หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : ร้อยบ่วง ห้วงรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14

[blanchet]

พี่หมอพูดถูก ใหญ่แยกแยะหน่อยสิว่าอะไรถูกผิด
อ่านไม่จุใจเลยอิอิ สู้ๆนะคะ

[403]

สงสัยว่าไอ้บ้าใหญ่จะไปหลงรักน้องเมฆตอนไหน โหดได้โหดดี

[IRIS]

พี่หมอพูดถูกทุกคำเลย ถ้าอิคุณใหญ่ใช้สติปัญญาไตร่ตรองซักนิด ก็จะคิดได้ว่ามันคืออุบัติเหต แก้แค้นซะยังกับเมฆเป็นคนตัดสายเบรกงั้นแหละ

[kms]

ชอบพี่ใหญ่ เชียร์พี่ใหญ่

[railay]

 

[Baitaew]

สงสารอ่ะ ฮืออออออออ 

[HiMeKun]

 

เย้ กลับสู่ปัจจุบันอัน ท้องอืด ( เต็มไปด้วยมาม่า ) ต่อแล้ว  >_<

น้องเมฆจะเจออะไรให้ช้ำใจอีกน๊าา  อิพี่ใหญ่จะแต่งงานจริงๆหรอ ?!

จะเอาลูกสาวช้านไปเป้นเมียน้อยง้านเร๊อ!!?!

รออ่านตอนลูกชั้นเค้าเอาคืนอยู่นะ  T^T

พี่ใหญ่  แกต้อง เจ็บปวด!!!!

 

[Maytbb]

พี่ใหญ่โรคจิต  แต่ก็ชอบ 

[HanATarO]

รู้สึกอึดอัดทั้งเรื่องของอดีตที่ผ่านมาและอึดอัดกับตอนปัจจุบันที่กำลังเป็นอยู่

คือ อิพี่ใหญ่ ที่ พี่หมอ เค้าพูดเนี่ยก็ช่วยระลึกคิดหน่อยได้มั้ยค่ะ

อิพี่ฟ้า แกก็คงไม่ยากตายหรอกค่ะ แต่เพราะมันเป็นอุบัติเหตุนี่นา ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก

ช่วยทำความเข้าใจกับเรื่องที่กับเกิดขึ้นสักนิดเถอะ

สงสาร เมฆ จัง

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อออออ T^T

[cavalli]

 

[mystery Y]

เฮ้อ~ อยากอ่านตอนหวานๆบ้างอ่ะ

[na-au]

คนแก่จะรออ่านตอนต่อไป

 

[สมาคมโคแก่]

รอกินมาม่า คืนนี้จะได้กินไหมน้อ

[N_N]

  :z3:ไอ้บ้าใหญ่นิแค้นฝังหุ่นจริงๆเว้ย

[maru]

รอค่ะ

[preaw-sm]

เรื่องนี้สงสารทุกคนในเรื่องเลย เมฆที่เป็นเด็กทำไปเพื่อความเอาชนะทั้งนั้น เลยเกิดดราม่าตามมา TT

[maru]

รอค่ะ

[everlastingly]

คนอ่านรู้สึกสงสารทุกๆ คนในเืรื่อง แต่ถ้าจะถามว่าใครผิดก็คงเป็น "เมฆ" เต็มๆ แต่ก็อย่างที่เมฆบอกไปว่า "ไม่ได้อยากจะให้มีใครเสียชีวิตซะหน่อย ถึงแม้จะไม่ชอบก็ตาม" แต่เหตุการณ์ก็กลับกลายมาเป็นเหมือนบ่วง เหมือนเงื่อนที่พี่ใหญ่มาสานต่อมันขึ้นมา กลายเป็นวัฏจักรที่ไม่จบไม่สิ้น น่าจะไตร่ตรองดีๆ ตามที่พี่หมอพูดอ่ะนะ
ป.ล.ตามความรู้สึกแล้ว คนอ่านไม่เห็นหนทางใดเลย ที่พี่ใหญ่จะมาลงเอยกับเมฆได้ ไอ้ที่ทำไปก็เพราะแค้นทั้งนั้น ถ้าจะให้เปลี่ยนมารักแทนก็จะยังไงๆ อยู่ เพราะเมฆเป็นคนทำให้พี่ใหญ่ต้องสูญเสียแฟนไป แล้วจะรักกันได้ยังไง ถึงพี่ใหญ่จะให้อภัยแล้วก็ตามเถอะ

[toy]

       รออยู่นะครับ 

[loveview]

แอบมาดันค้าาา

[pita]

……………………..18………………..

“เฮ้ยพี่ เป็นไรเนี่ยเหม่อแต่เช้าเลย” เสียงทักของไอ้ไม้เอ่ยขึ้น ก่อนที่คนทักจะจ้องหน้าผมเขม็ง

“เปล่า ไม่มีอะไร ง่วงนอนน่ะ” ผมตอบพลางแสร้ง ถูพื้นต่อถึงแม้ว่าตอนนี้จิตใจมันจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวกับร่องกับรอยเท่าไหร่

“ไงมึง มาแต่เช้าเลยนะเว้ย” ไอ้เล็กที่เพิ่งมาถึงพร้อมกับลูกค้า “ประจำ”เอ่ยทัก

“เออ ใครจะเหมือนมึงล่ะตั้งแต่มี สามีเป็นตัวเป็นตนเนี่ย มาสายขึ้นทุกวัน” ผมเอ่ยแซว ก็ตั้งแต่พวกมันสองคนเลิกเกลียดแล้วหันมารักกันเนี่ย มันก็หวานไม่เกรงใจสื่อกันเลยสักนิด ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แถมเวลาที่ไอ้เล็กมาทำงานที่ร้าน ไอ้คุณวัตมันก็ยังตามมาเฝ้าไม่ยอมไปไหน นี่ผมก็กำลังคิดอยู่เลยนะครับว่ามันไม่มีงานมีการทำหรือไง

“เชี่ย แซวกู ” ไอ้เล็กแหวลั่น พลางค้อนให้ผมด้วย มึงจะรู้ไหมว่ะเพื่อนว่ามึงสาวขึ้นทุกวัน ตั้งแต่มีลูกมีสามีเนี่ย

“เอ๋า ถ้าไม่อยากให้กูแซวมึงก็เอาสามีมึงไปเก็บดิ มานั่งเฝ้าทุกวันแบบนี้ เบื่อขี้หน้าว่ะ” ได้ทีแขวะไปหนึ่งดอกบอกก่อนนะถึงตอนนี้ไอ้วัตจะกลายเป็นสามีเพื่อนสนิทแต่ความหมั่นไส้ก็ยังมีอยู่นะครับ

“อ้าว เฮ้ยๆๆ ไอ้เมฆ กูจะมานั่งนี่เกี่ยวไรกะมึงว่ะ กูจะมาเฝ้าเมียนี่มันผิดหรือไง” ไอ้วัตโพลงขึ้นมาก่อนจะยักคิ้วกวนผมไปด้วย

“อ้าว เชี่ยนี่ อยากมีเรื่องเหรอห่ะ!!” ผมแหวลั่น คันไม้คันมือไม่ได้ต่อยกันมานานแล้วเอาสักหน่อยน่าจะดี

“เอาไหมล่ะๆ”

“เฮ้ย!! พวกมึงสองคนน่ะ ไปกัดกันข้างนอกไป กูรำคาญ แม่ง!!!” ไอ้เล็กตวาดลั่นก่อนจะจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง

“ชิ เออ ทุกวันนี้กูผิดตลอด ใช่ซี๊กูมันแค่เพื่อนนิ หึ กูงอน” ผมบอกพลางสะ   บัดบ๊อบเข้าหลังร้านไป





“เมฆ” เสียงเรียกของไอ้เล็กดังขึ้นข้างหลัง ก่อนที่มือของเพื่อนสนิทจะวางลงบนบ่า

“มึงเป็นอะไรหรือเปล่ากูว่าพักนี้มึงแปลกๆนะ” มันถามเสียงนุ่ม มันก็คงพอจะดูออกมั้งครับว่าไอ้ที่ผมยิ้มทุกวันนี้มันคือการ “เสแสร้ง”

“เปล่า กูไม่เป็นอะไรน่า ” ผมบอกปัด

“เชี่ยเมฆ!! กูเป็นเพื่อนมึงนะ เป็นมาตลอดชีวิตด้วยทำไมกูจะดูไม่ออกว่ามึงกำลังฝืนยิ้มอยู่ มีอะไรมึงก็บอกกูมาเถอะ กูเป็นห่วงมึงมากนะเว้ย” มันบอกเสียงเครียด

“เล็ก กูขอเวลาอีกหน่อยได้ไหม กูยังไม่พร้อมจริงๆ”

“แล้วมึงจะขอถึงเมื่อไหร่ กูจะอกแตกตายอยู่แล้วนะเว้ย!! เมฆกูเป็นห่วงมึงนะ กูเป็นห่วงมึงจริงๆ มีอะไรบอกกูหน่อยได้ไหมว่ะ” มันบอกอย่างอ่อนใจ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเล่า แต่ผมกลัว กลัวว่ามันจะเกลียดผม

“เล็ก กู…”

“ช่างเถอะ เอาเป็นว่ากูจะไม่คาดคั้นมึงแล้วกัน แต่กูจะบอกให้มึงรู้ไว้อย่างนะว่ากูเป็นห่วงมึงมาก” มันบอกเสียงเครียดก่อนจะเดินออกไป ผมควรจะบอกมันดีไหม ควรจะบอกมันหรือเปล่า ว่าผมกำลังทุกข์เรื่องอะไร




“ลูกพี่ ได้เวลาเปิดร้านแล้วนะคร้าบบบบบบบ” ไอ้ไม้เจ้าเก่าวิ่งมาบอกก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง เป็นไอ้ไม้นี่มันก็ดีนะครับดูมันอารมณ์ดียิ้มได้ตลอดเหมือนไม่มีเรื่องทุกข์ใจอะไรบ้างเลย

“เป็นแกนี่มันก็ดีนะไว้ ดูไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนดี”

“เหอะ มันก็ไม่แน่หรอกพี่ คนบางคนก็เลือกที่จะซ่อนน้ำตาไว้ ภายใต้รอยยิ้ม บางครั้งคนที่ยิ้มกว้างที่สุดอาจจะร้องไห้ดังที่สุดก็ได้ ใครจะไปรู้” ไอ้ไม้บอกเสียงเบา

“เฮ้ยๆ อารมณ์ไหนของแกว่ะเนี่ย” ผมมองอีกคนด้วยความงง มันจะมาปรัชญาชีวิตอะไรกันตอนนี้

“เปล่าหรอกพี่ผมก็มั่วไปเรื่อย ไปเถอะพี่ ได้เวลาทำมาหากินแล้ว” มันบอกก่อนจะลากผมออกมาจากหลังร้าน





ผมถอนหายใจด้วยความเซ็งเพราะวันนี้ทั้งวันไอ้เล็กมันไม่ยอมพูดหรือมองหน้าผมสักนิด เดินใกล้มันก็ทำเมิน คุยด้วยมันก็ทำเป็นไม่ได้ยิน นี่ผมกำลังโดนมันงอนอยู่ใช่ไหมครับ

“เล็ก มึงจะไม่พูดกับกูจริงๆเหรอ” ผมถามอีกคน มันแค่ปรายตามองก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง

“เดี๋ยวสิ คุยกับกูก่อน” ผมง้อ สำหรับผมไอ้เล็กคือคนที่สำคัญที่สุด เพราะผมมีมันเป็นเพื่อนอยู่คนเดียว

“เฮ้ยๆๆ ไรว่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนที่ไอ้วัตจะวิ่งเข้ามาดึงมือผมออก

“มึงทำไรว่ะไอ้วัต” ผมเอ่ยถาม

“ก็มึงจับมือเมียกูทำไมล่ะ”

“มึงจะทำไม กูจับมือไอ้เล็กมาสิบกว่าปีแล้วนะเว้ย อย่าว่าแต่จับมือเลย แก้ผ้าอาบน้ำก็ยังเคย มึงอ่ะไม่ทันกูหรอกเว้ย” ผมบอก สะใจชะมัดที่เห็นคู่อริเก่าหน้าเขียว ดูท่าจะโกรธจัด นะนั่น

“จริงเหรอ เล็กมึงกับมันเคยแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันด้วยเหรอ” มันถามไอ้เล็กเสียงขุ่น

“เออ” ไอ้เล็กตอบ ก่อนจะมองหน้าแฟนจอมขี้หึงของมันอย่างเซ็งๆ

“งั้นวันนี้ ลางานเลย” ไอ้วัตสั่ง

“ทำไมกูต้องลา” ไอ้เล็กถามกลับ

“กลับบ้าน กูไม่ให้มึงอยู่ใกล้ไอ้เมฆแล้ว”

“ทำไมอีกว่ะ”

“ก็กูหึง!!!” ไอ้วัตบอกเสียงดัง ผมเผลอหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ ไอ้สองผัวเมียนี่มันฮาดีเว้ย ฮ่าๆ

“ไอ้วัต บอกกี่ครั้งแล้วว่ากูกับไอ้เมฆเป็นแค่เพื่อนกัน ถ้ามึงยังงี่เง่าแบบนี้นะ คืนนี้กูจะไปนอนห้องลูก !!!” ไอ้เล็กยื่นคำขาด แล้วไอ้วัตจะทำไงเหรอครับก็จ๋อยสนิทไงกลับไปนั่งหน้ามุ่ยเรียบร้อยฮ่าๆๆ สะใจ ไม่ได้เห็นสีหน้าแพ้ราบคาบแบบนี้ของมันมานานมากแล้ว

“หัวเราะอะไรห่ะ เรื่องกูกับมึงก็ยังไม่จบนะเว้ย” ไอ้เล็กตวาดลั่น

ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เป็นไงเป็นกันสิน่า ถึงเวลาที่ไอ้เล็กควรจะได้รู้ความจริงสักที

“เล็ก เอาเป็นว่าเลิกงานเดี๋ยวกูบอก โอเคไหม”

“มึงจะบอกกูแน่นะ”

“แน่ดิ”

“ทุกเรื่องนะเว้ย ห้ามปิดบัง ห้ามกั๊ก เข้าใจไหม” มันสั่งเสียงเข้ม ไอ้นี่สงสัยติดเผด็จการมาจากบ้าน

“เออ มึงอยากรู้อะไรกูก็จะบอกหมดเลย”

“ดีมากเพื่อนรัก หลังเลิกงานกูจะรอฟังนะ” มันบอกอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินไปทำงานต่อ






หลังเลิกงานผมโดนไอ้เล็กกักตัวไว้อย่างกับผู้ร้ายฆ่าคนตายแถมยังบังคับให้ผมขึ้นรถไปบ้านมันอีก มันบอกว่ากลัวผมหนี

“เอาล่ะ มีอะไรมึงบอกกูมาให้หมด” มันถามทันทีที่ถึงบ้าน (สามีมัน)

“คือ กูว่ามึงช่วยเอาสามีมึงไปไกลๆกูหน่อยได้ไหม บอกตรงๆเห็นหน้าแล้วอารมณ์ขึ้นว่ะ”ผมบอกอีกคนก่อนจะปรายตามองไอ้วัตที่นั่งทำ
หน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆไอ้เล็ก

“วัต กูว่ามึงไปช่วยสอนการบ้านพีพี ดีกว่านะ” ไอ้เล็กบอกก่อนจะหันไปยิ้มให้ไอ้วัต

“แต่ว่ากู..”

“วัต” ไอ้เล็กบอกเสียงเย็นแต่หน้ายังยิ้มหวานอยู่ บอกตรงๆว่า น่ากลัวมาก!

“เออ ก็ได้ว่ะ “ ฟอด มันบอกก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มไอ้เล็กฟอดใหญ่ ประเด็นคือมันสองคนไม่อายผมเลยว่างั้น ตั้งแต่รักกันเนี่ยหวานจนน่าหมั่นไส้ อยากจะย้อนไปตอนมันเกลียดกันเหลือเกิน แทบจะฆ่ากันตายทุกวัน




“เอาล่ะ ไอ้เมฆ มึงมีอะไรจะสารภาพก็พูดมา”

“ทำเหมือนกูเป็นผู้ร้ายไปได้ ”

“เมฆ” มันเอ่ยเสียงเย็น

“กูรู้นะว่ามึงกังวล แต่กูเคยให้สัญญากับมึงแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าต่อให้มึงไปทำผิดอะไรมา กูก็จะยังเป็นเพื่อนมึงตลอดไป มึงเชื่อใจกูได้ กูไม่มีวันทิ้งมึง” มันบอกเสียงหนักแน่น พลางบีบมือผมไปด้วย

“เล็ก คือว่ากู..”

“เอ๋าพูดมาดิว่ะ กูลุ้นนะเนี่ย”

“ ถ้ากูจะบอกว่า เมื่อ 5 ปีก่อนกูเป็นต้นเหตุให้พี่สาวตัวเองต้องตายล่ะ” ผมบอกเสียงเรียบ

“มึงหมายความว่าไง พี่มึงตายเพราะอุบัติเหตุไม่ใช่เหรอแล้วมันจะเกิดจากมึงได้ยังไงว่ะ” ไอ้เล็กถามพลางมองผมอย่างไม่เข้าใจ



ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องเมื่อ 5ปีก่อนให้มันฟังไม่รู้หรอกว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไงแต่ก็ดีแล้วที่ผมไม่ต้องปิดบังมันอีกต่อไป

“เฮ้อ” คนฟังถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจ้องผมเขม็ง

“แล้วมึงจะเอาไงต่อว่ะ” ไอ้เล็กเอ่ยถาม

“ไม่รู้สิ กูก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าชีวิตกูจะเป็นยังไง”

“เมฆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามกูยังเป็นเพื่อนมึงเสมอนะ ” มันบอกก่อนจะกอดผมแน่น

“มึงไม่เกลียดกูเหรอ”

“ไอ้เชี่ย ขนาดกูทำเลวขนาดนั้นมึงยังปกป้องกูเลย แล้วทำไมกูถึงจะปกป้องมึงบ้างไม่ได้ว่ะ กูจะปกป้องมึงเอง ต่อให้คนๆนั้นเป็นพี่ชายกูก็ตาม ”

“เฮ้อ ขอบใจว่ะเพื่อน” ผมบอกกับอีกคน 

“เออ ไอ้เล็กมึงกอดกูอย่างนี้แน่ใจนะว่าไอ้วัตมันจะไม่มาต่อยกูอ่ะ”

“ไอ้เพื่อนเลว แซวกูตลอด ห่าน”




ผมสองคนหัวเราะร่วนก่อนจะกอดกันแน่น ผมยิ้มก่อนจะมองเพื่อนรักด้วยหัวใจที่เต็มตื้นวันนี้ผมรู้แล้วว่าต่อให้โลกนี้จะไม่มีที่ให้เรายืนแต่เราสองคนก็จะยังเป็นเพื่อนกันตลอดไป ในชีวิตนี้คนที่รักผมจริงๆนอกจากแม่ก็คงจะมีแค่ไอ้เล็กคนนี้เท่านั้นแหล่ะครับ


...................TBC.....................

มาแล้วๆๆๆ แอบมี วัตเล็ก มาหน่อย ไอ้คู่นั้น มันเริ่มจะน่าหมั่นไส้แล้ว
ฮ่าๆๆ ตอนนี้ จัดเบาๆ ไม่ม่า มาก  เนาะ
บอกตรงๆว่าช่วง นี้ พิตตัน ระยะห่างอาจจะ เลื่อนจากสามวัน เป็นห้าวัน
หรืออาทิตย์ นะคะ  ^_^

[KaorPaor]

จิ้ม

[Maytbb]

สั้น แต่เข้าใจจ้า สู้ๆเน้อ รอพี่ใหญ่ออกโรง 

[blanchet]

ซึ้งความเป็นเพื่อนของทั้งสองคน
รอพี่ใหญ่มาเติมมาม่า55 สู้ๆค่ะะะ

[Nus@nT@R@]

มีเพื่อนที่ดี มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

[HanATarO]

อ่านมาถึงตรงนี้แล้วอยากบอกว่า

เราเองก้อยากมีเพื่อน ที่เป็นแบบ เมฆกะเล็ก จัง

รออ่านตอนต่อไปจ้า

 

[loveview]

เพื่อนย่อมเข้าใจกัน

[fay 13]

 

[KARMI]

อยากเจอเพืี่อนแบบเล็กกับเมฆบ้างจัง