Chapter :: 07 :: หักหลัง“..มักคอยสังเกตปฏิกิริยาของผมด้วยความกังวล กลัวว่าจะเผลอทำอะไรให้ผมไม่ชอบ ไม่พอใจ”
“.........”
“เกรงใจผมไปหมดทุกอย่าง ..แต่นั่นแหล่ะ ที่ทำให้ผมยิ่งไม่พอใจ ยิ่งเห็นคุณแม่พยายามทำทุกอย่างให้ถูกใจผมเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งขัดใจไปเสียหมด”
“.........”
“มันเลวร้ายลงเรื่อยๆ สำหรับเราทั้งคู่..”
“.........”
“ผมมักคิดอยู่เสมอว่าถ้าไม่มีคุณแม่สักคน.. จนวันนั้น ความคิดมันก็ไม่ได้ถูกจำจัดไว้แค่ภายในใจ”
คนที่นั่งหันหลังขีดเขียนอะไรเงียบๆ มาตลอดเริ่มขยับตัวเป็นครั้งแรก
“ทั้งที่คิดว่าจะร้องไห้ แต่คุณแม่กลับยิ้มออกมา ยิ้มทั้งหน้า ราวกับยกเรื่องกังวลใจก่อนหน้านี้ทิ้งไปทั้งหมด”
คุณหมอหมุนเก้าอี้หันมาทางผม นัยน์ตาแฝงแววเศร้ามองผ่านเลนส์แว่นมาด้วยความรู้สึกที่ผมอ่านไม่ออก
“ถ้าตอนนั้นคุณแม่พูดว่าเกลียดผมสักคำก็คงดี” ผมไล่สายตาไปตามภาพวาดบนฝาผนัง ก่อนหยุดไว้ที่ภาพแม่ลูกกับเปียโนสีขาว
“ดีเหรอ?”
“.........” นั่นสิ ถ้าตอนนั้นได้ยิน จะมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่านะ?
“อืม แล้ว..”
“แล้วคุณแม่ก็กระโดดลงไป จมหายไปพร้อมใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั่นแหล่ะ”
“เฮีย!!” เสียงแหลมๆ ของเด็กตัวเปี๊ยกสองคนทำให้ผมกับตะนอยที่กำลังเดินออกจากหอต้องชะงักเท้า
“ตี๊ ตง มาได้ยังไงเนี่ย?” ตะนอยย่อตัวลงรับสองเด็กน้อยที่โผเข้าหา
“เฮียจ๋า”
“คิดถึงเฮียจัง”
ทั้งคู่แย่งกันกอดแย่งกันอ้อนตะนอยเป็นการใหญ่ ดูๆ แล้วน่าจะไม่เกินสี่ขวบ พุงกลมๆ แก้มกลมๆ ตามีขีดเดียว
“ตะนอย” ผู้หญิงคนหนึ่งหิ้วตะกร้าใบใหญ่ลงมาจากรถเก๋งสีขาว
“อาอี๊?”
“อี๊ขอฝากน้องไว้สักวันสิตะนอย พอดีอี๊มีธุระด่วนต้องออกนอกเมืองแต่ไม่มีใครว่างดูให้เลย จะเอาไปฝากฝูเหมือนทุกทีก็เห็นว่าช่วงนี้ฝูยุ่ง อี๊เลยเกรงใจ ตะนอยพอจะช่วยอี๊ได้ใช่ไหม?”
“อยู่ด้วยๆๆๆ” เด็กๆ ช่วยกันเขย่าตัวตะนอย
“อ่า.. วันนี้ผมต้องไปช่วยที่คณะเตรียมงานวันวิทย์ด้วยสิ” ตะนอยเงยหน้าขึ้นมองผม แล้วหันไปมองเด็กๆ ที่กำลังทำหน้าออดอ้อน
“งั้นหอบไปทั้งแบบนี้เลยคงได้มั้ง เอาไปให้ไอ้พวกนั้นช่วยเลี้ยงซะเลย”
“เย้!!!” เจ้าตัวเล็กกระโดดดีใจ เต้นไปรอบๆ ตัวตะนอย
“แต่พวกลื้อต้องสัญญาว่าจะไม่ซนนะ”
“ตี๊ฝันยา”
“ตงก็ฝันยา”
“เดี๋ยวๆๆ ก่อนหน้านี้พวกลื้อพูดชัดแล้วนี่หว่า แล้วไปเอาอย่างใครมาอีกเนี่ย? ต้องพูดว่าสัญญาสิ ไม่ใช่ฝันยา ..สอ ไม่ใช่ ฝอ ออกเสียงให้มันดีๆ”
“เฮียไม่เข้าใจภาฝาวัยรุ่น”
“เซ็งจุงเบย”
“พวกลื้อนี่มัน..”
“งั้นอี๊ฝากด้วยนะ เดี๋ยวขากลับจะซื้อขนมมาฝาก”
“เย้!! ของฝาก” เด็กๆ กระโดดโลดเต้นกันอีกรอบ คงเข้าใจว่าแม่จะซื้อมาฝากตัวเอง
“ขับรถดีๆ นะอี๊”
แม่ของเด็กยื่นตะกร้าใบนั้นให้ตะนอย หอมแก้มลูกๆ คนละที แล้วกลับไปขึ้นรถ
“แฝดเหรอ?” ผมย่อตัวลงถามเด็กๆ เห็นตัวเท่าๆ กัน หน้าตาก็คล้ายๆ กัน แถมยังแต่งตัวเหมือนๆ กันอีก
“ม่ายช่ายยย” เด็กน้อยตอบพร้อมกัน
“ตี๊เป็นพี่ตง” เด็กคนหนึ่งบอก
“ตงเป็นน้องตี๊” อีกคนก็บอกบ้าง
“ห่างกันสิบเอ็ดเดือนน่ะ” ตะนอยบอกเพิ่ม
“.........” ลูกหัวปีท้ายปีนี่เอง
“แล้วพี่ฝุดหล่อชื่ออะไร?”
“ฝุดหล่อๆ หล่อกว่าเฮียเยอะเลย เอิ๊กๆ”
“ถ้าพวกลื้อยังไม่เลิกพูดแบบนี้เฮียจะไม่พาไปด้วยนะ จะเอาไปขังไว้บนห้องแล้วไปกับเพื่อนแค่สองคนพอ”
“เฮียไม่ยอมรับความจริง!” เด็กคนหนึ่งชี้หน้าตะนอย
“ไม่หล่อก็ไม่หล่อดิ รับเลยแมนๆ” เด็กอีกคนก็ชี้บ้าง
ตะนอยถึงกับต้องตบหน้าผากตัวเอง
“ไม่ใช่เรื่องนั้นเว้ย! เฮียหมายถึงเรื่องที่พวกลื้อพูดไม่ชัดต่างหาก ถ้ายังพูดอีกจะไม่พาไปด้วยแน่ ..ให้ตายสิ แล้วไปเอาอย่างใครมาอีกวะ ไอ้แมนๆ เนี่ย”
“เอ๊า เฮียก็พูดไม่เคลียร์แต่แรก จะพูดชัดแล้วก็ได้ แต่ต้องพาพวกเราไปด้วยนะ แมนๆ”
“เฮียฝูบอกเป็นลูกผู้ชายต้องแมนๆ แล้วเฮียสุดหล่ออ่ะ แมนเปล่า?” เด็กคนหนึ่งหันมาถามผมบ้าง
“ไม่แมนเท่าไหร่” ผมตอบไป เด็กน้อยตาโต
“เป็นตุ๊ดเหรอ?”
“ไม่เชิง”
เป็นเกย์น่ะ แต่บอกไปก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี
“แล้วมันแปลว่าไรอ่ะ?”
“แปลว่าไรอ่ะ?” เด็กน้อยหันไปปรึกษากันเอง
“พวกลื้อรู้จักตุ๊ดด้วยหรือไง?”
“ไม่แมนก็ตุ๊ดดิ เฮียฝูบอก”
“แล้วตุ๊ดแปลว่าไรอ่ะเฮีย?”
“แปลว่าไรอ่ะ?”
“กินได้เปล่าอ่ะ?”
“เฮ้อ.. เฮียฝูเอาอะไรใส่สมองฟองน้ำของพวกลื้อมามั่งเนี่ย จะบ้าตาย”
“คนเยอะแยะเลย วู้ๆ” เด็กที่อยู่บนหลังผมพูดอย่างตื่นเต้น
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคนนี้ชื่อตี๊หรือตง
“เยอะเลยๆ วู้ๆๆ” เด็กอีกคนที่อยู่บนหลังตะนอยก็พลอยตื่นเต้นไปด้วย
ตอนแรกทั้งคู่ก็เดินเท้ามาพร้อมกับเรา แต่พักเดียวก็บ่นเมื่อย แล้วก็อ้อนให้พวกเราแบกขึ้นหลังมาจนถึงคณะ
“อ้าว เพชร ตะนอย ไปเอาลูกใครเขามาอุ้มน่ะ?” พอเดินเข้ามาในตึก ทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ก็เข้ามารุมล้อมทักทายเด็กๆ เป็นการใหญ่
“น่ารักจังเลย” ต๊อกแต๊กเดินเข้ามาบีบแก้มเด็กบนหลังผมด้วยท่าทางเอ็นดู
“ตี๊เหรอ?” เด็กนั่นถามกลับเสียงใส
“คนอุ้มต่างหาก แบร้!” พูดแล้วก็ดูเหมือนจะเขินเองจนต้องหลบตาผม
“พี่เพชรปล่อยตี๊ลง” ผมทำตามที่เด็กบอก
“นี่แน่ะ เจาะยาง!” เจ้าหนูพุ่งเข้าไปเตะหน้าแข้งต๊อกแต๊กแล้ววิ่งหนีทันที
“โอ๊ยยย เฮ้ย! อย่าหนีนะไอ้ตัวเล็ก”
“เฮียจ๋าาาาา” เด็กนั่นรีบวิ่งไปหลบหลังตะนอยที่ยังแบกเด็กอีกคนอยู่
“มาให้เตะคืนซะดีๆ เจ้าหมูออมสิน”
“แบร้!! ฮ่าๆๆๆ เอิ๊ก”
ตะนอยเลยกลายเป็นเสาไม้นวมให้ทั้งน้องทั้งเพื่อนจับหมุนไปหมุนมาเป็นที่สนุกสนาน
“ท่าทางแต๊กจะชอบเด็กนะ” เพื่อนคนหนึ่งพูดขณะที่เราทุกคนกำลังช่วยกันทำงาน ส่วนต๊อกแต๊กก็กำลังวุ่นวายเล่นเป็นเพื่อนเด็ก
ทั้งสามคนสนิทกันเร็วมากจนตะนอยยังแปลกใจ
“คนหล่อรักเด็กแบบนี้น่าเอามาเป็นพ่อของลูกเนอะ”
พวกสาวๆ หัวเราะกันคิกคัก
ต๊อกแต๊กรื้อค้นตะกร้าจนได้นมเปรี้ยวกล่องเล็กมาแพ็คหนึ่ง หมอนั่นแกะออกมาทีละกล่อง เอาหลอดเจาะ แล้วแจกให้เด็กๆ ที่มีท่าทางดีใจ
“ดูๆ ไปก็เหมือนพ่อลูกอ่อนจริงๆ นะเนี่ย ฮ่ะๆๆ”
“หึ เหมือนแม่มากกว่า” เสียงหัวเราะเบาๆ ของตะนอยคงมีแต่ผมที่ได้ยิน
“น่ารักจังเลย น้องแต๊กเหรอ?” แพตตี้กับอรที่เพิ่งมาถึงคณะรีบแถเข้าไปหาสามคนนั่นทันทีที่เห็น
“มาแล้ว.. คนที่อยากได้พ่อเด็กจนตัวสั่น”
สาวๆ ในกลุ่มผมหันมองหน้ากันเองแล้วเบะปาก
“น้องเฮียตะนอยต่างหาก” เด็กหนึ่งในสองตอบฉะฉาน
“อ้าว น้องตะนอยเหรอ?” คนพูดหันมาทางพวกเราแว้บนึง แล้วกลับไปตั้งใจฉีกยิ้มให้เด็กและคนเลี้ยงต่อ “แล้วชื่ออะไรกันบ้างเหรอครับ? พี่ชื่อแพตตี้นะ ส่วนนี่ชื่อพี่อร”
“ตี๊ชื่อตี๊”
“ตงชื่อตง”
“อ๋อ น้องตี๊กับน้องตงน่ะเอง ขอพี่..”
“อ๊ะ อย่าเข้ามาใกล้นะ” จู่ๆ เด็กๆ ก็ถอยหลังไปยืนกอดคอต๊อกแต๊กไว้แน่น ยกมือห้ามสองคนนั้นเข้าใกล้
“เอ๊ะ มีอะไรเหรอจ๊ะ?” สองคนนั้นงง
“ตี๊เหม็น”
“ตงก็เหม็น พวกอาอึ้มตัวเหม็นอ่ะ”
“อุบ..” เพื่อนในโต๊ะผมเริ่มตัวสั่นจากการพยายามกลั้นหัวเราะ
“มะ..เหม็นอะไรกันจ๊ะ? แล้วอาอึ้มอะไรกัน พวกพี่ยังไม่แก่นะ”
“นั่นสิ ตี๊ ตง ไปว่าพี่แพตตี้กับพี่อรเขาแบบนั้นได้ไง ไม่ดีเลยนะ” ต๊อกแต๊กปรามเด็กๆ
“แต่ตี๊เหม็นจริงๆ นะเฮียแต๊ก”
“ตงก็เหม็น กลิ่นฉึ่งๆ เลย” เด็กน้อยยังยืนกรานพร้อมท่าปิดจมูก
“กลิ่น..” ต๊อกแต๊กขมวดคิ้ว ก่อนทำจมูกฟุดฟิดสูดหากลิ่นที่ว่า
สักพักก็ทำหน้าลำบากใจ
“แต๊ก?” แพตตี้ทำหน้าลุ้นราวกับรอผลประกาศตำแหน่งดาวมหา’ลัย
“เฮียแต๊กได้กลิ่นแล้วใช่เปล่า?”
“กลิ่นฉึ่งๆ เลยใช่เปล่า?”
“แต๊ก?”
“เอ่อ.. เราว่าพวกเด็กๆ คงหมายถึงกลิ่นน้ำหอมของทั้งสองคนน่ะ”
“อะไรนะ นี่มันน้ำหอมชาแนลเชียวนะ” เสียงอรปรี๊ดขึ้น
“อาอึ้มข้างบ้านตี๊ก็กลิ่นฉึ่งๆ แบบนี้แหล่ะ”
“ตงแสบตะหมูก” เด็กน้อยเอามือบีบจมูกตัวเองแน่น
“กูไม่ไหวแล้ว..” ใครสักคนในกลุ่มผมพูดเสียงสั่น จากนั้นก็ระเบิดหัวเราะออกมา
“ชาแนลเชียวนะ ฮ่าๆๆๆๆ” แล้วก็กลายเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่รอบบริเวณ
สองคนนั้นหันมามองทางนี้ด้วยสายตากึ่งอับอายกึ่งเดือดดาลที่พยายามข่มเอาไว้เต็มที่ ก่อนหันกลับไปปั้นยิ้มให้ต๊อกแต๊กที่ทำได้แค่ยิ้มแหยๆ ตอบ จากนั้นจึงเดินเลี่ยงไปจับงานตรงมุมอื่นแทน
“พี่เพชรๆ ไปกินไอติมด้วยกันเปล่า?” ตอนใกล้จะแยกย้ายกลับบ้าน น้องของตะนอยทั้งสองคนก็มาเขย่าแขนผม
“เฮียแต็กบอกว่าถ้าชวนพี่เพชรไปได้จะเลี้ยงช็อคโกแล็ตซันเดย์ถ้วยใหญ่บึ้ม” เจ้าหนูกางสองแขนออกจนสุด
“เฮ้ยๆ ไม่ต้องบอกหมดก็ได้” แว่วเสียงคนสั่งการบ่นอายๆ
“ไปนะๆ ตี๊อยากกิน”
“ตงก็อยากกิน พี่เพชรไปด้วยกันนะ”
“.........” ผมหันไปสบตากับตะนอยที่นั่งข้างกัน
“แล้วไม่คิดจะชวนเฮียเลยหรือไงเนี่ย?”
“เฮียแต็กบอกว่าถ้ากันเฮียออกไปได้จะแถมลูกโป่งให้เราอีกคนละสองลูก”
“ตงอยากได้ลูกโป่ง เฮียไม่ต้องไปหรอกนะ”
“ฮ่าๆๆๆ” แว่วเสียงคนสั่งการนั่งหัวเราะสะใจอยู่อีกฟาก
“นี่กล้าขายเฮียแลกลูกโป่งเลยเรอะ แสบมากเจ้าหมูออมสิน” ตะนอยลงไปคว้าตัวเด็กทั้งคู่แล้วแกล้งจี้พุงจนหัวเราะกันลั่น
!..
ตอนนั้นเสียงริงโทนโทรศัพท์ผมดังขึ้นพอดี หยิบมาดูก็เห็นเป็นเบอร์พี่นท
“.........” พี่นท..
ตั้งแต่วันนั้นก็เงียบหายไปเลย ไม่มาหา ไม่โทรมา ไม่ตามรบกวนผมอีก เหมือนพี่นทจะยอมรับแล้วทุกอย่าง
“ฮะ” ผมกดรับ เพราะคงไม่มีเหตุผลที่จะกดทิ้ง
“น้องเพชร.. ฮึก.. น้องเพชร...” เสียงจากปลายสายฟังแย่มาก แถมยังออกแนวเพ้อมากกว่าจะมีสติ
“พี่นทฮะ? พี่นทได้ยินหรือเปล่า?” ผมลองเรียกดู
“น้องเพชร.. พี่รักน้องเพชร.. ฮึก.. อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะครับ..” แต่อีกฝ่ายก็ยังพูดพึมพำต่อไป
“พี่นท?”
“พี่รักน้องเพชร.. รัก..”
“.........” ผมกดตัดสาย จ้องมองโทรศัพท์ในมือ
“มีอะไรหรือเปล่า?” ตะนอยที่เล่นงานเด็กๆ จนวิ่งแจ้นกลับไปหาต๊อกแต็กแล้วหันมาถาม
“พี่นทน่ะ ท่าทางไม่ค่อยดี”
“จะไปดูหน่อยไหมล่ะ เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน”
“.........” ผมมองหน้าเพื่อน เลยไปถึงคนที่กำลังหอบหิ้วเด็กๆ พร้อมตะกร้าเดินมาทางนี้
“เพชร ไปกินไอติมกับพวกเรานะ”
“.........” ผมกลับมามองโทรศัพท์ในมืออีกครั้ง
“เพชรไม่ว่าง แต่กูว่าง มึงไปกับกูแล้วกัน” จู่ๆ ตะนอยก็ลุกขึ้นคว้าคอ ต๊อกแต๊กที่ทำหน้าเหวอ
“อะไรของมึงเนี่ยไอ้แว่น ปล่อยนะเว้ย ใครบอกจะไปกับมึง?”
“เหอะน่าไอ้หล่อ มึงเอาน้องกูไปแต่ไม่เอากูไปด้วยได้ไง อย่ามาเกลียดตัวกินไข่ จอดรถไว้ทางนั้นใช่ไหม?”
“เพชร..” ต๊อกแต๊กเอื้อมมือมาทางผมขณะโดนลากถูลู่ถูกังแถมยังพะรุงพะรังไปทั้งตะกร้าทั้งเด็ก
“พี่เพชรบ๊ายบาย” พวกเด็กๆ โบกมือพร้อมส่งจูบมาให้ผม
“บ๊ายบาย” ผมโบกมือตอบ แล้วลุกขึ้นบ้าง
ไปดูสักหน่อยแล้วกัน..
“อ้าวน้องเพชร จะกลับแล้วเหรอ?” พอเดินออกมาด้านหน้าตึกก็เจอกลุ่มพี่ปีสามที่ยังเตรียมงานกันอยู่
“.........” ผมพยักหน้า กวาดตามองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่น่าจะได้เห็น
“โอ๊ยยย กูเพิ่งนึกอิจฉาไอ้อินเทวดาก็วันนี้แหล่ะ น้องเพชรคนนั้นอุตส่าห์มาชะเง้อหาถึงที่ มันทำบุญด้วยอะไรของมันว้า?” ใครสักคนคร่ำครวญขึ้น ตามด้วยเสียงโห่แซวสนุกสนาน
“วันนี้อินมันไม่ได้มาหรอก เห็นบอกต้องไปปลอบใจคนอกหักน่ะ” พี่แว่นแฟนพี่หมิงเป็นคนบอก “แล้วนี่ไอ้นอยพาสมุนกระปุกออมสินของมันกลับไปก่อนแล้วเหรอ?”
“ฮะ งั้นผมกลับก่อนนะฮะ” ผมบอกก่อนเดินออกมา
“ให้พี่ไปส่งไหมจ๊ะ?” มีเสียงร้องถามไล่หลังมาอีก
“มึงอยากโดนไอ้อินมันหักคอเอาหรือไงนาย?”
“งั้นกลับเองดีๆ นะจ๊ะ”
“ฮ่าๆๆ ป๊อดนี่หว่าเชี่ยนาย”
ผมยืนจดๆ จ้องๆ อยู่หน้าประตูห้องพี่นท ลังเลว่าควรทำยังไงต่อไป เมื่อกี๊ถามคนดูแลข้างล่างเขาก็บอกว่าพี่นทอยู่ห้อง แต่กดออดหลายทีแล้วก็ยังเงียบสนิท
ในที่สุดผมตัดสินใจลองจับลูกบิดดู ปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อค ผมเลยค่อยๆ เปิดเข้าไป
“.........” ห้องพี่นทดูแตกต่างไปจากตอนมาครั้งแรกนิดหน่อย มันดูรกและมืดทึมกว่าวันนั้น ประตูระเบียงถูกปิดไว้ แต่กระจกระบายอากาศด้านบนถูกเปิดออกให้อากาศได้ถ่ายเท ผมกวาดตามองหาเจ้าของห้อง ก่อนไปเจอเท้าข้างหนึ่งโผล่มาจากด้านข้างของโซฟา
“พี่นท..”
พี่นทนอนอยู่บนนั้น แขนข้างหนึ่งตกลงมาข้างล่าง เสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังหลับ ผมเข้าไปดูใกล้ๆ หน้าตาพี่นทดูย่ำแย่กว่าครั้งล่าสุดที่เจอมาก ทั้งโทรม ทั้งมีหนวดเครา ใต้ตาก็คล้ำ ขอบตาก็บวมราวกับผ่านการร้องไห้มายาวนาน
ทั้งหมดนี่เป็นฝีมือผม..
“ผมขอโทษ” ผมลูบหน้าที่มีหนวดเคราหยาบๆ อย่างเบามือ
ทุกอย่างมันเริ่มจากความเห็นแก่ตัวของผม และจบลงเพราะความเห็นแก่ตัวของผม ส่วนพี่นทคือคนที่เสียใจ
สี่ปีเต็มที่เราอยู่บ้านเดียวกัน เพราะบ้านพี่นทอยู่ชานเมือง แต่บ้านของผมอยู่ใกล้มหา’ลัย คุณแม่เลยให้พี่นทมาพักที่บ้านแทนการไปอยู่หอ ผมถือโอกาสนั้นยึดพี่นทเป็นของตัวเอง เพราะคุณป๋าไม่ได้เป็นของผมแค่คนเดียว คุณป๋าเป็นของคุณแม่ด้วย ผมจึงยกพี่นทให้เป็นทั้งหมดในโลกของผม
และต้องเป็นของผมแค่คนเดียว
จนวันนั้นที่พี่นทมาบอกว่าจะไปอเมริกา โลกที่บิดๆ เบี้ยวๆ ของผมก็เริ่มสั่นไหว มันไม่เข้าใจคำว่าเพื่ออนาคตของเราอย่างที่พี่นทบอก มันรู้แค่เพียงว่าไม่เหลืออะไรเป็นของผมคนเดียวอีกต่อไป ไม่ใช่ทั้งคุณป๋า ไม่ใช่ทั้งพี่นท ไม่มีแม่พลอย ไม่มีใครต้องการผมอีกแล้ว
“น้องเพชร..” เสียงพึมพำจากคนไม่ได้สติทำให้ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์
ลมหายใจของพี่นทมีกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้ง แต่ไม่เห็นขวดเหล้าหรือเบียร์อยู่ใกล้แม้แต่กระป๋องเดียว สภาพบริเวณนี้เหมือนเพิ่งถูกเก็บกวาด
“.........” อาจจะมีคนมาดูแล บางทีป้านีอาจมาที่นี่..
ผมเริ่มคิดว่าตัวเองควรจะรีบกลับออกไปเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ประตูที่เปิดทิ้งไว้อาจเพราะใครคนนั้นออกไปทำธุระข้างนอก แล้วเดี๋ยวก็คงจะกลับเข้ามา
“น้องเพชร..”
แต่ในตอนที่กำลังจะลุก ผมกลับถูกคนที่ยังไม่ได้สติคว้าแขนจนเสียหลักล้มลงไปทับอีกฝ่ายทั้งตัว จากนั้นก็ถูกกอดรัดแน่นจนแทบกระดิกตัวไม่ได้
ต้องเสียเวลาไปพักใหญ่กว่าจะแกะตัวเองออกมาได้สำเร็จ ตั้งใจจะไปแล้ว แต่พอเห็นคนละเมอเริ่มมีน้ำไหลออกจากตาทั้งที่หลับอยู่ ก็ทำเอาผมก้าวขาต่อไม่ออก
“น้องเพชรอย่าทิ้งพี่ไป.. พี่รักน้องเพชร..”
“พี่นท..” ผมย่อตัวลงนั่งข้างโซฟาอีกครั้ง รู้สึกเหมือนถูกกดทับแถวหน้าอก ปวดหนึบเหมือนบางอย่างข้างในกำลังจะแตก
ตอนนั้นเองที่เสียงเปิดประตูดังขึ้น..
“พี่..”
คนที่เดินเข้ามาเป็นคนที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้มาเจอที่นี่
“ตัวเล็ก..” พี่ชะงักเท้า มือที่ถือถุงมินิมาร์ทกำไว้แน่น
“.........” ผมเห็นพี่เม้มปาก แต่แค่แว้บเดียวก็แสร้งปั้นยิ้มส่งมาให้ผม
ผมจ้องมองทุกการกระทำของพี่ ตั้งแต่เดินเข้ามา วางข้าวของ สำรวจอาการของพี่นท พี่พยายามทำทุกอย่างราวกับเป็นเรื่องปกติ และผมก็ไม่ได้พูดอะไร
“โทษนะ ขอทางให้พี่นิด” พอเห็นว่าพี่นทยังไม่ตื่น พี่ก็ช้อนอุ้มตัวลอยเข้าไปในห้องหนึ่งซึ่งคงจะเป็นห้องนอน
ในตอนที่คิดว่าน่าจะออกไปรอข้างนอก เสียงแหบแห้งที่แว่วมาจากข้างในก็ทำให้ผมต้องชะงักเท้า
“อิน.. อินเองเหรอ?” พี่นทคงรู้สึกตัวตื่นแล้ว
“อืม ผมเอง เดี๋ยวพี่กินยานี่ก่อนนะ เอานี่น้ำ”
“อิน เมื่อกี๊พี่ฝันว่าน้องเพชรมาหาพี่ที่นี่”
“.........” ผมได้แต่ยืนเกร็งนิ่งอยู่กับที่
“น้องเพชรมานั่งข้างๆ พี่ เรียกชื่อพี่..”
“พี่แค่ฝันไปน่ะ นอนเถอะ”
“มันเป็นความจริงเหรออิน น้องเพชรรักคนอื่นแล้วจริงๆ ใช่ไหม? พี่..พี่..”
“พี่นอนพักเถอะนะ ตื่นมาจะได้รู้สึกดีขึ้น”
“ถ้าตื่นมาแล้วทุกอย่างมันไม่ใช่เรื่องจริงก็ดีสิ”
“.........”
“หรือไม่ ก็ไม่ต้องตื่นอีกเลย..”
“.........” พี่นท..
“..แม่พวกเราเป็นเพื่อนกัน เราก็เลยพลอยสนิทกันไปด้วย พี่ชอบพี่นทมาก พี่นทเป็นพี่ชายที่ใจดีมากสำหรับลูกคนกลางขี้เหงาอย่างพี่ ทุกครั้งที่มาที่บ้านพี่นทก็จะมาเล่นเป็นเพื่อนพี่ มาเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้พี่ฟัง” พี่เล่าให้ผมฟังขณะที่เรากำลังนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะใกล้กับคอนโดของพี่นท
นี่อธิบายได้ว่าทำไมวันนั้นพี่ถึงไม่ยอมมาแสดงตัวต่อหน้าพี่นท
“รวมทั้งเรื่องของตัวเล็กด้วย”
“.........” เพราะพวกพี่รู้จักกัน
“ก่อนหน้านี้พี่มักเฝ้ารอการมาของพี่นท เฝ้ารอเรื่องเล่าของพี่นท แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่พี่เริ่มเฝ้ารอที่จะได้ฟังเรื่องของตัวเล็กมากกว่า อยากรู้ความเป็นไป อยากรู้ว่าทำอะไรบ้าง..”
“.........”
“แล้วก็ตั้งแต่เมื่อไหร่อีกไม่รู้ ที่พี่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังอิจฉาพี่นท”
“.........”
“จนวันหนึ่งความอยากรู้อยากเห็นก็พาให้พี่ไปแอบมองตัวเล็กถึงหน้าโรงเรียนประถมเลย ฮ่ะๆๆ โรคจิตเนอะ แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าแค่อยากจะเห็นหน้าสักครั้งหรอก”
ผมหันมองพี่ แต่พี่เหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
“แต่ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเหมือนกัน..”
“.........”
“บ้าจริงๆ”
ผมขยับตัวเล็กน้อย แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น
“พี่..ไม่เคยคิดจะแย่งตัวเล็กมาจากพี่นทหรอก เพราะตัวเล็กเป็นของพี่นท พี่ไม่สงสัยเรื่องนั้นเลย คิดแค่ว่าได้เฝ้าดูห่างๆ ก็พอใจแล้ว”
“แล้วทำไมล่ะฮะ?”
“ทำไมตอนนี้พี่ถึงหักหลังพี่นทใช่ไหม? พอพูดแบบนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองเลวร้ายชะมัด ฮ่ะๆๆ”
“.........” หักหลัง..
“พอเริ่มโตขึ้น พี่ก็เข้าใจสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมามากขึ้น พี่รู้ว่าเรื่องของพี่นทกับตัวเล็กมันไม่มีทางเป็นไปได้ ป้านีคาดหวังกับพี่นทไว้มาก ตั้งแต่เลิกรากับสามีป้าก็ทุ่มเททุกอย่างมาที่พี่นท และคงไม่ยอมให้ใครมาทำลายความหวังหนึ่งเดียวของแก ป้านีเป็นพวกรักแรงเกลียดแรง ยิ่งเกิดเรื่องกับน้านาฏป้าก็ยิ่ง..”
“เกลียดผม”
“อืม เดือนหน้าพี่นทก็ต้องเข้าพิธีหมั้นแล้ว”
“.........” ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
“อีกฝ่ายเป็นลูกสาวของเพื่อนในกลุ่มแม่พี่นี่แหล่ะ”
“พี่นท..รู้อยู่แล้วใช่ไหมฮะ?”
“เพิ่งจะรู้เมื่อไม่กี่วันนี้เอง”
“ป้านีเป็นคนจัดการเรื่องนี้สินะฮะ”
“อืม”
“.........”
“ตัวเล็กเสียใจหรือเปล่า?”
“ไม่เกี่ยวกับผมนี่ฮะ” ผมไม่มีใจไว้ให้เสียอีกแล้วล่ะ
“ตัวเล็ก..”
“เพราะแบบนี้ พี่ก็เลยคิดจะฉวยโอกาสนี้เข้ามาแทนที่พี่นทเหรอฮะ?”
“อืม”
“แม้ว่ามันจะเป็นการหักหลังคนที่ไว้ใจพี่น่ะเหรอฮะ?”
“ใช่”
“พี่ไม่รู้สึกผิดต่อพี่นทเลยเหรอฮะ?”
“รู้สึกสิ ทำไมจะไม่รู้สึกล่ะ ใจหนึ่งพี่ก็นึกเกลียดตัวเองที่ทรยศความไว้ใจของพี่นท คิดฉวยโอกาสท่ามกลางความเสียใจของคนที่เป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆ ของพี่ แต่อีกใจหนึ่งพี่กลับดีใจที่เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ พี่รู้ว่าพี่เห็นแก่ตัว แต่พี่ตัดสินใจแล้วตัวเล็ก และไม่คิดจะถอยด้วย ถึงยังไงเรื่องของตัวเล็กกับพี่นทมันก็ไม่มีวันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เพราะงั้น..”
“แล้วพี่คิดว่าเรื่องของเรามันจะเป็นไปได้เหรอฮะ?”
แม่พี่เป็นเพื่อนกับป้านี ทุกวีรกรรมของผมแม่พี่คงได้รับรู้มาหมดแล้ว ตัวพี่เองก็เหมือนกัน คงได้ยินได้ฟังมามากจนเกินพอ
“พี่..”
“ตัดใจซะเถอะฮะ”
“ตัวเล็ก?”
“ตอนนี้ยังทัน..”
“.........”
“ไม่งั้นพี่ก็จะต้องเสียใจเหมือนกับพี่นทนั่นแหล่ะ”
TBC. 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
