ตอน: คุณนั่นแหละครับ....เมียลับผม!!!
----------------------------------------
Talk to him..................[6] คุณหนูโยชิ.... เขานอนอยู่บนเตียง....ดูบอบบาง
ตัวเล็กๆขาวซีดเซียว...สายน้ำเกลือ
สายเครื่องมือทางการแพทย์ระโยงระยาง
“ลูกชาย...ยังไม่ตื่น” ท่านประธานบอกเบาๆ
“เกือบเดือนแล้ว หมอบอกแค่ว่า...เขายังไม่ตื่น....”
“ฟืนจะอยู่กับเขาก็ได้นะ.....”
ท่านเอื้อมมือมาลูบผมของคุณหนู ด้วยท่าทางนุ่มนวล
“รู้ไหม... เขาเป็นคนโทรมาบอกให้ฉัน
ชวนฟืนมาทำงานด้วยกัน....”
เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ผมรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้
นอกจากพยักหน้ามองไปที่เขา
“น้ำเสียงเขายังกับรู้จักฟืนเลย ฉันว่า...บางที
ลูกชายอาจจะอยากเจอฟืนก็ได้....”
เสียงประตูปิดเบาๆตามหลังท่านประธาน
ภรรยาท่านเพิ่งขึ้นไปพักผ่อน...
บอดี้การ์ดยังเฝ้าอยู่หน้าห้อง
ห้องนี้ถูกดัดแปลงเป็นห้องพักผู้ป่วย
ผมยืนมองเขา...แทบไม่กล้าที่จะแตะต้อง
เท้าเล็กๆใส่ถุงเท้าสีเทาพ้นผ้าคลุมออกมา
ผมขยับเข้าไปที่ปลายเตียง เอื้อมมือไปจับที่เท้าเขา
ในที่สุดผมก็ละเมิดทันฑ์บน ที่ว่าจะไม่ทำร้ายใครอีก
เรื่องของกฎหมายมันจบไปนานแล้ว....
แต่อะไรล่ะ...ที่กำลังลงโทษผมอยู่ในตอนนี้
ผมทำร้ายเขาหรือเปล่า...ผมทำร้ายเมียของผม ใช่ไหม
ความรู้สึกผิดที่เกาะกินอยู่ในใจมานาน บีบอัดแน่นอยู่ในอก
ผมมองถุงเท้าสีเทาของเขาเป็นสีเข้มขึ้น เพราะรอยหยดน้ำตา
หนูโย...พี่ฟืน ขอโทษ...
ขอโทษ...นะครับ....******
ผมมาที่นี่ทุกวัน....
ถ้าภรรยาท่านประธานไม่มีธุระใช้ให้ไปไหน
ผมจะขอเข้ามานั่งเป็นเพื่อนคุณหนูโยชิ
ท่านประธานก็อนุญาต แล้วให้ภรรยากับพยาบาลไปพักผ่อนบ้าง
ภรรยาท่านชอบเล่าเรื่องคุณหนูตอนเล็กๆให้ฟัง
เขาเป็นเด็กร่าเริง แต่ซื่อๆ เหมือนหนูโย ของผม
คุณแม่เขามักจะพูดกับเขาเบาๆแตะเนื้อตัวเขา
ท่านบอกว่า คุณหมอแนะนำว่า...อาจช่วยได้
ผมไปเดินตามห้างหรูๆกลางเมือง
หาโลชั่นแบบที่เขาเคยชอบ...
เขาช่างเลือก....ผมพยามนึกถึงกลิ่นในความทรงจำ
กลิ่นที่เหมือนกับที่ติดตัวเขา...หอมอ่อนๆเหมือนเด็ก
ช่วงบ่ายๆผมมักจะอยู่กับเขาตามลำพัง
ผมลูบโลชั่นที่แขนผอมๆที่ขาวซีด สัมผัสตัวเขาเบาๆ
เขาจะได้รู้สึกมีเพื่อน ผมไม่อยากให้เขารู้สึกว่าอยู่คนเดียว
ผมเริ่มคุยกับเขา....อีกครั้งหนึ่งไม่รู้ว่าเขาได้ยินหรือเปล่า...เขาจะรู้จักผมไหม
ผมแค่...ไม่อยากให้เขารู้สึกว่า...
ถูกทิ้ง...ไว้คนเดียว
ผมไม่ค่อยมีอะไรจะพูด นอกจากเรื่องของเรา
เรื่องที่เริ่มต้นว่า....
มันคงเป็นความบังเอิญ....
ที่กลางดึกคืนหนึ่ง
ผมแวะจอดมอเตอร์ไซค์ที่ข้างทาง
กำลังปลดตะขอกางเกง รูดซิบลง.....ทำธุระส่วนตัว
สายตามองลงไปที่แนวหญ้าที่ลู่ลงไปเป็นทาง
แล้วผมก็สงสัย....
.....
.....
.....
.....
.....
.....
.....ผมหยุดเล่า....ลุกขึ้นไปขยับผ้าห่มที่เลื่อนลงมา
ขึ้นคลุมตัวเขา ลูบผมม้าที่เริ่มยาวปัดไปข้างๆ....
กลับมานั่งข้างๆเตียง...จับแขนเขาลูบเบาๆ.....
แล้วเล่าต่อ......เล่าเหมือนทุกวัน...
จนวันนี้เป็นครั้งที่ยี่สิบสามแล้ว ที่ผมเล่าเรื่องของเราให้เขาฟัง....
จากครั้งแรกที่ผมเห็นรูปเขาในกระเป๋าตังค์....วันนั้น
วันนี้ ครบสามเดือน
******
คุณหนูโยชิตื่นขึ้นมาในตอนสายๆวันหนึ่ง....
วันนั้นผมออกไปธุระให้คุณแม่ของเขา
ตอนกลับเข้ามาผมรู้สึกแปลกใจ
ที่ได้ยินเสียงหัวเราะของท่านประธาน อยู่ในห้องคุณหนู
ท่านน่าจะอยู่ที่บริษัท...ไม่ใช่เหรอ
สักพักเห็นพี่วรรณ เลขาท่าน คุยโทรศัพท์เลื่อนนัดวุ่นวาย
พอหันมาเจอผม วางสายเสร็จก็กวักมือเรียก
“ฟืน...มานี่เร็ว คุณหนูฟื้นแล้ว
โอย...ท่านประธานดีใจใหญ่...”
คุณหนูฟื้นแล้ว....
หนูโย....ฟื้นแล้ว....“อ้าว...เป็นไรเนี่ย ยิ้มเป็นด้วยเหรอเรา...
เฮ้ย!!! ฟืน ฟืนนน..น น”
ผมรู้สึกว่ามีอะไรโบกไปโบกมาตรงหน้า....
มือพี่วรรณล่ะมั้ง
ใจผมโลดลิ่วเข้าไปในห้องตั้งนานแล้ว
ฟื้นแล้ว....สบายดีแล้ว.....
เขาสบายดีแล้ว....
ใช่ไหมผมค่อยๆผลักประตูเข้าไป....
ท่านประธาน หันมามองแล้วยิ้มให้ผม
ตาผมมองเด็กผู้ชายคนนั้น....
เขานั่งเอนๆครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง
มีหมอนรองอยู่ที่หลัง...หน้าเขายังเซียวๆอยู่
คุณแม่เขานั่งบนเตียง มือลูบหัวลูกชาย
รอยยิ้มแบบนั้น...รอยบุ๋มเล็กๆข้างแก้มแบบนั้น
เท่านี้แหละ....เท่านี้จริงๆ ที่ผมอยากเห็นผมยืนเก้ๆกังๆรู้สึกขัดๆเขินๆ เหมือนเป็นคนนอก
อยู่แถวหน้าประตูนั่นเอง
จนท่านประธานหันกลับมาเรียก
“อ้าวฟืน...เข้ามาซิ เข้ามาใกล้ๆ มาหาน้อง...”
เด็กคนนั้นหันมามองหน้าผม ยิ้มนิดๆให้อย่างคนใจดี
แล้วกระซิบกับคุณพ่อเขาว่า....
“ใครเหรอครับ.....โอะโตซัง...”TBC. ตอนหน้าจบแล้วค่ะ
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
