- 14 -
(part1)
หลายวันมานี้ผมพยายามมองหาพี่พล แต่ก็ไม่เจอ พอไปถามรุ่นพี่คนอื่นๆก็บอกว่าพี่พลขาดเรียนมา 2-3 วันแล้ว โทรหาก็ไม่ติด แล้วแบบนี้ผมจะไปเค้นเอาความจริงจากใคร
ตอนนี้ผมกลับมาอยู่หอพักโทรมๆห้องเดิม ถึงแม้พื้นที่จะเล็ก แต่อยู่แล้วสบายใจกว่ากันเยอะ อ้อ ผมกลับไปทำงานที่ร้านกุ้งเต้นเหมือนเดิมแล้วนะ โดนดุนิดหน่อยว่าหายไปไหนมา ทีหลังถ้าจะลาออกต้องบอกล่วงหน้าอย่างน้อย 1 ปี ไม่รู้ว่าเฮียกวงพูดจริงหรือพูดเล่น
“แล้วสรุปแผนการแก้แค้นไอ้เหี้ยหลามที่มึงคิด จะบอกกูได้รึยัง?” ผมถามมันหลังจากที่ปิดโปรแกรมพาวเวอร์พ้อย ขณะนี้ผมกับไอ้บูมอยู่ห้องสมุดครับ ซึ่งส่วนใหญ่เวลาผมว่างๆก็จะมาที่นี่ ยิ่งถ้าเป็นช่วงที่งานรุมล้อมละก็ผมจะเอาผ้าห่มกับหมอนมานอนเลย ผมไม่ได้พูดเล่นนะ ใครๆเขาก็ทำกัน
“เออ กูกำลังจะบอกมึงเนี่ย เร่งจัง” มันวางปากกา มองซ้ายมองขวาก่อนจะเริ่มบอกวิธีการ “คือกูกะจะให้มันหน้าแหกตอนพรีเซ้นต์งานของอาจารย์กมล”
“ยังไงวะ?” ผมขมวดคิ้ว
“แม้งรักไอโทใช่มั้ย? เป็นเกย์แต่เสือกแอ๊บ แถมเล่นสกปรกกับมึง งั้นกูจะป่าวประกาศให้ทุกคนรู้เลยว่ามันเป็นเกย์” ผมยังทำหน้างง มันเลยพูดต่อ “กูจะแอบเปลี่ยนวิดิโอโฆษณาของมันให้เป็นคลิปเกย์ ล้างไฟล์งานของมันให้หมด”
“แล้วจะไปแอบเปลี่ยนตอนไหนวะ?”
“วันพฤหัสนี้แหละ มันต้องใส่งานมาในแฟลชไดรฟ์แน่ๆ เดี๋ยวกูจะขโมยแฟลชไดรฟ์มัน พอวันศุกร์ก็เนียนๆใส่กระเป๋ามันเหมือนเดิม” ไอ้บูมยักคิ้ว มั่นใจในแผนการตัวเอง “กูว่ายังไงพฤหัสนี้มันก็ไม่ได้พรีเซนต์หรอก อย่างน้อยพรีเซนต์ 15 นาที โดนวิจารณ์งานอีกครึ่งชั่วโมง 2 คนก็หมดคาบละ ในห้องมีตั้งกี่คน ไม่โดนไอ้หลามหรอก”
คิดตามที่มันพูดไปด้วยก็น่าจะจริง
“แต่ถ้ามันโดนพฤหัสนี้อะ?”
“ก็เดี๋ยวคิดแผนใหม่ จอบอ”
เออ ง่ายเนอะ ว่าแต่เรื่องจังไรๆไวเชียวนะมึง ทีเรื่องเรียนละไม่ทุ่มเทแบบนี้บ้าง
ผมกับไอ้บูมอยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลา ไปเรียน กินข้าว กลับบ้าน ก็เจอแต่มันนี่แหละ ผมชักจะเบื่อหน้ามันละเนี่ย ฮ่าๆ
ส่วนไอ้ 3 คนที่เหลือน่ะเหรอ...ช่างแม่งสิครับ ผมไม่อยากยุ่ง ต่างคนต่างอยู่
“มึงมีโทรศัพท์ใช้ยัง?” จู่ๆไอ้บูมก็ถามขึ้นมา ผมเหลือบมองมันก่อนจะสายหัว
โทรศัพท์ที่ไอ้โทมันซื้อให้ผมก็ทิ้งไว้ที่ห้องมันนั่นแหละครับ เครื่องเก่าก็โดนไอ้เหี้ยนั่นมันพังไปแล้ว ละผมจะเอาที่ไหนใช้? ทุกวันนี้แทบไม่มีใครติดต่อผมได้เลย จะนัดผมก็ต้องคุยกันในเฟสบุคเท่านั้น
“งั้นเอาไอ้นี่ไปใช้ก่อน” ไอ้บูมโยนโทรศัพท์เครื่องเล็กมาให้ “เครื่องเก่ากูสมัยม.ปลาย อย่าทำหายนะมึง กูละเบื่อจะติดต่อมึงทั้งทีก็ยากชิบหาย อะนี่แถมซิมที่กูไปแลกมาในเซเว่นให้ด้วย” ผมเอื้อมมือไปหยิบมาก่อนจะเอ่ยขอบใจเบาๆ
ก้มมองสิ่งของในมือด้วยความรู้สึกหลายอย่าง ไอ้บูมเป็นเพื่อนที่ดี ดีมากๆ คอยช่วยเหลือทุกอย่าง ไม่ทิ้งกันแม้ผมจะลำบากมีเรื่องทุกข์ร้อน แม่งก็ยังอยู่เป็นเพื่อนผม ไม่เคยทำร้ายผมแบบที่ใครบางคนทำ มันรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นยังมีบางอย่างที่ผมไม่อยากให้มันรับรู้ ไม่เคยคะยั้นคะยอถาม รอให้ผมพร้อมและเฝ้ารออย่างใจเย็น
“กูว่ากูจะย้ายเจอร์ว่ะ (Major)” นี่เป็นสิ่งที่ผมคิดมาหลายวัน ไม่ต้องถึงกับย้ายคณะ แค่ย้ายภาควิชาก็พอ อย่างน้อยๆจะได้ไม่ต้องลงเรียนวิชาเดียวกันไปตลอดจนจบปริญญา
“เห้ย ย้ายไปไหน? พูดเล่นพูดจริง?” ไอ้บูมมีสีหน้าตื่นตระหนก “แค่นี้มึงยอมแพ้แล้วเหรอวะ?”
“ก็ไม่เชิง” จะบอกว่าใจตุ๊ดหรือหนีปัญหาก็ได้ ถึงอยู่สู้ไปผมก็ไม่ได้อะไรกลับมาอยู่ดี ทุกวันนี้มาเรียนเหมือนมาทรมานตัวเอง เจอหน้าทั้งไอ้เหี้ยหลามและไอ้โทพาลอยากจะเข้าไปต่อยให้หายแค้นสัก 2-3 หมัด แต่ก็ทำไม่ได้ ต้องทนรับรู้สายตาสะใจของไอ้หลามกับสายตานิ่งๆเฉยชาที่ไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไรของไอ้โท
“แล้วกูอะ?” เจอประโยคนี้ผมถึงกับสะอึก
เออว่ะ ถ้าผมย้าย...แล้วไอ้บูมล่ะ? มันจะอยู่กับใคร ผมคิดถึงแต่ตัวเองโดยลืมนึกถึงคนที่อยู่เคียงข้างผมมาโดยตลอด ผมนี่มันแย่จริงๆ
“มึงจะย้ายตอนไหน? เทอมหน้าเหรอ?” ไอ้บูมไม่รอให้ผมตอบ “ถ้านี่มึงคิดว่าดีแล้ว...ก็แล้วแต่มึง กูไม่ห้าม”
“กู...”
“ไม่ต้องห่วงกู ไอ้พวกเหี้ยนั่นไม่กล้าทำไรกูหรอก” ผมมองมัน สายตามันบ่งบอกอย่างที่พูดจริงๆ “กูก็แค่อาจจะเหงาบ้าง”
“เห้อ กูขอโทษ แต่กูไม่รู้จะทำไงจริงๆว่ะ ไม่อยากเจอหน้าแม่ง ตอนแรกกูคิดจะย้ายมหาลัยด้วยซ้ำ แต่ก็เท่ากับว่าต้องนับหนึ่งใหม่ ค่าเทอมที่กูเสียไปก็เปล่าประโยชน์ อีกอย่าง กูไม่อยากรบกวนมึง ที่ผ่านมามึงช่วยกูไว้เยอะแล้ว ถ้าไม่มีมึงป่านนี้กูก็ไม่รู้จะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีมึงเรื่องมันอาจเลวร้ายมากกว่านี้ก็ได้"
"มึงจะย้ายไปภาคไหน”
“อาจจะย้ายไปคอนโทรลว่ะ” ผมเล็งๆไว้แล้ว ดูจากเนื้อหาหลักสูตรวิศวกรรมระบบควบคุมเป็นเอกที่ต้องใช้วิชาคณิตศาสตร์ในการประยุกต์ใช้เยอะ ซึ่งต่างจากวิศวกรรมปิโตรเคมีมากที่เรียนเกี่ยวกับวัสดุพอลิเมอร์ แต่เนื่องจากผมเพิ่งอยู่ปี 2 เลยยังไม่ได้ลงลึกในส่วนของวิชาภาคมากเท่าไหร่นัก ถ้าหากผมย้ายตอนนี้ผมก็จะยังทันเก็บวิชาภาคคอนโทรลอยู่
“งั้นเดี๋ยวกูย้ายด้วย”
“ก็เหี้ยละ นี่มันปัญหาของกู มึงจะย้ายตามมาทำไมวะ?”
“กูเหงา...นี่ก็ปัญหาของกูเหมือนกัน” เออ ดูมันเถียงสิครับ
“กูเป็นห่วงมึงนะ” ผมบอกมัน
“ห่วง? เรื่องไรวะ?”
“เดี๋ยวมึงเรียนไม่ไหว”
“โธ่ สัส มึงคิดว่าที่กูเรียนอยู่ทุกวันนี้รู้เรื่องงั้นสิ? สอนกูแค่ในกรอบ ออกข้อสอบ around the world” ได้ทีแม่งบ่นยาวเลยครับ “มึงจะไปทำเรื่องเมื่อไหร่บอกกูด้วยละกัน เดี๋ยวกูมานะ เจอกันที่ห้องเลย” มันลุกขึ้น เก็บของอย่างรวดเร็ว
“อ่าว ไปไหนวะ? อีก 15 นาทีก็เข้าเรียนแล้วนะเว้ย”
“พ่อตาม” ไอ้บูมตอบแค่นั้นก่อนจะลุกจากไป
และแล้ววันที่ต้องพรีเซนต์งานก็มาถึง ใจผมนี่เต้นรัว มือเย็นเฉียบ ผมคิดว่าคงไม่ใช่แค่ผมหรอกครับที่มีอาการแบบนี้ ทั้งห้องก็คงจะเป็นเช่นกัน ยกเว้นไว้คนนึง...หลังห้อง ที่ดูท่าทางไม่ตื่นเต้นอะไร นั่งนิ่ง สงบราวกับการพรีเซนต์งานครั้งนี้เป็นเรื่องธรรมดา
“ครูทำสลากไว้เรียบร้อยแล้ว” อาจารย์กมล ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมโถแก้วที่ข้างในบรรจุกระดาษม้วนไว้เต็มโถ “ในกระดาษเล็กๆแต่ละใบจะเป็นเลขรหัสนักศึกษา หากครูขานเลขรหัสคนใดขอให้ออกมาหน้าชั้นเรียนและนำเสนอสิ่งที่เตรียมมาด้วยค่ะ”
สิ้นคำอาจารย์ก็วางไมค์แล้วนำมือล้วงลงในโถแก้ว ช่วงเวลานี้นักศึกษาทั้งห้องเงียบกริบ แม้แต่เสียงลมหายใจก็ไม่ได้ยิน อาจารย์ควานหาอยู่สักพัก จนในที่สุด...
“55484xxxxx เชิญค่ะ มีเวลาเตรียมคอมพิวเตอร์หรือเอกสารต่างๆ 10 นาที และเวลาในการนำเสนออีก 20 นาที”
ฟู่วววว รอดตัวไป ไม่ใช่ผมครับ
“เห้ย กูเห็นแฟลชไดรฟ์ไอ้หลามละ” ไอ้บูมเอียงตัวกระซิบบอกผม “ถ้าคนต่อไปไม่ใช่ไอ้หลามอีก อาทิตย์หน้ามึงเตรียมเห็นคนโดนด่าได้เลย”
ผมนั่งเงียบๆฟังเพื่อนหน้าห้องพรีเซนต์งานจนจบ และเมื่อจับสลากผู้โชคดีคนต่อไปก็ยังไม่ใช่ไอ้หลามอีก ตรงนี้ไอ้บูมถึงกับยิ้มออกมาน้อยๆเลยครับ
“ว่าแต่มึงจะขโมยยังไง?”
“Back to basic ... แกล้งเดินชนให้ของมันหล่น แอบหยิบแฟลชไดรฟ์มา แค่นั้นแหละ หึหึ” เอ่อ เบสิคไปเปล่าวะเพื่อน
ผมหันหลังไปมองไอ้เหี้ยหลาม มันนั่งสบายใจเฉิบ แต่สักพักขณะที่เพื่อนกำลังพรีเซนต์อยู่นั้นมันลุกขออาจารย์ไปเข้าห้องน้ำ แถมมันยังหยิบกระเป๋าที่เป็นแฟ้มใส่ชีทลายเท่ห์ๆออกไปอีกด้วย
ไม่รู้สมองส่วนไหนสั่งการ รู้ตัวอีกทีผมก็ลุกตามมันออกมานอกห้องแล้ว ไอ้หลามมันเดินไปเข้าห้องน้ำจริงๆ คงเพราะโชคเข้าข้าง ในห้องน้ำไม่มีใครเลย แถมมันยังวางแฟ้มสีดำไว้ตรงอ่างล้างมือด้วย ส่วนมันจะปลดทุกข์หนักหรือเบาก็เรื่องของมันครับ
ผมรูดซิปแฟ้มอย่างเบามือที่สุด ควานหาเจ้าสิ่งเล็กๆที่เรียกว่าแฟลชไดรฟ์...และในที่สุดก็เจอ ผมรูดซิปกลับและวางแฟ้มให้เหมือนเดิม เดินกลับมาที่ห้องราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทุกอย่างมันดูง่าย จนบางทีผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามันง่ายไปรึเปล่า แต่ก็ช่างเถอะครับ จะไปแอบขโมยโดยวิธียากๆทำไม
“อะ” ผมเลื่อนแฟลชไดรฟ์สีดำไปให้ไอ้บูม โดยที่สายตาจับจ้องหน้าชั้นเรียน
“เหยดดดดดดดด” ไอ้บูมอุทานเบาๆ “มึงไปเอามาได้ไงวะ”
“กูเก่ง”
ไม่นานนักผมได้ยินเสียงเปิดประตู ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงเป็นไอ้หลามแน่นอน ผมพยายามเงี่ยหูฟังว่ามันจะพูดอะไรเกี่ยวกับแฟ้มรึเปล่า แต่ก็ไม่มีเลย มันไม่ได้สงสัยอะไร
หารู้ไม่แฟลชไดรฟ์ของมึงน่ะ อยู่ที่กูแล้ว หึ
พอหมดคาบไอ้บูมก็ขอตัวไปปฏิบัติภารกิจทันที ส่วนผมก็ต้องเตรียมตัวไปทำงานที่ร้านกุ้งเต้นเหมือนเคย เดินกลับมาที่หอพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เมื่อเดินเข้ามาใกล้ก็พบกับรถคันหรูที่ไม่เหมาะกับการจอดในละแวกนี้
คุ้นตายังไงไม่รู้แหะ
ผมจึงเดินต่อ แต่เมื่อเข้าไปใกล้ทางเข้าหออีกนิดนั่นแหละ...แม้คนๆนั้นจะหันหลังผมก็จำได้ดี
ไอ้โท
มันมาทำอะไรที่นี่?!
พลันในหัวสมองผมก็มีภาพที่มันร้ายผมเข้ามาเป็นฉากๆ ทั้งตอนทีมัดผม ปิดตาผม ให้ผมทำสิ่งที่น่าละอาย ถ้าไม่ถูกใจมันจะอารมณ์ร้ายยิ่งกว่าเดิม และก็กลายเป็นผมที่ต้องรองรับอารมณ์ร้ายๆนั่น ไม่กี่วันที่ผ่านมาผมยังบอกตัวเองว่าดีขึ้นแล้ว มันจะไม่มายุ่งกับผมอีก แต่นี่อะไร...การที่มันมายืนอยู่หน้าหอผมแบบนี้คือผมจะต้องโดนแบบเดิมอีกใช่มั้ย?
ไม่! ผมจะไม่อยู่ให้มันทำเรื่องเหี้ยๆกับผมอีก จิตผมเหมือนโดนหลอกหลอน หวาดระแวง กลัวที่จะต้องเผชิญหน้ามันเพียงลำพัง
โดยไม่ต้องคิด ผมหันหลังกลับทันที ตัดสินใจไปที่ร้านกุ้งเต้นเลย เสื้อพงเสื้อผ้าไม่ต้องเปลี่ยน ไปทั้งๆชุดนักศึกษางี้แหละ โดนเฮียกวงด่านิดหน่อยไม่เป็นไร
หวังว่ามันคงไม่ตามไปถึงร้านหรอกนะ
ไอ้โทไม่ได้ตามมาถึงร้าน แต่ก็อดระแวงไม่ได้จนต้องคอยสอดส่องโต๊ะโน้นโต๊ะนี้ว่ามีใครคนไหนที่หน้าคล้ายมันรึเปล่า เมื่อถึงเวลาเลิกงานผมยอมเสียเงินค่ารถเมล์ดีกว่าใช้ทางลัดด้านหลังหอ ที่ที่มันเคยมาดักเจอผม
“หนูๆ หนูโม” เสียงเรียกของผู้หญิงวัยสูงอายุทำให้ผมชะงักก่อนจะก้าวขาขึ้นบันได ผมสำรวจเรียบร้อยแล้วละครับว่าไอ้โทมันไม่ได้ป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้แน่ๆ ก็นี่มันเลยเวลาเที่ยงคืนแล้ว
“ครับ?” ผมขานรับ
“มีคนฝากมาให้” คุณยายยื่นถุงเล็กๆสีน้ำตาลมาให้ผม
“จากใครเหรอครับ?”
“ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ” คุณยายตอบแค่นั้นก่อนจะนั่งลงดูทีวีเครื่องเก่าๆตามปกติ ผมมองถุงเล็กๆในมืออย่างสงสัย น้ำหนักเบา จับรูปร่างคร่าวๆเป็นแท่งขนาดนิ้วโป้ง
“ขอบคุณครับ”
ผมเดินขึ้นห้องพร้อมกับแกะถุงสีน้ำตาลไปด้วย
แฟลชไดรฟ์?
ตัวผมชาวาบทันทีที่หัวสมองดันคิดเรื่องร้ายๆออกมาเช่น ในแฟลชไดรฟ์นี้มันอาจจะมีคลิปโป๊ของผม นั่นทำให้ผมรีบเดินจนแทบจะกลายเป็นวิ่งไปเปิดประตูห้อง
จัดแจงเปิดคอมพ์เสียบเข้าช่องusb ผมรอให้เครื่องสแกนเล็กน้อย ก่อนที่จะคลิกขวาแล้วกด open
“...”
มันไม่ใช่คลิปโป๊ของผมหรือของใครทั้งนั้น ในนั้นเป็นไฟล์ที่ต่างจากที่ผมคิดไว้มาก
ไอคอนสีส้มๆที่ทุกคนรู้จักดี...Power Point และไอคอนสีฟ้าๆ...Microsoft Word ผมตัดสินใจคลิกเข้าไปดูพาวเวอร์พ้อยก่อน มีสไลด์ประมาณ 20 หน้า เนื้อหาเป็นหัวข้อที่อาจารย์กมลสั่งให้ทำเป็นงานเดี่ยว ผมเลื่อนขึ้นลงอ่านอย่างคร่าวๆ เนื้อหาดีกะทัดรัด จัดหน้าตกแต่งสวยงาม เพียงแค่อ่านบนสไลด์ก็พอจะเข้าใจ ผมหันมาเปิดเวิร์ดบ้าง ตัวหนังสือเต็มหน้าอธิบายแต่ละจุดอย่างละเอียด เหมือนไว้เพิ่มเติมควบคู่ไปกับพาวเวอร์พ้อย เลื่อนลงอ่านจนบรรทัดสุดท้าย
...ขอโทษ...สำหรับผู้ที่เคยอ่านเรื่องนี้มานานมากกกกกกแล้ว
ถ้าไม่อยากอ่านใหม่ รบกวนย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่ตอนที่ - 12 - (part2) เลยค่า
- 12 - (part2)
- 13 - (part1)
- 13 - (part2)
แต่ถ้าให้ดีแพรแนะนำอ่านใหม่ตั้งแต่บทแรกเลยค่า แหะๆ
หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]] (อ่าน 735715 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก