หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<

[Silhouette]

  พี่มุธสุดหล่อมีบทแว้ว กรี๊ดดดดด

[lovejinjunno]

มันบีบหัวใจ~
จริงๆเลยอ่ะ
อยากจะร้องไห้
สงสารกี้จังอ่ะ T^T

ตอนหน้าจะเป็นไงบ้างเนี่ย
เง้อ สงสารเหนือล่วงหน้าได้ไหม
เหอเหอ

[aoihimeko]

สงสารน้องกี้มากเลย

พี่วอมุธทำดีมาก ว่าแต่ที่โทรมเพราะโดนเหมือนกันป่ะเนี่ย

เพราะรู้สึกว่าจะมีซัมติ้งกับเพื่อนเขียนนะ

สู้ๆทุกคน

[mild-dy]

ป๊าดดดด จิ้มก่อนอ่านนนน

[sukaz]

มาม่าหมดไปหลายโหลมาก กับเรื่องนี้

 

[liza sarin]

  น้องเหนือ

[4559]

วอดก้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา


ใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Mafiaziip]

สงสารวิสกี้มากกกกก ร้องเลยยยยยย

รอลุ้นกันต่อไป 

แล้วก็รอลุ้นว่าพี่วอดก้าจะคู่ใครด้วย 5555555555

[tuek]

ตอนหน้าเหนือกับเขียนแย่แน่ๆเลย

[tuktik_narak]

ประกาศตัวโตๆ

วันนี้แนนมีกิจกรรมมาให้ทุกคนร่วมสนุกกัน

โดย..

แนนจะเปิดให้ทุกคนร่วมกันวิจารณ์นิยายโดย 1คนต่อ1คอมเม้น

พูดถึงความรู้สึกที่มีต่อนิยายเรื่องนี้ และรวมถึงความรู้สึกที่มีต่อนักเขียน

เริ่มต้นตั้งแต่วันที่ 1 ตุลาคม - 30 พฤศจิกายน 2556

เมื่อถึงกำหนดวันที่30 พฤศจิกายน แนนจะตัดสินถึงคนสุดท้ายที่วิจารณ์ทันเท่านั้น

ปล. เม้นในกระทู้ได้เลยค่ะ ไม่ต้องPM น้าา จัดเต็มในนี้ไปเลย



คำวิจารณ์ของใครกินใจ โดนใจ กระแทกใจแนนที่สุด ท่านนั้นจะได้รับรางวัลไปทันที

ส่วนของรางวัลที่จะแจกคือ

หนังสือเรื่อง OMG! หมดกันมันเอาผมเป็นเมีย ทั้งหมด 2ชุด

(1ชุดจากเด็กดี 1ชุดจากไทยบอย)

นั่นเท่ากับว่า มีเพียงสองท่านเท่านั้นที่จะเป็นผู้โชคดีในกิจกรรมครั้งนี้ ><

(หรือถ้ามีมากกว่าสองท่านที่กินใจ แนนอาจจะแจ้งให้ทราบแล้วเพิ่มจำนวนของรางวัลค่ะ)

.
.

เรื่องหนังสือ แนนคงยังไม่เปิดในเดือนนี้แต่คาดว่าเดือนหน้าคงมีรายละเอียดของหนังสือ

มาให้ติดตามกัน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีคนสนใจ ^^

นิยายเรื่องนี้เดินทางมาเกินครึ่งทาง คิดว่าอีกไม่นานคงจบบริบูรณ์

อยากให้ทุกคนร่วมสร้างความทรงจำดีๆเอาไว้ในนิยายเล็กๆเรื่องนี้เอาไว้ด้วยกัน

อาจจะไม่ใช่นิยายที่ยิ่งใหญ่ แต่มีความรักให้ที่ใหญ่ยิ่ง <3

*กิจกรรมนี้เป็นกิจกรรมแรกที่แนนจะแจกหนังสือ ยังมีอีกกิจกรรมให้ได้ร่วมสนุกกัน

ประมาณปลายเดือนตุลาคม จะแจ้งให้ทราบอีกทีค่ะ


ด้วยรักและห่วงใย ปราถนาดีโดย

Nanznn

[maykiz]

แซ้ดดดดดดด

[nk23992]

เม้นในนี้หรือต้องส่งอย่างไรอ่ะสนใจสุดดดด

[aoihimeko]

ต้องส่ง PM หรือว่าเม้นท์ในทู้ได้เลยจ๊ะน้องแนน

พี่อยากร่วมเล่นด้วยอ่ะ

[หมูกระต่าย]

ต้องส่งใน PM หรือ ในกระทู้คะ

[yowyow]

ไม่มีไรจะเม้น แต่ก็อ่านทุกตอน ^^

 

[Gutjang]

เขียนบรรยายแบบสวยงาม ยาวๆ กินใจไม่เป็น 

แต่จะพยายามบอกตามความรู้สึกจริงๆ จะกลับมาเขียนอีกทีค่ะ

[Kanyanat]

 
วอสก้าทำดีอ่ะ

[sukaz]

ถึง คุณ...Nanznn
สวัสดีค่ะ เราเป็นหนึ่งในหลายๆคนที่ติดตามนิยายของคุณมาตลอด ลามไปถึงในแฟนเพจ 5555555
ถ้าถามถึงความประทับใจในนิยายตรงไหน ก็ตรงที่เขียน เป็นธรรมชาติ (ถึงสะดุดไปบ้างแต่เราก็ให้อภัย >.<)
คาแล็คเตอร์ของตัวละครทุกตัวที่่คิดขึ้นมา เนื้อเรื่องที่สัมพันธ์กัน และ เนื้อเรื่องที่ไม่ซับซ้อนจนเกินไป
หรืออะไรอีกมากมาย ที่ฉันไม่สามารถบรรยายออกมาได้ 555555

ชอบคุณนักเขียนตรงที่คุณ ดึง คาแล็คเตอร์ของตัวละครแต่ล่ะตัวได้ชัดเจน
ฉันชอบคุณตรงที่คุณสามารถเขียนนิยายออกมาได้ดี
ชอบคุณที่ทำให้ฉันหัวเราะ และร้องไห้ได้ ภายในนิยายเรื่องเดียว 55555

ปล.- - OMG! โคตรเศร้า..รักเขาผมต้องทน
มาต่อไวไวน่ะ เรารออ่านอยู่  เรื่องนี้เราก็ติดตามอยู่น่ะ เศร้ามาก
อ่านไปร้องไห้ไป เหมือนคนบ้าเลยอ่ะ 5555555
ทิ้งท้าย
ทั้งสองเรื่อง สะท้อนความรักในแต่ละมุมมองได้ดี  ไม่มีที่ติ
โดยเฉพาะ การที่ผู้ชายสองคนจะรักกันได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ต้องฝ่าฟันอุปสรรค์ด้วยกันเยอะ
 และการยอมรับจากคนในครอบครัวก็สำคัญที่สุด
จาก
แฟนคลับคนที่เท่าไรไม่รู้

[na-au]

คนแ่ก่เมนต์ยาว ๆ ไม่เป็นอ่ะ ขอสละสิทธิ์แล้วกัน

ส่วนตอนนี้ สงสารหลานเหนือกับหลานกี้มาก ๆ

ส่วนคนที่คาดว่าจะช่วยได้ สภาพก็ดูร่อแร่ไงไม่รู้

คนแก่เอาใจช่วยจ้า   

[sanri]

  อ่าๆ บรรยายคอมเม้นยาวๆแบบสาระไม่ค่อยจะเป็นอ่าจ้า
ถ้าสั้นๆอ่ะพอไหวอยู่จ้า 
ขอไม่รับสิทธิ์นั้นนะคร๊า 
แล้วจะตั้งตารอรวมเป็นเล่มแล้วกันนะคะ   

ปล. เรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึก สนุก เพราะมันรั่ว ฮาๆ บ้าบอสวดๆ 

[tuktik_narak]

ตอนที่26

   “พะ...พี่วอดก้า”

   ผมเบิกตากว้างมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ ใจผมเต้นแรงมากอ่ะมันเป็นความรู้สึกที่ปนเป ทั้งกลัว ทั้งตกใจ ทั้งประหลาดใจ ทั้งดีใจที่ได้เจอ ความรู้สึกทั้งหมดมันกระทบกันไปมาจนผมเกือบหยุดหายใจ

   “ไง”พี่มันถามยิ้มๆ

   ผมมองพี่วอดก้าอย่างระวัง พี่มันไม่มีท่าทีว่าโกรธหรือไม่พอใจอะไรเลยนะครับ แต่ไอ้อาการแบบนี้แหละที่ผมรู้สึกกลัวไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่ เพราะพี่วอดก้าเนี่ยดีกรีความเจ้าเล่ห์เป็นที่หนึ่ง

   ผมเขยิบมายืนข้างๆพี่มันอย่างช่วยไม่ได้ ผมหันไปมองพี่เขียนก็เห็นมันก้าวลงมาจากรถ แต่ผมรู้ว่ามันคงหัวเสียนิดหน่อยที่ผมมัวแต่ช้าทำให้ออกจากที่นี่ไม่ทัน

   ผมเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวที่พี่เขียนมันเร่งผมให้กลับนักหนาแถมวิสกี้ยังโทรมาเร่งผมให้กลับเร็วๆอีก ผมว่าสาเหตุคงมาจากผู้ชายหน้าหล่อที่ยืนใส่แว่นกันแดดมองวิวอยู่ตอนนี้แน่ๆ

   “สวัสดีครับ”พี่เขียนกล่าวทักทาย ทำให้พี่ชายผมต้องหันหน้ากลับมามอง พี่วอดก้ายกมุมปากขึ้นนิดๆ ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยมันอึดอัดอ่ะ

   พี่เขียนยังนิ่งตามประสามันแต่คนที่ไม่นิ่งเห็นจะเป็นพี่วอดก้า มันปล่อยแขนผมที่จับไว้ก่อนจะเดินเอามือล้วงกระเป๋าเข้าไปใกล้พี่เขียน

   ผมอยากจะเอ่ยปากแต่ผมจะเอ่ยเรื่องอะไรล่ะ ในเมื่อผมยังไม่รู้เลยว่าพี่วอดก้ามันคิดอะไรอยู่แล้วตามมาเจอพวกผมได้ยังไง โอเคมันอาจจะสืบเรื่องของผมมาหมดแล้ว ถ้าอย่างนั้นมันก็รู้น่ะสิว่าผมกับพี่เขียนเป็นอะไรกันแล้วทำไมมันถึงไม่แสดงออกอะไรเลย บรรยากาศแบบนี้แหละที่ผมไม่ชอบมันอึดอัด เหมือนทะเลที่เงียบสงบก่อนพายุฝนจะกระหน่ำคลื่นเข้าชายฝั่ง เพราะถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ตั้งรับพี่มันไม่ทันหรอกครับ

   ตุบ ตุบ!

   “สวัสดี สวัสดี” พี่วอดก้าตบบ่าพี่เขียนแรงๆสองที ถ้าเป็นคนอื่นผมก็คงจะคิดว่าเป็นการหยอกล้อกันขำๆนะครับ แต่พอเป็นพี่วอดก้ามันคงจะไม่ขำเท่าไหร่ ดูจากเสียงเมื่อสักครู่ผมว่าคงเจ็บไม่หยอก

   “มาเที่ยว? สองคน?” พี่มันก้มหน้าแล้วดึงแว่นลงต่ำกว่าดวงตาก่อนจะหันหน้ามาถามผม โคตรกวนส้นตีน อยากต่อยปากพี่ตัวเองฉิบหายแต่ทำไม่ได้

   “ครับ เอ่อแล้วพี่วอดก้ามาทำอะไร กลับวันไหน คือพวกผมจะกลับแล้ว” ผมบอกรัวเหมือนปืนกล เลี่ยงๆไว้ก่อนเพราะตอนนี้ดูพี่มันก็ยังไม่อาละวาดเท่าไหร่ คิดในแง่ดีบางทีพี่มันอาจจะยังไม่รู้เรื่องก็ได้หรือรู้เรื่องแต่ก็อาจจะรับได้ก็ได้ จริงป่ะ?

   “หึหึ ไปนั่งคุยกันหน่อยดีไหม?”พี่มันไม่ตอบคำถามแต่เปลี่ยนมาเป็นชวนพวกผมไปนั่งเล่นซะนี่

   ตอนนี้ผมโคตรกระอักกระอ่วนใจ มองพี่เขียนก็เห็นพี่มันยืนนิ่งๆดูไม่เหมือนจะเดือดร้อนอะไรสักเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าในใจมันคิดอะไรอยู่ ผิดกับผมที่ทุรนทุรายเหมือนหมาไม่ได้ฉีดวัคซีน

   “ผมว่าผมกลับ.....”ยังไม่ทันจบประโยคว่าขอกลับก่อน พี่ชายผมก็พูดแทรก

   “กับนาย นายเขียน”คราวนี้ผมอ้าปากค้าง ผมไม่เห็นแววตาพี่วอดก้าเมื่อสักครู่ว่าเป็นยังไง แต่ถ้าฟังจากน้ำเสียงผมว่ามันไม่ค่อยปลอดภัย

   ผมวิ่งไปยืนข้างพี่วอดก้าก่อนจะจับแขนพี่มันไว้ ผมมองหน้าพี่เขียนก่อนจะส่ายหัวรัวๆเพื่อไม่ให้พี่มันตอบตกลง พี่ชายผมคนนี้บ้าบิ่นเกินไปผมไม่ไว้ใจให้ไปคุยกันสองคนหรอก

   “ครับ”ไอ้เชี่ยยยย มันไม่เชื่อฟังผมเลย

   “หึหึ ตามมา”

   “ผมไปด้วย มีอะไรทำไมผมถึงคุยด้วยไม่ได้”ผมรู้สึกว่าตัวเองเสียงสั่น มันควบคุมไม่อยู่ครับ อะไรบางอย่างบอกผมว่าสองคนนี้คงไม่ได้คุยกันด้วยคำพูดแน่ๆ

   “เหนือไม่เกี่ยว”พี่วอดก้าบอกผม

   “ทำไมจะไม่เกี่ยว ไม่ว่ายังไงก็ตามผมไม่มีทางให้พี่คุยกะไอ้พี่เขียนสองคนหรอก”ผมพูดไปตามที่ใจผมคิด

   ภาพในหัวตอนนี้มีแต่ภาพทั้งสองคนทะเลาะและลงไม้ลงมือกัน ถ้าวัดจากขนาดตัวพี่วอดก้าน่ะยังไงแพ้อยู่แล้วถึงแม้ว่าจะสูงไล่เลี่ยกันและพี่ชายผมอาจจะเตี้ยกว่านิดหน่อยด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่ผมรู้จักพี่เขียนดีผมเชื่อว่ามันต้องยืนเฉยๆให้พี่วอดก้าทำอะไรได้ตามใจแน่นอน

   ไม่รู้ว่าผมยืนกำหมัดแน่นอยู่นานเท่าไหร่ จนเมื่อพี่เขียนเดินมาหาผมผมถึงได้คลายกำปั้นออก

   “มันจะไม่มีอะไร เชื่อใจกูไหม”มันกดหัวผมให้ไปซบอกมันด้วยมือข้างเดียว ดูห่ามนิดๆแต่อบอุ่นโคตรๆ

   “กูกลัว สิ่งที่กูคิดตอนนี้กูลบมันออกไปไม่ได้เลย”ผมบอกอย่างที่ใจคิด มันลูบหัวผมอย่างปลอบๆ จนเสียงของผู้ชายอีกคนดังขึ้นพวกผมจึงต้องผละจากกันอย่างจำใจ

   “จะออเซาะกันอีกนานไหม”

   ผมเม้มปากแน่นอยากเถียงแต่ก็ไม่กล้า ผมจะเก่งกับใครก็ช่างแต่กับพี่วอดก้านี่ผมกลายเป็นเด็กเรียบร้อยทันที พี่มันทำจริงและเอาจริงจนผมกลัว ตั้งแต่เด็กๆแล้วผมจะเอาแต่ใจได้กับพี่เวอร์มุธคนเดียว รายนั้นน่ะเข้าใจน้องทุกอย่างตีบ้างเมื่อพวกผมทำผิดแต่ก็ไม่บ่อย

   แต่พี่วอดก้าไม่ใช่ เขาเกลียดสิ่งที่ไม่ถูกต้องพวกผมถูกเลี้ยงมาให้อยู่ในกรอบดีที่ว่าพ่อแม่ผมเขาไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่ แต่วิสกี้ก็เจอมาหนักพอสมควรเพราะฉะนั้นเวลามันมีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็จะมาระบายให้ผมฟังด้วย หลังจากนั้นเลยกลายเป็นว่าผมกลัวพี่วอดก้าไปโดยปริยาย

   “พี่วอดก้า...พี่ฟังผมพูดก่อนได้ไหม”ผมบอกไปแบบนั้นทั้งๆที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่มันต้องการคุยกับพี่เขียนเรื่องอะไร

   “จะแก้ตัวหรือยอมรับผิดล่ะเหนือ”คำถามเรียบๆที่ทำผมสะดุ้ง

   พี่มันคงรู้หมดแล้ว และคิดว่าคงไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ด้วย

   “พี่เขียนกูกลัว ฮึก”ร้องจนได้ครับ ห้ามไม่ได้จริงๆ อ่อนแอชะมัดตั้งแต่มาเป็นแฟนกับมัน

   “กูปกป้องมึงได้เสมอนะเหนือ”มันพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินตามพี่วอดก้าที่หน้าบูดบึ้งไปที่ชายหาด

   ผมไม่กล้าตามไปเพราะกลัวยอมรับเลย ผมกลัวเขามากพอๆกับผมชอบอ้อนเขามากๆในเวลาที่เขาเป็นพี่ชายที่ใจดีอ่ะนะ

   RRRrrrrr

   “ฮัลโหลๆ วิสกี้มึงอยู่ไหน”ผมคิดว่าวิสกี้มันต้องเจอมาก่อนผมแล้วล่ะ แล้วมันคงจะรู้ด้วยว่าพี่วอดก้าต้องมาตามผมที่เสม็ดไม่อย่างนั้นมันไม่โทรมาเตือนผมหรอก

   “บ้าน เหนือกูอยากเจอมึง”เสียงมันแหบและดูไม่มีความสุขมากๆ

   ผมเดินไปนั่งใต้ร่มไม้ ชันเข่าขึ้นมากอดไว้แล้วคุยกับวิสกี้ไปด้วยคิดซะว่าเข่าทั้งสองข้างของผมคือพี่เขียนและวิสกี้

   “กูก็อยากเจอ มึงพี่วอดก้าเขามาตามกูแล้วนะ”ผมพูดติดตลก แต่ทำไมไม่รู้รู้สึกว่าไม่ค่อยฮาเท่าไหร่

   “ขอโทษที่โทรหามึงช้าไป”มันโทษตัวเอง ผมส่ายหน้าทั้งๆที่มันคงไม่เห็น วิสกี้ไม่ผิดแล้วจะต้องขอโทษผมด้วยเรื่องอะไร

   “ไม่มีใครผิดหรอก พวกเรารวมทั้งพี่วอดก้าด้วยเขาคง....เป็นห่วงเรา”ผมพูดได้ไม่เต็มปากว่าพี่วอดก้าเป็นห่วง เพราะลึกๆผมคิดว่านอกจากเป็นห่วงพี่มันยังอคติด้วย

   “มึงล่ะ เป็นยังไงพี่วอดก้าทำอะไรมึงบ้าง”ผมถามเพราะฟังจากน้ำสียงวิสกี้มันคงต้องผ่านการร้องไห้มาไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมง

   “หึหึ เยอะว่ะแต่ไม่ใช่กูนะ ไอ้ห่าพี่ริวนู่น โง่ ยืนให้เขาต่อย...ฮึก..สมน้ำหน้าแม่ง..ฮึก”ผมกัดปากฟังมันร้องไห้ ระบายมาเถอะไอ้กี้กูจะฟังมึงเองความรู้มึงตอนนี้กูโคตรเข้าใจดีเลย

   ระหว่างเราสองคนตอนนี้คือเงียบไม่มีใครพูดอะไรใดๆ ผมน้ำตาซึมเพราะสงสารคนปลายสาย ไม่บ่อยหรอกครับที่จะเห็นวิสกี้มันแสดงด้านอ่อนแอออกมา ยิ่งร้องไห้ด้วยแล้วใหญ่ ครั้งล่าสุดที่เห็นมันร้องคงเป็นตอนม.สามมั้ง ตอนนั้นหมาที่มันเลี้ยงมาตั้งแต่เกิดป่วยตายมันร้องไห้เหมือนญาติเสีย

   “กูอยากหนี พี่วอดก้าแม่งไม่เข้าใจอะไรกูเลย..ฮึก...กูคิดถึงมันอ่ะ”

   “ใจเย็นๆนะ รอกูกลับไปแล้วเดี๋ยวกูจะไปหา”ผมพูด มันก็อือตอบกลับมา

   เสียงฝีเท้าคนด้านหลังทำให้ผมหันไปมอง เป็นพี่วอดก้าผมใจหายเมื่อไม่เห็นพี่เขียนเดินกลับมาด้วย

   “วิสกี้แค่นี้นะเดี๋ยวกูโทรหา”ผมวางสายก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงมายังที่พี่วอดก้ายืนอยู่

   “พี่เขียนล่ะ พี่เขียนอยู่ไหน”ผมถามอย่างร้อนใจ

   “พี่ทำอะไรมันใช่ไหม..ฮือๆ..พี่วอดก้า”ผมกรีดร้อง ไม่ๆไม่ถึงขนาดกรีดร้องแต่เรียกว่าพูดเสียงดังกว่าปกติดีกว่า

   “กูอยู่นี่”เสียงคุ้นหูดังขึ้นผมก็วิ่งตรงไปหามัน

   หมับ!

   แต่ยังไม่ทันออกวิ่งเลยครับคนข้างหลังผมก็ดึงแขนไว้

   “ปล่อยผมสิ”ผมสะบัดๆ แต่แรงพี่มันเยอะผมสู้ไม่ไหว

   “กลับบ้านกับพี่”ผมส่ายหน้าก่อนจะหันไปหาพี่เขียนเพื่อให้มันช่วย

   “พี่เขียนมึงบอกพี่วอดก้าสิ กูจะกลับกับมึงอ่ะ พี่เขียน!”ผมดิ้น แต่ยังไงก็ดิ้นไม่หลุด

   ผมไม่รุ้หรอกว่าสองคนไปคุยอะไรกันมาแต่ผมเห็นว่ามือพี่เขียนกุมอยู่ที่ท้องตลอดเวลา ผมไม่โง่ที่จะมองไม่ออกหรอกว่าทำไม ผมบอกแล้วว่าสู้กันยังไงพี่มันก็ต้องไม่ตอบโต้

   “พี่เขียน ฮือ”ยิ่งเห็นพี่มันนิ่งผมก็ยิ่งร้อง ยิ่งผมร้องพี่มันก็ยิ่งนิ่ง

   “กลับไปก่อนเถอะ”

   “ห๊ะ..อะ..อะไรนะ”ผมหยุดดิ้น กำลังตกใจกับคำพูดของพี่เขียน

   “กลับไปกับพี่ชายมึงก่อนเถอะ ถึงกรุงเทพแล้วค่อยคุยกัน”ผมไม่เข้าใจสิ่งที่พี่มันกำลังสื่อเลย ทำไมพี่มันถึงยอมง่ายขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะมีอะไรมาขวางพี่มันก็ไม่มีทางปล่อยผมไปไม่ใช่เหรอ แล้วคราวนี้เพราะอะไรล่ะ....

   “มึงรู้ไหมว่าถ้ากูกลับไปกับพี่วอดก้า เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก”ผมพูด ได้ยินเสียงพี่ชายตัวเองสบถเบาๆด้วย แต่ผมไม่สนหรอก

   พี่มันเดินมาใกล้ๆเช็ดน้ำตาให้ ก่อนจะเดินกลับไปที่รถแล้วหยิบกระเป๋าเสื้อผ้ามาส่งให้พี่วอดก้า ผมอ้าปากค้างไม่คิดว่ามันจะปล่อยผมไปจริงๆ

   “อย่าดื้อ แล้วรอกู”มันพูดสั้นๆก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม

   ผมทรุดนั่งกับพื้นน้ำตาร่วง จนพี่วอก้าต้องมาพยุงผมให้ยืนขึ้น

   “อย่าทำตัวเหมือนหญิงสาวมีรักแรกไปหน่อยเลย คิดว่าสิ่งที่ทำมันถูกแล้วรึไง”พี่มันต่อว่าผม ผมไม่โกรธหรอกเพราะตอนนี้ผมเบลอจนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว

   “ก็คงเหมือนที่พี่คิดว่าตัวเองทำถูกทุกอย่างนั่นแหละ”ผมไม่โกรธแต่ก็อดพูดออกไปไม่ได้

   พี่วอดก้านิ่งค้างกัดฟันกรอดอย่างโกรธๆแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรผม



เจอกันอีก60จ้า.....


นักเขียนเม้ามอย

ตอนนี้มีกิจกรรมให้ร่วมเล่นแจกหนังสือนิยายเรื่องนี้ 1รางวัล (สำหรับแฟนไทยบอย)

อ่านกติกาได้ที่หน้า42จ้าาาา........

แฟนเพจ https://www.facebook.com/nanznnyaoi

 

[Nano PL]

พี่วอดก้าโหดสาส

[Aomampapeln]

ใครก็ได้มา..ตื๊ด..พี่วอดก้าทีพลีสสสส
กฎ2ข้อง่ายๆ
1.ต้องเป็นผช
2.ห้ามเป็นผญ
แค่นี้พอ

[mild-dy]

วอดก้าาาาาา
มันไม่มากไปหน่อยหรอ???

[หมูกระต่าย]

เหี้ยแม่งไอ้พี่วอดก้า แม่งเอ้ยจะขวางหาพ่อมึงรึไง


ไอ้พี่เขียนเหมือนกัน   ฮึ้ย!!!!!!   โมโหเว้ย

[Silhouette]

  โหดร้ายยยยย กรี๊ดดด ทั้งวิสกี้ ทั้งน้องเหนือน่าสงสาร

[@Lucifer_Prince@]

เค้าเชื่อใจพี่เขียนนะคิดว่าพี่เขียนแกต้องมีวิธีแก้ปัญหาอยู่แล้ว  รอที่เหลือนะจ๊ะ 

[koikoi]

เหนือพูดถูกที่สุดเกลียดคนแบบวอดก้าที่สุดเลยคิดว่าตัวเองดีที่สุดถูกที่สุดทั้งที่ความจริงไม่มีใครหรอกที่จะทำถูกตลอดน่ะแล้วนี่แทนที่จะพูดกับน้องดีๆกลับทำแบบนี้ซะได้ขอให้น้องๆเกลียดกลัวไม่ยอมเข้าหาอีกจะสะใจมากมีใครหรอกที่จะทำถูกตลอดน่ะแล้วนี่แทนที่จะพูดกับน้องดีๆกลับทำแบบนี้ซะได้ขอให้น้องๆเกลียดกลัวไม่ยอมเข้าหาอีกจะสะใจมาก

[aoihimeko]

ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดไอ้พี่วอดก้า

เหนือต้องเข้าใจพี่เขียนนะ

พี่เขียนสู้ๆเราเชื่อว่ามีวิธีจัดการ พี่ริวด้วย

[rmlab]

นิ่งได้อีกนะ พี่เขียน