ตอนที่ 24 # บทส่งท้าย “นี่นะคะ พอไปแนะนำตัวกับบ้านแต่ละหลังเสร็จ น้องนิดก็มาขุดดินเลยก็ได้ค่ะ ขุดดินเสร็จก็ไปที่ร้านขายของชำ ในนั้นจะมีเมล็ดพืชขาย อ้อ อย่าลืมซื้อตะกร้าด้วยนะคะ เวลาไปขุดแร่ที่เหมืองจะได้จุได้เยอะๆ แร่นี่เอาไว้อัพเดตเครื่องมือ หรือจะเอาไปขายก็ได้ค่ะ แล้วนี่ หนังสือคู่มือ ดูเวลาด้วยนะคะว่าผักมันโตในฤดูไหน ก็ให้รีบเก็บเกี่ยวภายในฤดูนั้น เก็บข้ามฤดูไม่ได้เชียวนะคะ เสียของ...”
“เอ่อ พี่ปัดครับ นี่งานเหรอครับ” ผมรีบเบรกก่อนที่จะถูกนำพาเข้าสู่โลกของเกม
“หือ ก็ใช่นะสิ” ผมกะพริบตาปริบ แทบจะกุมขมับท่าเดียวกันกับคุณฉกาจ นี่หรือคือการเทรนงาน
“แหม พี่ล้อเล่น อันนี้เอาไว้เล่นแก้เซ็งต่างหาก อีฉกาจมันชอบทำงานคนเดียว ไม่ค่อยมีงานตกมาถึงพี่หรอก ยิ่งถ้าเป็นน้องนิดด้วยแล้ว มันคงจะไม่ให้เราแตะอะไรเลยล่ะพี่ว่า...”
พี่ปัดสอนงานให้ผมอยู่สองวันก็ขอลาเพราะต้องไปเลี้ยงลูก ดังนั้นตอนนี้ผมเลยกลายเป็นเลขาของคุณฉกาจอย่างเต็มตัว วันๆผมไม่ค่อยได้ทำงานอย่างที่พี่ปัดว่าจริงๆ ไม่ใช่ว่าผมขี้เกียจนะ แต่งานมันไม่มีตกมาถึงผมเลยต่างหาก
Rrrr! “สวัสดีครับ นิธานรับสายครับ” ผมกรอกเสียงผ่านโทรศัพท์ คนที่โทรเข้ามาบอกว่ารออยู่หน้าห้อง ให้ผมช่วยมารับเอกสารแผนการตลาดที่จะให้ท่านประธานพิจารณาด้วย
“ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้ครับ รอสัก...”
“ให้เขาเอาเข้ามา ไม่ต้องออกไปรับ” เสียงโหดดังแทรกขัดจังหวะ ผมได้แต่ถอนหายใจ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มีคนโทรเข้ามา ต่อไปนี้ก็ประกาศให้ทุกแผนกรับรู้ไปเลยสิว่าเวลาส่งเอกสารไม่ต้องส่งผ่านผม จะได้ไม่ต้องมานั่งทำงานเหมือนเป็นพนักงานรับโทรศัพท์แบบนี้
“ให้ผมช่วยสรุปไม่ดีกว่าเหรอครับ งานคุณเต็มโต๊ะจนแทบจะไม่มีที่วางแล้วนะ” นี่ถามไปก็เท่านั้นละครับ ผมถามมาจนจะครบร้อยรอบแล้ว มันก็เอาแต่ทำงานคนเดียว ตกลงจ้างกูมานั่งเฉยๆใช่ไหมครับ
“จะไปไหน นั่งอยู่กับที่มันจะตายหรือไง” มันตวัดสายตามองตอนที่ผมลุกขึ้นจากโต๊ะ นี่ก็พูดดีๆไม่เป็นรึไง ตอนกูหลับนี่พูดเพราะเหลือเกิน
“ตายแน่ครับ เพราะคุณหมอบอกว่าถ้าผมไม่ลุกเดินเลย จะทำให้ข้อเข่าเสื่อมถึงขั้นเดินไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต” ผมโกหกออกไปส่งๆด้วยความรำคาญบวกกับความอึดอัดที่ต้องมานั่งทำเฉยอยู่ทั้งวัน เห็นคนฟังนิ่งค้างเหมือนใช้ความคิด ก่อนจะพูดเสียงเบาออกมาจนทำให้ผมนึกขำในใจ
“ถ้าอย่างนั้น เดินไปหยิบเอกสารที่แผนกการเงินให้ผมหน่อยสิ เดินช้าๆนะไม่ต้องรีบ...”
.
.
.
ผมเดินกะเผลกมาที่แผนกการเงิน เห็นพนักงานนั่งอยู่สี่ห้าคน ไม่รู้จะทักใครดี หันรีหันขวางอึกอักอยู่นานจนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีใครหันมาสนใจผม
“สวัสดีครับ” ผมตกใจเฮือก ผงะถอยกับเสียงกระซิบข้างหูจนเกือบล้ม มือของคนแปลกหน้าถือวิสาสะเข้ามาโอบเอวผมเข้าหาตัว ผมส่งเสียงฮึดฮัดพยายามดันตัวออกแล้วบอกให้เขาปล่อย ตัวผมกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งแผนกแล้ว แต่แทนที่จะมีคนช่วย พวกเขากลับหัวเราะเยาะ
“พนักงานใหม่เหรอเรา ไปรับน้องใหม่กับทีมพวกพี่สักหน่อยไหม” มันว่าเสียงหื่นกระหาย พนักงานชายที่เหลือส่งเสียงหัวเราะกันเกรียวกราว ผมยกมือปัดป้องใบหน้าที่โน้มลงมาซ้ายขวาเหมือนจะสัมผัสตัว และนั่นทำให้มันได้เห็น...
“ว้า แต่งงานซะแล้ว เป็นผัวรึเป็นเมียกันละนี่” ผมชักจะโมโห แต่คงไม่เท่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง...พนักงานในแผนกทุกคนที่ส่งเสียงหัวเราะเมื่อสักครู่พากันเงียบกริบ ยกเว้นคนที่ยังไม่รู้ตัว เลยโดนคุณฉกาจสะกิดไหล่ให้หันไปมอง
“นี่ผัว และคนที่มึงกำลังโอบอยู่นั่นนะเมียกู” มันกดเสียงต่ำ พูดเนิบช้าเพื่อความชัดเจน คนที่ได้รับฟังเบิกตากว้าง หน้าซีดหดเหลือสองเซน
“ทะ...ท่านประธาน ผะ...ผม ผะ...ผม” ผู้ชายคนที่ว่าอึกอัก อ้าปากพะงาบๆเหมือนเจอผี
“ขอเอกสารทางการเงินให้ด้วย” มันพูดสั่งเสียงดัง คนฟังรีบกุลีกุจอเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานแล้วลนลานหาจนแฟ้มตกกระจายลงกับพื้น ร้อนถึงทุกคนในแผนกต้องลุกขึ้นมาช่วยกันหาเพราะนั่งไม่ติดที่ แค่เอกสารแผ่นเดียวแท้ๆ
“ทีนี้เข้าใจรึยัง ว่าทำไมผมถึงไม่อยากให้คุณเดินออกไปไหนมาไหน” มันพูดระหว่างเดินทางกลับไปยังห้องทำงาน ผมมองแผ่นหลังของคนที่เดินนำหน้า มันจงใจเดินช้าๆให้ผมตามทัน
“อุ้มหน่อย” ผมว่า มันหยุดกึกกะทันหันจนผมเดินชน
“เมื่อยขา” ผมแกล้งบอกตอนที่มันหันมามอง เจ้าตัวอุ้มผมตามที่ขอ พอตัวลอยพ้นพื้น ผมก็ฉกจูบลงบนแก้มของคนอุ้มทันที…คุณฉกาจเม้มริมฝีปากแน่น รู้เลยว่าพยายามฝืนทำหน้านิ่งอย่างสุดความสามารถ
เรากลับมานั่งอยู่ในห้องทำงานกันเหมือนเดิม ผมเห็นมันทำหน้าเคร่งเครียดกับกองเอกสาร ผมอยากช่วย แต่บอกยังไงมันก็ไม่ยอมรับฟัง
ผมลุกเดินเข้าไปหา เจ้าตัวมัวแต่ก้มหน้าจนลืมสังเกตว่าผมเดินอ้อมไปทางด้านหลัง กว่ามันจะรู้สึกตัวก็ตอนที่มือของผมแตะลงบนไหล่ของมันไปแล้ว
“ผมนวดให้บ้างนะครับ” ผมกระซิบบอกแล้วเอาแก้มของตัวเองแนบกับแก้มของคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า มันไม่ขัดขืน ปล่อยให้ผมลงมือ แถมยังแอบยิ้มออกมาเป็นระยะอีก อากัปกิริยาของมันทำให้หัวใจของผมพองโต รู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีประโยชน์ขึ้นมาบ้างก็ตอนนี้...
“คุณจะกลับก่อนเลยก็ได้นะ เลิกงานแล้ว” มันบอกผมที่ฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะของมัน ผมว่างเกินไปเลยมานั่งดูมันทำงาน นั่งดูนอนดู เลื้อยไปเรื่อย
“ไม่มีให้ทำโอทีเหรอ” มันระบายยิ้มออกมาเมื่อได้ยินผมพูด ผมยังไม่อยากกลับนี่นา ไว้โทรบอกพี่เชนว่าวันนี้จะกลับพร้อมคุณฉกาจดีกว่า
.
.
.
“เดี๋ยวคุณช่วยหาที่พักที่เขาใหญ่หน่อยนะ พรุ่งนี้เราจะไปคุยงานกับลูกค้ากันที่นั่น” ผมพยักหน้าหงึกแล้วถามกลับ
“งบประมาณเท่าไหร่ครับ”
“เลือกเอาตามที่นิดชอบเลย” มันบอกก่อนจะหันไปสนใจงานต่อ...แต่เดี๋ยวนะ เลือกตามที่ผมชอบอย่างนั้นเหรอ
“ผะ...ผมต้องไปด้วยเหรอครับ” ถ้าตอบว่าไม่ขึ้นมานี่หน้าแตกแน่กู
“อืม ไปกันแค่สองคนนี่แหล่ะ จองแค่ห้องเดียวก็พอ” หัวสมองของผมแทบระเบิดทันทีที่มันพูดจบ หน้าคงแดงเถือกไปถึงกกหู แต่จะอายอะไรวะ ทำอย่างกับไม่เคยนอนด้วยกันไปได้
วันถัดมาผมมานั่งสัปหงกรอที่บริษัทแต่เช้า เมื่อคืนมัวแต่จัดของ ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ นี่เป็นครั้งแรกในรอบหกเดือนที่เราจะกลับไปอยู่ด้วยกัน นอนกอดกันโดยไม่ต้องหลบต้องซ่อน แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาแค่สามวันก็เถอะ
ผมตั้งความหวังกับการมาเขาใหญ่ครั้งนี้มาก แต่มันกลับพังครืนไม่เป็นท่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอลูกค้าของคุณฉกาจ ผมเข้าใจเรื่องการจูบทักทายของชาวตะวันตกนะ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม ‘เธอ’ ถึงต้องจูบบ่อยขนาดนี้ ที่สำคัญเธอเลือกตำแหน่งในการจูบได้กระแทกใจผมมาก
“เดี๋ยวนิดไปรอที่ห้องก่อนแล้วกัน เสร็จธุระแล้วผมจะตามไป” มันบอก ผมได้แต่อือออ ยิ้มให้คนสองคนตรงหน้า ก่อนจะลากกระเป๋าจากมาทั้งขาที่กะเผลกอยู่อย่างนั้น
ผมนอนแผ่บนเตียง มองไปรอบห้องที่อุตส่าห์เลือกมาซะดิบดี รู้แบบนี้เลือกห้องที่เป็นเตียงเดี่ยวดีกว่า ผมจะได้ไม่ต้องมานอนเปลี่ยวคนเดียวบนเตียงคู่แบบนี้…
ผมเบื่อหน่ายกับสภาพที่เหมือนคนโดนทิ้ง ไม่รู้ว่ามันมีกิจกรรมอะไรกับเธอคนนั้นนักหนา นี่ก็วันที่สองแล้ว ไปเจอหน้ากันแทบจะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนี่ไม่เบื่อเลยรึไง แต่จะไปคัดค้านอะไรได้ เขาไม่ได้พาผมมาเที่ยวนี่ เขามาทำงาน ก็ต้องดูแลลูกค้าเป็นธรรมดา
ผมเกาะห่วงยางลอยคออยู่ในสระน้ำ ด้วยความที่เจ็บขาเลยไม่ได้ว่าย ลอยอยู่นิ่งๆแล้วแต่น้ำจะพัดไปแล้วกัน
แชะ... ผมลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ใกล้ๆ มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งถือกล้องนั่งลงอยู่ตรงหน้าผม
“ขอโทษครับ” เขาบอกแล้วยิ้มเขิน เอามือลูบท้ายทอยของตัวเองไปมา ผมยิ้มตอบ ไม่ได้ว่าอะไร อยากจะถ่ายก็ถ่ายไปสิ
“ผมขอถ่ายอีกภาพได้ไหมครับ”
“ไม่ได้!” ผมหันขวับไปทางเสียงที่ตอบ ก่อนจะทำหน้าเหนื่อยหน่าย ตอนแรกก็อยากเจอมันอยู่หรอกนะ แต่ถ้าให้มาเจอแบบนี้ก็ไม่เอา
ผมถอนหายใจ ค่อยๆจับขอบสระแล้วใช้แขนพยุงตัวให้ไปถึงบันไดทางขึ้น ซึ่งเป็นคนละทางกับที่มันยืนอยู่ มันมองตาม ทำหน้าโมโหใส่ผม แต่คราวนี้ผมทำอะไรผิดล่ะ ผมแค่ลงมาว่ายน้ำของผมอยู่ดีๆ แล้วก็มีคนมาขอถ่ายรูปก็เท่านั้น
ผมใช้ผ้าเช็คตัวซับน้ำที่อยู่ตามผิวเบาๆ ลมเย็นที่พัดมากระทบเนื้อทำให้หนาวเยือกไปทั่วร่าง ผมรีบเอาเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมทับ ก่อนจะเดินขากะเผลกกลับห้อง ไม่ได้สนใจมันที่เดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง เหอะ จะไปหาสาวผมทองที่ไหนก็ไปเลยไป
ผมเสียบการ์ดไว้ตรงประตูตอนที่เข้าห้องมาได้ แล้วตรงรี่เข้าไปในห้องน้ำทันที ผมปลดเสื้อคลุมออกเพราะอยากล้างตัวเสียหน่อย แต่มือที่ทาบลงบนสะโพกทำให้ผมสะดุ้งจนสุดตัว
“สนุกไหม” มันถามแล้วรั้งเอวผมเข้าหา มืออุ่นร้อนปัดป่ายลงบนผิวกายเย็นเชียบของคนที่เพิ่งขึ้นจากสระน้ำอย่างผม
“จะสนุกมากกว่านี้อีกครับถ้าไม่มีคนมาขัดจังหวะเสียก่อน” ผมประชด เพราะรู้ดีว่าเมื่อสักครู่ที่มันถาม มันก็ประชดผมเหมือนกัน
พอผมตอบออกไปแบบนั้น มือจากที่ตอนแรกแค่สัมผัสแปรเปลี่ยนกลายเป็นบีบเน้นไปทุกสัดส่วน มันฝังหน้าลงกับลาดไหล่และลำคอของผม ปลายลิ้นอุ่นชื้นค่อยๆเกลี่ยไล่ไปตามแนวกระดูก
“จะ...ทำอะไรครับ” ผมถามทันทีที่โดนพลิกตัวให้หันกลับ มันยกตัวผมขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า ดันขาของผมออกแล้วแทรกตัวเข้ามาแนบชิด
ปลายลิ้นของมันแตะลงบนเนินอกของผมแผ่วเบาพอให้รู้สึกเคลิ้ม ก่อนจะออกแรงขบกัดและดูดเลียอย่างแรงจนขึ้นรอยรัก
“ทำอะไร ผมเจ็บนะครับ” ผมบอกพร้อมกับทุบไหล่มันให้หยุด แต่หมาบ้ามันยังคงดูดกลืนอีกหลายแห่งจนผิวของผมช้ำไปหมด…
ใบหน้าของผมแหงนเงยเมื่อปลายลิ้นกระหวัดลงบนยอดอก ความเสียวส่านแล่นพล่านไปทุกอณูของร่างกาย ตัวของผมบิดเกร็ง ยิ่งเสียงน่าอายที่เกิดขึ้นจากการดูดดึงดังขึ้นเท่าไหร่ มันยิ่งเร้าอารมณ์ของผมมากขึ้นเท่านั้น ถ้าไม่ติดว่ามันหยุดตัวเองเอาไว้เสียก่อน
“เรียบร้อย รอยเยอะขนาดนี้ต่อไปอย่าหวังว่าจะได้ถอดเสื้ออวดนมให้ใครได้เห็นอีก”
หา! มันยิ้มรื่นกับท่าทีอารมณ์ค้างของผม หนอย แกล้งกันใช่ไหม
ผมเอาขาเกี่ยวเอวของมันเอาไว้ไม่ให้มันผละออก พร้อมกับโน้มคอมันลงมาหวังจะทำรอยคืน
“ไม่ขึ้นรอยแหะ ดูดไม่เป็นละสิ” มันว่าตอนที่ยืดตัวส่องกระจกเพื่อหารอยตรงคอ ผมนี่หน้าชาเมื่อโดนสบประมาท
“หะ...ไหนขอลองอีกที”
มันรีบยื่นคอมาให้ผมจัดการทันที แต่ก็ยังไม่มีรอยอยู่ดี...เจ้าตัวหัวเราะร่วนก่อนจะเปลี่ยนเป็นร้องโอดโอยเมื่อผมกัดลงที่คอของมันจนจมเขี้ยว คราวนี้แหล่ะมีรอยของจริง
“ไปบอกสาวผมทองด้วยนะว่าคุณมีภรรยาแล้ว แล้วเขาก็ไม่อนุญาตให้คุณจูบใครพร่ำเพรื่อด้วย” ผมบอกเรื่องที่หงุดหงิดใจในตลอดสองวันที่ผ่านมาออกไป
“คนไหนภรรยา คุณนะเหรอ นอนด้วยกันแค่สองครั้งผมไม่นับหรอกนะ” มันพูดกวน เหอะ ไม่นับว่าผมเป็นเมียแล้วที่เที่ยวป่าวประกาศชาวบ้านว่าตัวเองเป็นผัวนี่คืออะไรวะครับ
ผมถอดกางเกงว่ายน้ำของตัวเองออก เอนหลังพิงกับกระจกแล้วยกขาวางเท้าลงกับพื้นเคาน์เตอร์ ก่อนจะแยกออกกว้างพร้อมกับแอ่นสะโพกให้ส่วนที่ทำหน้าที่รองรับอารมณ์ลอยเด่น ผมจับมือของมันมา ดูดเลียนิ้วกลางและนิ้วชี้ของคนตรงหน้าจนชุ่มไปด้วยน้ำลาย ก่อนจะจับสอดใส่เข้าไปในช่องทางร้อนแล้วแกล้งขมิบตอดรัด มืออีกข้างที่ว่างก็เอื้อมไปลูบไล้ส่วนโป่งนูนของคนที่ยืนจ้องอิริยาบถของผมตาไม่กะพริบ
“สนใจจะทำรอบที่สามไหมละครับ...”
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าของอีกวันด้วยความเมื่อยขบไปทั่วร่าง จะบิดตัวไล่ความเมื่อยก็ไม่สามารถทำได้ สะโพกของผมเจ็บร้าว แถมแขนแข็งแรงยังรัดตัวผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
“ตื่นแล้วเหรอครับ” ผมหันไปถามคนที่นอนกอดก่ายผมอยู่ มันไม่ตอบอะไรแต่คลายวงแขนออกแล้วพลิกตัวให้ผมทาบทับบนตัวมัน ผมเกยคางลงบนอกของคนด้านล่าง ลากนิ้วผ่านรอยกัดหลายรอยที่เกิดขึ้น
“ลุกไหวไหม” มันถาม ผมส่ายหัวตอบ เมื่อวานนี้แทบจะตายเอาให้ได้
“ถ้าไม่ไหววันนี้อดเที่ยวนะ”
“แล้วคุณไม่ต้องไปหาลูกค้าคนนั้นแล้วเหรอ” เสียงแหบพร่าของผมถามขึ้น
“ส่งกลับประเทศไปตั้งแต่ช่วงบ่ายของเมื่อวานแล้ว อุตส่าห์เร่งให้ลูกค้าเซ็นสัญญา จะได้มีเวลาพาเที่ยวหนึ่งวัน แต่ใครบางคนดันงอนซะนี่” มันหัวเราะพร้อมกับลูบหัวผมไปมา
“ถ้าปล่อยให้งอนอีกผมจะหนีไปให้ไกลเลย” ผมแกล้งพูดติดตลก มันหยุดเสียงทันที แถมยังส่งผ่านใบหน้าเครียดขมึงมายังผม
“ผมขอโทษนะ ที่ทำให้คุณรู้สึกแย่ขนาดนั้น” น้ำเสียงติดจะเศร้าสร้อยอยู่ในทีเอ่ยออกมา อ้อมแขนของมันรัดตัวของผมแน่นกว่าเดิม ผมกอดตอบให้รู้ว่าผมจะไม่หนีไปไหน
“ผมรู้...พี่เชนเล่าให้ผมฟังหมดแล้ว” ผมพูดแล้วไถลตัวขึ้นไปให้ใบหน้าของผมกับของมันอยู่ในระดับเดียวกัน
“แต่คุณทำไม่สำเร็จหรอกนะ เพราะยังไงผมก็รักคุณฉกาจ...รักคุณยามมากกว่าตัวเองอยู่ดี” ผมว่า กดจูบไปทั่วใบหน้าของมันเหมือนที่มันชอบทำกับผม เจ้าตัวนอนยิ้มอย่างพึงใจ มือก็ลูบไล้ร่างกายของผมไปทั่ว
“ลุกไปอาบน้ำกัน ผมจะพาลงไปข้างล่าง”
ผมส่ายหัวหวือ บอกเป็นนัยว่าลุกไม่ไหว ร่างกายยังรู้สึกเพลียๆอยู่เลยตอนนี้
“เดี๋ยวผมอุ้ม” มันคะยั้นคะยอบอกแล้วเริ่มชันตัวขึ้น
“ไหวเหรอครับ” ผมถาม กลัวว่าคนตรงหน้าจะลำบาก และคำตอบที่ได้กลับมาทำเอาผมน้ำตาคลอ
“ให้ผมอุ้มคุณตลอดทั้งชีวิตยังได้เลย...”
.
.
.
“มานั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้ละหนู พ่อแม่ไปไหนหมด หือ” ชายชรานั่งยองลงข้างเด็กชายตัวเล็ก พลางนึกขำกับพฤติกรรมเลียนแบบ
“คุณยำพาพ่อนิดไปหาคุณหมอครับ” เสียงเจื้อยแจ้วตอบโดยไม่มองคนถาม เพราะสมาธิของเขาจดจ่ออยู่กับกองดินตรงหน้า มือป้อมๆจับช้อนพรวนของเล่นออกแรงขุดดินให้เป็นหลุม ก่อนจะคว้าเอาก้อนหินที่จินตนาการเอาเองว่าเป็นเมล็ดพืชใส่ลงไปพร้อมกับเอาดินฝังกลบ
“มาเอาเมล็ดของปู่ดีกว่าลูก” เขาพูดแล้วยื่นเมล็ดพืชให้แก่เด็กชายที่ยิ้มจนตาหยี
“ฮ้า...พี่โซ่ขุดดินเก่งมากเลย มาขุดให้หนูเล็กด้วยสิ”
โฮ่ง! เด็กชายหัวเราะชอบใจเมื่อได้ยินเสียงตอบรับ ก่อนจะตรงรี่เข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับสุนัขที่นอนหงายแอ้งแม้งบนกองดิน ชายชราได้แต่ยืนมองแล้วยิ้มจาง พลางนึกถึงใครอีกคนที่อยู่ในห้วงความคิดของเขามาโดยตลอด
...ตอนนี้พ่อมีความสุขแล้วนะแม่...
สายลมบางเบาพัดพา กลิ่นหอมหวานของดอกไม้ในสวนอบอวลไปทั่วบริเวณ ใครบางคนรับรู้ ถึงแม้จะทำได้แค่เพียงมองดู แต่เธอพร้อม...ที่จะปกป้องคุ้มครองให้คนในครอบครัวมีความสุขตลอดไป
…………………………..จบบริบูรณ์…………………………..
จบ แต่ยังไม่สุด เดี๋ยวมีตอนพิเศษที่จะเอามาลงทั้งหมด 4 ตอนด้วยกันนะคะ และเรื่องนี้จะมีภาคต่อ คือตัวละครในเรื่องนี้จะมีความเกี่ยวโยงกับเรื่องนู้น พระ-นาย ก็หาเอาอยู่ในเรื่องนี้ ใครคู่ใครก็จิ้นกันไปก่อน ฮ่าฮ่า เดี๋ยวจะมาสปอยเมื่อลงตอนพิเศษครบแล้ว ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามอ่านนะคะ เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งเลย และไม่คิดว่าพอแต่งแล้วจะมีความสุขมากมายขนาดนี้ ชอบเวลาที่ได้อ่านคอมเม้นต์ของทุกคน ฮือ เดี๋ยวเจอกันอีกทีในตอนพิเศษนะคะ
สวัสดีค่ะ
หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57) (อ่าน 782792 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก