kagehana : ขอบคุณคอมเม้นท์ทุกๆคนมากนะคะ ตอนนี้กำลังพยายามประคองให้กุบกิบไปอีกสักพัก ตีมือตัวเองไม่ให้ลากเข้าดราม่า อิอิ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ
-4-
“ไอ้ถัง ไอ้จิน มึงว่า... พี่ไผ่ชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ” อิชย์ที่นั่งพาดตัวลงมาบนโต๊ะเอาคางเกยกับหลังมือตัวเองเอ่ยถามขึ้นมา
“แบบกูมั้งสัด ถามไมวะ” รฐกรดูดโอรีโอ้นมสดดังซร้วบ พร้อมคว้าหยิบเกี๊ยวทอดที่วางอยู่หน้านภัสรพีมากิน ก่อนจะตามมาด้วยคำขอแบบเนียนๆ “นี่ไรวะอาลัว ขอกินคำ”
“เกี๊ยวทอดไง กินไปเลย ไม่ต้องขอก็ได้”
“สัดถัง กูถามดีๆ จินอะ มึงรู้ปะ” ใบหน้าของอิชย์งอง้ำก่อนจะหันไปหาเพื่อนอีกคน
“ขาว นมโตๆ ตาโต แก้มป่อง หุ่นเอ็กซ์ ผมยาวด้วย.....” จิณณ์ว่าแล้วเปิดแก้วกวาดกาแฟปั่นลงคอ “สเปคกู...ของพี่ไผ่ไม่รู้”
“เฮ้อ...” อิชย์ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “ไร้ประโยชน์จริงๆพวกมึง”
คนที่นั่งเงียบเป็นคุณชายอะไรก็ได้พูดขึ้นมาเบาๆ “ถ้าโฟมอยากรู้ก็ถามพี่ไผ่เลยสิ”
“ถูกกกกกกกกกกกกกก” รฐกรเสริม “ไมไม่ถามเองวะ ทำงุบงิบๆถามคนอื่นทำไม มึงคิดว่าถามกู กูจะรู้สเปคพี่ไผ่เหรอวะ”
“ก็กูไม่กล้า ห่า” คนตัวเล็กยิ่งทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“เม็ดโฟมชอบพี่ไผ่เหรอครับ” คิรากรที่นั่งเงียบๆมาตลอดเอ่ยถามเอาดื้อๆ
“อยากรู้เรื่องชาวบ้านอีกแล้ว” จิณณ์กัดเบาๆด้วยใบหน้าเฉยสนิท
“ก็... เดาเอา น่ะ” เขาตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ “ใช่ไหมล่ะ เม็ดโฟม”
อิชย์ไม่ตอบรับ แต่ก้มหน้าซุกกับแขนและโต๊ะซ่อนสายตาตัวเองออกจากเพื่อนๆในโต๊ะ
“เป็นเชี่ยไรครับน้องเม็ดโฟม เอาหน้าซุกแขนอย่างงี้ อยากกินอัลโป้ก็บอก เดี๋ยวพี่ถังซื้อแจกได้ ไม่ต้องรอพี่ไผ่” มือหนาของรฐกรแปะลงบนแผ่นหลังของเพื่อนแล้วเลื่อนขึ้นไปขยี้หัวเหมือนลูบลูกหมาหงอย
“เหี้ยถัง กูไม่ใช่หมา” คนตัวเล็กใช้แขนข้างที่ว่างปัดมือเพื่อนออก
“คุยอะไรอยู่วะ” เจ้าของหัวข้อสนทนาที่เพิ่งมาถึงถามเบาๆก่อนจะหันไปสั่งน้ำแดงโซดาเหมือนทุกครั้ง พชรนั่งลงข้างๆอิชย์แล้วลูบหลังลูบไหล่เบาๆ “โดนถังแกล้งเหรอ หน้างอเชียว เดี๋ยวเราตีถังให้นะ”
“อือ แกล้ง”
“เม็ดโฟมอยากรู้ว่าพี่ไผ่ชอบผู้หญิงแบบไหนน่ะครับ” คนที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วยเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา
“เหรอพี่คีย์...” พชรพึมพำรับคำแล้วก้มลงไปหาอิชย์ที่ดูเหมือนจะซุกตัวจนแทบจะม้วนไปในโต๊ะ “อยากรู้ไปทำไมล่ะโฟม”
“ก็... อยากรู้เฉยๆ...” เจ้าของชื่อและคำถามตอบเสียงเบา
“ตอบไปดิ ว่าน้องเม็ดโฟมชอบพี่ไผ่ เลิฟๆนะคะ ฮ่าๆๆๆ”
“สัดถัง คนจะคุยกัน หมาไม่เกี่ยว” พชรส่งสายตาดุใส่ แต่ดูไม่ค่อยเป็นผลนัก เพราะเจ้าตัวลอยหน้าลอยตา แกล้งทำเป็นกอดอ้อนจิณณ์ซบไหล่เอาหน้าไถแล้วเหล่มองอิชย์ยักคิ้วให้อย่างสะใจ
“ถังก็ ไปเกาะจินแบบนั้นเดี๋ยวก็มีคนเข้าใจผิดหรอก” นภัสรพีพูดขัดขึ้นมาบ้าง
“โห่อาลัว แมนๆอย่างกูใครจะเข้าใจผิดวะ ต้องอย่างไอ้โฟมนู่น”
“อ้าว ใครจะไปรู้” เจ้าของรอยยิ้มหวานตามชื่อพูดปัดไป
“กูง่วงละ จะกลับไปนอนแล้ว” อิชย์ลุกพรวดขึ้นก่อนจะหาวประกอบคำพูด
“พี่ไผ่ยังไม่ได้แดกน้ำเลย มึงรีบไปไหนวะ” จิณณ์บ่นลอยๆ แต่ก็มากพอที่จะทำให้อิชย์ที่ชักหน้าบูดนั่งลงทันที
“ขอโทษนะพี่ไผ่” เขาไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มจางๆให้กับร่างสูงที่อยู่เคียงข้าง
พชรยิ้มจางๆบอกอีกฝ่ายว่าไม่เป็นไร และเมื่อน้ำแดงโซดามาถึงโต๊ะเขาก็ปักหลอดแล้วดูดอย่างกระหาย “เดี๋ยวไปกินข้าวด้วยกันนะพี่คีย์ วันนี้ไอ้ถังเป็นเจ้ามือเอง”
“เพื่อนคร้าบบบ ถามกูยัง”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่เลี้ยงเองนะ เด็กๆยังไม่ต้องมาเลี้ยงพี่หรอก” คนที่อายุมากที่สุดรีบบอกปัดทันที
“หารกันเหมือนเดิมก็ได้ ไม่ต้องเลี้ยงหรอก เก็บเงินไว้ซื้อของในห้องดีกว่า ผมจะได้ไปอาศัยบ่อยๆ” จิณณ์สรุปให้ในที่สุด “จะกลับหอก่อนกิน หรือว่าจะกินเลยล่ะ กูอยากกินสุกี้กะทะร้อน”
“กลับหอก่อนได้ปะ กูอยากพักนิดนึง” อิชย์ตอบก่อนจะยกมือขึ้นบีบไหล่ตัวเองเบาๆ
“น้องโฟม” เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นจากข้างหลัง พชรหันกลับไปมอง เป็นชายหนุ่มสองสามคนในชุดเภสัช คนที่ตรงเข้ามาหายิ้มหวานให้อิชย์แล้ววางมือบนไหล่บีบเบาๆอย่างสนิทสนม
“ไม่ค่อยได้เจอกันเลย มาทานนมกับเพื่อนๆเหรอ” ชายหนุ่มผิวแทนตัดกับเสื้อกาวน์สั้นถามพร้อมรอยยิ้มสดใส
เจ้าของชื่อก้มมองมือที่จับไหล่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนยิ้มกว้าง “สวัสดีครับ... พี่แพท”
วศินยิ้มรับ “ไม่ได้เจอตั้งแต่ไปออกค่าย สบายดีนะ แล้ว...เย็นนี้ไปไหนรึเปล่า ไปทานข้าวกับพี่มั้ย”
“ผมไปกับพวกนี้ครับพี่แพท” ที่อยากจะพูดต่อว่าเลิกชวนผมเถอะเป็นอันเก็บเงียบไปเพราะไม่อยากจะเสียมารยาทกับรุ่นพี่
“.....โฟม กลับห้องกัน” เป็นเสียงทุ้มต่ำของพชรที่พูดขึ้น พร้อมกับฉุดมืออิชย์ให้ลุก “จิน ถัง เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน กูปวดหัว จะอ้วก”
พูดจบก็คว้าข้อมือเดินออกไปทันที แต่ไม่วายยังมีเสียงตะโกนตามมา “ไว้เจอกันนะน้องโฟม เดี๋ยวพี่ไปหาที่คณะ”
พชรหักห้ามใจตัวเองไม่ให้หันไปมองขู่รุ่นพี่เจ้าปัญหา เขาดึงมืออิชย์เดินออกไปที่รถแล้วสตาร์ท หยิบหมวกกันน็อคให้ใส่แล้วขับออกไปทันที
รฐกรที่เห็นทุกอย่างอย่างงงๆ ได้แต่พึมพำเบาๆ
“.....เชี่ยพี่ไผ่ หวงเพื่อนยังกะหมา...”
“โทษทีนะ เจ็บแขนรึเปล่า” คนขี่พูดเบาๆแล้วหันไปดูคนนั่งซ้อนในขณะที่มอเตอร์ไซค์ติดไฟแดง
“ไม่เจ็บ... ขอบคุณนะพี่ไผ่” อิชย์ขยับวงแขนที่กอดเอวอีกฝ่ายไว้ให้แน่นขึ้นขณะแนบใบหน้าเข้ากับแผ่นหลังกว้าง
คนถูกกอดได้แต่นิ่ง ไม่รู้หรอกว่าอากาศข้างนอกกายกับอุณหภูมิในตัวอันไหนร้อนกว่ากัน เมื่อกี้...เขายอมเป็นคนไม่มีมารยาท ลากเม็ดโฟมออกมาจากกลุ่มเพื่อน เพราะไม่อยากให้ไอ้หมอนั่นแตะต้องตัว เขารู้แค่ว่าสมองสั่งให้ตัวลากเพื่อนรักออกมา โดยไม่สนใจว่าใครจะว่ายังไง
“เราไม่ชอบพี่แพท เห็นแล้วหงุดหงิด” หงุดหงิด...ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรให้นั่นแหละ แค่มาโอบไหล่ จับหัวเพื่อนรักก็โคตรจะหงุดหงิดแล้ว
“อืม... โฟมก็ไม่ได้อะไรหรอก แต่ก็ขอบคุณนะ” เขาตอบกับแผ่นหลังที่แนบชิด
“โฟมโกรธเราที่ดึงตัวมามั้ย”
“ทำไมต้องโกรธล่ะ โฟมอยากอยู่กับพี่ไผ่มากกว่าพี่แพทอยู่แล้ว”
พชรยิ้มเมื่อได้คำตอบที่ต้องการ เขาออกตัวรถช้าๆ ขับพาคนที่ซ้อนนั่งกินลมเล่น เวลาที่ไม่เร่งร้อนเพราะเจ้าตัวจงใจจะให้มันหมุนช้าที่สุด...เพื่อจะได้อยู่กับคนที่ซ้อนไปนานๆ
“เพิ่งบ่ายสี่ จะแวะกินเค้กมั้ย”
“ก็ได้ แต่โฟมขี้เกียจไปที่คนเยอะๆ” อิชย์ตอบตามความจริง ไอ้เรื่องจะให้ไปไหนถ้าได้ไปกับพชรก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
“งั้นกลับหอก่อน เดี๋ยวหกโมงครึ่งจะได้ออกมากิน” ชายหนุ่มหักรถเลี้ยวกลับไปที่หอ เขาให้คนซ้อนลงด้านหน้าแล้วเอาเข้าไปจอด พชรเดินออกมาพร้อมกับของตัวเองและอีกคนในมือ “ไปห้องโฟมมั้ย ขอนอนหน่อยนะ”
“อื้อ นอนกัน” เขายิ้มให้กับร่างสูงก่อนจะยื่นมือไปเพื่อรับของของตัวเองมา
“เดือนหน้า เอกเรามีจัดไปทัศนศึกษานอกสถานที่ รู้สึกว่าจะไปบ้านเกวียนที่ภูคา ว่าจะชวนพวกเราไปด้วยกัน โฟมไปมั้ย”
“อื้อ ไปสิ” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานทันที เขาเอื้อมมือไปจับต้นแขนอีกฝ่ายไว้ขณะที่เดินขึ้นไปบนห้องด้วยกัน
“แล้ว.......” พชรเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อนั่งอยู่ในห้องเรียบร้อย โดยมีเจ้าของห้องนั่งพิงอยู่ข้างๆ เส้นผมกลิ่นหอมละมุนแตะอยู่ข้างแก้ม “ตอนที่นั่งคุยกัน...โฟมอยากรู้สเปคสาวที่เราชอบไปทำไมเหรอ”
“อยากรู้เฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก” อิชย์ตอบเสียงเบาโดยไม่ยกศีรษะออกมาจากไหล่ของอีกคน
“แล้วสเปคโฟมเป็นแบบไหนเหรอ”
“โฟม... ชอบคนใจดี” เขาเหลือบมองคนที่ยอมให้พิงคล้ายกับจะรอฟังว่าพชรจะถามอะไรต่ออีก
“ใจดีอย่างเดียวเหรอ”
“ก็... เป็นผู้ใหญ่...” ดวงตาคู่สวยกระพริบมองขณะที่เอ่ยตอบ
“ชอบคนแก่กว่าเหรอ...อืม...” พชรพูดเบาๆแล้วเอียงหัวซบลงบนเส้นผมนุมนิ่มเหมือนขนแมว เขาหลับตาลง ทุกอย่างเงียบไปจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น...และลมหายใจของอีกฝ่ายแผ่วๆ
“ก็ไม่ขนาดนั้น แค่มีนิสัยเป็นผู้ใหญ่กว่า...” อิชย์เอ่ยต่อเบาๆโดยที่ไม่ละสายตาไปไหน
พชรสบตาก่อนจะโน้มตัวเข้าหา....
มือใหญ่ประคองใบหน้าเรียวพลางไล้ปลายนิ้วแผ่วเบา ริมฝีปากสีอ่อนเผยอค้างอย่างเชิญชวนให้ถลำลึกลงในรสหวานหวามที่อยากสัมผัส เขาแตะจุมพิตบางเบาบนริมฝีปากบางๆ ก่อนจะเม้มแน่นสลับคลายออกจนคนถูกจูบครางเสียงหวาน
“เรารักโฟมนะ......”
“พี่ไผ่...” ดวงตาคู่สวยช้อนมองอย่างออดอ้อนขณะที่ยกปลายนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายที่ผละออกไป “โฟมก็... เหมือนกัน”
พชรแทนคำตอบด้วยจูบหวานๆอีกครั้ง ชายหนุ่มดึงร่างที่เล็กกว่าเข้ามากอด ฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไปตามแผ่นหนังเนียนใต้เสื้อนักศึกษา พชรแตะริมฝีปากอุ่นๆบนลำคอเรียว แล้วขบเม้มให้เกิดรอยสีชมพูเข้ม
“โฟม...เม็ดโฟม....” เสียงทุ้มครางชื่อเพื่อนรักแผ่วๆ
“อือ...พี่ไผ่...” เสียงครางหวานๆหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากของอิชย์สลับกับเรียกชื่อร่างสูงที่กอดตัวเองเอาไว้ แขนสองข้างยกขึ้นโอบรอบลำคอหนาพลางหลับตาลงราวกับอยากจะดื่มด่ำกับรสสัมผัสนี้ให้เต็มที่
“พี่ไผ่....พี่ไผ่....”
พชรกระพริบตาถี่ มองสบตาคนที่อยู่ตรงหน้า เขากระแอมเบาๆแล้วถอยตัวออกมาห่างจากอิชย์
บ้าเอ๊ย...คิดเป็นตุเป็นตะเสียได้
...ไอ้บ้าไผ่...
“โฟม...เอ่อ...เราหิวน้ำ เอาให้หน่อยสิ” พชรแกล้งไอเบาๆ ซ่อนใบหน้าที่คาดว่าจะแดงก่ำไว้ใต้ฝ่ามือที่ยกขึ้นมาปิด...อยากจะเอาหัวมุดพื้นให้ได้ ทำไมถึงคิดไปได้ไกลขนาดนั้นวะ
“น้ำเหรอ ได้สิ” คนตัวเล็กลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบเอาขวดน้ำที่แช่ไว้ออกมา “โฟมมีเรื่องจะสารภาพ...ล่ะ”
“เรื่อง...อะไรเหรอ”
“พี่แพทน่ะ...” อิชย์หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะส่งขวดน้ำให้ “เขา...มาจีบ”
สัด!!!!
พชรสบถในใจทั้งที่พยายามตีสีหน้าเรียบเฉย รู้อยู่แล้วว่าไอ้รุ่นพี่เภสัชไม่ได้มาซื่อๆใสๆ แต่ก็ไม่ได้นึกว่าจะกล้ามาจีบเพื่อนรักของเขาแบบนี้
ที่สำคัญ...แม่งไปจีบตอนไหนวะ!!!
“แล้ว...โฟมชอบเขาเหรอ” ชายหนุ่มใช้ความพยายามอย่างมากที่จะถามให้ดูเนียนที่สุด
เจ้าของห้องส่ายศีรษะรัวๆ “ไม่ชอบ แต่พี่เขามาดี ถึงได้ลำบากใจนิดหน่อย”
“แล้ว..ถ้าเขาดีมากขึ้นเรื่อยๆ โฟมจะชอบหรือเปล่า”
“ไม่ชอบหรอก...” อิชย์ยิ้มกว้างให้
“ใจคอจะอยู่เป็นโสดหรือไง” พชรพูดหยอก แต่ในอกกลับรู้สึกพองฟูอย่างประหลาด
“พี่ไผ่ล่ะ” เขาไม่ตอบคำถามแต่เลือกที่จะถามกลับแทน
“ก็...ไม่รู้สิ จะอยู่เป็นเพื่อน จนกว่าเม็ดโฟมจะมีแฟนแล้วกัน.....”
เพราะขีดเส้นไว้ว่าเป็นแค่เพื่อน...และจะไม่รุกล้ำให้อีกฝ่ายต้องลำบากใจ
ความรัก...มันไม่ได้ง่ายเหมือนในจินตนาการ
พชรยิ้มนิดๆแล้วลูบหัวเพื่อนรักเบาๆ “มีแฟนเมื่อไหร่ต้องบอกเรานะ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของอิชย์ดูหมองลงเล็กน้อย เพราะรู้ดีว่ามันคงไม่มีวันเกิดขึ้น “อื้ม...”
...ความรักที่ไม่อาจเป็นไปได้ตั้งแต่แรก
...ความรักที่มีให้กับผู้ชายที่เรียกว่าเพื่อน
To be continue...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
