“อ้าว เด็กเหนือ! ไม่เจอกันหลายวัน โดนฟันไปแล้วหรอมึง” กูว่ากูเดินทำตัวลีบหลบจะสิงเสาเฝ้าตึกคณะวิศวะไม่ให้มันเห็นแล้วนะ เสือกตาดีผิดมนุษมนาเขาอีกไอ้พี่แชมป์ แก๊งค์พี้กัญชาก็อยู่กันครบ จบแล้วชีวิตกูจะต้องเจออะไรอีกบ้างวะเนี่ย ได้ข่าวมึงปีสี่แล้วโปรเจคไม่มีทำกันหรืออย่างไร มีความรู้สึกอยากจะเรียนจบออกไปทำงานทำการกันบ้างไหมพวกมึง
“ฟันอะไรวะพี่ พูดแบบนี้ผมเสียหายว่ะ” หัวเราะหึหึกันยกกลุ่ม สายตาจ้องจับผิด หน้าตาชั่วร้ายกันสุดๆ
“กูสัมผัสได้ถึงพลังงานเสียตัวบางอย่าง...รอบๆตัวมึงมีออร่าสีม่วงแผ่กระจายไปทั่วทุกทิศทุกทาง” พ่องสิ! อยากด่าฉิบหาย แต่กลัวตายก็กลัว จำไอ้พี่ที่ท่องกลอนสี่หยาบคายได้ไหมครับ ผมว่ามันไม่ใช่เล่นๆเลย ตกลงมึงเป็นเซเลปหรือเป็นหมอผีกันแน่วะ รู้ลึกรู้จริงเหมือนมาอยู่ใต้เตียงกูขนาดนี้
“พี่เหนือยังไม่เลิกหรอครับ?” แถไปเรื่องอื่นดีกว่าครับ ดูท่าดันทุรังไปผมเองจะไม่รอด วันนี้วันศุกร์ครับผมเลยต้องหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามไอ้พี่เหนือไปอยู่คอนโด จนทำให้ไอ้ธามร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายบอกว่าผมหนีไปกับชู้ จริงๆมันเล่นละครกับไอ้คิมแกล้งผมกันครับ บอกว่างไม่มีอะไรทำเลยคิดบทละครน้ำเน่าขึ้นมา เรื่องย่อมีอยู่ว่า ผมคบชู้ นำแสดงโดยนายเหนือฟ้า ส่วนไอ้ธามรับบทเป็นพระเอกผู้โชคร้ายโดนนางเอกคือผมทอดทิ้งหนีตามชู้ไป กว่าผมจะหนีจากละครเรื่อง “ชั่วช้าเธอมีชู้” ที่ไอ้ต้นลงทุนคิดชื่อเรื่องให้ ออกมาได้ก็เสียเวลาทนดูละครน้ำเน่าชวนอยากกระทืบอยู่นานสองนาน บทอะไรกูก็ไม่ว่านะ แต่ทำไมชอบยัดเยียดความชั่วช้าให้กูกันจัง
“เห็นว่าต้องเล่นละครเวทีโปรโมทงานมหาวิทยาลัย โดนลากตัวไปเป็นโรมิโอตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว” เชี่ย! มีอะไรกับละครนักหนาวะวันนี้ กูจะบ้าตายตั้งแต่เรื่อง “ชั่วช้าเธอมีชู้” ยังต้องมาเจอโรมิโอเวอร์ชั่น2013นำแสดงโดยเหนือฟ้าตีนบรรลัย แล้วจูเลี่ยตจะไม่ฉิบหายไปแล้วหรอวะเนี่ย
“แล้วมันยอมเล่นหรอพี่?!”
“ยอมบ้าอะไรละ เกือบมีเรื่องมีราว กูนี่แหละเป็นคนช่วยกันลากมันไปกับไอ้มิน เขาแค่อยากให้มันไปลองบทดู ไอ้คิตตี้อะไรที่เขาเรียกกันนั่นแหละ”
“แคสติ้งหรือเปล่าวะพี่?”
“เออๆๆนั่นแหละๆ แคสติ้ง กูก็คิดว่า คิตตี้” อาจารย์เขาให้มึงขึ้นปีสี่มาได้ยังไงวะไอ้พี่แชมป์
“อยู่ตึกนิเทศฯมึงรีบไปหามันได้ยิ่งดี ไม่รู้ป่านนี้มันกระทืบใครตายไปบ้างแล้ว” แล้วมึงก็ชวนกูคุยอยู่ได้ตั้งนาน เป็นคนไปลากมันเองแท้ๆดันชิ่งหนีมาซะได้
“งั้นผมไปก่อนนะ พี่ๆผมลาละครับ” ไหว้ลาแก๊งค์กัญชาไปอย่างรีบๆ ก่อนจะพาตัวเองไปที่ตึกนิเทศฯอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ปอนด์ ไม่เจอกันนาน มาทำเชี่ยไรคณะกูวะ” ไม่เจอกันนาน คำทักทายไม่ได้สุภาพขึ้นเลยเพื่อนกู
“เจอมึงก็ดี พากูไปห้องซ้อมละครหน่อยดิวะไอ้แบร์” ไอ้แบร์มันเป็นเพื่อนผมตั้งแต่ตอนม.ต้นครับ พี่ชายมันชื่อเท็ดดี้ เมื่อก่อนเป็นหัวหน้าแก๊งค์หมีพูร์ แต่ตอนนี้กลายเป็นเสี่ยใหญ่เจ้าของอู่หมีพูร์การช่างไปแล้วครับ ผมกับไอ้แบร์ก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม แต่ส่วนใหญ่จะเจอกันทีก็ตอนไปร้านเหล้า เพราะเรียนคนละคณะเลยไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่
“มีไรวะ? อย่าบอกนะจะมาแคสเป็นโรมิโอกับเขาด้วย มึงคงหมดหวังแล้วว่ะ เห็นว่าเขาจองตัวหลานชายอธิการไว้แล้ว สุดหล่อของสาวๆ รู้สึกจะชื่อเหือกๆอะไรซักอย่าง”
“ชื่อเหนือหรือเปล่ามึง?”
“เออๆๆ นั่นแหละๆ ชื่อเหนือ กูก็คิดอยู่ว่าทำไมคนเชี่ยไรชื่อเหือกแปลกชะมัด” ที่แปลกกูว่ามึงมากกว่าถึงจำชื่อคนอื่นเพี้ยนไปได้ขนาดนั้น มึงไปอยู่กับไอ้พี่แชมป์ได้เลย คนนึงเหือก อีกคนก็คิตตี้ อะไรดีๆได้ป่นปี้เพราะพวกมึงนี่แหละ
“เปล่า กูมาหาไอ้เหือกนั่นแหละ พาไปหน่อยดิ” มันพยักหน้าก่อนจะเดินคุยถามสารทุกข์สุขดิบไปตามประสาคนไม่ได้เจอกันหลายเดือน เพราะตั้งแต่เป็นเด็กเหนือ ผู้ปกครองผมมันก็ไม่อนุญาตให้ผมออกไปไหนมาไหนได้อย่างใจเหมือนเคยครับ หรือถ้าจะไปก็ต้องมีผู้ปกครองผมตามไปคุมด้วย
“..............................” เปิดประตูเข้าไปกับไอ้แบร์แบบให้เบาที่สุดจะได้ไม่เป็นจุดสนใจ มองไปด้านหน้า บนเวทีเห็นไอ้พี่เหนือยืนอยู่ หน้าโหดมาก คงใกล้ระเบิดเต็มที่แล้ว ตกลงเล่นเรื่องโรมิโอ หรือ เรื่องบางระจันกันครับ พระเอกถึงได้ทำหน้าเหมือนจะไปออกรบฆ่าใครตายซะขนาดนั้น
“เชี่ยแม่งโคตรหล่อ กูก็คิดอยู่ทำไมสาวๆคณะกูดีใจกันใหญ่ มันไม่ธรรมดาจริงๆ”
“เออ แล้วมึงจะรู้ฤทธิ์ ว่ามันโคตรจะไม่ธรรมดา” ว่าแล้วสายตาผมก็มองไปที่คนบนเวทีต่อ กระดาษปึกใหญ่ในมือคงเป็นบทละคร ตรงหน้ามันที่ยืนอยู่คือสาวสวยดาวคณะนิเทศศาสตร์ เธอคงมารับบทเป็นจูเลียต
“เหนือตั้งใจหน่อยสิ ลองใหม่อีกครั้งนะ ฉากโรมิโอบอกรักจูเลียต เริ่มได้!” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างห้าวหาญ คาดว่าเธอคงเป็นผู้กำกับละครเวทีเรื่องนี้
“......................” โรมิโอเดินก้าวเข้าไปหาจูเลียตช้าๆ...แต่ทุกย่างก้าวหนักหน่วง...ใบหน้าหล่อแสนเย็นชา...สายตาไร้ความรู้สึก...ทำหน้าเหมือนจะไปวางยาพิษฆ่าจูเลียตก็ไม่ปาน ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกกูได้ยินผู้กำกับตะโกนว่าเป็นฉากบอกรักนะ ฉากโศกนาฏกรรมยังมาไม่ถึงเลยไอ้พี่เหนือ มึงกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่หรือเปล่า
“โรมิโอจะกัดหัวจูเลียตป่าววะไอ้ปอนด์ หรือนี่คือเวอร์ชั่น2013?” ไอ้แบร์กระซิบถามข้างหูผมเบาๆ
“กูว่าถ้าอย่างนั้นฉากจบจากดื่มยาพิษ อาจเปลี่ยนเป็นให้โรมิโอควักหัวใจจูเลียตออกมาแดกแทน”
“สัด! ทำวรรณกรรมเขาเสียหมด” ไอ้แบร์ด่าผม ในขณะโรมิโอในลุคซาตานกำลังจะพูดบทของตัวเอง
“จูเลียต..............................................................กูมาทำบ้าอะไรตรงนี้วะ!” กูลุ้นฉิบหายว่ามึงจะพูดอะไร โคตรคาดหวังว่าจะได้ยินถ้อยคำพร่ำพรรณนาหวานๆสะท้านหู ที่ไหนได้เพิ่งรู้ว่าโรมิโอเกิดสมัยพ่อขุน “กู”มาแบบเน้นๆ จูเลียตไปไม่เป็นเลยทีเดียว พูดจบมันก็ปาบทลงพื้นเวทีอย่างแรง ความอดทนคงถึงขีดสุด ระเบิดเตรียมลง ฉากบอกรักหรือฉากจะฆ่ากันวะ คิดผิดตั้งแต่จะให้มันเล่นบทนี้แล้วละครับ
“ข้าก็รักเจ้าเช่นกันโรมิโอ” แต่จูเลียตยังคงเล่นบทของเธอต่อไปอย่างแนบเนียนพร้อมโผเข้ากอดไอ้พี่เหนือสุดแรงเกิดอย่างไม่ดูสถานการณ์ ก่อนที่เธอจะประกบ “จูบ” ปากไอ้พี่เหนือมันทันที...ไม่ปฏิเสธ...แต่ก็ไม่ตอบสนองความต้องการของอีกฝ่าย...ยืนนิ่ง...ปล่อยให้อีกฝ่ายประกบปากได้อย่างใจ...สายตาเย็นชาเหลือบมาสบสายตาผม...มันดูตกใจ...แต่คงไม่เท่าผม...ก่อนที่จูเลียตจะเป็นฝ่ายถอนจุมพิตออกไป
“....................” ปวดหนึบที่หัวใจ...เหมือนมีอะไรหนักๆหล่นทับ...ทิ่มแทง...เจ็บ...หายใจติดขัด...รู้สึกหน่วงที่ท้อง...อึดอัด...ทรมาน...ไม่ชอบใจ...ผมกำลังเป็นอะไร...รู้แต่ภาพเมื่อครู่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว
“เอ่อ...งั้น...ขะ...ข้ามไปฉากจูเลียตแดก เอ้ย! ดื่มยาพิษเลยละกัน เดี๋ยวให้เหนือมาพักทำสมาธิก่อน จูเลียตก็อย่านอกบทเองอีกนะคะ!”
“จูเลียตเวอร์ชั่นนี้จะปล้ำโรมิโอก่อนไหมวะ แบบนี้ไม่ฉุดโรมิโอหนีตามกันเลยหรอ” ไอ้แบร์ยังคงพล่ามไม่หยุด ส่วนผมไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้ความรู้สึกเดียวคืออยากหายไปจากตรงนี้ ไม่อยากเห็นภาพอะไรอีก...หัวใจผมรู้สึกชาไปหมด
“.......................” ไอ้พี่เหนือเดินลงจากเวทีตรงเข้ามาหาผม ก่อนจะขว้าข้อมือผม แล้วฉุดให้ลุกตามมันออกไปท่ามกลางสายตาของทุกคน ผมที่ยังตกใจบวกกับสติยังไม่อยู่กับตัวจึงทำได้แค่เดินตามมันออกไปเงียบๆโดยไม่พูดอะไร
“แล้วโรมิโอก็คว้าผู้ชายหนีตามกันไป เชี่ย! เวอร์ชั่นนี้โดนใจกูจริงๆ” ได้ยินเสียงไอ้แบร์พูดตามหลังก่อนผมและไอ้พี่เหนือจะเดินออกมา ตอนนี้ผมไม่รู้สึกเฮฮาอะไรกับใครเลยครับ ในหัวมีแต่ฉากจูบอยู่เต็มไปหมด ผมหงุดหงิดตัวเอง ผมกำลังเป็นอะไร? รู้แค่ไม่อยากเห็นหน้าไอ้พี่เหนือ นี่ผมกำลังพาลอยู่ใช่ไหม?!
“มึงมานานแล้วหรอ?”
“......................”
“ทำไมไม่เข้าไปหากู?”
“......................”
“ปอนด์”
“......................”
“มึงเป็นอะไร?” เดินหลบออกมา ที่ตรงนี้ไม่มีคน มันหันมาถามผมอย่างจริงจัง ซึ่งผมก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าผมเป็นอะไร รู้แค่ไม่ชอบใจเอามากๆ ผมกำลังเป็นคนไม่มีเหตุผลอยู่ใช่ไหม?
“ผมไม่ได้เป็นอะไร” ไม่อยากมองหน้า...ไม่อยากสบตา...มองหน้าก็จะเผลอมองไปที่ปาก...ปากที่คนอื่นสัมผัส...ยิ่งเห็น...หัวใจผมก็ปวดหนึบ
“มึงโกรธอะไรกู”
“ผมเปล่า”
“มึงโกรธ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ พี่เหนืออย่าหาเรื่องผมสิ” ยิ้มออกไปให้มันเห็น...เผื่อมันจะได้เลิกเซ้าซี้...ผมจะตอบมันยังไงดี...ในเมื่อตัวผมเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร?!
“มึง...”
“.............................”
“มึง.............หึง?” ยิ้ม...รอยยิ้มที่อยากเห็น...แต่ตอนนี้ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด...ยั่วโมโห...กวนอารมณ์...บอกแล้วว่าไม่โกรธ...แล้วก็ไม่ได้ “หึง” ด้วย...แต่...แค่ไม่ชอบ...แค่ไม่อยากเห็นภาพแบบนั้น
“ใครหึง? ไม่ได้หึง!” เหมือนกำลังโดนจับผิด...ผมเปล่าหึง...ก็แค่...
“กูไม่คิดว่าพิมพ์จะเล่นนอกบท” มันยื่นมือมาจับแก้ม แล้วลูบเบาๆ ทำหน้าตาจริงจัง
“แต่ผมไม่ได้หึงนะ!” ยังมายิ้มชอบใจอีก...มันก้มมาหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่ เวลาผมจริงจังมันกลับเห็นเป็นเรื่องสนุกทุกที น่าโมโหเป็นที่สุด
“กูตั้งตัวไม่ทัน..............ปอนด์ครับ....อย่าโกรธพี่นะ” ยิ้มอีกแล้ว...ยิ้มอะไรนักหนา...คนมองมันเผลอยิ้มตามไปด้วย...รู้ไหม...แล้วสายตาแบบนี้ไปฝึกมาจากไหน...หรือเพราะแอ็คติ้งการแสดงเข้าขั้น...ถึงได้ทำสายตา...”อ้อน” กันได้ขนาดนี้
“ใครโกรธ...ผมไม่ได้โกรธ...แล้วก็ไม่ได้หึงด้วย” ไม่กล้าสบตา...รู้สึกอายขึ้นมาทันที...แบบนี้ก็เข้าทางมันพอดี
“ครับๆไม่โกรธก็ไม่โกรธ กลับคอนโดไป...ช่วยล้างปากให้หน่อยนะ”
“หือ? ปากพี่...พี่ก็ล้างเองสิ”
“ล้างเองก็ได้..............” พูดจบก็โดนประกบปากทันที...นิ่งค้างไว้...ไม่จาบจ้วง...ไม่มีการสอดแทรกลิ้น...รับรู้ได้ถึงลมหายใจ...ถูกประกบปากทั้งรอยยิ้ม...เป็นการ “จุ๊บ” มากกว่า...ทำไม...ทำไมถึงทำอะไร “น่ารัก” ได้ขนาดนี้...คนเจ้าเล่ห์...แสนร้ายกาจ...เพียงแนบชิด...สัมผัสเพียงแผ่วเบา...กลับรู้สึกไปถึงหัวใจ
“.....................” กดจูบหนักๆที่แก้ม...สุดท้ายก็แพ้มารร้าย...เข้าทางมันอีกจนได้...โดนล่อลวง จากความ “หึงหวง”....กระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู...ทำให้ใจเต้นแรง...หน้าคงแดงเป็นก้นลิง
“แต่ผมไม่ได้หึงนะ!...พี่คิดไปเอง ผมไม่ได้หึงเลยจริงๆๆๆๆๆ”
“โอเคๆ กูเชื่อ...ไม่หึงก็ไม่หึง” ยิ้มอีกแล้ว...ยิ้มบ่อยไปไหม...วันไหนยิ้มบ่อยผมรู้สึกพ่ายแพ้
“แล้วพี่ไม่กลับไปเป็นโรมิโอแล้วหรอ?”
“กูไม่ได้อยากเป็นตั้งแต่แรกแล้ว”
“แบบนี้ละครเขาไม่ล่มหรอวะพี่” จริงๆก็ไม่น่าให้มันเป็นโรมิโอตั้งแต่แรกแล้วละครับ ถ้าให้ไปเล่นเรื่องสามร้อย เป็นชาวสปาตาร์บ้าพลังไล่ฆ่าคนอื่นผมว่านั่นแหละเหมาะสมสุด
“แล้วไง ทำไมกูต้องสนใจ” โอเค เป็นอันเข้าใจ เซ้าซี้มันไปมีแต่ผมจะซวย เอาเป็นว่าผมภาวนาให้ละครเรื่องนี้หาพระเอกได้ไวๆก็แล้วกันนะครับ คนที่เหมาะสมจะเป็นโรมิโอของจูเลียตจริงๆ
“หรือมึงชอบที่เห็นกูจูบคนอื่น”
“ผมเปล่า...จะไปกันได้รึยัง?” เปลี่ยนเรื่องแม่งเลย ไม่กล้าสบสายตาเจ้าเล่ห์...ถูกมองออกทะลุปรุโปร่ง...คิดอะไรในใจ...ถูกเดาทางได้หมด...เบื่อคนรู้ทัน
“มึงหึง...กูชอบ...น่ารักดี” กระซิบข้างหู...ยิ้มยั่วให้อาย...หน้าตากวนอารมณ์สุดๆ...ทนสู้หน้ามันไม่ไหว...เดินนำออกมาก่อน
“...........................” เมื่อครู่ยังโมโห...ต่อมาถูกทำให้อาย...สุดท้ายก็พ่ายแพ้...ล้างปาก...คงไม่หยุดแค่นั้น...คงมากกว่าปากสัมผัสกัน...ค่ำคืนนี้...ผม...คงไม่ได้นอน
ไม่ได้หึง...ก็แค่...
ไม่ได้หึง...ก็แค่...
ไม่ได้หึง...ก็แค่... “ไม่รู้”...คงต้องเก็บไปค้นหาคำตอบของอาการแบบนี้...
แต่...กูไม่ได้หึง...จริงๆนะโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อีกมุมหนึ่งของคนที่ “แอบ” มองสองร่างหยอกล้อเคียงข้างกันไปด้วยแววตาโกรธแค้น ถ้าเป็นคนดีแล้วต้องเสียคนที่ตัวเอง “รัก” ให้ใคร...ก็คงต้องร้ายเพื่อให้ได้ “ของรัก” นั้นกลับคืน...
“มึงจะทำยังไงต่อวะไอ้เสือ?” เห็นเพื่อนจ้องมองร่างน้องรหัสที่ตัวเองแอบรักอยู่นาน รู้สึกสงสาร ยิ่งเพื่อนเคยโดนอีกฝ่ายทำรุนแรงขนาดต้องเข้าไปนอนโรงพยาบาลด้วยแล้ว เขาก็ย่อมโกรธแค้นแทนเป็นธรรมดา
“กูจะทำให้ปอนด์เลิกกับมัน” สายตาที่มองตามหลังคนสองคนไป...
ถ้าเป็นคนดี...ทำให้เป็นได้แค่พี่ชาย...
ถ้าเป็นคนดี...แล้วไม่ได้หัวใจ...
ก็จะยอมเป็น “ตัวร้าย”...เพื่อให้ได้หัวใจนายมา
อเลนเอาตอนใหม่มาอัพให้แล้วนะ ช่วงนี้I-AMมันอู้ค่ะ มันติดซีรี่ย์
I-AM มันยังยืนยันนะคะว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่าหนักแน่นอน ทุกตัวละครมีเหตุมีผลของตัวเอง อุปสรรคที่เข้ามาถือเป็นบทพิสูจน์ความรักของพี่เหนือและน้องปอนด์ เพื่อทำให้นิยายเรื่องนี้มีหลากหลายมุมมองเพิ่มขึ้นค่ะ
เสียงหัวเราะสำคัญกว่าน้ำตาอยู่แล้ว ไม่ดราม่าแน่นอน
อเลนรับประกันอีกแรง
ปล. ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้า
ปล.2 ทุกความเห็นถือเป็นกำลังใจและมีความหมายต่อนักเขียนและคนอัพนิยายเสมอ
หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60 (อ่าน 1069647 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก