ตอนที่ 23 วันเกิดของเธอ...วันตายของฉัน
หลังจากเหตุการณ์ที่โรงงาน ก็ผ่านมาเป็นเวลา 1 เดือน ในเดือนนี้เป็นเดือนธันวาคม
ซึ่งเป็นเดือนเกิดของแมท ........ตัววินที่หลีกเลี่ยงไม่ไปบ้านของแมทเลยไม่ว่าจะอย่างไร
เพราะไม่อยากจะเจอกับคุณแม่อีก ก็ท่านเล่นส่งข้อความมาด่าขนาดนั้นแล้ว ใครจะไป
มองหน้าท่านติดอีก.....แต่ถึงอย่างไร ในเดือนนี้ก็มีวันสำคัญสำหรับแมทและวิน
ซึ่งวันเกิดของแมทปีนี้ แมทก็จัดขึ้นที่บ้านของเขาเช่นเดียวกับทุก ๆ ปี วินจะปฏิเสธ
ไม่ไปก็ไม่ได้อยู่แล้ว .....ในเวลานั้นวินก็กลับมารักแมทมากขึ้นเหมือนเดิม โดยทิ้งเรื่อง
ระหว่างวินและฟิวไว้ จนเกือบจะลืม ๆ มันไปเสียแล้วด้วยซ้ำ
“วิน...วันเสาร์นี้แมทจะจัดงานวันเกิดที่บ้าน วินต้องไปนะ แล้วก็ค้างที่บ้านแมทด้วยนะ”
แมทชวนขณะที่เรากำลังนั่งรถเพื่อไปดูหนังด้วยกันที่สยาม
“หรอได้ ๆ ....แล้วแมทอยากได้อะไรหละ” วินถาม
“วินอย่าซื้อนะ แมทขอสั่ง.....แมทไม่อยากได้อะไรจากวินอีกแล้ว ....แค่วินยังรักแมท
และในคืนวันเสาร์นี้ก็มาค้างกับแมท ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดแล้วกัน” แมทยิ้ม
“แต่วินอยากอะไรให้แมทอ่ะ” วินโต้ รู้สึกอยากให้อะไรเขาบ้างจริงๆ
“รักแมทสิ...พอแล้ว - - อย่าซื้อนะวิน ถ้าซื้อแมทโกรธ โกรธจริง ๆ นะ” แมทขู่
วินงงเล็กน้อยว่ากะอีเรื่องแค่นี้จะเครียดได้มากขนาดนี้เชียวหรือ แต่วินก็เชื่อฟัง
วินไม่ได้ซื้ออะไรให้เขาเลยในวันเกิด และได้ขอที่บ้านล่วงหน้าไว้แล้วว่าจะไปงานวันเกิด
ของเพื่อน และคงอยู่จนถึงดึก เลยจะค้างที่นั่นเลย โดยคุณแม่ก็อนุญาตแต่โดยดีเพราะ
ไม่อยากให้วินขับรถกลับบ้านเวลามืดแล้วเช่นกัน
และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง วินไปถึงที่บ้านแมทตอน 4 โมงเย็น ซึ่งงานเลี้ยง
จะเริ่มขึ้นตอน 6 โมงครึ่ง วินไปถึงก็เข้าไปสวัสดีคุณแม่ทันที…ตอนนั้นแมทไปไหนก็ไม่รู้
“คุณแม่สวัสดีครับ” วินกล่าวขึ้น ฝืนยิ้มอย่างเต็มที่
“เอาเก้าอี้ไปไว้ตรงโน้นนะ โต๊ะละ 6 ตัวพอ จะได้ไม่แออัด” คุณแม่หันมามองวิน และก็
หันกลับไปพูดกับคนงานที่มาจัดโต๊ะ
“โต๊ะจีนเลยหรอคุณแม่” วินชวนคุย……..คุณแม่พยักหน้าตอบเล็กน้อย แต่ไม่ได้มอง
หน้าวิน.....คุณแม่เป็นคนที่มีกลวิธีที่ดีมากที่จะทำทุกอย่างให้มันออกมาดูเหมือนว่า
เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของวิน วินเชื่อสนิทใจว่าการกระทำของคุณแม่ตอนนั้น
ล้วนเป็นผลมาจากการกระทำของวิน.......วินผิดเอง
“คุณแม่จะให้วินช่วยอะไร หรือว่าขาดอะไรมั้ยคุณแม่ วินจะได้ไปซื้อมาให้” วินพูดต่อ
“นี่...จะพูดหาอะไรฮะ - - อยากทำอะไรก็ไปทำสิ มาชวนคุย จะได้ช่วยมั้ย”
คุณแม่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปกติ.....วินก็คิดในใจว่า ‘เออ จริงของท่าน’ ท่านกำลังยุ่ง
อยู่กับการจัดงาน แต่วินดันมาชวนคุย......
“ฮะ” วินพยักหน้าตอบรับคำของท่าน
“แล้วก็อย่าก่อเรื่องอะไรหละวันนี้” คุณแม่พูดขึ้นขณะที่วินเดินผ่านหน้าท่าน....วินพยัก
หน้ารับอีกครั้ง
“ดี!” คุณแม่กระตุกน้ำเสียงเล็กน้อย และวินก็เดินออกมาจากบริเวณนั้น
.........วินรู้สึกว่าตัวเองนี่หน้าหนาใช้ได้เลย ไปอาละวาดที่โรงงาน พูดให้แมทเข้าใจ
คุณแม่ผิด (จริง ๆ ก็เข้าใจถูกแหละ) ทำกับบ้านเขาขนาดนี้ยังจะมีหน้ามาตีหน้าซื่อตาใส
กับเขาอีก..........
วินเดินเข้าไปในครัวก็พบกับพี่แสงเดือนกำลังนั่งอยู่กับพื้น ทุบน้ำแข็งในถุงแล้ว
เอาลงกระติกน้ำแข็งอยู่
“พี่แสงเดือน.....วินช่วยมั้ย” วินเอ่ยทัก
“คุณวิ๊นนนน.......” พี่แสงเดือนกรี๊ด จนเรียกชื่อวินเพี้ยนวรรณยุกต์
“คนเยอะเน๊าะ....เค้าจัดงานใหญ่โตขนาดนี้ทุกปีเลยหรอ” วินนั่งลงตรงข้ามพี่แสงเดือน
แล้วก็เริ่มชวนคุย
“ค่ะ....ปีที่แล้วเป็นแบบยืนกิน ปีนี้คุณแมทบอกอยากได้โต๊ะจีน” พี่แสงเดือนตอบ
...........วินขอเดาว่าปีที่แล้วพี่แสงเดือนคงหมายถึงบุพเฟ่ต์
“หรอ...คุณแม่นี่ใจดีนะ....อย่างว่าท่านมีลูกของท่านอยู่คนเดียว” วินกล่าวขณะกำลัง
ช่วยพี่แสงเดือนเอาน้ำแข็งใส่กระติก
“คุณผู้หญิงท่านก็รักลูกมากแหละค่ะ.....ตั้งแต่คุณผู้ชายทิ้งไป...........” พี่แสงเดือนเล่า
.............และนี่เองก็คือช่วงที่พี่แสงเดือนเล่าทุกอย่างให้วินฟัง จากการคะยั้นคะยอ
ของวินเอง ถ้าอ่านแล้วจำไม่ได้ว่าพี่แสงเดือนพูดเรื่องอะไร เดี๋ยววินจะช่วยเตือนความ
จำก็แล้วกัน....พี่แสงเดือนเล่าเรื่องที่คุณแม่ป่วยทางจิต ตั้งแต่คุณพ่อของแมทเก็บ
ข้าวของออกจากบ้าน แล้วทิ้งท่านไป ............(อ่านรายละเอียดอีกรอบได้ในตอนที่ 9)
และพี่แสงเดือนก็ลงท้ายด้วยประโยคที่วินต้องแปลกใจอยู่เล็กน้อยกับความคิดของคุณ
แม่ที่ท่านพูดกับพี่แสงเดือนว่า………
“คอยดูนะ ..... แมทจะต้องไม่มีทางลำบาก ต้องไม่มีใครมาทำให้ลูกฉันเสียใจ และต้อง
เหนือกว่าทุก ๆ คน” พี่แสงเดือนเล่าถึงประโยคที่คุณแม่กล่าวกับเธอ
“แหมคุณวินขา......ถึงพี่แสงเดือนจะเรียนมาน้อย แต่ก็พอจะรู้ว่านี่มันคือคำพูดที่
ไม่ปกตินัก” พี่แสงเดือนกล่าวต่อไป
“จริงหรอพี่แสงเดือน” วินถามกลับไปเสียงเบา ๆ
“จริงค่ะ....ทุกวันนี้คุณผู้หญิงยังต้องทานยาตามแพทย์สั่งอยู่เลย” พี่แสงเดือนตอบ
วินรู้สึกแปลกใจน้อยลงมาก เมื่อรู้ว่าคุณแม่มีอาการทางจิต เพราะวินก็เคยรู้สึกแปลกใจ
อยู่หลายครั้งกับการกระทำของท่าน ว่าท่านทำลงไปได้อย่างไร ท่านคิดอะไรของท่านอยู่
แต่คำบอกเล่าของพี่แสงเดือน ทำให้วินนึกย้อนถึงการกระทำของท่านที่ทำกับวินไว้
แล้ววินก็รู้สึกเข้าใจท่าน และหายโกรธในสิ่งที่แล้ว ๆ มา วินบอกตัวเองตอนนั้นว่า
‘ท่านคงคิดอะไรที่ต่างไปจากเรา...ท่านถึงได้ทำเรื่องเหล่านี้ได้’….คุณแม่ของวินมักสอน
และเตือนสติกับวินเสมอว่า “สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม” ประโยคนี้สำหรับวิน
มันสามารถอธิบายทุก ๆ อย่างบนโลกนี้ได้ไม่น้อยเลย วินจึง “มักจะ” มองโลกในแง่ดี
อยู่เสมอ ๆ วินคิดว่าคุณแม่ของแมทมีกรรมของท่านที่บันดาลให้ท่านเป็นแบบนี้
และวินก็มีกรรมร่วมกับท่านมาจึงดลใจให้ท่านต้องกระทำกับวินเช่นนี้ วินเป็นคนเชื่อ
เรื่องเวรกรรมอย่างถอนตัวไม่ขึ้น .......วินจึงให้อภัยคุณแม่ที่ทำกับวินมาทั้งหมด
......แต่แล้วเรื่องทุกเรื่องย่อมมีการยกเว้น....เช่นเดียวกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในค่ำคืนนี้.......
วินนั่งช่วยพี่แสงเดือน โดยที่พี่แสงเดือนเป็นคนทุบน้ำแข็งไม่ให้เกาะกัน ส่วนวินก็ช่วย
แกะถุงน้ำแข็งและเทน้ำแข็งใส่กระติก ซึ่งนั่งช่วยอยู่ได้ไม่นานคุณแม่ก็เข้ามา
“แสงเดือน...แค่นี้ทำคนเดียวไม่ได้หรอ” คุณแม่ขึ้นเสียงเล็กน้อย
“วินเข้ามาช่วยพี่เค้าเองคุณแม่ วินเห็นว่ามันเยอะ ก็เลยมาช่วย จะได้เสร็จเร็ว ๆ”
วินออกตัวรับแทนพี่แสงเดือน ที่เธอเองก็คงไม่รู้จะตอบไปอย่างไรดี
“แล้วทำไมเราไม่ไปช่วยงานที่มันยังไม่มีคนอื่นทำหละ” คุณแม่หันมาถามวิน
วินหันมามองหน้าพี่แสงเดือนด้วยความเซ็งสุดขีด ก่อนจะตอบไปด้วยอารมณ์
ฉุนเฉียวเล็กน้อย
“เมื่อกี๊วินถามคุณแม่ว่าอยากให้วินช่วยอะไร คุณแม่ก็บอกวินว่า อยากทำอะไรก็ไปทำ...
…วินก็ไม่รู้จะทำอะไร เลยมาช่วยพี่แสงเดือนอ่ะครับ” วินตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“โฮ้ย !!” คุณแม่ถอนหายใจแรง ๆ ใส่วิน (หรือพี่แสงเดือนก็ไม่รู้) แล้วท่านก็เดินสะบัด
หน้าออกไปจากตรงนั้น.......วินมองหน้าพี่แสงเดือน พี่แสงเดือนก็มองหน้าวิน
เราสองคนยิ้มเป็นเชิงว่ารู้ ๆ กัน
“แค่นี้ยังน้อยนะคุณวิน” พี่แสงเดือนกระซิบ
“แค่นี้วินก็ทนไม่ไหวแล้วพี่แสงเดือน...อย่าให้มันมากกว่านี้เลย” คำพูดวินทำเอาพี่
แสงเดือนหัวเราะจนไฝที่หน้าผากแทบหลุด รีบเอามือมาป้องปากขำเป็นการใหญ่
“พี่แสงเดือนทนได้ไงถามจริง...วินอยู่ด้วยแค่ 5 นาทีก็อยากจะไปให้ไกล ๆ แล้ว”
วินเปิดฉากนินทาแม่แฟนตัวเอง ....นิสัยส่วนตัวน่ะ อิอิ
“ใครว่าพี่แสงเดือนทำเพื่อคุณผู้หญิงเล่าคุณวิ๊นน....คุณผู้ชาย พ่อของคุณแมทโน่น
ที่เป็นคนฝากพี่แสงเดือนไว้ ว่าให้อยู่ดูแลคุณแมทตั้งแต่แบเบาะจนโต....คุณผู้ชาย
หรอกนะที่เป็นคนให้เงินพี่แสงเดือนจนคุณแมทเข้าเรียนประถม คุณผู้หญิงก็จ้าง
พี่แสงเดือนต่อ แต่ลดเงินลงไปพันนึง” พี่แสงเดือนเล่า......อย่างนี้นี่เองพี่แสงเดือน
ถึงไม่ได้จงรักภักดีกับคุณแม่นัก นอกจากจะแผลงฤทธิ์ใส่พี่แสงเดือนสารพัดแล้วยัง
จะมาลดเงินเดือนเธออีก
“พี่แสงเดือนคงรักแมทมากใช่มั้ย” วินถาม
“ผูกพันค่ะคุณวิน....พอคุณแมทโตมา นิสัยก็คล้าย ๆ คุณผู้หญิง และก็ฟังคุณผู้หญิง
มากจนเกินไป....พี่แสงเดือนได้ยินบ่อย ๆ ว่าคุณผู้หญิงสอนอะไรผิด ๆ สอนให้คุณแมท
เอาชนะเพื่อน โดยเฉพาะสอนให้คุณแมทเกลียดคุณผู้ชายเนี่ยสิ” พี่แสงเดือนหน้าหงิก
“ถึงว่าเวลาแมทคุยโทรศัพท์กับคุณพ่อ แมทพูดไม่ดีเลย วินยังนึกว่าพูดกับเพื่อนเลย”
วินออกความเห็น
“แล้วคุณพ่อท่านรู้รึเปล่าว่าแมทเป็น.....” วินถามแบบเว้นวรรคไว้ หวังว่าพี่แสงเดือนคง
รู้ว่าวินหมายถึงอะไร
“อ๋อ...รู้....แต่คุณผู้ชายเกลียดคุณกอล์ฟมาก บอกว่าอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่” วินฟังพี่
แสงเดือนเล่าถึงประโยคนี้แล้ว วินรู้สึกอยากทำความรู้จักกับคุณพ่อจัง
“คุณผู้ชายก็รู้จักคุณวินนะคะ...พี่แสงเดือนเล่าให้ฟังเอง” พี่แสงเดือนกล่าวต่อ
“ฮึ้ยยย...พี่แสงเดือน พูดถึงวินดี ๆ นะ” วินกล่าวทีเล่นทีจริง
“ไม่ต้องห่วงค่ะ.....แต่คุณผู้ชายแกก็ไม่ค่อยพูดถึงคุณแมทในเรื่องนี้เท่าไหร่หรอก”
“อืม...เข้าใจแหละ พ่อที่ไหนก็อยากให้ลูกชายตัวเองสืบสกุล” วินกล่าว
“เดี๋ยววันนี้คุณผู้ชายก็คงมาค่ะ....เดี๋ยวคุณวินก็ได้เจอ” พี่แสงเดือนกล่าวแล้วยิ้มให้วิน
“จริงหรอ.....” วินรู้สึกหวั่น ๆ อยู่เล็กน้อย
“พี่แสงเดือน ...แล้วนี่แมทไปไหน” วินถาม พี่แสงเดือนหน้าเจื่อน ๆ ไปเล็กน้อย
“ก็ - - - ไปรับคุณกอล์ฟค่ะ” พี่แสงเดือนตอบเบาๆ…..วินหน้าหงิกขึ้นมาทันที
“คุณผู้หญิงแกให้ไปรับ....” พี่แสงเดือนแสดงสีหน้าปลอบประโลมอาการของวิน
“ทำไมไม่ไปรับเอง....” วินกล่าวขึ้นมาลอย ๆ .....พี่แสงเดือนยิ้มหัวเราะหึ ๆ
ตายยากจริง ๆ คนกำลังพูดถึงได้ไม่เกิน 2 นาที แมทก็เข้ามาโดยที่วินก็ไม่รู้ตัว
“โฮ่ !!!!” แมทแผดเสียง แล้วผลักหลังวิน...ดีที่วินไม่แหกปากกรี๊ดออกมา แต่ก็สะดุ้งโหยง
“โอย....คุณแมท คุณวินขวัญกระเจิงหมด” พี่แสงเดือนพูด
“มานานยังครับ” แมทเอ่ยถาม
“ครึ่งชั่วโมงได้แล้วมั้ง” วินตอบ มีอารมณ์ขุ่นเล็กน้อยที่แมทไปรับพี่กอล์ฟ
“เป็นไรอีก...” แมทลงนั่งยอง ๆ ข้างวิน ทำหน้าออดอ้อน
“เปล่า...เป็นไงไปรับพี่กอล์ฟถึงไหน” วินถาม
“หึงรึไง....ไม่เอาหน่าวิน อายพี่แสงเดือนบ้าง” แมทเขย่าหัวไหล่ ยิ้มเยาะ
“เปล่า ๆ” วินตอบ อาการหึงหวงหายไปด้วยท่าทีออดอ้อนของแมท
“แล้ววันนี้วินมาค้างที่นี่ได้รึเปล่า” แมทถาม
“ได้สิ....ก็แมทขอเป็นของขวัญวันเกิดไม่ใช่หรอ” วินตอบแล้วยิ้มให้
“หืมมม” แมทเข้ามารัดตัววินแน่นแล้วหอมแก้ม
“ว้ายยย !!” พี่แสงเดือนทำท่าปิดตา
“แมท !!” วินบิดตัวสลัดเขาออกด้วยความเขินสุด ๆ
“พี่แสงเดือนอย่าบอกใครนะ...ครั้งแรก ๆ” แมทยิ้มให้พี่แสงเดือนแล้วกล่าว
“ไปวิน....ไปเดินดูงานกัน” แมทลุกขึ้นแล้วดึงแขนวินลุกตาม
“ไปเถอะค่ะคุณวิน....ขอบคุณมากนะคะ พี่แสงเดือนใกล้เสร็จแล้วหละ” พี่แสงเดือนยิ้ม
วินเดินออกจากครัวก็เห็นพี่กอล์ฟกำลังคุยกับคุณแม่อย่างเมามัน มือไม้สะบัด
ไปมาประกอบการพูดของเขา ทันทีที่ทั้งสองเห็นวินก็หยุดพูดทันที และแสดงสีหน้าที่
ไม่ดีนักกลับมา ก่อนที่จะเดินออกจากบริเวณบ้านไป
“ไม่เป็นไรนะวิน...อย่าคิดมาก” แมทกล่าวกับวิน วินรู้สึกว่าความอดทนของวินน้อยลง
ไปอย่างมาก..และในที่สุด........
“แมท...วินจะไม่ทนกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว” วินพูดขึ้นเสียงแข็ง
“อะไรวิน...เล่าให้แมทฟังได้มั้ย” แมทที่ยังไม่รู้เรื่องราว ว่าคุณแม่และพี่กอล์ฟทำอะไร
กับวินไว้มากกว่าที่เขารู้ และมากกว่าที่เขาจะคิดได้
“ไม่ต้องกลัว.....วินเล่าแน่” วินเสียงกร้าวใส่แมท...จากนั้นวินก็ดึงแขนแมทขึ้นไปบน
ห้องนอนของเขา....เมื่อถึงห้อง วินปิดประตูและล๊อคห้อง
“แมท.....” วินเอ่ยขึ้น พร้อมถอนหายใจ
“แมทรู้มั้ยว่าคุณแม่ กับพี่กอล์ฟทำอะไรกับวินไว้บ้าง” วินเกริ่น….แมทมีสีหน้าดูไม่
พอใจนักที่วินเอ่ยถึงคุณแม่ของเขาในลักษณะประโยคเช่นนี้
“วิน....” แมทเดินเข้ามาใกล้ ๆ โอบวินไว้ แล้วประคองให้ไปนั่งที่เตียง...วินฝืน และยืน
อยู่ในตำแหน่งเดิม
“แมทฟังนะ....และคิดตามด้วย ว่าถ้าคุณแม่ของวิน หรือใครมาทำกับแมทแบบนี้บ้าง
........แมทจะทำยังไง” วินเปิดฉาก และเล่าให้เขาฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ยกเว้นเรื่องที่ท่าน
พูดเชิงขู่กับวินที่โรงงาน เพราะวินคิดว่ามันเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับสิ่งอื่น ๆ วินเล่า
ตั้งแต่ที่คุณแม่พูดเรื่องนาฬิกา เรื่องแหวนที่ทำเอาวินนิ่งงันไป เรื่องดูถูกครอบครัว
เรื่องที่ท่านรู้เสมอว่าวินทำอะไร เรื่องที่ท่านนัดวินแล้วท่านไม่ไปทำให้วินขาดเรียน
เรื่องที่พี่กอล์ฟรับโทรศัพท์แมท และวินคิดว่าคุณแม่รู้เห็นด้วย และเรื่องอื่น ๆ ที่วิน
พิมพ์ไปก็จะเปลืองตัวอักษรเปล่า ๆ ........แมทถอยลงไปนั่งบนเตียงของเขาอยู่เงียบ ๆ
“นี่เรื่องจริงหรอ.....” แมทถามเสียงอ่อยหลังจากวินเล่าทุกอย่างจบลง
“วินพยายามแล้วนะแมท ตั้งแต่เกิดเรื่องฟิว....วินก็ไม่มีเรื่องทำนองนี้อีกเลย” วินพูดได้
ไม่เต็มปากนัก เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่คอนโดฯ กับฟิว แต่ก็เถอะ คุณแม่ทำกับวินไว้
เยอะเกินไปแล้วนี่
“วินไม่ชอบใจอะไรแม่ของแมทรึเปล่า” แมทถามขึ้นมาเหมือนรู้สึกตัวได้ว่าวินอาจจะ
เป็นฝ่ายไม่ดีเอง
“แมท....” วินเรียกเขาด้วยความตกใจ
“นี่เราคบกันมา 8 เดือนแล้ว....แมทคิดว่าวินเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ หรอ” วินตวาด
“นี่วินใจเย็น ๆ ก่อนได้มั้ย !” แมทขึ้นเสียง หน้าหงิกเดินเข้ามา
“วิน.....วินอย่าเข้าใจแม่แมทผิดนะ” แมทเดินเข้ามาใกล้แล้วกอดวินไว้ แล้วเอาหน้า
มาใกล้.....วินเข้าใจอารมณ์ตอนนั้นทันทีว่าแมทจะปลอบวินด้วยการมีอะไรกันอีกแล้ว
“พอเถอะแมท....วินเป็นคนรักแมท หรือเป็นเครื่องมือเซ็กส์กันแน่ ! ทุกครั้งเวลามีปัญหา
เอะอะอะไรก็จะมาเริ่มกับวินแบบนี้....แมทฟังปัญหาของวินบ้างรึเปล่า...แมทต้องทำ
อะไรบ้างนะ ! - - ไม่งั้นวินจะไม่ทนอีกแล้ว !” วินผลักแมท แล้วตวาดเสียงดัง
“วินหมายความว่าไง !” แมทตวาดกลับ
“ก็หมายความว่า ถ้าแมทไม่คิดจะปกป้องวินบ้าง.....เราก็จบกันแค่นี้แหละ!!!”
วินเสียงดัง วินมั่นใจว่าถ้ามีใครอยู่บริเวณนั้นก็ต้องได้ยิน
“วิน!!!” แมทเสียงดังก้องไปทั้งห้อง แล้วเอาอุ้งมือของเข้ามาดันคอวินจนติดกับประตู
“เอาซี่...เอะอะอะไรก็รุนแรงทุกที เอาเลยแมท คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะได้หัวใจวินงั้นหรอ”
วินโกรธจนตาแทบเหลือก ถลึงตาใส่แมทด้ยความโกรธสุดขีด
“นี่วิน...” แมทผลักคอวิน แล้วปล่อยมือของเขาออก
“วินคิดว่าแมทจะรู้สึก หรือทำอะไรกับเรื่องนี้บ้าง.....แต่แมทกลับคิดว่าวินเป็นคนผิด”
วินเริ่มร้องไห้
“ก็วินทำผิดรึเปล่าหละ....เรื่องไอ้ฟิว แล้วก็ไอ้ปุ่นนั่น มันอะไรนักหนาวิน !” แมทตวาด
“วินน่าจะรู้.....ว่าแมทคงไม่มีทางปกป้องวินได้ ตั้งแต่ที่แมทไม่ฟังเหตุผลวินเรื่องปุ่นแล้ว”
วินพูดเหมือนคนนึกขึ้นได้ทั้งน้ำตา
หลังจากที่แมทยืนทำตาขวางใส่วินอยู่สักพัก เขาก็เดินออกไปจากห้องด้วยท่าที
ที่รุนแรงอย่างที่วินคุ้นเคยมาเกือบ 6 เดือนแล้ว.....ส่วนวินก็ไปนั่งร้องไห้บนเตียง ไม่รู้จะ
ทำอะไรต่อได้อีก ในเมื่อบอกทุกอย่างแล้ว แต่แมทก็ยังไม่คิดจะเข้าข้างวิน
แมทหายลงไปนานมากเกือบครึ่งชั่วโมง ส่วนวินก็ไม่มีอารมณ์จะไปร่วมงานแล้ว
ไม่นาน มฤตยูในชีวิตของวินก็โผล่เข้ามาถึง 2 คน
“นี่แกไปพูดอะไรกับลูกชั้นอีกฮะ !!” คุณแม่ที่เดินเข้ามาพร้อมพี่กอล์ฟแผดเสียงขึ้น
วินเงยหน้ามองเห็นทั้งสองก็ลุกออกจากเตียง และตรงไปยังประตูเพื่อจะออกไปให้พ้น
จากตรงนั้น....พี่กอล์ฟดึงมือวินเข้ามา แต่วินใช้แรงทั้งหมดสะบัดจนหลุด
“หลีกไปอิกระเทยควาย !!!” วินตวาดด่าพี่กอล์ฟ
คุณแม่โผเข้ามาจิกแขนบริเวณหัวไหล่วินไว้แน่น ท่านใช้เล็บทั้ง 8 จากสองมือจิกเนื้อวิน
ผ่านเสื้อจนวินรู้สึกเจ็บมาก
“คุณแม่วินเจ็บนะ” วินเจ็บมากจนร้องไห้ พูดขึ้นเสียงแทบจะไม่ออกมาด้วยความเจ็บ
“ดี....อีเด็กห.เอี้ย สัน-ดารหมา....ปลอกลอกลูกกุไม่พอ...ยังจะมาสร้างความแตกแยก
ในบ้านของกุอีก” คุณแม่จิกวินแน่นขึ้น ๆ กัดฟันสบถด่าวิน
“แล้วคุณแม่หละ....นัดวินไปแล้วก็ไม่ไป ทั้ง ๆ ที่วินต้องเรียนพิเศษ คุณแม่สร้างความ
เสียใจให้วินมากี่ครั้งแล้ว” วินพูดขึ้นทั้งน้ำตา
“อย่ามาปากดีนะอีลูกไพร่ส-ถุ-ล.....พ่อแม่ม.อึงคงจะไปขอลูกอย่างม.อึงจากเจ้าพ่อ
หมาจิ้งจอก ถึงได้เลวระ-ยำหมาขนาดนี้” คุณแม่กัดฟันแน่นจิกแขนวินไม่ลดละ
“คุณแม่ปล่อยวินเดี๋ยวนี้นะ วินเจ็บ” วินไม่กล้าดิ้นมาก เพราะรู้สึกว่าคุณแม่จิกเข้าไปใน
เนื้อวิน ถ้าวินกระดิกจะทำให้วินเจ็บกว่านี้แน่ ๆ
“กุไม่ปล่อยม.อึงจะทำไม......จะไปฟ้องโค-ตรพ่อโค-ตรแม่ม.อึงมาทำอะไรกุหรอ”
คุณแม่สบถไม่หยุด ทำวินโมโหสุดขีด
“หยุดด่าพ่อแม่วินได้แล้ว !!! ถ้าคุณแม่เกลียดวินนัก ก็ด่าวินสิ พ่อแม่วินไม่ได้ทำอะไรให้
พ่อแม่วินไม่เกี่ยว ทำไมต้องด่ากันอยู่ได้ !!!” วินขึ้นเสียง
“ม.อึงนี่ปากดีเนอะ ไอ้เด็กหน้าส้น-ทีน” พี่กอล์ฟพูดขึ้น เบะปากเหมือนตัวอิจฉา
“ม.อึงอย่าเสื-อก อีกระเทย !!!” วินหันไปด่า แล้วรวบรวมกำลังผลักคุณแม่จนล้ม
“โอ๊ยยย.....อีลูกไพร่ - - ม.อึงกล้าทำกับกุแบบนี้เลยหรอ ฮะ!!!” คุณแม่ลุกขึ้นมาแล้ว
คว้าข้อมือวินไว้ .....แล้วท่านก็ยกข้อมือวินให้พี่กอล์ฟดูนาฬิกา
“นี่ไงกอล์ฟ...ของชิ้นแรก ๆ ที่มันปลอกลอกไปจากแมท” คุณแม่พูดขึ้น ยังกัดฟันไม่เลิก
“วิน – ไม่ – เคย – ปลอก – ลอก – ใคร.....เลิกดูถูกวินได้แล้ว !” วินเสียงแข็งพูดเน้นคำ
“กอล์ฟช่วยแม่ถอดมันออกทีซิ” คุณแม่ออกแรงแกะนาฬิกาที่แมทซื้อให้วินออก
“ปล่อยนะคุณแม่” วินบิดข้อมือฝืน....จากนั้นพี่กอล์ฟก็เข้ามาช่วยคุณแม่แกะออก
........ในที่สุดทั้งสองคนก็เอานาฬิกาออกไปจากข้อมือวินได้
“ของแค่เนี้ย....กุไม่เสียดายหรอก แค่ทำบุญให้กับลูกไพร่อย่างม.อึง” คุณแม่ชูนาฬิกา
แล้วด่าไปถึงคุณพ่อคุณแม่วินว่า ‘ไพร่’ ไม่เลิก
คุณแม่ปานาฬิกาลงกับพื้นอย่างแรง แล้วกระทืบจนหน้าปัดนาฬิกาแตกกระจาย
“คุณแม่ !” วินร้องเสียงหลง แล้วยิ่งร้องไห้หนักขึ้น หลังจากที่เห็นมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ถึงแม้ว่าวินไม่เคยคิดจะอยากได้ของจากแมท แต่นี่ก็คือสิ่งที่แมทซื้อให้ มันคือความ
ทรงจำดี ๆ และความประทับใจที่วินมีต่อแมท
“แน่นักก็ให้พ่อแม่ม.อึงซื้อให้สิ.........ถ้าพวกมันมีปัญญาซื้อให้ม.อึงนะ” คุณแม่ยังคงด่า
พ่อแม่วินต่อไป และครั้งนี้คุณแม่เรียกท่านทั้งสองว่า ‘พวกมัน’
วินถึงแม้จะโกรธ แต่ก็เสียใจจนร้องไห้ไม่หยุด ทำให้พูดโต้ตอบไม่ออกในตอนนั้น ได้แต่
มองหน้าคุณแม่อย่างโกรธเคือง....พี่กอล์ฟก็ยืนยิ้มเยาะวินอยู่ข้าง ๆ......วินลุกขึ้นแล้ว
เปิดประตูออกไปจากห้องอย่างเร็ว.......โดยที่ทั้งสองคนก็เดินตามออกมา
คุณแม้เข้ามาดึงผมวินจากด้านหลัง จนวินหน้าหงาย แล้วท่านก็ตบหน้าวินอย่างแรง
จนวินรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาทันที วินที่ร้องไห้จนจะหมดแรง แม้แต่จะนึกสู้วินยังนึกไม่ออก
เลยด้วยซ้ำ แล้วคุณแม่ก็ตบหน้าวินอีกครั้ง โดยที่อีกมือหนึ่งของท่านก็ดึงมือวินไว้
“อิลูกไพร่....ม.อึงจะทำให้แม่ลูกเค้าแตกกัน....ชาติชั่ว!” คุณแม่ด่าจบ ก็เหวี่ยงแขนวิน
ลงบันไดไป...........วินกลิ้งตกบันไดลงไป 6 – 7 ขั้น โชคดีที่บันไดบ้านแมทไม่ชัน และ
เป็นลักษณะโค้ง ทำให้วินไม่กลิ้งลงไปจนถึงขั้นสุดท้าย วินรู้สึกเจ็บ ปวด ระบมไปหมด
“อะไรกันเนี่ย.......นี่คุณ ! คุณกะจะฆ่าเค้าให้ตายเลยหรอ” เสียงผู้ชายวัยเดียวกับ
คุณแม่เข้ามาประคองวินไว้ วินเดาว่าต้องเป็นคุณพ่อของแมทแน่ ๆ
“คุณวิน....คุณวิน ๆ ๆ!” พี่แสงเดือนวิ่งขึ้นมาตามเสียงของคุณพ่อ...ตอนนั้นวินรู้สึก
เหมือนคนง่วงจัด ๆ วินอยากหลับไปตรงนั้น ไม่อยากลุกไปไหนแล้ว นอนหลับตาได้ยิน
แต่เสียงทุกคนคุยกัน
“คุณวินขา....คุณวิน.......” พี่แสงเดือนร้องไห้
“เอาคุณเค้าออกไปจากตรงนี้” คุณพ่อบอกกับพี่แสงเดือน
“คุณ....คุณเป็นบ้าอะไร นี่วันเกิดลูกนะ - - อยากเข้าคุกรึไง หรือจะเข้าโรงพยาบาลบ้า!”
คุณพ่อตวาดใส่คุณแม่.......คุณแม่ไม่ตอบ แต่กรี๊ดเสียงดังลั่นบ้าน ขนาดพี่แสงเดือน
ประคองวินมาถึงชั้นสองแล้ว วินยังได้ยินชัดเจน
“วิน...วิน เป็นอะไรอ่ะ” แมทที่คงจะมาตามเสียงคุณแม่เดินเข้ามาจับตัววิน
“เลว !..... ม.อึงเป็นแฟนภาษาอะไรเนี่ย” วินผลักแมทจนกระเด็นล้มลง
“คุณวินคะ....ใจเย็น” พี่แสงเดือนกอดวินไว้แน่น
วินสลัดตัวออก แล้ววิ่งลงบันไดไปจนถึงชั้น 1 มองออกไปข้างนอกคนก็เริ่มเยอะแล้ว
แต่วินไม่กลัว วันนี้วินจะต้องเลิกกับแมท แล้วตัดขาดจากคนบ้านนี้ให้ได้
แมทที่วิ่งตามวินลงมาเข้ามาดึงตัววินไว้ วินผลักเขาออกแล้วถอดแหวนทองคำขาวที่เขา
เคยให้ไว้ แล้วปาลงไปที่บันได บริเวณที่เขายืนอยู่....วินรู้สึกเจ็บและร้อนหน้าตรงที่
คุณแม่ตบอย่างมากวินปวดตัวอย่างที่สุด จากการกลิ้งตกบันไดอย่างไม่เป็นท่า
มาเกือบ 10 ขั้น
“พอทีแมท !.........วินจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก - - คุณแม่แมทเป็นบ้า วินทนไม่ไหวแล้ว!”
“วิน....” แมทเสียงอ่อย เขาเดินลงมาหยิบแหวน แล้วค่อย ๆ เดินเข้ามายื่นใส่มือวิน
วินยืนตัวสั่นด้วยความโกรธและเจ็บ ร้องไห้อย่างหนัก แต่รู้ตัวเองว่าหน้าของวินใน
ขณะนั้นนิ่งเฉยและเคลือบไปด้วยสีหน้าของความแค้น
“เอาไป !!!!!!!” วินเขวี้ยงแหวนโดนหน้าผากแมทอย่างแรงมาก ๆ จนเขาร้อง “โอ๊ย!!!”
“อย่าเอาของที่ซื้อด้วยเงินสกปรก ๆ ของคุณแม่มาให้วินอีก.......แค่นี้คุณแม่ก็ดูถูกวิน
มามากพอแล้ว แล้วยังไม่พอ ยังจะมาดูถูก ด่าพ่อล่อแม่วินอีก!” วินตวาดเสียงดัง
“วินลูก.......วินใช่มั้ย” คุณพ่อเดินลงบันไดมาเรียกวิน.... วินมองหน้าท่านแต่ไม่ตอบรับ
“เด็กห.เอี้ย !!! - - ม.อึงนี่สร้างภาพจนคนอื่นเค้ามองว่ากุเลวหมดแล้ว!!!”
คุณแม่พูดพร้อมวิ่งลงมาจากบันได แล้วพุ่งเข้ามาบีบคอวินจนวินล้มลงไปนอนกับพื้น
“คุณ!.......- -......... คุณผู้หญิง!.....- -…แม่! ” คุณพ่อ แมท และพี่แสงเดือนตะโกน
คุณแม่บีบคอวินแน่นมาก จนวินพูดไม่ออก วินทำไม่ได้แม้แต่จะเก็บปากหรือลิ้นตัวเอง
จากนั้นคุณพ่อ แมท และพี่แสงเดือน ทั้งสามคนเข้ามาประกบตัวแล้วดึงคุณแม่ไว้
โดยที่พี่กอล์ฟยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่บนบันไดขั้นสูงกว่าคนอื่นอย่างนิ่งเฉย ดูเขาจะ
ชอบใจเสียด้วยซ้ำ
ทันทีที่คุณแม่ปล่อยคอวิน วินรับรู้ถึงคุณค่าของออกซิเจนอย่างที่ไม่เคยรู้สึก
มาก่อน วินไอไม่หยุด จนเจ็บคอไปหมด วินยังคงรู้สึกถึงความแน่นที่ลำคออย่างบอก
ไม่ถูก...วินที่ยังคงพูดไม่ออกลูบคอตัวเองไปมา และยังคงรู้สึกเหมือนว่ามือของคุณแม่
ยังรัดแน่นอยู่รอบคอ เพียงแต่วินหายใจออกเท่านั้น...........
หัวข้อ: [เรื่องจริง] รักครั้งแรก...แสนสาหัส (เจ็บแล้วจำคือคน...เจ็บแล้วทนคือกรู) (อ่าน 106479 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก