- 15 -
(part1)
หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ผ่านมาได้ 5 วันแล้ว ผมอยู่อย่างปกติสุข แต่คนที่ดูเหมือนจะไม่ปกติก็คือไอ้หลาม
“สมน้ำหน้าแม่ง” ไอ้บูมที่เพิ่งไปตัดผมมาใหม่กระซิบด้วยน้ำเสียงสะใจ
ผมเอี้ยวไปมองคนที่นั่งอยู่มุมขวาหลังห้องเพียงคนเดียวแล้วยิ้มมุมปาก ใบหน้าขี้เล่นของมันดูอิดโรยและเหนื่อย เหมือนคนไม่ได้นอน ไอ้โทมันแยกตัวไปนั่งมุมซ้ายข้างหลังผม ผมจึงไม่เห็นมันแม้แต่หางตา แต่ช่างมันเถอะครับ มันจะนั่งไหนก็เรื่องของมัน คนสุดท้ายไอ้จ๊อบหัวฟู มันคงสับสนว่าจะเลือกนั่งกับใครดี แต่สุดท้ายแล้วมันก็เลือกที่จะนั่งกับไอ้โท
ส่วนพี่พลผมก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้างเพราะไม่เห็นพี่แกอีกเลย ได้ข่าวแว่วๆว่าเหมือนจะลาออก...
หลายครั้งที่ไอ้บูมมันพยายามจะสานความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้โทให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก็ล้มเหลวเพราะผมไม่ให้ความร่วมมือ รู้ทันมันก่อนตลอด อย่างเช่นวันก่อนตอนพักเที่ยง
‘เฮ้ยไปแดกข้าวที่คณะบริหารกัน’ ไอ้บูมชวนผมเสียงดังอย่างกับจะให้คนที่นั่งอยู่หลังห้องได้ยินด้วย แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรนอกจากเก็บของแล้วเดินออกไปนอกห้อง มารู้ตัวอีกทีว่าไอ้โทกับไอ้จ๊อบจะมากินด้วยก็ตอนบูมทักนั่นแหละ ผมเลยบอกมันไปว่า
‘กูไม่หิว มึงไปแดกเลย เจอกันตอนบ่าย’ แล้วก็เดินแยกออกมาเลย
หลังจากวันนั้นที่ไอ้โทมันได้รู้ความจริงจากปากพี่พลเอง มันก็ตีตัวออกห่างไอ้หลามทันที แต่ไอ้หลามมันก็ใช่ว่าจะยอมนะครับ ผมเห็นมันเดินตามไอ้โทจ้อยๆ จนวันต่อมานั่นแหละที่ไอ้หลามมันเลิกตามไอ้โทและทำตัวเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“อะนี่ไอดีพร้อมพาสเวิร์ดทุกอย่างของไอ้หลาม” ไอ้บูมมันยื่นกระดาษขนาดครึ่งเอสี่มาให้ผม ซึ่งระบุไอดีพาสเวิร์ดที่ใช้ในการลอคอินเข้าโซเชี่ยลเน็ตเวิร์คทุกๆอย่าง “มีเฟสบุคด้วยนะมึง ว่างๆลองเข้าไปดูดิ เผื่อเจอของดี”
คำพูดบอกใบ้ของมันทำเอาผมสงสัย คิดไว้ในใจว่าเย็นนี้สงสัยต้องลองเข้าไปดูซะหน่อย
ครืดดด ครืดดดด
“แหนะ ครายยยยยยย” ไอ้บูมรีบแซว แถมยิ้มกรุ่มกริ่ม ชะเง้อมองโทรศัพท์(ที่มันให้)ผม
“มองสไลด์ไปเถอะมึง” ผมบอกปัด ขี้เกียจตอบมันว่าไอ้เสียงครืดๆเมื่อกี้น่ะมันแจ้งเตือนว่าคนที่ผมกำลังหาเงินคืนตอบกลับมา
ไม่ต้องรีบคืนก็ได้
เอาเลขบัญชีมา
ผมไม่มีบัญชี โมเลิกเรียนกี่โมง เดี๋ยวผมไปหา
4 โมง
งั้นเดี๋ยวรอแถวๆหน้าคณะแล้วกัน
40 นาทีต่อมา ผมยืนรอปกป้องแถวๆหน้าคณะเผื่อที่เขาจะได้เห็นผมได้ถนัดๆ ไม่นานนักร่างสูงใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายก็เดินตรงเข้ามา
“รอนานมั้ย?”
“ไม่อะ...ในถุงมีเสื้อกับเงินค่ายา ขอบคุณมาก” ผมยื่นถุงไปให้แต่ปกป้องกลับมองมันเฉยๆ
“โมหิวมั้ย?”
“นิดนึง”
“งั้นไปหาไรกินกัน ผมเลี้ยงเอง” ปกป้องเดินนำไปแล้ว เขาไม่ได้ใส่ใจกับถุงที่ผมยื่นให้
เดี๋ยวก็ชิ่งไม่คืนซะเลยนิ
“อยากกินอะไร?” ปกป้องถามขณะที่พากันเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้ามหาลัย ซึ่งมีร้านอาหารหลากหลาย แน่นอนล่ะว่าทำเลหน้ามหาลัยเนี่ยดีสุดแล้ว ยิ่งเป็นร้านดังๆหรือร้านในตำนานนี่ลูกค้าแน่นเกือบทุกวัน
มองชื่อป้ายร้ายไปจนสุดลูกตา ผมเห็นมาทุกร้านแล้ว แต่เฉพาะบางร้านเท่านั้นแหละที่ผมเคยมาทาน
“อะไรก็ได้”
“งั้นชาบูมั้ย? ร้านนี้อะ” ผมมองตามที่ปกป้องชี้...ชาบู หลายๆคนอาจจะเคยกินบ่อย แต่สำหรับผมเคยมากินครั้งเดียวตอนปี1
“อืม” ผมตอบรับแล้วก้าวเข้าไปในร้าน พนักงานต้อนรับพาไปยังโต๊ะนั่งสำหรับ 4 คนทั้งๆที่ผมมากับปกป้องแค่ 2 คน คงเพราะโต๊ะว่างพอดี
เป็นโต๊ะเดิมที่ผมเคยมานั่งกินกับไอ้โท ไอ้หลาม ไอ้จ๊อบ และก็ไอ้บูม ครบแก๊ง ยังจำเสียงหัวเราะเฮฮาของพวกมันได้ ตอนคิดเงินนี่ผมโคตรสงสารพนักงานเพราะสภาพโต๊ะพวกผมบอกได้คำเดียวว่าเละ ไอ้บูมนี่ตัวดี มันเอาเบคอนดิบๆมาห่อไอศกรีมแล้วให้ทุกคนกิน ผมนี่แทบสำรอก ทนกินไม่ไหวจริงๆครับ มันแปลกๆยังไงไม่รู้ ส่วนไอ้คนที่มาดไม่เคยหลุดเวลาอยู่นอกสถานที่อย่างไอ้โทมีหรอมันจะแดก แค่พูดคำเดียวครับว่าเดี๋ยวเลี้ยง ไอ้บูมนี่แทบจะประเคนอาหารสุกๆดีๆให้กิน ส่วนไอ้หลามนี่มันเอาตะเกียบจิ้มลูกชิ้นแทนไมค์แล้วร้องเพลง ชาบู ชาบู ชาบูเหี้ยไรของมันไม่รู้ตลอด คือถ้าไม่ติดว่าหน้าตาดีไอ้หลามมันคงโดนไล่ออกจากร้าน และสุดท้ายไอ้จ๊อบ ไอ้ฟู นี่นั่งกินเงียบๆแต่สายตามองต่ำ พอพวกผมมองตามสายตาที่มันมองถึงกับร้องอ๋อ จะอะไรซะอีกล่ะครับ สาวที่นั่งโต๊ะตรงข้ามใส่ทรงเอสั้นพอนั่งมันก็ร่นขึ้นสูงจนแทบจะเห็นอะไรต่อมิอะไร
‘เก็บข้อมูลลงข้อมือเหรอวะ?’ ไอ้หลามถาม
‘เออ’ ไม่ปฏิเสธด้วยนะมึง
‘ไหนๆ’
‘โห่ไอ้บูม ช้าว่ะ เค้าเห็นกันทั้งโต๊ะละสัส’
พอไอ้บูมชะเง้อไปเท่านั้นแหละ
‘มิน่ากูได้กลิ่นปลาเค็ม’
‘สัสสสสสสสส กูแดกไม่ลงเลย ห่า พูดทำไมว้า’
‘ฮ่าๆๆๆๆ โทษทีๆ แต่กูว่าเค้าคงนั่งอ่อยไอ้โทมากกว่าว่ะ จ๊อบมึงไม่ได้แดกหรอกคนนี้’
...แต่นั่นมันก็เป็นแค่อดีต...
“โมกินไอ้นี่มะ ไม่กินผมกินนะ” ปกป้องชูตับที่สุกแล้วขึ้นมาจากหม้อ ควันยังลอยออกมาอยู่เลย
“กินเลยๆ” แค่ในถ้วยผมก็จะกินไม่หมดอยู่แล้ว
ต่างคนต่างทาน ไม่ได้พูดคุยอะไรกันสักเท่าไหร่ มีบ้างบางครั้งที่ปกป้องถามผมว่ากินนี่มั้ยกินโน่นมั้ย เอาอะไรเพิ่มรึเปล่า ไปๆมาๆผมถึงได้บอกกลับว่า
“ไม่ต้องถามแล้ว อยากกินไรเดี๋ยวตักเอง” พอผมพูดจบเหมือนคนตรงข้ามจะสะอึกไปนิดนึง “เราน่ะกินเยอะๆจะได้โตไวๆ”
“พูดไม่ดูตัวเองเลย”
“อะไรนะ?”
“อ่อป่าวครับ ผมบอกว่าอยากกินกุ้งจังเลย...กินเสร็จโมจะไปไหนต่อ?”
“ทำงานดิ” ผมตอบแบบส่งๆโดยลืมไปว่าไอ้เด็กตรงหน้านี่มันไม่รู้ว่าผมทำงานพิเศษ
“หะ งานไรอะ?”
“เด็กเสิร์ฟร้านอาหารนี่แหละ”
“โห ทำที่ไหน”
“แถวๆนี้แหละ”
“ไม่ดิ เอาชื่อร้าน”
“กุ้งเต้น”
“อ๋อออออ ทำถึงกี่โมง งานหนักมั้ย?” คราวนี้ถามรัวเลยครับ ผมก็ตอบเท่าที่จะตอบได้ สรุปสุดท้ายไหงกลับกลายเป็นว่าเดี๋ยวปกป้องจะขอไปสมัครทำด้วยก็ไม่รู้
“เห้ยเอาจริง? เหนื่อยนะ เลิกดึก อีกอย่างที่บ้านก็ไม่ได้มีปัญหาทางด้านการเงินนี่” ก็ดีนะครับที่ปกป้องมีความคิดที่จะช่วยแบ่งเบาภาระของคุณพ่อคุณแม่ แต่ผมละกลัวว่ามันจะกลายเป็นเพิ่มภาระให้ท่านต้องเป็นห่วงว่าลูกจะกลับดึกหรือทำงานหนักมากกว่าอะสิ ดูจากโหงวเฮ้งแล้วคงไม่เคยทำงานหนักมาก่อนแน่ๆ
“ไม่ได้มีปัญหาด้านการเงินแต่มีปัญหาด้านอื่นนี่...” อีกฝ่ายพูดเบาจนผมไม่ได้ยิน
“ว่าไรนะ?”
“คิดเงินมั้ย จะครบชั่วโมงครึ่งแล้ว” ผมพยักหน้าไปตามระเบียบ ได้กินของฟรีนี่มันอิ่มจริงๆครับ ฮ่าๆ ผมเดินออกมารอหน้าร้าน ปล่อยให้หน้าที่จ่ายเงินเป็นของปกป้องไป คือเอาจริงๆก็เกรงใจ แต่พอจะให้เงินอีกฝ่ายดันไม่รับ
“จะทำจริงๆ?” ผมถามเสียงสูงเพื่อทวนความมั่นใจของปกป้องอีกครั้ง
“อื้ม ไมอะ?”
ก็ไม่ทำไมหรอก..แต่รู้สึกแปลกๆ
“งั้นไปหอพี่ก่อนละกัน เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดแล้วพาไปร้าน”
เดินไม่ถึง 20 นาทีก็ถึงหอพักเก่าๆโทรมๆ แต่ปกป้องก็ไม่ได้พูดหรือมีทีท่ารังเกียจอะไร บางคนเขาแค่เห็นสภาพหอก็ไม่อยากเข้ามาข้างในละครับ แต่นี่ปกป้องกลับดูสนอกสนใจเป็นพิเศษ ผมจึงปล่อยเลยตามเลย
“ห้องแคบนะ ไม่มีแอร์ด้วย” ผมบอกขณะที่ไขกุญแจเข้ามา ปกป้องเดินไปนั่งบนเตียง มองไปรอบๆแล้วเอ่ยถาม
“อยู่คนเดียวหรอ?”
“อืมช่าย” ผมถอดเสื้อนักศึกษาแล้วแขวนไว้ เผยให้เห็นรูปร่างที่ผอมแต่ก็ยังมีเนื้อหนังนิดหน่อย แต่แล้วจู่ๆก็มีมือมาจับให้ผมหันไปอีกทาง
“หายแล้ว” มือหนาลูบไล้บริเวณหน้าท้องพร้อมถามอย่างเป็นห่วง
“อะ อืม” ผมตอบตะกุกตะกัก “เอามือออกได้แล้ว”
คือมันสยิวกิ้วยังไงไม่รู้ แบบร้อนวูบวาบช่วงท้องน้อยตอนที่นิ้วเรียวลากผ่าน
ปกป้องยังไม่ยอมปล่อย เขาจับแขนผมขึ้นมาดูเช่นกัน
“หายหมดแล้วน่า” ผมดึงแขนออกมา รีบหันหลังใส่เสื้อทันที ขืนอยู่ในสภาพนั้นนานกว่านี้ผมคงมองหน้าปกป้องไม่ติดแน่ๆ
โปรดติดตามตอนต่อไปเหมือนปัญหาจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี (มั้งนะคะ แพรหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น)
แต่ต่อไปคือเรื่องเครียดอีกเรื่องที่ทุกเทอมต้องเจอ นั่นก็คือ...สอบบบ อ๊ากกกกกกกกกก
สอบเสร็จราวๆวันที่ 22 น้า ขอหายตัวอาทิตย์ฝ่าๆ อึ๊บๆ ><
หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]] (อ่าน 735725 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก