Magica Café
Magic (5)
สนามแข่งรถนอกกรอบ สำหรับผู้ที่รักความเร็วเป็นชีวิตจิตใจแต่ไร้กรอบ ไม่มีกติกา บนถนนสำหรับแข่ง รถยนต์สองคันขับตีคู่สูสีกันมา คันสีน้ำเงินคนขับคือเชน และสีดำคนขับคือการ์ฟ ทั้งคู่ต่างเร่งเครื่องไม่มีใครยอมใคร ทำทุกทางเพื่อให้ตนเองเป็นฝ่ายขึ้นนำ เสียงเชียร์จากคนรอบข้างสนามดังกระหึ่มเมื่อรถทั้งสองคันแล่นเข้าเส้นชัยแล้วจอดลงตรงข้างกัน เจ้าของรถทั้งสองก้าวลงมาจากรถ เชนปิดประตูแล้วก้าวมาหาการ์ฟด้วยท่าทางกวนอารมณ์ การ์ฟปรายตามองเหยียดๆทำให้คู่อริคิ้วกระตุก มุมปากเชนยกยิ้มแสยะ โน้มตัวเข้าไปใกล้แล้วกระซิบให้ได้ยินกันเพียงสองคน
“แฟนมึงน่ารักเป็นบ้า กูขอนะ”
คอเสื้อคนพูดถูกกระชากอย่างแรง ก่อนที่หมัดหนักๆจะถูกเหวี่ยงไปกระทบใบหน้าแสนกวนของเชน กลุ่มเพื่อนนักซิ่งก็รีบแยกทั้งคู่ออกห่างกันเมื่อเห็นท่าไม่ดี แขนทั้งสองข้างของการ์ฟถูกรั้งไว้ทำให้เด็กหนุ่มได้แต่มองเชนตาขวาง เชนเพียงขยับปกเสื้อตนเองเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มเยาะเย้ยการ์ฟที่ถูกรั้งตัวไว้ แตะปลายนิ้วที่หางคิ้วกวนๆก่อนขึ้นรถแล้วขับออกไป การ์ฟสะบัดแขนออกจาการเกาะกุม มองตามท้ายรถของเชนไปด้วยความแค้นใจ
ทั้งคู่ไม่ถูกชะตากันสักเท่าไหร่ เมื่อก่อนเคยเรียนที่เดียวกัน ท่าทางหยิ่งๆแบบการ์ฟทำให้โดนเชนและพวกเขม่น แต่การ์ฟก็ไม่ได้สนใจ จนการ์ฟย้ายมาเรียนที่โรงเรียนในปัจจุบันนี้ทำให้ไม่ได้เจอกันอีก พบกันอีกครั้งที่สนามแข่งรถแห่งนึ้ พอเป็นพวกคลั่งความเร็วเหมือนกันมาเจอกันจึงกลายเป็นปัญหาใหม่ เมื่อต่างก็อยากเป็นที่หนึ่ง การ์ฟไม่ได้ติดใจอะไรกับอีกฝ่ายเพราะไม่ได้สนใจมาแต่แรกอยู่แล้ว เขาแค่ชอบความเร็ว แต่เมื่อมีพวกชอบท้าทายแบบเชนมาท้าแข่งเขาก็ลงแข่งด้วย พอชนะขึ้นมาคงทำให้ฝ่ายนั้นเสียหน้าจึงหาทางแก้มืออยู่เรื่อย ฝีมือการขับรถก็สูสีไม่ได้ทิ้งห่างกันมาก หลังๆมาเชนชักจะก้าวล้ำเส้นมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของเขา แถมตอนนี้ยังมายุ่งกับมิมิวอีก ทำให้ทั้งคู่กลายเป็นศัตรูกันทุกด้านไปแล้ว
++++++++++++++++
เช้าวันต่อมาอารมณ์หงุดหงิดของการ์ฟก็ยังคงอยู่ แม้ไม่อยากเก็บมาใส่ใจ แต่การกระทำและคำพูดของเชนมันก็ทำให้เขาโมโห เมื่อมาโรงเรียนแล้วเห็นอาร์ดิวกับเพื่อนทำให้การ์ฟเดินเข้าไปชนไหล่พาลๆ อาร์ดิวเซไปข้างหน้าเพราะไม่ทันตั้งตัว เด็กหนุ่มจับไหล่ตนเองแล้วมองคนทำอย่างไม่พอใจ แต่อีกฝ่ายกลับเดินผ่านไปไม่มีหันกลับมาสักนิด
“นิสัยว่ะ”
ชีวาบ่นอย่างหัวเสียแทนเพื่อน ปอมปอมเหลือบตามองคนพูด พอชีวาหันมาเห็นน้องมองอยู่ก็หน้าเจื่อน สายตาแบบนี้จะเข้าใจเขาผิดไหมนี่?
ตาต้าเดินเข้ามาสมทบกับทุกคนที่ยืนรวมตัวกันอยู่อย่างไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา เด็กหนุ่มจะเอ่ยทักทายเพื่อนแต่น้องเล็กสุดในกลุ่มกลับก้าวเข้ามาหา ปอมปอมกอดแขนตาต้าแล้วรั้งให้เดินไปด้วยกัน ตาต้าเหลียวกลับไปมองเพื่อนทั้งสองคนงงๆ ก่อนมองกะปอมน้อยที่เกาะแขนตนเองก้มหน้าก้มตาเดินดุ่มๆแล้วเอ่ยถาม
“เป็นอะไรไปตัวเล็ก?”
“ถ้าบอกว่าเปล่า ตาต้าจะเชื่อไหม?” น้องเล็กเอ่ยถามกลับ
“เชื่อ”
ตาต้าตอบรับง่ายดายพร้อมพยักหน้ายิ้มๆ ปอมปอมย่นคิ้ว ทำปากยื่นที่เพื่อนพี่ชายบอกว่าเชื่อง่ายๆแบบนั้น หนุ่มน้อยคล้องแขนพาตาต้าไปหาที่นั่งคุยกัน ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ยังมีเวลาก่อนเข้าห้องเรียนเล็กน้อย ทั้งสองคนนั่งลงที่ม้าหินอ่อน ก่อนที่ปอมปอมจะพูดขึ้นมา
“ปอมเสียใจอ่ะ”
“ถามได้ไหม?” ตาต้าเอ่ยถาม เลิกคิ้วกับกิริยาเซื่องซึมของน้องเล็ก ปอมปอมถอนใจอีกเฮือกก่อนบอก
“เรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“แต่มันทำปอมปอมเสียใจ แสดงว่ามันต้องเป็นเรื่องแล้วล่ะ” ตาต้าคาดการณ์
“ตาต้าเคยชอบใครไหม แบบชอบมานานแล้วแต่บอกเขาไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยมองเราเกินไปกว่าน้องชาย…” คนถามอึกๆอักๆเหมือนจะไม่แน่ใจว่าควรพูดดีไหม แต่สุดท้ายก็เรียบเรียงคำพูดออกมาได้จนจบประโยค
“เคยสิ”
พอตาต้าบอกว่าเคยคนถามก็ตาโต ก่อนจะเอ่ยถามต่อเสียงเบาลง ท่าทางเกรงๆเล็กน้อย
“ตาต้าเสียใจไหม?”
“มากเลยล่ะ เพราะนอกจากเขาจะเห็นเราเป็นแค่น้องแล้วยังหนีไปแต่งงานกับคนอื่นอีกแหนะ”
“หา! บะ... แบบนี้ก็แย่สิ…”
“ใช่ไหม?” ตาต้าเออออห่อหมก ขำหน้าตาตื่นๆของน้องเล็ก
“ตาต้า น่าสงสารจัง…”
สีหน้าคนพูดดูสลดลง รู้สึกสงสารเพื่อนพี่ชายที่ตนเองสนิทสนมด้วยมากๆ ปัญหาของตาต้าใหญ่กว่าเขาอีก เขาไม่น่าถามหรือเปล่านะ ตาต้าต้องเสียใจอยู่แน่ๆ
“อะไรกัน อยู่ๆก็ทำหน้าจ๋อย มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกน่า” ตาต้ายีผมหัวเห็ดของปอมปอมน้อย มาทำหน้าเศร้าสลดแบบนี้ไม่สมกับเป็นตัวป่วนอย่างปอมปอมเลย
“ถามได้ไหม?” หนุ่มน้อยเอาคำของพี่มาย้อนถาม
“ว่า?”
“รู้แบบนี้แล้วตาต้าทำยังไง เลิกชอบเขาหรือเปล่า?” ท่าทางคนถามดูอยากรู้จนตาต้าอดขำไม่ได้
“จริงจังนะเราเนี่ย แอบชอบใครอยู่บอกพี่ได้ไหมปอมปอม ใบ้นิดนึงก็ได้”
“ไม่เอา ใบ้ก็รู้สิ” หนุ่มน้อยว่า
“เอ้า! ก็อยากรู้อ่ะ นะ~”
ตาต้าทำเสียงอ้อน ปอมปอมเหลือบตาไปมาหาทางออก ฮือ ไม่น่าถามตาต้าเลยอ่ะ เข้าตัวเลยเห็นไหม เมื่อหาทางไปไม่ได้ปอมปอมเลยเอ่ยถามพี่กลับ
“แล้วตาต้าอ่ะชอบใคร?”
“ปอมปอมไม่รู้จักหรอก”
“งั้นตาต้าก็ไม่รู้จักคนที่ปอมชอบเหมือนกัน”
หนุ่มน้อยลอยหน้าบอกแล้วยักคิ้วให้เพื่อนพี่ชาย แถมยังหัวเราะเสียงแปลกๆด้วยแหนะ ตาต้าส่ายหน้ากับความแสบของน้องเล็ก สายตาเห็นใครอีกคนที่ก้าวเข้ามาด้านหลังของน้องจึงยิ้มให้
“ชอบใครเหรอกะปอม?”
เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกจนผิดสังเกตเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนเอ่ยถาม ปอมปอมหันขวับมามองด้านหลังอย่างตกใจ ชีวาเข้ามาทันได้ยินทั้งสองคนคุยกันพอดี เด็กหนุ่มมองมาที่น้องสีหน้านิ่ง
“ชอบตาต้าไง ป๋าไม่น่าถาม คุยกับตาต้าอยู่สองคนจะชอบใครล่ะ เนอะ”
ตัวแสบพยักเพยิดกับตาต้าหน้าตาเฉย ตาต้าเพียงแต่อมยิ้มไม่ได้ว่าอะไร ชีวาหรี่ตานิดๆอย่างไม่เชื่อ ทำให้คนเป็นน้องหน้าบึ้งขึ้นมาทันตา
“อย่ามองปอมแบบนั้นนะ ปอมไม่ชอบ”
น้ำเสียงที่ใช้ฟังดูห้วนจนชีวาอึ้งไป ทำไมน้องต้องใส่อารมณ์กับเขาด้วย?
“เป็นอะไร?” ชีวาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
“ปอมกำลังอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากเห็นหน้าป๋า อย่าเข้ามาใกล้”
“อ้าว? พี่ไปทำอะไรให้อ่ะ?” ก่อนเขามายังเห็นคุยกับตาต้าดีๆอยู่นะเว้ย!
“ปอมพาลไง ไปไกลๆเลย” ยิ่งพูดดูเหมือนปอมปอมจะยิ่งเคือง มาทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง เคืองอ่ะ ฮึ!
“เฮ้ย อะไรวะ??”
ชีวางงกับอารมณ์น้อง อยู่ๆก็โดนเหวี่ยงเสียอย่างนั้น วันก่อนก็ร้องไห้ไปทีแล้ว แล้ววันนี้มันอะไรกันอีก เขายังไม่ทันทำอะไรให้เลยนะ??
“มีเรื่องอะไรกันเหรอ?”
อาร์ดิวที่เอากระเป๋าไปเก็บในห้องแล้วเดินเข้ามาหา ชีวาหันมาฟ้องเพื่อนอย่างต้องการพวก ก็ตาต้าแค่นั่งยิ้มเฉย ไม่เข้าข้างเขาบ้างเลยนี่หว่า
“ดูน้องนายดิอาร์ดิว อยู่ดีๆมาโกรธฉันเรื่องอะไรวะเนี่ย?”
อาร์ดิวมองทั้งสองคนสลับกันไปมา ท่าทางกะปอมน้อยจะแผลงฤทธิ์ล่ะสิท่า แย่หน่อยนะชีวา
“ปอมปอมโกรธอะไร?” อาร์ดิวเอ่ยถามน้องเพื่อจะช่วยเพื่อนเคลียร์ปัญหา
“เปล่า ปอมไม่ได้โกรธนะ ป๋ามั่วอ่ะ” ตัวแสบโยนความผิดไปให้อีกคนซึ่งๆหน้า
“อ้าว ก็เมื่อกี้…?”
“เมื่อกี้อะไร ปอมแค่คุยกับตาต้าเฉยๆเหอะ ไปดีกว่า คนแก่แถวนี้ชอบใส่ร้าย”
“อ้าว??”
ตัวแสบย่นจมูกใส่แล้วลุกหนีไปเฉย ชีวาทำได้แค่ร้องอ้าว ก็เห็นๆอยู่ว่าเมื่อกี้น้องเหวี่ยงเขา ตาต้าเป็นพยานได้เลยนะ แล้วทำไมมันกลายเป็นเขาใส่ร้ายน้องไปแล้วนี่??
“ทำใจนิดนึงนะชีวา หึ หึ”
อาร์ดิวตบบ่าเพื่อนปุๆแล้วเดินตามน้องไป ตาต้าลุกจากม้านั่งมายืนข้างๆชีวา ทำหน้าเหมือนจะหัวเราะแต่ก็ไม่ได้หัวเราะ คงพยายามกลั้นเอาไว้เต็มที่แล้ว เด็กหนุ่มตบบ่าปลอบใจเพื่อนสองป้าบก่อนเดินจากไปอีกคน ปล่อยให้ชีวายืนเป็นหมางงอยู่คนเดียว มันอะไรกันวะเนี่ยยยย???
+++++++++++++++
“อาร์ดิวววว”
หลังเลิกเรียนขณะที่พวกอาร์ดิวกำลังจะกลับบ้านมิมิวก็วิ่งเข้ามาหาท่าทางร้อนใจ เด็กสาวหอบจากการวิ่งมาทำให้พูดติดๆขัดๆ อาร์ดิวจึงลูบหลังให้เพื่อนแล้วบอกให้ค่อยๆพูด สาวน้อยหนึ่งเดียวในกลุ่มจึงเล่าเรื่องร้อนใจของตนเองให้เพื่อนๆฟังเพราะไม่รู้จะทำเช่นไรดี ทั้งหมดไปหาที่นั่งคุยกัน มิมิวจึงเริ่มเล่าว่าเมื่อครู่เธอกับการ์ฟเจอเชนมาหาถึงหน้าโรงเรียน เชนมาเพื่อท้าแข่งรถกับการ์ฟ โดยมีเดิมพันว่าถ้าใครชนะจะได้มิมิวไป หากการ์ฟเป็นฝ่ายชนะ เชนก็จะไม่มายุ่งเกี่ยวกับมิมิวและการ์ฟอีก การ์ฟก็บ้าไปรับคำท้าจากเชนเฉยเลย ทำให้มิมิวเดินหนีออกมาจนมาเจออาร์ดิว
“เรื่องมันบานปลายใหญ่โตไปหมดแล้วนะเนี่ย” ชีวาแสดงความคิดเห็น ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยว่ามันเกินไปแล้วจริงๆ
“พวกเขาท้าพนันกันโดยไม่ถามคนกลางอย่างมิวสักนิดเลยอ่ะ เห็นมิวเป็นตัวอะไร!!”
ด้วยความโมโหทำให้มิมิวเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ อาร์ดิวต้องคอยลูบหลังลูบไหล่เพื่อนให้ใจเย็นลง เพราะถ้ามิมิวโกรธคงไม่ดีแน่ เห็นบ้องแบ๊วน่ารักแบบนี้อย่าให้ถึงเวลาโกรธแล้วกัน งานจะเข้าทุกคนไม่มีเหลือ
“เราว่า คุยกับพวกเขาให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่าไหม ใจคนเราเอาไปพนันกันได้เหรอ?” ตาต้าเสนอทางออก
“มิมิวก็บอกเชี่ยเชนไรนั่นไปเลยสิว่าชอบไอ้หน้าหยิ่ง อย่ามาวุ่นวายอีก” ชีวาช่วยเสริม
“เพราะเขารู้ไงว่ามิวชอบการ์ฟ เป็นแฟนการ์ฟ เขาถึงเข้ามาวุ่นวายกับมิวอ่ะ” มิมิวว่าเสียงสะบัด
“อ้าว? เชี่ยแล้วไง”
ชีวาพึมพำ เหล่มองอาร์ดิวแล้วทำหน้าแปลกๆ ซึ่งอาร์ดิวก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน คงมีแต่ตาต้ากับปอมปอมที่มองคนนั้นคนนี้ตาปริบๆเพราะไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา รู้แต่ว่าตอนนี้มิมิวกำลังโกรธ มิมิวขอร้องให้เพื่อนๆช่วยเธอ แต่ทุกคนก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเธอได้อย่างไร ยิ่งอาร์ดิวยิ่งอยากหนีห่าง แค่ตอนนี้ก็เกี่ยวพันกันยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว บอกมิมิวให้ไปคุยกับการ์ฟให้รู้เรื่องจะดีกว่า เพราะเขาเป็นคนนอกคงพูดอะไรลำบาก มิมิวจึงว่าจะลองคุยดู แต่อาร์ดิวต้องไปเป็นเพื่อนเธอ
พอดีกับที่การ์ฟตามมาเจอทำให้ทั้งคู่ได้คุยกัน แต่คุยกันแล้วกลับไม่เข้าใจกันยิ่งกว่าเดิม เพราะการ์ฟมั่นใจว่าตนเองต้องชนะแน่ถึงได้รับคำท้าไปเพื่อตัดปัญหา ไม่ได้นึกถึงว่ามันจะทำให้แฟนสาวรู้สึกไม่ดี พอมิมิวบอกให้ยกเลิกมันไป ไม่ว่าอย่างไรตัวเธอก็ไม่มีทางจะปันใจไปให้เชนอยู่แล้ว ถึงเชนจะมาวุ่นวายหากไว้ใจเธอเรื่องมันก็จบ แต่ศักดิ์ศรีบ้าบอของการ์ฟมันค้ำคอทำให้ยกเลิกไม่ได้ มิมิวจึงโกรธจนไม่อยากพูดด้วย
“คุณห่วงศักดิ์ศรีมากกว่าห่วงคนที่คุณบอกว่ารักสินะ”
อาร์ดิวเอ่ยถามเสียงเรียบ การ์ฟจึงเบนสายตาจากแฟนสาวมาที่เพื่อนของแฟนอย่างอาร์ดิวแล้วตอบกลับเสียงเรียบพอกัน
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับนายเลยนะ”
“จะว่าผมแส่ก็ได้ แต่นั่นเพื่อนผม เขาเป็นคนไม่ใช่สิ่งของที่คุณจะเอาไปพนันขันต่อกับคนอื่น พวกคุณโกรธกัน แค้นกันเรื่องอะไรผมไม่รู้ แต่ช่วยให้เกียรติผู้หญิงบ้างสักนิด มันคงไม่ทำให้ศักดิ์ศรีของพวกคุณลดลงมาสักเท่าไหร่หรอก”
“ขอโทษที ฉันไม่จำเป็นจะต้องให้นายมาสอน”
ว่าจบการ์ฟก็เดินออกไปเลย ในเมื่อมิมิวไม่อยากคุยตอนนี้เขาก็จะยังไม่คุย ที่เขาต้องรับคำท้าเพราะมั่นใจแน่ว่าตนเองต้องชนะ ทำไมมิมิวไม่เข้าใจกันบ้างไม่รู้ อาร์ดิวมองตามหลังการ์ฟแล้วถอนใจแรงๆ รู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก จะหัวแข็งอะไรหนักหนา บ้าบอสิ้นดี!
+++++++++++++++
สนามแข่งรถ
การ์ฟและเชนยืนเผชิญหน้ากันอยู่ข้างตัวรถของแต่ละคน มีคนคุมสนามอยู่ตรงกลางเพื่อตกลงทำความเข้าใจกันก่อนลงแข่ง ถึงแม้ที่นี่จะไม่มีกฎ ไม่มีกติกา แต่สิทธิ์ขาดก็อยู่ที่เจ้าของและคนคุมที่จะคอยดูแลไม่ให้เกิดปัญหาตามมาในภายหลัง
มิมิวขอตามมาดูเพราะเป็นห่วงการ์ฟ ทำให้อาร์ดิว ปอมปอม ตาต้า และชีวาต้องตามมาด้วย ทั้งหมดยืนรวมกันอยู่ข้างสนาม การแข่งที่ไร้กฎแบบนี้ทำให้ทุกคนหวั่นใจ เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้นทุกคนต่างก็ลุ้นระทึกไปกับสองหนุ่มที่ประลองความเร็วในสนาม หากเกิดพลาดพลั้งขึ้นมาอาจถึงชีวิตเลยก็เป็นได้ แต่ดูเหมือนผู้ที่แข่งจะไม่เกรงกลัวสักนิด เพราะยังคงเร่งความเร็วและต่างก็ใช้กลเม็ดของตนเองเพื่อทิ้งห่างคู่แข่งจนน่าหวาดเสียว คนที่ลุ้นยิ่งกว่าใครคงเป็นมิมิวที่แทบยืนไม่ติด เธอกลัว แต่ก็ยังอยากมา ยิ่งรถทั้งสองคันขับฉวัดเฉวียนเฉียดกันไปมายิ่งทำให้ใจเธอสั่น กว่าจะจบการแข่งขันหัวใจเธอก็แทบหยุดเต้น ผลการแข่งขันออกมาว่าการ์ฟเป็นฝ่ายชนะ แต่เชนกลับไม่ยอมรับมันทำให้ทั้งคู่จะมีเรื่องกัน มิมิวกับเพื่อนๆรีบเข้ามาหาการ์ฟ ขณะที่คนอื่นช่วยแยกทั้งคู่ออกห่างกัน
“อย่ามาทำนิสัยแบบนี้ ขี้แพ้ชวนตี กูโคตรเกลียด!”
การ์ฟผลักอกเชนแรงๆ สองหนุ่มจ้องตาอย่างไม่ยอมกัน เชนเบือนสายตาไปมองมิมิวที่อยู่ด้านหลังการ์ฟ เด็กสาวเมินมองไปทางอื่นทำให้คนมองกำหมัดแน่นก่อนจะฮึดฮัดจากไป การ์ฟถอนใจเฮือกใหญ่กับสถานการณ์ หันกลับมาเพื่อที่จะคุยกับมิมิวก็ถูกฝ่ามือเรียวตบหน้าเต็มแรง ทุกคนพากันอึ้งที่มิมิวทำแบบนั้น โดยเฉพาะคนโดนตบอย่างการ์ฟ
“มิวไม่ใช่ของเล่น อย่าเล่นกับความรู้สึกของมิวอีก”
เด็กสาวเอ่ยบอกเท่านั้นแล้วก้าวออกไป ชีวาส่ายหน้าก่อนคว้ามือกะปอมน้อยแล้วเดินตามมิมิว ตาต้ามองการ์ฟอย่างเห็นใจแต่ช่วยอะไรไม่ได้ รั้งแขนอาร์ดิวที่มองการ์ฟอยู่ให้เดินไปด้วยกัน อาร์ดิวหันมามองเพื่อนที่พยักหน้าเป็นเชิงให้ออกเดิน เด็กหนุ่มเหลียวกลับไปมองการ์ฟที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมแล้วจึงเดินตามแรงดึงของเพื่อน ในใจเกิดรู้สึกสงสารขึ้นมาแว้บหนึ่ง แต่ก็นะ ทำตัวเองทั้งนั้นนี่นา
เชนที่เดินออกมาก่อนหน้านี้เมื่อเห็นมิมิวแยกจากกลุ่มจึงก้าวมาดักหน้า มิมิวมองเด็กหนุ่มตรงหน้าตาขวาง ตอนนี้เธอกำลังอารมณ์ไม่ดี ไม่พร้อมจะคุยกับใครทั้งนั้น ชีวาที่ตามหลังมาเห็นเชนยืนดักหน้าเพื่อนอยู่จึงก้าวเข้าไปหา เอาตัวบังทั้งมิมิวและปอมปอมไว้ เชนมองชีวาอย่างไม่พอใจ ก่อนส่งผ่านคำพูดไปให้มิมิว
“เราไม่ยอมแพ้หรอกนะ”
ทั้งสองคนมองตากันนิ่งอยู่อย่างนั้นราวอ่านใจ ก่อนที่มิมิวจะพูดขึ้นมาอย่างพยายามข่มใจ
“นายแพ้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะเชน ไม่ว่านายกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ อยากใช้เราเป็นเครื่องมือหรืออะไรก็ช่าง เราขอบอกว่านายไม่มีทางชนะ...
เพราะเราเกลียดนาย”
“แต่เราชอบเธอ”
เชนสวนกลับโดยไม่ต้องหยุดคิด แต่คำพูดกับการกระทำของเขามันช่างสวนทางกันจนมิมิวไม่คิดจะเชื่อ ถ้าชอบเธอจริงต้องไม่หลอกเธอสิ ถ้าชอบเธอจริงต้องไม่ใช้เธอเป็นเครื่องต่อรองกับคนอื่นสิ ถ้าชอบเธอจริงๆล่ะก็ เด็กสาวเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย มองเชนที่มีท่าทีมาดมั่นนั่นแล้วจึงเอ่ยบอก
“จะบอกอะไรให้นะ คนอย่างมิมิว ถ้าจะชอบใครสักคน คนๆนั้นต้องไม่ใช่คนที่ใช้เธอเป็นของพนันเพื่อความสะใจของตัวเอง เห็นว่าฉันหัวอ่อนสินะ เชื่อคนง่ายล่ะสิ ไม่มีปากมีเสียงใช่ไหม จะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ทำเลย แต่อย่าคิดว่าจะได้ความรู้สึกดีๆจากฉัน เพราะถ้าฉันได้เกลียดแล้ว ต่อให้มาตายตรงหน้า ฉันก็ไม่มีวันเห็นใจหรอก!!”
มิมิวกระแทกเสียงใส่ก่อนก้าวฉับๆจากไปไม่เหลียวหลัง อาร์ดิวกับตาต้าที่ตามเข้ามาสมทบและทันเห็นสถานการณ์มองเชนที่มีท่าทีอึ้งสนิทแล้วหัวเราะเบาๆ คงจะไม่เคยเห็นมิมิวที่เป็นแบบนี้สินะ อาร์ดิวหันไปมองชีวาแล้วทั้งคู่ก็ส่ายหน้า รู้สึกสมเพชทั้งการ์ฟและเชนขึ้นมา คนพวกนี้คงไม่รู้ว่ามิมิวเวลาโกรธไม่มีหน่อมแน้มให้เห็นหรอกนะ หึ!
อาร์ดิวกับปอมปอมและชีวาอาศัยรถของมิมิวกลับบ้าน ตาต้ามีพี่ชายมารับกลับ ถูกพี่ชายบ่นด้วยที่ออกมาสถานที่แบบนี้ เมื่อตาต้าแยกไปแล้วคนที่เหลือจึงขึ้นรถของบ้านมิมิว ตลอดทางกลับบ้านมิมิวเอาแต่นั่งเงียบ อาร์ดิวไม่กล้าพูดอะไรกับเพื่อนในตอนนี้ เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนกำลังคิดอะไรอยู่ สถานการณ์ที่เกิดขึ้นมันส่งผลต่อเขาด้วย เด็กหนุ่มได้แต่คิดว่าถ้าตนเองกับการ์ฟไม่เจอกันคงดีกว่านี้...
“อาร์ดิว”
“หะ... หา??” อยู่ๆมิมิวก็เรียกขึ้นมาทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ขานรับงงๆ
“ขอบใจนะ”
“เรื่องอะไร?”
“ขอบใจที่มาเป็นเพื่อน... ปอมปอมกับชีวาด้วย”
มิมิวบอกขอบคุณ ซึ่งทุกคนก็ไม่ได้เห็นว่ามันลำบากอะไรอยู่แล้วจึงต่างก็ยิ้มให้เธอที่หันกลับมามอง มิมิวเงียบไปชั่วครู่ก่อนพูดขึ้นมาเสียงเบา
“บางทีมิวก็เหนื่อย”
“มิมิว…”
“มิวไม่เป็นไร”
เด็กสาวยิ้มให้เพื่อน แต่รอยยิ้มมันไม่ได้สดใสเหมือนที่เธอเคยเป็น ความเงียบเริ่มปกคลุมบรรยากาศในรถอีกครั้งเมื่อมิมิวหันกลับไป อาร์ดิวถอนใจเบาๆ บางทีมิมิวคงต้องการเวลา อาจจะต้องใช้เวลา...
ไม่เพียงอาร์ดิวกับมิมิวที่กำลังเกิดปัญหาขึ้นมาในใจ อีกสองหนุ่มที่นั่งเงียบอยู่ในรถก็เช่นเดียวกัน ปอมปอมนั่งพิงไหล่พี่ชายไม่ให้ตัวโดนชีวาที่นั่งข้างๆทั้งที่พื้นที่มันก็ไม่ได้กว้างมากมาย สายตาคมมองน้องที่เอนตัวห่างไปแล้วเจ็บลึกๆ มือค่อยเลื่อนไปชนมือของน้องที่วางอยู่บนเบาะ ปอมปอมจะชักมือหนีแต่ชีวากลับจับเอาไว้ กุมมือเรียวกดลงกับเบาะ ดวงตาเรียวของหนุ่มน้อยตวัดมามองอย่างไม่พอใจแต่ชีวาก็ไม่คิดจะปล่อย ยื้อกันเพียงไม่นานปอมปอมก็เลิกต่อต้าน เมื่อไม่เห็นทางว่าชีวาจะยอมปล่อยจึงวางมือนิ่งๆให้พี่กุมไปจนถึงบ้าน...
TBC
ขอบคุณที่คอยติดตามค่ะ บวก+บวก
วันใหม่ค่ะ 
ปล. วันเสาร์นี้กลับบ้านแล้วนะเออ อีกสิบวันพบกันใหม่ค่ะ : )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
