14 กุมภา วันวาเลนไทน์
สุขสันต์วันแห่งความรักท่านผู้อ่านทุกท่าน
วันนี้น้ำแข็งใสพาครอบครัวตัวจอมมาแฮปปี้วาเลนไทน์ทุกคนเลย
ขอให้ทุกท่านมีความสุขในเทศกาลแห่งความรักนะค่ะ
บทที่ 11
[/b]
“กุหลาบไหมครับ สักดอกไหมครับ วาเลนไทน์ครับ” เสียงตะโกนขายดอกกุหลาบจากเด็กนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่เดินเร่ขายดอกไม้ในวันแห่งความรัก ซึ่งก็มีบรรดานักศึกษาหญิงและชายซื้อกันไปคนละหลายดอก คนขายก็เก็บเงินเข้ากระเป๋ากันเรื่อยๆ
จอมใจนั่งเล่นอยู่ใต้ตึกคณะยามบ่ายๆที่เขานั้นว่างและยังไม่ถึงเวลาเรียนเพราะกว่าจะเรียนอีกนั้นก็สามโมงเย็นนู่นซึ่งก็มีเวลาเรื่อยเปื่อยอีกนานโข สักพักกลุ่มเพื่อนๆที่เดินไปเซเว่นก็เดินหอบของกินถุงใหญ่กลับมา
เมื่อน้ำตาลวางถุงลงบนโต๊ะเจ้าหนูก็เปิดดูมีทั้ง ไส้กรอกฟุตลองชีส ซาลาเปาแรบบิทครีมสองลูกซึ่งสองอย่างนี้เจ้าตัวเป็นคนสั่งและถุงขนมคบเคี้ยวอีกหลายห่อ ส่วนอีกถุงเป็นขวดน้ำอัดลม ชาเขียวอีกสี่ห้าขวด
“มีใครได้อะไรเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ไหม” ธัชนั่งลงพร้อมถามเพื่อนๆที่นั่งอยู่ ทุกคนส่ายหน้า คนถามถอนหายใจเล็กน้อย
“เห็นคนได้แล้วอิจฉา”
จอมใจตบไหล่เพื่อนหัวเกรียนเป็นการปลอบใจ
“น้องจอมใจครับ” เสียงเรียกจากข้างหลังทำให้คนถูกเรียกหันกลับไปดูว่าใคร ร่างสูงสมส่วนหน้าขาวๆของพี่นัทก็ปรากฏในสายตา จอมใจทำหน้าเบ้เล็กน้อยก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเป็นยิ้มอย่างรวดเร็ว
“สวัสดีครับพี่นัท” บางทีเจ้าตัวก็รู้สึกว่าพี่นัท “เยอะ” เกินไป แม้จะไม่ได้เจอกันทุกวันเพราะเรียนไม่ตรงกัน เอากันตามจริงคือจอมใจเลี่ยงทุกครั้งที่เจอพี่เขาแต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องคุยกัน บางครั้งรุ่นพี่คนนี้ก็จะมีขนมนมเนยมาฝากอยู่เสมอและเขาก็รับไว้เท่านั้นไม่ได้คิดอะไร ส่วนขนมทั้งหมดเขาก็ไปแบ่งเพื่อนๆกิน
“วันนี้น้องจอมใจว่างไหมครับ”
“ทำไมครับ”
รุ่นพี่เกาแก้มเล็กน้อยก่อนชูบัตรร้านบุฟเฟ่เค้กร้านหนึ่ง “พี่ว่าจะชวนน้องจอมใจไปกินเค้กนะครับ”
พี่ครับ...วันวาเลนไทน์แบบนี้...ผู้ชายสองคน...ไปนั่งกินเค้กด้วยกันในร้านหวานแหวว...ร้อยทั้งร้อยก็คิดว่าเขาสองคนต้องเป็นอะไรกันแน่ๆ
...เขายังไม่มีรสนิยมนั่งกินเค้กกับรุ่นพี่เท่าไรนัก...
“เอ่อ...คือใจต้องรีบกลับบ้านนะครับ วันนี้พี่ชายมารับครับ” ขออ้างชื่อพี่ชายเอาไว้ก่อน เนื่องจากเหตุการณ์ระเบิดลงที่ร้ายหมูกระทะเมื่อครั้งก่อนยังคงสร้างความรู้สึกสยองพองขนให้ใครหลายคนอยู่
หนุ่มนัทหน้าเจื่อนเล็กน้อย “เอ่อ...พี่ชายน้องจอมใจที่ดุๆคนนั้นหรือครับ” เขาเคยเจอแววตาคมกริบที่ทำเอาเขาสร่างเมาทันทีที่มอง
“ครับ นั่นพี่ราชันครับ วันนี้พี่เขามารับครับ”
“งั้นพี่ค่อยพาน้องจอมใจไปวันหลังนะครับ” เจ้าตัวทำหน้าเจื่อน เขาตามเทียวไล้เทียวขื่อรุ่นน้องมาสักพัก เนื่องจากตั้งแต่ช่วง
เปิดเทอมเขาเห็นน้องเป็นคนร่าเริงน่ารักจึงสนใจอยู่ “แล้วก็นี่พี่ซื้อมาฝากครับ” ยื่นถุงกระดาษสีแดงอย่างดีมาให้
จอมใจทำหน้าเกรงใจแต่ก็รับไว้เนื่องจากไม่อยากผิดใจกับรุ่นพี่ “ขอบคุณครับ”
เมื่อรุ่นพี่ปีสองเดินจากไปเจ้าหนูก็ทำหน้าเอือมเล็กน้อย นั่งลงจัดการกินของที่ซื้อมา...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อกี้โกหกรุ่นพี่ไปว่าพี่ราชันจะมารับ จอมใจเลยทำให้มันกลายเป็นเรื่องจริงโดยการกดไอโฟนโทรออกหาเบอร์ที่คุ้นเคยใจในช่วงเวลาพักของการสอน
“พี่ราชันครับ...” กรอกเสียงใสลงไปเมื่อปลายสายกดรับ
“ว่าไงครับเด็กดี” พี่ใหญ่ของบ้านที่สละเวลาทำงานเล็กน้อยมารับโทรศัพท์จากน้องน้อย
“คือ...วันนี้ตอนเย็นพี่ราชันว่างไหมครับ”
“ว่างครับ มีอะไรหรือเปล่า”
“คือใจอยากให้พี่ราชันมารับใจที่มหาลัยหน่อยครับ” เจ้าหนูบอกในสิ่งที่ต้องการ “ได้ไหมครับ”
เสียงปลายสายดังขึ้นอีกครั้ง “ได้สิครับ ไม่มีปัญหา กี่โมงดีครับ”
“สี่โมงครึ่งครับ” รอยยิ้มกว้างถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้าขาวเมื่อได้ยินคำตอบนั่น
“โอเคครับ เจอกันที่ใต้ตึกคณะสี่โมงครึ่งนะครับ” แล้วพี่ใหญ่ก็ขอวางสายไปทำงานต่อ ส่วนเจ้าหนูน้อยนั้นก็กลับไปเรียนต่อเมื่ออาจารย์กลับเข้ามาในห้อง
หลังจากเรียนไปหลับไปจนอาจารย์ปล่อย จอมใจรีบเก็บของลงมานั่งรอพี่ชายข้างล่าง เพื่อนก็ทยอยลงมาจากชั้นบนจนหมด ต่างแยกย้ายกันกลับไป เหลือเพื่อนอยู่ประปราย
แพร เพื่อนสาวในคณะชวนเจ้าหนูที่นั่งอยู่ไปซื้อน้ำปั่นที่โรงอาหารข้างอาคารเรียนรวม ซึ่งก็ไม่ปฏิเสธคว้ากระเป้าเรียนและถุงกระดาษสีแดงที่ได้เมื่อตอนกลางวันติดมือมาด้วย เดินเข้ามาถึงในโรงอาหารขนาดใหญ่ที่ยังคงให้บริการนักเรียนอยู่
เดินตรงไปร้านขายน้ำปั่นที่เป็นที่นิยมในหมู่นักศึกษาเนื่องจากราคาไม่สูงมากและมีหลายแบบให้เลือก...แต่ที่เจ้าลูกหมูโปรดปรานที่สุดคือ...กล้วยปั่นใส่โกโก้...เป็นอะไรที่ติดใจมากๆ กลิ่นหอมๆของกล้วยที่ใส่มาทั้งลูกเข้ากับรสขมนิดๆของโกโก้ได้เป็นอย่างดีแถมราคาก็แค่สี่สิบบาท...ถูกกว่ากาแฟในร้านหรูที่พี่เวทย์ชอบกินเป็นประจำ...อันนั้นแก้วก็เล็กแถมแพงหูดับ...ไม่คุ้มๆๆ
“เอากล้วยปั่นใส่โกโก้ครับ” สั่งเสร็จก็มายืนรอข้างๆร้านเพื่อให้เพื่อนสาวสั่งต่อเนื่องจากเธอเลือกนานเล็กน้อย ยืนรอเพียงครู่เดียวน้ำปั่นสองแก้วมาวางลงตรงหน้า ยื่นเงินไปให้พี่สาวร้านน้ำปั่น เอื้อมมือไปหยิบหลอดอันใหญ่มาสองหลอดส่งให้เพื่อนหนึ่งอันแล้วอีกอันปักลงใส่แก้วตัวเองแล้วดูดจ๊วบๆ
ความหอมของกล้วยแล่นเข้าสู่ลำคอทำให้อารมณ์เบิกบานเป็นเท่าตัว จอมใจรู้สึกถึงการสั่นหลายครั้งในกระเป๋าจึงล่วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมา หน้าจอโชว์เบอร์เป็น...พี่ราชัน เจ้าตัวกดรับทันที
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ ตอนนี้พี่อยู่หน้าคณะเราแล้วนะ”
“อ้าว...ครับๆ เดี๋ยวเดินไปครับ” วางสายแล้วเก็บเข้ากระเป๋าและสะกิดบอกเพื่อนว่าพี่ชายมารับแล้ว ทั้งสองคนจึงเดินกลับมาที่ตึกคณะ สายตาปะทะกับรถสปอร์ตคันหรูสีขาวสะอาดไร้รอยขีดข่วน...ตัวรถดูแข็งแรงปราดเปรียวสมยี่ห้อ...นิสสันจีทีอาร์ กำลังติดเครื่องรออยู่ เรียกสายตานักศึกษาที่ยืนใต้ตึกและที่เดินผ่านไปผ่านมาเป็นอย่างดี
ร่างกลมถือแก้วน้ำ หันไปโบกมือลาเพื่อนที่ไปซื้อน้ำด้วยกันและเพื่อนที่ยังคงเหลืออยู่ใต้ตึก...วิ่งดุกดิกไปขึ้นรถคันดังกล่าวท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองมาด้วยความอิจฉา
เปิดประตูเข้าไปนั่งก่อนยกมือสวัสดี “สวัสดีครับพี่ราชัน”
ร่างสูงใหญ่ที่นั่งมองอยู่ลูบหัวกระเซิงนั่นสองสามที “ครับ หัวฟูเชียวเรา” คนหัวฟูหัวเราะแหะๆพลางเอาน้ำขึ้นมาดูด
“กินไหมครับ” ไม่ถามเปล่า มีการยื่นแก้วมาไว้ตรงริมฝีปากกระจับสวยของร่างสูง เจ้าตัวไม่ได้ขัดข้องอ้าปากงับหลอดแล้วดูดอึกหนึ่ง
“อร่อยไหมครับ” จอมใจถาม สายตาจดจ้องไปที่พี่ใหญ่อย่างลุ้น เนื่องจากร่างสูงเป็นคนไม่นิยมของหวานมากนัก
อีกฝ่ายพยักหน้าช้าๆ “ก็ดีครับ” ความขมของโกโก้ที่ตัดเลี่ยนก็ช่วยให้น้ำปั่นแก้วนี้ไม่แย่อย่างที่คิดนัก
มือใหญ่ปลดเกียร์แล้วเลื่อนรถออกจากลานจอดรถ พาเจ้าสปอร์ตคันสวยแล่นไปตามถนนมอเตอร์เวย์ เจ้าหนูที่นั่งอยู่ก็อดถามไม่ได้
“ทำไมวันนี้ไม่เอาบีเอ็มมาละครับ” ทุกทีพี่ใหญ่จะชอบบีเอ็มสีควันบุหรี่ซึ่งจอมเวทย์ก็ติดใจคันนี้เช่นกัน
“เวทย์เอาไปใช้” ว่าแล้วต้องแย่งกันแน่ๆเลยๆ สุดท้ายพี่ใหญ่คงตัดรำคาญเอารถคันนี้มาใช้แทน
“เมื่อไรจะสอนใจขับออสตินมินิละครับ” เจ้าหนูลองหยั่งเชิงถามเผื่อจะได้ฤกษ์ได้ยามขับรถที่ลุงไตรอุตส่าห์ซื้อให้ ซึ่งพี่ราชันไม่เคยยอมปล่อยให้น้องลองดูสักครั้ง
นัยน์ตาคมหันมามองก่อนส่ายหน้า “อีกสักพักค่อยเรียนนะครับ”
“บู้ๆๆๆ เมื่อไรละเนี่ย” เจ้าลูกหมูทำปากจู๋ใส่ ทำให้รอยยิ้มกว้างถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้าคม
“เมื่อไรก็เมื่อนั้นแหละครับ” ใครบอกว่าพี่ราชันเคร่งขรึม พูดน้อย...เขาคนนี้ขอเถียงขาดใจสุดดิ้นครับ...
หลังจากรถแล่นเข้าสู่ถนนเข้าใจกลางกรุง เสียงทุ้มนุ่มก็ถามน้อง
“วันนี้วันอะไรเอย...”
“วันวาเลนไทน์ครับผม” น้องน้อยรีบตอบ
“วันวาเลนไทน์ต้องซื้ออะไร”
“ซื้อเค้กๆๆๆๆๆ”
ทุกๆปีพี่ใหญ่ของบ้านจะไม่ซื้อชอกโกแลตหรืออะไรทั้งสิ้น แต่หากจะซื้อเค้กปอนด์ใหญ่กลับไปรับประทานกับครอบครัวเสมอ
“งั้นเราไปซื้อเค้กกลับบ้านกันเนอะ” น้องยิ้มตาหยีพยักหน้า พี่ใหญ่รีบเร่งความเร็วเล็กน้อยเพื่อไปให้ถึงห้างดังเร็วขึ้น
เมื่อถึงห้างทั้งสองพี่น้องก็รีบเดินไปร้านเค้กที่ขึ้นชื่อและเป็นร้านโปรดของที่บ้าน
“โห เอาอะไรดี น่ากินทุกอย่าง” เจ้าหนูรีบเดินไปเกาะหน้าตู้กระจกที่มีเรียงรายมากมาย ร่างสูงก็เดินตามมาชิดหลังพลางชะโงกหน้ามาดูด้วย
ร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาเรียกความสนใจจากทั้งคนขายผู้หญิงและคนที่นั่งกินอยู่เป็นระยะ แต่หากคนถูกมองหาได้สนใจไม่ สายตาเพียงจับจ้องที่น้องน้อยที่กำลังเพลินกับการเลือกเค้ก
“เอาคาราเมลชีสเค้กได้ไหมครับ” หันมาถามร่างสูงที่ยืนรออยู่ข้างหลัง ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ขัด พยักหน้ารับ
จอมใจเลยหันไปบอกคนขายว่าจะเอาใส่กล่องกลับบ้าน ซึ่งคนขายก็รีบบริการอย่างรวดเร็ว รอไม่ถึงห้านาทีพนักงานก็เดินกลับมาพร้อมถุงที่บรรจุกล่องเค้ก ยื่นให้ลูกค้า จอมราชันยื่นบัตรเครดิตสีทองไปให้ รอจนเซ็นสลิปเสร็จก็เดินออกมา
สองพี่น้องเดินกลับมาที่รถ พี่ใหญ่ปลดล็อกและเปิดประตูหลังเพื่อวางเค้ก แล้วกลับมาด้านหน้า สายตาคมปะทะกับถุงกระดาษสีแดงที่วางอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ซึ่งตอนแรกเขาไม่สังเกตเห็น อดถามคนที่นั่งข้างไม่ได้
“ถุงนั่นของเราหรือครับ” คนโดนถามหันมามอง
“ครับ มีรุ่นพี่ให้มาครับ”
“ผู้หญิงหรือครับ”
“เอ่อ...คือ...ผ...ผู้ชายครับ” จอมใจอ้อมแอ้มตอบไป รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
“หรือครับ” พี่ใหญ่เอ่ยแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้ถามอะไรอีก แวบหนึ่งเขาเห็นสายตาของร่างสูงเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อถึงบ้าน...จอมใจเดินถือถุงเค้กและกระเป๋าลงมาจากรถโดยลืมถุงกระดาษสีแดงไว้ พี่ใหญ่ที่ออกที่หลังเห็นมันยังวางอยู่จึงเอื้อมมือไปหยิบไว้ใต้เสื้อสูทแล้วเดินเข้าบ้านไป...
จอมใจเดินเข้าไปในห้องครัว เจอกับบรรดาแม่ครัวหัวป่ากำลังทำกับข้าวกันใหญ่ วันนี้ก็มีหลายเมนูเช่นเคย
สวัสดีทุกคนในครัว วางของก่อนเดินเลี่ยงออกมา บอกพี่ใหญ่ว่าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านแล้วจะกลับมาใหม่ ซึ่งพี่ใหญ่ก็ไม่ได้ว่าอะไรรีบเดินถือเสื้อสูทขึ้นข้างบน
สุริยาลาลับขอบฟ้า จอมใจและครอบครัวเดินมาบ้านใหญ่ เจ้าหนูเจอกับจอมเวทย์ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาท่ามกลางของขวัญวันวาเลนไทน์มากมาย เจ้าหนูอิจฉาสุดๆเพราะทั้งหมดคงมาจากพวกผู้หญิง
เดินเข้าไปนั่งกระแซะใกล้ๆ “ได้มาเยอะเชียว”
จอมเวทย์ยักคิ้วให้ “คนหล่อก็งี้”
เจ้าหนูทำหน้าเบะใส่ เอ่ยขออนุญาตหยิบมาดูเป็นบางกล่อง
“นี่อะไรวะ” จอมเวทย์ยกของสิ่งนั้นขึ้นมาดู...มันคือถุงก๊อปแก็ปใสๆ ข้างในมีม้วนกระดาษมันๆสองอันใหญ่ๆ...ซึ่งมันก็คือโรตี!!!
ครับโรตีที่อาบังเข็นขายแถมยังมีกระดาษโปสอิสติดอยู่ที่โรตี เจ้าตัวรีบหยิบขึ้นมาอ่านว่าจากใคร...
...โรตีใส่ “ไข่”...
...หัวใจใส่ “ความรัก”...
...ก๋วยเตี๋ยวใส่ “ผัก”...
...อยากจะได้ “รัก” (จากคุณ) ผมคงต้องใส่ใจ...
...จาก................................
***(เครดิต :
www.kapook.com)***
ข้อความสุดจะอ้วกไม่ได้ลงชื่อคนเขียนทำเอาหน้าหล่อพิลึกพิลั่น เจ้าตัวเคี้ยวฟันกรอดๆๆๆ
“ต้องเป็นมึง!!! มึงแน่ๆไอ้เชี่ยภัทร!!! มึงนะมึง เจอหน้าเมื่อไรกูจะใส่ความรักให้มึงไม่ยั้งแน่!!!!!”
ส่วนน้องขำกิกๆๆๆอย่างอดไม่ได้ นึกไปถึงพี่หน้าตี๋ที่บ้านขายรังนกแถวเยาวราชผู้มีกล้ามแขนมัดใหญ่ มีรอยยิ้มกวนๆให้กับพี่ชายเขาเสมอ...
...สมน้ำหน้าพี่เวทย์ เจอคู่ปรับตัวฉกาจเข้าแล้ว อิอิ...
หลังโรตีสุดสยองทำเอาจอมเวทย์หน้าบูด สมาชิกทุกคนในบ้านก็ได้เวลาอาหารเย็น ทุกๆคนเอร็ดอร่อยกับอาหารเป็นอย่างมาก
จนมาถึงของหวานซึ่งวันนี้ก็เป็นคาราเมลชีสเค้ก หลังจากละเอียดเค้กกัน
“อ้ะ...” เจ้าหนูอุทานเหมือนนึกได้
“เป็นอะไรเจ้าใจ” ลุงไตรถาม
“ใจลืมถุงไว้ในรถ เดี๋ยวใจไปเอาก่อนนะครับ” แล้วคนพูดก็ออกไปที่โรงรถ ที่รีบไม่ใช่อะไรหรอก เพราะข้างในถุงมันคือชอกโก
แลตยี่ห้อดังที่เขาเปิดดูมาก่อน ซึ่งจะเอามาให้พี่แตงไทยกับพี่จันทร์ทั้งกล่องไปแบ่งกัน...แบบนี้พี่นัทจะได้ไม่ซื้อมาเสียเปล่า
เพราะเขาหาคนกินได้...
แต่เมื่อไปดูที่รถก็พบกับความว่างเปล่า แล้วก็ย้อนกลับเข้าไปในบ้าน ทำหน้าครุ่นคิดว่าเอาไปวางไว้ที่ไหน แต่ก็นึกไม่ออก
“พี่ราชันครับ พี่เห็นถุงกระดาษสีแดงบนรถไหมครับ” ถามเจ้าของรถที่ขับมาด้วยกันดีกว่า
ร่างสูงมองน้องนิ่งๆก่อนส่ายหน้า “ไม่เห็นครับ”
“เอ๋ๆๆ...หายไปไหนน้า จะเอาไปให้พี่แตงไทยกับพี่จันทร์”
...นั่นสิๆๆๆ ถุงกระดาษสีแดงหายไปไหนน่ะ?????...
...แต่ช่างเถอะ ยังไงก็สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ...
To be Continue
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ใครก็ได้ช่วยน้องจอมใจหาถุงกระดาษหน่อยค่ะว่ามันายไปไหนเอย?????
แล้วพี่เวทย์ได้โรตีสุดหวานจากพี่ภัทรเพราะอะไรน้าาาาา
อิอิ
เจอกันตอนหน้านะค่ะ
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 396380 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก