ตอนพิเศษ 1 คนเกลียดเด็ก ล่าสุดผมเพิ่งไปผ่าตัดหัวเข่ามาครับ ไอ้อาการเจ็บหัวเข่าข้างซ้ายที่ผมเข้าใจมันไม่ใช่เรื่องกระดูกไม่ติดดีหรอก เอ็นไขว้หน้าของผมมันขาดต่างหาก กว่าจะรู้ตัวมันก็เรื้อรังไปแล้วล่ะ ตอนไปทำ MRI นี่โดนคุณฉกาจบ่นเป็นชุด เพราะช่วงแรกๆผมไม่ยอมไปท่าเดียว บอกว่า เออ เดี๋ยวมันก็หายละน่า และพอผ่านไปเกือบครึ่งปี ความอดทนเป็นเลิศต่ออาการบาดเจ็บของผมต้องสิ้นสุดลง เนื่องจากคุณหมอบอกว่ามันควรจะหายได้แล้ว เลยไปตรวจใหม่แล้วก็เป็นอย่างที่บอก แถมยังต้องรอเวลาอีกหกเดือนกว่าจะกลับมาเดินเหินได้คล่อง จากขาที่ควรจะหายภายในหนึ่งปี กลายเป็นสองปี คุณฉกาจเลยจับผมตรวจสุขภาพทุกเดือน เขาบอกว่ากลัวโรคคิดเองเออเองของผมที่สุด
“เอาชุดว่ายน้ำไปไหมครับ” ผมถามเพราะตอนนี้กำลังจัดกระเป๋าเดินทางอยู่ พรุ่งนี้เราต้องไปสัมมนาอบรมพนักงานกัน เลยอยากเอาไปเผื่อไว้เวลาเหลือจะได้เที่ยวเล่น
“น้ำทะเลที่นั่นสกปรก อย่าเล่นเลย ไว้งานเสร็จผมจะพาไปที่ที่ดีกว่านี้” มันว่า แล้วหันไปสนใจกองเอกสารบนตักต่อ ผมเดินไปที่เตียง แล้วทิ้งตัวลงนอนทับต้นขาของมัน ก่อนจะคว้าเอกสารมาหนึ่งชุด
“ผมช่วยอ่านนะ” ผมบอก เห็นมันชำเลืองมองมาแวบหนึ่ง
“ตามใจ แต่อันนี้ไม่นับเป็นโอทีหรอกนะ” มันพูดเปรย อะไรวะ คนแค่อยากช่วยไม่ได้คิดจะเอาเงินสักหน่อย
“ถ้าอยากทำโอทีต้องแก้ผ้า แล้วก็...อุก” ผมรีบเอาเอกสารยัดปากมันทันที อันนั้นก็ไม่นับว่าเป็นโอทีเหมือนกันครับคุณ
พอมาถึงสถานที่ที่จัดสัมมนา ผมก็ร่อนเลยครับ ปล่อยให้ท่านประธานเขาอยู่ในงานของเขาไป ถึงผมอยู่ด้วยก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากอยู่แล้ว อีกอย่างผมไม่ค่อยชอบสายตาของพนักงานในบริษัทเลย โดยเฉพาะกลุ่มแผนกการเงิน เวลาเห็นผมนี่แทบกราบ
ถึงผมจะร่อนไปไหนมาไหนได้ แต่มันอนุญาตให้อยู่แค่ในพื้นที่ของโรงแรมเท่านั้นนะครับ อืม...กูขอบคุณมาก
“กินอะไรรึยัง” มันถามพลางถอดสูทถอดเนกไทออก เพิ่งจะสัมมนาเสร็จสินะ วันนี้ก็วันสุดท้ายแล้วด้วย เวลามีเหลือไหมนะ
“ยังไม่ได้กินเลยครับ” รอกินพร้อมกันนี่ไง
“ไปเดินดูตลาดข้างนอกไหม” มันถามพลางหาชุดใหม่ในตู้มาเปลี่ยน ผมตาลุกวาว พยักหน้ารัวกลัวว่ามันจะเปลี่ยนใจ
.
.
.
มันพาผมมาเดินตลาดหาของกินไปเรื่อยครับ เจออะไรน่าอร่อยก็ซื้อใส่ถุงมาแล้วเดินกิน เดินมาจนจะสุดตลาดแล้วมั้ง เพราะตอนนี้มีแต่ของสดจำพวกอาหารทะเล เราเลยตัดสินใจเดินย้อนกลับ แต่บางสิ่งที่อยู่ในกระบะของแม่ค้าทำให้ผมสะดุ้งโหยง ผมรีบคว้าแขนมันแล้วเบียดตัวเข้าหาทันที
“หือ กลัวกั้งเหรอ” มันถาม
“ระ...รีบเดินเถอะครับ” ผมตอบตะกุกตะกัก ตาก็เอาแต่มองพื้น ตามกระบะที่วางเรียงรายหากสังเกตให้ดีแล้วมันมีแต่กั้งเต็มไปหมด
“เดี๋ยวสิ ไหนๆก็มาแล้วขอซื้อกลับบ้านหน่อย พ่อชอบกิน” มันว่าแล้วลากผมเข้าไปยังแผงกั้งโดยไม่ถามกันก่อนสักคำ ลำตัวเป็นปล้องบวกกับเมือกลื่นและขาที่หยุกหยิกช่างเตะตาผมเหลือเกิน
นั่นก็กั้ง นี่ก็กั้ง และนู่นก็กั้ง หันไปทางไหนก็เจอแต่กั้ง อยากจะบอกว่า กูทนไม่ไหวแล้วครับ
“
เฮ้ย นิดอย่าวิ่ง” ไม่สนแล้วครับว่าขาจะเจ็บหรือคนจะเรียก ตอนนี้ขอหาที่อาเจียนก่อน
มันวิ่งตามมาอุ้มผมอย่างรวดเร็ว แล้วพาไปที่ที่ลับตาคนหน่อย ผมยืนโก่งคออาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย มันคอยส่งน้ำล้างปากให้ผมอยู่เรื่อย ผมนี่อ้วกจนหมดไส้หมดพุงกว่าภาพติดตาจะหายไป
ผมยืนพิงกำแพง หอบเหนื่อยด้วยท่าทีอ่อนแรง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าหัวเราะเยาะ เลยโดนผมตีเข้าให้ มันเงียบเสียงลง เงียบ และเงียบอยู่นานจนผมต้องเงยหน้ามองว่ามันเป็นอะไร
“ได้ยินเสียงอะไรไหม” มันพูดกับผม เราจ้องหน้ากันด้วยความสงสัย หูนี่ช่วยกันฟังว่ามันคือเสียงอะไร
“เหมือน...เสียงเด็กร้องเลย” ผมว่า แล้วเสียงเด็กร้องจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ถ้าไม่ใช่...
“มันมาจากกระเป๋าใบนั้น” มันผละจากผมแล้วเดินไปเปิดกระเป๋าเดินทางที่ว่าดู พร้อมกับพูดเสียงดัง
“นิดเอาขวดน้ำมาเร็ว!”
ผมไม่ได้ตกใจเสียงมันเท่ากับสิ่งที่มันอุ้มออกมาจากกระเป๋า ร่างของเด็กทารกอาบไปด้วยคราบเลือดที่ยังไม่แห้งดี เสียงร้องไห้จ้าแผดดังไปทั่วบริเวณ แต่ไม่มีใครได้ยิน เพราะที่นี่มีแต่พวกผมสองคน
“อุ้มเด็กไว้ก่อน” มันบอกก่อนจะส่งมาให้ผม ผมเอาสองมือรองรับไม่ได้อุ้มแนบตัวเพราะรู้ว่ามันจะทำอะไร มดแดงที่อยู่ตามตัวเด็กแตกฮือลุกลามมากัดมือและแขนของผม
คุณฉกาจค่อยๆเทน้ำจากขวด ล้างคราบเลือดพลางปัดมดบนตัวเด็กและบนแขนของผมออก ผมพินิจมองดูทารกเพศชาย ผิวบางๆของเขามีแต่รอยปื้นแดงและรอยตุ่มเต็มไปหมด มือของผมสั่น แต่คุณฉกาจเขามีสติกว่าใคร
“นิดวางเขาลงบนผ้าหน่อย” มันบอก ผ้าที่ว่านี่คือเสื้อที่เจ้าตัวถอดออกมานั่นเอง
“คุณรออยู่ที่นี่ได้ไหม เดี๋ยวผมจะรีบกลับไปเอารถที่โรงแรมมารับ หากเดินไปด้วยกันมันจะช้า” ผมพยักหน้าตอบ บอกให้มันรีบไป พลางโยกเด็กที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดไปมา
เราพาเขามาที่โรงพยาบาล ส่งให้คุณหมอกับพยาบาลช่วยกันดูแล คุณหมอบอกว่าจากการตรวจโดยละเอียดแล้วเด็กไม่มีอวัยวะส่วนใดผิดปกติ แต่น้ำหนักตัวน้อยมากต้องให้เขาอยู่ในตู้อบแล้วคอยดูอาการกันไป
“เป็นยังไงบ้างฉกาจ” พี่ปัดที่คุณฉกาจโทรตามรีบเดินเข้ามาหาพวกเราที่ยืนมองเด็กผ่านกระจกใส วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้เห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเธอ
“ยังดูอาการอยู่เลย...ปัดให้นมเด็กคนนี้ได้ไหม” มันพูดโดยไม่ละสายตาไปจากคนที่อยู่ในตู้อบ
“ได้สิ...พี่อาร์มอุ้มน้องหยกไว้ก่อนนะคะ” พี่ปัดหันไปบอกสามี แล้วส่งลูกให้ เห็นน้องพลอยยืนเกาะขาคุณพ่อแล้วมองตามคุณแม่ที่เข้าไปติดต่อกับทางพยาบาล
“แจ้งตำรวจรึยังวะ” พี่อาร์มถาม มือก็โยกกล่อมคนในอ้อมแขนไปมา
“แจ้งแล้ว แต่คงไม่มีประโยชน์อะไรหรอกพี่ เพราะยังไงเด็กก็ถูกทิ้งอยู่ดี...”
.
.
.
เราเลื่อนกำหนดการเดินทางกลับออกไป รวมถึงขอร้องให้พี่ปัดอยู่ช่วยดูทางนี้ด้วย ตอนแรกคุณฉกาจจะออกค่าที่พักและค่าใช้จ่ายอื่นๆให้ทั้งหมด แต่ทางครอบครัวนั้นบอกว่าไม่ติดขัดอะไร แถมน้องพลอยยังมีท่าทีว่าจะชอบทะเลเอามากๆเสียด้วย เลยถือซะว่ามาที่นี่เพื่อพักผ่อนไปในตัว
“ดูสิๆ กินจุมาก คนอะไรน่ารักน่าชัง” พี่ปัดพูดพร้อมขยับขวดนมให้เข้าที่เข้าทาง พวกเรามองดูภาพตรงหน้าแล้วยิ้มตาม
“หม่าม้า คนนี้น้องเหรอ” น้องพลอยเดินไปเกาะคุณแม่ที่นั่งอยู่ สายตามองดูคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างสนใจ
“ใช่แล้วจ้า น้องของน้องพลอยกับน้องหยกไงจ้ะ” พี่ปัดตอบพร้อมกับหอมแก้มพองๆอย่างเอ็นดู
“แล้วน้องชื่ออะไรเหรอ” เสียงเล็กๆเหมือนเสียงแมวถามขึ้น พลางแตะนิ้วลงบนแก้มของคนเป็นน้องแล้วยิ้มเขิน
“ถามคุณอาสิลูก” พี่อาร์มว่าแล้วบุ้ยใบ้ใบหน้ามาทางคุณฉกาจ น้องพลอยเงียบกริบลงทันที ก่อนจะหนีไปแอบหลังคุณแม่แล้วชำเลืองตามองมา ผู้ใหญ่ทุกคนในห้องพากันหัวเราะชอบใจ เว้นเสียแต่คุณฉกาจที่ยืนหน้าบูด
“ทำหน้าแบบนี้น้องก็กลัวหมดสิครับ” ผมเอาข้อศอกสะกิดแล้วกระซิบเสียงเบา หลายวันมานี้ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ เห็นทำหน้าเครียดตลอด
“น้องนิดลองอุ้มดูไหมคะ พี่จะสอนให้”
“เอาสิครับ” ผมตอบ แล้วผละจากคนที่ยืนนิ่งเพื่อเดินเข้าไปหาพี่ปัดแทน
“ใช้มือรองศีรษะกับคอไว้นะคะ แล้วอีกมือหนึ่งก็ประคองที่ก้น...แบบนั้นแหล่ะค่ะ ถูกแล้ว” พี่ปัดยิ้มแล้วส่งขวดนมมาให้ผมถือ ผมมองคนในอ้อมกอดอย่างตื่นเต้น พลางหมุนตัวไปหาคนที่ยืนนิ่งพิงกำแพงอย่างขอความเห็น อยากให้มันชมว่าน่ารักอะไรแบบนี้ แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วเดินออกจากห้องไปเสียนี่
“ทำใจค่ะน้องนิด ฉกาจมันไม่ค่อยชอบเด็กเท่าไหร่” พี่ปัดว่าพร้อมกับถอนหายใจอย่างปลงๆ ผมก็พอจะรู้มาบ้างนะ แต่ผมไม่คิดว่าคุณฉกาจจะเป็นคนเกลียดเด็กหรอก ไม่อย่างนั้นป่านนี้เขาปล่อยเด็กคนนี้ทิ้งไว้ไปนานแล้ว แล้วคงไม่โทรตามพี่ปัดมาป้อนนมให้ถึงที่ขนาดนี้หรอก…
พี่ปัดสอนวิธีอุ้ม วิธีการวาง สอนวิธีเปลี่ยนผ้าอ้อม แล้วก็อะไรอื่นๆอีกจิปาถะให้ผมเยอะแยะ ก่อนกลับพี่ปัดมอบถุงเก็บน้ำนมแม่ไว้ให้ผม พร้อมกับกำชับว่าให้เอาแช่ช่องแช่แข็งจะได้เก็บไว้ได้นานๆ หากจะป้อนนมก็เอามาละลายโดยแช่น้ำอุ่น ผมมองเด็กที่นอนหลับปุ๋ยสลับกับถุงเก็บน้ำนม คงต้องเอาไปฝากให้คุณพยาบาลแช่แข็งก่อนละนะ
หลังจากที่ผมเอาถุงเก็บน้ำนมไปฝากกับคุณพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ผมก็กลับเข้ามาในห้องเด็กอ่อน เห็นใครบางคนยืนด้อมๆมองๆเด็กชายในตู้อบ ผมเลยเดินเข้าไปประชิดตัว
“คุณทำอะไรครับ” ผมกระซิบ สาบานได้เลยว่าแค่กระซิบ แต่คนที่ผมพูดด้วยกลับสะดุ้งโหยง
“ปะ...เปล่า” ผมมองอาการพิรุธนั่น มันหายไปนาน กลับมาก็มีท่าทีแปลกๆ
“ซื้ออะไรมาเหรอครับ” ผมถาม ตามองตามของที่คนตัวโตซ่อนไว้ข้างหลัง มันเป็นถุงหูหิ้วที่สกรีนสัญลักษณ์ของร้านหนังสือชื่อดัง เดาได้ไม่ยากเลยว่าในนั้นคืออะไร
“ขอผมดูหน่อย” คนฟังยืนนิ่ง ท่าทางจะไม่ให้ง่ายๆ ผมเลยแกล้งทำหน้าโกรธแล้วหันหลังกลับ
“เดี๋ยวสิ...แค่หนังสือเอง ไม่มีอะไรหรอก” มันคว้าตัวผมเอาไว้แล้วยื่นห่อของในมือให้ ผมเปิดออกดู ในนั้นมีแต่หนังสือเกี่ยวกับเด็กทารกแรกเกิดเต็มไปหมด พอเงยหน้ามองคนซื้อก็เห็นว่ามันหน้าแดงแปรด
“คุณเขาไปดูใกล้ๆก็ได้ มายืนถ้ำมองแบบนี้เดี๋ยวเขาคิดว่าจะมาขโมยเด็กหรอก” ผมพูด จูงมือมันแล้วกึ่งดึงกึ่งลากมายังตู้อบที่เด็กน้อยนอนอยู่ มันก็เอาแต่ปฏิเสธท่าเดียว
“เดี๋ยวเขาเห็นหน้าผมแล้วร้องไห้” ผมนึกขำในใจ ใครว่ามันเกลียดเด็ก มันกลัวเด็กต่างหาก
“เขาหลับอยู่ ไม่รู้หรอกน่า” ผมเกลี้ยกล่อมคนตัวโตที่ตอนนี้ทำตัวขี้กลัวเหมือนเด็กๆ จนท้ายที่สุดผมก็สามารถลากมันให้มาหยุดยืนอยู่ข้างๆด้วยกันได้
ผมจับมือของมันสอดเข้าไปในช่องด้านข้างของตู้อบ มันขืนมือเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตาม ผมจับมือของมันให้กางออกเพื่อจะได้สัมผัสลงกับมือเล็กๆนั่น สักพักคนที่นอนอยู่ในตู้อบก็คลายมือแล้วกำรอบนิ้วใหญ่แน่นทั้งที่หลับตาอยู่อย่างนั้น
“เขาจับมือผมด้วย” มันกระซิบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ตามองร่างของเด็กชายไม่กะพริบ สีหน้าท่าทางแสดงออกว่าดีใจอย่างไม่ปิดบัง
“คุณชอบเขาไหม” ผมถาม เห็นมันระบายยิ้มด้วยความเอ็นดู ถ้าตอบว่าไม่ชอบขึ้นมาพ่อจะเสยคางให้
“ชอบสิ”
“พรุ่งนี้...วันสุดท้ายแล้วนะครับ ถ้าเขาไปอยู่ที่บ้านเด็กอ่อนผมคงคิดถึงแย่” ผมเปรย เราสองคนไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก ต่างคนต่างพากันจ้องมองร่างที่นอนหลับปุ๋ยเพื่อบันทึกภาพเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำ
“ช่วยกันเลี้ยงไหม” จู่ๆคนข้างกายก็ถามขึ้น ผมทำหน้าเหรอหราเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
“ช่วยกันเลี้ยงลูกไง ลูกของผมกับคุณ” มันบอกซ้ำแล้วบุ้ยหน้าไปทางคนที่ถูกกล่าวถึง ผมอึกอัก รู้สึกดีใจจนพูดอะไรไม่ออก
“ละ...แล้วเรา...จะตั้งชื่อ...ละ...ลูก...ว่าอะไรกันดี” ผมพูดตะกุกตะกัก รู้สึกขวยเขินกับคำว่า ‘ลูก’ ขึ้นมาซะอย่างนั้น
มันปรายตามองผมเพียงนิด แล้วตอบออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“พ่อชื่อหนูนิด...ให้ลูกชื่อหนูเล็กก็แล้วกัน”
ผมมองตามมือใหญ่ที่ลูบไปตามผิวกายของ ‘ลูก’ อย่างทะนุถนอม เนิ่นนานจนคนหลับปรือตาตื่น ผมยืนสบตาแล้วยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน...หนูเล็ก...ลูกของพ่อนิด
....................................................................
หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57) (อ่าน 820908 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก