หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<

[tuktik_narak]

นักเขียนขอเม้าาาา

หลายคนอย่าเพิ่งตกใจกับดราม่า10ตอนนะคะ

มันมีสองคู่นี่เนอะ คู่นึงก็แค่5ตอนเองน้าาา T^T

รู้สึกเหมือนโดนว่า แต่ยังไงมันก็ยังคงเกิดใน10ตอนอยู่ดี

ไม่ต้องห่วงไม่ดราม่าแบบล้มหายตายจากแน่นอนน

บ๊ายบายยยย มาแจ้งข่าวๆๆๆ

555555 ตอนต่อไป เร็วๆนี้


 

[A-J.seiya*]

ดราม่าได้ คือมาเลย
แต่อย่านานๆ ม่านะ
ม่าถี่ๆรัวๆเลยได้ป้ะะะะ
เจ็บครั้งเดียวววว โฮววววววว

[snowboxs]

มันคืออะไร พี่เขียนทำอะไร แล้วพิมคือใคร
แฟนเก่า ที่เขียนยังตัดใจไม่ขาดเหรอ
ชวนเหนือมาแต่ทิ้งเหนือมากับคนอื่น

[GGG24]

พี่เขียนทำไมทำแบบนี้ ๆๆๆๆๆ
ดราม่า สิบตอนเลยหรอ ไม่ไหวน่ะ
ขอตอนสองตอนพอได่ไหมอ่า

[aoihimeko]

น้ำตาฉันไหล เมื่อได้เห็นภาพๆนั้น  ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เหนือใจแข็งเข้าไว้นะถึงมันจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็เถอะ(คิดในแง่ดี)

เป็นใครๆก็เจ็บพามาแล้วทิ้งไว้ห้องเพื่อเธอจะได้ไปหวานกับใครอีกคนนี่มันช้ำจริงๆ

ตอนนี้อยาก :z6:ไอ้เขียนมาก

[MunashiiSora]

มาม่า 10 ซอง เอ้ย! ดราม่า 10 ตอน
OMG โหดร้ายไปแล้วววว T_____T

[aoaer]

     เตรียมผ้าเช็ดหน้ารอ   เจ็บรวดเดียวจบนะ  ไม่เอาแบบค่อยๆมาเป็นระยะๆนะ


ใจจะขาดลงไปรอนๆ  เมื่อถึงตอน ตอนที่พี่ลาจาก  แทบขาดใจน้ำตาไหลพาก คนที่เรารักต้องมาจากไกล.....

 

[hembetaro]

 

มาม่า 2 คู่เลย!!!!   

น้องแนนใจร้ายยยยยย...//ทึ้งหัวตัวเอง//

ทำไมไม่แถมคู่ไอ้แพะมาด้วยอ่ะ จะได้ครบ

 

[@Lucifer_Prince@]

ฮึ๊ย!!!พี่เขียนทำไมทำแบบนี้ว่ะ  ไม่น่าเลย  ไม่อยากพรรณนาคำด่าเลย  เดี๋ยวยาว  เอาเป็นว่าถ้าพี่แนนรีบๆมาต่อมาม่าให้จบเร็วๆจะดีมาก  ขอบคุณคัฟ^^

[phenomintna]

 

[sukaz]

อิ๊พี่เขียน นี้มุงดีแตกหรอค่ะเนี๊ยะ


 



 

[Apple_matinie]

 

เหนือมีกิ๊กโล้ดดดด

ทำใส่เลยยย

 
 

[thanza1970]

ใครมาเจอ อย่างนี้ ก็เป็นเหมือนเหนือนี้แหละ ทำใจ


 

[GETIIZ]

อุ๊ต๊ะะะะะะะะะะะะะะะ มาม่า10 ตอน
ขาดสารอาหารกันพอดีจร้าาาาาาาาาา แค่ตอนนี้อ่านไปก็มือเย็น ตัวเบาโหวงแล้ว
หลังจากนั้นต้องเพิ่มความหวานตามให้เค้านะ ~~~~~~~~


ทำไมพี่ทำแบบนี้วะพี่เขียน  พี่ทำแบบนี้ได้ไง พี่แมร่งโคตรแย่เลยหวะ
เสียใจที่เคยมองว่าพี่จะดีกว่านี้
แมร่งยังมีหัวใจปะวะ แมร่งเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
 

[tuktik_narak]

ต่อครึ่งหลัง



   “กูบอกให้หยุด!”มันตวาด ผมหลับหูหลับตาวิ่งอย่างเดียวครับ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทางที่ตัวเองวิ่งไปน่ะถูกต้องหรือเปล่า ไม่รู้เลยจริงๆ เท้าผมวิ่งไปทางไหนตัวผมก็ไปทางนั้น

   “โธ่เว้ยย!! กูบอกให้หยุดไง เหนือ”ผมวิ่งให้เร็วกว่าเดิม รู้สึกเหมือนว่ามันวิ่งใกล้เข้ามา ไม่รู้สิผมไม่ได้อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็นเสมอไปหรอก แต่พอมาคิดๆดูการกระทำของมันไม่เคยชัดเจนอะไรเลยสักอย่าง สิ่งที่มันทำกับน้องคนนั้นมันไม่เคยทำกับผมเลยสักครั้ง

   “เลิกตามกูซะที”ผมตะโกน คล้ายว่าจะบอกมันแต่ก็เป็นการระบายอารมณ์อย่างหนึ่งด้วย

   ตอนนี้น้ำตาผมมันยังไหลไม่หยุด ไม่รู้ว่าจะเสียใจอะไรกันนักกันหนา แต่ผมห้ามไม่ได้นี่ครับ บางทีผมอาจจะเสียใจมากถึงมากที่สุดเลยก็ได้

   “หยุด!!!”

   ปี๊นนนนนน ปี๊นนนน

   เอี๊ยดดดด!!!

   หมับ!

   “โอยยย”ผมไม่รู้อะไรเลย รู้แค่ว่าได้ยินเสียงแตรรถพร้อมเสียงเบรกของล้อบดถนน มารู้สึกตัวอีกทีก็มีคนมากระชากผมเข้าไปกอดเอาไว้เต็มแรง

   ผมร้องเจ็บนิดหน่อยเพราะดันล้มลงไปกับพื้นแต่เคราะห์ดีที่ดูเหมือนว่าจะมีอีกคนนอนรองเป็นเบาะเอาไว้ให้

   “แม่ง!! กูบอกให้หยุดไง วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ”ผมก้มมองคนที่นอนข้างใต้อย่างถี่ถ้วน

   พี่เขียน!

   ผมเม้มปาก จู่ๆเห็นหน้ามันน้ำตาก็ไหลออกมาดื้อๆ จากเม้มก็กัดปากกลั้นสะอื้นไว้ มืดๆแบบนี้ผมหวังว่ามันคงไม่เห็นว่าผมกำลังอ่อนแอเพราะมัน

   “วิ่งทะเล่อทะล่า กูชนตายขึ้นมาแล้วอย่ามาด่ากูนะ”ผมหันไปมองต้นเสียง เจ้าของรถครับ เหมือนเขาจะหัวเสียอย่างมากแต่ก็นะผมไปว่าเขาไม่ได้นี่ก็ผมผิดเองที่ไปวิ่งตัดหน้ารถเขา จะว่าไปผมไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ยว่าวิ่งจากชายหาดจนมาถึงถนนอ่ะ

   “ขะ ขอโทษครับ”ผมได้แต่ขอโทษ มันพูดอะไรไม่ออก ทุกอย่างในสมองผมตอนนี้กำลังว่างเปล่า

   “ซวยจริงวุ้ย”เจ้าของรถสบถเบาๆอีกครั้ง ก่อนจะขับออกไป

   “ฮึกๆ ฮึกก ฮือ”ผมก้มหน้าร้องไห้ ทั้งๆที่ยังนอนทับตัวมันอยู่ ก็ลุกไม่ได้นี่ครับมันเล่นกอดผมไว้ซะแน่นแบบนี้

   “ไม่ต้องกลัวแล้ว กูช่วยมึงไว้ทันแล้ว”มันกอดปลอบผม

   เรายังนอนทับตัวกันอยู่เลยครับ แต่เหมือนจะไม่มีใครมุงแล้วนะ ผมรู้สึกว่ากอดของมันยังอบอุ่นเหมือนเดิม ผมไม่อยากเสียกอดของมันไป แต่ผมไม่รู้ว่าพอถึงเวลาที่ผมต้องสู้ผมจะรั้งมันไว้ได้หรือเปล่า

   “ฮึกๆ มึงมันเหี้ย!”ผมตวาด

   ตุบ ตับ


   ก่อนจะลงมือทุบตีมันให้หายแค้น ผมยังไม่ถามว่าเรื่องเป็นยังไงผมขอทำร้ายร่างกายของมันก่อน แต่ที่แน่ๆมันทำให้ผมเสียใจนี่คือสิ่งที่ผมรู้สึกตอนนี้

   “ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ ทำไม ฮืออ”ร้องไห้เหมือนเขื่อนแตก ผมว่าผมเข้าใจความหมายของมันก็วันนี้ล่ะ

   มันไม่ปัดป้องเลยสักนิด ปล่อยให้ผมระดมทุบอย่างบ้าคลั่งจนพอใจ ผมจึงหยุดของผมเอง ผมจับเสื้อมันไว้แน่น ยิ่งทำร้ายมันผมก็ยิ่งเจ็บ

   “ทำไมไม่ฟังกูล่ะ ฟังกูพูดสิ”มันค่อยๆยันตัวลุกขึ้น ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง

   การที่ได้กอดกันทั้งตัวแบบนี้ ทำให้รู้สึกได้ว่ามันกำลังตัวสั่น มันกลัวเหรอแล้วมันจะต้องกลัวอะไร

   “กูเจ็บ”ผมบอก มันกระชับกอดให้แน่นขึ้น

   “ขอร้อง ฟังกูพูดก่อนได้ไหม”ผมรู้สึกว่ามันใช้ความพยายามอย่างมากในการขอร้องผม

   ผมเงยหน้ามองมันทั้งม่านน้ำตา ผมว่าตอนนี้ผมคงรักมันหมดทั้งหัวใจแล้วล่ะ ไม่ใช่แค่ชอบ ไม่ใช่เพราะว่าผมเสียตัวให้มันไปเลยหลีกเลี่ยงไม่ได้ เหตุผลเหล่านี้เป็นสิ่งที่ผมคิดเองว่าใช่เหตุผลที่ทำให้ผมยอมคบกับมัน แต่จริงๆแล้วเป็นเพราะผมรักมันต่างหาก

เพราะถ้าไม่รัก ผมก็คงไม่ยอมเป็นคนใจง่ายถวายตัวให้มัน

ผมคิดว่า ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้วทำไมผมถึงไม่ยอมฟังมันบ้างล่ะบางทีมันอาจจะไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงอย่างที่ผมคิดก็ได้

“อื้ม”ผมพยักหน้า ถึงจะโล่งใจขึ้นบ้างที่อย่างน้อยมันก็เลือกที่จะวิ่งตามผมมา แต่ก็ใช่ว่าจะทั้งหมดนะ

มันจูงมือผมเดินกลับบ้านพัก อยากจะสะบัดออกนะแต่กลัวว่าถ้าปล่อยมือมันไปแล้วผมจะไม่สามารถคว้ามือมันมากุมได้อีกเลยตลอดชีวิตน่ะสิ

“ทีหลังอย่าทำแบบนั้นอีกมึงรู้หรือเปล่า”มันพูดขึ้นในขณะที่กำลังเดินกันไปตามชายหาดเพื่อกลับที่พัก มันลดความเร็วลงจนเกือบจะหยุดเดิน ผมมองแผ่นหลังกว้างของมันอย่างหม่นๆ ผมรู้ว่าตอนนี้มันกำลังตัวสั่น เพราะมือที่จับมือผมไว้ก็ยังไม่นิ่งพอ

“เรื่องไหนล่ะ”ผมแกล้งถาม ยังไม่หายโกรธหรอกนะครับ แต่คนเราจะคบกันมันก็ต้องให้โอกาสอีกฝ่ายได้พูดบ้าง ไม่ใช่คิดเองเออเองแล้วจะมาเสียใจทีหลัง

“ทีมึงวิ่งหนีแบบนั้นไง”มันหยุดเดิน ผมจึงหยุดด้วยมองอีกทีก็ถึงหน้าบ้านพักของเราพอดี แต่จะเดินเข้าไปก็ไม่ได้ในเมื่อมีมือมันรั้งเอาไว้อยู่นี่

“………………..”ผมเลือกที่จะเงียบ

“มึงรู้ไหม ตอนที่เห็นว่ารถกำลังจะชนมึงกูมีความรู้สึกยังไง”คราวนี้มันหันหน้ามาพูดกับผม

ผมเม้นปากแน่น เห็นแววตาของมันแล้วผมก็อดจะรู้สึกผิดไม่ได้ มันบีบมือผมจนเจ็บแต่ผมไม่ว่า เพราะนี่เป็นสิ่งเดียว ณ ตอนนี้ที่ทำให้รู้ว่ามันจะไม่ปล่อยมือผมไปไหน

“ฮึก ฮือ ขอโทษ”ผมร้องไห้อีกแล้ว เมื่อกี้ผมก็กลัวนะแต่มัวแต่เสียใจไงเลยลืมกลัวไปซะเฉยๆ

“กูเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าถ้ามึงเป็นอะไรไปแล้วกูจะอยู่ยังไง”ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกนี่ครับ ครั้งก่อนที่มันช่วยผมไว้ มันก็พูดแบบนี้ว่าไม่ยอมให้ผมเป็นอะไร

“อื้ม”ผมฝืนยิ้มอย่างกว้างที่สุด แต่ก็ยังรู้สึกว่าเป็นการฝืนที่ทุเรศสิ้นดี

หมับ

“สัญญากับกูไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าวิ่งหนีกูไป ได้ไหม”มันกอดผมจนตัวของผมจมหายไปกับอกกว้างๆของมัน

ผมกอดมันให้แน่นที่สุดเหมือนกัน ตอนนี้กลายเป็นว่ามันกลัวที่จะสูญเสียผมไป

ผมเข้าใจแบบนี้ถูกต้องไหม

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร บอกกูได้หรือเปล่า”ผมถามออกไปแล้ว ผมไม่อยากให้มันค้างคา วิสกี้มักจะพูดเสมอว่าถ้ามีอะไรสงสัยก็ให้พูดออกมาตรงๆ มัวแต่กระมิดกระเมี้ยนเก็บคำถามเอาไว้อยากกับแม่พิกุลทอง ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีทางเข้าใจกัน

วันนี้ผมยอมรับเลยว่าหลายๆเหตุการณ์ทำให้ผมเริ่มเข้าใจตัวเองมากขึ้น อย่างน้อยก็เรื่องที่ผมรู้สึกยังไงกับมันนี่แหละ



   “พิมเป็นแฟนเก่ากู”นั่นไงทำไมไม่ซื้อหวยให้ถูกแบบนี้บ้างวะ

   “แล้วมึงก็ยังรักเขาใช่ไหมพี่เขียน”ผมเงยหน้ามองมัน ผมถามออกไปเพราะอยากรู้จริงๆไม่ได้จะประชดหรือแดกดัน

   มันถอนหายใจ ก่อนจะหันหน้าออกไปทางทะเล มันล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ใบหน้าด้านข้างของมันดูเลื่อนลอย โลเล หรืออะไรก็ได้ที่สื่อถึงความไม่มั่นคง

   ผมคงเดาถูกสินะ

   “พิมเคยเป็นคนที่กูรักมากที่สุด”มันพูดก่อนที่ผมจะหันหลังกลับเข้าบ้าน ผมยืนนิ่งหันหลังให้มัน

   โอเคผมจะฟังให้จบ ถ้าหัวใจผมรับไหวนะ TT

   “แต่ด้วยเหตุผลอะไรกูก็ไม่อยากจะจำเลยทำให้เลิกรากันไป นับจากวันนั้นก็สี่ปีแล้ว”น้ำเสียงของมันฟังดูเหงามากเลยนะครับผมว่า หรือว่าจะยังรักเขาอยู่จริงๆสินะ

   “วันนี้มึงก็ไปอยู่กับน้องเขามาทั้งวันใช่หรือเปล่า”ผมถามมัน ผมแน่ใจว่าน้ำเสียงผมผิดปกติแน่ล่ะครับ ก็ผมจะเริ่มร้องไห้อีกรอบแล้วนิ

   “กูยอมรับ กูผิดเอง กูรู้สึกว่าช่วงบ่ายที่ผ่านมาเหมือนกูย้อนเวลากลับไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว กูกับพิมเรามีความสุขกัน จนกู....ลืมนึกถึงมึง”

   ผมจุกจนพูดอะไรไม่ออก การได้ฟังความจริงมันก็ดีกว่าคำโกหกแต่ถ้ามันร้ายกาจเกินไปผมก็เลือกที่จะฟังคำโกหกของมันจะยังดีซะกว่า

   “ตอนนี้กูเป็นตัวปัญหาสำหรับมึงใช่หรือเปล่าพี่เขียน”ผมถามมันเสียงสั่น ร้องอีกแล้วช่างมันสิอยากไหลก็ไหลซะให้พอใจ

   “ทำไมคิดอย่างนั้น”มันถามเสียงเครียด

   ผมเดินไปหยุดยืนที่ข้างหน้ามัน มองมันด้วยน้ำตาอีกครั้ง

   “ถ้าตอนนี้มึงไม่มีกู มึงคงได้กลับไปรักกับพิมเหมือนเดิม”

   “ฟังกูนะ ไม่ว่าตรงนี้จะมีมึงหรือไม่มีมึงกูก็ไม่กลับไปคบกับพิมอีกแล้ว”ผมส่ายหัว จะให้เชื่อได้ยังไง ในเมื่อมันเป็นคนพูดเองว่ารู้สึกเหมือนย้อนกลับไปตอนยังรักกัน ถ้าคนมันไม่มีความสุขจะพูดแบบนี้ได้ยังไง ใช่ไหม

   “มึงยังรักเขาก็ไปง้อเขาสิ ไม่ต้องพูดมากเพื่อให้กูสบายใจ ให้คนที่เจ็บมีกูคนเดียวก็พอ”

   “ทำไมถึงคิดว่ากูยังรักพิม”มันขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจที่ผมคิดแบบนั้น

   “คำพูดมึง ท่าทางมึง ใบหน้ามึงทุกอย่างมันฟ้อง แต่ที่สำคัญ...”ผมชี้ไปที่อกข้างซ้ายของมัน

   “ใจของมึงรู้ดีที่สุดว่ารักใคร”

   ทำไมวันที่ผมรู้ว่าตัวเองรักมัน แต่มันกลับยังรักคนเก่าอยู่ ทำไมฟ้าทำร้ายคนหน้าตาดีแบบผมได้ลงคอล่ะครับ หล่ออย่างผมต้องมาร้องไห้ไอ้ห่านี่อ่ะนะ ไม่น่ารักเลยนะฟ้า

   “แต่จากที่ฟังเหมือนจะมีแต่มึงที่พูดอยู่คนเดียวว่ากูรักใคร ถ้ามึงรู้จริงมึงจะไม่ร้องไห้แบบนี้”มันพูดจริงจัง

   เราสบตากันนานมาก ดวงตาของมันเหมือนจะสะกดผมให้หันไปไหนไม่ได้

   “ใช่ กูขอโทษที่กูเหมือนเป็นคนไม่มั่นคง พิมเป็นรักแรกของกู กูลืมพิมไม่ได้กูยอมรับ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ากูยังรักพิมนะเหนือ”

   “…………………”

   “กูรักใครกูรักจริง กูไม่มีทางเข้าหาใครก่อนถ้ากูไม่ได้รักคนๆนั้น แม้กระทั่งพิมเองกูยังเป็นคนที่อยู่เฉยๆ พิมต่างหากที่เป็นฝ่ายมาจีบกู”ไม่รู้ว่ามันพูดเอาฮาหรือเปล่านะ แต่ผมเริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้น

   ก็มันบอกว่าไม่เข้าหาใครก่อนถ้ามันไม่รัก แสดงว่ามันก็รักผมอ่ะดิ แต่ดูเหมือนว่ามันจะเข้ามาหาผมแบบชั่วช้าไปหน่อยนะ

   “กูขอโทษที่กูปล่อยมึงไว้ในห้องคนเดียว กูผิดเองกูยอมรับ”

   เพียะ!

   “โอย ตบปากกู”มันยกมือจับปาก

   “มึงก็ยังคงไม่ชัดเจนเหมือนเดิม”ผมพูด

   “วันนี้วันเดียวที่กูกับพิมได้เจอกัน เราพูดถึงเรื่องราวในอดีตที่ยังไงก็ไม่มีวันย้อนกลับไปได้ และในอนาคตก็คงทำให้มันเกิดขึ้นอีกครั้งไม่ได้”

   “……………”ผมเงียบรอฟัง มันหยุดนิดนึง

   “กูรู้แค่ว่าวันนี้ กูมีเพียงคนเดียวที่จะเดินไปพร้อมๆกัน อีกครึ่งชีวิตที่เหลือของกู กูเจอคนๆนั้นแล้ว”

   “เหนือ มึงโง่หรือไงถึงไม่รู้ว่าคนๆนั้นก็คือตัวมึง”

   ผมร้องไห้อีกแล้ว เฮ้อ หน่ายใจตัวเอง เป็นตุ๊ดเป็นแต๋วหรือก็ไม่ใช่แต่ร้องไห้บ่อยฉิบหาย แต่จากคำพูดมันเมื่อกี้ก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ

   “อย่าขอให้กูลืมพิม เพราะกูคงทำไม่ได้ เคยได้ยินหรือเปล่าว่าคนแรกไม่ได้พิเศษไปกว่าคนสุดท้ายนะ”

   “หึ ไอ้สัส เลี่ยน แอวะ”ผมขำมันยิ้ม

   นั่นสินะ ถ้าเป็นผมผมก็คงทำใจลืมลำบาก เหตุการณ์ตั้งสี่ปีมาแล้ว ธรรมดาที่คนเคยรักกันจะกลับมาพูดคุยถึงความหลัง ผมสิที่ต้องทำตัวให้มั่นคงคนอื่นจะได้เข้ามาแทรกกลางไม่ได้

   “กูขอคำจำกัดความสั้นๆได้ไหม มึงพูดยาวกูไม่รู้เรื่องหรอก”ผมบอกมัน มันหันหน้าหนีเลยครับ สงสัยจะเขิน

   “ได้ทีแล้วเอาใหญ่”มันผลักหัวผมอย่างแรง

   “เร็วๆ บอกมาก่อนที่กูจะอาละวาด”

   มันนิ่งไปสักพักก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ข้างๆหูของผม

   “………….”

   >///////<

   ผมเขินจนตัวเกือบแตก เอ้าๆ แต่พวกคุณไม่ได้ยินหรอกครับก็มันกระซิบนี่ ผมไม่บอกใครหรอกผมจะเก็บเอาไว้ฟินคนเดียว

   “ขอโทษนะ แต่มึงเชื่อใจกูได้ กูหนักแน่นกว่าภูเขาอีก”

   ในวันนี้นอกจากจะได้คำเซอร์ไพรส์จากมันแบบเต็มๆแล้วนะครับ ควรสำเหนียกไว้อีกอย่างด้วยว่า อย่าให้มันพูดความในใจเชียวนะ

   กูเลี่ยนนนนน

   จะอ้วกกกกก

   “พี่เขียนคะ ไปไหนมาพิมตามหาพี่ซะทั่วเลย”

 ยืนยิ้มให้กันได้แค่แปปเดียว ผู้หญิงต้นเรื่องคนนั้นก็โผล่เข้ามา ผมเชิดหน้า จะวิ่งหนีทำไมในเมื่อผมเป็นปัจจุบัน เขาเป็นอดีตเขาสิควรต้องหลีก พิมเขามองหน้าผมนิ่งๆ ผมไม่รู้หรอกว่าเขาคิดยังไง

   นั่นสินะผมควรหัดรู้จักคำว่าเชื่อใจบ้าง แต่ผมจะใช้มันกับพี่เขียนและคนที่ผมรักเท่านั้น แต่กับคนอื่นไม่ผมไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น

   โดยเฉพาะน้องพิมคนสวยคนนี้

   ถ้าเขาคิดจะมาแย่งพี่เขียนกลับคืนไป ผมคงต้องหาวิธีรับมือ

   อาจจะต้องโทรหาไอ้แพะหรือไม่ก็วิสกี้

   หึหึ


TBC_____________________________


นักเขียนขอเม้าาาา

อย่าเชื่อในสิ่งที่ตาอ่าน อย่าคิดในสิ่งที่ใจเชื่อ

อาจจะไม่ได้เป็นในสิ่งที่ตนคิด #อะไรของมึงอีนักเขียนบ้างอำนาจ

บ๊ายบายยย เจอกันตอนหน้าาา


v
v

ติดต่อไรเตอร์ได้ที่เพจ

https://www.facebook.com/nanznnyaoi

[yowyow]

 

[มะลิลา]

เย้ ๆ ดีกันแล้ว
ว่าแต่จัดให้เคลียร์นะพี่เขียน
ระวังจะเจอฤทธิ์เพื่อนน้องเหนือที่ชื่อวิสกี้
ไม่เชื่อไปถามพี่ริวได้ 

[Nano PL]

นึกว่าจะได้นอนโรงพยาบาล  โธ่วววววววว ^^"

[mooping-7]

  เหนือหน่อยนะ

[tuktik_narak]

นึกว่าจะได้นอนโรงพยาบาล  โธ่วววววววว ^^"

อาจเป็นไปได้ ต้องรอดู

[took-ta_naka]

   โอ้ย......หัวใจจะวายตาย

[Aomampapeln]

ถ้าพิมคิดจะแย่งพี่เขียนไปจากเหนือคิดใหม่เหอะเตือนไว้ก่อนเพื่อนเหนือแต่ละคนนี่สุดๆอะหวังดีนะเนี่ย

[aiaea83]

จะบอกว่า อ่านไปลุ้นไป กลัวกินมาม่าก่อนนอนค่าาาา
แต่พออ่านจบตอน โล่งอก เคลียร์กันได้
ขอแค่อย่ามีพายุซัดมาทีหลังแล้วกัน ไม่งั้นจะขโมยน้องเหนือกลับบ้าน!!!
รอตอนต่อไปค่าา 

[Apple_matinie]

เหนืออย่าไปยอมมมม นั่นผัวเรา!!!

เฮ้ยยยย ผัวเหนือ อย่าไปอย่ามันนน

[GETIIZ]

คือแมร่งเหมือนจะเคลียชัดนะ  แต่ก็เฟลไปแล้วปร่ะอิพี่เขียนนนนนนนนนนน หอยทอดดดดดดดดดดด
ทิ้งน้องไปสะหวีวี่วีรำลึกความหลังกับแฟนเก่า ถ้าน้องไม่มาเจอเอง พี่คิดจะบอกความจริงมั้ย
ไอ่คำพูดที่บอกว่า ลืมเหนือ  นี่แบบบบ ฟ๊าาคคคคคคคคคคคมากอิพี่เขียนนนน !!!!
มีความสุขมากปะหละะ เดี๋ยวจะแช่งให้แมร่งสำลักความสุขจนจุกอกตาย

ส่วนยัยพิมอะไรนั่น  ถ้าคิดจะมาทวงพี่เขียนคืน  ก็ต้องเจอกันซักตั้งปะวะ !!!!

[muiko]

พี่เขียนทุเรศมากกกกก
ลืมเหนือเลยหรอ
ถึงขั้นลืมแฟนตัวเองที่นอนอยู่ไปกับยัยพิมทั้งวันนี่ยังไง
เคลียร์แต่รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ 
แล้วยัยพิมนั่จะมาเอาพี่ขียนคืนหรอ
ถ้ามาเอาคืนตอนนี้ะด่าให้ หายไปสี่ปีพึ่งกลับมานี่ยังไง 

[snowboxs]

ไม่มั่นใจไอ้พี่เขียนเลยอ่ะ ทุกคำพูด ทุกการกระทำ
ที่แสดงออกกับเหนือ ทำเพราะกลัวจะเสียเหนือไปหรือเปล่า
เชื่อสิว่าไอ้พี่เขียนต้องจับปลาสองมือไปสักพักแน่ๆ
กับคนเก่าก็ยังอยากตักตวงความสุข กับคนใหม่ก็ไม่อยากปล่อยมือ
พูดมาได้ยังไงว่ามีความสุขจนลืมเหนือ ถ้าอย่างนั้นความสุขคุณ
ไม่จำเป็นต้องเป็นเหนือก็ได้งั้นซิ พูดน่ะพูดได้แต่การกระทำมันดูง่ายกว่า
และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะไม่ใช่เหนือคนเดียวนะที่ต้องต่อสู้กับรักครั้งนี้
ขอให้ไอ้พี่เขียนมันก็สู้ไปด้วยกัน ไม่ใช่เห็นเหนือสำคัญเพราะแค่เห็น
ความไม่ดีในตัวของพิมพ์หรอกนะ ถ้าเป็นเหนือจะไม่ยอม
เป็นหนึ่งในตัวเลือกให้กับคนโลเลหรอกนะ ถึงจะรักก็ตาม

แห่ะๆ คนอ่านเพ้อเจ้อ เพราะไม่คิดจะเชื่อใจพี่เขียนอีกแล้ว

[Chol3it-Tz]

พี่เขียนดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือแล้ว 

[4559]

เหนื่อยแทนเหนือว่ะ

[หมูกระต่าย]

โอ๊ย!! ชะนีเป็นเหตุ เซ็ง!