คุณครับกรุณาหวานบ้างก็ได้ TT^TT
..
ผมยังจำได้..ว่าผม 'เคย' มีแฟน...แฟนที่พวกเพื่อนๆที่สนิทจริงๆมักจะถามว่า...
'นี้มึงยังไม่เลิกกับพี่เขาอีกหรือ?'
และที่บอกว่าเคยมี ...มันก็หมายความว่า ตอนนี้ 'เขาไม่ได้เป็นแฟนผมอีกแล้ว...'
.
.
.
ผมพอแล้ว...ไม่เอาแล้วกับสภาพแบบนั้น...ไม่เอาอีกแล้วกับพี่อิฐ...
***
...ตอนที่โดนพี่อิฐดึงมือให้ตามขึ้นไปคุยที่ชั้นห้า...บอกเลยว่าผมกลัว...
.
.
.
ภาพตอนที่เลิกกับแฟนคนก่อนฉายวาบเข้ามาในหัวเลย...
.
.
.
..ภาพมีดที่ปักคาอยู่บนประตูตู้เสื้อผ้า ห่างจากหน้าผมไปไม่ถึงเซ็นต์...
.
.
.
"...เป็นยังไงบ้าง?..."
เสียงพี่อิฐทำผมสะดุ้งออกมาจากความคิดเลวร้าย...ผมไม่กล้ามองหน้าแก ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง ผมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจให้ลึกได้เท่าที่อยากจะทำด้วยซ้ำ...
"..เรา..คิดถึงพี่ไหม? โทรศัพท์เสียหรือ ? พี่โทรไปหาเราไม่ติด..."
เสียงของแกขาดๆหายๆ ประโยคคำถามที่ส่งมาให้ไม่มีแววโกรธหรือคาดคั้นบังคับ เหมือนทุกครั้ง.. แกขยับเข้ามาใกล้ ...ใกล้จนผมอึดอัดกับไอร้อนของร่างกายที่ระอุและชื้นเหนียวไปด้วยเหงื่อ...ตอนที่มือร้อนๆของแกลูบเหงื่อที่หน้าผม...ยิ่งทำให้ผมสะดุ้ง ...ผมไม่อยากมองหน้าแก ไม่อยากได้ยินเสียงแก ไม่อยากอยู่อย่างอึดอัดแบบนี้ ในที่ที่ไม่มีใครอย่างนี้..
.
.
.
"...เย็นนี้เรา.. ไปกินข้าวด้วยกันนะ..."
...แกกระซิบข้างหูผมเหมือนไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้น...
แล้วมันก็เหมือนจะกลับเป็นอย่างเดิม แกก้มลงมาแตะจูบเบาๆที่ข้างแก้มผมแล้วย้ายไปแนบริมฝีปาก...ก่อนมือร้อนๆของแกจะเลื่อนลงมาจับแล้วกดที่ส่วนนั้นของผม...
.
.
.
กับอากาศร้อนๆตอนเที่ยงวัน...
เหงื่อผมยิ่งไหลพรากกับเรื่องที่เจอตรงหน้า ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องน่าวาบหวาม หรือสภาวะที่สมควรจะมีอารมณ์ ยิ่งกับคนที่ผมบอกเลิกไปแล้วด้วย มันยิ่งไม่ใช่เรื่อง ...
พี่อิฐดันลิ้นเข้ามา แล้วรุกจูบ ล็อกตัวผมไว้จนติดผนังปูน แล้วใช้อีกมือทั้งจับทั้งคลึงส่วนล่าง ...เกินกว่ากลัวมาอีกหนึ่งสเต็ป...ตอนนี้..
.
.
.
ผมโคตรขยะแขยงแกเลย...
.
.
.
"...พี่..อิฐ...พอแล้วพี่..พอได้แล้ว..เราไม่ใช่แฟนกันแล้ว...ผมเลิกกับพี่แล้ว ..เราเลิกกันไปตั้งนานแล้วพี่อิฐ ! พี่เข้าใจไหมว่าเราเลิกกันแล้ว!!"
# 12 ยอม...!?
ในตอนนั้นผมทั้งดันทั้งผลัก อยากต่อยแกให้รู้สึกตัวซักหมัดเหมือนกัน แต่กลัวพวกพนักงานด้านล่างจะรู้เรื่อง แล้วยิ่งความรู้สึกของผมที่มันเหมือนกับโดนปลูกฝังไว้แล้วว่าผมไม่กล้าจะต่อต้านแกยิ่งทำให้ผมแทบบ้า....
ผมเกลียดสัมผัสจาบจ้วงแบบนี้ เกลียดไอร้อนๆของแกที่แนบลงมา เกลียดไอ้ความกระสันอยากที่มักไม่เลือกเวลา เกลียดสัมผัสสากๆเจ็บๆที่กดลากผ่านตอหนวดแข็งๆ เกลียดจนความเกลียดกลายเป็นความกลัว จนคำว่ากลัวมันจบลงด้วยความรังเกียจและขยะแขยง ...
"..พอแล้วพี่อิฐ ผมมีแฟนแล้ว...ผมไม่ได้เป็นของพี่แล้ว..."
สุดท้ายผมก็ผลักพี่อิฐออกมาจนได้ ผมหอบหายใจ เหงื่อไหลพรากลงมาเหมือนน้ำตกเลย หน้าผมชา ทั้งชาทั้งเย็นเหมือนจะฮีทขึ้น หงุดหงิด ด้วยรำคาญด้วย แถมทั้งร้อนกับอากาศ ยิ่งตอนผิวที่โดนพี่อิฐขูดด้วยตอหนวดโดนเหงื่อมันยิ่งทำให้แสบจนผมขยะแขยงกับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า
คิดได้...ผมเชื่อจริงๆว่าคนอย่างพี่อิฐคิดเรื่องแบบนี้ได้ อย่างหน้าตาเฉย ...
ตอนแรกที่โดนพี่อิฐดึงขึ้นมาที่ชั้นห้า ผมคิดแค่ว่าพี่แกจะเรียกขึ้นมาคุย ...แค่คุยแค่เคลียร์เฉยๆ สำหรับชั้นห้ากำลังปรับปรุงพื้นที่ ตอนนี้ไม่มีคน แอร์ในชั้นเลยไม่ได้เปิด แถมไม่มีใครจะขึ้นมาอีก ผมเลยคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพี่อิฐแกคิดจะมีอะไรกับผมที่นี้...
.
.
.
"..ผมมีแฟนแล้ว...พอได้แล้วพี่อิฐ..พอได้แล้ว.."
.
.
.
"...เรา..จะมีใครพี่จะไม่ห้าม ..ไม่ว่า..แค่ตอนนี้เราอยู่กับพี่นะ..แค่เราอยู่กับพี่เหมือนเดิม...ขอแค่พี่ได้อยู่กับเราเหมือนเดิม...ทำทุกอย่างที่เคยทำแบบเดิม..พี่ยอมทุกอย่าง..แค่เราอย่าทิ้งพี่ไปแค่นั้น... "
สาบานได้...
ผมไม่ได้หูเฝื่อนหรือตาฝาด ...
สาบานได้เลยว่าตอนนั้นพี่อิฐพูดอย่างนั้น จริงๆ ...แกพูดแล้วร้องไห้ ต่อหน้าผม..
.
.
.
แกกอดผมแน่นแล้วร้องไห้ ปากก็พูดพร่ำขอร้องว่าอย่าไป...
.
.
.
คุณคิดว่าผมจะรู้สึกยังไง?
.
.
.
กับผู้ชายคนหนึ่งที่เคยเป็นผู้นำและกุมความเหนือกว่าในทุกๆเรื่อง ...แต่ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นกำลังร้องไห้แล้วกอดคุณแน่น...พูดพร่ำว่าอย่าทิ้งเขาไป พูดพร่ำว่ายอมได้ทุกอย่าง..ยอมแม้แต่จะเป็นแค่ที่สอง...
แค่ขอให้เรากลับมาคบกันเหมือนเดิม...
.
.
.
ซาบซึ้งหรือสงสาร??
.
.
.
..สำหรับผม...ผมบอกได้เลยว่า
'ผมสมเพช'
ผมไม่ได้สงสารหรือซาบซึ้งอะไรเลยจริงๆ ในสายตาผมตอนนั้นมีแต่ความสมเพช และขยะแขยง ...รังเกียจยิ่งกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำตอนแกจูบเม้มที่ซอกคอ ... มือของแกที่เลื่อนลงไปคลึงอยู่ที่จุดกระสันของผม ยิ่งทำให้รังเกียจ ผมไม่รู้ว่าแกทิ้งศักดิ์ศรีแกไว้ที่ตรงไหน ...สำหรับผมในตอนนี้ พี่อิฐดูไม่ต่างจากหนูใกล้ตายที่โดนยาเบื่อแล้วกระเสือกกระสนจะมีลมหายใจ ..
.
.
.
แกกอดผมแล้วร้องไห้...
ทำทุกอย่างให้เรากลับไปเป็นแบบเดิม..โดยไม่สนใจวิธี ..
.
.
.
ผมเหยียดยิ้มสมเพช แล้วหยุดดันแกออก..หยุดผลักแกทั้งๆที่ในใจรู้สึกขยะแขยงจนขนลุกชัน ...เอาสิ..ถ้าแกอยาก...ผมก็จะสนองให้ ..
.
.
.
แต่ไม่ใช่อย่างที่เคย..
.
.
.
ผมปล่อยให้แกจูบให้แกจับจนพอใจ ...
จากนั้นก็ดันแกลงไป..
.
.
.
ผมรูดซิบตัวเองลงแล้วขืนกดบ่าแกไว้ ...
.
.
.
...ถ้าพี่อยากมาก...
.
.
.
ก็ทำให้ผมอยากไปกับพี่ให้ได้ก่อนแล้วกัน...
.
.
.
***
..."เฮีย...เย็นนี้ผมเลี้ยงข้าว..เปล่า..ได้เช็คมาแล้ว...ฮา...เอาดิถ้าเฮียไม่มาผมไปรอหน้าออฟฟิศเฮียเลย...เอาจริง..เฮียไม่มาผมไปหน้าออฟฟิศเฮียเอง...เฮียว่าไง? เฮียคิดว่าผมกล้าไปรอเฮียไหมล่ะ?..ครับ..ผมรอที่คอนโดนะเฮีย...เลิกงานแล้วเฮียโทรเข้าคอนโดล่ะ เปล่า...หมดงานที่ออฟฟิศแล้วผมจะหักซิมทิ้งแล้ว ...ไม่อยากติดต่อกับลูกค้าเก่าอะเฮีย...อือ...คิดถึงเหมือนกัน..ครับ..บายครับ ..เย็นนี้เจอกัน.."
สายของเฮียวางลงไปแล้ว...เหลือแค่ผมที่สูดหายใจยาวแล้วปิดโทรศัพท์ของตัวเอง ตอนนี้ผมอยู่บนรถไฟฟ้าที่แอร์เย็นเฉียบ ขึ้นต้นสายที่สถานีศาลาแดงกำลังจะไปที่ปลายสายหมอชิต ช่วงนี้บ่ายๆคนไม่เยอะ ผมได้ที่นั่งและได้มีเวลารื้อมือถือของตัวเอง
ปิดเครื่องถอดซิม...ซิมเบอร์นี้ที่ให้พี่อิฐไว้เมื่อตอนออกมาจากออฟฟิศ...
ช่วงนี้ผมว่าจะกลับไปที่คอนโดเฮียก่อน อาบน้ำล้างตัวแล้วค่อยกลับห้องของตัวเองที่ไม่ได้เข้าพักเลยตั้งแต่เช่ามา ...
.
.
.
แค่เย็นนี้ไปทานข้าวกับเฮีย แค่นั้น ...คงไม่ได้ค้างที่คอนโดเฮียเพราะเนื้อตัวผมมีแต่รอยอะไรบางก็ไม่รู้ ทั้งรอยจูบทั้งรอยฟัน แถมยังแดงเป็นปื้นด้วยตอหนวด..
.
.
.
ไม่ต้องให้เดา...ผมมีอะไรกับพี่อิฐ...อีกแล้ว...
แต่เป็นการมีอะไรกันที่ผมถือว่าทำทานให้หมาแดก ไม่มีอารมณ์ไม่มีเซอร์วิส ไม่มีอ่อนโยน ไม่มีการเอาใจใส่ ถ้าพี่อิฐลองสังเกตุพี่แกคงรู้เลยว่าผมไม่ได้จูบกลับหรือสัมผัสแกแบบที่เคยทำด้วยความรัก เซ็กครั้งนี้ มีแต่ความต้องการของแกเท่านั้น ความต้องการที่ผมไม่ได้ตอบสนอง แต่ถ้าแกอยากแกก็ต้องทำทุกอย่างให้ผมอยาก...
แต่ก็แค่นั้น...มันคงเป็นสันดานของแกไปแล้วล่ะมั้ง
..สันดานที่แกเลือกที่จะไม่รับรู้อะไรกับการเปลี่ยนแปลงที่แกไม่อยากรับรู้..
.
.
.
ผมหลุดยิ้มตอนที่คิดภาพแกต้องก้มลงไปทำให้..
เหยียดยิ้ม ตอนที่ได้ยินว่า แกยอมผมทุกอย่าง... และเกือบจะเผลอหลุดหัวเราะ ตอนที่แกร้องไห้ออกมาแล้วกอดผมแน่น..เพื่อขอไม่ให้ไป..
.
.
.
น่าสมเพช...
.
.
.
น่าขยะแขยง...
.
.
.
สำหรับผม ผู้ชายที่อยู่เหนือผมได้ ต้องมีอะไรดี มากกว่านั้น ...
และที่สำคัญ ผู้ชายคนนั้นต้องไม่อ่อนแอ...
.
.
.
ผมไม่รู้ว่าพี่อิฐจะรู้หรือเปล่านะ ...
แต่สำหรับผมน่ะ...ผู้ชายที่ร้องไห้ต่อหน้าผม...ผู้ชายคนนั้นจะไม่ได้อะไรจากผม นอกจากความสมเพช และความเหยียดหยาม...
.
.
.
ลงจากสถานีมาได้ ผมได้แต่มองหาถังขยะ ...
.
.
.
ก่อนจะหักซิมในมือเป็นสองท่อนแล้วทิ้งมันซะพอๆกับทิ้งพี่อิฐที่น่าสมเพชไว้แค่นั้น...คิดถึงแล้วยังขนลุกไม่หาย ...นี่ผมทนคบกับคนน่ารังเกียจแบบนั้นได้ยังไง?
.
.
.
อืม...เหนียวตัวชะมัด..
.
.
.
กลับไปถึงคอนโดเฮีย สงสัยคงได้อาบน้ำนานแน่ๆ ..
ทั้งอาบ..ทั้งแช่..ทั้งขัด...ขัดรสชาติของผิวสัมผัส ที่แทบจะทำให้อาเจียนของพี่อิฐ ออกให้หมด...
หัวข้อ: [นิยายหน่วงจิต]คุณครับกรุณาหวานบ้างก็ได้ TT^TT - 11/15/63 (อ่าน 376411 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก