Title: ใครสักคน
Rating: NC-18
Pairing: คีย์/ซี
Genre: Romance
Words: 4,567
Disclaimer: ไม่ต้องอินมากนะ ไม่ใช่เรื่องจริง ^^
Summary: ท่ามกลางผู้คนนับหมื่นนับพันที่รายล้อมอยู่รอบตัว ท่ามกลางเพื่อนฝูงและคนรู้จักมากมาย แต่ก็ยังรู้สึกเหงา เหมือนไม่มีใครเข้าใจเราแท้จริง เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้
A/N: เขียนจากอารมณ์ชั่ววูบที่เกิดขึ้นตอนกำลังเล่นน้ำ 555+
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่กำลังสนุกสนานกับการเล่นน้ำในเทศกาลวันสงกรานต์ของปีนี้ คนๆ หนึ่งยิ้มรับคำขออนุญาตจากคนแปลกหน้าแล้วหลับตาลง ปล่อยให้อีกฝ่ายละเลงแป้งใส่ตามสบาย…
เมื่อสัมผัสจากมือของคนแปลกหน้าผละออกไป ชายหนุ่มก็วักน้ำจากถังเล็กๆ ที่ถือติดมือมาด้วยล้างคราบแป้งออกจากใบหน้าบางส่วนแล้วลืมตาขึ้น… กวาดตามองไปรอบๆ ก็เห็นกลุ่มเพื่อนที่มาด้วยกันกำลังเล่นน้ำอยู่ไม่ไกลจากที่ๆ เขายืนอยู่นัก
แต่เพราะคลื่นผู้คนนับพันนับหมื่นที่แห่กันมาเล่นสงกรานต์ที่นี่ทำให้ระยะทางไม่ถึงร้อยเมตรกลายเป็นระยะทางที่ยากลำบากในการจะฝ่าผู้คนเข้าไปหาเพื่อนๆ ได้
ร่างบางชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดิน… เปลี่ยนใจแหวกฝูงชนไปยืนหลบที่ขอบถนนแทน
นี่เป็นโอกาสอันดีที่เขาจะหลบคนอื่นๆ ได้
เป็นโอกาสที่เขาจะได้ไม่ต้องฝืนยิ้ม ฝืนสนุกอีกต่อไป
เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทั้งๆ ที่อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่ทำไมจึงรู้สึกเหงาเสียเหลือเกิน
เหงาจับใจ…
“สี่ทุ่มนะ?”
คนขับพยักหน้าให้กับคนนัดแนะ แล้วถามเพื่อความแน่ใจ “ตรงนี้นะ?”
“ครับ ตรงนี้” อีกฝ่ายตอบ
“ดูน้องดีๆ นะ อย่าทำลูกเค้าหายหละ” คนขับสั่ง ก่อนจะบอก “เดฟเอามือถือมาใช่มั้ย สี่ทุ่มเดี๋ยวพี่โทรหา?”
คนเป็นน้องพยักหน้า “จะออกจากบ้านแล้วพี่ซีโทรมาบอกก่อนนะ”
“โอเค” ซีตอบ แล้วก็รอจนน้องๆ ซึ่งเป็นเพื่อนของน้องชายและเด็กข้างบ้านโดดลงจากหลังกระบะกันหมดแล้วจึงเคลื่อนรถออก ตั้งใจจะกลับไปที่บ้านแล้วสักสามทุ่มครึ่งจึงจะออกมารับตามที่ได้นัดหมายกันไว้
ชายหนุ่มกดปุ่มวิทยุแล้วผิวปากตามเพลงที่ดีเจเปิดอย่างอารมณ์ดี… เห็นน้องชายมีความสุข เขาก็พลอยสุขใจไปด้วย
แต่ในความสุขใจ ก็คล้ายกับยังมีอะไรที่ขาดหายไป
เพราะสงสารน้องชายที่ต้องขาดพ่อและแม่ตั้งแต่อายุได้ไม่ถึงสิบขวบ ซีจึงทุ่มเทความรักและความเอาใจใส่ทั้งหมดให้กับน้องชายคนเดียวจนลืมความต้องการของตัวเอง
แม้จะบอกตัวเองว่าไม่ต้องการอะไรนอกจากให้น้องชายมีชีวิตที่ดีและมีความสุข แต่ลึกๆ ในใจเขาก็รู้ว่าตัวเองเหงาขนาดไหน ยิ่งขับรถผ่านแล้วเห็นคนเดินคลอเคลียกันเป็นคู่ๆ เขาก็ยิ่งรู้สึก
เหงาจับใจ…
“เท่าไหร่?”
ชายหนุ่มเงยหน้ามองเข้าไปในรถที่กดกระจกลง ก่อนจะตอบออกไป “ล้านนึง” และเมื่อกระจกถูกปิดแล้วรถคันนั้นเคลื่อนออกไป เขาก็หัวเราะหึ ถอนหายใจออกมาเหนื่อยๆ
คงต้องเปลี่ยนที่นั่งแล้ว…
หรือจะกลับบ้านดี?
ตัดสินใจกลับไปนั่งเหงาที่บ้าน ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเสียงห้าวๆ ของใครคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ “ไปด้วยกันมั้ย?”
มองเข้าไปในรถ ชายหนุ่มสบตาคนถามนิ่งๆ ชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าตกลง แล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถกระบะเก่าๆ ที่เป็นพาหนะของคนถาม
http://www.youtube.com/v/wnaFnCj3pu0?version=3&hl=en_US&rel=1" type=ไอซ์ ศรัณยู - อยากหายใจ ost.มณีสวาท
สงกรานต์ สี่ปีก่อน…
“อ้าว ไอ้คีย์หละ?” เด็กหนุ่มเจ้าของเสียงเหลียวซ้ายแลขวามองหาเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่อยู่ๆ ก็หายไปจากกลุ่ม
“เมื่อกี้มันก็เดินตามหลังมานะ” เด็กหนุ่มอีกคนนิ่วหน้า “ไม่ใช่หลงไปแล้วนะ”
“หลงก็ไม่เป็นไรมั้ง มือถือก็มีนี่” เด็กสาวที่กอดแขนเด็กหนุ่มคนแรกออกความเห็น “อีกอย่างแถวนี้ก็ใช่ว่าคีย์จะไม่เคยมา ไม่หลงหรอก”
แม้เด็กหนุ่มคนแรกจะไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่มีแฟน เขากับเพื่อนๆ โดยเฉพาะคีย์ที่เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดก็แทบจะไม่ค่อยได้มีโอกาสสังสรรค์กันสักเท่าไหร่ จึงอยากจะรออีกฝ่ายก่อน แต่ในเมื่อคนส่วนมากอยากจะเดินต่อเขาจึงทำอะไรไม่ได้ นอกจากกวาดตามองหาเพื่อนสนิทอีกรอบแล้วเดินตามแรงรั้งของคนเป็นแฟนไปอย่างไม่ค่อยจะสบายใจนัก
คล้อยหลังกลุ่มเพื่อนไปได้ไม่นาน คนที่หลบอยู่ตรงป้ายรถเมล์ก็ก้าวเท้าออกเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับที่คนอื่นเดินไป
“เท่าไหร่?”
เด็กหนุ่มเงยหน้ามองเจ้าของรถที่เปิดกระจกถามราคา อ้าปากจะบอกว่า ‘ผมไม่ได้ขาย’ แล้วก็เปลี่ยนใจ เพราะเมื่อกวาดตามองไปรอบๆ ก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงถูกถาม “ล้านนึง”
“ตลกแล้วน้อง” คนขับพูด
แต่คีย์ก็ไม่สนใจ “ถ้าไม่ได้ล้านนึง ผมก็ไม่ไป”
“เออ มึงรอไปเหอะ คงจะได้อยู่หรอก” อีกฝ่ายว่า แล้วปิดกระจก ขับรถออกไปด้วยความฉุนเฉียว
คีย์หัวเราะหึ แล้วก็นั่งเท้าคางมองเหม่อไปข้างหน้าต่อ… ภาพเด็กหนุ่มอีกคนลอยเข้ามาในหัว
คนที่เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขา…
คนที่เขารักมากยิ่งกว่าใคร…
คนที่เขารักมากยิ่งกว่าเพื่อน…
แต่น่าเสียดาย… ยังไม่ทันที่เขาจะได้สารภาพ ยังไม่ทันที่เขาจะได้บอกความรู้สึกที่แท้จริงให้รับรู้
อีกฝ่ายก็ชิงตัดความหวังของเขาโดยการพาแฟนมาโชว์ตัวเสียก่อน
“ไปด้วยกันมั้ย?” เสียงห้าวๆ ของใครคนหนึ่งดังขัดจังหวะความคิดของเด็กหนุ่ม
อ้าปากจะบอกว่า ‘ล้านนึง’ เหมือนกับที่บอกคนอื่นๆ ไป แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายถนัดตา เด็กหนุ่มกลับเปลี่ยนใจ พยักหน้าตกลงแล้วเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่งบนรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ของอีกฝ่าย
“ชื่ออะไร?” คนที่รับเขาขึ้นรถมาด้วยถามเหมือนชวนคุย
ตอนแรกเด็กหนุ่มคิดจะโกหก แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจ “คีย์”
“พี่ชื่อซี” คนขับบอก แปลกใจตัวเองไม่น้อยที่แทนตัวว่า ‘พี่’ กับผู้ชายป้ายเหลืองคนหนึ่ง แต่ไม่อยากจะเก็บเอามาคิดให้รกสมอง เขาจึงชวนคุยเรื่องอื่นแทน “ทำอาชีพนี้นานหรือยัง?”
“ครั้งแรก” คีย์เล่นไปตามน้ำ ไม่มีประโยชน์ที่จะแก้ตัวเพราะการที่เขาขึ้นมาบนรถกับผู้ชายแปลกหน้า พูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อว่าไม่ใช่เด็กขายน้ำนอกจากจะถูกคิดว่ากำลังโก่งค่าตัวอยู่
ซีเลิกคิ้วขึ้น มองกิริยาเนือยๆ ไม่มีทีท่าว่าตื่นเต้นหรือหวาดกลัวของเด็กหนุ่มแล้วก็ไม่ค่อยจะอยากเชื่อเท่าไหร่ แต่ไม่ได้พูดออกไปเพราะคิดว่าเป็นกลยุทธ์ในการค้าขายของอีกฝ่าย
“ทางนี้” เจ้าของบ้านบอกแล้วดึงแขนของแขกให้เดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง “รกหน่อยนะ”
คีย์กวาดตามองไปรอบห้องนอนโล่งๆ ของอีกฝ่ายที่แทบจะไม่มีอะไรนอกจากเตียงนอนและตู้เสื้อผ้าแล้วก็นึกในใจ ‘ถ้าอย่างนี้เรียกว่ารก แล้วห้องของผมจะเรียกว่าอะไร?’
“อาบน้ำก่อน ตัวเปียก เดี๋ยวไม่สบาย”
คีย์รับผ้าเช็ดตัวที่อีกฝ่ายยื่นให้แล้วอมยิ้มกับความอาทรในน้ำเสียงของชายหนุ่ม “คุณใจดีกับคนที่คุณซื้อมาทุกคนหรือเปล่า?”
ซีชะงักมือที่จับชายเสื้อที่กำลังจะถอดออก แล้วตอบ “คนเดียว” โดยไม่อธิบายว่าเพราะอีกฝ่ายเป็นคนเดียวที่เขาซื้อมา
ซื้อบริการ… ไม่ว่าจะหญิงหรือชายไม่เคยมีในหัวสมองของเขามาก่อน
แต่ไม่รู้เพราะอะไร เขาจึงตัดสินใจเคลื่อนรถไปจอดลงตรงหน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งเท้าคางมองเหม่ออยู่บนม้านั่งมืดๆ บริเวณที่มีชื่อเสียงกระฉ่อนเรื่องขายบริการ
ชะงักมือที่กำลังลูบฟองแชมพูออกจากเส้นผม คีย์หันไปมองคนที่เปิดประตูห้องน้ำเข้ามาโดยไม่ใส่อะไรสักชิ้นเดียวแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาเงยหน้าหลับตารับน้ำที่ไหลพร่างพรูลงมาจากฝักบัวอีกครั้ง
เดินไปยืนซ้อนหลังคนตัวเล็กกว่าแล้วคนมาใหม่ก็เอื้อมไปหยิบครีมนวดเทลงบนฝ่ามือก่อนจะขยี้ลงบนเส้นผมนุ่มสลวยของอีกฝ่ายพร้อมกับนวดศีรษะให้เบาๆ
“อืมม…” ร่างบางครางออกมาอย่างผ่อนคลาย
ซีอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะก้มลงไปงับซอกคอเจ้าของเสียงครางอย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ย!” คนโดนงับร้องโวยวายทั้งๆ ที่ไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย แต่ตกใจซะมากกว่า
คนทำเลิกคิ้วขึ้น กระซิบถามยิ้มๆ “เจ็บเหรอครับ?”
อีกฝ่ายตวัดตามองค้อน ยกมือลูบต้นคอแล้วบ่น “เจ็บดิ มาโดนกัดเองบ้างป๊ะหละ?” ก่อนจะนึกได้ว่าพูดจาไม่ค่อยจะสมกับถูกซื้อมาสักเท่าไหร่ จึงคิดจะขอโทษ แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยอะไร อีกฝ่ายก็บอก “โอ๋ๆ เจ็บเหรอครับ มาเดี๋ยวพี่เป่าให้” พูดพร้อมกับก้มลงเป่าให้จริงๆ “เพี้ยง! หาย”
“คิกๆ ติ๊งต๊อง” หัวเราะขำการกระทำของอีกฝ่าย แล้วเด็กหนุ่มก็เขย่งงับแก้มสากๆ ของซีบ้าง
จะเป็นไรไป ถ้าเขาจะขอมีความสุขบ้าง
จะเป็นไรไป ถ้าเขาจะขอลืมความเป็นจริงสักวันหนึ่ง
จะเป็นไรไป ในเมื่อคนที่เขาอยากจะมอบครั้งแรกให้ก็มีคนของตัวเองแล้ว
แม้ตอนแรกที่อีกฝ่ายบอก ‘ครั้งแรก’ ชายหนุ่มจะไม่เชื่อถือเท่าไหร่นัก แต่เมื่อเห็นท่าทางกล้าๆ กลัวๆของเด็กหนุ่มแล้วก็ทำให้ซีต้องกลับมาคิดใหม่
ถ้าบอกว่าแกล้งทำเพราะชำนาญในอาชีพก็ถือว่าตีบทได้แตกเลยทีเดียว แต่ไอ้การสะดุ้งตอนได้ยินเสียงแป๊กของฝาเจลหล่อลื่นเปิดจะแอบเพื่ออะไร
“ตั้งขาขึ้นหน่อย” ซีกระซิบบอกคนที่นอนรออยู่บนเตียง
หน้าขึ้นสีเพราะความอาย เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากข่มความประหม่าแล้วค่อยๆ ตั้งขาขึ้นตามคำสั่ง ก่อนจะหายใจหอบๆ ด้วยความตื่นกลัว เมื่ออีกฝ่ายก้าวขึ้นมานั่งคุกเข่าระหว่างกลางแล้วดันขาทั้งสองข้างที่หนีบไว้ออกจากกัน
ซีนั่งมองคนอายุน้อยกว่าที่นอนหลับตาแน่นนิ่งๆ ไม่เอ่ยปลอบหรือให้กำลังใจ เพราะรู้ว่าครั้งแรกไม่ว่าจะกับหญิงหรือชายก็น่ากลัวทั้งนั้น
รออยู่สักครู่ เมื่อความรู้สึกเจ็บจากการถูกสอดใส่เหมือนที่เคยอ่านในหนังสือไม่เกิดขึ้นสักที เด็กหนุ่มจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงกลางหว่างขาด้วยความสงสัย “พี่ซี?”
ร่างสูงโน้มตัวลงไปแตะริมฝีปากกับปากแดงๆ ของคนอายุน้อยกว่าเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งโดยไม่ยอมถอนสายตาจากเด็กหนุ่ม แล้วเอื้อมไปกอบกุมแก่นกายกลางลำตัวของคนตัวเล็กกว่าไว้ในมือ
เด็กหนุ่มแอ่นสะโพกขึ้นอย่างลืมตัว ปลายเท้าจิกลงบนที่นอนด้วยความเสียวซ่าน เมื่อมือที่กอบกุมส่วนแข็งขืนของเขาขยับขึ้นลงเบาๆ “อืมมมมม…”
“อย่าเกร็งนะ”
เสียงกระซิบบอกของชายหนุ่มไม่ได้ทำให้คีย์รู้สึกตัวมากนัก จนกระทั่งนิ้วชุ่มเจลหล่อลื่นถูกสอดเข้าช่องทางด้านหลังช้าๆ “อะ อ๊ะ”
“เจ็บมั้ย?” เจ้าของนิ้วกระซิบถาม
คีย์ส่ายหน้าช้าๆ เหมือนไม่แน่ใจกับความรู้สึกของตัวเองสักเท่าไหร่ ก่อนจะบอกเสียงกระท่อนกระแท่น “มะ มัน แปลกๆ” ก่อนจะผวาขึ้นกอดไหล่ชายหนุ่มเมื่ออีกฝ่ายควักนิ้วเบาๆ “อื้อออ… อาหหหห์”
เมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าเริ่มชินกับนิ้วของเขาแล้ว ซีจึงค่อยๆ สอดนิ้วที่สองตามเข้าไป พลางส่งเสียงปลอบเมื่อร่างกายอีกฝ่ายต่อต้านนิ้วที่กำลังดันเข้าไป “ชู่วววว์ ชู่วววว์”
มือบางที่วางอยู่บนไหล่หนาบีบแล้วคลายออกๆ ตามความรู้สึกของเจ้าของมือที่ทั้งหวาดกลัวและตื่นเต้นกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เด็กหนุ่มซุกหน้าลงกับใต้คางของอีกฝ่ายแล้วกระซิบบอก “เบาๆ นะครับ”
“เจ็บมั้ย?” ซีถามอีกครั้งเมื่อดันนิ้วเข้าไปจนสุด
“มะ ไม่เจ็บ ครับ มัน จุกๆ” เด็กหนุ่มตอบด้วยเสียงขาดๆ หายๆ ก่อนจะหลับตาแน่นเมื่อนิ้วที่สามล่วงล้ำเข้ามา “อือออออ”
“ไม่เจ็บนะ” ชายหนุ่มกึ่งถามกึ่งปลอบ
ร่างบางลืมตาพร่ามัวด้วยแรงอารมณ์ขึ้นมองเจ้าของคำถาม ก่อนจะร้องครวญครางออกมาด้วยความลืมตัวเมื่ออีกฝ่ายคว้านนิ้วไปมา “อ๊ะ ซี๊ดดด มันเสียววววว”
ซีอมยิ้ม มองหน้าแดงๆ ของคนที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ก่อนจะบอก “ไม่ต้องอายนะ มีแค่เราสองคน ร้องออกมาเลย” พร้อมกับเร่งขยับมือที่กอบกุมแก่นกายของเด็กหนุ่มรัวเร็ว
“อ๊ะ อ๊ะ อื้ออออออ พะ พี่ซี อ๊ะ พะ พอก่อนครับ อาหหหห์ ไม่ไหวแล้ว อื้ออออ”
ชายหนุ่มค่อยๆ ดึงนิ้วออก แล้วจับตัวคนที่กอดไหล่อยู่ให้นอนราบลงไปกับที่นอน ก่อนจะหยิบถุงยางมาสวม บีบเจลหล่อลื่นชโลมจนชุ่มทั้งแก่นกายของตัวเองและช่องทางรักของอีกฝ่ายเพื่อช่วยไม่ให้เด็กหนุ่มเจ็บมากนัก
โน้มตัวลงไปจูบซับเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดขึ้นบนหน้าผากให้คนที่กำลังมองมาตาแป๋ว ก่อนจะจับขาของอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่า แล้วบอกเบาๆ “พี่จะใส่เข้าไปแล้วนะ”
ตาแป๋วๆ ที่มองมาเปลี่ยนเป็นขว้างค้อนให้เมื่อได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูด คีย์บ่นงึมงำ “บ้า จะบอกทำไม”
ซีหัวเราะหึๆ อมยิ้มกับท่าทางน่ารักของเด็กหนุ่ม ก่อนจะค่อยๆ กดแก่นกายเข้าช่องทางคับแคบของอีกฝ่ายช้าๆ
“อึ จะ เจ็บ” เด็กหนุ่มอุทานออกมาด้วยความเจ็บ ร่างกายต่อต้านแก่นกายของชายหนุ่มโดยอัตโนมัติ
“ชู่วววว์” ร่างสูงโน้มตัวลงไปจูบปลอบ ลิ้นอุ่นชื้นลากไล้ไปทั่วริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของเด็กหนุ่ม ตวัดกลืนเรียวลิ้นเล็กอย่างหยอกเย้า มือข้างหนึ่งก็เอื้อมไปจับแก่นกายกลางลำตัวของร่างเล็กที่อ่อนตัวเพราะความเจ็บแล้วชักขึ้นลงเบาๆ
มือบางบิดขยุ้มผ้าปูที่นอนจนแทบขาดตามอารมณ์ปั่นป่วนของผู้เป็นเจ้าของ เมื่อคนตัวโตถอนจูบออกไปแล้วลากลิ้นเลียลงมาตั้งแต่ปลายคางจนถึงยอดอก ก่อนจะดูดเม้มจนรู้สึกเจ็บและเสียวซ่านไปในตัว “อืมมมม… อาหหห์… อื้ออออ”
ร่างสูงเหงื่อซึมเต็มหน้าผากเพราะต้องสะกดกลั้นแรงอารมณ์ที่กำลังปะทุอยู่ข้างในจนแทบจะทนไม่ไหว แต่เพราะไม่อยากให้ครั้งแรกเป็นฝันร้ายของเด็กหนุ่ม เขาจึงต้องพยายามข่มใจ ค่อยๆ ดันแก่นกายที่ปวดตุบๆ เข้าไปทีละนิดๆ “ซี๊ดด จะ เจ็บมั้ย คนดี?”
“มะ ไม่เป็นไร ครับ อืออออ ทนได้ อืมมมม”
“ซี๊ดดดด หนะ แน่น ซี๊ดดด” ชายหนุ่มครางกระเส่า ก่อนจะทนต่อไปไหว “คีย์ พะ พี่ขอโทษนะ”
ร่างบางลืมตาขึ้นมางงๆ เพราะสงสัยว่าอีกฝ่ายขอโทษเรื่องอะไร แต่ยังไม่ทันจะเปล่งเสียงถามก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บเหมือนร่างถูกแยกออกเป็นเสียงๆ เมื่ออีกฝ่ายดันแก่นกายเข้ามาจนสุดในครั้งเดียว “อ๊าาาซ์!!!”
“ชู่วว์ ชู่วว์ ชู่วว์ หมดแล้วๆ ไม่มีแล้วๆ ชู่วว์ ชู่วว์ ชู่วว์” ซีดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแนบอกพร้อมจูบซับน้ำตาที่ไหลนองหน้าออกให้อย่างอ่อนโยน
ความวาบหวามและเสียวซ่านก่อนหน้านี้หายไปในพริบตา เด็กหนุ่มร้องไห้ออกมาอย่างลืมอาย “ฮึก เจ็บ ฮึก เอาออกไป ฮึก”
“ขอโทษครับ ขอโทษ ชู่วว์ ชู่วว์ ชู่วว์” ชายหนุ่มปลอบ แต่ไม่ยอมถอนแก่นกายออกตามคำสั่งของอีกฝ่าย
“พี่ซี เอาออกไป คีย์เจ็บ!” เด็กหนุ่มออกคำสั่งอย่างขัดใจเมื่อซีไม่ยอมทำตามที่บอก โดยลืมไปว่าตัวเองมาในฐานะเด็กขาย
“ชู่วววว์ เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว” ชายหนุ่มกระซิบปลอบไม่สนใจเสียงตวาดของอีกฝ่าย มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วร่างบางเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของเด็กหนุ่ม“พี่ขยับนะ?” ร่างสูงกระซิบขออนุญาตชายหนุ่มอีกคนเบาๆ
คีย์พยักหน้า ก่อนจะยกขาขึ้นเกี่ยวเอวของคนที่แม้จะผ่านไปถึงสี่ปีแต่ก็ยังตัวโตกว่าเขาอยู่ดี “เบาๆ นะครับ”
“ครับ กลัวโดนทุบเหมือนวันนั้น” ซีตอบยิ้มๆ
อีกฝ่ายหน้าขึ้นสีด้วยความอายเมื่อนึกถึงอดีตครั้งแรกของเขากับชายหนุ่ม “พูดมาก เดี๋ยวก็ทุบให้จริงๆ”
ซีหัวเราะหึๆ ก่อนจะเริ่มขยับโยกโดยไม่กล่าวเตือนคนตัวเล็กกว่า
“อ๊ะ”
“เหนียวตัวอะ อยากอาบน้ำ”
“ตัวแห้งก่อน เดี๋ยวไม่สบาย”
“ไม่ใช่เด็กซะหน่อย” ชายหนุ่มร่างบางเถียง แต่ก็ไม่คิดจะขยับออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย
ร่างสูงดึงบุหรี่ออกจากปากแล้วก้มลงจุ๊บซอกคอคนพูดอย่างหมั่นเขี้ยว “ชอบเถียงไม่เปลี่ยนเลย”
“เขาเรียกว่าแสดงความคิดเห็น ไม่ใช่เถี- อื้อ แค่กๆ พี่ซี!” พูดยังไม่ทันจะจบประโยคก็ต้องไอค่อกแค่กสำลักควันบุหรี่ที่อีกฝ่ายพ่นใส่
ซีหัวเราะขำ ปล่อยให้ชายหนุ่มอีกคนทุบสองสามทีแล้วก็จับมือบางไว้ ก่อนจะดึงคนทุบขึ้นมานั่งบนตัก “เมียใครวะ ดุจริง”
“ไม่ใช่เมียซะหน่อย” ร่างบางแย้งเขินๆ
คนตัวโตกว่าอมยิ้มน้อยๆ “ไม่ใช่เมียแล้วเป็นไรดี?” ก่อนจะนิ่วหน้าอย่างไม่ชอบใจเมื่ออีกฝ่ายบอก “คุณตัว”
“เดี๋ยวตบปากแตก” ซีพูดเสียงดุ
“ไรเล่า ก็คีย์เป็นเด็กขายอะ”
“ยังจะพูดอีก”
เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมรับมุขตลกของตน คีย์จึงเสก้มลงไปหยิบผ้าห่มมาคลุมเอวแก้เก้อ แล้วไม่พูดอะไรอีก
“การที่คีย์บอกใครๆ ว่าเป็นเด็กขายทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็น มันไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ” ร่างสูงเอ่ยสิ่งที่อยากจะพูดกับเด็กหนุ่มเมื่อสี่ปีก่อน แต่ไม่มีโอกาสเพราะตื่นขึ้นมาอีกฝ่ายก็หายไปแล้ว “ถ้าหากเจอ…” ตั้งใจจะพูดว่า ‘คนไม่ดี’ แต่ถ้าว่ากันตามจริงแล้ว เขาก็ไม่ใช่คนดีอะไรเลย “…คนที่เลวกว่าพี่ คีย์คงไม่มีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้”
“……………”
“อย่างเบาๆ ก็คงจะโดนปล้นชิงทรัพย์ หรือหนักๆ เลยก็ทั้งปล้นฆ่าทั้งข่มขืน… แล้วดีไม่ดีอาจจะโดนแมงดาแถวนั้นซ้อมเอาก็ได้ที่ไปแย่งลูกค้าเด็กมัน”
คีย์หันมามองหน้าคนพูดอย่างสงสัย “พี่ซีรู้ได้ไงว่าคีย์ไม่ใช่เด็กขาย?”
“เด็กขายเค้าใส่ตุ้มหูเพชร? นาฬิกาโรเล็กซ์? รองเท้าฮัชช์ ปั๊บปี้ส์? เสื้อลาคอสต์?”
“ว๊าววว” ชายหนุ่มร่างบางทำตาโต ก่อนจะยิ้มล้อๆ “ตั้งสี่ปีแล้วยังจำได้อีก แสดงว่าไม่เคยลืมคีย์เลยอะดิ?”
“ใช่ ไม่เคยลืม” ซียอมรับตรงๆ
หากว่าลืม… วันนี้เขากับคนที่นั่งอยู่บนตักคงไม่ได้มีโอกาสเจอกันอีก
เพราะไม่ใช่ความบังเอิญที่เขาเจออีกฝ่าย แต่เป็นเพราะทุกครั้งที่ไปแถวนั้นเขาจะต้องวนรถไปยังจุดที่เคยเจอกับเด็กหนุ่มเผื่อว่าจะเห็นอีกฝ่ายนั่งเท้าค้างอยู่ที่เดิม
ในตอนแรกเขาไม่ได้คิดอะไรมาก… แค่เป็นห่วงเพราะรู้สึกว่าอีกฝ่ายยังอ่อนต่อโลกนัก
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความเป็นห่วงก็กลายเป็นความคิดถึง ลูกตาใสแจ๋วแต่มีแววดื้อดึงกับท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ของอีกฝ่ายคอยแต่จะแว่บเข้ามาในหัว จนบางทีลูกน้องยังสงสัยว่าเขาเป็นอะไรทำไมชอบนั่งเหม่อแล้วก็ยิ้มคนเดียว แล้วเป็นอะไรทำไมในช่วงสงกรานต์ถึงชอบหายออกไปจากบ้านนานๆ แล้วก็ไม่เคยเปียกกลับมาเลย
วันนี้ก็เช่นกัน… ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน และรถติดมหาศาลเพราะเป็นวันสงกรานต์ แต่เขาก็อดที่จะขับวนไปยังจุดที่เด็กหนุ่มเคยนั่งไม่ได้
และเมื่อเห็นคนนั่งเท้าคางอยู่ตรงจุดเดียวกับที่เด็กหนุ่มนั่งเมื่อสี่ปีก่อน ก็ถึงกับหัวใจกระตุกวูบ แต่ไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายเป็นคนเดียวกันกับเด็กหนุ่มเมื่อสี่ปีก่อนหรือไม่ เพราะทรงผมและรูปร่างที่เปลี่ยนแปลงไป เขาจึงยังรีๆ รอๆ อยู่ไม่เคลื่อนรถไปหา
รอจนกระทั่งรถเก๋งราคาแพงหลายคันถูกบอกปัดอย่างไม่ใยดี ชายหนุ่มจึงตัดสินใจลองเสี่ยงเข้าไปหา
“คันนี้ครับ”
ซีมองสปอร์ตราคายี่สิบกว่าล้านที่อีกฝ่ายกำลังเปิดเข้าไปนั่งอย่างหนักใจ… เมื่อสี่ปีก่อนที่เห็นเครื่องประดับของเด็กหนุ่มก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะเป็นลูกคนรวย
แต่ก็ไม่คิดว่าจะรวยขนาดนี้
แล้วยังงี้ เจ้าของอู่ซ่อมรถขนาดกลางอย่างเขาจะเอาอะไรไปสู้ได้
“พี่ซี?”
เท้ามือลงกับขอบประตู ซีเลิกคิ้วมองคนเรียก “หืม?”
“เป็นไรอะ? ถอนหายใจเสียงดังมากกก”
ชายหนุ่มสั่นศีรษะ จะให้บอกความจริงได้ไงว่าเขาคิดไปไกลขนาดไหน ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพรุ่งนี้อีกฝ่ายจะหายไปเหมือนสี่ปีที่แล้วไหม
ใช่ เรื่องอื่นช่างมันก่อน ตอนนี้เรื่องที่เขาควรจะกังวลไม่ใช่ฐานะที่ต่างกันราวฟ้ากับดิน แต่เป็น “จะไม่หายไปอีกใช่มั้ย?”
คีย์ยิ้มให้กับคำถามที่รอให้อีกฝ่ายพูดนานแล้ว “เอามาดิ”
มองมือที่ยื่นออกมางงๆ ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น “อะไร?”
“โทสับ” และเมื่อคนตัวโตยื่นมือถือของตัวเองให้ คนที่นั่งอยู่ในรถก็กดเบอร์ตัวเองใส่เข้าไปแล้วคืนให้ “โทรมาด้วยนะพรุ่งนี้ คีย์อยากดูหนัง”
“กี่โมง?” ซีถามด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจพองจนคับอก
“แล้วแต่คนทำงานดิ คีย์ว่างทั้งวัน”
“งั้นก็… สักเที่ยงคืนละกัน” ร่างสูงพูดยิ้มๆ
“ดึกขนาดนั้นก็ดูใครดูมันเถ๊อะ”
“หึๆ”
[ไอ้คีย์? แม่ง อยู่ไหนเนี่ย?] เสียงถามโกรธๆ ของเพื่อนสนิทไม่สามารถทำให้อารมณ์ดีๆ ของคีย์เหือดหายไปได้
ชายหนุ่มกรอกเสียงกลับไป “บนทางด่วน กำลังจะกลับบ้าน พวกมึงหละ?”
[ยังอยู่ข้างใน]
“เออ งั้นก็เที่ยวให้สนุกนะ กูกลับก่อนละ ง่วง” คีย์บอกด้วยน้ำเสียงร่าเริงจนเพื่อนผิดสังเกต
[มึง… ไม่ได้เมาใช่มั้ย?]
“ไม่เมา ถามอะไรแปลกๆ เสียงกูเมาเหรอ?”
[เปล่า เสียงปกติดี แต่มึงทำตัวผิดปกติ] อีกฝ่ายบอก
คีย์เลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ยังยิ้มอยู่ “มึงอะดิผิดปกติ กูผิดปกติตรงไหนวะ?”
[อ้าว ปกติมีมั้ยที่มึงจะโทรมาบอกพวกกูว่าอยู่ไหน ทำอะไร เห็นอยากจะหายก็หาย อยากจะมาก็มาไม่เคยบอกเพื่อนบอกฝูง ทำเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลก ไม่ต้องห่วงว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไง]
“พูดเหมือนน้อยใจเลยหวะ?” คีย์ว่าขำๆ ไม่คิดว่าเป็นเรื่องจริง แต่เมื่อได้ยินคำตอบก็ต้องประหลาดใจ
[เออสิ มึงรู้มั้ยกูโคตรน้อยใจเลย แต่ไม่กล้าบอก เพราะมึงขี้รำคาญ จู้จี้มากๆ กูกลัวมึงจะเลิกคบกับกู]
“เฮ้ย ไม่ต้องห่วง เพื่อนกัน คุยกันได้ มึงจะบ้า จะเลิกคบทำไม มึงกับกูคบกันมาตั้งกี่ปีแล้ว”
[โอเค]
“เออ งั้นแค่นี้ก่อนนะ เที่ยวเผื่อกูด้วย”
[เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งวาง]
“ว่า?”
[มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้เมา?] อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
คีย์นิ่วหน้า เพราะโดนถามสองรอบแล้ว “เออ ไม่ได้เมา มึงฟังเสียงไม่ออกเหรอวะ?”
[เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งโกรธดิ กูเป็นห่วง เห็นมึงขับรถอยู่ ไม่ได้เมาก็ไม่ได้เมาดิ แค่เห็นว่าเสียงมึงมีความสุขผิดปกติอะ กูก็เลยสงสัย]
“มึงนั่นแหละผิดปกติ เสียงกูก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วเหอะ” คีย์ตอบยิ้มๆ อารมณ์หงุดหงิดหายไปอย่างรวดเร็ว เพียงแค่นึกถึงคนที่ทำให้เสียงของเขาผิดปกติจนเพื่อนสังเกตได้
[เหรอ ไอ้คุณชายเย็นชา เสียงปกติของมึงใช่มั้ยเนี่ย]
“เออ นี่แหละ เสียงปกติของกู” คีย์ยืนยันยิ้มๆ
เพราะบุคลิก สายตา และน้ำเสียงที่มีแต่ความเฉยเมย ไม่ยินดียินร้ายกับอะไรง่ายๆ จึงเป็นที่มาของฉายาที่คนอื่นๆ ตั้งให้ว่า ‘คุณชายเย็นชา’
แล้วถ้าเพื่อนๆ ได้เห็นเขาที่ยิ้มไม่หุบในตอนนี้หละ จะให้ฉายาเขาว่าอะไร
[เออ ปิดได้ก็ปิดไป แต่ความลับไม่มีในโลกเว้ย เดี๋ยวก็จะต้องหาให้เจอว่าสาเหตุที่ทำให้เพื่อนกูเปลี่ยนไปเกิดจากอะไร] อีกฝ่ายทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะตัดสายไป
“ตามสบาย” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองขำๆ
“ตายห่า สี่ทุ่มครึ่ง!” ร่างสูงอุทานออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเห็นตัวเลขบอกเวลาที่หน้าปัดรถ แล้วก็รีบโทรไปหาน้องชายอย่างรวดเร็ว
[พี่ซี?]
“พี่กำลังไปนะ รอแป๊บ” ซีกรอกเสียงลงไปอย่างรู้สึกผิดที่ลืมน้องชายคนเดียวได้ลงคอ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่ออีกฝ่ายบอก [ไม่ต้องรีบพี่ ยังรวมตัวไม่ครบเลย]
“โอเค งั้นก็ไม่เป็นไร ใครถึงก่อนก็รอแล้วกัน”
[ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่ บาย]
“บาย” พูดจับก็ตัดสายมือถือแล้วโยนไว้เบาะฝั่งผู้โดยสาร ก่อนจะเหยียบเบรกชะลอหยุดตรงไฟแดง และกระบะคันหนึ่งก็มาชะลอจอดเทียบ แต่ล้ำหน้าไปนิด จึงทำให้สายตาของเขาอยู่ตรงกระบะหลังที่มีชายหญิงนับสิบคู่นั่งอยู่ แต่มีเพียงคู่เดียวเท่านั้นที่ทำให้เขาสนใจ
คู่ที่กำลังนั่งตักกันอยู่
หากเป็นก่อนนี้เขาคงเบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกแปลบๆ ในหัวใจที่เห็นคนอื่นมีคู่แล้วตัวเองต้องเหงาอยู่คนเดียว
แต่ครั้งนี้ความรู้สึกปลาบแปลบไม่มีสักนิดเดียว จะมีก็แต่ความอุ่นวาบในอกเมื่อใบหน้าของคนที่นั่งตักเขาเมื่อชั่วโมงที่แล้วลอยแวบเข้ามาในหัว
คิดถึงริมฝีปากหอมหวานที่ถูกเขาวนเวียนไปบดขยี้จนบวมเจ่อ
“ปริ๊น!!”
เสียงแตรจากรถข้างหลังดึงเขาให้หลุดจากฝันหวาน ชายหนุ่มใส่เกียร์แล้วเคลื่อนรถออกไป โดยริมฝีปากยังคงประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ไม่รู้คลาย
เพราะในใจไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไปแล้ว
+++++THE-END+++++
ถ้ามีโอกาสจะมาต่อตอนพิเศษให้ แต่ตอนนี้ขอจบก่อนเนอะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้นวันสงกรานต์] ใครสักคน -- จบบริบูรณ์ ย้ายได้เลย (อ่าน 26766 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก