เสียงทุ้มต่ำดังจากข้างหลัง ทำให้เสือถอนหายใจอย่างโล่งอก เชื่อได้เลยว่าตุลาเห็นเขาตั้งนานแล้วแต่ไม่ยอมเข้ามาช่วยสักที กะให้เขาโดนไอ้ลามกนี่ลากไปข่มขืนก่อนหรือไง
“พ่อเหรอ”
“ไม่ใช่พ่อ แต่มาตามหาเมีย” ตุลาเขม่นมองหนุ่มท่าทางขี้ยา เขาเกี่ยวเอวผอมแนบกาย บ่งบอกความเป็นเจ้าของ..คนๆนี้เป็นของเขา คนอื่นไม่มีสิทธิ์แตะต้องโดยเด็ดขาด “ปล่อยได้หรือยังครับ”
หนุ่มขี้ยาลังเลสักพักก่อนยอมปล่อยแต่โดยดี เมื่อสบดวงตาเอาเรื่อง..เขาก็ไม่กล้าทำอะไรแล้ว น่าเสียดายนิดหน่อย..อีกฝ่ายหน้าตาดีชนิดเรียกว่าจับตัวได้ยากในหมู่พวกขายบริการ
เอาเถอะ..ไปหาเอาข้างหน้าก็ได้วะ!
“ทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ” ตุลย์อดว่าไม่ได้ ความจริงแล้ว..ใครเขามานั่งในที่แบบนี้ตอนกลางคืนกัน ก็เห็นมีแต่เสือนี่แหละทำ
“ยุ่งอะไร เกลียดกันนักแล้วตามผมมาทำไม”
ตุลาปล่อยเอวอีกฝ่าย เสือตัวผอมแต่เสื้อใหญ่กว่ามาก เขาโอบรอบเดียวก็รอบเอวแล้ว “ไม่ได้อยากยุ่ง แค่อยากรับผิดชอบเท่านั้น รู้ไหมว่าคุณลุงเป็นห่วงคุณแค่ไหน”
เสือเบือนหน้าหนี พ่อไม่ผิด..แต่พ่อยุ่งวุ่นวายกับเสือมากไป เสืออยากทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง ไม่เอาแบบนี้ “ไม่อยากรู้ และไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
“หัวดื้อกว่าที่คิด ในกะโหลกหลอมด้วยเหล็กหรือไงถึงเคาะไม่ค่อยออกสักที”
ร่างผอมมุ่นคิ้ว ก่อนจะได้พูดอะไร อีกฝ่ายก็เดินเข้ามาโอบเอวแล้ว “ทำอะไร”
“ก็พาเด็กหลงทางกลับบ้านไง ไม่อยากกลับเหรอ”
“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้ ตบหัวลูบหลังหรือไง”
ตุลย์หยุดยืนนิ่งๆ เขาแค่อยากขอโทษเท่านั้น ทั้งที่เขาหมดความอดทนถึงสองครั้งสองครากับเสือ “ผมขอโทษ แต่อยากให้รู้ว่าคุณน่าอิจฉากว่าใครหลายๆคน คุณยังมีพ่อ แม่ แล้วก็เมษา ถึงจะมาจากคนละที่..แต่ยังดีกว่าผมที่ต้องอยู่คนเดียว”
เสือยืนฟังนิ่งๆ เขาทิฐิมาก และมักคิดถึงการกระทำของพ่อในอดีตว่ามันทำร้ายเขาแค่ไหน ไม่เคยคิดว่าพ่อจะลุกมาทำอาหารแต่เช้า แถมก่อนเสือเข้าโรงเรียนประถมสี่ปี พ่อตัดสินใจบำเพ็ญประโยชน์ให้โรงเรียนเพื่อให้ลูกชายตัวน้อยได้เข้าเรียนโรงเรียนสาธิต
แต่เวลาสิบกว่าปี..มันนานเกินไป เสือลืมไม่ได้
“คุณพูดว่าเกลียดได้ง่ายๆ แต่รู้ไหมมันทำร้ายใจของคุณลุง”
หนุ่มนักเรียนนอกยัดคนหัวแข็งใส่รถ กว่าจะยอมขึ้นมาได้ทำเอาเขาเหงื่อชุ่มเต็มแผ่นหลัง
ศักดิ์สิทธิ์ชะเง้อคอมองตุลา เมื่อไหร่อีกฝ่ายจะกลับมา เขาเดือดร้อนใจจะแย่เพราะเป็นห่วงคนทั้งคู่ ก่อนหน้านั้นเห็นภรรยานั่งหาว..เขาเลยขอให้เธอขึ้นไปนอนก่อน อยู่ไปเดี๋ยวก็หลับคาโซฟาอีก
เสียงรถยนต์แล่นมาคันเดียวทำให้ศักดิ์สิทธิ์ร้อนใจกว่าเดิม แล้วเสือล่ะ หรือกลับมาแค่เสือคนเดียว แล้วตุลาไปไหน คำถามสารพัดประดังเข้ามาหัวของผู้นำครอบครัวไม่หยุดหย่อน เขารีบวิ่งออกไปเปิดประตูบ้านด้วยความหวังว่าตุลย์จะเจอลูกชายสุดรัก
“ตุลย์!”
“เจอแล้วครับ เกือบโดนจับไปทำไม่ดีแล้วด้วย”
พ่อถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนวิ่งไปกอดลูกชายด้วยความห่วงใย “นึกว่าเสียจะไม่กลับมาแล้ว”
เสือยืนนิ่งๆ นานแล้วพ่อไม่ได้กอดเสือ วันรับปริญญาพ่อก็ไม่เข้าใกล้เสืออย่างที่ควรทำ หยดน้ำหยดหนึ่งไหลผ่านร่องแก้ม เสือรีบเช็ดมันออกเพราะความอ่อนโยนที่ได้รับ ทว่า..เขาก็ยังไม่ไว้ใจ เขาไม่ไว้ใจทุกคนที่ผ่านเข้ามาเพราะกลัวถูกทิ้ง
“ไปพักผ่อนก่อนนะเสือ” เขาปล่อยลูกชายร่างผอม ก่อนหันมาทางตุลา “นี่ก็ดึกแล้ว ตุลย์นอนที่บ้านไหม”
“ครับ”
ตุลย์ขอนอนห้องเดียวกับเสือ ถ้าจะไปเบียดเจ้าเมษก็เกรงว่าอาจโดนเด็กแสบนั่นทับตาย อีกทั้งเจ้านั่นยังนอนดิ้นจนเคยถีบเขาตกเตียงมาแล้วครั้งหนึ่ง
“ผมนอนด้วยคนนะครับคืนนี้”
เสือมุ่นคิ้ว ทำไมไม่นอนห้องเจ้าเด็กเมษาล่ะ “ห้องน้องชายคุณก็มี”
“มันแคบ อีกอย่างนะครับ เตียงคุณก็กว้าง..นอนได้สบายๆตั้งสามคน”
“แต่ไม่มีเสื้อผ้าให้คุณใส่”
หนุ่มนักเรียนนอกยิ้มก่อนแทรกตัวเข้ามาให้ “ผมขอยืมผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุมอาบน้ำหน่อยได้ไหมครับ”
เสือถอนหายใจ อย่างไรเสียเขาก็ต้องยอมให้ตุลานอนร่วมห้อง ถือซะว่าตอบแทนที่อีกฝ่ายไปช่วยเขาทันเวลาก็แล้วกัน
นับว่าตุลาอาบน้ำไม่ถึงสิบนาทีก็ออกมาแล้ว อีกฝ่ายสวมเสื้อคลุมหลังอาบน้ำเห็นรอยผ่าตรงกลางแล้วดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่ว่าเสือพิศวาสผู้ชายนักหนา แต่เห็นแล้วเขาอดอิจฉาไม่ได้ ถ้าหากเขาเป็นผู้หญิงคงละลายไปกองกับพื้นนานแล้ว แค่ตอนนี้..แก้มเสือก็ร้อนไปหมด
“คุณยืมเสื้อผ้าของคุณลุงให้หน่อยได้ไหมครับ”
“ไปยืมเองสิ” เสือตอบปัด ถ้าให้เริ่มบทสนทนากับพ่อ ยอมให้ตุลานอนแบบนี้เลยดีกว่า
“แต่ผมโป๊อยู่”
“ก็นอนไปแบบนี้ ไม่ตายหรอก”
ตุลย์กลั้นยิ้ม เมื่อเห็นสีแดงเรื่อบริเวณโหนกแก้มและใบหู “คุณทนได้เหรอ นอนกับผู้ชายเปลือยๆแบบนี้น่ะ”
แม้เสือจะยกเหตุผลสารพัดมาอ้างกับตุลา ทว่าก็สู้หนุ่มนักเรียนนอกไม่ได้เลย อีกฝ่ายหาเหตุผลมาหักล้างกันจนเขาเองต้องยอมเดินออกไป แล้วเคาะห้องของพ่อด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ
ประตูเปิดออก เห็นพ่อถือผ้าเช็ดผมอยู่ “เสือ..”
“ผมยืมเสื้อกับกางเกงคุณหน่อย”
ศักดิ์สิทธิ์เลิกคิ้วไปเชิงถาม
“ให้ตุลา เขาไม่มีเสื้อใส่นอน”
พ่อหยิบเสื้อยืดกับกางเกงมาให้ลูกชายที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้อง “ฝันดีนะเสือ..”
ร่างผอมรับมาแต่ไม่ได้พูดอะไร ทว่าก่อนพ่อปิดประตูห้อง เจ้าตัวก็รีบชิงพูดเสียก่อน “ขอบคุณ”
ศักดิ์สิทธิ์อมยิ้ม ความรู้สึกเดิมๆเริ่มหวนกลับมา นี่เป็นสัญญาณที่ดีหรือเปล่าว่าเขาจะได้เสือ..ลูกชายแสนน่ารักกลับคืนมาอยู่ในอ้อมใจ
เสือเดินหน้าตึงเข้ามาให้ห้องแล้วโยนชุดนอนให้คนที่นั่งดูทีวีอย่างสบายใจ ตุลาต้องแกล้งเขาแน่ๆไม่อย่างนั้นจะยิ้มรับทำไม
“ขอบคุณครับ”
เขาทรุดนั่งบนโซฟาข้างตุลา แล้วหยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่องไปมาด้วยความเบื่อหน่าย มีคนมาอยู่ร่วมห้องแล้วเสือรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก ปกติเขาอยู่คนเดียว มีแต่ความสงบสุข
“แก้มคุณเป็นยังไงบ้าง”
เสือยกมือแตะแก้มตัวเอง มันปวดไม่น้อยเลยทีเดียว “ปวด”
ตุลย์ยกมือสัมผัสแก้มช้ำ เขาว่าตัวเองไม่ได้ลงมืออะไรรุนแรงนัก แต่ความโกรธทั้งหมดก็ฟาดไม่ยั้ง กับคนที่พร้อมจะแตกทุกเมื่อ
“เดี๋ยวผมมา”
หนุ่มตัวผอมพยักหน้า เขามองตุลาเดินออกไปจนลับตา
อากาศในห้องเย็นพอดี อีกทั้งเสียงทีวีเบาๆเป็นตัวขับกล่อมให้เสือปรือตาลงอย่างอ่อนแรง วันนี้เกิดเรื่องมากมายทำให้ทั้งพลังกายและใจของเขาริบหรี่
สมัยเรียนใครๆก็บอกว่าตุลาดีเสมอต้นเสมอปลาย ดูแลคนอื่นมากไปจนบางที..เหมือนให้ความหวังทั้งที่ตัวเองไม่ได้คิดอะไร และมันก็จริงอย่างที่คนอื่นว่า เขาทำดี..และไม่คิดกับใครเกินเพื่อนทั้งหญิงและชาย
หนุ่มนักเรียนนอกเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับน้ำแข็งและผ้าสะอาด
“เสือ”
ตุลย์ลอบถอนหายใจเมื่อเห็นร่างผอมนอนหลับอยู่หน้าทีวี เขาเดินเข้าใกล้ กระซิบเรียกด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เสือ..ตื่นก่อน”
เสือยังแน่นิ่ง ซ้ำยังหันหน้าหนีไปอีกทาง
เมื่อยังเด็ก แม่ชอบปลุกตุลาด้วยการเรียกแบบนี้ และมันก็ได้ผลทุกครั้ง..ยกเว้นกับเสือ ดูท่าทางจะปลุกยากไม่ใช่เล่น ตอนนี้เสือเหมือนลูกแมวเชื่องๆกำลังหลับใหลอย่างมีความสุข หากได้ตื่นขึ้นเมื่อไหร่เขาคงได้ตาคากรงเล็บ
“เสือ ผมทำไม่ถนัด”
“ง่วง”
ตุลย์ถอนหายใจ เขาค่อยๆพลิกร่างชายหนุ่มนอนหงาย แล้วค่อยใช้น้ำแข็งประคบที่แก้มขาว รอยแดงชัดเจนอีกไม่นานคงปวดน่าดู
ร่างสูงทำอย่างนิ่มนวลเพราะกลัวคนหลับจะสะดุ้งตื่นเพราะความปวด ยิ่งนานเข้า..เขาเริ่มสำรวจโครงหน้าอีกฝ่าย ไม่เห็นเสือเหมือนคุณลุงสักนิด ท่าทางจะได้จากแม่มากกว่า..แม่เสือคงเป็นคงสวยมากแน่ๆ ทั้งจมูกและตาลูกชายถึงสวยแบบนี้
“เสร็จแล้ว ลุกไปนอนบนเตียงดีๆ”
ดวงตาคมอีกฝ่ายลืมขึ้นทันที เสือจ้องเขานิ่งๆแต่ไม่พูดอะไร ก่อนนอนหลับต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดือดร้อนตุลาต้องปลุกซ้ำแล้วซ้ำเล่ากว่าจะยอมตื่นดีๆ
“ปลุกทำไม”
“ปลุกให้ไปนอนบนเตียง”
เสือมุ่นคิ้ว ยอมนั่งบนโซฟานิ่งๆแต่ไม่ยอมลุกขึ้นสักที “คนมันง่วง”
“เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงเตียงแล้ว มาบ่นอะไรนี่หืม..”
สุดท้ายแล้วเสือก็จำยอมลุกไปนอนแต่โดยดี..
ตุลาเหลือบตามองนาฬิกาบนฝาผนัง เขานับแกะเกือบพันตัวแล้วยังไม่รู้สึกง่วง ทั้งที่อากาศก็เย็นสบาย ห้องมีแสงสลัวๆ เขาควรนอนหลับได้แล้วตอนนี้ หากมีบางอย่างกำลังรบกวนจิตใจอย่างต่อเนื่อง อาจจะเป็นเพราะ..ลมหายใจเข้าออกของเสือนี่ล่ะมั้ง
“แกะตัวที่หนึ่ง แกะตัวที่สอง..แกะตัวที่..” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก อย่างไรเสียก็ไม่หลับอยู่ดี เขาหันไปมองคนนอนหลับอย่างสบายแล้วขมวดคิ้วมุ่น เสือ..จะรู้ตัวหรือเปล่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาว้าวุ่นใจ
ดวงตาสีเข้มมองอีกฝ่ายตั้งแต่หน้าผาก จมูก ริมฝีปากจิ้มลิ้ม..และหน้าท้องที่โผล่พ้นชายเสื้อ
ให้ตายเถอะ!..นอนยังไงกันหนอ เสื้อถึงได้เปิดขึ้นมาเกือบครึ่งตัวขนาดนั้น
ผิวของเสือขาวสะอาด..รอยบุ๋มตรงหน้าท้องทำให้ตุลาหายใจติดขัด ท่องเอาไว้..เสือเป็นผู้ชาย เขาเป็นผู้ชายเหมือนกัน ความรู้สึกแปลกๆแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นสักนิด
ตุลย์อยากเบนสายตาไปยังที่อื่น ทว่า..เขาก็ยังมองอยู่ที่เดิม
สาบานเลยว่าต่อจากนี้ไป เขาจะไม่ขอร่วมห้องกับเสืออีก!
เปรมขโมยช็อคโกแล็ตของไอ้ตุลย์มากัดกินจนเหลือเพียงครึ่งหนึ่ง มันไม่เคยด่าใครหรอก ถ้าอยากกินก็กินไป มันชอบซื้อมาไว้ประดับตู้เย็น เขาเห็นแล้วก็กลัวเสียของเลยแอบขโมยกินบ่อยๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ค่อยสนใจด้วยสิ
เขาเหลือบตามองประตู เห็นตุลากับคุณเสือเดินเข้ามาพร้อมกัน เลยรีบยัดช็อคโกแล็ตบาร์ที่เหลือใส่ปากจนเรียบ เพื่อนของเขาใต้ตาดำคล้ำ ส่วนอีกคนก็หน้าเหมือนเดิม
หน้าตายน่ะ..
“ไอ้ตุลย์!”
ตุลาหันตามเสียงเรียกก่อนถอนหายใจเฮือก ไอ้บ้าเปรมแอบกินช็อคโกแล็ตไม่เนียนเลย ติดเต็มขอบปาก น่าเกลียดพิลึก “อะไร”
“เมื่อคืนไปนอนไหนถึงได้มาพร้อมพ่อเสือเลยน่ะมึง” เปรมชอบเรียกเสือแบบนี้ ดูน่ากลัวสมกับบุคลิกดี
เมื่อคืนเขาอดนอนเลยมานั่งดูทีวีแทนความฟุ้งซ่านดีกว่า พอเช้ามาตาถึงได้เหมือนแพนด้า โดนเด็กแสบเมษาล้อกระทั่งออกจากบ้าน นี่เขายังเป็นพี่ชายแท้ๆของเด็กนี่อยู่หรือเปล่านะ
“บ้าน”
“บ้านใครวะ” เปรมหยิบทิชชู่มาเช็ดปาก มันไม่ด่าอะไรแสดงว่ามันยังไม่รู้ว่าเขาชอบขโมยกินของในตู้เย็น
“น้องเมษ”
เปรมหัวเราะก๊าก ไม่รู้ว่าโดนนายเมษาทำอะไรหรือเปล่า เขาเคยได้ยินว่าน้องชายมันเคยถีบไอ้ตุลย์ตกเตียงแล้วกลิ้งลงมาทับซ้ำ ตื่นเช้ามาต้องหามมันไปโรงพยาบาลเพราะเอวเคล็ด
“อ้อ..ลืมบอกไป มีคนอยากสร้างบ้านน่ะ มารอตั้งแต่เช้าแล้ว กูเลยบอกให้เขานั่งรอสักสิบนาที ล่อซะเกือบชั่วโมงนะมึง”
หนุ่มนักเรียนนอกพยักหน้า วันนี้เขาเข้างานสายเพราะรถติด แถมยังรอเสือตื่นนอนอีก จะปลุกก็ไม่กล้า เดี๋ยวเกิดหน้ามืดไปปล้ำลูกคุณลุงแล้วจะเสียหาย
“อืม”
ชายหนุ่มเดินเข้ามาด้วยสภาพหมีแพนด้าจนใครหลายๆคนเริ่มทัก ปกติคนมาดดีอย่างตุลาเคยเป็นแบบนี้เสียที่ไหน อดนอน ใต้ตาคล้ำ
“มีคนมารอที่ห้องรับแขกน่ะ” เสือเตือนแล้วรีบก้มหน้าก้มตาเก็บของบนโต๊ะ
“ครับ”
ภายในห้องรับแขก คุณหมอเคียงแดงนั่งดูแบบบ้านไปเรื่อยๆ นานทีเขามีเวลาว่างออกมาข้างนอกบ้าง อีกทั้งที่นี่ยังมีคุณหมอรุ่นน้องแนะนำมาอีกที
“สวัสดีครับ”
ดวงตาใต้กรอบแว่นเหลือบมองผู้มาใหม่ก่อนยิ้มทักทายให้หนุ่มหน้าคม “สวัสดีครับ”
“ขอโทษที่ให้คุณรอนาน”
“ก็ไม่นานเท่าไหร่..เกือบๆชั่วโมง”
ตุลายิ้ม..ลูกค้ารายนี้ปากร้ายไม่น้อย มีที่ไหนเหน็บกันซึ่งๆหน้า “ผมอยากให้คุณคุยกับสถาปนิกด้วย”
“ครับ”
เสือค่อยๆเดินเข้ามาในห้อง เขาดันแว่นตาขึ้น ก่อนเจ้าตัวกำลังจะเอ่ยทักทายตามมารยาท หากต้องนิ่งค้างเหมือนสบตาผู้มาใหม่
“พี่แดน..” คุณหมอเงยหน้ามองเจ้าของเสียงนั่น เขายิ้มให้ก่อนเดินเข้าไปหาน้อง “เสือ..”
เคียงแดนดีใจจนเปิดไม่มิด คิดว่าจะไม่ได้เจอเสือเสียแล้ว ในตอนนี้ความรู้สึกของเขาโตขึ้นมาก ไม่มีความชอบแบบหนุ่มสาวเข้ามาเกี่ยว มีให้เพียงความเป็นพี่น้องเท่านั้น และเคียงแดนก็มั่นใจว่าเสือคิดเหมือนกัน
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะเสือ”
“พี่แดนทิ้งเสือ..”
ตุลารู้สึกเหมือนมีกระแสความรู้สึกบางอย่างไหลผ่านตัวเอง นี่เขากลายเป็นส่วนเกินไปแล้วหรือนี่ ดูสองคนนั้นสิ..เสือกอดตอบอย่างไม่ลังเลใจ ส่วน ‘พี่แดน’ ก็ใช่ย่อย กอดกันกลมราวกับไม่ได้เจอกันเป็นสิบปี ตุลย์ตีหน้าขรึม เขามุ่นคิ้วแต่ไม่พูดอะไร
มีเพียงความสงสัยให้หาคำตอบเท่านั้น..
สวัสดีค่าาาา
หมดแรง นอนกลิ้งไปกลิ้งมา ไฟท์กับการแต่งตอนนี้มาก
ฮือๆ ตอนที่แล้วคนอ่านบอกว่ามันสั้นไป ทั้งที่มันเหมือนเดิมนั่นแหละ ก๊ากๆ 5 หน้า A4
เค้าเลยทำให้เพิ่มโดยการแต่งไป 9 หน้า A4 หมดแรงงงงงงง
หมดแรงมากๆต้องวิ่งไปซบอกพี่ตุลย์แล้ว
ตอนนี้เค้าเชียร์พี่เคียงแดนมาก ก๊ากๆ หล่ออ่ะ ชอบหมอหล่อๆแบบที่แดน 5555
เหมือนต้องเพิ่มโมเมนท์ของพี่แดนกับเสือน้อยเยอะๆซะแล้ว เผื่อพี่ตุลย์เข้าจะสปาร์คติดสักที
ตอนนี้เฮียแกเพิ่งหวั่นไหว แต่เสือนี่เป็นมานานแล้ว 5555555555
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ ถ้าไม่ขี้เกียจจะตอบเน่อะ หุๆ
เห็นคนอ่านทั้งใหม่และเก่าเข้ามาอ่านแล้วเขินเบาๆ
เจอกันตอนหน้าปีหน้านะคะ เหมือนอัพบ่อยเกินไปแล้วนี่ เดี๋ยวคนอ่านเบื่อหน้าคนเขียนแล้วจะทิ้งกันไป
คนเขียนจะเสียใจเวอร์ๆเลยเนอะ ไปจิ้มๆแฟนเพจเค้าด้วย ตอนนี้มี 19 คนเอง -_____________-
มันเกิด 20000 ตัวอักษร เลยแบ่งเป็นสองอันนะงับ
ปล. จิ้มๆๆ ตรงนี้หน่อย ก๊ากๆ
https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229
หัวข้อ: Brothers {ตอนพิเศษ} : วันนี้เป็นวันสงกรานต์ [15.04.2557] (อ่าน 409186 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก