H E A R T L E S S อยากจีบ จีบได้ ..แต่ไม่รัก ♥
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: H E A R T L E S S อยากจีบ จีบได้ ..แต่ไม่รัก ♥  (อ่าน 319351 ครั้ง)

ออฟไลน์ omuya

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2023
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +121/-9
สนุก แต่ยังไม่สะใจ

sevres

  • บุคคลทั่วไป
ชอบเรื่องนี้ ดีใจมากที่คนเขียนมาอัพบ่อยๆค่ะ
ฮี่ๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ  o13

ออฟไลน์ Loste

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 430
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
 :sad4: :sad4: :sad4:


น่าสงสารเพชรจัง เมื่อไรจะเปิดใจให้พี่อินเข้ามาดูแลซักทีนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:

ออฟไลน์ maru

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-7
จี้กับอาของฟ้าใช่ไหม ผู้หญิงพวกนั้นร้ายจริง ๆ นะเนี่ย แม่ของนทอะไรกันนั่น นทเป็นคนพาเพชรมาใช่เพชรจะมาเองเสียที่ไหน อย่างนี้แสดงว่าคนที่ทำให้เพชรเปลี่ยนไปคือน้องสาวของแม่นท ส่วนแม่ที่พ่อเพชรพูดถึงคงเป็นแม่เลี้ยงใช่ไหม เพราะเพชรเรียกแม่ตัวเองว่าแม่พลอยนี่

ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26
ถ้าไม่มีตะนอยขึ้นมา  จะอยู่คนเดียวได้มั๊ยเนี่ยเพชร  :เฮ้อ:

ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26
รออ่านทั้งสองเรื่องงง

ออฟไลน์ КίmY

  • BJYX♥
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1714
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-3
โอ๊ะ น้องไปกับใครหว่า ?? แล้วที่หลบภัยนี่ที่ไหนอ่ะ ??
รอตอนต่อไปนะฮะ  :')

ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26

ออฟไลน์ Whatever it is

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3959
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +380/-8
ในที่สุดก็มาม่า 555 กรูว่าแล้ว มันต้องมาม่า หุๆ

ออฟไลน์ thepopper

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 371
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-1
สงสารเพรชอ่าาา

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ chancha

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +32/-0
ใครกันพาไปหลบภัย แล้วจะไปหลบที่ไหนอ่ะ อยากรู้ๆๆ

sunshinesunrise

  • บุคคลทั่วไป
ยิ่งอ่านยิ่งหน่วง ชีวิตรันทดเกิน น่าสงสารอ่ะ ปวดตับมาก เมื่อไหร่จะถึงทีเอาคืนของเพชรบ้าง แค้น!

ออฟไลน์ cher7343

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1673
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-4
 :a5: :a5: :a5:

ค้างงงงงงงงงงงงงงงง
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก :serius2: :angry2:

อยากอ่านต่ออออออออ
ใครอ่ะ มาเต็ม หนูงง
พี่อินไปไหนมาช่วยน้องเร๊วววววววววววว

ออฟไลน์ Babelilong

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 304
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • Facebook  เข้ามาขอเป็นเพือนได้เลย
ค้างสุดๆ   :fire: :fire: :fire:
ไอ้เย็ยชา กะ ลุงใจดี เป็นใครกานนนนนนนนน

ออฟไลน์ suck_love

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-1
ใครตือพระเอกอ่ะ   :a5: อ่านแล้วยังไม่รู้เลย 555

ออฟไลน์ KURATA

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 893
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +146/-1
 :เฮ้อ: เพลียจิตกับผู้หญิงพวกนี้จริงๆ
เพชรเจออะไรมาเยอะแน่ๆ แต่ตอบโต้เค้าบ้างก้อได้นะลูก

ขอบคุณนะคะ

ปล.อยากให้มาต่อวันเว้นวันด้วยซ้ำ แต่กลัวคนแต่งจะงานหนักเกิน 555

ออฟไลน์ Fujoshi

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-2
มาต่อได้แล้วนะๆๆๆๆๆๆ

 :call: :call: :call:

ออฟไลน์ didi

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1000
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +98/-8

ออฟไลน์ White Raven

  • I'm beautiful in my way.~
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 270
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +779/-3
    • Fanpage
Chapter :: 05 :: พี่หมอจี้ 







รถสีดำคันใหญ่ขับมาเทียบหน้าตึกหลังหนึ่ง ลักษณะคล้ายคลินิกหรืออะไรทำนองนั้น บริเวณล็อบบี้ด้านหน้าเปิดไฟสว่างโร่ ผู้ชายใส่แว่นเดินนำผมลงจากรถ ส่วนผู้ชายหน้าสวยขับรถไปจอดอีกที่


พอผลักประตูกระจกเข้ามาด้านในก็เจอกับผู้ชายตัวใหญ่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์เพียงคนเดียว เสียงเพลงบรรเลงดังมาจากไหนสักแห่งด้วยทำนองแผ่วเบาล่องลอย


“.........” จากที่คิดว่าเป็นคลินิกเมื่อมองจากข้างนอก ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ เพราะข้างในดูคล้ายแกลอรีมากกว่า


“คุณหมอครับ เมื่อสักยี่สิบนาทีที่แล้วมีโทรศัพท์จากคุณวันวิสาถึงคุณหมอ เธอไม่ได้ฝากข้อความอะไรไว้ แต่บอกว่าจะโทรกลับมาอีกครั้งครับ” คนที่อยู่หลังเคาน์เตอร์รีบลุกขึ้นรายงาน


“.........” คุณหมอ..


“คุณวันวิสาเหรอ? หรือน้องแกรนด์จะมีอาการอะไร.. งั้นเดี๋ยวผมโทรกลับหาเธอเลยดีกว่า ฝากคุณโยพาเด็กคนนี้ไปรอที่ห้องสีขาวหน่อยนะ ขอช็อคโกแล็ตร้อนๆ ให้น้องเขาสักถ้วยด้วย” 


“ได้ครับ แล้วคุณหมอจะรับกาแฟด้วยไหม?”


ผมลอบมองหน้าของคนที่ถูกเรียกว่าคุณหมออีกครั้งอย่างตั้งใจ ก่อนก้มลงควานหากระเป๋าสตางค์


“ก็ดีครับ ขอบคุณ”


พอเปิดกระเป๋าสตางค์ก็หยิบนามบัตรในหนึ่งที่ได้รับเมื่อเกือบสองเดือนก่อนออกมาดู


“.........” นายแพทย์เพลงพิณ ทามิยะ


“จำกันได้แล้วเหรอ?” คนถามมองนามบัตรในมือสลับกับหน้าผมยิ้มๆ


ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ..คุณหมอวิทยากรคนนั้นเอง


“เดี๋ยวตามคุณโยไปนะ ผมขอตัวไปทำธุระสักครู่แล้วเราค่อยมาคุยกัน คุณโยเป็นผู้ช่วยผมและคนดูแลที่นี่ ที่นี่เป็นคลินิกของผมเอง ..ส่วนนี่น้องเพชรครับ คุณโย”


“สวัสดีครับ น้องเพชร” คุณโยที่ว่านั่นทักทายผมก่อนด้วยท่าทางเป็นมิตร พอผมยกมือไหว้ เขาก็ยกมือรับไหว้พร้อมรอยยิ้มบาง


“เชิญตามมาทางนี้เลยครับ” คุณโยผายมือแล้วเดินนำผมไป


ระหว่างทางเดินที่ไม่ยาวมาก มีภาพวาดประดับฝาผนังเรียงรายเรื่อยมา ผมเดินผ่านห้องไปสามห้อง ก่อนมาหยุดหน้าห้องที่สี่ซึ่งเป็นห้องสุดท้ายและเป็นห้องเดียวที่เปิดไฟสว่างทิ้งไว้


“รออยู่ในนี้สักครู่นะครับ” คุณโยผลักประตูกระจกเปิดค้างไว้ ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศแผ่ซ่านมากระทบผิวผม เขาผายมือให้ผมเข้าข้างใน ก่อนหันหลังเดินกลับไปตามทางเดิม


“.........” ผมยืนเคว้งอยู่กลางห้องที่อบอวลไปด้วยสีขาว ทั้งพื้น ผนัง เพดาน เฟอร์นิเจอร์ เป็นสีขาวล้วน แต่มีภาพวาดที่ประดับอยู่ตามฝาผนัง และกรอบรูปหลากสีสันของภาพเหล่านั้นที่ทำให้ห้องนี้กลับดูมีชีวิตชีวา


ภาพที่ดึงดูดให้ผมก้าวเข้าไปหาเป็นภาพใหญ่สุดตรงหลังห้อง ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งกับเด็กตัวเล็กๆ นั่งเคียงกันอยู่หน้าเปียโนสีขาวตัวใหญ่ เหมือนทั้งคู่กำลังเล่นเปียโนไปพร้อมกัน น่าจะเป็นแม่กับลูก ผมไม่เห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้นเพราะเธอนั่งหันหลัง แต่เด็กน้อยที่นั่งข้างกันกำลังแหงนมองผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ทั้งที่เป็นแค่ภาพวาด แต่อารมณ์กลับถูกถ่ายทอดออกมาอย่างชัดเจน


เด็กน้อยคงรักแม่มาก..


“แม่”


“ช็อคโกแล็ตร้อนครับ น้องเพชร” เสียงของคุณโยทำผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์


“ขอบคุณฮะ” หลังจากรับถ้วยช็อคโกแล็ตร้อนๆ มาถึงได้รู้ว่ามือตัวเองเย็นมากแค่ไหน


“คุณพิณล่ะฮะ คุณโย?” คนที่เปิดประตูเข้ามาใหม่เอ่ยถามคุณโย


“.........” ผู้ชายหน้าสวยเย็นชาคนนั้นเอง


“คุยโทรศัพท์อยู่ที่ห้องทำงานครับ”


“อืม งั้นเดี๋ยวที่นี่ผมดูแลต่อเอง ไม่รบกวนคุณแล้วล่ะ”


“ให้ผมปิดคลินิกได้เลยหรือเปล่าครับคุณหมอจี้ ..หรือต้องรอก่อน?”


“.........” คุณหมอจี้..


คนนี้คงเป็นเฮียจี้ของตะนอย นักศึกษาแพทย์ที่ผมเคยเจอพร้อมคุณหมอวิทยากรวันนั้น


“ทำไปตามปกติเถอะ เด็กคนนี้ไม่ใช่คนไข้ของเราหรอก”


“งั้นผมขอตัวก่อน ..ราตรีสวัสดิ์นะครับ น้องเพชร”


“ฮะ ..อ๊ะ!” ผมมองตามหลังคุณโยไป พอหันกลับมาก็ต้องหลุดเสียงร้องเบาๆ เพราะคุณหมอจี้คนนั้นเอาอะไรไม่รู้อุ่นๆ มาแตะที่แก้มข้างที่ผมเพิ่งรู้สึกว่ามันเจ็บ


“ลูกประคบสมุนไพรน่ะ มันพอจะช่วยไอ้แก้มที่บวมๆ อยู่นี่ได้”


ผมวางถ้วยช็อคโกแล็ตที่จิบจนพร่องไปเกือบครึ่งลง นั่งนิ่งให้อีกฝ่ายประคบแก้มให้


“.........” ทางนั้นก็ทำไปอย่างเงียบเชียบ


“จะไม่ถามหรือเล่าอะไรให้ฟังหน่อยเหรอฮะ?” ในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายเปิดปากก่อน


“ถามอะไร? แล้วจะให้เล่าอะไร?” น้ำเสียงยังฟังเย็นชาเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง แต่มือที่ช่วยประคบแก้มนั้นเบามาก


“ก็ถามว่าทำไมผมถึงมีสภาพแบบนี้ หรือเล่าว่าทำไมพวกคุณถึงดึงผมขึ้นรถมา..”


“ไม่ถามหรอก ไม่ใช่หน้าที่ แต่ถ้าอยากจะเล่าก็ยินดีรับฟัง หรือถ้าอยากรู้อะไรก็ถามมาได้เลย”


“คุณเป็นหมอไม่ใช่เหรอฮะ?”


“อีกปีกว่าถึงจะได้เป็นเต็มตัว.. ถึงแพทย์จะมีหน้าที่ซักประวัติคนไข้ แต่พอดีว่าฉันไม่ใช่แพทย์ของนาย และนายก็ไม่ใช่คนไข้ในความดูแลของฉัน ถึงได้บอกไงว่ามันไม่ใช่หน้าที่”


“งั้นคุณช่วยผมทำไมฮะ?” 


“ก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก แค่บังเอิญไปรับคุณพิณแถวนั้น แล้วคุณพิณสั่งยังไม่ให้ออกรถเพราะเห็นเด็กหน้าตาคุ้นๆ ท่าทางไม่ค่อยดี ตอนที่กำลังรอดูสถานการณ์ก็มีกลุ่มวัยรุ่นที่ไหนไม่รู้จะมาลากไป เห็นแบบนั้นเข้าจะให้ปล่อยผ่านก็ยังไงอยู่ เลยต้องลงไปลากมาซะเองนี่แหล่ะ”


“.........” จริงๆ แล้วก็เพราะใจดีไม่ใช่เหรอ 


แล้วความเงียบในช่วงสั้นๆ ก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงประท้วงจากกระเพาะของผม


“หิวเหรอ?” คุณหมอจี้เลิกคิ้ว


“ผมยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย..” พอผมบอก คุณหมอเขาก็ถอนหายใจยาว


“ไป.. เดี๋ยวจะหาอะไรง่ายๆ ให้กินแล้วกัน” คนพูดลุกขึ้นยืน ผินหน้าไปทางประตู “หวังว่าคงไม่ใช่พวกกินยากหรอกนะ?”


“ฮะ” 


ใจดีจริงๆ นั่นแหล่ะ

 



หลังหายเข้าไปคุยกับคุณหมอเพลงพิณครู่หนึ่ง คุณหมอจี้ก็พาผมเดินออกมาทางประตูด้านหลังคลินิก เนื่องจากด้านหน้าถูกปิดไฟมืดตื๋อหมดแล้ว เดินลัดเลาะซอยที่มีผู้คนพลุกพล่านออกมาอีกไม่ไกลก็ถึงตึกคอนโดสูงแห่งหนึ่ง เราเข้าไปในนั้น คุณหมอจี้กดลิฟต์ชั้นยี่สิบเจ็ด บนชั้นนี้มีห้องอยู่ทั้งหมดสี่ห้อง เราเดินเข้าไปในห้องหนึ่งทางทิศตะวันออกสุด


“คอนโดของคุณพิณ แต่คุณพิณมักจะค้างที่คลินิกบ้าง ไปเข้าเวรที่โรงพยาบาลบ้าง ส่วนใหญ่เลยมีแค่ฉันที่ใช้ที่นี่” คุณหมอจี้บอกขณะถอดรองเท้าเก็บเข้าชั้นวาง


“.........” ที่นี่กว้างพอๆ กับคอนโดของพี่นท แต่มีสองชั้น เหมือนชั้นบนจะมีอยู่อีกสองห้อง


“รออยู่ตรงนี้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันไปทำอะไรมาให้กิน ถ้าอยากเข้าห้องน้ำก็ทางนั้นเลย” เจ้าของห้องให้ผมนั่งรอตรงโต๊ะหน้าเคาน์เตอร์ครัว ส่วนตัวเองก็เข้าไปทำอะไรก๊อกแก๊กอยู่ในนั้น ครู่เดียวก็ยื่นจานข้าวที่โปะไข่เจียวเหลืองๆ หอมๆ ข้ามเคาน์เตอร์มาให้ผม พร้อมน้ำเปล่าอีกแก้วหนึ่ง


“ขอบคุณฮะ”


“ตามสบาย ฉันขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อน แล้วเดี๋ยวจะพาไปส่งบ้าน” 


“ผมอยู่หอ”


“งั้นก็ไปหอ”


“ผมยังไม่อยากไป..” ผมก้มมองจานข้าวตรงหน้า 


“นี่” ผมได้ยินเสียงถอนหายใจ คนที่ก้าวขึ้นบันไดไปแล้วเดินกลับลงมา


“แค่คืนนี้เท่านั้น.. ผมไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียว”


“ครอบครัวนายล่ะ?”


“คุณป๋าอยู่ที่บ้าน แต่ถ้าผมโผล่ไปกลางดึกแบบนี้คุณป๋าคงเป็นห่วง”


“แล้วหายออกจากหอมาแบบนี้ ถ้าเขารู้เขาไม่ยิ่งเป็นห่วงหรือไง คิดอะไรของนาย?”


“ตอนนี้คุณป๋าคงยังไม่รู้หรอกฮะ”


“แล้วเพื่อนๆ นายล่ะ?”


“ผมมีเพื่อนอยู่คนเดียว ..แต่ไม่อยากรบกวน” 


ผมรบกวนตะนอยมาตลอด


“แล้วจะมารบกวนคนที่ไม่รู้จักมักจี่กันอย่างฉันเนี่ยนะ?”


“ขอโทษฮะ งั้นผมกลับล่ะ”


“หยุด! นั่งลงไปเหมือนเดิม ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมนายถึงไว้ใจคนแปลกหน้าง่ายๆ แบบนี้ งี่เง่าชะมัด ..ห้องนอนใหญ่ข้างล่างนี่เป็นของคุณพิณ ส่วนข้างบนเคยมีอยู่สองห้องนอน เป็นของฉันห้องหนึ่ง แต่อีกห้องหนึ่งถูกดัดแปลงเป็นห้องค้นคว้าไปแล้ว”


“ผมนอนโซฟาข้างล่างนี่ก็ได้ฮะ”


“ฉันคงถูกคุณพิณเอ็ดแน่ถ้าเขาขึ้นมาเจอนายนอนอยู่กลางบ้าน”


“.........”


“เฮ้อ.. กินเสร็จก็เอาจานไปไว้ที่ซิ้งค์แล้วขึ้นไปข้างบนแล้วกัน ห้องฉันอยู่ทางซ้ายมือ” คุณหมอจี้พูดแบบนั้นก่อนเดินหายขึ้นไปชั้นบน


“ขอบคุณฮะ” 


ผมไม่ได้งี่เง่าขนาดจะไว้ใจคนแปลกหน้า แต่เพราะรู้สึกว่าคนคนนี้เป็นคนดี ..ใจดี แม้คำพูดกับสีหน้าจะไม่ได้บอกแบบนั้นก็ตาม

 



“คุณหมอฮะ” หลังล้างจานล้างแก้วแล้วผมก็เดินขึ้นไปเคาะห้องของคุณหมอจี้ เปิดประตูเข้าไปก็เห็นเจ้าของห้องนั่งจดอะไรยุกยิกอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ


“เรียกพี่ก็ได้ ยังไงนายก็เป็นรุ่นน้องที่มหา’ลัย เรียกให้เหมือนคนอื่นๆ ดีกว่า.. ผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนอยู่ที่เตียงนั่น ถ้าจะนอนก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย” พี่หมอจี้เหลือบมองผมเพียงเล็กน้อยแล้วกลับไปสนใจตำราต่อ


“ฮะ” ผมเดินไปหยิบชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวบนเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำ


กลับออกมาอีกทีก็ยังเห็นพี่หมอจี้นั่งอยู่ที่เดิม


“นอนบนเตียงนั่นแหล่ะ” คงเพราะเห็นผมยืนเก้กัง คนที่ก้มจนหน้าแทบติดตำราจึงละสายตาหันมามอง พี่หมอกวาดตาสำรวจชุดที่ผมใส่จนผมต้องก้มสำรวจตัวเองบ้าง คงเพราะส่วนสูงของเราไม่ต่างกันมาก มันจึงค่อนข้างพอดีตัว


“แล้วพี่ล่ะฮะ?”


“เดี๋ยวฉันปูผ้านอนแถวๆ นี้แหล่ะ” 


“งั้นผมนอนข้างล่างดีกว่าฮะ”


“บอกให้นอนบนเตียงก็นอนไป อย่าเรื่องมาก” น้ำเสียงที่เริ่มออกแววรำคาญทำให้ผมต้องหุบปากแล้วปีนขึ้นเตียง





เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ที่ผมนอนนิ่งมองแผ่นหลังของพี่หมอจี้อยู่แบบนั้น ผมไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด และคิดว่าคืนนี้ยังไงก็คงนอนไม่หลับแน่ๆ ทั้งแปลกที่ แปลกคน แต่ถึงเป็นอย่างนั้นมันกลับทำให้ผมสงบใจลงได้อย่างประหลาด


“นอนไม่หลับเหรอ?” จู่ๆ พี่หมอก็หันมา ไม่รู้ว่ารู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ 


“เดี๋ยวฉันไปอ่านที่ห้องค้นคว้าแล้วกัน”


“ไม่ต้องหรอกฮะ ยังไงผมก็นอนไม่หลับอยู่ดี”


“.........” พี่หมอมองผมเหมือนกำลังคิดอะไรข้างในหัว


“แล้วพี่ไม่นอนเหรอฮะ ตีหนึ่งแล้ว” ผมเหลือบมองนาฬิกา


“อือ นั่นสิ.. พรุ่งนี้ต้องราวด์วอร์ดตั้งแต่เจ็ดโมงด้วย” พี่หมอหันไปเหม่อมองนาฬิกา แล้วนั่งนิ่งอยู่แบบนั้นอีกพักหนึ่งกว่าจะยอมลุกจากเก้าอี้ ไปรื้อค้นผ้านวมผืนใหญ่ในตู้มาปูข้างเตียง


“นอนบนเตียงไม่ได้เหรอฮะ? มันก็ไม่ได้แคบขนาดนั้น..”


“ฉันไม่ชอบนอนเตียงเดียวกับใคร”


“ฝันดีฮะ”


“อือ”


ไม่นานเสียงหายใจสม่ำเสมอที่ดังมาจากข้างเตียงก็ทำให้ผมรู้ว่าพี่หมอหลับไปแล้ว ผมคลานลงจากเตียง ไปนอนแอบหลังพี่หมอที่นอนตะแคงข้างอยู่


“ลงมาทำไม?” เสียงนิ่งๆ จากคนที่คิดว่าหลับไปแล้วทำเอาผมสะดุ้ง


“.........” ผมผุดลุกขึ้นนั่ง ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน เวลาแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงลุกไปเคาะห้องคุณป๋าไม่ก็พี่นท แล้วขอให้พวกเขานอนกอดผมจนถึงเช้า แต่ตอนนี้คงทำแบบนั้นไม่ได้..


“เฮ้อ.. ไป กลับขึ้นเตียง” พี่หมอถอนหายใจยาวเหยียดแล้วไล่ผม


“.........” ผมยอมปีนกลับขึ้นเตียงอย่างว่าง่าย แต่คราวนี้มีพี่หมอปีนตามขึ้นมาด้วย


“นายรังเกียจสัมผัสของผิวหนังคนอื่นหรือเปล่า?”


“คิดว่าเปล่าฮะ”


“งั้นมานี่สิ” พี่หมอเรียกให้ผมขยับเข้าไปใกล้


พอผมทำตาม เขาก็กอดผมเอาไว้โดยเกยคางไว้บนหัวผม ..อุ่นจัง


“เมื่อก่อนเวลาฉันนอนไม่หลับหรือฝันร้าย คุณซอก็จะนอนกอดฉันเอาไว้แบบนี้”


“คุณซอเป็นใครเหรอฮะ?”


“น้องชายคุณพิณ.. พ่อของฉันเอง”


“ใช่เจ้าของภาพวาดที่ประดับอยู่ตามผนังของคลินิกไหมฮะ? ผมเห็นจากลายเซ็น ..เพลงซอ”


“อืม เขาเป็นจิตกรที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง ..ก่อนตาย”


“เป็นอะไรเหรอฮะ?”


“อุบัติเหตุ”


“แล้วคุณแม่พี่ล่ะฮะ?”


“ไม่มี” 


งั้นพี่คนนี้คงไม่ใช่เด็กน้อยในภาพนั้น


“หลังจากนั้นพี่ทำไงฮะ เวลาที่นอนไม่หลับ”


“ก็กอดตัวเอง”


“แล้วคุณหมอเพลงพิณล่ะฮะ?”


“เขาเป็นพวกรังเกียจสัมผัสของผิวหนังคนอื่น เวลาที่มีคนมาแตะตัวเขาจะนอนไม่หลับ แม้จะพยายามไม่แสดงออก แต่ผิวหนังที่สัมผัสกันอยู่มันรู้สึกได้ ถึงเขาจะเต็มใจทำให้แต่ฉันก็ไม่อยากรบกวน”


“ตอนนี้พี่ยังอยากให้มีคนมาคอยกอดเวลานอนไม่หลับหรือฝันร้ายอีกหรือเปล่าฮะ?”


“ฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้ว นายเองก็เหมือนกัน โตสักที”


“ผมกอดพี่ได้ไหมฮะ?” 


แค่คืนนี้ที่ผมไม่อยากนอนกอดตัวเอง   


“เอาสิ” 


พอได้รับอนุญาตผมก็สอดแขนเข้าไปกอดเอวของพี่หมอเอาไว้


“ฝันดีฮะ”


“อืม”


ทั้งที่คิดว่ายังไงคืนนี้คงนอนไม่หลับแน่ แต่สุดท้ายผมก็หลับไปในอ้อมกอดของพี่หมอแปลกหน้านั่นเอง..

 





“คุณป๋า.. ทำไมคุณป๋าถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะฮะ?” ผมหันไปถามคนที่ขับรถมาส่งตั้งแต่เช้า หลังเห็นคุณป๋าพร้อมกับตะนอยกำลังนั่งรออยู่บนม้าหินใต้หอพัก


“คุณพิณคงโทรบอกตั้งแต่เมื่อคืน” คนพูดขับรถมาจอดเทียบด้านหน้า คุณป๋ากับตะนอยรีบลุกเดินมาทางนี้


“คุณหมอเพลงพิณรู้จักคุณป๋าด้วยเหรอฮะ?”


“โทรถามใครสักคนก็ได้ เรื่องแค่นี้เอง” พี่หมอดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงไปยกมือไหว้คุณป๋าพร้อมกับรับไหว้ตะนอย


“น้องเพชร” คุณป๋ารับไหว้พี่หมอแล้วตรงดิ่งมาหาผม


“คุณป๋า..” ผมปลิวเข้าสู่อ้อมกอดคุณป๋าตามแรงดึงทันที


“น้องเพชร หนูอย่าหายไปแบบนี้อีกนะ รู้ไหมว่าป๋าแทบหัวใจสลาย”


“คุณป๋ารู้ได้ยังไงฮะ?”


“เมื่อวานจู่ๆ ป้านีก็ไปโวยวายที่บ้าน ป๋าถึงได้รู้ว่าหนูวิ่งหายไป โทรศัพท์ก็ลืมทิ้งไว้ ป๋ามารอหนูที่หอตั้งนานก็ไม่เห็นกลับมา แทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว โชคดีที่คุณหมอเพลงพิณติดต่อมา วันนี้ป๋าเลยมารอหนูตั้งแต่เช้า”


“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะฮะ” เสียงของพี่หมอดังแทรกขึ้น


คุณป๋าปล่อยผมออกจากอ้อมกอดมาพยักหน้าให้


“ขอบคุณนะครับ เอ่อ..”


“จิราฮะ ผมเป็นหลานของคุณพิณ เรียนอยู่ที่นี่เหมือนกัน”


“งั้นก็ขอบคุณมากนะครับน้องจิรา ฝากขอบคุณไปถึงคุณหมอเพลงพิณด้วย ขอบคุณจริงๆ ที่ช่วยดูแลลูกชายผม”


“จะบอกให้ฮะ” พี่หมอบอกคุณป๋า แล้วหันมาหาผม “อย่างที่คุณพิณเคยบอก ถ้าอยากหนีอีกเมื่อไหร่ ไปที่คลินิกได้เสมอ ถือซะว่าเป็นที่หลบภัย”


“ขอตัวนะฮะ พี่ไปล่ะ” พี่หมอลาคุณป๋ากับตะนอย ก่อนเดินกลับไปขึ้นรถ


“ตะนอย..” ผมหันไปมองเพื่อนที่ยืนเงียบอยู่ อยากจะขอโทษเหมือนกันที่ทำให้เป็นห่วง แต่ยังไม่ทันพูดอะไรเพื่อนก็ยื่นมือมาตีหัวผมแปะๆ


“กลับมาก็ดีแล้ว” ตะนอยพูดแบบนั้นก่อนหันหลังเดินขึ้นตึกไปก่อน


“ผมขอโทษนะฮะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง แล้วก็ขอโทษที่ทำให้คุณป๋าถูกป้านีต่อว่า” ผมแหงนมองหน้าคุณป๋าที่ยังยืนอยู่ตรงหน้า


“ไม่เลย มันไม่ใช่ความผิดของหนู หนูไม่ได้ทำอะไรผิด” คุณป๋าลูบหัวผมแล้วจูงมือไปนั่งที่ม้าหิน 


“ฟังนะน้องเพชร หนูไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องขอโทษ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง ส่วนเรื่องป้านีกับพี่นทเดี๋ยวป๋าจะจัดการเอง”


“ไม่ใช่ความผิดของพี่นทนะฮะ แล้วก็ไม่ใช่ความผิดของป้านีหรอก”


“ป๋ารู้ ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นแหล่ะ แต่เราควรจะคุยกันให้รู้เรื่อง หรือถ้าไม่ ก็ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า ป๋าไม่ต้องการให้ใครมาทำร้ายลูกของป๋าอีก” คุณป๋าลูบแก้มข้างที่ยังบวมอยู่เล็กน้อยของผม


“คุณป๋า..” ผมเข้าไปกอดคุณป๋าเอาไว้แน่น คุณป๋าลูบหลังผมเบาๆ


“น้องเพชร กลับมาอยู่บ้านของเราเถอะนะ”


“.........” กลับบ้าน..


“ป๋าเพิ่งไปคุยกับคุณหมอที่โรงพยาบาล เขาบอกว่าตอนนี้คงไม่เป็นไรแล้ว ถ้าป๋าจะรับคุณแม่กลับมาดูแลที่บ้าน”


“คุณป๋า” ผมเงยหน้ามองคนพูด


“เรากลับมาช่วยกันดูแลคุณแม่เถอะนะ”


“.........” คุณแม่..



(ต่อ)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-04-2013 20:27:00 โดย White Raven »

ออฟไลน์ White Raven

  • I'm beautiful in my way.~
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 270
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +779/-3
    • Fanpage
(ต่อ)



“ตะนอย..” พอกลับขึ้นหอมาก็เจอตะนอยยืนพิงผนังข้างบันไดรออยู่ ผมก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าเพื่อน ตะนอยทอดสายตามองลงมา ยกวางมือไว้บนหัวผม 


“ไม่รู้หรอกนะว่ามีเรื่องอะไร แต่ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไหม?”


“อือ.. ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง”


“ทีหลังถ้ามีเรื่องไม่สบายใจ มาเคาะประตูห้องเราได้ทุกเมื่อ เพื่อนก็มีเอาไว้สำหรับเวลาแบบนั้นแหล่ะ”


“อือ ขอบใจนะ”


“ฮื่อ อย่าหายไปแบบนี้อีกล่ะ หัวใจจะวาย” ตะนอยจับหัวผมโครงไปมา ก่อนหันหลังเดินขึ้นบันได


“ตะนอย”


“อะไร?”


“เราจะกลับไปอยู่บ้าน”


“เหรอ.. อืม อยู่ที่ไหนก็ไม่ดีเท่าบ้านตัวเองอยู่แล้วล่ะ ถ้าเป็นไปได้เราก็อยากอยู่ที่บ้านตัวเองเหมือนกัน แต่มันไกลไป ขี้เกียจแหกขี้ตาตื่นแต่เช้า” 


เราเดินขึ้นบันไดไป คุยกันไป


“รามอินทราเนี่ยนะ?”


“นั่นแหล่ะ ไกลไป บ้านนายอยู่ใกล้มหา’ลัยแค่นี้เองไม่ใช่เหรอ?”


“อือ แต่คงไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอก ต้องรอให้คุณป๋าจัดการเรื่องคุณแม่ให้เรียบร้อยก่อน”


“ทำเรื่องขอรับมาพักฟื้นที่บ้านน่ะเหรอ?”


“อือ กว่าจะเสร็จคงหมดเทอมนี้พอดี”


“ก็ดีแล้ว ว่าแต่เมื่อคืนพี่นทคนนั้นมาตามหานายที่นี่ด้วย พอรู้ว่ายังไม่กลับมาก็หน้าเศร้าไป”


“.........” พี่นท..


“แต่อีกคนน่าเป็นห่วงกว่า มานั่งรอตั้งแต่หัวค่ำจนถึงเช้ามืด เพิ่งจะเดินตาดำกลับไปตอนพ่อนายมาถึงนี่เอง”


“ใคร?”


“เฮียอิน”


“.........” ทำไม?


“คิดแล้วก็แปลก เฮียอินมาถามหานายก่อนใครเลยนะ ตอนนั้นเรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายหายไป ตอนพี่นทมาก็แค่ถามว่านายกลับมาหรือยังเฉยๆ ไม่ได้บอกอะไรมากกว่านั้น เราเพิ่งจะมารู้เรื่องก็ตอนที่พ่อนายมาตามหานั่นแหล่ะ”


แล้วพี่รู้ได้ยังไง?

 





“ไงเพชร เมื่อคืนสนุกไหม? คนนั้นหน้าตาใช้ได้เลยนี่นา” ระหว่างที่นั่งทำงานกลุ่มอยู่ใต้คณะ จู่ๆ แพตตี้ก็เดินมายืนเท้าโต๊ะกลุ่มผม แล้วทักแบบนั้น


“แต่ออกจะหวานไปหน่อยนะ นึกว่าเพชรจะชอบแบบหล่อๆ แมนๆ ซะอีก มิน่าหนุ่มๆ ในคณะเราถึงไม่มีใครเข้าตาเพชรสักคน” อรพูดกลั้วหัวเราะ


คนในกลุ่มผมเริ่มเงยหน้าจากงานมาสนใจกันแล้ว


“.........” ตะนอยกระทุ้งสีข้างผมเบาๆ คงอยากให้พูดอะไรบ้าง


“เอ๊ะ คุยเรื่องอะไรกันเหรอ?” เพื่อนที่แขวนป้าย N’ต๊อกแต๊ก ชะโงกหน้ามาถามจากโต๊ะกลุ่มข้างๆ


“ก็เรื่องแฟนเพชรไง พอดีเมื่อคืนเรากับแพตบังเอิญไปเจอเข้าน่ะ ท่าทาง สวีทเชียว”


“แฟนเพชร..โอ๊ยยย” มือที่เท้าม้านั่งหมิ่นเหม่ของต๊อกแต๊กไถลพรืดจนเจ้าตัวกลิ้งตกลงมาข้างล่าง เรียกเสียงหัวเราะครื้นเครงจากเพื่อนทั้งกลุ่ม


“ไอ้เซ่อเอ๊ย” ตะนอยพึมพำ


“เพชรมีแฟนแล้วเหรอ? ไม่เห็นรู้เลย” ต๊อกแต๊กรีบผุดลุกขึ้นแล้วกระโดดมาเกาะโต๊ะผมโดยไม่สนใจจะปัดฝุ่นตามเนื้อตัวที่เพิ่งลงไปคลุกเมื่อครู่ 


“ห่านอย ไม่เห็นมึงเคยบอกกู?”


“กูเองก็เพิ่งจะรู้นี่แหล่ะ” ตะนอยตอบหน้าตาเฉย


คนฟังยิ่งดูตกใจเข้าไปใหญ่


“ห๊ะ มึงก็เพิ่งรู้?”


“เอออออ ขนาดคนที่สนิทกับเพชรที่สุดอย่างกูก็ยังไม่เคยระแคะระคายมาก่อน อรกับแพตนี่แสนรู้หูกระดิกกันจริงๆ เลยนะ น่าเอาไปช่วยงานตำรวจ คงจะเป็นประโยชน์แก่ชาวโลกมากกว่านี้” 


จากหน้ายิ้มๆ เมื่อครู่ สองคนที่ถูกพาดพิงก็เปลี่ยนเป็นหน้าหงิกหลังจากได้ยินประโยคหลังๆ ของตะนอย 


“เราก็แค่พูดไปตามที่เห็น” แพตตี้พยายามพูดอย่างข่มอารมณ์


“แล้วไปเห็นอะไรมาล่ะ? หรือว่าแค่เห็นเขาคุยกัน จากนั้นก็จินตนาการต่อเองโดยใช้สันดานส่วนตัวเป็นที่ตั้ง?” ตะนอยพูดด้วยท่าทางสบายๆ


แต่เพื่อนๆ แถวนั้นเริ่มมองหน้ากันเองเลิ่กลั่ก


“เฮ้ยไอ้นอย แรงไปแล้ว” ต๊อกแต๊กกระตุกเสื้อตะนอย เตือนเบาๆ แบบเกรงใจทั้งสองฝ่าย


“ทำอะไรไว้บ้างอย่าคิดว่าคนอื่นเขาไม่รู้ทันล่ะ พอดีกินข้าว ไม่ได้กินหญ้า” แต่ตะนอยทำไม่สนใจ ยังคงพูดต่อไปเรื่อย “แล้วเพชรน่ะ ไม่ลดตัวลงไปทำอะไรอย่างที่พวกกรวดขี้อิจฉาชอบทำกันหรอก ไม่ต้องห่วงว่าจะถูกลอกเลียนแบบ” 


“ไอ้ตะนอย!” อรตวาดเสียงแหลม ปรี่เข้ามาหวังสะบัดมือฟาดหน้าตะนอย แต่ผมคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ได้ก่อน


ทุกอย่างนิ่งค้างราวกับถูกใครบางคนกดปุ่ม Pause ...




“ทุกคนใจเย็นก่อนนะ ขอเหอะ เพื่อนกันทั้งนั้น อย่ามาทะเลาะกันเองเลย เราขอร้องนะ นอย อร ..นะ?” ต๊อกแต๊กรีบเข้ามาแทรกกลางไกล่เกลี่ยด้วยสีหน้าลำบากใจ หมอนั่นพยายามจับข้อมือผมกับอรแยกออกจากกันอย่างเบามือ แต่อรกลับสะบัดมือออกเองโดยแรง


“ฮึก..” เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนพุ่งความสนใจไปที่ต้นตอ


“.........” แพตตี้ยืนน้ำตาอาบแก้มอยู่ตรงนั้น พอเห็นว่าทุกคนกำลังมองก็รีบปิดหน้าแล้ววิ่งหนีออกไป


“แพตตี้! แพตตี้..” อรกับเพื่อนอีกสองสามคนวิ่งตามออกไปทันที


ต๊อกแต๊กส่งสายตาตำหนิมาให้ตะนอยก่อนจะรีบตามไปอีกคน


“เหอะ ไอ้ตัวกินหญ้ามันวิ่งตามไปแล้ว” ตะนอยพูดเซ็งๆ



“ตอแหล!!” เสียงที่โพล่งขึ้นหลังทุกอย่างสงบลงทำเอาคนทั้งโต๊ะสะดุ้งไปตามๆ กัน


ผมหันไปมองคนพูด เป็นเพื่อนที่แขวนป้ายชื่อ N’จี๊ด


“ตอแหลเก่งจริงๆ ให้ดิ้นตาย เสียดายที่ทำได้แค่เป็นคนดู” จี๊ดตบโต๊ะแบบฮึดฮัดขัดใจ แล้วจู่ๆ ก็เอื้อมมือมาจับมือผมทั้งสองข้าง “อย่าไปยอมยัยจิ้งจอกเก้าพันหางนั่นนะเพชร ต้องการกำลังเสริมเมื่อไหร่ขอให้บอก เราพร้อมหนุนเพชรเต็มที่”


“.........” ผมมองหน้าจี๊ด แล้วหันไปมองตะนอยอย่างขอความเห็น แต่เพื่อนกลับตอบมาแค่ยักไหล่


“จี๊ดก็เคยมีประเด็นกับแม่ดาวเจ้าน้ำตานั่นสินะ?” เพื่อนผู้หญิงอีกคนหนึ่งพูดบ้าง จี๊ดหันไปพยักหน้ารับทันที


“ใช่ คนชอบเอาดีเข้าตัวเอาชั่วให้คนอื่นแบบนั้นน่ะน่ารังเกียจที่สุดเลย”


“เออ ว่าจะไม่เล่าแล้วนะ แต่ขอหน่อยเหอะ ก็เรื่องวันนั้นน่ะ..” 


เพื่อนผู้หญิงในโต๊ะขยับมาสุมหัวกันโดยอัตโนมัติ ก่อนจะเริ่มทรานสเฟอร์เข้าสู่กระบวนการนินทาอย่างเต็มรูปแบบ


“.........” ผมหันไปมองตะนอยอีกครั้ง


และหมอนั่นก็ยังทำแค่ยักไหล่เหมือนเดิม

 





“ไอ้ตี๋! ได้ยินว่าเมื่อตอนบ่ายมึงไปท้าตบกับดาวคณะเหรอ? แมนมากน้องกู” พี่ฟงฝูพูดเองหัวเราะเอง พวกกลุ่มพี่ปีสามที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็พลอยหัวเราะไปด้วย


เมื่อกี๊ผมกับตะนอยกำลังจะกลับหอ แต่เดินผ่านมาทางโต๊ะของพี่พวกนี้พอดี เลยถูกเรียกเข้ามา


“อ้าวเฮีย มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย? แล้วสามีไปไหนล่ะถึงได้โผล่มาแค่คนเดียว?” ตะนอยถามกลับ ปกติเราไม่ค่อยได้เจอพวกพี่ปีสูงๆ บ่อยนักหรอก


“สามีป๊ามึงดิ กวนส้นตีนอีกแล้วนะตี๋ สงสัยต้องกระทืบสั่งสอนกันสักทีแล้วมั้งจะได้รู้ใครพี่ใครน้อง ที่กูแวะมานี่ก็กะจะมาถามแหล่ะว่าเมื่อคืนมีเรื่องอะไรกันเปล่า เห็นน้าหมอพิณโทรมาถามหาเบอร์พ่อน้องเพชร กูไม่แน่ใจว่ามึงจะมีหรือเปล่าเลยโทรไปถามไอ้อ้อที่อยู่ถาปัดให้แทน แล้วเออ ไอ้ปอมันไปส่องกระเพาะที่โรง’บาล แม่งก็รู้ว่าตัวเองท้องไส้ไม่ค่อยดี เมื่อคืนยังเสือกไปรับคำท้าดวดเหล้ากับเชี่ยนิคอีก ไม่รู้มันเอาสมองหรือง่ามนิ้วตีนคิด”


“ตกลงพี่ปอเป็นสามีพี่จริงๆ ดิ?”


“พูดเชี่ยอะไรวะก๊อง?”


“เอ๊า ก็เมื่อกี๊ไอ้น้องนอยมันยังไม่ได้ระบุเลยว่าใครเป็นสามีพี่ จู่ๆ พี่ก็พูดถึงพี่ปอขึ้นมาเองซะงั้น แล้วจะให้พวกผมเข้าใจว่าไงอ่ะ ใช่ไหมเพื่อนต๊ะ?”


“มึงมาใกล้ๆ นี่หน่อยดิ๊เชี่ยก๊อง ขอกูตบกะโหลกแบบเน้นๆ สักทีเหอะ”


“.........” ผมมองเลยพวกรุ่นพี่ที่กำลังหยอกล้อกันไปเห็นโต๊ะอีกตัวที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ตรงนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งฟุบหน้าอยู่คนเดียว


พี่อิน..


“ไปดูมันหน่อยสิ”


ผมหันตามเสียงก็เห็นเป็นพี่แว่นแฟนพี่หมิง 


“เห็นท่าทางเหมือนคนอดหลับอดนอนมาตั้งแต่เช้าแล้ว” พี่แว่นว่าต่อ


ผมพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปหาพี่ที่โต๊ะ นั่งลงข้างๆ เอื้อมมือข้างหนึ่งไปแตะแขนพี่เบาๆ


“ตัวเล็ก?” พี่เอียงหน้าขึ้นมอง แต่ยังไม่ยอมยกหัวขึ้นมา


“พี่ฮะ”


“ไม่เป็นไรแล้วนะ?” พี่ดึงมือข้างนั้นของผมไปหนุนแทนแขนตัวเอง


“พี่รู้ได้ยังไงฮะ?”


รู้ได้ยังไงว่าผมหายไป รู้ได้ยังไงว่าเกิดเรื่องกับผม?


“.........” พี่นอนนิ่ง ไม่ยอมตอบ


“พี่เป็นใครกันแน่ฮะ?”


พี่รู้จักผมทั้งที่ผมไม่รู้จักพี่เลย


“เป็นคนที่หลงรักตัวเล็ก”   


“จะให้เชื่อทั้งที่พี่ไม่ได้พูดความจริงน่ะเหรอฮะ?”


“ไม่มีอะไรหรอก..”  เสียงพี่ฟังอู้อี้เพราะกำลังพูดอยู่กับโต๊ะมากกว่ากำลังพูดอยู่กับผม


“ทำไมจนป่านนี้ก็ยังไม่ยอมเรียกชื่ออีกล่ะฮะ?”


“พี่ไม่อยากเรียก.. ใครๆ ก็เรียกแบบนั้น พี่อยากเรียกอะไรที่พิเศษออกไป เพราะพี่อยากเป็นคนพิเศษ” 


“แค่ไม่เหมือนใคร ไม่ได้แปลว่าจะได้เป็นคนพิเศษนะฮะ”


“พี่รู้.. ทำไมตัวเล็กถึงได้ใจแข็งขนาดนี้นะ?” พี่สอดมือเข้ามาใต้มือผม แล้วเริ่มงับนิ้วผมเล่นทีละนิ้ว


“.........”


“พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว รู้ไหม?”


“ผมไม่เห็นว่าพี่จะทำอะไรสักอย่าง นอกจากหยอดผมเล่นไปวันๆ”


“พี่ขี้ขลาดน่ะ กลัวผิดหวัง”


ผมก็ขี้ขลาดเหมือนกัน ถึงได้พยายามปิดกั้นตัวเองอยู่แบบนี้


“ถ้าเพียงแต่พี่รู้..” พี่พูดค้างไว้แค่นั้น แล้วก็เหมือนจะเปลี่ยนใจ


“.........”


“บอกพี่หน่อยสิ.. ตอนนี้ในใจตัวเล็กยังมีใครอยู่หรือเปล่า?” พี่เอียงหน้าขึ้นมองผมอีกครั้ง


ผมไม่แน่ใจ แต่ก็เลือกที่จะส่ายหน้าแทนคำตอบ


“งั้นพี่ก็สบายใจแล้ว” พี่ยอมดีดหัวขึ้นจากโต๊ะในที่สุด พร้อมกับดึงมือข้างเดิมของผมไปถือไว้


“.........”


“ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าควรจะทำยังไงต่อไป” พี่ยิ้มทั้งหน้า ตาร้ายๆ ดูเป็นประกายชีวิตชีวา




พี่..










TBC.  :z2:
ใครอยากรู้ประวัติคร่าวๆ ของหมอจี้กับพี่น้องตระกูลเพลง(ทามิยะ) เชิญไปหาอ่านได้ที่เรื่อง hello! SUNSHINE ในตอนพิเศษชื่อ ‘เด็กชายฟ้าประทาน’ นะคะ (มี 3 ตอนจบ)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-04-2013 20:29:36 โดย White Raven »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
สรุปว่าอีพี่อินเป็นใคร ??

ออฟไลน์ gumrai3

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1966
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-4
เเม่เจ้าน้ำตาเเพตตี้ แม่ตอเเลอร อยากจะบอกเค้ารู้กันเเล้วว่าเจ๊เป็นยังไง :angry2:

กินข้าวไม่ได้กินหญ้า  สงสัยเเต๊กกินหญ้า

สะใจมากตะนอย  ของเพรชมีความสุขไว้ๆเถอะ พี่อินรุกเลย :z2:




ออฟไลน์ NewYearzz

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2544
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +346/-2
มันหน่วงๆเนอะเรื่องนี้ แต่ละตัวละครดูมีมิติที่น่าค้นหาทั้งนั้นเลย

รอตอนต่อไปครับ :L2:

MangoBlue

  • บุคคลทั่วไป
พี่อินยังไงกันแน่เนี่ยยย อยากรู้  :z3:
ตอนนี้รู้ว่าน้องเพรชน่ารักดีอะ
ส่วนยัยอรกะแพตตี้นี่เลวจริงๆ

มาต่อตอนหน้าไวๆนะ ใจจะขาดอยากอ่านต่อมากกกกกก  :z13:

ออฟไลน์ fuku

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4479
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +462/-20
ตัวโกงแบบโก๊งงงงงงโกง ทั้งอรและแพตตี้
ซึ่งผช.ส่วนมากมองไม่เคยออก  ก็โดนหลอกแดร๊กต่อไป
คาดว่าจะมีคนโดนเก็บแต้มอีกมาก

มันเพลียตรงที่เห็นแบบนี้ในชีวิตจริงนี่ล่ะคะ

แล้วก็ขำตรงเราก็ทำอะไรไม่ค่อยได้เหมือนกัน เพราะมองออก แล้วก็กลายเป็นนางร้ายตลอด

ออฟไลน์ GETIIZ

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1186
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +90/-4
จี้กับน้องเพชร ความรู้สึกคล้ายๆกันเลยเนอะ
มันดูเหงาๆ แต่ดีหน่อยที่จี้โตแล้วเลยรู้จักจัดการกับอารมณ์เหงาได้ดีขึ้น
แต่น้องเพชรนี่ซิ เห้ออออออ  :เฮ้อ:
รอดูตอนคุณแม่กลับบ้าน ว่าจะเป็นยังไง เหมือนกุญแจดอกสำคัญจะอยู่ที่คุณแม่ป่ะ ??
ส่วนพี่อิน สู้ต่อไปนะ อย่าไปกลัวววว ถ้าคิดจะรักมันก็ต้องลองดู !!!!!!!!!
น้องเพชรก็เปิดใจให้พี่อินมันหน่อยเถอะนะ  :กอด1:

ออฟไลน์ PK37

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 207
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +62/-0
นั้นไงเดาถูกด้วย พี่หมอจี้กับคุณหมอเพลงพิณ

พี่อิน บุคคลที่เป็นปริศนามากมาย น่าจะรู้ในหลายๆ เรื่องเกี่ยวกับน้องเพชร

เมื่อไรคนอื่นๆ จะรู้ว่า ผู้หญิงสองคนนั้นร้ายกาจขนาดไหน เมื่อไรหลายๆ คนจะเลิกบริโภคหญ้าหันมาฉลาดซะที

ตกลงต๊อกแต๊กกับตะนอยเป็นเพื่อนกันจริงๆ หรือเปล่า หรือว่าแค่มาตีสนิทเพราะตะนอยสนิทกับเพชร

ต๊อกแต๊กถึงไม่รู้ว่าตะนอยเป็นคนแบบไหน เป็นอย่างนี้เสียความรู้สึกมากอ่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ  :pig4:

ออฟไลน์ nunnuns

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1972
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-3
ตอนตะนอยตอกหน้าใส่นางชะนี สะใจมากอะ มีคนเข้ามาช่วยตัวเล็กแล้ว เย้เย้

มีพรรคมีพวกให้สมน้ำสมเนื้อบ้าง น้องเพชรโดนรังแกบ่อยเกินไปแล้ว เอาคืนบ้างหึหึหึ o18

สรุปพี่อินคืิอใครกันเหนอ ..

ออฟไลน์ malula

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +622/-7
พี่จี้อบอุ่นจังเลย จะมีคู่ไหมน้า...
เพชรมีแม่ที่ไม่สบาย และเป็นน้องป้านี
เพชรมีแม่พลอยที่ตายไปแล้ว
เรื่องครอบครัวยังเป็นปริศนาอยู่
และดูเหมือนเมื่อก่อนเพชรกับพี่นทเคยรักกัน แต่ปัจจุบันไม่แน่
พี่อินเป็นคนที่รักเพชร คอยตามเพชร (ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้)
ตะนอยยังสุดยอดเพื่อนเหมือนเดิม
ยัยแพตตี้กับยัยอร ต้องเจอฤทธิ์เดชองครักษ์พิทักษ์เพชรเข้าสักวัน

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
งงกับตัวเอกทั้งพี่อินและน้องเพชร  ว่าทั้งสองคนคือใคร
คือรู้สึกว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่ ๆ แต่ไม่รู้ว่าอะไร
อย่างเพชรท่าทางจะไม่ธรรมดา  อาจจะคล้าย ๆ กับฟ้าประทานหรือเปล่า
แบบในเรื่องของทักษะบางอย่าง  งงกันมั๊ย  คือเรางงอ่ะ  งงตัวเราเองนี่แหละ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด