พิมพ์หน้านี้ - เรื่องสั้น:คุณนั่นแหละครับ...เมียลับผม! [พิเศษ..รัยอะหนูโย]จบแล้วค่ะย้ายเลย
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: roseonrock ที่ 07-11-2012 16:49:36
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
สงวนสิทธิ์การทำซ้ำทุกรูปแบบ
ขอลงที่นี่ ที่เดียว ขอบคุณค่ะ
:L1: :L1: :L1:
---------------------------------
ทัณฑ์บน หมายถึง
"ถ้อยคำหรือหนังสือสัญญาให้ลงโทษตน
เมื่อ...ทำความผิดอีก"
นิยายเรื่องนี้ เป็นแนว รหัสคดี
ในแบบ crime mystery
มีการทำความผิด การละเมิด
การฝ่าฝืน....
แต่มิได้มีเจตนาสนับสนุน
การทำอาชญากรรมแต่อย่างใด
อาจมีเนื้อหาไม่เหมาะกับเยาวชน
ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณนะคะ
-- roseonrock--
-
ชื่อเรื่องน่าสนใจ จะรออ่านนะค่ะ
o18
-
ตอน:คุณนั่นแหละครับ...เมียลับผม!!
--------------------------------------
Talk to him.........
[1]
สามเดือนก่อนหน้านี้......
มันคงเป็นความบังเอิญ....
ที่กลางดึกคืนหนึ่ง
ผมแวะจอดมอเตอร์ไซค์ที่ข้างทาง
กำลังปลดตะขอกางเกง รูดซิบลง.....ทำธุระส่วนตัว
สายตามองลงไปที่แนวหญ้าที่ลู่ลงไปเป็นทาง
แล้วผมก็สงสัย....
ผมรีบจัดการความเรียบร้อยของตัวเอง
แล้วเดินย่ำลงไปตามแนวหญ้าที่ราบลง
เหมือนมีของหนักถูกลากผ่าน
รองเท้าผมเริ่มเปียก จากน้ำที่ขังแฉะๆ
แขนเสื้อก็ระกับใบสากๆของกอหญ้าสูง
ผมเดินเลาะเลี้ยวตามแนวหญ้า
แล้วผมก็เห็นส้นรองเท้าสีดำๆโผล่พ้นออกมาปะทะสายตา
ผมรู้ได้ทันที ว่า...นี่คงไม่ใช่เรื่องดี
แต่บางที...ผมอาจโชคดีก็ได้
ความอยากรู้กระตุ้นให้เดินต่อ
กลางพงหญ้าที่สูงเทียมหัว บังสายตาคนจากถนน
ร่างชายกลางคน...
ดูเหมือนจะมีเลือดไหลอาบที่หน้า
มีร่องรอยถูกรุมทำร้ายหลายแห่ง หัวแตก หน้ายับ ถูกมัดมือไผล่หลัง
เหยื่อผู้เคราะห์ร้าย ใส่สูทสีเทาๆแน่นิง
นอนอยู่ที่พื้นที่มีน้ำขังเพราะฝนตก ข้างทาง บนถนนสายเปลี่ยว
ผมคิดว่าเขาตายแล้ว.....
ใจผมเต้นแรงกลัวว่าใครจะผิดสังเกต
ที่เห็นรถผมจอดอยู่ข้างทาง
ผมต้องรีบลงมือ แล้วออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด......
*****
ผมคลำไปตามเนื้อตัวเขาตบๆไปทั่ว
ล้วงเข้าไปในกระเป๋าที่อกเสื้อสูทด้านใน
และแล้ว....ผมก็คลำๆเจอวัตถุนิ่มๆสี่เหลี่ยมที่คุ้นมือ
ใช่แล้ว!กระเป๋าเงิน
ผมชำนาญกับกระเป๋าเงินทุกประเภท
ใบนี้ต้องเป็นหนัง ผมรีบล้วงออกมาทันที
คนตายไม่ต้องใช้เงิน....ใครก็รู้
ผมรีบเปิดกระเป๋าเงินออก ไม่สนใจบัตรเครดิต
ของพวกนี้ชี้ร่องรอยเราได้
ไม่สนใจที่จะรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร
มันจะรบกวนจิตใจเราเกินไป....
ผมมุ่งมั่นกับการดึงปึกเงินสดออกมา
แล้วยัดใส่กระเป๋าเสื้อยีนต์ตัวเก่ง ติดกระดุม
ซึ่งซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้าร่มสีดำอีกที.....
เหมือนทุกครั้ง.....
ที่ผมจะไม่ลืมทิ้งเงินไว้บางส่วน
ก่อนที่จะพับปิดกระเป๋าสตางค์ใบนั้น
เพื่อที่จะใส่คืนเข้าไปในเสื้อสูทสีเทา
สายตาผมก็เหลือบไปเห็น.....
ภาพถ่ายใบหนึ่ง......
สอดอยู่ในช่องพลาสติกของกระเป๋าหนังสีดำ
เด็กผู้ชายวัยรุ่นหน้าขาวๆตาหยี กำลังส่งยิ้ม มาที่ผม
แสงจันทร์ข้างแรม ไม่สว่างเท่าไหร่นัก
แต่ผมก็พอมองเห็น รอยยิ้มเปี่ยมความสุขแบบเด็กๆ...
ตาหยีๆแววตาเป็นประกายที่ส่งมาให้
คงเป็นญาติ หรือลูกชายของเขา.....
รอยยิ้มแบบนั้น.....
อยู่ๆผมรู้สึกถึงความสุขขึ้นมาในใจ
นานแค่ไหนแล้ว...ที่ไม่มีใครยิ้มให้ผม
ผมอดยิ้มตอบเศร้าๆไม่ได้.....เสียใจด้วยนะ
*****
ทำไมก็ไม่รู้.....
ผมดึงรูปถ่ายใบนั้นออกมาดูชัดๆ ส่องกับแสงจันทร์สลัว
เสียงหวอตำรวจดังแว่วๆ...มาจากไกลๆ.....
ผมรีบยัดๆกระเป๋าเงินคืนใส่เสื้อสูทด้านในหน้าอก
ก่อนหดมือกลับ ผมรู้สึก ทรวงอกเขาขยับเบาๆ
ผมนิ่งไปสักพัก....
ลองเอามือทาบลง แล้วรีบผลุนผลันลุกขึ้น
วิ่งไปที่ถนน.....โบกรถที่กำลังวิ่งผ่านมา
ขอความช่วยเหลือทันที!!!!
TBC.
-----------------------------------
เรื่องชุดนี้จะคล้าย รัก-ลึก-ลับ นะคะ
แต่เดินเรื่องไม่ซับซ้อนนัก
ตอนนี้ น่าจะสักสาม-สี่ตอนจบ
แต่ยังเขียนไม่จบ....ก็เลยไม่แน่ใจ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ.... :L1:
-
:L2:อ่าแล้วมันอมเศร้านิดๆ
-
:mc4: ตอนรับเรื่องใหม่จ้า....+1ให้กำลังใจผู้เขียนก่อนเลย.....เดินเรื่องได้ดีค่ะขอติดตามด้วยคนนะค่ะ :pig4:
-
อ่านแล้วรู้สึกเศร้าๆแปลกๆ
-
มีกลิ่นมาม่าโชยมานิดหน่อย
-
ยังดีที่ไปขอความช่วยเหลือ :z3: :z13:
-
น่าสนใจจังเลย
มาต่ออีกนะจ๊ะ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกแปลกๆดีจังแหะ
+เป็ดต้อนรับเรื่องใหม่ :mc4:
-
รอนะ :z2:
-
:เฮ้อ: เรียกคนมาช่วยแล้ว... อืม แล้วทัณฑ์บนล่ะ o22 (เฮ้ยย!!! เราโรคจิตป่าวหว่า555 )
แต่ทำไมถึงต้องโดนทัณฑ์บน ใครโดน แล้วใครเป็นคนลงทัณฑ์ อืมๆๆๆๆ สงสัยๆ
-
เจอประโยคนี้ ขอความช่วยเหลือทันที!!!! ยิ้ยมเลย ฮ่า ๆ
-
o13
-
ตั้งใจจะขโมยเงิน แต่จะได้ขโมยหัวใจใครแทนหรือเปล่างานนี้ :z1:
ดีที่คนนั้นยังไม่ตาย เดี๋ยวนี้คนเราเป็นอะไร ฆ่ากันง่ายๆเหมือนชีวิตคนไม่มีค่างั้นแหละ :monkeysad:
-
คุณลุง ขอให้ยังไม่ตาย
-
ต้อนรับเรื่องใหม่
เรื่องน่าติดตามสุดๆ o13
-
มาต่อไวๆนะ..ตอนอ่านก็ลุ้นอยู่ว่าจะช่วยไหม
-
ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน ทุกคะแนนบวก ทุกคอมเมนท์นะค่ะ...
เรื่องนี้ช้านิดนึง (ตอนนี้ยุ่งกับการเที่ยวนิดหน่อย อิอิ)
แต่จะขอปั่นให้จบก่อน แล้วลงต่อเนื่องกันไปติดๆ
ไม่อยากให้ค้าง มันเสียอารมณ์เนอะ.....
แนวนี้เป็นอีกแนวที่อยากเขียนค่ะ...
ถ้าอ่านจบแล้วช่วยคอมเม้นท์งานเขียนด้วยนะคะ
แอบรู้สึกว่าเขียนยากเหมือนกัน มันเบาแต่หนัก อ่ะค่ะ
ตอบเม้นท์จ้ะ....
:L2:อ่าแล้วมันอมเศร้านิดๆ
อืมมมม....
:mc4: ตอนรับเรื่องใหม่จ้า....+1ให้กำลังใจผู้เขียนก่อนเลย.....เดินเรื่องได้ดีค่ะขอติดตามด้วยคนนะค่ะ :pig4:
ขอบคุณจ้า...
อ่านแล้วรู้สึกเศร้าๆแปลกๆ
อ่า.....
มีกลิ่นมาม่าโชยมานิดหน่อย
เอ.......
ยังดีที่ไปขอความช่วยเหลือ :z3: :z13:
ฮื่อ.....
น่าสนใจจังเลย
มาต่ออีกนะจ๊ะ
ค่ะ......
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกแปลกๆดีจังแหะ
+เป็ดต้อนรับเรื่องใหม่ :mc4:
น่านล่ะ....
รอนะ :z2:
จ้ะ.....
:เฮ้อ: เรียกคนมาช่วยแล้ว... อืม แล้วทัณฑ์บนล่ะ o22 (เฮ้ยย!!! เราโรคจิตป่าวหว่า555 )
แต่ทำไมถึงต้องโดนทัณฑ์บน ใครโดน แล้วใครเป็นคนลงทัณฑ์ อืมๆๆๆๆ สงสัยๆ
เราจิตกว่า!!!... :z10:
o13
:กอด1:
ตั้งใจจะขโมยเงิน แต่จะได้ขโมยหัวใจใครแทนหรือเปล่างานนี้ :z1:
ดีที่คนนั้นยังไม่ตาย เดี๋ยวนี้คนเราเป็นอะไร ฆ่ากันง่ายๆเหมือนชีวิตคนไม่มีค่างั้นแหละ :monkeysad:
ยิ้มเข้าไว้นะ....[=ชอบคำนี้ค่ะ มันเกี่ยวไหมล่ะเนี่ย=]
คุณลุง ขอให้ยังไม่ตาย
สาธุ
ต้อนรับเรื่องใหม่
เรื่องน่าติดตามสุดๆ o13
ตามให้สุด...นะจ้ะ
มาต่อไวๆนะ..ตอนอ่านก็ลุ้นอยู่ว่าจะช่วยไหม
ลุ้น ลุ้น.....
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้ย!!!!!!!!!!!
น่าอ่านอ่ะ!!
*0*
//ตามๆๆ
-
น่าสนใจค่ะ แล้วจะรอนะคะ :oo1:
-
มานั่งรอตอนต่อปายยย
ตอนแรกกะจะขโมยเงินแต่พอรู้ว่าเขายังไม่ตายก็รีบช่วยทันที :เฮ้อ: นึกว่าจะไม่ช่วยซะแล้ว
-
นึกว่าจะไม่ช่วยซะแล้ว :เฮ้อ:
ติดตามค่ะติดตาม ชอบวิธีการบรรยายเรื่องของนักเขียนมากค่ะ (ชอบตั้งแต่ รัก-ลึก-ลับ แล้วค่ะ)
-
มารออ่านด้วยคน
-
แอบมาอ่านด้วยคน
-
น่าสนุก .. :L2:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามค่ะ
-
น่าติดตามๆ :mc4: :mc4:
-
ตอน:คุณแหละครับ...เมียลับผม!!
--------------------------------------
Talk to him.........
[2]
ตำรวจเพิ่งออกจากบ้านเช่าของผมไป
ผู้ชายคนนั้นปลอดภัยแล้ว.....
และผมต้องให้การกับตำรวจสองครั้ง.....
ในฐานะ....พลเมืองดี
ผมเดินเข้าไปในห้องนอน...
หยิบรูปที่อยู่ใต้หมอนออกมา
รูปที่ผมไม่ได้ใส่คืนกลับเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ใบนั้น
นิ้วค่อยๆไล้ไปที่ใบหน้าที่กำลังส่งยิ้มมาให้
ดีใจด้วยนะ.....
ผมพูดกับเขาอีกแล้ว
เขายังยิ้มให้ผม...เหมือนเขาจะยิ้มกว้างขึ้นหรือเปล่า
ยิ้มเหมือนจะบอกผมว่า...ขอบคุณครับ
ผมรู้สึกว่าเขาวนเวียนอยู่ในหัวผมบ่อย ขึ้นทุกที
บางครั้ง....ก็เหมือนกับว่า เขานั่งอยู่ข้างๆผมนี่เอง
*****
หลายวันผ่านไป....
เสียงทีวียังเล่นข่าว....ประธานบริหารชาวญี่ปุ่น
ของบริษัทร่วมทุนระหว่างประเทศถูกอุ้มดังมาเบาๆ
ผมกดรีโมทปิด....รูดซิบเสื้อผ้าร่ม หยิบหมวกกันน็อค
กำลังจะออกไปทำงาน...
ไปแล้วนะ....ผมคุยกับเขาบ่อยขึ้นทุกที
ขับรถดีๆนะครับ..... นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงเขา
ผมเห็นเขามาสักพักแล้ว....
เดินไปเดินมาอยู่ในบ้านของผม เด็กผู้ชายในรูปคนนั้น
วันนี้แต่งชุดนักเรียน
อายุน่าจะประมาณสิบหก ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจ
เขาตัดผมม้าเต่อๆ ไว้ผมยาวแค่ต้นคอ หน้าตาแจ่มใส ดูซื่อๆ
ส่งยิ้มตาหยีๆให้ผม แก้มข้างหนึ่งมีรอยบุ๋มเล็กๆ
มือยังสาละวันจัดของใส่กระเป๋าเตรียมไปเรียนหนังสือ....
เมื่ออาทิตย์ก่อนดูเขาเศร้าๆ เขาคงเป็นห่วงผู้ชายคนนั้น
ไม่ค่อยยิ้ม และเหมือนจะเหม่อๆหน่อย
วันนี้ผมเห็นเขาชัดกว่าทุกวัน เขาดูสดใส
เดินมาส่งผมที่หน้าประตู
เรียนเสร็จแล้วรีบกลับนะ....ผมหันไปสั่ง
เขาโค้งรับคำ
เขาคือภาพหลอนในหัวของผม.....
ผมจะให้เป็นอย่างไรก็ได้
ตอนนี้ผมให้เขาไปโรงเรียนได้แล้ว....
ข้างๆบ้าน หลังที่รั้วติดกัน มีเด็กคนหนึ่งอายุเจ็ดขวบ
กำลังมุดรั้วบุกรุกเข้ามาในบ้าน
เขาเป็นเด็กขี้โรค มักต้องหยุดเรียนอยู่บ้านบ่อยๆ
เวลาหยุดเรียนจะชอบแอบมุดเข้ามาคุยด้วย
พี่ฟืน....ไปทำงานเหรอ เสียงเจ้าหนูที่ยังอยู่ในชุดนอนถาม
ฮือ...เย็นนี้จะซื้อขนมมาฝาก
ผมตะโกนตอบ พร้อมโบกมือไล่ให้กลับบ้าน
ก่อนที่จะบิดมอเตอร์ไซน์ออกไป
******
ประมาณเก้าโมงเช้า....
ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์พนักงานต้อนรับของบริษัทแห่งหนึ่ง
“วันนี้มีเจ็ดรายการ.....” พนักงานต้อนรับผู้หญิง ส่งซองเอกสารให้
ผมหยิบมาพลิกๆดู บางซองจ่าหน้าเป็นภาษาอังกฤษ
ผมอ่านภาษาอังกฤษได้พอสมควร เป็นทักษะที่จำเป็นต้องฝึก
แต่ภาษาพูดค่อนข้างจะแย่
ผมไม่ใช่พนักงานของที่นี่....
แค่เข้ามารับงาน ผมเป็นฟรีแลนซ์ ทำงานคนเดียว
ไม่ค่อยชอบยุ่งกับใคร
“อ้อ...มีฝากจ่ายบิลด้วย พวกเกินกำหนดไปจ่ายที่ไฟฟ้าให้ด้วย”
นอกจากส่งเอกสารแล้ว จ่ายบิล ส่งไปรษรณีย์ผมก็รับ
พี่ผู้หญิงคนนั้น ส่งบิลอีกสองสามใบ ที่มีเงินแนบมาด้วยให้
แล้วก็หันกลับไปสนใจงานตัวเองต่อ ไม่สนใจผมอีก...
*******
เอกสารทั้งหมด ถูกส่งภายในช่วงเช้า
ช่วงบ่ายค่อยไปจ่ายบิล....
ตามสำนักงานไฟฟ้า หรือประปา แม้แต่ไปรษณีย์เองก็เถอะ
มักจะคนเยอะมากตอนช่วงเช้าของวัน ทุกคนต่างอยากรีบทำให้เสร็จๆ
ผมจะเลือกมาช่วงบ่ายๆ....ไม่ต้องคอยนาน
เสร็จงานแล้วผมขับมอเตอร์ไซค์ไปจอดแถวๆท่ารถ
ที่มีคนพลุกพล่าน ที่ประจำก็มอชิต.....
ก็เหมือนทุกวัน อยู่ที่นี่ประมาณสองชั่วโมง
แล้วกลับบ้าน......
ผมหิ้วขนมกับข้าวของเข้ามาในบ้าน วางบนโต๊ะกินข้าว
จะห้าโมงแล้วทำไม่เขายังไม่กลับ....
ผมเอาขนมไปฝากเจ้าหนูบ้านข้างๆ
ยายเขาบอกว่านอนซมไข้ขึ้นซะแล้ว
หกโมงครึ่ง...ผมก็ได้ยินเสียง
กลับมาแล้วครับ.....
พร้อมหน้าขาวๆส่งยิ้มสดใส ตาหยีๆมาให้ผม
กลับค่ำจัง......
******
ผมเรียกเขาว่าคุณหนู.....
เขาดูเหมือนคุณหนูในความรู้สึกของผม
เขาเรียกผมว่า...พี่ฟืน
ผมกำลังนึกหาชื่อให้เขา
ชื่อคนญี่ปุ่นที่เคยส่งเอกสารให้มีชื่ออะไรบ้างนะ
อยู่ๆเขาก็บอกว่า...ชื่อ โยชิ
งั้นเขาก็เป็น คุณหนูโยชิ เมียผม
ผมเป็นคนบ้านนอก....
ถ้ามีเมียก็อยากได้แบบขี้อ้อน ชอบแทนตัวว่าหนู
ตัวผมเอง เมื่อก่อนตอนที่แม่ยังอยู่
ผมก็แทนตัวว่า หนูกับแม่เหมือนกัน....
คืนแรกในบ้านของเรา....
หนูโยชิ เขายืนเก้ๆกังๆอยู่ที่ปลายเตียง
ทำหน้างงๆที่ต้องนอนบนเตียงเดียวกับผม
ก็ผมไม่ได้นึกเป็นอย่างอื่น....ผมนึกว่าเขาเป็นของผม
ผมจูงมือเขามาที่เตียง....
เรานั่งเอนๆพิงหมอนอยู่บนเตียงข้างกัน....
ห้องนอนในจิตนาการ....ไม่ใช่บ้านเช่าหลังเล็กนี่
แต่เป็นบ้านไม้แบบญี่ปุ่นสองชั้น
ห้องกว้างพื้นเป็นไม้ขัดมันเงาวับ มีระเบียง....
ผมเห็นภาพชัดเจนมาก ในความรู้สึกตอนนั้น
หนูโย คงสบายใจ...กับบ้านแบบนั้นมากกว่า
บ้านเราหลังนี้อากาศเย็นสบาย
แต่หนูโยชิ ทำท่าเหมือนเขาร้อน แก้มเขาแดง
ผมนึกให้อุณหภูมิหนาวขึ้นอีกหน่อย....
แต่เขาทำท่าร้อนอยู่ดี
ผมถอนใจบ่นเบาๆว่า เอาหิมะตกเลยไหม.....
เขาจ้องตรงไปที่ผนังห้องทำปากยื่นหน่อยๆ
บอกว่า...ทำไมต้องประชดหนูด้วย...
เขาขี้น้อยใจด้วยเหรอนี่
งั้น...เอาใหม่...
ผมนึก...ให้บ้านมีอุณหภูมิสัก เท่าไหร่ดี
อืมม...สิบองศาแล้วกัน
ทันทีเลย.....
ความหนาวเย็นค่อยๆแผ่คลุมไปทั่วบ้านของเรา
เขายิ้มได้....
ในขณะที่ผมควานหาผ้าห่มพัลวัน
ตัวสั่น ฟันเริ่มกระทบกัน กึกๆ....
แต่ผมก็ดีใจ ที่เห็นเขาขยับเข้ามาใกล้
ซุกตัวเข้าหาอกผม....แล้วหลับสบาย......
******
พี่ฟืน...อย่าเพิ่งเลยนะ
เขากระซิบบอกผมคืนวันหนึ่ง เมื่อผมเริ่มจูบเขา
ผมต้องประหลาดใจ เขาคือภาพในจิตนาการ....
เขามีความรู้สึก นึกคิด เป็นของตัวเองด้วยเหรอ
แต่บางทีความคิดของเรา ก็ยังขัดแย้งกันเองบ่อยๆนี่น่า
นึกได้อย่างนั้น ผมก็พยักหน้า
ก็ไม่เป็นไร...
แค่ได้อยู่ด้วยกัน ก็พอแล้ว......
ผมจูบแก้มเขาอีกที....เขายิ้มจนแก้มบุ๋ม
โผเข้ามากอดผม แล้วเราก็นอนกอดกัน
หนูโย มีนิสัยแปลกๆเวลาที่นอนด้วยกัน
เขาชอบใช้นิ้ว ลากเบาๆที่ตัวผม
เหมือนอยากสัมผัสกับผิวของผม...ว่าเป็นของจริงหรือเปล่า
ผมรู้สึกกึ่งสุขกึ่งเศร้า....
ลูบผมนิ่มๆที่กำลังซบหน้าแนบกับอก
ย้ำเตือนกับตัวเองอีกครั้งว่า....เขาต่างหากที่ไม่ใช่ของจริง
TBC.
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
อ่า...คนเขียนไข้ขึ้น
จะพยายามลงติดๆนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :กอด1:
-
โอ๊ะ โอ o22
-
อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ฟืนเป็นบ้าเปล่า แบบว่าอกหักแล้วรับความจริงไม่ได้เลยสร้างจินตนาการขึ้น
อะไรประมาณนั้นเปล่า?
-
มันคือจินตนาการงั้นหรอ
-
หลอนนน o22 o22
-
รู้สึกหน่วงๆ ตอนอ่าน ;A;
-
o22
อ่านแล้วงง ๆ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
คงจะเข้าใจมากขึ้นถ้าได้อ่านอีกตอน :z10:
-
o22 o22 นั่นมันอาร๊ายยยยย
-
เป็นจิตนาการอืม...สุดๆเลยย
:3123: :3123:
-
ทำไม อ่านตอนนี้ แล้วถึง รู้สึก เศร้า เหงา โดดเดี่ยว ไปกับผู้ชายคนนี้
-
=[]=!!
ฟีน อาการนายหนักมากอ่ะ กร้ากกกก *โทรเรียกศรีธัญญา
แต่คิดในอีกแง่ ต่างฝ่ายอาจจะต่างถูกชักจูงผ่านรูปใบนึงให้มาพบกัน
(เริ่มจะโรแมนซืแบบหลอนๆ)
เรื่องราวแปลกใหม่น่าสนใจมาก
ติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่ะ
บรรยากาศมันแปลกๆอะนะ เรื่องนี้
ตอนเขียนก็เหนื่อยมากเลย...ขอบอก
แต่ก็อยากให้อ่านจนจบนะคะ....
:sad2:
ตอบเม้นท์จ้า.....
อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ฟืนเป็นบ้าเปล่า แบบว่าอกหักแล้วรับความจริงไม่ได้เลยสร้างจินตนาการขึ้น
อะไรประมาณนั้นเปล่า?
รอดูกันเนอะ :z10:
รู้สึกหน่วงๆ ตอนอ่าน ;A;
ตอนเขียนก็เป็นจ้ะ :z3:
o22
อ่านแล้วงง ๆ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
คงจะเข้าใจมากขึ้นถ้าได้อ่านอีกตอน :z10:
จ้ะ :L1:
ทำไม อ่านตอนนี้ แล้วถึง รู้สึก เศร้า เหงา โดดเดี่ยว ไปกับผู้ชายคนนี้
ชอบคอมเม้นท์นี้มากมาย....ขอบคุณค่ะ :กอด1:
แต่คิดในอีกแง่ ต่างฝ่ายอาจจะต่างถูกชักจูงผ่านรูปใบนึงให้มาพบกัน
(เริ่มจะโรแมนซืแบบหลอนๆ)
เรื่องราวแปลกใหม่น่าสนใจมาก
ติดตามตอนต่อไปนะคะ
คอมเม้นท์ได้น่าสนใจมากๆเหมือนกัน ขอบคุณค่ะ o7
-
ตอน: คุณนั่นแหละครับ…เมียลับของผม!!
-------------------------------------------
Talk to him..........
[3]
วันนั้นเป็นวันหยุด
ผมไปซื้อของในร้านมินิมาร์ทแถวๆบ้าน.....
ยืนอยู่ที่หน้าชั้นวางแชมพู....กวาดตามอง
สีฟ้าซิ....เย็นซ่าส์ส์ส์....เสียงกระซิบในหัว
ตามมาด้วยเสียงหัวเราะใสๆ
หนูโย แอบตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่
ผมแกล้งเอื้อมมือไป จะหยิบแชมพูขวดสีเขียว
ไม่ต้องมองก็รู้...ว่ามีคนทำหน้ายู่อยู่ข้างๆ
ผมอมยิ้ม แล้วคว้าขวดสีฟ้าเดินออกไป
ได้ยินเสียงใคร วิ่งตามหลังมาเบาๆ
ฝ่ามืออุ่นๆเหมือนมีคนมาจับ....เสียงหัวเราะคิกๆอยู่ข้างๆหู
แล้วเขาก็ไปหยุดยืนแถวๆชั้นวางโลชั่น ทาผิว
เขาอยู่เมืองหนาวทาผิวจนติด....
เอียงคอมอง....หยิบแล้ววาง ส่ายหน้า
ไม่เอาอ่ะ...
ไม่มีแบบที่เขาใช้ประจำ....
หนูโย เค้าเป็นคนช่างเลือกนะ
ผมเดินไปจ่ายตังค์....
พนักงานขายพูดขึ้นว่า...
โลชั่นที่น้องชายผมหยิบไป ยังไม่ได้ชำระเงิน
อ้าว...หายไปไหนแล้วล่ะ
พนักงานทำหน้าเลิกลัก รีบขอโทษว่า
เมื่อกี้คงตาฝาดไป เห็นเงาสะท้อนในกระจก
เหมือนมีเด็กผู้ชายอีกคนเดินอยู่กับผม
ผมแปลกใจ....
แต่ก็มัวหงุดหงิดที่เขาว่าหนูโยชิเป็นขโมย
รู้ว่าพนักงานไม่ตั้งใจ....
แต่...หนูโยเขาไม่เคยขโมยของใคร
ความรู้สึกที่คนอื่นคิดว่า เขาเป็นขโมย
มันคอยกวนใจผมแปลกๆ
ตอนเดินออกจากร้าน
มือขาวๆสอดเข้ามาโอบที่เอวผม
อย่าโกรธนะครับ กลับบ้านเถอะ...พี่ฟืน เขาพูดกับผม
เราขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้านกัน
เขากอดเอวซ้อนท้ายผม ซบลงที่หลัง
สักพักได้ยินเสียงเขาร้องเพลง งุงหงิงๆ ดังมาเบาๆ
******
เราอยู่ด้วยกันมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว....
ตั้งแต่ในร้านขายของ วันนั้น
พอเสร็จงานประจำวันแล้ว
ผมก็ไม่ไปเตร่อยู่แถวๆท่ารถอีกเลย
ผมรู้สึกว่าหนูโย....ไม่ค่อยชอบอาชีพเสริมของผม
เหมือนเขารู้ว่าผมทำอะไร แต่เขาไม่เคยพูด....
ก่อนที่เขาจะหลับไป เขาชอบกระซิบบอกกับผมว่า...
หนูรู้ว่าพี่ฟืนเป็นคนดี...หนูรู้
เช้านี้ก็เหมือนทุกวัน.....
ผมเปิดทีวีทิ้งไว้ตอนอาบน้ำแต่งตัว
เตรียมไปทำงาน....
หนูโยชิก็เตรียมไปเรียนหนังสือ....
โลกของเราอาจจะแปลกสำหรับคนอื่น
เพราะมันซ้อนกันสามชั้น
โลกของผม ของเขา และของเรา
แต่ผมไม่เห็นว่ามันเป็นปัญหาตรงไหน
คุณหนูโยชิ ยังอยู่ในโลกของเขา ไปโรงเรียนตามปกติ
ผมก็กำลังจะไปทำงาน.....
เสียงทีวีรายงานความคืบหน้าเกี่ยวกับคดี นักธุรกิจญี่ปุ่นคนนั้น
ตำรวจได้เบาะแสคนร้ายแล้ว แต่ข่าวไม่เปิดเผยรายละเอียด
และนักธุรกิจคนนั้น....
ออกจากโรงพยาบาลได้สามวันแล้ว
หนูโยดูทีวีรายงานข่าวแล้ว ทำท่าดีใจ
ทำหน้ายิ้มๆแปลกๆ มีลับลมคมนัย
วันนี้หนู จะมีข่าวดี.....ให้พี่ฟืน
เขาบอกผม แล้วส่งยิ้มเขินๆมาให้
เอ...หรือว่า เขาจะผูกโบว์ตัวเอง...เป็นของขวัญให้ผม
หนูไม่ทำอย่างงั้นหรอน่า...
เขาก้มหน้าบ่นเบาๆ
เขารู้ทันความคิดผมด้วยนะ
ผมหัวเราะดึงตัวเขาเข้ามากอด....หอมผมนุ่ม
แล้วจูบปากนุ่มนิ่มสีแดงสด เขาวิ่งหนีผมไปทั่วบ้าน....
******
ผู้ชายคนนั้น....มาตอนบ่ายสี่โมง
มากับลูกน้องหรืออาจเป็นทนายความ แล้วก็คนขับรถ
ผมจำเขาได้ เพราะภาพเขาออกข่าวแทบทุกวัน
แล้วหน้าเขากับหนูโยชิ เหมือนกันมากทีเดียว
สภาพร่างกายเขาดูดีขึ้นจนเกือบจะเป็นปกติ
เขาพูดไทยได้ มาขอบคุณที่ผมช่วยชีวิตเขา.....
โค้งแล้วโค้งอีก....
ทุกคนเลยต้องลุกขึ้นโค้งคำนับไปด้วย ร่วมทั้งผม
เรานั่งคุยกันในบ้านเช่านั่นแหละ
พอเขารู้ว่าผมไม่ได้มีงานทำเป็นหลักแหล่งอะไร
เขาเลยชวนแกมขอร้องให้ไปทำงานด้วยกัน......
บริษัทก่อสร้างขนาดใหญ่ ที่ประมูลงานจากรัฐบาล
แล้วผมจะไปทำอะไรล่ะ ผมจบแค่ ปวช.ช่างยนต์
เนี่ยเหรอข่าวดี ของหนูโย....
ผมหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง
รถยุโรปคันโก้ สีดำมันวับสองคัน จอดอยู่หน้าบ้าน
ผมชอบเครื่องยนต์มาตั้งแต่เด็กๆ
นึกอยากขับรถแพงๆดีๆมานานแล้ว
ญี่ปุ่นคนนี้ใช่รถยุโรป เขาคงมีหลายคันใช่ไหม...
บางที....
เอาน่า...พี่ฟืน หนูโยใช้ไหล่กระแทกผม หัวเราะคิกคัก
ยุ่งน่า.... ผู้ใหญ่เขาคุยกัน ผมหันไปดุเบาๆ
ผมแกล้งกระแอม เมื่อพวกที่มา เขาทำหน้าแปลกๆ
ที่เห็นผมพูดอยู่คนเดียว....
“เอ่อ...ผมขับรถได้ ถ้าท่านจะ.....ให้ขับ..”
เขาพยักหน้าหันไปสั่งลูกน้องเป็นภาษาญี่ปุ่นทันที
และแล้วผมก็ได้เป็นคนขับรถท่านประธาน...คุณพ่อหนูโยชิ
คืนนั้นบ้านเราอากาศหนาวจัดหิมะตกเช่นเคย....
ผมนอนตะแคงตัวกอดหนูโยชิ
ซุกหน้าอยู่ซอกคออุ่นๆของเขา บ่นเสียงอู้อี้
พี่ตามใจหนูโยแล้ว...หนูไม่เห็นตามใจพี่เลย
เขาทำหน้าเขินๆ
กอดกันนะ....ผมอ้อน
เขาค่อยๆเหลือบมองผม แล้วหลบตาหน้าแดง
มุดเข้าไปซ่อนในผ้าห่ม
ผมยันตัวขึ้นก้มลงจูบแถวหน้าผาก
จูบผมม้าตลกๆของเขาที่พ้นผ้าห่มออกมา
แล้วมุดตามเข้าไป แนบริมฝีปากลง บนปากนุ่มนิ่มที่รอรับผมอยู่
...
...
...
...
...
ผมกำลังใกล้จะหลับเต็มที รู้สึกว่าหนูโยชิ
ใช้นิ้วค่อยๆลากไปตามหน้าอกเปลือยของผม
ทำเครื่องหมายอะไรขยุกขยิกเล็กๆ
เขี่ยอะไรหืออ...ผมถามงัวเงียดึงมือเขาขึ้นมาจูบ
จองแล้ว......... เขาตอบเบาๆหลับตาลง
ลมหายใจยาวอุ่นๆแตะแผ่วๆที่หน้าอกผม
หนูโย....จองพี่ฟืนแล้ว.....
-
ผมว่าหนูโยชิเนี่ย จริงๆๆอาจจะไม่ได้มีแคในจินตนาการของฟืนก็ได้
อาจจะเป็นจิตต์ของหนูโยชิรึป่าว(เริ่มเลอะเทอะ // คึคึ) ขนาดพนักงานที่ร้าน
ยังแอบเห็นหนูโยชิแว๊บๆๆเลย น่าสงสัยจริงๆๆ
ชอบประโยคท้าย "หนูโย....จองพี่ฟืนแล้ว" จี๊ดเลย ถูกใจผมจัง 55
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
:กอด1: :กอด1:
-
ตอน : คุณนั่นแหละครับ....เมียลับของผม!!
------------------------------------------------
Talk to him……
[4]
เช้าวันนั้นผมตื่นสาย....
อ่า....ที่นอนเปียก ผมเลิกผ้าปูที่นอนออกใส่ตะกร้ารอซัก
ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี....นึกถึงหนูโยชิ
เมื่อคืนเขาน่ารักชะมัด
เรื่องจิตนาการทางเพศ...ผมว่า ใครๆก็มีทั้งนั้นแหละ
******
ผมเพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้ว การเป็นคนขับรถ
เป็นงานที่เวลาทำงานไม่ค่อยแน่นอน
แล้วแต่ท่านประธานจะใช้รถตอนไหน
ผมอดรู้สึกไม่ได้ว่า...
ได้เงินเดือนมากกว่าปกติอยู่สักหน่อย
และท่านประธานก็ให้ความสนิทสนมกับผมเป็นพิเศษ
วันนี้ตอนรถติดไฟแดงท่านประธานเงยหน้าจากเอกสาร
แล้วชวนผมคุยไปเรื่อยๆ แล้วก็วกมาถามว่า
“ฟืน แต่งงานหรือยัง....”
“ยังครับ......”
“ขอโทษนะ มีแฟนหรือยัง”
“ก็...เอ่อ มีครับ!” ผมตอบอ้อมแอ้มเบาๆนึกถึงหนูโย
“ถ้าอยากแต่งงานก็บอกนะ มีอะไรที่ฉันช่วยได้ ก็ไม่ต้องเกรงใจ”
“ครับ...ขอบคุณครับ”
ท่านประธานเงียบไปซักพักก็พูดขึ้นอีกว่า
“ฉันมีลูกชาย คนหนึ่ง เราสนิทกันมาก....
ตอนที่ฉันได้รับบาดเจ็บ สลบไปน่ะ......
ได้ยินเสียงลูกชายมาปลุก....
เขาบอกว่า โอะโตซัง ตื่น! มีคนมาช่วยแล้ว
โอะโตซัง หายใจแรงๆ มีคนมาช่วยแล้ว
ตอนนั้นเองที่ฉันรู้สึกว่า
ฟืน กำลังนวดอยู่ที่หน้าอก เลยทำให้ฟื้นขึ้นมา”
แปลกจัง....ต้องเป็นพ่อลูกที่ผูกพันกันมากๆแน่ๆ
ถึงมีกระแสจิตที่ส่งถึงกันได้อย่างนั้น.....
เรื่องพวกนี้ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ
ท่านประธานคงไม่รู้ว่า ผมไม่ได้นวดหัวใจให้ท่าน
ตอนนั้น...ผมกำลังรีบยัดกระเป๋าตังค์ใส่ในเสื้อท่านต่างหาก
“ตอนที่เขารู้ข่าว ว่าฉันถูกทำร้าย เขาจะมาหาฉัน
แต่ฉันไม่ให้มาเพราะกลัวว่า พวกนั้นมันจะจับตัวเขา....
มันขโมยรูปลูกชายฉันไปด้วย”
ผมได้แต่นั่งเงียบ รู้สึกเสียใจ
ที่ทำให้ท่านประธานเข้าใจผิด
คุณหนูลูกชายท่านก็ดูแปลกๆนะ ผมคิด
“คุณหนู...ชื่อว่าอะไรเหรอครับท่าน”
“โยชิ...โยชิมัตซึ” ความรู้สึกเย็นวาบแผ่ไปทั่วตัว
ผมนั่งนิ่งจนรถคันหลังบีบแตร
ถึงได้รู้ว่าสัญณานไฟเปลี่ยนแล้ว รีบออกรถตาม.....
โยชิ...ชื่อเหมือนหนูโยของผมเลย
บังเอิญจริงๆ.....
******
ผมจอดรถในโรงรถบ้านท่านประธาน....
บ้านนี้มีคนอยู่หลายคน ส่วนมากเป็นลูกน้องคนสนิท
แล้วก็พวกรักษาความปลอดภัย และก็คนรับใช้
แต่ภรรยาของท่านซึ่งเป็นคนไทย กับคุณหนูยังอยู่ที่ญี่ปุ่น....
ปิดเทอม ถึงจะได้กลับมาเมืองไทย
ผมสตารค์รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดทิ้งไว้ที่นี่....
วันนี้กว่าจะเลิกงานก็ทุ่มกว่า
ผมขับรถจากสุขุมวิท เข้าไปแถวบางลำพู
เลี้ยวเข้าไปจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้ข้างกำแพงวัด
เดินเข้าไปในถนนข้าวสาร....
ค่ำๆแบบนี้คนเริ่มเยอะแล้ว ส่วนมากเป็นคนต่างชาติ
ผมเดินปนๆเบียดเสียดกับพวกเขา....
แล้วไปหยุดที่ร้านๆหนึ่ง ที่มีเสียงแปลกๆดังออกมา
..
..
..
ประมาณสามทุ่มผมก็กลับบ้าน
หนูโยชินั่งทำการบ้านอยู่....ครางเพลง งุงๆหงิงๆที่เขาชอบ
เพลงภาษาญี่ปุ่นที่ผมฟังไม่รู้เรื่องนั่นแหละ
เท้าที่ใส่ถุงเท้าไว้ตลอดก็ขยับเบาๆ ตามเพลง
เขาหันมายิ้มให้แล้วบอกว่า....
พี่ฟืนกลับดึก.....
ฮือ....ท่านประธานมีประชุม เลิกค่ำ
ผมเดินเข้ามาหา วางมือบนหัวเขาตบเบาๆ
แล้วเข้าไปอาบน้ำ รู้สึกแสบๆที่ตรงหน้าอก
คืนนั้นตอนเราเข้านอนด้วยกัน
เขาเห็นรอยบวมแดงที่หน้าอกผม
ก็เอานิ้วเขี่ยเบาๆอีก แล้วถามว่า
เจ็บไหมครับ......
มดกัด.....
เขายิ้มแล้วเอื้อมมือมาโอบร่างเปลือยของผม
ซบหน้าลงที่หน้าอกเหมือนเคย........
ก่อนจะหลับคืนนั้น...เขากระซิบบอกผมว่า
หนูโย....รักพี่ฟืน
*****
ผ่านไปหลายวัน....
ผมกลับบ้านค่ำตลอด ท่านประธานมีประชุมแทบทุกวัน
คนญี่ปุ่นทำงานกันหนักมาก....
แล้วการยื่นซองประมูลเพิ่งเสร็จสิ้น
พวกคนร้ายถูกจับได้...เป็นบริษัทฝ่ายตรงข้าม
ที่ต้องการเก็บท่านประธานนั่นเอง
วันนี้ ผมนั่งรอท่านประธาน อยู่ในห้องสมุดของบริษัท
ที่นี่เงียบดี ไม่ค่อยมีคน อยู่ๆผมก็เห็นภาพหนูโยชิ
ในห้องเรียน เขากำลังเรียนหนังสือ
บางทีผมก็จะเห็นเขาแบบนี้แหละ...
ถ้าผมไม่มีเรื่องวุ่นวายใจมารบกวน
แต่บางครั้ง...นึกอยากจะเห็นก็กลับไม่เห็น
ตอนนี้เขากำลังเตรียมกลับบ้านแล้ว...
ผมคิดว่า...เขาจะกลับบ้านของเรานะ
เด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินจูงจักรยานเข้ามาหาเขา
ท่าทางของคนทั้งคู่ดูสนิทกันมาก...
เด็กคนนั้นโอบแขนไปรอบไหล่เขา
แล้วก้มลงกระซิบ....
ผมไม่ชอบภาพที่เห็นนั่นเลย...
เขาสองคนหัวเราะเรื่องอะไรกันก็ไม่รู้.....
แล้วเขาก็ซ้อนท้ายจักรยานไปด้วยกัน
ตืด...ตือ...
โทรศัพท์สั่น....ภาพของสองคนนั้นหายไป
พี่วรรณ เลขาท่านประธานโทรมาเรียก...
ท่านประธานประชุมเสร็จแล้ว
*****
เช้าวันนี้ผมตื่นนอน ได้ยินเสียงทีวีตามเคย.....
รายการข่าวเช้าตอนเจ็ดโมงดังมาเบาๆ
เมื่อคืนนี้ผมกลับบ้านดึกมาก....
ท่านประธานไปงานเลี้ยง
กลับมาหนูโยชิ....เขาก็หลับไปแล้ว
เสียงเขาเดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าห้องแถวๆโถงบันได
คงกำลังใส่ถุงเท้า ได้ยินเขาฮัมเพลงเบาๆด้วย
มีความสุขอะไรนักหนาก็ไม่รู้....
ผมเปิดประตูห้องนอนตามออกมา
เมื่อวานไปไหนมา.....ผมถาม เขาทำท่าตกใจ ส่ายหัว
โกหกเหรอ....ผมตะคอกเบาๆ
ปล่าวครับ...พี่ฟืนอย่าโกรธนะ
ก็แค่อ่านหนังสือกับเพื่อนๆ
วันนี้โย...โย...จะไปค้างกับเพื่อนนะครับ
เดี๋ยวเพื่อนจะมารับ.....
เขาพูดอึกๆอักๆ...เขาจะไปหาเด็กผู้ชายคนนั้น
ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที...
ตอนนั้นเอง ผมได้ยินเสียงกดกริ่งดังอยู่หน้าบ้าน
หนูโยชิ ขยับตัวจะลุกออกไปหา ไอ้คนนั้น...
ไปไม่ได้...ไม่ให้ไป ผมจับแขนเขาเขย่า
เดี๋ยวนี้เขาดื้อมาก....เขาไม่ฟัง เขาไม่ยอม เขาแกะมือผมออก
ผมกำลังโมโห เราทะเลาะกันเสียงดัง
อยู่ที่หน้าโถงบันไดนั่นเอง
เพี๊ยะ....
รอยแดงห้านิ้วประทับอยู่บนแก้มขาวๆ
ผมตกใจรีบผลักเขาออกอย่างแรง.....
ตัวเขาเหวี่ยงไปหัวกระแทกเข้ากับผนังปูนอีกด้านหนึ่ง
ตัวบางๆเซเสียหลักไปที่บันได
เขายืนหมิ่นๆกำลังเสียการทรงตัว.....
ผมรีบพุ่งเข้าไปเอื้อมมือไปจับ....แต่ไม่ทันเสียแล้ว...
ถุงเท้าลื่นๆทำให้เขาหงายหลัง...ลอยละลิ่วตกลงไป
ผมรีบกระโจนตาม เห็นสายตาที่เขามองมาที่ผม
ก่อนร่างเขากระแทกไปตามขั้นบันได....
จนหยุดแน่นิ่งที่บันไดขั้นสุดท้าย
แล้วภาพทั้งหมดก็หายไป...
เหลือแต่สายตาเสียใจ ตัดพ้อ ของเขา
ที่ยังคงติดตาผมอยู่......
ผมนั่งอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนก็ไม่รู้....
คิดถึงเขา...เขาจะเจ็บมากไหม....ในใจลึกๆ
ผมเป็นห่วงเขาเหลือเกิน
ผมมองมือข้างที่ตบหน้าหนูโยชิ...
นานมากแล้ว...ที่ผมไม่ได้ทำร้ายใครอีก
หลังจากกระทืบพ่อเลี้ยงจนโคม่า ที่มันตบตีแม่ผม
แล้วคดีก็สิ้นสุดลงที่จำคุกสองปี...รอลงอาญา
แต่นั้นไม่ได้ทำให้ผมเสียใจเท่าครั้งนี้เลย
มันไม่ได้เกิดขึ้นใช่ไหม...ผมไม่ได้ทำร้ายเขา
ผมเฝ้าแต่ถามตัวเองซ้ำๆ.....
หนูโยชิ...กำลังใจเดียวในชีวิตของผม
ผมอยากเห็นเขา...อีกสักครั้ง...ว่าเขาสบายดี
ผมขอแค่..ได้เห็น...ว่าเขา...สบายดี
*****
เสียงโทรศัพท์ที่หยุดไปนานเรียกซ้ำอีก และซ้ำอีก
ผมไม่อยากคุยกับใครเลย...
แต่ในที่สุด ผมก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์
พี่วรรณ เลขาท่านประธาน คงโทรมาสั่งงาน
“ฟืน!....พี่วรรณนะ
ไปอยู่ไหนมาเรียกตั้งนาน ออกจากบ้านหรือยัง”
“ยังครับ....” ผมตอบ
ตายังนอนมองเพดานบ้านเช่าโทรมๆของผมอยู่
มืออีกข้างยังกำรูปของเขาไว้
“งั้นดี...แวะไปรับตั๋วเครื่องบิน
ที่เอเย่นต์ซอย สุขุมวิทเจ็ดสิบนะ พี่โทรไปจองแล้ว
เขาจะรีบออกตั๋วให้ เสร็จแล้วเข้าไปที่บ้านท่านประธาน...
ท่านจะไปสุวรรณภูมิ...เครื่องออกเที่ยงสี่สิบ...รีบๆนะฟืน”
“ครับ ครับ...” เมื่อวานนี้ ท่านประธาน
ยังไม่เห็นมีทีท่าว่าจะไปไหนเลย
ผมลุกขึ้นอย่างอ่อนแรงมึนหัวไปหมด
ตอนนี้ในใจผมเป็นห่วงแต่หนูโยชิ...ของผมเท่านั้น
เสียงบ่นเจื้อยแจ้วของพี่วรรณยังดังไม่หยุด
ที่ต้องเลื่อนนัดเลื่อนประชุมผมขี้เกียจจะฟัง
แต่แล้วผมก็ต้องตกใจ เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายที่ดังตามมา....
“อยู่ๆท่านประธานก็จะกลับญี่ปุ่นด่วน....
คุณหนูโยชิลูกชายท่านตกบันได สลบเมื่อเช้านี้....”
ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว....
นอกจากเสียงที่ร้องไห้เงียบๆของตัวเอง.....
Tbc.
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :sad2:
-
o22 o22
อะไรกันเนี่ย ตอนที่แล้วยังหวานๆๆอยู่เลย
อย่าเป็นอะไรนะหนูโย พี่ฟืนเค้าไม่ได้ตั้งใจน้า า
-
โยชิถอดจิตได้!(ใช่มั้ย?)
-
หนูโย .. อย่าเป็นอะไรนะลูก :monkeysad:
+++++++++
พล๊อตเรื่องน่าสนใจมากค่ะ เป็นกำลังใจนะคะ
:L2:
-
อารมณ์แบบ วิญญาณของฟืนกับหนูโยเชื่อมกันรึเปล่า (แบบข้ามประเทศ) แต่มีผลกับชีวิตประจำวันด้วยนี่นา... มิติทับซ้อน? (//เริ่มเพ้อเจ้อ)
ว่าแต่ หนูโยกับลูกท่านประธานเป็นคนเดียวกัน....สินะ?
รู้สึกแหม่งๆ กับตรงที่หนูโยขีดๆลงบนอกฟืน...เหมือนจะมีซัมทิง (หรือไม่ก็คิดไปเอง)
ฟืนหึงโหดเกินไปค่าาาา :sad4: ตบหนูโยเฉยเลยยยย อย่าเป็นอะไรนะหนู
-
โยชิจะเป็นอะไรไหมนะ แต่มีตัวตนจริงๆไม่ใช่แค่ภาพหลอนของพี่ฟืนเขาใช่มะเนี่ย :monkeysad:
จะได้เจอกันไหมนะพี่ฟืนกะหนูโยชิ :impress2:
น้องชายก็แทนตัวเองกับครอบครัวว่าหนูเหมือนกันค่ะ แต่มันน่าจะเป็น"หมู"มากกว่า :m20:
ป.ล.ยิ้มเข้าไว้นะคะคนเขียน ยังติดตามอยู่ค่า แต่ไวไฟที่หอไม่ดีเอาซะเลย เซ็งจริง :m16:
-
ลักษณะว่าทั้งสองคนจะมีจิตสัมพันธ์กันนะ ฟืนยังคงเข้าใจว่าโยเป็นจินตนาการ แต่เรากลับรู้สึกว่าโยที่ฟืนคุยด้วยนั้นมีชีวิตจริงๆ รอลุ้นว่าโยจะทักฟืนยังไง แล้วทั้งสองคนจะมีปฏิกิริยายังไงเมื่อเจอกันแบบ “ตัวจริง”ครั้งแรก
-
o22
นึกสงสัยอยู่ มากระจ่างตรงท่อนสุดท้าย
ตกลงสองคนนี่เค้าเชื่อมจิตหากันข้ามประเทศได้ว่างั้นเถอะ
พระเอกเราดูจิตแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ :serius2:
ยอมรับ อ่านเรื่องนี้ตอนแรกจิ้นว่าเมียลับน่าจะเป็น "คุณพ่อ" o18
แต่หนูโยชิก็น่ารักดี :o8:
ติดตามต่อไปค่ะ o13
-
ยังหาสาเหตุไม่ได้ ว่าทำไม
แต่ เชื่อว่า ทางน้องหนูโยชิก็ต้อง เห็นพี่ฟืนเหมือนกัน
อยากอ่านต่อๆ o13 o13
-
เศร้าจังทำไม่ต้องทะเลาะกันด้วย
อุตส่าห์มีจิตสื่อถึงกันได้
-
หึงโหดดด :a5:
-
รอต่อไป :o12:
-
หนูโยชิมีตัวตนจริงๆใช่เนี่ยลุ้นอ่ะ รอตอนต่อไป
:pig4: :pig4:
-
นั่นไง มันไม่ใช่แค่จินตนาการ
หนูโยชิมีตัวตน ที่เกิดขึ้นมันคือจิตที่ทั้งสองสื่อถึงกัน ใช่ม่ะ
-
แปะไว้ก่อนเน้ออออ แล้วจะเข้ามาตามอ่านทีหลังนะจ๊ะ
-
ผมว่าหนูโยชิเนี่ย จริงๆๆอาจจะไม่ได้มีแคในจินตนาการของฟืนก็ได้
อาจจะเป็นจิตต์ของหนูโยชิรึป่าว(เริ่มเลอะเทอะ // คึคึ) ขนาดพนักงานที่ร้าน
ยังแอบเห็นหนูโยชิแว๊บๆๆเลย น่าสงสัยจริงๆๆ
ชอบประโยคท้าย "หนูโย....จองพี่ฟืนแล้ว" จี๊ดเลย ถูกใจผมจัง 55
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
:กอด1: :กอด1:
ขอบคุณค้าบ...ไม่เลอะเทอะหรอกจ้า...คนเขียนอาการหนักสุด :กอด1:
โยชิถอดจิตได้!(ใช่มั้ย?)
รอดูน้า...ลุ้นๆ
หนูโย .. อย่าเป็นอะไรนะลูก :monkeysad:
+++++++++
พล๊อตเรื่องน่าสนใจมากค่ะ เป็นกำลังใจนะคะ
:L2:
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ
อารมณ์แบบ วิญญาณของฟืนกับหนูโยเชื่อมกันรึเปล่า (แบบข้ามประเทศ) แต่มีผลกับชีวิตประจำวันด้วยนี่นา... มิติทับซ้อน? (//เริ่มเพ้อเจ้อ)
ว่าแต่ หนูโยกับลูกท่านประธานเป็นคนเดียวกัน....สินะ?
รู้สึกแหม่งๆ กับตรงที่หนูโยขีดๆลงบนอกฟืน...เหมือนจะมีซัมทิง (หรือไม่ก็คิดไปเอง)
ฟืนหึงโหดเกินไปค่าาาา :sad4: ตบหนูโยเฉยเลยยยย อย่าเป็นอะไรนะหนู
เพ้อเจ้อได้อีก...เป็นเพื่อนกาน....
เพ้อเยอะๆมาถูกทางแย้ว ช่างสังเกตุนะคนอ่านคนนี้ o13
o22
นึกสงสัยอยู่ มากระจ่างตรงท่อนสุดท้าย
ตกลงสองคนนี่เค้าเชื่อมจิตหากันข้ามประเทศได้ว่างั้นเถอะ
พระเอกเราดูจิตแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ :serius2:
ยอมรับ อ่านเรื่องนี้ตอนแรกจิ้นว่าเมียลับน่าจะเป็น "คุณพ่อ" o18
แต่หนูโยชิก็น่ารักดี :o8:
ติดตามต่อไปค่ะ o13
โอ๊ะโอ!!!! โอะโต๊ะซังเรยยยน้า ฮ่าฮ่า :laugh:
ยังหาสาเหตุไม่ได้ ว่าทำไม
แต่ เชื่อว่า ทางน้องหนูโยชิก็ต้อง เห็นพี่ฟืนเหมือนกัน
อยากอ่านต่อๆ o13 o13
ไม่ธรรมดา o13
เศร้าจังทำไม่ต้องทะเลาะกันด้วย
อุตส่าห์มีจิตสื่อถึงกันได้
น่านซิ...เฮ้อ!!!ไว้เฉลยตอนจบนะคะ :เฮ้อ:
หึงโหดดด :a5:
ช่าย...เศร้าเลย
รอต่อไป :o12:
โอ๋ๆ...อย่าร้องนะ
หนูโยชิมีตัวตนจริงๆใช่เนี่ยลุ้นอ่ะ รอตอนต่อไป
:pig4: :pig4:
กอดน้อง full อวตาร์น่ารักอ่ะค่ะ น่ากอด :impress2:
นั่นไง มันไม่ใช่แค่จินตนาการ
หนูโยชิมีตัวตน ที่เกิดขึ้นมันคือจิตที่ทั้งสองสื่อถึงกัน ใช่ม่ะ
นั่นแหละ...คราวหน้าฟันธงดังๆ เลยเน้อ
แปะไว้ก่อนเน้ออออ แล้วจะเข้ามาตามอ่านทีหลังนะจ๊ะ
จ้ะ...ขอบคุณค่ะ
ขอพักแป้ปนะคะ...เหนื่อยร้องไห้
เรื่องนี้กลายเป็นยาวกว่าที่คิด...
และไม่สามารถหักมุมจบได้ในสามตอนเหมือนที่คิดไว้มันจะดูปุ๊ปปั๊ปเกิน
คือมันมีรายละเอียดของอารมณ์ความรู้สึกเยอะเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้จะยืดเน้อ...
ขอบคุณ...นักอ่านทุกคนจ้า.... :L1:
-
นึกว่าหนูโยจะพลิกกลับมารุก
เอาว่ะ...รออ่านตอนหน้า
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรก ขอกรีดร้องเบาๆเลยละคะว่าชอบมากกกกก (เอ้า กรี้ดดด)
คนเขียนแต่งเก่งอ่ะ ซีนอารมณ์หน่วงๆยังงี้ สุดยอดมาก
อ่านแล้วเข้าถึงประหนึ่งมโนเอาเองว่าตัวเองเป็นโยชิกันเลยทีเดียว(เข้าถึงมากจริงๆ)
กดไลค์ค์ค์ค่าา
-
โอ๊ย อยากอ่านตอนต่อไป
มันลุ้นมากๆ จนอยากอ่านต่ออีก
-
ขอใช้สิทธิ์ลงสองตอน ตอบสองรีนะคะ
เพราะคราวที่แล้ว...ข้ามคอมเมันท์ คุณ jelatin99ได้ไงไม่รู้ ทั้งๆที่ตั้งใจจะตอบ....
ลักษณะว่าทั้งสองคนจะมีจิตสัมพันธ์กันนะ ฟืนยังคงเข้าใจว่าโยเป็นจินตนาการ
แต่เรากลับรู้สึกว่าโยที่ฟืนคุยด้วยนั้นมีชีวิตจริงๆ รอลุ้นว่าโยจะทักฟืนยังไง
แล้วทั้งสองคนจะมีปฏิกิริยายังไงเมื่อเจอกันแบบ “ตัวจริง”ครั้งแรก
อ่า~~ชอบมากเลยเม้นท์มาแบบเนี่ย o13
นึกว่าหนูโยจะพลิกกลับมารุก
เอาว่ะ...รออ่านตอนหน้า
ฮ่าฮ่า..."คุณนั่นแหละครับ...เมียลับของผม!!!"ใครพูดอ่ะ!?
หนูโย...หรอ
งั้นคราวหน้าไม่ให้มุดโปงแระ...ไม่เคลียร์ว่าป่ะ o18
เพิ่งมาอ่านครั้งแรก ขอกรีดร้องเบาๆเลยละคะว่าชอบมากกกกก (เอ้า กรี้ดดด)
คนเขียนแต่งเก่งอ่ะ ซีนอารมณ์หน่วงๆยังงี้ สุดยอดมาก
อ่านแล้วเข้าถึงประหนึ่งมโนเอาเองว่าตัวเองเป็นโยชิกันเลยทีเดียว(เข้าถึงมากจริงๆ)
กดไลค์ค์ค์ค่าา
การี๊ดดดด แรงๆ กับคุณ mro ขอบคุณจ้าาาา เลิฟ เลิฟ
นานๆจะเจอคนชอบอ่านหน่วงๆซะที กรี๊ดดดด :angellaugh2:
โอ๊ย อยากอ่านตอนต่อไป
มันลุ้นมากๆ จนอยากอ่านต่ออีก
ลิงน้อยสุดเอ๋อ รอนิดเน้อ...ลุ้น ลุ้น :กอด1:
คนเขียนไข้ขึ้นอีกแล้วอ่า คราวที่แล้วไม่ยอมพัก
ออกไปลั้นล้า ยาก็ไม่กิน พวกไม่เจียม...ไข้เลยกลับ
เรื่องก็เขียนไม่จบเฮ้อ! ขอพักหน่อยน้า...จุฟ จุฟ จ้าาา :L1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก
สงสารหนูโยชิอ่ะ
-
ตอน:คุณนั่นแหละครับ…เมียลับผม!!
------------------------------------
Talk to him …….
[5]
ลมหนาวเริ่มพัดมา....
ฝนสั่งฟ้าคำรามลั่น อยู่เหนือบ้านเช่าเก่าๆของผม
จวนจะผ่านไปอีกวัน
ผมยังคิดถึงเขา
ผมคิดถึงหนูโย.....เมียของผม
เราไม่ได้พบกันอีกเลย....
แล้วผม.....ก็ไม่รู้ว่า....
ต้องไปตามหาเขาที่ไหน
ท่านประธานไปญี่ปุ่นจะครบเดือนแล้ว
หลังจากส่งท่านที่สุวรรณภูมิ
วันนั้นผมพาตัวเองกลับบ้านได้ในที่สุด.....
นอนทุรนทุรายสับสนอยู่บนเตียง...
วันนี้ก็เหมือนกัน....
ผมไม่ไปทำงาน ไม่อยากไป
จะรอเขาอยู่บ้านนี่แหละ...เหมือนทุกวัน
เผื่อว่าเขามาแล้วจะไม่เจอใคร
ผมอยากให้เขามา...แล้วเจอ พี่ฟืนรออยู่....
ไม่มีวันไหนที่ผมจะเลิกรอ.....
เดี๋ยวเขาก็คงมา...เขาอาจกำลังหาทางมาก็ได้
ก็เขาเป็นคนบอกเอง......
หนูโย.....รักพี่ฟืน
เสียงเพลงญี่ปุ่นทำนองคุ้นหูดังมาเบาๆ....
ผมลุกขึ้นจากที่นอน
วิ่งลงบันไดด้วยความดีใจ ออกไปที่สนาม....
หนูโย.....กลับมาแล้ว
“อ้าวพี่ฟืน.......”
เจ้าเด็กข้างบ้านที่ชอบมุดเข้ามาเล่นด้วย
เงยหน้าขึ้นมองผม แล้วร้องทัก
ผมเดินเลยเขาไปไม่สนใจ มองหาหนูโย
แต่เด็กคนนั้น...ร้องเพลงนั้นขึ้นมาอีก
ผมค่อยๆหันมาจ้องหน้าเขา.....
“ใครสอนให้ร้องเพลงนี้....”
“พี่คนนั้น......” เด็กน้อยยังขุดดินเล่นต่อ
“คนไหน....” ผมคุกเข่าลงข้างๆ
เขาเหลือบตาขึ้นมองผม
“คนที่ไปแล้ว.....”
คนที่ไปแล้ว....
ความรู้สึกตื้อขึ้นมาถึงหน้าอก...แทบหมดเรี่ยวแรง
พยักหน้าอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืน
หันหลังเดินกลับเข้าบ้าน
“พี่ฟืน....เมื่อไหร่พี่เค้าจะกลับมาอ่ะ คิดถึง….”
เสียงเด็กคนนั้นตะโกนตามหลัง
ผมเองเลิกถามคำถามนี้นานแล้ว....
ในใจของผมมีแต่คำว่า....สักวัน
ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร สักวัน....เขาจะกลับมา
******
‘ทุกอย่างอยู่ที่จิตนะฟืน....
ทุกอย่างเริ่มที่จิต....เรียกว่า จิตตานุภาพ’
ผมสะดุ้งตื่น!!.....
ฝันเหรอเนี่ย....
ผมฝันถึงอาจารย์ท่านหนึ่ง เสียงดังก้อง
เหมือนท่านมาพูดอยู่ข้างๆหูเลยทีเดียว
ตอนที่ผมติดทันฑ์บน
นอกจากคำสั่งศาลที่ต้องให้ผมไปรายงานตัว
กับเจ้าหน้าที่ทันฑ์บนแล้ว
ผมยังต้องเข้าคอร์สบำบัด
และควบคุมความคิด ความโกรธตัวเอง
อยู่ๆคำพูดของท่านอาจารย์
ก็แวบเข้ามาในฝันได้ยังไงก็ไม่รู้
ตืด...ตืด.....ตืด...
เสียงโทรศัพท์ดึงผมออกจากความคิด....
มือผมควานหาโทรศัพท์ตกอยู่ใต้เตียง
ไม่รู้ผมเผลอหลับไปตอนไหน พักนี้ผมกินนอนไม่ค่อยเป็นเวลา
ก้มมองเบอร์ เฮ้อ...พี่วรรณโทรมาบ่นอีกแล้ว
“ฟืน!!! หายไปไหนเป็นอาทิตย์ โทรศัพท์ไม่รับ
ไม่แวะเข้าบริษัทเลย แล้วที่ท่านสั่งให้ไปเรียนต่อ ไปบ้างหรือเปล่า
พี่จะไม่แก้ตัวให้อีกแล้วนะ
เออ!!!ท่านประธานกลับมาแล้ว
ท่านถามหาฟืนด้วย ลูกชายท่านคุณหนูโยชิ
กับภรรยาท่านก็กลับมาด้วย.....”
ผมรีบผุดลุกขึ้น ละล่ำละลัก
“ให้ผมไปรับไหมครับพี่วรรณ....”
“ไม่ต้อง...พวกบอร์ดี้การ์ดไปรับแล้ว ป่านนี้ถึงบ้านแล้วมั่ง
ท่านอยากให้ฟืนเข้าไปที่บ้าน พบภรรยาท่านน่ะ...
คอยดูแลภรรยาท่าน แล้วก็....ฟังอยู่เปล่าเนี่ย...”
“ครับพี่วรรณ...ผมจะไปเดี๋ยวนี้.....”
“เดี๋ยวๆๆๆ....ฟืนนน.น..น....”
ผมกดตัดสาย รีบอาบน้ำแต่งตัว
จัดผมเผ้าที่เริ่มยาวให้เรียบร้อย
เลือกเสื้อผ้าตัวที่คิดว่าดีที่สุด
ตัวที่คิดว่าเขาน่าจะชอบ.....
ตัวสีฟ้าดีกว่า...สีฟ้าซิ เย็นซ่าส์ส์ส์
นึกถึงคำพูดเขาแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
เราจะได้เจอกันแล้ว....
หนูโย บางที...อาจเป็นเขา
ผมอยากจะให้....เป็นเขา
TBC.
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :กอด1:
-
หนูโย
กลับมาแบบมีร่างเนื้อ
รอๆๆๆ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :oni2:
นู๋โยขิๆๆๆๆ กรี๊ดกร๊าดดดดดดดดด :-[
-
อะ..แอบกลัวเบาๆ โอ้ยลุ้น จิกหมอนนอนกัดปาก
-
กลับมาเจอตัวจริงแล้ว หนูโย จะจำพี่ฟืน ได้มั๊ยอะ
ไม่ใช่ว่าหนูโยความจำเสื่อมนะ :z3:
-
ขอให้หนูโยจำฟืนได้น่ะะะ :o12: :o12:
-
หนูโยมาแล้ว ตัวเป็นๆเลย
จะได้เจอกันแล้ว ตื่นเต้นๆ
-
จะได้เจอแบบตัวเป็น ๆแล้ว
-
ขอบคุณเช่นเคยจ้า หนูโยมาแล้วรอลุ้นกันนะคะ
ใกล้จบแย้ววว......:pig4:
ขอบคุณทุกเม้นท์กำลังใจจ้าาาา
หนูโย
กลับมาแบบมีร่างเนื้อ
รอๆๆๆ
มาแล้วจ้ะ.... :m4:
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :oni2:
นู๋โยขิๆๆๆๆ กรี๊ดกร๊าดดดดดดดดด :-[
แงมมมๆๆๆ รอเจอหนูโยกันน้าค่า :oni2:
อะ..แอบกลัวเบาๆ โอ้ยลุ้น จิกหมอนนอนกัดปาก
กร๊อดดดดด...เกร็งแทน :myeye:
กลับมาเจอตัวจริงแล้ว หนูโย จะจำพี่ฟืน ได้มั๊ยอะ
ไม่ใช่ว่าหนูโยความจำเสื่อมนะ :z3:
อ๊าคคคคคคคคคคค :z3:
ขอให้หนูโยจำฟืนได้น่ะะะ :o12: :o12:
ลุ้น ลุ้น... :กอด1:
หนูโยมาแล้ว ตัวเป็นๆเลย
จะได้เจอกันแล้ว ตื่นเต้นๆ
จะเจอกันแล้วจ้ะ... :m1:
จะได้เจอแบบตัวเป็น ๆแล้ว
ตัวเป็นๆเลยจ้า :m2:
-
โอ๊ยย ลุ้นค่ะ เค้าจะได้เจอกันแล้ว >//////<
-
หนูโยมาแล้ววววว
:pig4: :pig4:
-
หนูโยจะมาแล้ว เย้ๆ
-
เรื่องน่าติดตามดีคะ
-
ตอน: คุณนั่นแหละครับ....เมียลับผม!!!
----------------------------------------
Talk to him..................
[6]
คุณหนูโยชิ....
เขานอนอยู่บนเตียง....ดูบอบบาง
ตัวเล็กๆขาวซีดเซียว...สายน้ำเกลือ
สายเครื่องมือทางการแพทย์ระโยงระยาง
“ลูกชาย...ยังไม่ตื่น” ท่านประธานบอกเบาๆ
“เกือบเดือนแล้ว หมอบอกแค่ว่า...เขายังไม่ตื่น....”
“ฟืนจะอยู่กับเขาก็ได้นะ.....”
ท่านเอื้อมมือมาลูบผมของคุณหนู ด้วยท่าทางนุ่มนวล
“รู้ไหม... เขาเป็นคนโทรมาบอกให้ฉัน
ชวนฟืนมาทำงานด้วยกัน....”
เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ผมรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้
นอกจากพยักหน้ามองไปที่เขา
“น้ำเสียงเขายังกับรู้จักฟืนเลย ฉันว่า...บางที
ลูกชายอาจจะอยากเจอฟืนก็ได้....”
เสียงประตูปิดเบาๆตามหลังท่านประธาน
ภรรยาท่านเพิ่งขึ้นไปพักผ่อน...
บอดี้การ์ดยังเฝ้าอยู่หน้าห้อง
ห้องนี้ถูกดัดแปลงเป็นห้องพักผู้ป่วย
ผมยืนมองเขา...แทบไม่กล้าที่จะแตะต้อง
เท้าเล็กๆใส่ถุงเท้าสีเทาพ้นผ้าคลุมออกมา
ผมขยับเข้าไปที่ปลายเตียง เอื้อมมือไปจับที่เท้าเขา
ในที่สุดผมก็ละเมิดทันฑ์บน ที่ว่าจะไม่ทำร้ายใครอีก
เรื่องของกฎหมายมันจบไปนานแล้ว....
แต่อะไรล่ะ...ที่กำลังลงโทษผมอยู่ในตอนนี้
ผมทำร้ายเขาหรือเปล่า...ผมทำร้ายเมียของผม ใช่ไหม
ความรู้สึกผิดที่เกาะกินอยู่ในใจมานาน บีบอัดแน่นอยู่ในอก
ผมมองถุงเท้าสีเทาของเขาเป็นสีเข้มขึ้น เพราะรอยหยดน้ำตา
หนูโย...พี่ฟืน ขอโทษ...
ขอโทษ...นะครับ....
******
ผมมาที่นี่ทุกวัน....
ถ้าภรรยาท่านประธานไม่มีธุระใช้ให้ไปไหน
ผมจะขอเข้ามานั่งเป็นเพื่อนคุณหนูโยชิ
ท่านประธานก็อนุญาต แล้วให้ภรรยากับพยาบาลไปพักผ่อนบ้าง
ภรรยาท่านชอบเล่าเรื่องคุณหนูตอนเล็กๆให้ฟัง
เขาเป็นเด็กร่าเริง แต่ซื่อๆ เหมือนหนูโย ของผม
คุณแม่เขามักจะพูดกับเขาเบาๆแตะเนื้อตัวเขา
ท่านบอกว่า คุณหมอแนะนำว่า...อาจช่วยได้
ผมไปเดินตามห้างหรูๆกลางเมือง
หาโลชั่นแบบที่เขาเคยชอบ...
เขาช่างเลือก....ผมพยามนึกถึงกลิ่นในความทรงจำ
กลิ่นที่เหมือนกับที่ติดตัวเขา...หอมอ่อนๆเหมือนเด็ก
ช่วงบ่ายๆผมมักจะอยู่กับเขาตามลำพัง
ผมลูบโลชั่นที่แขนผอมๆที่ขาวซีด สัมผัสตัวเขาเบาๆ
เขาจะได้รู้สึกมีเพื่อน ผมไม่อยากให้เขารู้สึกว่าอยู่คนเดียว
ผมเริ่มคุยกับเขา....อีกครั้งหนึ่ง
ไม่รู้ว่าเขาได้ยินหรือเปล่า...เขาจะรู้จักผมไหม
ผมแค่...ไม่อยากให้เขารู้สึกว่า...ถูกทิ้ง...ไว้คนเดียว
ผมไม่ค่อยมีอะไรจะพูด นอกจากเรื่องของเรา
เรื่องที่เริ่มต้นว่า....
มันคงเป็นความบังเอิญ....
ที่กลางดึกคืนหนึ่ง
ผมแวะจอดมอเตอร์ไซค์ที่ข้างทาง
กำลังปลดตะขอกางเกง รูดซิบลง.....ทำธุระส่วนตัว
สายตามองลงไปที่แนวหญ้าที่ลู่ลงไปเป็นทาง
แล้วผมก็สงสัย....
.....
.....
.....
.....
.....
.....
.....
ผมหยุดเล่า....ลุกขึ้นไปขยับผ้าห่มที่เลื่อนลงมา
ขึ้นคลุมตัวเขา ลูบผมม้าที่เริ่มยาวปัดไปข้างๆ....
กลับมานั่งข้างๆเตียง...จับแขนเขาลูบเบาๆ.....
แล้วเล่าต่อ......เล่าเหมือนทุกวัน...
จนวันนี้เป็นครั้งที่ยี่สิบสามแล้ว ที่ผมเล่าเรื่องของเราให้เขาฟัง....
จากครั้งแรกที่ผมเห็นรูปเขาในกระเป๋าตังค์....วันนั้น
วันนี้ ครบสามเดือน
******
คุณหนูโยชิตื่นขึ้นมาในตอนสายๆวันหนึ่ง....
วันนั้นผมออกไปธุระให้คุณแม่ของเขา
ตอนกลับเข้ามาผมรู้สึกแปลกใจ
ที่ได้ยินเสียงหัวเราะของท่านประธาน อยู่ในห้องคุณหนู
ท่านน่าจะอยู่ที่บริษัท...ไม่ใช่เหรอ
สักพักเห็นพี่วรรณ เลขาท่าน คุยโทรศัพท์เลื่อนนัดวุ่นวาย
พอหันมาเจอผม วางสายเสร็จก็กวักมือเรียก
“ฟืน...มานี่เร็ว คุณหนูฟื้นแล้ว
โอย...ท่านประธานดีใจใหญ่...”
คุณหนูฟื้นแล้ว....
หนูโย....ฟื้นแล้ว....
“อ้าว...เป็นไรเนี่ย ยิ้มเป็นด้วยเหรอเรา...
เฮ้ย!!! ฟืน ฟืนนน..น น”
ผมรู้สึกว่ามีอะไรโบกไปโบกมาตรงหน้า....
มือพี่วรรณล่ะมั้ง
ใจผมโลดลิ่วเข้าไปในห้องตั้งนานแล้ว
ฟื้นแล้ว....สบายดีแล้ว.....
เขาสบายดีแล้ว....ใช่ไหม
ผมค่อยๆผลักประตูเข้าไป....
ท่านประธาน หันมามองแล้วยิ้มให้ผม
ตาผมมองเด็กผู้ชายคนนั้น....
เขานั่งเอนๆครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง
มีหมอนรองอยู่ที่หลัง...หน้าเขายังเซียวๆอยู่
คุณแม่เขานั่งบนเตียง มือลูบหัวลูกชาย
รอยยิ้มแบบนั้น...รอยบุ๋มเล็กๆข้างแก้มแบบนั้น
เท่านี้แหละ....เท่านี้จริงๆ ที่ผมอยากเห็น
ผมยืนเก้ๆกังๆรู้สึกขัดๆเขินๆ เหมือนเป็นคนนอก
อยู่แถวหน้าประตูนั่นเอง
จนท่านประธานหันกลับมาเรียก
“อ้าวฟืน...เข้ามาซิ เข้ามาใกล้ๆ มาหาน้อง...”
เด็กคนนั้นหันมามองหน้าผม ยิ้มนิดๆให้อย่างคนใจดี
แล้วกระซิบกับคุณพ่อเขาว่า....
“ใครเหรอครับ.....โอะโตซัง...”
TBC. ตอนหน้าจบแล้วค่ะ
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
:o12: :o12: :o12:
-
:sad4: :sad4: :o12: ไม่มมมมมมมมม
-
อ้าว มันยังไงล่ะเนี่ย
-
:sad4: ทำไมหนูโยพูดอย่างนั้นล่ะ นั่นสามีหนูเลยนะ :sad4:
-
ไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็โอเค -*-
-
ความจำเสื่อมเหรอ นี่คือบทลงโทษใช่มั้ยค่ะ
รอเฉลยตอนจบ :กอด1:
-
ฮือๆๆ
สงสารฟืนจริงๆๆ
-
หนูโย จำพี่ฟืนไม่ได้เหรอลูก >.<
-
ไม่นะ อย่าใจร้ายอย่างนี้เซ้!!! :o12:
-
เงอ~~~ :a5:
เศร้าาาาา :a6:
ไปนอนดีก่า...... :a12:
-
ไม่อยากให้จบ
ไม่อยากให้จบ
ไม่อยากให้จบ
ไม่อยากให้จบ
-
ตอน:คุณนั่นแหละครับ....เมียลับผม!!!
---------------------------------------
Talk to him..............
[7]
“ใครเหรอครับ....โอะโตซัง”
เสียงกระซิบเบาๆของเขา
มันช่างดังกึกก้องอยู่ในความรู้สึกผม
เขาไม่รู้จักผม....เราไม่รู้จัก
หนูโย.....จำเรา ไม่ได้อีกแล้ว
คุณหมอเพิ่งเดินออกไปพร้อมข่าวดี
คุณหนูโยชิ...ตอบเสนอได้ดีขึ้น ระบบต่างๆเป็นปกติ
แม้แต่กล้ามเนื้อแขนขา...ก็ดีขึ้น
แต่...ความทรงจำหลายอย่างสูญหายไป
เขาจำหลายๆอย่างได้
แต่ความทรงจำช่วงสามเดือนที่ผ่านมา
เขาจำไม่ได้เลย...
แม้แต่เรื่องที่ท่านประธานถูกทำร้ายก็จำไม่ได้
คุณหมอบอกว่า...
บางที ความทรงจำจะค่อยๆคืนกลับมา
แต่บอกไม่ได้ว่า...เมื่อไหร่
คุณหนูโยชิพยักหน้า....ยิ้มนิดๆ
บอกว่าดีแล้ว แค่โอะโตซังปลอดภัย ก็พอ...
ความทรงจำอื่นๆ....ไม่มีความหมายอะไร
ไม่มีความหมายอะไร.....
******
ผมยังคงนั่งข้างเตียงที่ประจำของผม
ช่วงบ่ายๆของทุกวัน.....
คุณหนูพักผ่อนอยู่บนตียง เขาเพิ่งหลับไป...
ผมไม่กล้าแตะตัว หรือเล่าอะไรให้เขาฟังอีกแล้ว
บางทีผมคงไม่มีตัวตนสำหรับเขาตั้งแต่แรก...
แต่ทำไม...ในใจลึกๆบอกกับ ผมว่า...เขาคือ หนูโย
วันนี้ญาติๆมารับคุณแม่เขาไปติดต่อเรื่องโรงเรียน
ท่านประธานตัดสินใจให้คุณหนูเรียนที่นี่
จะได้อยู่ใกล้ๆท่าน...
“อยู่กับพี่ฟืนนะลูก.....”ก่อนออกไปคุณแม่จูบแก้มเขา
ลูบหัวเบาๆ หันมาทางผมแล้วบอกว่า
“ฟืน...ดูน้องด้วยนะ มีอะไรรีบโทรมา แม่เสร็จธุระแล้วจะรีบกลับ”
“ครับ.....” ผมรับคำ
คุณหนูตื่นแล้วขยับตัวโผเผจะลุกจากเตียง
ผมรีบเข้าไปประคอง แขนขาเขายังไม่ค่อยมีแรง
ตัวเขาเองก็เอียงมาจับแขนผมไว้
“คุณหนู...จะลุกเหรอครับ....”
“ผมจะเข้าห้องน้ำ.....” คุณหนูลงมาเกาะข้างเตียง
เอื้อมมือหยิบขวดน้ำเกลือที่แขวนอยู่มาถือไว้ในมือ
“พี่... เอ่อ ผม อุ้มไหมครับ คุณหนู...”
“อยากเดินเองครับ......” เขาบอกเบาๆ
ผมรับน้ำเกลือขวดสุดท้ายนั่น มาถือไว้เสียเอง
พยุงเขาไปที่ห้องน้ำ มือผอมๆยังเกาะที่แขนผม
กลิ่นของเขา ร่างอุ่นๆที่อยู่ใกล้ๆ ทำให้ผมต้องสูดหายใจเบาๆ
“...ไม่ต้องอยู่ด้วยหรอกครับ...” คุณหนูบอก
เมื่อผมแขวนขวดน้ำเกลือเสร็จ เอื้อมมือมาคลายปม
กางเกงที่ผูกหลวมๆไว้ให้เขา
“อ้อ...ครับๆ” ผมรีบถอยออกมายืนข้างนอก
เปิดปะตูแง้มไว้.....
ทำไมคุณหนูยังไม่ออกมาอีก...
..
..
..
คุณหนูสาละวนกับการผูกกางเกงด้วยมือข้างเดียว
อยู่ที่หน้าอ่างล้างหน้า มือข้างที่มีเข็มน้ำเกลือปักขยับประคองช่วย
ผมเดินเข้าไปยืนซ้อนข้างหลัง
เอื้อมมือมาผูกกางเกงให้เขา คุณหนูเงยหน้ามองกระจก....
สะท้อนภาพเราสองคน....กำลังสบตากัน
สายตาที่มองผมช่างว่างเปล่า...เหมือนมองคนแปลกหน้า
ในขณะที่สายตาผม…บอกเขาว่า
หนูโย....พี่ฟืนคิดถึง....
******
“อ้าว...อยู่ไหนเอ่ย...”
เสียงคุณพยาบาลเข้ามาพร้อมถาดอาหาร
ผมพาเขาออกจากห้องน้ำ จะพยุงขึ้นเตียง
“ไม่เอา...ไม่นอน” เขาบ่นทันที
“งั้นนั่งริมหน้าต่างนะครับคุณหนู....” ผมพาเขาไปที่โต๊ะกลม
ที่อยู่ริมหน้าต่างข้างสวน จัดที่ให้เขา หยิบหมอนมารองให้อีกใบ
“ทานข้าวเยอะๆนะคะ เดี๋ยวโอก้าซังกับโอะโตซังมาจะได้ดีใจ”
คุณพยาบาลเตรียมอาหาร กับยา วางบนโต๊ะ
“ผมกินคนเดียวเหรอ....ไม่อยากกินอะ”
“ งั้นให้พี่ฟืน ทานเป็นเพื่อนนะคะ...” คุณพยาบาลเอาตัวรอดทันที
ผมตักอาหารให้เขา...ทานไปได้สี่ห้าคำก็หยุด
“ทานอีก...ครับ คุณหนู”
“อิ่ม....”
“ถ้าคุณหนูไม่ทานข้าว...ต้องให้น้ำเกลือตลอดชีวิต”
เขาทำปากยื่นนิดๆตาจ้องไปข้างหน้า
“ทำไม...ต้องประชดด้วย” เวลาเขางอนเหมือนหนูโยจริงๆ
“ถ้าทานหมด จะได้ไปนั่งรถเที่ยว...”
“อย่าหลอกผมนะ....” คุณหนูถามตาเป็นประกาย
“ครับ...ไม่หลอก”
เขาทานไปได้ห้าคำก็ส่ายหน้า...ว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ
ผมมองไปที่ส้มที่แกะไว้ให้เขา คุณหนูมองตาม
หยิบมาทานไปนิดหน่อย แล้วทำหน้าตาน่าสงสาร
ผมกลั้นยิ้มพยักหน้า ได้เท่านี้ก็ดีแล้วล่ะ....
เขาส่งยิ้มแก้มบุ๋มให้ผมอย่างดีใจ ผมคิดไปเองหรือเปล่า
ว่าเขาแทบจะโผ เขามากอดผมเลย
-
คุณนั่นแหละครับ....เมียลับผม!!
---------------------------------
Talk to him.......................
[8]
พอหายดีคุณหนูโยชิก็ทวงสัญญาทันที
จะให้พาออกไปเที่ยว...นั่งรถเล่น
ผมพาไปตลาดน้ำแถวๆฝั่งธน พาไปดูนาข้าวที่ดอนตูม
คุณหนูนั่งอยู่ตอนหลังรถ ใส่เสื้อยืด กางเกงขาสั้น
รองเท้าผ้าใบ ใส่หมวก เหมือนคนญี่ปุ่นมาเที่ยวเมืองไทย
มองออกไปนอกหน้าต่าง...ดูโน้นดูนี่ มือก็ถือหนังสือนำเที่ยว
ผมแอบมองเขาจากกระจกมองหลัง....
แก้มขาวๆค่อยมีเลือดฝาดขึ้นมาหน่อย
แววตาแจ่มใส....
ขากลับเข้าเมืองเขาเริ่มฮัมเพลงญี่ปุ่น งุงหงิงๆ อีกแล้ว
อยู่ๆผมก็ฮัมเพลงคลอกับเขา...เพลงที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง
แต่จำทำนองได้ขึ้นใจ....
เขายิ้มกว้าง เอียงคอมองทำหน้าแปลกใจ
“พี่ฟืน...รู้จักเพลงนี้เป็นด้วยเหรอ”
“ครับ....”
“เพลงกล่อมเด็ก ใครสอนอะครับ...”
“ก็คง...ตามวิทยุน่ะครับ คุณหนู....”
ผมกลืนก้อนอะไรบางอย่างที่จุกอยู่ที่ลำคอลงไป
“เหรอครับ...แต่เสียงพี่ฟืนคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยิน แต่นึกไม่ออกซักที....”
หนูโย...จำพี่ไม่ได้เหรอ
เขาร้องเพลงงุงหงิๆตามเรื่อง ผมอยากหอมแก้มเขาจัง
กำลังนึกว่าตัวเองแอบหอมแก้มเขาเบาๆ
“ในรถมียุงหรือเปล่าครับ...เหมือนอะไรมาตอมที่หน้า...”
คุณหนูโยชิใช้มือเช็ดๆถูๆที่แก้ม บ่นเบาๆ
“ถ้าผมตบมัน...จะปาบไหมเนี่ย..”
ผมสะดุ้ง เลิกคิดที่จะหอมแก้มเขาอีกข้างนึงทันที...
แล้วคุณหนูก็พลิกหนังสือไปมา
เปิดไปที่หน้าๆหนึ่งแล้วจ้อง เหมือนนึกอะไรขึ้นได้
ก่อนจะบอกว่า “พี่ฟืน...ผมจะไป ถนนข้าวสาร”
“ไปข้าวสาร ไม่ได้ครับ...คนเยอะ”ผมบอก
คุณหนูปากยื่นกอดอกทันที
“พี่ฟืน เป็นพวกไม่ทำตามสัญญาใช่ไหม ไหนว่าให้ไปเที่ยวอะ...”
“ถ้าจะไป...ต้องให้ผมจูงนะครับ คุณหนู” เขาพยักหน้างอนๆ
ผมขับรถข้ามสะพานปิ่นเกล้าเลี้ยวเข้าราชดำเนิน
ผ่านบางลำพู เข้าที่จอดรถของ กทม.
จากตรงนี้เดินค่อนข้างไกล แต่คุณหนูบอกว่าเดินไหว
คุณหนูโยชิให้ผมจูงมืออย่างไม่เต็มใจ คอยแกะมือออก
แต่สักพักคงลืมไป มัวตื่นเต้นจูงผมไปดูนั่นดูนี่ เจออะไรถูกใจก็ยิ้ม
จนมาถึงร้านหนึ่ง คุณหนูหยุดเดิน มีเสียงดังแปลกๆออกมา
คุณหนูดึงผมเข้าไปข้างใน....ดูรูปผลงานที่ทางร้านติดเอาไว้
“สวัสดีครับ...อ้าวน้อง มีอะไรหรือเปล่า งานมีปัญหาเหรอครับ”
“ไม่มีครับ...แวะมาเที่ยวเฉยๆ”ผมตอบพี่เจ้าของร้าน
คุณหนูโยชิหันมามองหน้าผม
“พี่ฟืน...เคยมาสัก ที่นี่เหรอ...”
“เอ่อ....” ผมอึกอัก
“เคยครับ...เพิ่งไม่นานนี้เอง พี่ทำให้เองครับ” เจ้าของร้านบอก
คุณหนูหันมาจ้องหน้าผม แล้วบอกว่า
“ขอดูหน่อย....”
“เอ่อ...คุณหนู จะดูตรงนี้เลย...เหรอครับ” ผมอึกอัก
“ตรงนี้เลยครับ....”คุณหนูพูดทำตาวาวๆแปลกๆ
ผมค่อยๆแกะกระดุมเสื้อยีนต์ทีละเม็ด
ถ้าเขาเห็นแล้วเขาจะว่ายังไง ผมคิดอย่างกลุ้มใจ
จนกระดุมหมดแถวแล้ว ชายเสื้อค่อยๆแหวกออก
ที่บนหน้าอกข้างซ้ายของผม...มีรอยสักเล็กๆ
เป็นตัว คันจิสองตัว อ่านว่า...โยชิ
เขาจ้องตัวคันจิสองตัวนั้น....
ใช้นิ้วไล้เบาๆบนตัวอักษร แล้วถามว่า
“เจ็บไหมครับ...”
“มดกัด............”
ผมมองตาเขา ตอบเหมือนวันนั้น.......
วันที่ผมแวะมาที่นี่ สักชื่อเขาไว้บนหน้าอก
ตรงที่เขาชอบทำเครื่องหมายกากะบาตรเอาไว้...
ตรง....เหนือหัวใจผม
เขาเงียบไปสักพักก็พยักหน้าช้าๆ บอกผมว่า โยชิ...แปลว่าดี
แล้วชวนกลับบ้านบอกปวดหัว....
******
เสียงเตือนให้ผู้โดยสารขาออก...
เข้าตรวจเอกสารแต่เนิ่นๆดังขึ้น แถวรอตรวจล้นออกมาด้านนอก
วันนี้คุณหนูจะกลับไปญี่ปุ่น
ท่านประธาน กับภรรยา อยากรีบกลับไปจัดการธุระ
คุณหนูเองก็หยุดเรียนมาเป็นเดือนแล้ว
แถวขยับไปทีละนิดทีละนิด....
ผมมองตามเขาใจหาย เขาจะไปแล้ว
ท่านประธานหันมาสั่งงาน....
พร้อมกำชับไม่ให้ผมโดดเรียน ให้โทรหาพี่วรรณบ่อยๆ
แล้วท่านกับภรรยาก็เดินเข้าประตูส่วนผู้โดยสารขาออก
ตามด้วยคุณหนูโยชิ....
ผมมัวแต่มองตามคุณหนูโยชิ ที่กำลังจะหายลับเข้าไปด้านใน
จนใครบางคนเดินมาชนผมอย่างจัง ข้าวของที่เขาถือร่วงเกลื่อนลงที่พื้น
ผมรีบก้มลงช่วยเขาเก็บ หนังสือเดินทาง ตัวเครื่องบิน สมุดโน้ต...
เขาขอบคุณแล้วรีบตามกรุ๊ปของเขาไป
เอ๊ะ...กระเป๋าเงิน
ผมหยิบกระเป๋าเงินหนังสีดำใบนั้นขึ้นมาไม่รอช้า...
แล้วเรียกขึ้นว่า...
คุณครับ...ลืมกระเป๋าตังค์
******
ผมรีบหันกลับมามองประตูผู้โดยสารขาออกอีกครั้ง
คุณหนูโยหายไปแล้ว...เขาเข้าไปตรวจเอกสารแล้ว...
เขาไปแล้วสินะ...แต่ผมจะรอเขา
ไม่ว่ายังไงก็ตาม สำหรับผม...เขาคือ
หนูโย....เมียของผมตลอดไป
อยู่ๆผมรู้สึกเหมือนมีใครวิ่งมาข้างหลัง ผมหันไปมอง
อ่า~~ภาพในความคิดอีกแล้ว ผมเพ้อแล้วใช่ไหม
หนูโย...กำลังยืนอยู่ตรงหน้าผม
หอบนิดๆแก้มแดงหน่อยๆ
เขามองตาผมแล้วพูดหอบๆ....พำพัม..วนไปวนมา
กระเป๋าตังค์หนัง...รอยสัก...
เสียงพี่ฟืน......เสียงเล่า....
คุณแม่เขาตามมาเรียก....
บอกว่า อยู่ดีๆก็วิ่งออกมาพลางดึงเขากลับ....
คุณหนูมองหน้าผมแล้วบอกแม่เขาว่า...
อยากพูดกับผมประโยคเดียว....
ขอพูดแค่ประโยคเดียว.....
เขาขยับเข้ามาใกล้ผม...ยิ้มทั้งน้ำตา
แล้วพูดเบาๆว่า….
“พี่ฟืน....อย่าตีหนูอีกนะ หนูโยไม่ชอบ....”
พูดเสร็จเขาก็กลับไปหาคุณแม่เขาที่ยืนรออยู่
แล้วหายเข้าไปในประตูผู้โดยสารขาออก
ทิ้งให้ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น...
ตอบเขาซ้ำไปซ้ำมา อยู่ในใจว่า....
พี่ฟืนไม่มีวันตีหนูโย...อีกแล้ว
ไม่.......อีกแล้ว................
ไม่....แม้แต่..........ในความคิด
-
นิยายจบแล้วค่ะ...แต่ยังจบไม่สนิท (ยังเฉลยไม่หมด)
มีส่งท้ายอีกหน่อย ขอเบรกตรงนี้ นิดนึง....
เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง..
แต่อิงเหตุการณ์จริง ของคู่รักคู่หนึ่ง
ทั้งคู่มีปากเสียงกันในวันฉลองวันเกิด...แล้วเกิดอุบัติเหตุ
ทำให้เกิดเรื่องเศร้าตามมา....
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ...รอบทส่งท้ายนะคะ :bye2:
-
มารอบทส่งท้ายค่ะ
-
:z2: :z2: เข้ามาอ่านบท 7 แล้ว ตบเข่า นั่ปะไรอิชั้นว่าแล้ว
รอ บทส่งท้าย คะ
-
อะนะ รอลุ้นๆ
-
อยากให้มีตอนหนูโยหึงพี่ฟืนบ้างค่ะ :)
-
โฮก......
ออกจะงงอยู่บ้างว่า
อันไหนจริง อันไหนคิดไปเอง
รอบทเฉลยขอรับ
-
*-* มาแล้วๆๆๆ หนูโยชิคะ พี่เขาไม่ตีหรอก
แต่ตอนนั้นที่พี่เขาตี เคลียร์ให้ดีๆๆนะคะ
-
รอจ้าาาาา :o12: :o12:
-
:really2: :really2: :really2:
ตอนแรกกังวลหน่อยๆ กลัวพี่ฟืนจะป่วย(ทางจิต) แต่อ่านจบก็โอเคแล้ว
แหม รอโมเมนต์หวานๆให้ชื่นใจอีกหน่อย o13
-
รอต่อนะจ๊ะสนุกอ่ะ o13
-
รอตอนเฉลย ตอนนี้อ่านๆ ไป ก็เอ๊ะ อะไร ยังไง เดาไม่ออก
-
หนูโยจำได้แล้วใช่มั้ย
รอเฉลยแบบหมดเปลือก
-
หน่วงยันตอนจบ
-
อ่านตอนแรกว่างงแล้วนะ
ใกล้จบก็ยัง งงๆ อยู่
อาจจะเป็นเพราะจิตผูกกันรึป่าว
แอบงง แต่ก็รอตอนจบอยู่น๊า
-
ฟินค่อย ๆ เปลี่ยนไปเพราะโยสินะ แต่ฟินทำไมไม่ฟังเหตุผลโย แล้วทำแบบนั้นกับโย
-
หนูดี ... (โยชิ.. แปลว่าดี)
หนูดีจำได้แล้วใช่มั๊ย :impress:
+++++++++++++++++++++
รอบทส่งท้ายนะคะ
:L2:
-
อั้ยย่ะๆ ๆ เขินๆๆ :-[
มาต่อเดี๋ยวนี้เลยน๊าาาาาาา หุหุหุหุ :oni3:
-
ยังไม่เคลียร์ยังงงอยู่
รอบทส่งท้ายครับ
-
รอค่ะ แอร๊ยย :-[
-
โอ๊ะโอ...ทำนักอ่านหลายคนงงเหรอเนี่ย
ฮ่า ฮ่า...พอดีคนเขียน อยากลองเขียนตอนจบสไตล์หนังสือฝรั่ง
แบบ โอ๊ะ เอ๊ะ อ้อ เหรอ...อะไรเง้
แต่ว่า...ด้วยความ อ่อน ทักษะของคนเขียน มันเลยออกแนว>>>>รัยว่ะ อ่ะนะ
เงอ...ลองอ่านบทส่งท้ายก่อนเน้อ
รู้เรื่องไม่รู้เรื่องก็ คอมเม้นท์กันได้ค้าบ...จะได้ปรับปรุงให้ดีขึ้น ขอบคุณค้าบ
ตอบเม้นท์ค้าาาาา
มารอบทส่งท้ายค่ะ
จ้ะ ขอบคุณค่ะ :L2:
:z2: :z2: เข้ามาอ่านบท 7 แล้ว ตบเข่า นั่ปะไรอิชั้นว่าแล้ว
รอ บทส่งท้าย คะ
น้านปะไร....หุหุ o18
อะนะ รอลุ้นๆ
อะจ้ะ...
อยากให้มีตอนหนูโยหึงพี่ฟืนบ้างค่ะ :)
เหรอๆๆ... :-[
โฮก......
ออกจะงงอยู่บ้างว่า
อันไหนจริง อันไหนคิดไปเอง
รอบทเฉลยขอรับ
งงบ้าง...รู้เรื่องบ้างไหมอ่ะ :z3:
*-* มาแล้วๆๆๆ หนูโยชิคะ พี่เขาไม่ตีหรอก
แต่ตอนนั้นที่พี่เขาตี เคลียร์ให้ดีๆๆนะคะ
ฮ่าฮ่า...แค่คิด พี่ฟืนยังไม่กล้าเลย
รอจ้าาาาา :o12: :o12:
nunnan โอ๋ อย่าร้องน้า...เดี๋ยวหนูโยเค้าก็กลับมา :กอด1:
:really2: :really2: :really2:
ตอนแรกกังวลหน่อยๆ กลัวพี่ฟืนจะป่วย(ทางจิต) แต่อ่านจบก็โอเคแล้ว
แหม รอโมเมนต์หวานๆให้ชื่นใจอีกหน่อย o13
กรี๊ดดดดด อ่านรู้เรื่องใช่ไหม :z2:
รอต่อนะจ๊ะสนุกอ่ะ o13
ขอบคุณค่า...ซาบซึ้งจัง :m15:
รอตอนเฉลย ตอนนี้อ่านๆ ไป ก็เอ๊ะ อะไร ยังไง เดาไม่ออก
จ้าาา... :sad4:
หนูโยจำได้แล้วใช่มั้ย
รอเฉลยแบบหมดเปลือก
ได้แย้ววว... :impress3:
หน่วงยันตอนจบ
อ้าว...หรอ...จิงดิ :z6:
อ่านตอนแรกว่างงแล้วนะ
ใกล้จบก็ยัง งงๆ อยู่
อาจจะเป็นเพราะจิตผูกกันรึป่าว
แอบงง แต่ก็รอตอนจบอยู่น๊า
อ๊าคคคคคคคคค.... :a6:
ฟินค่อย ๆ เปลี่ยนไปเพราะโยสินะ แต่ฟินทำไมไม่ฟังเหตุผลโย แล้วทำแบบนั้นกับโย
อืมมม...อันนี้เป็นที่มาเลยอ่ะ ว่าทำไมเขียนเรื่องนี้ มันเป็นเหตุการณ์จริงอะค่ะ
หนูดี ... (โยชิ.. แปลว่าดี)
หนูดีจำได้แล้วใช่มั๊ย :impress:
+++++++++++++++++++++
รอบทส่งท้ายนะคะ
:L2:
ขอบคุณค่าาา :impress2:
อั้ยย่ะๆ ๆ เขินๆๆ :-[
มาต่อเดี๋ยวนี้เลยน๊าาาาาาา หุหุหุหุ :oni3:
จิ้นไปหนายยยยแร้ววววว :o8:
ยังไม่เคลียร์ยังงงอยู่
รอบทส่งท้ายครับ
ขอบคุณจ้าาา อ่านแล้วยังงงก็บอกได้น้า
รอค่ะ แอร๊ยย :-[
ขอบคุณจ้าาา :กอด1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า :bye2:
-
ซึ้งมาก ๆน้ำตาคลอตามเลย
หนูโยจำได้แล้วใช่มั้ย
รออ่านตอนต่อไป :man1:
-
หนูโยจำพี่โยชิได้แล้ว :o8:
ชอบนิยายแบบนี้ o13
-
ซึ้งมาก ๆน้ำตาคลอตามเลย
หนูโยจำได้แล้วใช่มั้ย
รออ่านตอนต่อไป :man1:
ดีใจ....ซึ้งใจ ลอยได้.... :m2:
หนูโยจำพี่โยชิได้แล้ว :o8:
ชอบนิยายแบบนี้ o13
แอร๊ยยยยยย น้อง full จ้า พระเอกเค้าชื่อ พี่ฟืนนนนนน :serius2:
เด่วลงบทส่งท้ายคืนนี้ซะเลยนี่ ทำโทษ...อิอิ
:catrun:
-
โอ้ รอมาต่อนะคะ
-
คุณนั่นแหละครับ....เมียลับผม!!
--------------------------------
บทส่งท้าย.....
โช๊ะ!.....
ตะเกียบหักสองท่อน
ผมวางกระดาษแผ่นบางๆขนาดเท่านามบัตรลง
หลังจากใช้ตัดตะเกียบเสร็จ....
เสียงผู้บรรยายดังแทรกขึ้นมา
“ให้คิดว่ากระดาษบางๆคือมีดที่คมมากๆนะคะ....
เวลาจับระวังมือด้วย...เดี๋ยวมีดบาด....”
“แล้วคิดว่า...ตะเกียบหรือดินสอคือถั่วฝักยาวนิ่มๆ แล้วใช้กระดาษตัดเลยค่า
อย่าลังเล ความคิดคือพลังงานอย่างหนึ่ง....ตัดค่ะ!!!!!!”
โช๊ะ!!!!....
“เก่งมาก...เห็นไหมคะ ว่าทำได้ทุกคน แม้แต่คนที่ไม่เคยรู้ว่า... ตัวเองมีพลังจิต
ท่านที่ตัดได้แล้วเชิญพักรับประทานของว่างเลยค่ะ...”
โช๊ะ.... โช๊ะ....โช๊ะ.....
เสียงดินสอบ้าง ตะเกียบบ้างหักร่วงกราวลงพื้น ไล่หลังมา
ผมเดินออกจากห้องแนะแนวพลังจิตขั้นพื้นฐาน....
น่าเบื่อ....ใช้กระดาษตัดตะเกียบน่ะ
ผมทำได้ตั้งแต่เด็กๆแล้ว พับช้อนแข็งๆไปมา
เหมือนปั้นดินน้ำมัน นั่นก็เหมือนกัน
******
ที่หน้าลิฟท์คนยืนออกันเต็ม...
วันนี้ทางโรงแรมคงจัดงานหลายงาน เพราะเป็นวันหยุด
สองชั้นเองเดินเอาดีกว่า...ถึงจะพักแค่สิบนาที
แต่ผมก็อยากไปหาเขา....
ชั้นนี้คงมีงานเลี้ยงเปิดตัวแสดงสินค้าบางอย่าง
ผมเดินสวนกับดาราทีวีคนหนึ่ง....คงเป็นพรีเซนต์เตอร์
ไม่แน่ใจ หันมามองเขาอีกที...เขาสวยมากๆ ผมว่าน่าจะใช่
พอผมหันกลับก็ต้องตกใจ.....
เด็กผู้ชายตัวบางๆ ผมหน้าม้าเต่อๆ กำลังยืนกอดอก
สายตาเขาจ้องเป๋งมาที่ผม...ผมค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆ
“ทานอะไรหรือยังครับ...” ถามอย่างเอาใจ
“มองนานไปนะ.....ไม่ชอบอะ.....” เขาทำปากยื่นๆ
“ก็..พี่แค่สงสัยว่าดาราหรือเปล่า...ไม่ได้ คิด อะไรสักหน่อย....ทานของว่างกันป่ะ”
เขาไม่ตอบ เอื้อมมือมาข้างหน้า ใช้นิ้วเล็กๆ
จิ้มที่หน้าอกผม...จึก...จึก...จึก
“จำไว้...หนูโย....จองแล้ว!!!”
พูดเสร็จก็วิ่งหนี...ผลักประตูห้องสัมมนาเข้าไป
ผมยืนอมยิ้มอยู่ที่หน้าห้องประชุม....
มีหลายอย่างในชีวิตที่ผมเลิกถามตัวเอง
ผมเลิกถามว่า ทำไหม...แม่ถึงยอมอยู่กับพ่อเลี้ยงที่ทุบตีแม่
เลิกถามว่าทำไมหนูโย...ถึงเข้ามาอยู่ในความคิดของผมได้
หรือ...อาจจะเป็น ผมต่างหาก
ที่เป็นฝ่าย ถูกดึงเข้าไปในความคิดของหนูโย
ผมว่า...ทุกอย่างคงมีเหตุและปัจจัยของมัน
ผมรู้แต่ว่า...
ถ้าคนที่มีทุกอย่างและช่างเลือกอย่างหนูโย
เพี้ยนพอที่จะเลือกผมเข้าไปอยู่ในชีวิตของเขา
ผมก็ไม่โง่พอ...ที่จะปล่อยเขาไป จากชีวิตผมเหมือนกัน
*****
ประตูห้องประชุมบานใหญ่ค่อยๆแง้มออก
เด็กผู้ชายคนหนึ่งหน้าขาวๆไว้ผมหน้าม้าก็โผล่ออกมา
เหมือนกับรู้ว่าผมยังยืนคอยอยู่
พอเห็นผมยืนกอดอกอมยิ้ม...เขาก็แลบลิ้นหลอก แบร่~~~
แล้วหายวับเข้าไปอยู่หลังประตูบานนั้นทันที
ประตูบานที่มีป้ายเขียนว่า.....
‘การประชุมนานาชาติ...ผู้มีพลังพิเศษระดับสิบ’
สักพักเขาก็โผล่หน้าออกมาอีก วิ่งตื้อมาหาผม
ยิ้มแก้มบุ๋ม...ลากแขนผม แล้วบอกว่า......
“หนูหิวแล้ว.....ป่ะ...ไปกินหนมกันเถอะน้าาา พี่ฟืน...”
เขาขี้เล่นไหมล่ะครับ...เมีย รัก ของผม!!!
‘แม้ว่า...คนที่มองเข้ามา จะว่าบ้าว่าเพ้อ....
ไม่ค่อยเจียมที่หมายปองเธอ...ก็ไม่เป็นไร
ก็เพราะว่าฉันชอบเธอ
ตั้งแต่แรกเจอ...แต่ไม่กล้าบอก
กลัวว่าเธอนั้นจะมาหลอก...คนบ้านนอกอย่างฉัน
สมมุติเอานะ...ว่า ‘ฝัน’ เป็นจริง
ก็แบบว่าเธอมีใจให้กัน
ขนาดแค่คิด....หัวใจยังสั่นจริงๆนะเธอ
แม้เส้นทางของเราต่างกัน...
แม้ว่าฝันของฉันติดดิน....
แต่ก็พร้อม...จะโบยบิน....ไปสู่เธอ....’*
*แม้ว่า..... เสก โลโซ
http://www.youtube.com/watch?v=ycD60slFkTY
----------------------------------------------------
บันทึกท้ายเรื่อง---เรื่องนี้เป็นลูกผสมแฟนซีเนอะ...
คำตอบ ก็แล้วแต่จินตนาการคนอ่านค่ะ ไม่มีผิดถูก
แต่คนเขียนชอบอ่านโรมานซ์น้ำเน่านิดๆอ่ะ
ถ้ามีโอกาส ก็เลยอยากเขียนตอนพิเศษของคู่นี้
รู้สึกว่า...รับบทหนัก ทั้งพี่ฟืนทั้งหนูโยเลย...สงสารจัง
ไม่รู้มีใครอยากอ่านปล่าว... :-[
ปล.จบหวานป่ะล่ะ...มีชวนกินหนม :laugh:
ส่วนตอนหน้า ชื่อตอน
สิ่งเล็กๆที่ชื่อว่า...คลิป ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :bye2:
-
‘การประชุมนานาชาติ...ผู้มีพลังพิเศษระดับสิบ’
แสดงว่าทั้งสองคนไม่ปกติสิน่ะ อิอิ :z3: :z3:
-
ชอบค่ะ อ่านแล้วรู้สึกมีเสน่ห์อ่ะ น่าติดตาม ดูมีอะไร ๆ ให้น่าค้นหา
-
อยากรู้ตอนอยู่ด้วยกันแบบตอนอยู่ด้วยกันบนโลกจริงๆบ้าง ><
หนูโยน่ารักอ่ะ
-
โอ๊ะโอ แสดงว่ามีพลังจิตทั้งคู่อะดิ
-
น่ารักทั้งคู่เลยค่ะ :impress2:
ตอนแรกอ่านก็นึกว่าจินตนาการเหมือนกันนะ ที่แท้ก็พลังจิต
นึกถึงละครช่อง 7 สมัยก่อนเลยอ่ะ
จะรอติดตามตอนพิเศษนะคะ :กอด1:
-
โยมีหวงด้วย น่ารักมาก ๆ เลย ฟินดูแลโยให้ดีนะ
-
อยากอ่านตอนพิเศษ :bye2:
-
ออน้องโยมีความสามารถพิเศษนี่เอง
แสดงว่าฟีนไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมเนี่ยว่าได้ใช้ชีวิตกับน้องโย
แถมฟีนเองก็มีความสามารถเหมือนกันอีก
สุดท้ายจบหวานได้อยู่ด้วยกันจริงจังละงานนี้ขอบคุณมากครับรออ่านเรื่องต่อไปค้าบ
-
กุดจริงๆขอรับ
เหอๆสรุปว่า.......
มีพลังจิตทั้งคู่ใช่มะ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
อ๋อ มิน่าหล่ะ น้องหนูโยมีพลังจิตนี่เอง
เค้าอยากอ่านพิเศษ ขอหวานๆน่ะ :-[
-
โอ๊ะ หนูดีมีหวงพี่ฟืนด้วย >//////<
แต่ว่า ... พลังพิเศษระดับ 10 แน่ะ โอวววว
-
อ้ออ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ชอบๆ จะรออ่านเรื่องต่อไปของคุณนะ
-
กระจ่างเลยคราวนี้ 555
รอตอนพิเศษหวานๆจ้า :กอด1:
-
จบแล้วววว ><
พี่ฟืนหนูโย ถ้ามีมาเรื่อยๆก็ดีนะคะ นิดๆหน่อยๆ ให้หายคิดถึง แหะแหะ
หนูโยจะกลับไปเรียนญี่ปุ่นเลยรึเปล่า พี่ฟืนจะเรียนจบก่อนหนูโยได้มั้ย? ฮาา
แลดูเป็นเด็กมีปัญหานะพี่ฟืนเนี่ย 55 คงเพราะเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมาะกับตัวเท่าไหร่
เลยอ่อนไหวแบบแปลกๆ ถ้าได้หนูโยมาเป็นคู่ คงต้องมีสติให้มากกว่านี้
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค้าบ
-
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ได้เข้ามาพักเดียว จบแล้วอ่ะ :sad4:
เห็นบอกว่ามีเค้ามาจากเรื่องจริง เราอ่านเม้นนั้นแล้ว เศร้าแทนเลย
"ความสุขอยู่ได้ไม่นานจริงๆนะ คนเรากว่าจะรู้ถึงคุณค่าของ"ความสุข" ก็ต่อเมื่อได้พบเจอกับ"ความทุกข์"
แต่กรณีของพี่ฟืนกับหนูโยโชคดีนะที่กลับมาหากันได้...เป็นทุกข์ที่ไม่นาน
แต่อีกกรณีที่เป็นของคู่รักที่คุณคนแต่งว่ามา....กลับเป็นสุขที่ไม่นาน
และคงไม่มีโอกาสให้แก้ตัวเหมือนพี่ฟืนกับหนูโยอีกครั้งด้วย
ชอบที่เรื่องนี้ให้ข้อคิดเล็กๆนะ ฮ่าๆๆๆ o13
รอตอนพิเศษเช่นกันค่าาา :pig4:
ปล. จะรออ่านเรื่อง"คลิป"ต่อนะคะ :กอด1:
-
ทั้งสองมีพลังจิตนี่เอง
แต่พลังจิตคงไม่ช่วยให้เจอกันได้
ถ้าเค้าไม่ใช่เนื้อคู่กัน
-
ฮ่าๆ
ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง
งั้นพี่ฟืนก็คงไม่ได้บ้าคิดไปเองแล้วสินะ กร๊ากก
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
-
ถึงจะปิดท้ายหวานแต่ก่อนหน้าก็มาม่าเกิน รอตอนพิเศษ
-
สนุก หนูโยน่ารักจัง
รอตอนพิเศษด้วยคนจ้า :L2:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกบวกหนึ่ง ทุกบวกเป็ดจ้าาา
เห็นมีนักอ่านใหม่ๆเข้ามาดีใจจัง ยินดีรู้จักกับทุกคนนะคะ
เรื่องนี้ก็จบไปได้ในที่สุด...เป็นเรื่องสั้นที่ยาวที่สุด เขียนนานที่สุดเลยอ่ะ
เครียดที่สุด ป่วยสองรอบ...สุดท้ายต้องอธิฐานขอเจ้าของเรื่อง
ถ้าเรื่องนี้พอมีความดีอยู่บ้าง ขอให้ผลดีบังเกิดแก่พี่ทั้งสองค่ะ....สาธุ
ขอบคุณทุกกำลังใจ ที่เปิดเข้ามาอ่านด้วยค่ะ
ตอบเม้นท์นิดนุง....สลับประเด็นตอบนะค่าา
อยากอ่านตอนพิเศษ :bye2:
จ้าาา รอแป้ปน้า
ออน้องโยมีความสามารถพิเศษนี่เอง
แสดงว่าฟีนไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมเนี่ยว่าได้ใช้ชีวิตกับน้องโย
แถมฟีนเองก็มีความสามารถเหมือนกันอีก
สุดท้ายจบหวานได้อยู่ด้วยกันจริงจังละงานนี้ขอบคุณมากครับรออ่านเรื่องต่อไปค้าบ
ช่ายยย แต่น้องโยเก่งกว่า พี่ฟืนนะ อิอิ
จบแล้วววว ><
พี่ฟืนหนูโย ถ้ามีมาเรื่อยๆก็ดีนะคะ นิดๆหน่อยๆ ให้หายคิดถึง แหะแหะ
หนูโยจะกลับไปเรียนญี่ปุ่นเลยรึเปล่า พี่ฟืนจะเรียนจบก่อนหนูโยได้มั้ย? ฮาา
แลดูเป็นเด็กมีปัญหานะพี่ฟืนเนี่ย 55 คงเพราะเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมาะกับตัวเท่าไหร่
เลยอ่อนไหวแบบแปลกๆ ถ้าได้หนูโยมาเป็นคู่ คงต้องมีสติให้มากกว่านี้
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค้าบ
ฮ่าฮ่า...พี่ฟืนมานชอบโดดเรียนจริงๆด้วย ไม่รู้ใครจะเรียนจบก่อนกัน หุหุ
"ความสุขอยู่ได้ไม่นานจริงๆนะ คนเรากว่าจะรู้ถึงคุณค่าของ"ความสุข" ก็ต่อเมื่อได้พบเจอกับ"ความทุกข์"
แต่กรณีของพี่ฟืนกับหนูโยโชคดีนะที่กลับมาหากันได้...เป็นทุกข์ที่ไม่นาน
แต่อีกกรณีที่เป็นของคู่รักที่คุณคนแต่งว่ามา....กลับเป็นสุขที่ไม่นาน
และคงไม่มีโอกาสให้แก้ตัวเหมือนพี่ฟืนกับหนูโยอีกครั้งด้วย
ใช่ค่ะ น่าเสียดายจริงๆ ทั้งๆที่รักกันอยู่ดีๆ :กอด1:
ทั้งสองมีพลังจิตนี่เอง
แต่พลังจิตคงไม่ช่วยให้เจอกันได้
ถ้าเค้าไม่ใช่เนื้อคู่กัน
น่านนะซิ... :L2:
ถึงจะปิดท้ายหวานแต่ก่อนหน้าก็มาม่าเกิน รอตอนพิเศษ
อิ่มปะล่า... :z6:
ฮ่าๆ
ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง
งั้นพี่ฟืนก็คงไม่ได้บ้าคิดไปเองแล้วสินะ กร๊ากก
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
ไม่บ้าจ้าา แค่ขวางโลก กร๊ากกกก
ขอบคุณคนอ่านเช่นกันจ้ะ...
สนุก หนูโยน่ารักจัง
รอตอนพิเศษด้วยคนจ้า :L2:
จ้า...
ตอนพิเศษรอแป้ปนุงเน้อ... :bye2:
ปล.ใครรู้วิธี ดึงเม้นท์ที่อยู่คนละหน้ามาตอบบ้างอ่ะ :serius2:
-
น่ารักดีค่ะ แต่ก็แอบเครียดหน่อยๆ 555 ลุ้นมากๆ กลัวไม่ happy ending อะ
มีตอนพิเศษสิคะ รออ่านๆ อยากให้เค้าหวีดหวานกันหน่อยอะ อิอิ
-
เข้ามารอตอนพิเศษค่ะ อิอิ
-
จะพูดว่า...เป็นคู่ที่มีความรักแบบพิเศษ ได้มั้ยนะ
แต่หนูโยน่ารักเนอะ^^
-
ขอบคุณฮะและเป็นกำลังใจให้
แต่ว่าไปอ่านแรกๆ คิดว่าเป็น Who r u ใคร...ในห้อง
อ่านเรื่อยๆ ก็อารมณ์เหมือน คู่แท้ ปาฏิหาริย์ + ผู้มาเยือนยามวิกาล ของคุณ บุหรง
ก็หลากหลายอารมณ์ดีนะฮะ
-
ชอบจังเลยค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษ เขียนได้ดีจัง ว่าแต่ ท่านประธานยอมเร้อออ คุณหนูกะคนขับรถอ่ะ
-
ขอใช้สิทธิ์ชี้แจงคะ
ขอบคุณฮะและเป็นกำลังใจให้
แต่ว่าไปอ่านแรกๆ คิดว่าเป็น Who r u ใคร...ในห้อง
อ่านเรื่อยๆ ก็อารมณ์เหมือน คู่แท้ ปาฏิหาริย์ + ผู้มาเยือนยามวิกาล ของคุณ บุหรง
ก็หลากหลายอารมณ์ดีนะฮะ
ตอบคุณ pui_noizๆ ค่ะ
เอ...เหมือนยังไงเหรอ ธีมเรื่อง ฉาก พฤติกรรมตัวละคร !?!
เหมือนจนคิดว่าเป็นเรื่องนั้นเลยหรือ!?!
เรื่องนี้ แมสเสจหลักคือ จิต>>>> ความคิด>>>>> การกระทำ
[ไม่ทำร้ายใคร แม้แต่ในความคิด]
จึงผูกเรื่องให้ดูเหมือนกับ ตัวละครไม่มีตัวตน
ผู้เขียนไม่มีโอกาสอ่านเรื่องที่คุณยกมาสักเรื่องอ่ะคะ เลยกังวลเล็กๆไม่ค่อยสบายใจ :เฮ้อ:
ยังไงก็ติดตามไปเรื่อยๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และกำลังใจคะ
-
ตอบผู้แต่งคุณ Roseonrock
ก่อนอื่นคงต้องขอโทษก่อน เราไม่ได้มีเจตนาจะทำให้คุณรู้สึกไม่ดี เพราะงั้น
โปรดอย่ากังวลใจหรือไม่สบายใจไปเลย
...ที่บอกไปนั้นไม่ได้จะสื่ออะไรใดๆ หรือเจตนาแอบแฝงใดๆ ทั้งสิ้นแค่บอกจากความรู้สึกจริงๆ
เรื่อง 1. "ใคร...ในห้อง" เป็นหนังที่พี่นก สินจัย เล่น โดยพี่นกฝึกจิตจนจิตนั้นได้สร้างลูกชายที่ตายไปขึ้นมาใหม่แต่ไม่ใช่ในสภาพเดิมเพราะไม่ใช่คน เป็นแค่มวลสารบางอย่างที่มีรูปร่างเท่านั้น
2. พออ่านเรื่องไปเรื่อยๆ พบว่า โยชิ มีตัวตนจริง แต่เป็นการถอดจิตมา เลยให้อารมณ์เหมือนในหนัง "คู่แท้ ปาฏิหาริย์" ที่มี พี่ติ๊ก เจษ เล่นกับ วีเจจ๋า คือพี่ติ๊ก เจษป่วย ร่างกายนอนอยู่กับที่แต่จิตล่องลอยและมาพบ มาคอยช่วยคนที่ตัวเองรักคือวีเจจ๋า ซึ่งเป็นแนวทางเดียวกับเรื่อง
3. "ผู้มาเยือนยามวิกาล" ของคุณบุหรง ซึ่งเป็นเรื่องแต่งในบอร์ดของเรานี่เอง โดยพระเอกก็นอนป่วยอยู่แต่ก็สามารถให้จิตล่องลอยมาพบกับนายเอกได้ จนจิตของทั้งคู่สามารถปรับเข้าหากันได้รวมถึงสามารถมีอะไรๆ กันโดยผ่านทางจิตได้
ก็ประมาณนี้น่ะฮะ ไม่ได้เจตนาจะหมายถึงคุณ Roseonrock ไปลอกเลียนแบบใคร ไม่ได้จะบอกว่าเรื่องของคุณไปเหมือนของใคร ที่เราบอกไปนั้นหมายถึง อารมณ์ของผู้อ่านอย่างเรา ที่ให้ความรู้สึกถึง 3 เรื่องที่กล่าวมาข้างต้นเมื่อได้อ่านงานของคุณ ที่ก็ต้องลุ้นระทึกว่า โยชิ เป็นใครหรือเป็นอะไร มีตัวตนที่แท้จริงมั๊ย? แล้วมาเจอกันโดยวิธีใด อะไรประมาณนี้น่ะฮะ
สุดท้ายก็ต้องขอโทษอีกครั้งที่ทำให้คุณไม่สบายใจหรือกังวลใจ
เราก็รู้สึกเสียใจที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีนะฮะ :m15:
-
ตอบผู้แต่งคุณ Roseonrock
ก่อนอื่นคงต้องขอโทษก่อน เราไม่ได้มีเจตนาจะทำให้คุณรู้สึกไม่ดี เพราะงั้น
โปรดอย่ากังวลใจหรือไม่สบายใจไปเลย
...ที่บอกไปนั้นไม่ได้จะสื่ออะไรใดๆ หรือเจตนาแอบแฝงใดๆ ทั้งสิ้นแค่บอกจากความรู้สึกจริงๆ
เรื่อง 1. "ใคร...ในห้อง" เป็นหนังที่พี่นก สินจัย เล่น โดยพี่นกฝึกจิตจนจิตนั้นได้สร้างลูกชายที่ตายไปขึ้นมาใหม่แต่ไม่ใช่ในสภาพเดิมเพราะไม่ใช่คน เป็นแค่มวลสารบางอย่างที่มีรูปร่างเท่านั้น
2. พออ่านเรื่องไปเรื่อยๆ พบว่า โยชิ มีตัวตนจริง แต่เป็นการถอดจิตมา เลยให้อารมณ์เหมือนในหนัง "คู่แท้ ปาฏิหาริย์" ที่มี พี่ติ๊ก เจษ เล่นกับ วีเจจ๋า คือพี่ติ๊ก เจษป่วย ร่างกายนอนอยู่กับที่แต่จิตล่องลอยและมาพบ มาคอยช่วยคนที่ตัวเองรักคือวีเจจ๋า ซึ่งเป็นแนวทางเดียวกับเรื่อง
3. "ผู้มาเยือนยามวิกาล" ของคุณบุหรง ซึ่งเป็นเรื่องแต่งในบอร์ดของเรานี่เอง โดยพระเอกก็นอนป่วยอยู่แต่ก็สามารถให้จิตล่องลอยมาพบกับนายเอกได้ จนจิตของทั้งคู่สามารถปรับเข้าหากันได้รวมถึงสามารถมีอะไรๆ กันโดยผ่านทางจิตได้
ก็ประมาณนี้น่ะฮะ ไม่ได้เจตนาจะหมายถึงคุณ Roseonrock ไปลอกเลียนแบบใคร ไม่ได้จะบอกว่าเรื่องของคุณไปเหมือนของใคร ที่เราบอกไปนั้นหมายถึง อารมณ์ของผู้อ่านอย่างเรา ที่ให้ความรู้สึกถึง 3 เรื่องที่กล่าวมาข้างต้นเมื่อได้อ่านงานของคุณ ที่ก็ต้องลุ้นระทึกว่า โยชิ เป็นใครหรือเป็นอะไร มีตัวตนที่แท้จริงมั๊ย? แล้วมาเจอกันโดยวิธีใด อะไรประมาณนี้น่ะฮะ
สุดท้ายก็ต้องขอโทษอีกครั้งที่ทำให้คุณไม่สบายใจหรือกังวลใจ
เราก็รู้สึกเสียใจที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีนะฮะ :m15:
เราเป็นนักเขียนหน้าใหม่ จิตเราไม่แข็ง...
แต่ไม่ได้โกรธนะคะ
เราขอโทษ pui_noizๆ เหมือนกันนะ ถ้าทำให้ไม่สบายใจ
วิจารณ์งานได้เราได้จ้ะ...แล้วเราก็ขอบคุณมากจริงๆ
เราก็พอเข้าใจอารมณ์ pui_noizๆ แหละ
แต่มันพาดพิงเรื่องอื่นเค้า...เราเลยไม่ค่อยสบายใจ (เรากังวลแค่จุดนี้เอง)
ถ้าคนที่ไม่ได้อ่านทุกเรื่องอาจเข้าใจผิด...
ส่วนเรื่องที่ยกมา...
เรื่องพี่ติ๊ก เจษ...จำได้ล่ะ เรื่องนี้เคยดูจ้าาา นอกนั้นไม่เคยดู
ปล.ตอนหนูโยสลบ ถอดจิตไม่ได้น้าา...เพราะ จิตลงภวังค์ จิตตานุภาพไม่เกิดจ้าา
ขอบคุณน้าค้าาา... :L2:
เราไม่กังวลแล้วล่ะ pui_noizๆ
ก็ไม่ต้องกังวลแล้วนะ ขอโทษน้องเช่นกัน
มะกอดๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เข้ามาดิด ขายของอิอิ อย่าลืมอ่านเรื่องต่อไปน้า
มันต่อเนื่องกะเรื่องนี่อะจ้ะ...ขอบคุณค้าบบบบ
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบแล้วพยายามเดาดู
แต่เดาอะไรไม่ถูกเลยค่า :z3: :z3:
มันล้ำลึกและน่าติดตาม คนแต่งเก่งมากจริงๆ ^_______^)b
-
หนูโยน่ารัก :impress2:
แต่งตัวละครแบบนี้อีกนะ
:call:
-
เรื่องนี้เหมือนจะออกแนวโซตะคอนเล็กๆนะเนี่ย
สนุกแล้วก็แปลกดีมากๆค่ะ
+1 เป็นกำลังใจ
-
จะมีบทพิเศษไหมคะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากค่ะ ><
ตอนเฉลยนี่เหวอเลย 555 นึกว่าจิตเชื่อมโยงถึงกันเฉยๆ แต่ดันเป็นเหนือมนุษย์ทั้งคู่แฮะ
อ่านตอนแรกๆ รู้สึกเศร้าๆ เหมือนพี่ฟืนจิตผิดปกติ เพ้ออยู่คนเดียว อ่านไปเรื่อยๆก็หวานๆน่ารัก จนกระทั่งตกบันไดนี่ล่ะ -*-
ประทับใจตอนที่เอากระเป๋าตังค์คืนให้ผู้โดยสารนี่ล่ะ และแล้วเพราะหนูโย พี่ฟืนจึงเปลี่ยนได้
รอเรื่องหน้านะคะ
-
จะมีบทพิเศษไหมคะ
มีค่ะ อาจมีสองตอนด้วยมั้ง ยังไม่แน่ใจนะคะ
พอดีมีโครงเรื่อง ของเรื่องต่อไปอยู่ในใจ เลยต้องเล่าเรื่องนี้ต่ออีกนิด
แต่คงต้องรอ...หลังปีใหม่จ้า
เรื่องที่จบตอนแล้ว จะยังไม่ต่อช่วงนี้นะค้า
เจอกันปีหน้า ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่า :bye2:
:mc3: :mc3: :mc3:
-
ขอบคุณค่ะ ชอบการเล่าเรื่องและพล็อตมากๆเลย
ดีใจมากๆด้วยที่จบอย่างมีความสุข ฮี่ๆ
ตามมาจากเรื่อง รักลึกลับ สนุกมากกก
รออ่านตอนพิเศษและผลงานต่อๆไปนะคะ
-
ชอบมากกกกก ฟินนน อ๊ายย
หนูโยน่ารักมาก ชอบผลงานของคนเขียนมากๆ ค่ะ
เหมือนกับว่าเราต้องคิดและถกเถียงกับตัวเองตลอดเวลา
(ซึ่งจริงๆ เราก็เป็นคนที่ชอบเถียงกับตัวเองตลอดเวลาอยู่แล้ว ฮาาาาา)
จะมีบางช่วงบางตอนที่ให้เราจินตนาการเอง หรือบางทีเราจินตนาการไปล่วงหน้าแล้ว
แล้วเนื้อเรื่องๆ ก็ค่อยๆ มาคลายปมทีหลังว่า อ๋อ อย่างนี้นี่เอง
สุดยอดมาก o13
นิดนึง ... หนูโยน่ารักมากกกกกกกก อยากกิน 55555
ทำให้พี่ฟืนเลิกทำงานพิเศษได้ด้วย :o8:
:กอด1: ด้วยรักจากใจมอบให้คนเขียนค่ะ
-
คุณนั่นแหละครับ...เมียลับผม!!
--------------------------------
ตอนพิเศษ ครึ่งแรกจ้ะ
อากาศเย็นลงแล้ว
ลมหน้าแล้งตีประตูบ้านเช่าที่เปิดอ้าอยู่ เสียงดังกึกๆ
แม้จะผ่านมาเกือบปีแล้ว
ที่หนูโยเข้าเรียนมหาวิทยาลัย...
เขาเข้าเรียนภาคอินเตอร์ในเมืองไทย
ผมก็ยังคงอยู่บ้านเช่าหลังเดิม....
แต่บางอย่างไม่เหมือนเดิม....
บ้านถูกปรับปรุงหลายจุด
บางส่วนต่อออกไปทำเป็นออฟฟิศเล็กๆ
ทำธุรกิจรับซื้อขายอะไหล่รถยนต์ญี่ปุ่น
เจ้าของบ้านที่ผมต้องจ่ายค่าเช่าให้ทุกเดือน
ก็คือคุณหนูโยชิ...
ท่านประธานเข้ามาจัดการซื้อบ้านหลังนี้
ให้เป็นของขวัญหนูโย
เพราะผมไม่ยอมย้ายไปอยู่ที่บ้านท่าน...
ก็ถ้าผมไม่อยากไป...
ใครจะมาบังคับผมได้
แต่ปรับปรุงบ้านได้ไม่ทันถึงปี
ก็ต้องย้ายออฟฟิศออกไปเปิดข้างนอก
เพราะหนูโยบอกในนี้คับแคบเกินไป เข้าออกก็ลำบาก
เราตัดสินใจซื้อที่ริมถนนแล้วทำเป็นโชว์รูม
เพื่อความสะดวกและความมั่นใจของลูกค้า
แต่ผมว่าจริงๆหนูโยเขาหวงบ้านใหม่
ไม่ค่อยชอบให้บ้านเขาเลอะเทอะ เหม็นกลิ่นน้ำมันเครื่อง
ทั้งๆที่เขา ก็ยังไม่ได้มาอยู่กับผม
*****
ผมก้มลงมองดูตัวเลขในสมุดบัญชี
ธุรกิจสั่งซื้ออะไหล่เครื่องยนต์
พร้อมบริการติดตั้งและซ่อมบำรุงของผม
เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง เงินเข้าออกแทบทุกวัน
แต่กำไรของเราก็ยังไม่มาก เรียกว่าพอหมุนเวียนเท่านั้น
ท่านประธานช่วยเป็นที่ปรึกษาและร่วมหุ้นด้วย
แต่ท่านไม่ได้เข้ามายุ่งอะไร...ส่วนมากผมตัดสินใจเอง
น้องสาวของพี่วรรณเลขาท่านประธาน
ก็มาทำงานอยู่กับผม ช่วยจัดการเรื่องเอกสารการสั่งซื้อ
ติดต่อลูกค้า ดูเรื่องบัญชี
ว่างๆหนูโยก็แวบเข้ามาช่วยดูงาน แต่เขาก็เรียนหนักเหมือนกัน
ท่านประธานอยากได้ เกียรตินิยม
แต่....ผมอยากได้ เมียผมคืน
พ่อแม่เขายึดลูกชายคืนไป ตั้งแต่ที่หนูโยเขาป่วยคราวนั้น
จะว่าเขายึดคืนไปก็ไม่ถูกนัก...
ก็เขายังไม่เคยเป็นของผมจริงๆสักที
เสาร์อาทิตย์ถึงจะได้เจอกัน แต่เราก็โทรคุยกันทุกวัน
พักหลังๆงานผมยุ่งมากๆบางทีติดตั้งอะไหล่ให้ลูกค้าอยู่
เขาโทรมาไม่ได้รับ บางทีหนูโยเขาก็งอน
พักนี้งอนคูณสองเลย
อาจจะเป็นเพราะช่วงปีใหม่
ผมยังไม่ได้พาเขาไปเที่ยวไหน ทำแต่งาน
แล้วก็ยังเรื่องที่วันนั้นอีก....
วันที่ ท่านประธานกับครอบครัวจะไปญี่ปุ่น
หนูโยอยากให้ผมไปด้วย แต่ไปญี่ปุ่นใช้เงินเยอะมาก
เราสองคนก็เป็นแสนแล้ว ผมให้เขาไปคนเดียวเลยโมโหพาลไม่ไป
นี่ผมก็พยายามง้ออยู่
แล้วยังเรื่องก่อนหน้านี้ที่ผมลาออก
ไม่ยอมเป็นผู้จัดการฝ่ายบริษัทพ่อเขา
“หนูไม่เข้าใจอ่ะ...” กอดอกทำปากยื่นโวยทันที
จริงๆเขาเข้าใจแต่ไม่อยากยอมผมง่ายๆ
“ตอนนี้ยังไม่มีใครเขาว่าอะไร แต่ต่อไปเขาก็ว่า
แล้วพนักงานก็จะนินทาหนูโยด้วย พี่ไม่ชอบ”
ผมพยามอธิบายให้เขาฟัง
ถ้าผมทำงานที่นี่ต่อไปใครๆก็ต้องว่าใช้เส้นสาย
ความรู้ความชำนาญก็ไม่มี ตัวผมเองไม่แคร์เลยนะที่ใครจะพูดอะไร
แต่ถ้าเขาว่าหนูโยกับท่านประธานล่ะ
เขานิ่งฟัง สักพักก็พูดเบาๆ
“หนูแค่อยากอยู่ใกล้ๆพี่ฟืน...” ทำปากยื่นๆหันหน้าหนีอีก
พูดจาน่ารักอย่างงี้ ผมเลยก้มลงจุ๊บซะเลย
“อืยยย...มาจูบโย...ไมอ่า...” เขาอายจนโกรธ
ก็ตรงนี้มันแถวๆบันไดหนีไฟ
“อ้าว....พี่ไม่รู้ เห็นทำปากยื่นให้ นึกว่าหนูอยากให้จูบ...”
“บ้า...บ้า พี่ฟืนบ้า.....” แล้วเขาก็หน้าแดง
วิ่งหนีเข้าห้องท่านประธานไปเลย
กว่าเขาจะออกมาอีกที ผมนั่งรอจนค่ำ
เรื่องง้อแฟนเนี่ย...พลังจิตไม่ช่วยอะไรเลยนะ
*****
วันนี้เป็นวันที่เราจัดงานให้พนักงานกินเลี้ยง
แจกโบนัสนิดหน่อยเป็นกำลังใจ
แล้วผมก็ปล่อยให้เขากลับบ้านกัน พวกช่างส่วนมากเป็นคนต่างจังหวัด
เขาจะรีบออกเดินทาง กลัวรถจะติด
ผมเป็นคนบ้านนอก อยากกลับบ้านเหมือนกัน
แต่ไม่รู้จะกลับไปหาใคร...
ผมเดินตรวจดูความเรียบร้อย มองไปรอบๆ
ธุรกิจเล็กๆแต่ผมก็ภูมิใจ
คิดถึงหนูโย อยากให้เขามายืนข้างๆ...
ผมปิดออฟฟิศเสร็จขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้านของเรา
จากที่ทำงานมาประมาณสิบห้านาที
แต่จากสุขุมวิทบ้านหนูโย ใช้เวลาเป็นชั่วโมงทีเดียว
ผมจอดรถแวะทักเจ้าหนูข้างบ้าน
เดี๋ยวนี้เขาแข็งแรงมากทีเดียว
สงสัยถูกหนูโยสะกดจิต...
สร้างความเชื่ออะไรพวกนั้น
“พี่โยล่ะ...มายัง พี่ฟืน...” หนูน้อยถาม
“วันนี้ไม่มาหรอก.....”
วันนี้ตอนที่โทรไปหา
เขายังโกรธผมเรื่องไปญี่ปุ่นอยู่เลย
ผมเดินเข้าบ้าน...
นั่งอยู่ในออฟฟิศที่ต่อเติมใหม่
มองบัญชีธนาคารอยู่คนเดียว...
ใจก็คิดถึงเขา
พ่อแม่เขาก็ไปญี่ปุ่นแล้ว ป่านนี้หนูโยคงเหงาอยู่คนเดียว
ไม่ชอบทะเลาะกันแบบนี้เลย
ผมพาหนูโย...ไปญี่ปุ่นดีกว่า เขาคงอยากให้ผมไปบ้านเขา
แล้วจะหาตั๋วได้ไหม ป่านนี้แล้ว...
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด...
โทรหาเอเย่นต์ที่เคยติดต่อให้พี่วรรณ
ใช้เส้นท่านประธาน...รอเรียกสาย...
ไม่ว่าง....เอาใหม่....
เงาวูบวาบเคลื่อนไหวเบาๆแถวหางตา
ฝ่าเท้าย่องเบาๆอยู่ด้านหลัง....
กลิ่นโลชั่นแบบนี้ มีคนเดียว หนูโย....
ผมกลั้นหายใจ...วางโทรศัพท์
.
.
จ๊ะเอ๋!!!~~~อ๋อยยยยย พี่ฟืนนนนน
เสียงเขาร้องโวยวายตกใจ เพราะผมเอี้ยวคว้าตัวบางๆ
ที่กำลังจะเอามือมาแปะ จ๊ะเอ๋ กับแผ่นหลังผม
จนเขาเสียหลัก เหวี่ยงตัวมานั่งลงบนตัก
แบบที่ผมคิดเอาไว้ เป๊ะเลย!!
“กำลังจะไปปีนรั้ว แอบเข้าบ้านหนูเลย....ไหนว่าโกรธพี่ไง” ผมถาม
จุ๊บแก้มคนที่กำลังดิ้นขลุกขลัก
“ก็...โย...ไม่อยากอยู่คนเดียวอ่ะ พี่ฟืนนนน ปล่อยหนูก่อนนนน ค้าบบบ”
เขาโวยวาย เรื่องอะไรผมจะปล่อย เราไม่ค่อยได้อยู่กันตามลำพังเลย
พ่อแม่เขารู้เรื่องเราก็จริง แต่ไม่ยอมให้เขาย้ายมาอยู่กับผม
ตั้งเงื่อนไขว่ารอให้ผมเรียนจบก่อน
ตลกจัง...
ผมกู้เงินแบงค์หลายล้านท่านค้ำประกันให้
บ้านนี้ก็เป็นชื่อของเขา
แต่ไม่ยอมให้หนูโยมาอยู่กับผม...
ผู้ใหญ่นี่ไม่ค่อยมีเหตุผลเอาซะเลย
แล้วผมจะเอาเวลาที่ไหนไปนั่งเรียน
คืนนี้แหละ...ผมจะยึดหนูโยเป็นของผม
จะได้เลิกเป็นเมียลับ...มาเป็นเมียจริงๆซะที
Tbc.
---------------------
หึหึ พี่ฟืนโจรป่า....
คิดจะรวบหัวรวบหางน้อง
คอยดูกัน...ว่าจะมีน้ำยาปล่าว... o18
เล่าเรื่องนี้เพิ่มอีกนิดหน่อยจะได้
ต่อกันกับเรื่องถัดไปจ้า
สวัสดีปีใหม่ ขอบคุณที่ติดตามค่า.... :L2:
-
โฮะๆ
หนูโยน่ารักจัง
รอมาต่อที่เหลือน้า
-
ฟืนก็ไปทำให้โยไม่พอใจทำไมกันนั่น แต่โยหายงอนแล้วนี่นา
-
ขอให้สมปราถนานะพี่ฟืน
-
อั้ยย่ะ น่ารักอีกแล้วววว
นึกว่าไม่มาต่อซะล่ะ หุหุหุ
-
รอนะคะ หนูโยน่ารักจัง :z1:
-
ฟินนนค่าน่ารักโครต
-
รอๆๆ
-
เย้เย้ เอาใจช่วยพี่ฟืนอะ จะสำเร็จป่าวน๊า
-
น่ารักจัง :o8:
รอค่ะ
-
จัดการเลยยยยย :oo1: :oo1: :oo1:
-
:m32:
มีแต่คนลุ้นพี่ฟืนอะ...หึหึ
ไม่เห็นใจหนูโย มั้งเยยย...คืนนี้อาจได้มาต่อจ้ะ
:m7:
-
คุณนั่นแหละครับ...เมียลับผม!!!
----------------------------
ตอนพิเศษ...ต่อจ้ะ
เสียงจานชามกระทบกันเบาๆดังออกมาจากห้องครัว
พร้อมกลิ่นหอมๆ...หนูโยหอบอะไรก็ไม่รู้มาเยอะแยะ
บอกว่า หนูเอามาฝากพี่ฟืน....
ผมเปิดตู้หยิบเสื้อยืดกับกางเกงหลวมๆมาใส่
เช็ดผมที่เพิ่งสระ เดินลงมาข้างล่าง
ตอนแรกว่าจะชวนเขาออกไปหาอะไรกินข้างนอก
แต่แฟนอุตส่าห์ทำมาให้... ใครจะกล้าไปกินอย่างอื่น
ผมโทรเชคเรื่องตั๋วเครื่องบินอีกที
ข่าวร้าย....ช่วงนี้เต็มทุกเที่ยวบิน
แล้วจะเอาอะไรให้เป็นของขวัญปีใหม่เขาดี
เอาตัวเองนี่แหละ...ให้เขา
ผมเหลือบไปเห็นกระเป๋าเป้
กับกุญแจรถหนูโยวางอยู่
โอ๊ะ...มีเสื้อผ้ามาด้วย ใจตรงกันใช่มั้ยเนี่ย...
คนเป็นแฟนกัน ไม่ต้องมีพลังพิเศษ
ก็ย่อมรู้ใจกันเป็นเรื่องธรรมดา....
แต่เพื่อความไม่ประมาทผมยึดกุญแจรถไว้ก่อน
กันหนูโยหนีกลับบ้าน...
****
เสียงฮัมเพลงงุงิๆดังมาจากระเบียง
คลอกับเสียงกระดิ่งลม ที่หนูโยขยันซื้อมาแขวนไว้ชายคาบ้าน
ของแต่งบ้านส่วนใหญ่เขาเลือกเอง เขาเป็นคนช่างเลือก
แม่บ้านที่มาทำงานให้ผม...เขาก็เลือกเอง
น้องสาวพี่วรรณที่มาช่วยงาน เขาก็เลือกเอง....
หนูโยตั้งโต๊ะที่ระเบียงหลังครัว...
ตรงนั้นจะมีนอกชานยื่นออกไปใต้ต้นไม้
มีบ่อน้ำเล็กๆ...แล้วก็สวนญี่ปุ่นประดับตะเกียงหิน
ผมเลื่อนประตูครัวเปิดออกไปนอกชาน
โต๊ะอาหารจัดเรียบร้อย...มีฝาครอบไว้
หนูโยนั่งที่พื้นระเบียง กำลังให้อาหารปลา
พอเห็นผมก็ยิ้มแก้มบุ๋ม...น่ารักจริง
ไปหอมเขาดีกว่า
“หยุดดดดด!!!!.....”
เสียงเขาดังขึ้น พร้อมยกมือห้าม
ผมเบรกกึก!! อะไรอะ หอมก็ไม่ได้เหรอ
หนูโย คว้านหาโทรศัพท์มือถือ
“โหยยยย...มุมนี้...ใช่เลย ของหายาก”
“ทำไร หืมมม...”
“ถ่ายรูป อิอิ...พี่ฟืนยิ้ม หล่อฉิบหาย...ดูดิครับ...”
เฮ้ย!...ใครสอนให้พูดแบบนี้อะ...
“....” หนูโยทำหน้าอินโนเซนต์
เขาโดนเพื่อนๆแกล้งสอนภาษาไทยแบบผิดๆ เป็นประจำ
“หนูพูดไรผิดเหรอ...ก็พี่ฟืนยิ้มแล้วหล่อฉิบ...อะ อืมม..”
ปากนุ่มๆโดนผมจูบทำโทษอย่างหนัก จนหนูโยดิ้นหนี
“พี่ฟืนนนน พอแล้วววว...อะ....” โวยวายแก้มแดง
แล้วหนีไปยืนซะไกล
“พูดไม่เพราะเดี๋ยวจะโดนอีก ไหนพี่ดูรูป ซิ.....”
ผมขอโทรศัพท์เขา ไล่ดูรูป
ภาพผู้ชายคนหนึ่งกำลังยิ้มเบิกบาน
ตาเป็นประกายด้วยความรัก และความหวัง
นี่ผมไม่ได้ยิ้มกว้างแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว...
ผมวางโทรศัพท์ลง...หันไปมองเขา
หนูโยเขายืนอยู่ตรงนั้น...
ริมระเบียงบ้านสีขาวของเรา
แดดอ่อนๆส่องลงมา ผมเขาดูเป็นสีน้ำตาลอ่อน
พลิ้วไปกับสายลม...
“พี่ฟืน...ยิ้มบ่อยๆนะครับ...ยิ้มให้โย....นะ”
พอผมอ้าแขนออก เขาก็ถลาเข้ามากอดเอวผม
ง่ายๆแบบนั้นแหละ แบบของหนูโย.....
****
ตะเกียงหินในสวนสว่างขึ้น
เราทานอาหารกันเสร็จแล้วฟ้าก็มืดพอดี
ช่วงนี้มืดเร็วอากาศก็เย็น
“หนูไปอาบน้ำไป...เดี๋ยวพี่เก็บล้างเอง”
ผมไล่เขาไปอาบน้ำ...ลงมือเก็บของ...
ตอนที่เขาเดินลงมา ผมล้างจานเก็บกวาดเสร็จพอดี
เขายืนอึกอัก ดูขัดๆเขินๆ ชอบกล
“เป็นไร...ครับ” ผมถามยกมือขยี้หัวเปียกๆ
“ปล่าวอ่า....” ยิ้มอายๆ
ตอบแบบนี้ไม่ได้การละ...
ผมจับมือเขาไว้ทั้งสองข้าง พยามมองตาเขา
แต่เขากลับก้มลงจ้องพื้นกระเบื้องครัว...ราวกับจะทำวิจัย
“มีอะไรบอกพี่ซิ....”
“หนู เอ่อ...มีอะไร...จะให้พี่ฟืน....”
“....” ไม่เห็นมีกล่องผูกโบว์อะไรเลย
“คือ...ต้อง ขึ้นไปบนห้องอะ...ครับ แบบว่า...”
“งั้นไปกันเลย...” เขายังพูดไม่จบ ผมจูงมือหนูโยขึ้นบ้าน
รุนหลังเข้าห้องนอน ขึ้นไปนั่งรอบนเตียงพร้อมสุดๆ...
“ไหนล่ะครับ...ของขวัญพี่...”
ทำไมเขาต้องให้นั่งรอละเนี่ย...
หนูโย ยิ้มเขินๆ กระมิดกระเมี้ยน
ดึงเชือกผูกเอวกางเกงขายาวออก ค่อยๆเลื่อนขอบกางเกงลง
เอวขาวๆละเอียดโผล่แวบๆ แล้วปล่อยให้หล่นลงไปกองที่พื้น....
เหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวบาง หันหลังมาให้ผม
จะให้พี่ถอดเหรอ...ได้ซิ บอกแล้ว...ใจตรงกัน
ผมเอื้อมมือมา...กำลังจะเกี่ยวออกไป...
หมับ! มือเรียวๆมาจับมือผมไว้
“พี่ฟืน...ดูอย่างเดียว ดิ...”
ถะดา~~~
ฟรึบ...ทันทีที่กางเกง พ้นสะโพก
เฮ้ย!!! มันอะไรว่ะนั่น...
tbc.
-------------------------
เหอๆ อยู่ดีๆก็ยาว
ตอนนี้ตัดออกไปสองหน้าแล้วนะเนี่ย
รอบหน้าจบแน่จ้ะ...ขออนุญาติลาป่วยก่อนเน้อ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :กอด1:
-
อะไรอ่ะ ตรูดดดดดหรอออ :a5: :a5: :pigha2: :pigha2: :laugh:
-
อย่าบอกนะว่าหนูโยไปสักมาอะ
-
แล้วอะไรหรือฟืน สงสัยนะเนี่ย
-
รอยสักแหงม กร๊ากกกก
สักกว่า พี่ฟืนจอง :m20:
-
อ่านเรื่องตอนแรกรู้สึกหน่วงๆ หลังๆมาเริ่มเอะใจแล้วก็...
แอบตกใจตอนพี่ฟืนตบหน้าน้อง เฮ้อออออ ดีที่น้องตื่นขึ้น
แต่ก็ดันความจำเสื่อม แต่สุดท้ายเมือ่จำได้แล้วก็ >< น่ารักอ่ะ
ตอนล่าสุด พี่ฟืนเห็นอะไร
-
โอ้ยยยยยตัดได้แบบ...อ้ากกก :z3:
-
อยากรู้ หนูโยโชว์อะไร
-
อะไรอ่ะ ตัดได้ทำร้ายสุดๆ :z3:
-
อะไร มันคืออะไร :serius2:
ตัดไปแบบนี้แบบ :sad5:
รอต่อจ้ะ(จงมาต่อ :oni3: )
-
..ชอบ คุณหนูโยชิ :-[
-
หนูโยให้ดูไรหว่า :z1:
-
อะไรอะ อะไร๊
มันมีอะไร
ตัดแบบนี้ค้างมากกกเลยจ้าา ฮ่าๆ
-
อะไรล่ะ อยากรู้ๆ
-
แง่มๆๆ...วิ่งไล่กัดนักอ่าน
ไม่มีใคร ทายว่า หนูโย...ไปเฉาะเลยหรอ กร๊ากกกกก!!!
หรือคุณหนูโยชิ แขวนท่านปลัด อิอิ บ้าบอละ คนเขียน
***
ตอบเมนท์กันเหอะ...
อะไรอ่ะ ตรูดดดดดหรอออ :a5: :a5: :pigha2: :pigha2: :laugh:
เปิดตรูด เห็นตรูด ก็ถูกนะ nunnan :laugh:
อย่าบอกนะว่าหนูโยไปสักมาอะ
อิอิ...ดักคอเขาเลยหรอ o18
แล้วอะไรหรือฟืน สงสัยนะเนี่ย
หุหุ พี่ฟืนถึงกะสะดุ้งอะ
รอยสักแหงม กร๊ากกกก
สักกว่า พี่ฟืนจอง :m20:
ฮ่าฮ่า...ถูกใจคนเขียน มาๆจุ๊บที :จุ๊บๆ:
อ่านเรื่องตอนแรกรู้สึกหน่วงๆ หลังๆมาเริ่มเอะใจแล้วก็...
แอบตกใจตอนพี่ฟืนตบหน้าน้อง เฮ้อออออ ดีที่น้องตื่นขึ้น
แต่ก็ดันความจำเสื่อม แต่สุดท้ายเมือ่จำได้แล้วก็ >< น่ารักอ่ะ
ตอนล่าสุด พี่ฟืนเห็นอะไร
นั่นดิ...พี่ฟืนเห็นไรเอ่ย :-[
โอ้ยยยยยตัดได้แบบ...อ้ากกก :z3:
แหะๆๆ ไม่ได้ตั้งใจนะ มันง่วงมากเขียนไม่จบ คึคึ
อะไร มันคืออะไร :serius2:
ตัดไปแบบนี้แบบ :sad5:
รอต่อจ้ะ(จงมาต่อ :oni3: )
จงอ่านทุกเรื่อง....จงอ่านทุกเรื่อง...เอิงเงยยยย :oni3:
..ชอบ คุณหนูโยชิ :-[
หนูโยขอบคุณค้าบ.... :o8:
หนูโยให้ดูไรหว่า :z1:
ดูตรูดดดดดดดค้าบบบบ :laugh3:
อะไรอะ อะไร๊
มันมีอะไร
ตัดแบบนี้ค้างมากกกเลยจ้าา ฮ่าๆ
ฮ่าๆๆๆ จะจบแล้ว เอาซะหน่อยเนอะ Rafael :m12:
อะไรล่ะ อยากรู้ๆ
เหมือนกันเลย....อยากรู้ๆๆๆ อิอิ :z1:
ขอบคุณนักอ่านทุกคน ทุกบวกเป็ด ทุกบวก+1 ทุกคอมเม้นท์จ้า~~~
+1 ทุกเม้นท์นะคะ ขอบคุณจริงๆอ่านกันจนจบ ไม่ทิ้งกัน ซึ้ง :กอด1:
ฝากผลงานอื่นๆ ด้วยจ้ะ นักเขียนน้องใหม่หัวใจใสซื่อ :m13: อ้อน อ้อน....
-
คุณนั่นแหละครับ...เมียลับผม!!!
--------------------------------
ตอนพิเศษ รัยอะหนูโย (จบละ)
เฮ้ย!!!มันอะไรว่ะนั่น
ทันทีที่หนูโยดึงกางเกงลง
ผิวขาวๆเนียนเรียบปรากฏแก่สายตา
ผมไล่สายตาเลื่อนลงมามอง ที่แก้มก้นข้างซ้าย ใกล้ๆบั้นเอว
สิ่งหนึ่งดูโดดเด่นเป็นสง่า...ท้าทาย
รอยสัก.....
มีรอยสักเป็นรูปกองไฟเล็กๆ...มีฟืนสามสี่ท่อนโผล่ออกมา....
ใครให้ไปทำอะไร แบบนี้เนี่ย!!!
เที่ยวไปเปิดกางเกงให้ใครๆดู ให้ใครเขาจิ้มก้นเนี่ยนะ
พอหนูโย...เห็นสีหน้าผมแล้วหน้าเสีย รีบดึงกางเกงขึ้น
จากที่ยิ้มๆเขินๆเมื่อกี้ หน้าตาเขาเจื่อนไปเลย
เขาดูเสียใจมาก...จน...จน ผมตกใจ
“พี่ฟืนไม่ชอบ...โย..โย ไปเอาออกเนอะ....” เขาพยามฝืนยิ้มทำตลก
ทำเป็นไม่เสียใจ ทั้งๆที่น้ำตาใกล้จะร่วง
“โย...เพิ่งนึกได้ว่า มีการบ้าน โย... กลับบ้านดีกว่า...”
เขาหันรีหันขวาง...แล้วมองหากุญแจรถ
“จะไปไหนบ้านหนูอยู่นี่...”
ผมรีบดึงเขามานั่งตัก ลอคตัวเอาไว้
“พี่ไม่ใช่ไม่ชอบ...คือ..พี่...แค่....” จะบอกว่าไงดี
หนูโยพยามดันตัวผมออก
“หนูรู้...พี่ฟืนไม่ชอบ พี่ฟืนโกรธหนู...ฮึก..หนูจะกลับบ้าน...
เงอ...กุญแจหาย...ฮึก...พี่ฟืน...ขโมยเอาไปซ่อนอีกแล้ว...ฮือ..”
เอาแล้วไง...หนูโย อยู่ดีๆก็ร้องให้
แบบนี้ต้องเคลียร์ไม่อยากให้คาใจ หอมนำไปก่อน
“หนูอุตส่าห์ทำให้...ทำไมพี่จะไม่ชอบ....หือ...
พี่แค่ไม่ชอบให้หนูไปถอดกางเกง ให้ใครดู...
แล้วนี่ไปกับใคร ไปที่ไหน ไว้ใจได้หรือเปล่า....”
“หนูก็..ไปกับเพื่อนๆ สามสี่คน พี่ฟืนก็รู้จัก
แล้ว...ช่วยกันเลือกตั้งนาน....ฮือ...หาชื่อพี่ฟืน
แล้ว....แล้ว พี่ฟืนก็ไม่ชอบ....ฮึก...”
สามสี่คน...เห็นก้น หนูโยหมด!!!!
โอ๊ยย...อยากตาย ผมทั้งง้อเขาทั้งโมโห
“ชอบจ้ะชอบ...พี่ชอบครับ ไหนดูสิ อืมมม...น่ารักจะตาย....”
เขาไม่ยอมให้ผมดูอีก เกร็งข้อมือกำขอบกางเกงไว้แน่น
เราสองคนเลยต้องยื้อกางเกงชั้นในตัวบางของหนูโย
เขาพยายามดึงขึ้นไม่ให้ดู...ผมดึงลงจะดู....
เขาดึงขึ้นอีก....ไม่ให้พี่ฟืนดู อะ..
ผมดึงลงอีก...นี่มันของๆพี่...พี่จะดู..
....
....
ไม่ยอมใช่ไหม ดื้อก็ดื้อ ปากก็ยื่น..
งั้นต้องเจอเทคนิคพิเศษในการดึง...
แควกกกกกกกกก......
กางเกงขาดทุกอย่างชัดเจนอยู่ในสายตา...
อ่า~อย่างน่ารัก!!
ไม่ต้องสนใจเสียงโวยวาย.....จับหนูโยพาดตัก...
ตอนเข้ามาหนูโยเขาดิมไฟในห้องนอนไว้สลัวๆคงจะอาย
ผมเลยเปิดไฟหัวเตียงส่องก้นขาวๆ
จริงๆมันก็...น่ารักน่าเอ็นดูแหละ
ผิวขาวๆบั้นท้ายตึงๆมีกองไฟเล็กๆมีไม้ฟืน
แต่มันอดหวงเขาไม่ได้ แค่นั้นเอง...
“อ๊าคคค พี่ฟืนจะทำไรอ่า...
เอาสปอตไลท์มาส่องก้น...โย ทำม้ายยย..”
“ขอดูชัดๆหน่อย ว่ามีฟืนกี่ท่อน...ไหนๆนับก่อน...”
ผมคลึงไปทั่วอย่างเพลินมือ แกล้งหนูโย
เขาก็ดิ้นขลุกขลักเปลือยเปล่าอยู่บนตัก
เท่านั้นเองความร้อนในตัวก็ลุกพรึบ
แล้ว...ฟืนก็ติดไฟ
หนูโยเขาก็รู้ตัวแล้วล่ะ...ดิ้นหนีสุดชีวิต
แต่เขาตัวเล็กกว่าเยอะ ยังไงก็สู้แรงผมไม่ได้
นอนคว่ำหน้าหอบๆอยู่กับที่นอน
ผมกดตัวเองนอนแนบประกบไปกับแผ่นหลังเขา
มือยังลูบไล้ไปมาที่บั้นท้าย
ตามจูบแก้มที่ซุกแนบหมอน จูบหัวไหล่
ไล่มาที่แผ่นหลังที่ซ่อนอยู่ในเสื้อยืดสีชมพูตัวบาง
“พี่สักชื่อหนูไว้ที่หัวใจเพราะพี่ให้หนู....
งั้น....ตรงนี้หนูให้พี่ใช่ไหมเอ่ย....ขอบคุณครับ”
ผมกระซิบแล้วแทะหูเขาเล่น
“ใครบอกเล่า...หนูสักเล่นๆ....เท่ๆอะ...”
เขาตอบแล้วมุดหนี แทบจมลงไปในฟูก
“เหรอ...ใครน่า ปากแข็ง
กางเกงก็ไม่ใส่ พี่ถอดเป็นเพื่อนดีไหมหนอ...”
“บ้า...พี่ฟืนบ้า...” เขาโวยตอบ
ไม่สนใจคำตอบผมถอดกางเกงออกแล้วถีบจนพ้นตัว
ท่อนล่างเปลือยเปล่าขึ้นทาบทับ
เบียดคลึงกับสะโพกแน่นๆของหนูโย
“พี่...พี่ฟืนสัญญาแล้วนะ...” เสียงอ่อยๆอู้อี้อยู่กับที่นอน
“พูดอะไรงุงหงิๆ...ไม่ได้ยิน ฟังไม่รู้เรื่อง...” ผมทำเป็นไม่ได้ยิน
บดร่างกายที่ตื่นตัวเต็มที่เข้ากับบั้นท้ายเขา
มือข้างหนึ่งสอดลึกเข้ามาในเสื้อยืดลูบไล้แล้วบีบยอดอก
“ฮือ...พี่ฟืนอ่า...ยะ...อย่า....ค้าบบ” เสียงหวานๆสั่นๆ ดังขึ้นประท้วง
หนูโย พยายามดันผมออก แล้วพลิกตัว
ผมโหย่งตัวขึ้นให้เขานอนหงาย
ปัดผมที่ปิดหน้าออกจากหน้าเขา คลึงใบหน้าตัวเองกับหน้าหนูโย
ลมหายใจเริ่มติดขัด ผมมองตาใสแจ๋วของเขา
ก่อนก้มลงแนบปากประกบปาก สอดลิ้นเข้าหา
สัดส่วนด้านหน้าของเราขยับถูไถกัน
“อือ~~อย่า ครับ สัญญา...อ่า...ละ... แล้วไง”
“อย่าให้พี่หยุดเลย....นะครับ....คนดี” ผมกระซิบอ้อนอยู่ที่ซอกคอเขา
มือเลื่อนลงมากอบกุมสัดส่วนอุ่นๆของเขาไว้ ขยับมือเบาๆ
หนูโยแหงนหน้า..ตาปรือ...
เสียงครางเบาๆของเขามันเหมือนเป็นรางวัลให้ผม
หน้าตาอินโนเซนต์ของเขา เวลามีอารมณ์
มันดูน่ารักปนลามก เซ็กซี่อย่างแปลกประหลาด
หมับ! มือเล็กคว้ามือผมไว้~~อะไรอะ
อีกแล้วเหรอ!!! ไม่ใช่ตอนนี้นะ หนูโย
หนูจะเอาอะไรพี่ให้ได้หมด แต่ไม่ใช่ตอนนี้
หนูโย...เขาขี้งอนแต่จิตแข็งเหลือเชื่อ
ทั้งๆที่เขาเองก็มีอารมณ์มีความรู้สึก...คงเป็นเพราะจิตที่ฝึกมาดี
เขาเอื้อมมือสองข้างมาแปะที่แก้มผม...แล้วจ้องตา
“พี่ฟืนสัญญาแล้ว...ว่าต้องเรียบจบก่อน...
ไม่ผิดสัญญากับโยนะครับ”
ผมต้องหยุด...กดหน้าผากลงกับหน้าผากเขา...
สูดลมหายใจหอมๆของเขาหน้าเราแนบอยู่อย่างนั้น
ความปรารถนาอัดแน่น จนปวดร้าว
ผมกระซิบแนบริมฝีปาก บอกเขา...
“การที่พี่เรียนจบหรือไม่จบ...มันไม่ได้ทำให้พี่รักหนูมากขึ้นหรือน้อยลงเลย...”
“หนูโยรู้....แต่หนู อยากให้พี่ฟืนเป็นคน รักษาสัญญา”
เขาพูดจบก็จุ๊บปากผมเบาๆ
สัญญาที่เราตกลงกันไว้ ว่าถ้าผมเรียนจบเมื่อไหร่
หนูโยต้องย้ายมาอยู่กับผมทันที ไม่นึกเลยว่าจะเป็นปัญหาขนาดนี้
“แล้วหนูล่ะ...รักษาสัญญาไหม เมื่อไหร่เมื่อนั้นนะ...ต้องย้ายมาอยู่กับพี่ทันที”
“หนูโยสัญญาครับ...เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น...” เขาพยักหน้า หอมแก้มผมอย่างเอาใจ
ผมปล่อยตัวเขา ยืดตัวขึ้นแล้วชี้หน้า
เป็นเชิงว่า...ฝากไว้ก่อน
หนูโย..หัวเราะ คิก..คิก...จะโผเข้ามากอด
ผมยกมือห้าม...ไปไกลๆเลย กางเกงก็ไม่ใส่ เสร็จก็ไม่เสร็จ!!!
บ่นเบาๆอย่างอารมณ์เสีย....
คริ คริ ฮ่า...ฮ่า...หนูโย หัวเราะตัวงอไปกับที่นอน
“ตลกพี่ฟืนอ่า...ฮ่า ฮ่า...”
หัวเราะไปก่อนเดี๋ยวจะโดน...มิใช่น้อย!!!
ผมเอื้อมไปที่ลิ้นชักหัวเตียง...เปิดออก
หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา....โบกที่หน้า เอ๋อๆของเขา
ทรานสคริปส์...
จากมหาลัยเปิดที่ผมเรียนทิ้งๆขว้างๆไว้หลายปีแล้ว...
ผมเพิ่งไปขอกับแผนกทะเบียนเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
ปีกว่าที่ผ่านมา มีเวลาถมไปที่จะตามเก็บรายวิชา...
ผมไม่มีเวลาไปนั่งเรียน ในมหาวิทยาลัยเอกชนราคาแพง
แบบที่ท่านประธานให้ไปเรียนก็จริง
แต่ไม่ได้แปลว่า ผมไม่มีเวลาไปสอบนี่...
“เมื่อไหร่เมื่อนั้นใช่มั้ยหนูโย....”
หนูโย...ถึงกับผงะ หน้าซีดบ้างแดงบ้างสลับกันไป
ผมนอนลง...ยิ้มให้เขา
แล้วตบเตียงข้างๆพยักหน้าเรียกให้มานอนด้วยกัน
“โกงอะ.....” หนูโยบ่นงึมงำ
“โครกันแน่...กำลังจะโกง กอดกันนะ....” อ้อน อ้อน
“ไม่รุ....” เขาตอบแล้วก็มุดเข้าโปงทันที เอาผ้าห่มมาม้วนจนเป็นดักแด้
อา...ฉากนี้คุ้นๆนะ
สงครามและความรัก...ไม่เคยจำกัดยุทธวิธี
การรบแบบกองโจร บางที...ก็ได้ผลเหมือนกัน
ผมตามเข้าไปก่อกวนทันที พร้อมโจมตี
พยายามโกงเขาทุกรูปแบบ.....
เราสู้รบกันอย่างดุเดือด หนูโยตัวเล็ก แต่ก็สู้ไม่ถอย
และแล้วในที่สุดก็....
ก็.........
ก็..........
สำเร็จ...เสร็จโจร
----------------------------------
ฮือ..ฮือ...หนูโย เสร็จพี่ฟืนแล้วค้าบบบบ :m15:
หนูโย พูดเสร็จก็ทุบคนตัวใหญ่ที่นอนหัวเราะหึหึ...อยู่ข้างๆ
-
แอร๊ยยย
หนูโยเสร็จพี่ฟืนแล้วววว
กร๊ากก
-
นึกว่าพี่ฟืนจะอดซะแล้ว
-
หนูโยต้องโดนหนักกกๆ :oo1: :oo1:
-
กะแล้วว่า พี่ฟืนต้องมาเหนือเมฆกว่า เรียนจบแล้ว 555
-
โดนพี่ฟืนจับกินแล้วน้องโย :-[ :-[ :-[
:กอด1: :L2:
-
นึกว่าพี่ฟืนจะอดซะแล้ววว :z1:
-
น่ารัก โฮกกกกกกกกกกกกก
จริงๆ ถ้ามีเล่าฉากนั้น.... สักนิด ก็คงดี อิอิ
-
อร๋าย หนูโยเสร็จพี่ฟืนแล้ว เย้เย้
-
อร๊ากกกกกกกกก เขินนนนนนนนนนนนนนนนนน :impress2:
อุคริๆ ๆ เหมือนความฝันเป็นจริง :m2:
-
อยากเห็นรอยสักบ้าง ฮึๆๆ :z1:
-
จบแบบมึนๆงงๆ
-
โห พี่ฟืน
เตรียมการไว้แล้วนี่หว่า หนูโยก็เลยบิดพลิ้วไม่ได้ 5555+
-
เพิ่งรู้ว่ามีตอนพิเศษ น้องโยยังน่ารักเหมือนเดิม ดีใจด้วยนะฟืนที่จัดการโยได้ซะที
-
ก็นะ ได้เจอของจริงกันแล้ว ฮิ้ววววว
น้องโยๆๆๆๆๆ
กดบวกปล่อยเป็ด
รัยอะหนูโย
-
จยแล้วจริงๆหรอ TT มีตอนพิเศษอีกซักยี่สิบตอนได้มั้ยอ่า 55
ขอบเรื่องนี้มากจริงงงง ขอบอกใครไม่ได้อ่านเรียกพลาดนะจ้ะ
-
ฟืนไม่ค่อยเลยนะ โยน่ารักมาก ๆ
-
สรุปว่าโยชิถอดจิตได้หรือเปล่า เอ๊ะยังไง
คิดว่าฟืนหลอนไปเองซะอีก
คู่ระกพลังจิตของแท้เลยนะเนี่ย อิอิ
-
เย้ๆ ดีใจกับพี่ฟืนด้วย
-
555 น่ารักดีอะ นึกว่าพี่ฟืนจะอดซะแระ 555
-
จบสนิทแล้วนะคะ....พี่ฟืนกะน้องหนูโย :กอด1:
ขอบคุณทุกวิว ทุกคอมเม้นท์ ทุกบวกเป็ด ทุกบวกหนึ่งจ้า...
ตอนแรกที่เขียนกระทู้นี้ คิดว่าไม่น่าจะมีคนอ่านเยอะ
แต่คนเขียนก็อยากจะเขียนจริงๆ กะว่าถ้าได้สักสี่พันวิวก็หรูแล้ว...
พอขึ้นมาถึง ห้าพันก็งงๆปนดีใจ
เพราะมันเป็นเรื่องสั้นๆ แล้วก็ไม่ได้หวือหวามากมายนัก
จนตอนจบ ได้เกินหมื่น โฮกกกกก....
ขอบคุณสุดใจจ้า :L2:
บวก+1 ทุกรี แทนคำขอบคุณ จากหนูโย พี่ฟืนนะคะ
แล้วพบกันใหม่ ในเรื่องใหม่จ้า :bye2:
ปล.อัพเดทนิดนึง ท่าอากาศยานซ่อมเสร็จแล้ว
แถวไม่ล้นออกมาเหมือนในเรื่อง ตอนหนูโยกลับญี่ปุ่นแล้วน้า อิอิ...
-
บวกเป็ดแล้ว
มาส่งข้อความให้กำลังใจนักเขียนค่า
เขียนเรื่องสนุกมากเลย พล็อตเรื่องแปลกดี น่าติดตาม ดำเนินเรื่องหวานมาก เคลิ้มเลย :-[
ชอบค่ะ ชอบ o13 o13
เดี๋ยวตามไปอ่านเรื่องอื่นนะ
-
สนุกมาก พึ่งได้เข้ามาตอนจบ อ่านไปยิ้มไปตลอดเลยค่ะ o13
-
อ๊าย พี่ฟืนร้ายมาก ไม่เป็นไรค่ะคนอ่านชอบ555
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่าา :-[
พล็อตเรื่องก็แหวกแนวอีกแล้ว ชอบๆ ><
แต่ที่ชอบเป็นพิเศษก็ฉากหนูฟืนเสร็จโจร :impress2: 55555
รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ตอนแรกนึกว่าหนูโยเป็นผี :o8:
แอบดราม่านิดๆ น่ารักมากๆ :-[
น่าติดตามมากๆค่ะ :z2:
-
น่ารักจัง :L2:
-
มาแบบแปลกอีกแล้ว นึกว่าหนูโย เป็นวิญญาณ แอบกลัวนิด ๆ
ชอบความหมายตรงรอยสักของ ฟืนกับน้องโย ดูน่ารักดี
รอติดตามเรื่องใหม่นะคะ +1 :L2:
-
เรื่องนี้ขอจบ..ไว้แค่ก่อนนะคะ
ถ้ามีโอกาสจะต่อตอนพิเศษ ส่วนตอนต่อไป
ขอขึ้นเป็นกระทู้ใหม่โอกาศหน้าแล้วกันค่า...
ขอบคุณนักอ่านทุกคน ที่ได้ติดตามด้วยดีมาตลอด
ขอบคุณจริงๆค่ะ :bye2:
-
หนูโยยังไง๊ยังไงแก่แพ้ฟินที่ปะทุตลอดๆล่ะน้า^^
-
เพิ่งได้มีโอกาสอ่าน เนื้อเรื่องสนุกแปลกแนวดีค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ เรื่องน่ารักมาก รอเรื่องต่อไปนะครับ จะตามอ่านนะ ขอบคุณครับ
-
ชอบบบบบบบบบบค่า อ่านแล้วคิดเยอะ คิดตาม ชอบมากๆๆ
เพิ่งได้ตามอ่านค่า รู้สึกดีมากๆเลยอ่ะ เป็นนิยายที่แบบเราจินตนาการเองได้ เดาไปเรื่อยผิดๆถูกๆ
ตอนที่ยังอ่านไม่ถึงเฉลย คิดไปไกลถึงขั้นว่าหนูโยเป็นด้านสะท้อนจิตใจของพี่ฟืนซะอีก
เหมือนพี่ฟืนเหงา จิตไม่ปกติเป็นทุนเดิม (แอบคิดว่าเป็นบ้า) เลยสร้างหนูโยขึ้นมา นู่นนี่นั่นในอีกด้านหนึ่งของตัวเองคือหนูโย ประมาณนี้อ่ะ
คือ...ไม่มีความรู้เรื่องทางด้านนี้ แต่เราก็คิดไปไกลมาก(โคตรๆ) อ่านเฉลยแล้วก็มานั่งขำตัวเอง ว่าคิดไปได้ยังไง5555
ตอนแรกเรื่องหน่วงๆ บรรยากาศของสองคนเหมือนเป็นอะไรที่จับต้องไม่ได้
แต่พอดำเนินเรื่องมาเรื่อยๆแล้วรู้สึกว่า แอร้ย มันฟินอ่ะ ชะตาฟ้าลิขิตผูกจริงๆ 55555555
หนูโยน่ารักมากๆเลย ฟินรอยสัก อะจึ๊กๆ
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ ขอบคุณคนเขียนมากๆค่า อิอิ :mew1:
-
:katai2-1:
-
จบแล้วอ่ะ
อยากตอนพิเศษจังเลยค่ะคนเขียน
-
เนื้อเรื่องแปลกดีตอนแรกอ่านไปแอบหลอน555
-
ตอนแรกๆนึกว่าออกแนวบ้า
พระเอกเพ้อไปเอง
แต่พอใกล้จบถึงรู้ว่าเป็นพวกมีพลังจิตซะงั้น
สนุกไปคนละแบบกับที่เคยอ่านมา
หวังว่าจะมีเรื่องใหม่ออกมาให้อ่านอีกนะคะ
-
สนุกค่ะ มันดูลึกลับดี ต้องทำความเข้าใจในตอนแรก พออ่านจนจบแล้วก็เข้าใจได้ ค่ะ
ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆ ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
สนุกมากกกกค่ะ ชอบอะ ♥♥
จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
-
น่ารักจัง
-
น่ารักอ่ะ ชอบจังเลย >///<
ขอบคุณที่ให้กำเนิด พี่ฟืน กับ นู๋โย นะคะ อิอิ
-
เป็นแนว แฟนซีแบบใสๆนะ หนูโยทำให้ทุกอย่างดูสดใสสุดๆไปเลย
ขนาดโหมดด้าก เรายังคิดว่า เดี๋ยวหนูโยมาทุกอย่างก็สว่างแล้ว
น่ารักจริงๆเด็กคนนี้
-
สนุกมากค่ะ ชอบๆ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วน่ารักจังเลยค่ะ เรื่องแบบนี้ ถ้ามีจริงคง ... เนอะ
-
น่ารักอ่ะ
-
น่ารักมาก ๆ เลย พึ่งได้เข้ามาอ่าน
ไม่ค่อยมีฉากหวานแหวว
ไม่มี NC แต่น่ารักมาก ๆ อ่านแล้วฟินอ่ะ :o8:
อ่านไปยิ้มไป ตอนแรกที่ฟืนขโมยกระเป๋าตังอ่ะ
กะว่าจะปิดแล้วนะ ไม่อ่านล่ะ
แต่พอโยไปตามคนมาช่วย ก็เลยอ่านต่อ
ไม่ผิดหวังเลยจริง :mew1:
เรื่องใหม่ เรื่องอะไรค่ะ อย่าลืมมาแปะลิงค์
แจ้งกันหน่อยนะคะ จะตามไปอ่านจร้า
ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยาย สนุก ๆ :กอด1:
-
ตอนแรกแอบหลอน คิดว่าหนูโยชิเป็นวิญญาณ
หนูโยน่ารักมากกก
-
ก่อนเฉลย ทำเอาลุ้นมากเลย ว่าหนูโย เป็นจินตนาการ หรือ เป็นวิญญาณ หรือ ถอดจิตได้ สนุกมากจ้า
-
จบแล้วววว น่ารักดีเนอะ หนูโยเสร็จพี่ฟืนจนได้
-
นึกว่าวิญญญาณที่ไหนได้ถอดจิตได้ เจ๋งไปเลย สนุกมากๆ
-
อ่านๆไปถึงกับมีร้อง "ว้าว!" กันเลย เด็ดมาก ถูกใจมาก
มีขนลุก มีคิ้วขมวด มีย้อนอ่านบทที่อ่านไปแล้ว มีเหงางงๆ มีสงสารด้วย
สนุกมากเลยค่ะ เดาไม่ได้เลยว่าจะไปเวย์วิญญาณ หรือเวย์จิตหลอน
แต่สุดท้ายก็พลังพิเศษนี่เอง ฮ่าฮ่าฮ่า ชอบๆๆ เขียนดี น่าสนใจ น่าติดตามมาก
เคยจิ้นการ์ตูนเรื่อง Akira ไว้เบาๆ อยากให้ตัวเอกที่สื่อกันได้ 2 คน เค้าได้กัน ดีใจจังที่ได้อ่านเรื่องที่มาแนวนี้
ขอบคุณค่ะ ไว้จะตามไปเรื่องอื่นๆนะคะ อีกสองเรื่องรึเปล่า >> "รัำก-ลึก-ลับ" กับ "ผัวเด็ก"
-
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากกกกก อ่านสองทีจบรวด ทีแรกเคยอ่านไปประมานสองสามบทแล้ว แล้วก็ไม่ได้เข้ามาอ่านอีกเพราะจำชื่อเรื่องไม่ได้ แต่พอกลับมาอ่านคราวนี้เรื่องนี้ทำเราประทับใจมาก ตอนแรกอ่านแล้วมันหน่วงมากๆสับสนว่าเรื่องมันเป็นยังไง ต่พอมาเแลยทีนี่ทำเอาแทบยิ้มไม่หุบ มันมีความสุขแบบแปลกๆ แล้วก็คิดว่าถ้าในชีวิตจริงของคนเราเป็นอย่างนี้บ้างก็ดีสิ
สุดท้ายอยากขอบคุณไรท์มากที่ได้ผลิตนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน ถ้ามีกดfavoritนะเราจะกดเรื่องนี้เรื่องแลกเป็นเรื่องสั้นที่ทำให้เราประทับใจจริงๆอ่านไปยิ้มไป มีความสุขอย่างน่าเหลือเชื่อ(เว่อออออออออออ^^) :impress2: :impress2:
-
:-[ หนูโยน่ารักมากๆ
อ่านตอนแรกๆแล้วแอบงงนิดๆ ว่าตกลงตอนไหนเป็นจิต รึตอนไหนเป็นคน
แต่สนุกมากๆเลย ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
น่ารักอ่ะคนแต่งน่าจะแต่งเป็นเรื่องยาวนะสนุกมาก
-
แนวนี้แปลก แต่ก็น่าติดตามมาก ต้องอ่านให้จบรวดเดียวเลย
หนูโยน่ารักมาก
ตามไปอ่านเรื่องต่อไป
:pig4:
-
:oni3: :oni3:
หนูโยน่ารัก
-
พอเข้าใจก็สนุกมากๆ เลยค่ะ ยอมรับแรกๆ ก็งงๆ เหมือนกัน แต่พอลองอ่านเรื่อยๆ ก็พอจะเข้าใจมากขึ้น มีเข้าใจผิดบ้างแต่ถือว่าลุ้นดีไปอีกแบบ หนูโยเขาจองพี่ฟืนตั้งแต่พี่ฟืนขโมยรูปหนูมาจากกระเป๋าตังค์โอโตะซังแล้วเนอะ จิตกับจิตสื่อถึงกันด้วยล่ะ ตอนแรกนึกว่าวิญาณออกจากร่างหนูโยซะอีกคล้ายเรื่องนอนหลับไปแล้วจิตหลุดหลุดล่องลอยอะไรประมาณนั้นอะค่ะ 555+ แต่สะเทือนอารมณ์มากๆ ตอนที่พี่ฟืนหึงโหดเผลอลงมือกับหนูโยชิไป อ้า~ ดีที่ผ่านพ้นมาได้ อึดอัดมากเลย แถมตอนที่เจอกันครั้งแรกแล้วหนูโยจำพี่ฟืนไม่ได้อีก เฮ้อ~ ขอบคุณนะคะเนื้อเรื่องไม่ได้บรรยายอะไรเยอะแยะแต่อ่านแล้วสนุกมาก
-
:-[ :-[ :-[ :-[หนูโยน่ารักมากเลยอะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
นู๋โยน่าร๊าก.ก.ก.ก. รู้สึกเป็นแนวหักดิบเล็กน้อยที่มีพลังจิตด้วย ทางนี้งอช้อนยังทำไม่ได้เลยอ่ะ อิอิ ประมาณ10ปีที่แล้ว พลังจิตงอช้อนบูมมาก
-
น่ารักมากๆ เลยจ้า
หนูโยกับพี่ฟืน :o8:
-
เรื่องสนุกมาก การดำเนินเรื่ิองกระตุ้นความอยากรู้อยู่ตลอดเวลา o13
จะติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องค่า :katai2-1:
-
เป็นพลอตที่น่าสนใจดี
หนูโยก็น่ารักสุดๆ ><
-
สนุกดีแต่สั้นจัง :-[
-
ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องแนวนี้ งงนิดๆ แต่ก็ชวนให้ติดตาม
แล้วหนูโยกะพี่ฟืนก็น่ารักมากกกกก ^^
ขอบคุณนะคะ ⌒.⌒
-
อ่านจบแล้วก้ออืม เพลิน ๆ น่ารักดีครับ แต่ช่วงแรกนึกว่าฟืนเป็นโรคจิตซะอีก
ขอบคุณครับ
-
ตอนแรกอ่านๆไปคิดว่าพี่ฟืนบ้าเปล่าแว้? o22
พอเฉลยแบบว่าโล่ง~ :เฮ้อ: หนูโยน่าร้ากก. :-[
ในที่สุดพี่ฟืนก็บรรลุ.เย้~ :mc4: สนุกมากจ้า
-
เก็บเข้าคลังนิยายเรื่องโปรดเลยครับ
ชอบมากกกกก อ่านแล้วเขิน ไม่น่าเบื่อด้วย ถ้ามีรวมเล่มนี่ ซื้อเลยยยยยย
ขอบคุณนะค่ะ ที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่าน :pig4: :pig4:
-
:serius2: :pig4: อ่านจบแล้วต้องบอกตัวเองว่าตรูบ้าเปล่า อ่านไปลุ้นไปตลอดบางตอนก็คิดว่าเป็นเรื่องของคนบ้า บางตอนก็คิดว่าเป็นเรื่องของมิติเหลื่อมล้ำมั๊ง จนอ่านจบเฉลยถึงเข้าใจ ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีปนทำเราหน่วงจิตเรื่องนี้ จะตามผลงานอื่นต่อไปค่ะ
-
แรกๆก็งง ว่าเป็นอะไร พออ่านก็ อ่อ หนูโยน่ารักอะ ยิ้มตลอดเลย สนุกค่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นึกว่าฟืนจินตนาการ
แบบพอหนูโยคนนั้นจากไป คุณโยอีกคนจะมา
ไอ้เราก็นึกว่า พี่ฟืนจะกลายเป็นฝ่ายโดนกดซะอีก 5555
-
ตอนอ่านนี่แอบมองข้างหลังตลอดเวลาเลยค่ะ 555
เป็นเรื่องราวที่ถ่ายทอดออกมาได้ดีมากๆ เลยค่ะ
มีความแปลกที่ชวนให้ลุ้นตลอดเวลา
สนุกมากค่ะ o13
-
แงง ชอบมากค่ะ มันลุ้นมากเลยตอนอ่าน ตอนหนูโยตกบันไดเรากลัวมากว่าน้องจะไม่ฟื้น แต่สุดท้ายก็happy ending ^^
-
เรื่องนี้ให้ความรู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่ในโลกเป็นจริงเลย แต่น่ารักมาก หนูโยพี่ฟืน
-
โคตรน่ารักเลย ชอบมากๆ พี่ฟืนหนูโย
-
อ่านไปก็งงๆ แต่สนุก ละมุนน
-
แอบขนลุกเบาๆ55555 แต่ชอบบบบบ เนื้อเรื่องแปลกดี
:o8: :o8:
-
เนื้อเรื่องสนุก
-
งื้อออออ เราชอบมาก เราประทับใจมาก
ตอนแรกคิดว่าหลอน แอบกลัว55555555
-
เอ็นดูคำว่า สำเร็จ..เสร็จโจร 5555
อ่านรวดเดียวจบตั้งแต่ตอนแรก พล็อตแปลกใหม่ดีค่ะ ชวนให้อยากติดตามอ่านต่อไป
ว่าจริงๆแล้วน้องเป็นอะไร ยังไงกันแน่ แต่จริงๆเห็นเม้นยืนยันว่านี่ไม่ใช่ผีแน่นอน ก็เลยพอจะเดาๆ
ได้ว่างั้นก็น่าจะเป็นการสื่อจิต มิติ อะไรสักอย่าง แต่ก็แปลกใหม่อยู่ดีกับการดำเนินเรื่องแบบนี้
ทั้งการเขียนเป็นบรรทัดสั้นๆไล่ลงมาคล้ายกลอน แล้วก็ให้ตัวเอกเปิดตัวมาก็ดูเป็นคนไม่ดีเลย
แอบไม่ชอบที่พี่ฟืนลงไม้ลงมือ ถึงจะเพราะขาดสติยั้งคิดดีๆก็เถอะ หวังว่าจะเป็นบทเรียนตลอดไป
หนูโยน่ารักกก ปกติก็ค่อนข้างชอบนายเอกสายลูก สายน้อง นู่มนิ่มอยู่แล้วค่ะ เรื่องนี้อ่านไปก็เอ็นดูหนูโย
แต่น้องใจกล้ามากกับตำแหน่งที่เลือกสัก 55 อันนี้ยอมม
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ เพิ่งเคยอ่านงานของไรท์ครั้งแรก จะคอยติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ
-
อ่านมาตอนแรกงงคะบอกเลย ประมาณว่าคนอะไรคุยกับตัวเอง 555555 แต่พออ่านไปเรื่อยๆแล้วอ้อทันที สนุกดีคะชอบทั้งคู่เลย o13 o13
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: