หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<

[na-au]

เครียดดดดดดดดดดดดด 

 

[hembetaro]

 

เกิดไรขึ้น...มาต่อเร็วๆนะน้องแนน

 

[sukaz]

 

[sugarcandy]

ว็อดก้ามันเป็นอะไรของมัน เหนือไม่ใช่น้องตัวเองซะหน่อย แต่ไปเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตเขายิ่งกว่าพ่อแม่เขาซะอีก เขาไม่ใช่เยาวชนแล้วนะเว้ย

[GGG24]

ปูเสื่อรออย่างใจจดใจจ่อ ....

[tuktik_narak]

.


   .

   ก๊อก ก๊อก

   ผมยืนทุบประตูห้องนอนวิสกี้อยู่นานเหมือนว่าคนด้านในก็คงไม่รู้ว่าเป็นผม เพราะมันเงียบไม่ตอบรับกลับมาคงจะเสแสร้งแกล้งทำเป็นหลับอยู่แน่ๆ

   ปัง ปัง!!

   ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วครับ ถ้ามันยังไม่เปิดให้ภายในหนึ่งนาทีนี้ผมจะพังเข้าไปละนะ

   “ใครครับ”มันตะโกนออกมา ผมถอนหายใจ

   “กูเอง”ผมตอบ ไม่นานสักสิบวินาทีเห็นจะได้ เสียงปลดล็อกประตูก็ดังขึ้นจากด้านในพร้อมกับมันเปิดประตูออกมาต้อนรับผม

   “ไงมึง หน้าเป็นตูดเลย”มันถามตอนที่ผมล้มตัวลงนอนบนเตียง ทันทีที่หัวสัมผัสที่นอนน้ำตาผมก็ไหลลงมาช้าๆอย่างกลั้นไม่อยู่

   “หึหึ เหมือนมึงอ่ะมั้ง”

   ผมบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าร้องไห้ทำไม ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะว่าผมเสียใจที่ต้องจากกับพี่เขียนและอีกอย่างผมโดนพี่วอดก้าบังคับจิตใจ มันเป็นความรู้สึกที่อยากจะเถียงอยากจะต่อสู้ อยากจะปฏิเสธคำขู่บังคับทุกสิ่งอย่างแต่ผมทำไม่ได้

   ผมไม่เคยต่อสู้กับพี่ชายคนนี้ได้เลย

   “ตุ๊ดว่ะ ร้องไห้”

   ผมแสยะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ลืมตามองหน้ามันหรอก ผมรู้ว่าคำพูดทำร้ายจิตใจเหล่านั้นคือคำปลอบโยนชั้นดี

   ผมกลับมาถึงกรุงเทพประมาณสองทุ่มหลังจากที่โดนพี่วอดก้าไปลากตัวกลับมา ผมไม่เข้าใจว่านี่มันยุคสมัยไหนแล้ว พี่วอดก้าถึงหัวโบราณขนาดนั้นทั้งๆที่ตัวเองก็จบเมืองนอกเมืองนาน่าจะรับเรื่องพวกนี้ได้มากกว่าพวกผมซะด้วยซ้ำไป แต่มันไม่ใช่

   ทันทีที่รถจอดสนิท ผมก้าวลงจากรถโดยไม่คิดจะรอพี่วอดก้าด้วยซ้ำ ผมไม่ได้หันไปคุยหรือตอบคำถามใดๆ ผมถูกบังคับให้มานอนกับวิสกี้ป้องกันผมโทรติดต่อกับพี่เขียน พี่มันบอกว่าต้องการให้ผมอยู่ในสายตาตลอดเวลา หึ ผมบอกว่าทำไมไม่เอาโซ่มาล่ามแล้วตั้งกล้องวงจรปิดไว้ซะเลยล่ะ

   แต่ผมก็ได้แค่เถียง ยังไงซะผมก็ไม่กล้าพอที่จะขัดใจพี่มันอยู่ดี

   “กูจะทำยังไงดี เราควรทำยังไงดี”ผมพูดยกมือก่ายหน้าผากป้องกันน้ำตาที่กำลังจะไหลเป็นรอบที่สอง

   สวบ!

   มันทรุดลงนอนข้างผม ผมรู้ได้ว่าตอนนี้วิสกี้ก็คงมีสภาพจิตใจที่แย่พอดู มันไม่ใช่แค่การโดนพรากจากคนรัก แต่มันคือความเครียดที่เกิดจากความเกลียดชังของคนที่เรารักทั้งสองคน

   พี่ชายที่เรารักเกลียด คนที่เรารัก

   ผมว่าไม่มีอะไรที่จะทรมานได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว

   “ทำใจล่ะมั้ง”วิสกี้มันพูดเหมือนทำใจได้ เหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งๆที่เสียงสั่นเทิ้มขนาดนั้น

   “มึงทำได้ไหมล่ะ”

   “หึ ถ้าได้กูไม่มานอนก่ายหน้าผากกับมึงตรงนี้หรอก”

   มันพูดจบก็ต่างหัวเราะให้กัน แต่มันหัวเราะที่ฝืนความรู้สึกสุดๆ

   “กูอยากโทรหาพี่เขียนแต่โดนยึดมือถือไปแล้ว เฮ้อ”

   “กูก็โดน”มันสวนตอบทันที

   ผมเข้าใจวิสกี้ แต่ผมไม่เข้าพี่วอดก้าก็เท่านั้นเอง “เฮ้อ”

   ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ผมลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา มันหน่วงๆในใจเลยต้องการความเย็นมาดับกายซะหน่อย เดินออกมาไม่เห็นเงาเจ้าของห้อง

   “วิสกี้”ผมตะโกนเรียก หรือว่าจะออกไปข้างนอกผมคิด แต่ยังไม่ทันเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาซับหน้าและเช็ดผม ก็ได้ยินเสียงแว่วๆเหมือนคนคุยกันดังมาจากใต้ผ้าห่มบนที่นอน

   “วิสกี้มึงทำไรอ่ะ” คงเป็นวิสกี้นั่นแหละที่ทำอะไรสักอย่างใต้ผ้าห่ม แต่คือมันเบามากจนฟังไม่ถนัด

   พรึ่บ!

   มันเลิกผ้าห่มออกจากตัว ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นมันกำลังกำโทรศัพท์แนบเข้ากับใบหูตัวเองอยู่ เอ๊ะ!เดี๋ยวนะไหนมันบอกว่าโดนยึดไปแล้วไง

   “โทรศัพท์? ไหนว่าโดนยึดไง”มันยกยิ้มกวนส้นตีนผม

   “กูมีสองเครื่องนิ”กูถึงบางอ้อทันทีเลย ไอ้ห่าตอแหลกู!!!

   “สัสนิ แอบคุยกับผัวกูจะฟ้องๆ”ผมโวยวาย อิจฉาอยากคุยกับสุดหล่อของผมบ้างนี่ครับ

   “เอาดิถ้ามึงไม่อยากคุยกับพี่เขียนของมึง”มันว่าจบก็ยื่นโทรศัพท์มาให้

   เท่านั้นแหละแทบขว้างผ้าขนหนูทิ้งลงพื้น ผมถลาตัวไปบนที่นอนรับโทรศัพท์จากวิสกี้เกือบไม่ทัน มันขำๆก่อนจะตะแคงนอนมองผม

   “ฮะ..ฮัลโหล”ผมเปร่งเสียงโคตรเบา ไม่รู้สิจู่ๆก็รู้สึกน้อยใจมันซะอย่างนั้น

   “คิดถึง”

   คำเดียวสั้นๆของพี่มันทำน้ำตาผมไหล เฮ้ย!ปกติผมไม่ใช่คนขี้แยนะแต่เพราะเป็นไอ้ห่าพี่เขียนนี่แหละที่ทำต่อมน้ำตาของผมรวนไปหมด ผมหันหน้าหนีวิสกี้ที่นอนขำอยู่ข้างๆ ถึงจะสนิทกับมันมากแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่อายที่ให้มันเห็นตอนผมร้องไห้ซะหน่อย

   “สัส”ผมด่าแต่มันดันขำ

   ผมไม่เข้าใจแม่งเลยจริงๆ ดูมันจะไม่เสียใจอะไรสักนิดที่รักของเราโดนกีดกันแบบนี้ ดูมันชิวจนผมกลัวว่ามันจะท้อและปล่อยให้ผมหลุดมือ

   “ร้องไห้อยู่ล่ะสิ คิดถึงกูขนาดนั้นเลยรึไง” ผมเม้มปากก็ที่มันพูดมาเนี่ยถูกต้องทุกอย่าง ผมโคตรคิดถึงมันไม่ใช่ว่าขาดกันไม่ได้หรอก เพียงแต่ว่าครั้งนี้ต้องแยกจากกันโดยไม่เต็มใจแล้วหนทางข้างหน้าก็ยังดูมืดมนอีกด้วย ผมเลยเป็นกังวลและคิดถึงมันมากกว่าปกติ

   “ถ้ากูบอกว่าใช่ล่ะ”ผมบอก

   “…………………….” มันเงียบผมกัดปากตัวเอง

   “เหนือเดี๋ยวกูลงไปข้างล่างแปปนะ”ผมพยักหน้าให้วิสกี้เล็กน้อย มันคงไม่อยากอยู่ตอนที่ผมคุยโทรศัพท์กับพี่เขียนหรอกมั้ง แต่ให้เดาเมื่อครู่มันก็คงได้คุยกับพี่ริวไปแล้วเหมือนกันล่ะน่า

   “พี่เขียน”ผมเรียกพี่มันอีกที จนได้ยินเสียงขานตอบมาเบาๆ

   “อยากเจอ”ผมบอก เอาผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งตัวและหน้า รู้สึกอยากอ้อนแต่อายถึงแม้ในห้องจะไม่มีใคร แต่ก็ป้องกันไว้ก่อน

   “อย่าพูดเสียงแบบนี้ได้ไหม”ผมขมวดคิ้ว ทำไมวะ

   “โกรธเหรอ”ผมถาม จะร้องไห้อีกรอบละเหมือนคนประจำเดือนมาไม่ปกติ โดนว่านิดว่าหน่อยบ่อน้ำตาจะแตก ห่าโคตรตุ๊ดเลยกูตั้งแต่มีผัวเนี่ย

   “เปล่า”

   “โกหก!”น้ำตาไหลจริงๆละแม่ง

   “เปล่า เพราะมันจะทำให้กูอดใจไม่ไปหามึงไม่ไหว”

   ผมเม้มปากอีกครั้ง อยากเจอ โคตรๆอยากเจอ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่วอดก้าอยู่ไหน ที่บ้าน ที่ทำงาน หรือส่วนไหนของกรุงเทพ แต่ชั่ววินาทีผมละทิ้งความกลัวทั้งหมด ไม่สนว่าพี่มันจะเห็นและจะโกรธหรือเปล่าแต่ผม....อยากกอดพี่เขียน

   “มารับกูสิ กูคิดถึง...มากอดกูที ฮึก”

ผมได้ยินพี่มันสบถเสียงกร้าวก่อนจะตามมาด้วยเสียงกุกกักๆเหมือนคนควานหาของอะไรสักอย่าง ไม่นานประมาณนาทีเศษๆก็มีเสียงตอบกลับเข้ามาในโทรศัพท์

“รอกู เดี๋ยวกูไป”

ผมยิ้มอยู่ใต้ผ้าห่ม นึกถึงหนังเรื่องโรมิโอกับจูเลียตขึ้นมาทันทีเพียงแต่ว่าผมเป็นผู้ชายหน้าตาดี อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดล่ะจริงไหม ผมรักพี่วอดก้า ทั้งรักทั้งเกรงใจและทั้งกลัว แต่สิ่งเหล่านั้นผมต้องปล่อยวางไปบ้าง ความสุขของผมคือการได้อยู่กับพี่เขียนก็ถ้าสุดท้ายพี่วอดก้ามันจะไม่เข้าใจอะไรเลย ผมคงต้องหนีตาม

นี่คือสิ่งที่ผมคิด....แต่ก็ยังไม่กล้าทำจริงๆหรอกนะ

“ให้ไวเลย”ผมบอกก่อนเสียงสัญญาณจะตัดไป

แกร๊ก

“คุยเสร็จแล้ว?”วิสกี้ถาม

มันเดินกลับเข้ามาพร้อมแก้วนมและแซนวิซสองสามชิ้น คงหิวล่ะมั้งเล่นตัวไม่ลงไปกินข้าวนี่เนอะ

“พี่วอดก้าเขาอยู่บ้านป่ะวะ”

“ไม่รู้ แต่กูไม่เห็นรถนะ”มันพูดเสียงห้วน สงสัยคงโกรธ

“ก็ดี”

ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ ตอนนี้นอนรอเจ้าชายอย่างเดียวล่ะครับ ก็นั่นล่ะนะอย่ามัวเศร้าไปก็ถ้าพรุ่งนี้มันจะต้องเลิกกัน วันนี้ก็ขอนอนกกกับพี่มันก่อนละกันนะ



TBC________________________


นักเขียนขอเม้าาาา

กลับมาแล้วค่าาาหลังจากหายไปนานน

พอดีเพิ่งกลับจากทำงานที่เชียงใหม่

บวกกับช่วงสอบเยอะแยะ ตอนนี้มีเวลาพักผ่อนยาวๆ

เอาล่ะ ตอนหน้าเป็นเอ็นซีนะจ้าาา

 

[Nano PL]

โชคดีนะ ^^

[Mafiaziip]

เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคู่ผ่านด่านพี่วอดก้าให้ได้

สู้ๆ ลุ้นๆ อิอิ

 

[day9day]

รอตอนต่อไปนะครับ

[@Lucifer_Prince@]

เศร้าแทนเหนือกะวิสกี้จริงๆ  เนี่ยก็ไม่รู้ว่าพี่วิสกี้อยู่รึป่าว  รถไม่อยู่ตัวอาจอยู่  ยิ่งเจ้าเล่ห์ด้วย  หวังให้พี่แกไม่อยู่นะ  คิคิ  รอเอ็นซีตอนหน้าเน้อพี่แนน  ขอบคุณคัฟ^^

[หมูกระต่าย]

อยากกระโดดถีบพี่วอดก้า

[hembetaro]

 

ตั้งตารอ...พี่เขียนมารับน้องเหนือ พาพี่ริวมารับวิสกี้ด้วยดิ๊

 

[Aomampapeln]

พี่เขียนนี่ทันใจจริงๆไม่ต้องปล่อยให้เหนือรอนานแล้วริวเมื่อไรจะมารับกี้ซะดีอ่ะ!!

[rmlab]

คิดถึงคู่พี่เขียนกับน้องเหนือที่สุดจ้า พี่เขียนรีบไปหาเหนือน้า!!!!!!

[yowyow]

5555 นอนกก เลย

[aoihimeko]

มาสั้นแต่น้ำตาซึมตามเลย 

ตอนหน้าพี่เขียนจะมาใช่ไหม?

ให้ว่องเลยนะ

[koikoi]

 

[na-au]

   กอดกันไว้ แล้วไปด้วยกันนะหลานกี้ - หลานเหนือ

 

[liza sarin]

จับมือไว้ แล้วไปด้วยกัน สู้ๆๆจ้า

[GGG24]

เหนือ วิสกี้ สู้ๆนะ

[sukaz]

อ้อนๆๆ พี่เขียน
กิ๊ววววว กิ๊ววววว

 

[ammlovey]

เพิ่งอ่าน อ่านรวดเดียวเล โอ๊ยย ชอบบบบ อิพี่วอดก้าแม่ง 
รอต่อค่าาา 

[tuek]

ขอให้วอคก้าชอบผู้ชายทีเถอะจะขำให้ฟันร่วงเลย

[Zelsy]

พี่เขียนจะอกแตกตายไหม เหนือหลุดสะอื้นไปนิดนึงเองนะ

[tuktik_narak]

 ตอนที่27

   เขียนสี

   ผมขับรถมุ่งตรงไปบ้านของไอ้เหนือ เมื่อประมาณสักสิบนาทีก่อนมันดันอ้อนผมว่าอยากให้ไปหา ไม่รู้ว่ามันตั้งใจหรือทำโดยไม่รู้ตัวทั้งๆที่ผมตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะไม่เจอมันในช่วงนี้

   ผมรู้ว่ามันคงน้อยใจที่ผมดูไม่เสียใจตอนที่พี่ชายมันมารับตัวกลับที่เสม็ด ใครว่าล่ะผมเจ็บไม่แพ้มันเลยแต่จะให้ผมทำยังไง ดื้อดึงจะเอาให้ได้หรือเข้าไปชกหน้าพี่มันอย่างที่ใจผมคิดล่ะ ไม่ว่าทางไหนก็มีแต่ผลเสียทั้งนั้น ผมมีหนทางและเหตุผลของผมมากพอ ทุกการกระทำที่ผมทำไปผมคิดถี่ถ้วนดีแล้ว

   ปี๊นนนนน ปิ๊นน

   ผมบีบแตรไล่รถทุกคันที่ขับช้าและขวางทาง พูดตรงๆว่าอย่าให้มีตำรวจมาตั้งด่านแถวนี้เป็นพอ

   “ไอ้ห่าเขียนขับช้าๆหน่อย สัสเดี๋ยวได้ตายโหงทั้งคู่ก่อนเจอหน้าเมียอ่ะแม่ง”ไอ้ริวพูดห้ามอยู่ข้างๆแต่กูเห็นนะไอ้ห่าว่ามึงนี่ดูร้อนรนหนักกว่ากูอีก

   “เจอแบบกูขับช้าไหวเหรอ”

   “อะไรวะ”สีหน้ามันดูกลัวอย่างไร้สาเหตุ

   “แม่ง ขับช้าฉิบ!”ผมไม่สนใจคำพูดมัน ผมต้องมีสมาธิกับการขับแซงรถคันอื่น

   งานนี้ผมไม่มาคนเดียวแน่นอนครับก็ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นไอ้ห่าริวนี่แหละต้องซวยไปกับผมด้วย รักน้องเขาก็ต้องรักพี่เขาด้วยตรรกะนี้กูยังยอมรับไม่ได้จริงๆ

   “เฮ้อ หวังว่าไปถึงบ้านพี่ชายเขาจะไม่เอาปืนออกมายิงหัวเราหรอกนะ แม่งเหมือนแอบลักลอบคบลูกสาวคนอื่นเลยว่ะ”ผมส่ายหัว ปล่อยให้มันเพ้อบ้าบอต่อไป

   เอาล่ะผมพูดเลยว่าตอนนี้ผมกำลังสองใจ ทันทีที่รถจอดสนิทที่หน้าบ้านมันไม่สิหน้าบ้านพี่ชายมันผมก็ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรมุทะลุเข้าไปหาหรือจะโทรหาไอ้เหนือแล้วให้มันลงมาหาดี ไม่ว่าทางไหนก็ต้องมีคนเสี่ยง แต่ผมไม่รู้ว่าในบ้านมันกำลังสงบดีอยู่หรือเปล่าขืนบุ่มบ่ามเข้าไป ผมโดนพี่ชายมันฆ่าหมกป่าแน่

   ไอ้ริวก็กังวลไม่แพ้กัน ก็ถ้าไอ้เหนือต้องลงมาหาผมมันก็อยากจะให้วิสกี้ลงมาด้วยแต่มันบอกว่าไม่รู้ว่าตอนนี้เมียมันจะอยากเจอมันหรือเปล่าเมื่อกี้ตอนคุยกันก็ดูเหมือนจะเริ่มสงบจิตสงบใจลงไปได้เยอะ แถมยังบอกอีกว่าถ้าไอ้ริวไม่สามารถหาวิธีมาเอาชนะใจพี่ชายมันให้ได้ภายในเดือนนี้ละก็ วิสกี้มันจะหาผัวใหม่ไอ้ห่านี้ก็ไม่ค่อยรนเลยใส่รองเท้าวิ่งเสือกตามขึ้นรถผมมานี่แหละ หึหึ

   RRRrrrr

   เหมือนรู้ใจคนข้างบนคงเห็นหรือไม่ก็เดาเอาว่าผมน่าจะมาถึงแล้วมันโทรมาพอดิบพอดี

   “ว่าไง”

   “ถึงไหนแล้ว”มันถามเสียงหงอย ไอ้ห่ากูอยากฟัดมันซะเหลือเกิน เสียงแหบๆแบบนี้ไม่ควรเอามาใช้กับคำพูดและสถานการณ์แบบที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย ผมอยากให้มันพูดตอนอยู่ข้างใต้ผมมากกว่า

   “หน้าบ้าน”

   “หรอ เดี๋ยวกูลงไปหานะ!”เสียงมันดูดีใจขึ้นมาเชียวคล้ายๆหมาที่เห็นเจ้าของกลับบ้านยังไงอย่างงั้น

   “แน่ใจนะว่าไม่ให้กูขึ้นไป”ผมห่วงว่ามันจะโดนจับได้ ถ้าเป็นแบบนั้นผมยอมเป็นคนเสี่ยงปีนขึ้นบ้านมันเองดีกว่า

   “บ้ารึไง ถึงรถพี่วอดก้าจะไม่อยู่แต่กูก็ไม่เสี่ยงให้มึงขึ้นมาหรอก แปบเดียวไม่เกินสามนาทีกูจะลงไป”

   “อืม”พูดแค่นั้นมันก็วางสายไป

   ผมมองไปที่หน้าต่างห้องบานหนึ่งเห็นเงาคนสองคนเคลื่อนไหวอยู่ด้านในสักพักเงาหนึ่งก็หายไป ผมอมยิ้มให้ตัวเอง

   “เอ่อแล้วกูล่ะวะ”ไอ้ริวหันมาถามผม นั่นสิมันตั้งใจมาเจอวิสกี้นี่หว่า แต่คือตอนนี้ผมไม่อยากให้มันอยู่บนรถของผมแล้วอ่ะ มันควรเป็นช่วงเวลาที่ผมกับเหนือควรอยู่ด้วยกันแค่สองคนมากกว่า

   “เห็นว่าพี่ชายเขาไม่อยู่”มันหูผึ่ง หูตั้งกันเลยทีเดียว

   “จริงดิ เข้าทางกูล่ะ”

   ก็อกๆ

   พวกผมหันไปมองเห็นเหนือยืนเคาะกระจกรถอยู่ หน้าตามันดูแจ่มใสทั้งๆที่ดวงตาปรากฏความเศร้าหมอง พี่ชายมันจะรู้ไหมเนี่ยว่าทำน้องตัวเองโทรมถึงขนาดนี้ แค่ไม่กี่ชั่วโมงผมยังรับรู้ได้เลย

   “อ้าวพี่ริวมาด้วยไง”เหนือมันถาม

   “พี่ขึ้นไปนะ”ไอ้ห่านี้เหมือนคนจิตหลุด แบบหลงเมียจนโงหัวไม่ค่อยจะขึ้นแล้วมันอ่ะ เมื่อกี้มันคงไม่ได้ฟังที่ไอ้เหนือถามมันเลยสินะ

   “เฮ้ย เดี๋ยวพี่....อะไรของเขาวะ”

   “ขึ้นรถ”มัวแต่ยืนสนเรื่องคนอื่นอยู่ได้ ไหนว่าคิดถึงกู นี่ผมไม่ได้งอนหรือน้อยใจไร้สาระนะครับ

   “อืม”มันก้าวขึ้นนั่ง ผมกดปิดกระจกก่อนจะลงมือปล้นจูบมันให้หนำใจ

   “อื้อออ ดะ...เดี๋ยว..ก่อน”มันยกแขนรัดรอบคอผมแน่นแต่ปากมันร้องห้าม ยังไงแน่

   ผมยอมปล่อยให้มันเป็นอิสระมันยกมือลูบหน้าผมไปมาก่อนที่น้ำตามันจะไหล ผมกดหน้าผากแนบไปกับหน้าผากมัน  แค่แปดชั่วโมงที่เราไม่ได้เจอหน้ากันทำไมผมถึงคิดถึงมันได้ขนาดนี้วะ หรือออาจะเป็นเพราะว่าครั้งนี้เรารู้ดีแก่ใจว่าถ้ายิ่งห่างกันมากเท่าไหร่โอกาสที่จะได้กลับมาเจอกัน มาอยู่ด้วยกันก็ยิ่งน้อยลงไปทุกที

   “กูคิดถึง” ผมก้มลงจูบปากมันก็ตอบรับอย่างไม่เกี่ยงงอน

   ผมไม่ได้แค่มาเพื่ออยากได้ตัวมันแต่ตอนนี้วิธีบอกรักและคิดถึงที่ดีที่สุดคงเป็นภาษากาย

   “กูรักมึงมากนะเหนือ เชื่อใจกู” ผมไม่อยากให้มันต้องคิดมากถ้าต่อไปมันเห็นว่าผมห่างเหินไม่เหมือนเดิม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมทำเพื่อมันเป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว

   “อืม กูรักมึง”

   ณ ตอนนี้ผมไม่รู้หรอกว่าหนึ่งนาทีของเราสองคนจะเจอกับอะไร แต่ผมแค่ต้องการวินาทีนี้เพื่อบอกรักมัน ไม่ว่าจะต้องทำยังไงผมก็อยากบอกเพื่อยืนยันว่าผมไม่เปลี่ยนใจไปจากมันแน่นอน

   “ปะ..ไปที่อื่น..อื้ม..นี่นะ...หน้าบ้าน”มันพูดกระท่อนกระแท่นตอนที่ผมส่งมือเข้าไปลูบไล้ผิวกายมันภายใต้เสื้อที่มันใส่

   ผมยิ้มกดจูบมันเน้นๆอีกทีก่อนจะผละออกมาเพื่อมองหน้ามันตอนนี้ จะว่าไปก็จริงถ้ามัวแต่อ้อยอิ่งอยู่หน้าบ้านแล้วเกิดพี่มันมาเห็นผมคงมีชีวิตไม่ถึงวันพรุ่งนี้แน่ๆ

   “ไปไหนล่ะ หืม”ผมคลอเคลียไม่ห่างเห็นแล้วอยากมากๆ ตาปรือ หน้าแดง ปากเจ่อ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ตัวสั่น อื้มมมใครทนได้ก็บ้าแล้ว

   “ไปไหน..กะ..ก็ได้นะ”มันยื่นหน้ามาใกล้ ปากแดงๆนั่นเผยอพูดเสียงแผ่ว นะ..นี่มันกำลังอ้อนผมอยู่ใช่ไหม

   “ขยับไปนั่งตรงๆ”ผมดันมันให้ไปนั่งติดเบาะดีๆ เพราะถ้ามันยังมานั่งเกาะแข้งเกาะขาผมอยู่แบบนี้ ผมคงไม่มีสมาธิขับรถแน่ๆ
   
   “พี่เขียนนนน”

   “เออ!!!”

   .

   .

   “อื้มมมม อ๊า”ผมพามันกลับมาที่คอนโด ไม่สนว่าตอนนี้ไอ้ห่าริวจะเป็นยังไงช่างหัวมันสิ เวลาตอนนี้ผมควรคิดถึงแต่เรื่องของผมกับไอ้เหนือเท่านั้น

   “จะ...ใจเย็นๆ”มันพูดเสียงกระเส่า ยกมือขึ้นดันผมไม่ให้รุนแรงกับมัน

   “เย็นไหวเหรอ..ฮึม”ผมครางผ่านลำคอ อารมณ์ตอนนี้ขึ้นสูงจนผมเบามือไม่ได้แล้วครับ มันทั้งคิดถึง ทั้งห่วงหา อยากกอดมันไว้กับตัวไม่ให้มีใครมาเอามันไปจากผม แต่ผมรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้อ่ะ เพราะฉะนั้นช่วงเวลานี้ผมจะกลืนกินมันให้เท่ากับที่ผมอยาก

   “มะ..ไม่เอาโซฟา”มันขืนตัวเองเมื่อผมกะจะดันมันให้นาบลงกับโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง ผมไม่อยากพามันเข้าห้องนอน เบื่ออยากเปลี่ยนบ้าง

   หึหึ

   “จ๊วบ...อื้มม”

   ผมดูดปากมันโคตรแรง ปากงี้แดงเป็นลูกเชอร์รี่เลย ตามันก็เยิ้มเหมือนคนพี้ยา รวมๆแล้วทำเอาผมหายใจไม่ออก มันยั่วโดยที่ตัวมันก็ไม่ตั้งใจมันจะรู้บ้างไหมเนี่ยว่าหน้าตามันตอนนี้ทำน้องชายผมตั้งโด่ขึ้นมาแล้ว

   “งั้นไปห้องครัว กูจะได้กินมึงถนัดๆ”

   ไม่รอมันปฏิเสธผมลากมันทั้งที่ปากเรายังจูบกันดังจ๊วบเข้าห้องครัว ดันร่างมันขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์โดยที่ผมเข้าไปยืนแทรกตรงกลางระหว่างขาของมัน

   ผมปลดกระดุมเสื้อของมันแล้วกางออก ยอดอกเล็กๆสีแดงทั้งสองข้างมันเชิญชวนให้ผมก้มลงใช้ปลายลิ้นไล้เลียที่จุกนมมันข้างหนึ่งส่วนอีกข้างผมก็ส่งปลายนิ้วไปบีบคลึงจนมันสะท้านเด้งตัวขึ้นรับสัมผัสจากผม

   “อึกๆ พี่เขียนกู..สะ..เสียว อื้อออ”

   ผมยิ้มชอบใจ ยืดตัวขึ้นมองสภาพของมันแล้วอารมณ์ก็พลุ่งพล่านอีกระลอก มันจะรู้ไหมว่ามันน่ะเซ็กซี่ขนาดไหน

   “อื้มม ถอดด”มันร้องบอกก่อนจะขยับถอดกางเกงตัวเองออกจากตัว ผมยืนมองเฉยๆที่มันทำแบบนี้คงจะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมคงเล่นมากเกิน แต่ผมกลับชอบนะผมชอบให้มันแสดงออกมาว่าต้องการอะไร

   “กูช่วยไหม”ก้มลงไปกระซิบข้างหู มันครางฮือแอ่นอกเสียดสีกับอกของผมอย่างน่ารัก จุดอ่อนไหวในตัวมันมีอยู่เต็มไปหมดแล้วผมก็จำได้หมดด้วยว่าตรงไหน

   “มะ..ไม่ต้อง”มันก้มหน้าตอบผม แต่แอบเห็นว่าหูมันแดง หึหึ คงจะเขินแต่อารมณ์อยากมันก็มีมากกว่าที่จะมาเหนียมอาย

   ผมยืนนิ่งเมื่อมันถอดกางเกงตัวเองเสร็จแล้วก็โยนทิ้งไปไว้ที่พื้น ขาขาวๆยาวๆเกี่ยวเอวผมเข้าไปใกล้ตัวมัน มันใช้ปลายเท้าเกลี่ยไปทั่วแผ่นหลังต่ำไปถึงสะโพกของผม

   มันกำลังยั่ว

   “อืมม”ผมคราง

   “ชอบไหม”มันถามยิ้มๆ

   ผมไม่ตอบมองนิ่งๆอยากรู้ว่ามันจะทำอะไร รอไม่นานมันก็ส่งมือเข้ามาจับน้องชายผมในกางเกงยีนส์ และเหมือนว่ามันคงจะรู้สึกเจ็บมือที่กางเกงมันฟิตเกินไป มันก็เลยปลดกระดุมและรูดซิปลง

   มันยกแขนข้างหนึ่งเลื่อนเข้ามาเล่นหัวนมผมในเสื้อยืดที่ผมใส่ มันไม่ถอดผมก็ไม่ถอด ผมยินให้มันเล่นจนหนำใจเพราะถึงเวลาเมื่อไหร่ผมค่อยเอาคืน

   “อื้มมม”ผมร้องสะดุ้ง เมื่อมันก้มลงใช้ปากกัดหัวนมผมอีกข้างผ่านเสื้อจนตอนนี้มันเปียกไปด้วยน้ำลาย

   มือทั้งสองข้างของมันก็ยังหยอกเล่นกับร่างกายผมอยู่ที่เดิม มีแต่ผมเนี่ยแหละที่รู้สึกว่ากำลังจะทนไม่ไหว มันยิ้มกรุ้มกริ่มชอบที่เห็นว่าตัวเองเหนือกว่า

   “คิดถึงไหม”มันตวัดขารัดเอวผมให้แน่นขึ้น จนตอนนี้น้องผมกับน้องมันกระทบโดนกันแล้ว

   สะโพกมันนั่งหมิ่นเหม่จากขอบเคาน์เตอร์มาก แต่ไม่ต้องกลัวผมประคองไว้อยู่มันไม่ตกแน่

   “มากกก”

   “อื้มม กอด..กูหน่อย”มันทำหน้าตาเหยเก เมื่อผมก้มลงใช้ปากกับนมมันอีกครั้งหลังจากปล่อยมันเล่นอยู่นาน

   ผมถอดเสื้อตัวเองออกแล้วตามมาด้วยกางเกง โยนทิ้งไปอย่างไร้ทิศทาง ช่างแม่งเดี๋ยวค่อยเก็บ ณ ตอนนี้ผมควรให้ความสนใจกับก้อนเนื้อขาวๆที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า จริงไหม?

   “อ๊ะๆๆๆ ยะ..อย่า....ตรง..นั้น..อึกๆ”มันร้องครางไม่เป็นภาษา เมื่อผมถอดชั้นในมันออกแล้วครอบปากลงบนน้องชายมันทันทีไม้องให้แม่งตั้งตัว

   มันเอนหลังลงไปกับเคาน์เตอร์จนเกือบกลายเป็นนอน มันยันข้อศอกไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมบ่อยๆ สภาพมันตอนนี้โคตรน่าล่อแต่ยังก่อนเอาให้มันยิ่งกว่านี้ก่อน ให้มันสุดๆ

   “เร็วๆ..อึกๆๆ....เร็วอีก..จะไปละ..แล้ว..อ๊าๆ”มันแตกเต็มปากผม มือมันบีบคลึงอยู่ที่หนังหัวผมเต็มมือ

   มันทรุดลงนอนนาบไปกับพื้นบาร์เย็นๆ ผมจับขามันกางออกอยากมองน้องมันตอนกำลังฉ่ำไปด้วยน้ำรักที่ผมเป็นคนทำ

   “หึหึ เหนื่อยแล้วหรือไง”มันพยักหน้า จะบ้าเหรอ

   “เอาเปรียบกูไปไหม หืม”

   “อะ..จะทำอะไร”ผมอุ้มมันลงมายืนข้างล่าง มันเกือบทรุดคงเกิดอาการขาหมดแรง จูบปากมันอีกครั้งก่อนจะกดหัวมันให้อยู่ในระดับที่พอดีกับน้องชายผม

   “ช่วยกูบ้าง” ผมยังเหลือกางเกงในนะครับ ไม่ถอดเองหรอกเพราะอยากให้มันเป็นคนถอดให้

   “มะ..ไม่ทำได้ไหม”มันจะลุกขึ้นยืน แต่ผมดันไว้ก่อนจะแกล้งกระเด้งน้องไปโดนหน้ามัน ไอ้เหนือก็เขินใหญ่

   “เหี้ย!”

   “อย่าลีลา ไม่รักกูรึไง”มันนิ่ง ก่อนจะก้มหน้านิดๆ มันนั่งอยู่พักนึงก่อนจะยอมเอื้อมมือมาดึงกางเกงในผมลงไปกองที่พื้น

   น้องผมพอหลุดจากที่แคบได้เท่านั้นแหละผงกหัวรอเลยครับ ส่วไอ้นี่ก็กัดปากทำเป็นอายไม่รู้มันจะอายอะไรทำอย่างกับไม่เคยเห็น

   “กูล่ะหมั่นไส้ ระริกระรี้เกินจำเป็น”ไม่รู้ด่าผมหรือด่าน้องชายผมที่ดูจะซื่อตรงเกินไปกันแน่

   “อื้มมมมม แบบนั้นแหละ”ผมคราง เมื่อมันลงลิ้นที่ส่วนหัวก่อน ไล้วนจนมันโตขึ้นกว่าเดิม พอได้ที่ก็อ้ารับไว้เต็มปาก

   มันใช้ปากเก่งพอได้ มันรูดเข้าออกพร้อมใช้มือช่วยผม ผมกดหัวมันให้แนบเข้าชิดขึ้นอีก กระเด้งตัวสวนกลับไปจนมันร้องอื้ออึงแต่ผมไม่หยุด คงจะคับปากมันแต่ตอนนี้ผมหยุดไม่ได้แล้วครับ

   “อื้ออ....อ่ออยยย”มันร้องแต่ก็ยังอ้าปากรับ

   “อึกๆๆ...อ๊า!!!!!!!!!!!!!”ผมแตกเต็มปาก

   “แค่กๆ ไอ้เหี้ย!!”มันไอน้ำบางส่วนของผมไหลออกมา บางส่วนมันคงกลืนไปแล้ว

   “ลุกมานี่มา”

   ผมไม่ไหวแล้วครับ โดนปล่อยไปหนึ่งน้ำแต่น้องก็ยังไม่หดเล็กลงเลยสักนิดสงสัยว่าปากไอ้เหนือคงอุ่นไม่พอ

   “อ๊า...”มันเชิดหน้าหงายอ้าปากคราง

   ผมจับมันหันหน้าเข้าบาร์ มันแอ่นสะโพกขึ้นสูงอย่างรู้งาน ผมจูบทั่วแผ่นหลังส่งนิ้วเข้าสำรวจช่องทางรักอย่างเร็ว ผมอยากจะสอดใส่เข้าไปในตัวมันเต็มที่แล้วแต่ติดว่ากลัวมันเจ็บ มันคงด่าผมไปตลอดชีวิตมันแน่ๆ

   “อ๊ะๆๆๆๆๆ”มันเด้งรับนิ้วผมทั้งสามอย่างคุ้นเคย ก่อนจะหันหน้ามามองผมทำตาปรือ เผยอปากเซ็กซี่ใส่

   “ขะ..เข้ามาเถอะนะ...กูพร้อม..อ๊าๆๆๆๆๆๆ”ไม่ต้องรอมันพูดจบผมถอนนิ้วออก ส่งน้องชายตัวใส่เข้าไปทีเดียวมิดลำ

   ผมกระแทกจังหวะถี่เร็วรัวตามอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น ผมยกขามันขึ้นมาพาดที่แขนไว้ข้างหนึ่ง มันยิ่งก้มตัวลงต่ำเพื่อให้สะโพกมันรับน้องผมได้มากขึ้นกว่าเดิม มันหันหน้ามาเพื่อรับจูบผมบ้างเมื่อผมกระแทกโดนจุดเสียวของมัน

   “อื้ออๆๆ”

   “อ๊า!ๆๆๆ”

   ทั่วทั้งห้องมีแค่เสียงผมและมันร้องครางประสานกันเป็นหนึ่งเดียว ชั่วเวลานี้ผมไม่สามารถรับใครเข้ามาแทนที่มันได้อีกแล้ว ไม่ใช่แค่เซ็กส์แต่มันเป็นมากกว่านั้น

   มากกว่าชีวิตของผมซะอีก

   แล้วแบบนี้ผมจะปล่อยมือมันไปได้ยังไงกัน

   “พะ..พี่เขียน อึกๆๆๆ”ผมกระแทกเร็วขึ้น มันก็เด้งรับสอดประสานไปกับผมได้อย่างดี

   ผมมองน้องชายตัวเองที่มุดเข้าออกช่องทางของไอ้เหนือแล้วก็ยิ่งเสียว ก่อนที่จะหยุดตัวเองไว้กลางคันแล้วถอนร่างออก

   “ทะ..ทำไม”มันหันหน้ามาถามผม ดวงตาปรอยเต็มที่อารมณืคงค้างมากที่ผมทำแบบนี้ แต่ผมอยากให้มันเป็นคนควบคุมเกมส์บ้าง

   “มานี่มา”ผมลากมันมาที่โซฟา ดูขามันสั่นๆแต่ก็ยอมตามมา


   “มะ ไม่เอาโซฟาไง” มันดูจะปฏิเสธกับโซฟามากนะเนี่ย ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ

   ผมนั่งลงก่อน จับเอวมันให้มายินที่หว่างขาผม เหมือนมันจะรู้ความต้องการรีบส่ายหน้าปฏิเสธใหญ่

   “ไม่เอา”

   “งั้นก็ค้างคาแบบนี้แหละ”ผมขู่ มันเงียบกัดปาก ยอมขึ้นมานั่งคร่อมผมไว้

   “โยกแรงๆตามใจมึงชอบเลยนะ”ผมพูดให้มันอาย มันทุบหลังมาทีนึงผมหัวเราะ

   “อื้มมมมม”มันกัดปากเงยหน้าครางตอนที่กดสะโพกตัวเองเพื่อกลืนกินน้องชายผมเข้าไปทั้งแท่ง

   ผมสูดปาก ท่านี้มันเสียวจริงๆครับผมว่ามันเองก็คงจะคิดอย่างเดียวกัน หน้าตามันตอนนี้ดูพอใจมาก

   ผมลูบเอวกระตุ้นอารมณ์มัน แรกๆมันก็ยังขยับช้าๆคงเพราะอายและยังไม่ชิน พอนานไปก็เริ่มโยกตัวเร็วขึ้นแรงขึ้น

   “อ๊า..เหนือ..อื้ออ”
   
   “กะ..กูไม่..วะ..ไหวแล้ว”ผมสวนกายแทงขึ้นไป มันขย่มแรงตามอารมณ์จนสุดท้ายก็ถึงจุดสุดยอดจนปลดปล่อยออกมา

   “อ๊าๆๆๆๆๆๆ”มันกระตุกตัวถี่ๆ น้ำรักมากมายไหลทะลักเปรื้อนเนื้อตัวเราทั้งคู่

   ผมกดมันลงไปกับโซฟา ขับมันอ้าขาออกกว้างก่อนจะกระแทกแรงๆไปอีกหลายที จนผมปล่อยตามมันออกมา

   “อื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม”


   “แฮ่กๆ เหนื่อย”มันหอบ

   ผมนอนทับมันทั้งตัว ปัดปอยผมออกจากหน้าผากเนียน จูบเหม่งมันไปทีมันยิ้มรับเหมือนคนเพลียๆ แต่ยังไงแค่รอบเดียวแล้วจะพอผมว่ามันคงเข้าใจผิด

   “ไปต่อกันในห้องน้ำนะ เดี๋ยวกูอาบน้ำให้”

   ไม่ต้องให้มันตอบรับหรือปฏิเสธ ผมก็อุ้มมันไปทั้งเนื้อตัวโล่งเปล่าแบบนั้น

   ไม่นานต่อมาทั่วทั้งห้องน้ำก็ได้ยินแต่เสียงครางของผมกับมัน

   “อึกๆๆๆ อ๊าๆ.....อ๊ะๆๆๆๆๆๆ”

   “อื้มมมมมม”

   .

   .

   ผมมองหน้าคนบนเตียงที่หลับสนิทด้วยอารมณ์ทุกอย่างที่ผมมี ผมไม่รู้หรอกว่าตอนที่กลับไปส่งมันจะโดนพี่มันจับได้หรือเปล่า บางทีพี่วอดก้าเขาอาจจะไม่รู้เรื่องนี้ก็ได้แต่ยังไงล่ะ ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะไม่มีวันยอมให้ใครมาพรากมันไปจากผมเด็ดขาด

   กว่าผมจะได้มันมาไม่ใช่เรื่องง่าย

   และกว่าที่ผมจะรักใครได้มากขนาดนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกัน

   เพราะฉะนั้นอุปสรรคแค่นี้ผมไม่ท้อถอยหรอกครับ แต่ผมอยากให้มันไว้ใจว่าต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมทำทุกอย่างเพื่อมันคนเดียว

   “อื้มม พี่เขียน”ผมขยับเข้าไปกอดมัน

   มันไม่ได้ตื่นขึ้นมาหรอก แค่เรียกด้วยความเคยชินเท่านั้น ยิ่งกอดมันก็ยิ่งไม่อยากปล่อย มันจะรู้ไหมว่าทำให้คนๆหนึ่งเปลี่ยนไปได้มากขนาดไหน

   “หวังว่าตอนเรากลับไปคงจะไม่มีอะไรนะ”

   ผมก้มลงจูบปากมันอย่างแผ่วเบา

   “แล้วไอ้ห่าริวก็คงไม่เป็นอะไรหรอกนะ”



TBC_________________

 


นักเขียนขอเม้า

มาอัพละจ้าา ตอนนี้ยาวๆไม่ตัดครึ่งด้วยน้าา

ตอนหน้าคงเป็นริว-วิสกี้อ่ะจ้า

แต่จะมีฉากXไหมไม่แน่ใจขอคิดดูก่อนนะ

[Nano PL]

แปะ

พี่เขียนช่างอาจหาญ เด่วก็โดนเฮียวอดก้าหรอก คิดแล้วสยองแทน บรื้ออออออ

[took-ta_naka]

   แจ่มมากพี่เขียนกับเหนือ  แต่กลัวว่ากลับไปแล้วริวจะกลายเป็นศพอ่ะ   

  รอตอนต่อไปจ้า

[koikoi]

ดราม่าพอแล้ว

[rmlab]

ดีใจด้วยที่เจอกันแล้ว 5555

[@Lucifer_Prince@]

พี่วอดวาย{เปลี่ยนชื่อให้}  อย่าเพิ่งมานะ ให้น้องๆเขามีความสุขก่อน  ตอนหน้าถ้าดีขอฉากเลิฟของวิสกี้กะริวด้วยนะพี่แนน  สำหรับตอนนี้มันส์จริงๆ  รอตอนต่อไปนะคัฟ  ขอบคุณคัฟ^^