“เล็ก ตื่นได้แล้วนะ ตื่นๆๆ” เสียงงุ้งงิ้งๆๆ ที่ดังอยู่ข้างหูกำลังทำให้ผมรำคาญ เว้ยไม่รู้หรือไงว่าๆไม่ชอบให้ใครมากวนตอนนอนเนี่ย
“อื้อ ไปให้พ้นจะนอน”
“มึงจะตื่นไม่ตื่นว่ะไอ้เล็ก เดี๋ยวสายนะเว้ย” ไอ้เสียงนั้นมันยังบ่นต่อไป
“อื้อ อย่ามายุ่ง”
“ได้ ไม่ตื่นมันต้องเจอ แผนนี้”
“อุ๊บบบบบบ อื้อออออออออ” ผมรับรู้ถึงริมฝีปากของใครบางคนที่พยายามบดเบียนและแทรกลิ้นเข้าไปในปากผม ผมได้แต่สะบัดหน้าหนีแต่ก็ถูกกดท้ายทอยไว้แน่น สุดท้ายก็ต้องทุบหลังไอ้โจรบ้ากาม อย่างแรง เพราะผมกำลังจะขาดใจตาย
“โอ้ย เบาๆดิ” ไอ้โจรบ้ากาม ร้องเสียงหลง
“ไอ้วัต บอกกี่ครั้งแล้วไม่ให้ปลุกแบบนี้น่ะห่ะ” ผมเหวลั่น ก่อนจะหอบตัวโยนเพราะหายใจไม่ทัน
“เฮ้ย ใจเย็นๆ หายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ นะ”
“เพราะใครล่ะ” ผมเอ็ด
“ก็กูปลุกมึงตั้งนานมึงก็ไม่ยอมตื่นสักที นิหว่า ลืมแล้วหรือไงว่าวันนี้เราจะไปไหน” อีกคนเอ่ยเตือนความจำ
“วัต กู คือว่า..”
“หยุดเลย ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น มึงหนีปัญหามานานแล้วนะเล็ก ถึงเวลาที่มึงต้องเผชิญหน้ากับมันแล้ว ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น จำไว้นะ ถึงมึงไม่เหลือใคร แต่กูกับลูกจะไม่มีวันทิ้งมึงไปไหนเด็ดขาดเข้าใจไหม” ไอ้วัตบอกก่อนจะยกยิ้มให้กำลังใจ
“อืม ขอบใจมากนะ”
“ไปอาบน้ำได้แล้วเร็วๆเลย” ไอ้วัตบอก นี่เห็นผมเป็นเด็กหรือไงเนี่ย ได้ข่าวว่าอายุเท่ากันนะเว้ย
“กูไม่ใช่พีพีนะ ทำเหมือนกูเป็นเด็กไปได้”
“มึงไม่ใช่พีพีหรอก แต่ว่ามึงน่ะเป็นแม่ เอ้ย เป็นพ่อพีพีไง ไปเร็วๆ ไปอาบน้ำหรือจะให้ อาบให้จ๊ะ ที่รัก”
“พอเลยหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ กูอาบเองได้ ไปดูลูกโน่น ไป๊ ชิ่วๆ” ผมไล่ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป
ผมมองเงาที่สะท้อนในกระจกด้วยความรู้สึกที่ต่างจากเมื่อห้าเดือนก่อนอย่างสิ้นเชิง เพราะผมกำลังเห็นตัวเองยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริงๆไม่ใช่การแสร้งยิ้มเหมือนที่ผ่านมา ตั้งแต่วันที่ผมเปิดใจและยอมรับความรู้สึกของทั้งไอ้วัตและของตัวเอง มันทำให้ผมมีความสุขมากขึ้น มากจนผมแอบคิดว่า ผมน่าจะปล่อยวางได้เร็วกว่านี้ เวรไม่เคยระงับด้วยการจองเวร ดูอย่างผมกับไอ้วัตเป็นตัวอย่าง เราสองคนจองเวรกันไม่จบไม่สิ้น จากแค่เรื่องเล็ก กลายเป็นเรื่องใหญ่จนแทบจะฆ่ากันตาย เราสองคนใช้ความเกลียดและความแค้นเป็นแรงผลักในการใช้ชีวิต มาตลอด แม้ว่าจะแก้แค้นสำเร็จ แต่กลับไม่เคยพบความสุขที่แท้จริงเลย ชีวิตมีแต่ความทุกข์ และความรู้สึกผิด ไม่เคยมีวันไหนที่หลับตาลงได้อย่างสนิทใจเลยสักครั้ง
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ไอ้คุณเล็กที่รักครับ อาบน้ำหรือสร้างห้องน้ำครับ นานมาก กระผมกับลูกรอจนไส้กิ่วแล้วนะครับ” เสียงกวนๆถามขึ้น ทำให้ผมหลุดจากความคิดตัวเอง ก่อนจะรีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อไปทำสิ่งที่ค้างคามานาน
“มึงพร้อมนะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางบีบมือผมแน่น
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมล่ะ ก็มาถึงนี่แล้วนินา” ผมบอกก่อนจะกระชับมืออีกคนแน่น
“พ่อครับ วันนี้เราจะมาเยี่ยมคุณย่ากันเหรอครับ” เด็กชายที่นั่งบนตักผมถามอย่างตื่นเต้น
“ครับผม พ่อพาพีพี มาเยี่ยมคุณย่า เพราะคุณย่าไม่สบายครับ” ผมตอบลูกไป ในที่สุดผมก็มีสิทธิ์ได้ใช้ คำว่า “พ่อ” กับลูกสักที ถึงวันนี้พีพี ยังเด็กเกินกว่าที่จะรับรู้อะไร แต่ผมก็ดีใจ ดีใจที่ทำหน้าที่พ่อ สักที
รถของไอ้วัตจอดที่หน้าบ้าน “สิริพิทักษ์” ก่อนที่ร่างสูงจะพาผมลงจากรถ ผมมองบ้านที่ไม่ได้กลับมาเกือบสองเดือนด้วยใจที่เต้นแรง ผมกำลังกลัว กลัวที่ต้องเผชิญหน้าคนที่อยู่ข้างใน ผมไม่รู้ ไม่รู้ แม่ จะยอมยกโทษให้ลูกเลวๆคนนี้หรือเปล่า
“ไปเถอะ” เสียงทุ้มบอก ผมพยักหน้าตอบก่อนจะกระชับมือไว้แน่น
“คุณเล็ก คุณเล็กกลับมาแล้ว” นมพิศเข้ามาหาผมก่อนใครก่อนจะกอดผมแน่น น้ำตาของหญิงชรากำลังทำให้ผมรู้สึกผิด นี่ผมทำให้คนที่รักผมต้องเสียใจอีกแล้วสินะครับ
“ครับนม ผมกลับมาแล้ว”
“อย่าไปไหนอีกนะคะ ทูนหัวของนม” นมพิศบอกผมทั้งน้ำตา
“ตายแล้ว นมมัวแต่ดีใจ คุณเล็กรีบไปหาคุณแม่สิคะ คุณหญิงคงดีใจที่คุณเล็กกลับมา” นมพิศบอก
ผมเหลือบมองไอ้วัตอย่างชั่งใจก่อนร่างสูงจะบีบมือผมเบาๆ
“แม่อยู่ไหนครับนม”
“คุณหญิงอยู่ในสวนค่ะ”
“ไปเถอะเล็ก กูว่ามึงคงอยากคุยกับแม่มึงตามลำพัง” เสียงทุ้มเอ่ยบอก
“วัต กู กูกลัว..”
“อย่ากลัวเลย ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกหรอก ขนาดมึงไม่ได้ตั้งใจให้พีพีเกิดมามึงยังรักเลย แล้วแม่มึงจะไม่รักมึงได้ยังไง ไปคุยกับท่านซะ ท่านรอมึงมานานแล้วนะ”
“อืม”
ผมรับคำก่อนจะเดินเข้าไปในสวน ผมมองแผ่นหลังคุ้นตาด้วยใจเต้นรัว แม่ที่ผมเห็นในวันนี้ดูต่างจากคุณหญิงทิพย์ที่ผมเคยเห็น แม่ที่มีท่าทางเย่อหยิ่งคนนั้นหายไป เหลือแค่หญิงวัยกลางคนที่กำลังนั่งเหม่อและดูซูบลงไปมาก
“แม่ครับ”
แม่ค่อยๆหันมาช้าๆ ตามเสียงเรียก หน้าตาซีดเซียว กำลังตกตะลึง ก่อนที่หยน้ำตาที่ผมไม่เคยได้เห็นจะไหลออกมาจากตาคู่นั้น
“เล็ก ตาเล็กจริงๆใช่ไหม แม่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมลูก เล็กกลับมาหาแม่แล้วใช่ไหม ฮึกๆๆๆ” แม่พูดทั้งน้ำตา ก่อนจะโผเข้ามากอดผมแน่น อ้อมกอดที่ผมไม่เคยได้รับเลยตลอด 24 ปีที่ผ่านมาอ้อมกอดที่ผมโหยหามาตลอดชีวิต “อ้อมกอดของแม่” ในที่สุดผมก็ได้รับมัน
“แม่ครับผมขอโทษ” ผมบอก ก่อนจะทรุดลงเพื่อกราบเท้าแม่ ผมอยากขอโทษ ขอโทษในทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำ ขอโทษที่ทำให้แม่ร้องไห้ ขอโทษที่ผมขัดใจและท้าทายแม่มาตลอด
“เล็ก ” แม่ทรุดตัวลงมาก่อนจะกอดผมไว้แน่น
“แม่ขอโทษ ขอโทษนะลูกนะ แม่ผิดเอง ผิดเองที่โยนความผิดทุกอย่างให้เล็ก แม่ขอโทษ ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นมันเป็นเพราะแม่คนเดียว แม่ขอโทษ”
“แม่อย่าโทษตัวเองเลยครับ ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับแม่ ผมสัญญา สัญญาว่าผมจะไม่ทำให้แม่ต้องเสียใจอีก”
“แม่รักเล็กนะลูก แม่รักเล็กมากนะ ”
“ผมก็รักแม่ครับ”
เราสองคนกอดกันแน่น กอดเพื่อชดเชยเวลา 20 กว่าปีที่เราปล่อยมันผ่านไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรดีๆให้กัน
“แม่ครับ ผมมีใครคนนึงอยากให้แม่รู้จัก”
“ใครเหรอลูก” แม่ถามอย่างแปลกใจ ผมพาแม่ไปนั่งบนเก้าอี้ในสวน ก่อนจะเรียกเจ้าเด็กแสบให้เข้ามา
“คุณย่าสวัสดีครับ” พีพียกมือไหว้แม่พลางยิ้มกว้าง
“น่าเอ็นดูจังเลย ลูก นี่ลูกใครเหรอเล็ก” แม่เอ่ยถาม
“แม่ครับ นี่พีพี ลูกผมเองครับ” ผมบอก แม่ดูจะตกใจมาก จนผมใจเสีย
“ผมขอโทษครับแม่ ผมทำให้แม่ผิดหวังอีกแล้ว”
“แม่ได้ผิดหวังหรอกเล็ก แค่ตกใจนิดหน่อย ไม่คิดว่าเล็กจะมีหลานให้แม่เร็วทันใช้ขนาดนี้” แม่บอกก่อนจะยิ้มให้ผม
“ขอบคุณครับแม่”
“ไหนคนเก่ง มาให้ย่ากอดสิลูก” คุณแม่บอก ก่อนที่เจ้าตัวแสบจะโผเข้ากอดแน่น
“น่ารักจริงๆเลยหลานย่า ”
คุณแม่กับพีพี กอดกันกลม ผมมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่เต็มตื้น ในที่สุดผมก็มีวันนี้กับเขาสักทีวันที่ผม มีสิ่งที่เรียกว่า “ครอบครัว”
“เล็ก แม่ว่า เรายังลืมแนะนำใครอีกคนนึงไปนะ”
“ใครเหรอครับ”
“คนโน้นไง” แม่บอกพลางมองไปที่ไอ้วัต
“อ้าว แม่รู้จักไอ้วัต แล้วไม่ใช่เหรอครับ” ผมถามด้วยความแปลกใจ ทำไมจะต้องแนะนำอีก
“ก็นั่นมันในฐานะเจ้าหนี้ แต่ว่า วันนี้มาใน ฐานะลูกเขย ไม่ใช่เหรอ” แม่บอกยิ้มๆ
“แม่!!!!” ผมตะโกนลั่น มะ แม่รู้ได้ยังไง
“ไม่ต้องเขินหรอกน่า ฉันเนี่ยคุณหญิงทิพย์นะยะ เรื่องแค่นี้สืบไม่ยากหรอก ไหนเรียกเขามาหน่อยสิ” แม่บอกทีเล่นทีจริง ผมจำใจต้องเรียกอีกคนเข้ามาอย่างเสียไม่ได้
“สวัสดีครับคุณหญิง” ไอ้วัตทัก พลางยกมือไหว้แม่
“คุณหยงคุณหญิงอะไรกัน เรียกแม่ สิ ไหนๆเรียกใหม่สิ พ่อลูกเขย”
“ครับคุณแม่”
“แหม หล่อ รวย สมเป็นลูกเขย คุณหญิงทิพย์มากเลยนะ ทีนี้แหล่ะ แม่จะเอาไปอวดพวกในสมาคมให้หน้าหงายไปเลย”
“แม่ จะไปอวดได้ยังไง ผมเป็นผู้ชายนะ” ผมบอก
“ทำไมย่ะ ผู้ชายแล้วยังไง นี่มันสมัยไหนแล้ว หัวโบราณจริงๆลูกคนนี้ มีคุณวรวัต เป็นลูกเขยทั้งทีจะให้ปิดๆบังๆได้ยังไง เดี๋ยวพวกสาวๆพวกนั้น ก็มาเกาะแกะ หรอก ของแบบนี้มันต้องประกาศให้โลกรู้ค่ะลูกขา ว่าผู้ชายคนนี้มีเจ้าของแล้ว จริงไหมคะ ลูกวัต ”
“จริงครับคุณแม่” ไอ้วัตก็พลอย เออออ ไปกับแม่ด้วยอีกคน
“งั้นผม หาฤกษ์ แต่งเลยนะครับคุณแม่”
“ได้เลยค่ะลูก”
ผมได้แต่ปล่อยให้ คุณแม่ (ยาย)กับคุณลูก(เขย) เขาตกลงกันไปอย่างเอือมระอา บทจะง่ายอะไรมันก็ดูง่ายดายไปซะหมด จะว่าไปไม่น่าเชื่อจริงๆนะครับว่าผมกับไอ้วัตจะมีวันนี้ วันที่เราสองคนเดินจับมือกัน วันที่เราสองคนอยู่ข้างๆกัน วันที่เราเป็นกำลังใจให้กัน และวันที่เรารักกัน มันดูไม่น่าเป็นไปได้สักนิดว่าคนที่เกลียดกัน จะรักกันได้ หรือว่านี่ มันจะเป็นพรหมลิขิตเหมือนที่เขาว่าไว้กันนะ
“นี่ทำไม แอบมาเดินคนเดียวแบบนี้ล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนที่จะโอบเอวผมไว้หลวมๆ
“ไอ้วัต ทำอะไรอายบ้างก็ได้นะ” ผมเหวลั่น ถึงมันจะอยู่ในบ้านแต่ คนก็อยู่กันเต็มนะครับ อายบ้างเหอะ
“ทำไมต้องอาย กอดคนรักผิดตรงไหน ใครๆเขาก็กอดทั้งนั้น” เหตุผลมัน เล่นเอาผมเถียงไม่ออกเลยทีเดียว
“เล็ก กูรักมึงนะ”
“รู้แล้ว บอกทุกวันไม่เบื่อไง”
“ไม่อ่ะ ตั้งแต่นี้ต่อไป กูจะบอกรักมึงทุกวัน บอกจนกว่าจะไม่มีแรงบอก บอกให้มึงรู้ว่ากูรักมึงมาก มากกว่าชีวิตกูอีก”
“กูก็รักมึงมากเหมือนกัน” ผมบอกอีกคน
“แต่กูรักมากกว่า” มันบอก
“กูมากกว่าเหอะ” ผมเถียง
“กูมากกว่า” มันเถียงกลับ
“กูต่างหาก” ผมเถียงบ้าง
“เก็บอกว่า กูรักมากกว่าไงเล่า”
“นี่ตกลงจะมีเรื่องใช่ไหมห่ะ!!” ผมเหวลั่น ก่อนจะกำคอเสื้อคนที่หาเรื่องไม่หยุด แน่น
“อุ๊บส์ อื้ออออออออออ” ริมฝีปากที่เถียงผมเมื่อกี้ประกบลงมาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ลิ้นร้อนจะแทรกเข้ามาในโพรงปากผมอย่างรวดเร็ว รสจูบร้อนแรงที่แผงไปด้วยความอ่อนโยน กำลังทำให้ผมหลงใหล เฮ้อ แล้วชาตินี้ ผมจะเอาชนะมันได้ยังไงล่ะครับ
......................................................END.........................................................
หากใครอยากอ่านภาคต่อ ก็จิ้มเลยนะจ๊ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่ใหญ่กับนายเมฆ จร้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36537.msg2265461;topicseen#msg2265461 
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : เล่ห์ร้ายกลายรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14 (อ่าน 289222 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก