมตะโกนเสียงดังไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมจะไม่ไปไหนกับเขา ผมจะกลับบ้าน กลับบ้านได้ยินมั้ย!!!?

ผมยกมือสองข้างขึ้นกอดอกแล้วหันหน้าไปอีกทาง บอกให้เขารู้ว่ายังไงๆผมก็ไม่มีวันยอม!

ที่ตะโกนใส่เขาไม่ใช่ว่าผมไม่กลัวพี่จิมแล้ว.. ผมเคยกลัวพี่จิมยังไง.. ตอนนี้ผมก็กลัวอย่างนั้น แต่ดูเหมือนผมจะกลัวเขาน้อยลง  อย่างน้อยพี่จิมก็ช่วยผมไว้ ไม่รู้ ผมบอกไม่ถูก.. ผมกล้าเถียง แต่ผมก็กลัวเขาอยู่ดี ถ้าให้เลือก.. ผมไม่อยากอยู่กับเขา ผมอยากกลับบ้าน!!!

 “มึงดื้อเองนะ!” พี่จิมกระชากแขนผมดึงให้ยืนขึ้น ผมตวัดสายตามองเคืองๆ ฝืนตัวทิ้งน้ำหนักยึดพื้นไม่ไปตามแรงดึง! มือหนายิ่งกระชับแขนผม บีบแรงจนเจ็บ ขายาวๆออกเดินโดนไม่สนว่าผมจะนั่งหรือยืน!! ขาผมครูดไปกับพื้น ทว่าพี่จิมยังลากต่อโดยไม่สนเสียงร้องของผม!

ขาผมเริ่มแสบนิดๆ มันครูดกับหินกับปูนจนถลอกเลือดออกซิบ! ทันทีที่เขาลากผมผ่านเสา ผมไม่รอช้ารีบคว้าเสาเหล็กแล้วเกาะไว้แน่น! ตัวผมกระตุกตามแรงกระชากเมื่อพี่จิมลากผมไม่ไปเหมือนเคย! ผมเก็บขาแล้วเกี่ยวเสาไว้  ผมจะต่อต้านให้ถึงที่สุด!! ยังไงก็ไม่ไป ไม่ไปกับคนใจร้ายแบบเขา!!

 “ฮืออออ!!!!! หยุดนะ!!!  ปล่อย!!!!! ต้าเจ็บ!!!” ผมหวีดร้องสุดเรื่องเมื่อเขายังดึงดันดึงแขนผมไม่หยุดจนผมเจ็บแขนไปหมด เหมือนแขนมันจะหลุด!! เขาใจร้าย!!!

 พี่จิมยอมปล่อยแขนผมให้เป็นอิสระ ร่างสูงยืนนิ่งมองผมตาดุจัด

“ลุกขึ้น”

ผมไม่ตอบ ผมไม่มองสบตา เบะปากก้มหน้าเช็ดน้ำตากับไหล่ตัวเองแรงๆ สองมือกอดเสาแน่นยิ่งกว่าเดิม!

“ไม่ลุก!!” ผมไม่กล้ามองตาเขา ใช่ว่าผมไม่กล้าเถียง!

“มึงจะไม่ยอมไปดีๆใช่มั้ย!!?” ผมกัดปากตัวเอง มือสองข้างกระชับรัดรอบต้นเสาแน่นแทนคำตอบ! ยังไงผมก็ไม่ไป!!

“ปล่อย!! ปล่อยต้านะ!! ปล่อยเดี๋ยวนี้!!!!!  ฮึก!!!!” ผมร้องลั่นเมื่อพี่จิมเข้ามาทางด้านหลัง มือหนาสองข้างช้อนใต้รักแร้แล้วยกตัวผมขึ้นพร้อมกับเย่อตัวผมอย่างแรงให้หลุดจากเสา!

พี่จิมกระชากตัวผมอย่างแรงพลันแขนแกร่งช้อนอุ้มผมโดยหลังผมแนบชิดกับแผ่นอกของร่างสูง

“ถ้ามึงดิ้นอีกนิดเดียวกูจับเขวี้ยงใส่กำแพงแน่สัส! ถ้าคิดว่ากูพูดเล่นก็ลองดู!!” ผมเบะปาก ชะงักทันที พลิกตัวหันกลับไปกอดเขาทั้งตัวโดยเอาขาล็อกเอวหนา มือกอดคอร่างสูงไว้แน่น ผมไม่อยากเจ็บแล้ว! พอแล้ว ไม่เอาแล้ว!!

“ทำเหี้ยไร!” พี่จิมปล่อยมือจากตัวผม ผมยิ่งตะกายกอดเขา ขาที่ล็อกเอวหนาไว้ยิ่งล็อกแน่นขึ้นด้วยความกลัวตก!

“ไม่เอา ห้ามเขวี้ยง!!”

“มึงลงไปจากตัวกูเดี๋ยวนี้!” มือหนาพยายามดึงตัวผม จะเขวี้ยงผมใส่กำแพงเหรอ!! ผมกัดไหล่หนาผ่านเสื้อนอกสีดำแรงๆจนหน้าสั่น! มือล็อกลำคอร่างสูงแรงกว่าเดิม!

“หยุด!!” ผมคลายแรงกัดลงแต่ยังไม่ยอมปล่อยเสียทีเดียว มือหนาจับหัวผมก่อนจะกระชากออกจนหน้าผมผงะหงาย! ผมสบตาเขาด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ มือที่ล็อกอยู่หลังคอเขาจิกเต็มแรง ผมสู้นะ!  ฮึก.. พี่จิมทำผมเจ็บ ผมจะทำพี่จิมเจ็บบ้าง!!

“ฮึก.. เจ็บ” น้ำตาผมค่อยๆไหลอาบแก้ม มือหนาที่จิกหัวผมอยู่ค่อยคลายลง

“ลงไป”

ผมส่ายหน้าทั้งน้ำตา เขาคลายแรงที่หัวผม ผมก็ไม่จิกหลังคอเขาแล้วเปลี่ยนมาล็อกไว้กันร่วงเหมือนเดิม ยังไงๆ ผมก็ไม่ลง!! ไม่เอา ไม่อยากเดินแล้ว!!

Rrrrrrrrrrrrrrrrrr

พี่จิมถอนหายใจแรงๆ มือหนาปล่อยมือจากหัวผมก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับสาย ผมละมือข้างหนึ่งขึ้นเช็ดน้ำตาก่อนจะรัดรอบคอเขาเหมือนเดิมกันร่วง

“จิรัฎฐ์ครับ.. ครับ ทราบครับ ผมจะรีบไป” มือหนาเก็บโทรศัพท์ลงที่เดิม ดวงตาคมดุจ้องหน้าผมนิ่ง

“ถ้ามึงไม่อาย จะอยู่แบบนี้ก็ตามใจ” เสียงทุ้มพูดดังอยู่ข้างหูก่อนจะเริ่มออกเดิน ผมวางคางเกยไหล่หนา ขากระชับล็อกเอวเขาให้แน่นขึ้น  อายทำไม? ทำไมต้องอาย ผมยังให้พ่ออุ้มบ่อยๆ ผมชอบให้เตอร์อุ้มด้วย ไม่ต้องเดินเอง ผมชอบ

ผมคลี่ยิ้มมุมปากน้อยๆเมื่อผมชนะ! เอียงหน้าพิงลาดไหล่แกร่งก่อนจะหลับตาลงช้าๆ เพลินกับจังหวะการก้าวเดิน ก่อนจะรู้สึกเปลือกตาหนักอึ้งจนแทบจะลืมไม่ขึ้น เพลียและปวดเมื่อยไปทั้งตัว อยากจะนอนเฉยๆ

...เหมือนผมจะลืมอะไรบางอย่าง  อ... อะ ไร...นะ

ZZzzzz

.................

.........

...

ผมขยับตัวหนีพร้อมกับยกมือขึ้นปัดอะไรบางอย่างที่มายุกยิกอยู่ตรงแก้ม รำคาญ คนจะนอน ผมขมวดคิ้วเมื่อสิ่งนั้นยังคงไม่ละความพยายามยังตามมายุ่มยามไปตามแก้ม และเส้นผม

ผมพลิกตัวนอนคว่ำกดหน้าลงหมอนนุ่ม ปิดหน้าตัวเองจากสิ่งรบกวน คล้ายหูแว่วได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากที่ไกลๆ แต่ผมเลิกใส่ใจกับมัน

ความนุ่ม และอากาศเย็นสบายพาให้ผมหลับสนิทอีกครั้งได้อย่างง่ายดาย

_______________________________________________

 

TALK:: และแล้วก็ช่วยเนอะ -...-
ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ แลทุกคนเอ็นดูพี่จิมจัง 5555555555555
เจอกันใหม่พาร์ทหน้าน้าาา ใครที่ถามหาพี่หมอ.. เดี๋ยวพี่หมอมาในพาร์ทหน้า   
PS. หากเห็นข้อบกพร่อง อะไรไม่ดียังไงแนะนำกันได้เลยเน้อออ ชุ้บๆ 

[`ลoงสิจ๊ะ™]

น้องต้าหลับเหรอลูกหลับบนเอวพี่จิมนี่นะ  เอิ่ม สุดยอดมากเลย

ว้าวตอนหน้าพี่หมอจะมาและอยากเจอๆๆ 

[nunnan]

พี่หมอเมื่อไหร่จะมาาา 

[saruttaya]

เหมือนลูกลิงเกาะพ่อลิงเลยอะ 

[e-ga-g]

ลูกต้ากับพ่อจิน แล้วก็แม่เซน ครอบครัวสุขสันต์