หัวข้อ: ผม..เขา..และคณะวิศวกรรมศาสตร์ (Are you ready!!!)

[JENA]

ซาดิสถ์กันหรอคะ 
แหมๆ แค่ตัวกระแทกกันก็ luvluv 

 
มาต่อเร็วๆ นะค๊า

[TaEnIaE_CoLi]

หยั่งงี้มันเรียกรักแรกพบได้ป่าวหว่า

แอบโหดนะคับคู่เนี้ย เหอๆๆ :เตะ1:

[DeShiWa]

 

พระเอกกะนายเอก ต่อยกันซะละ

แล้วจะเป็นไงต่อไปอะครับ

[krappom]

สปาร์คกันด้วยความรุนแรงแฮะคู่นี้

 

[-~iK@iZ_KunG~-]

รุนแรงกันจัง 

[อาจารย์..สีฟ้า]

โห เปิดตัวซะรุงแรงมากๆๆ  ไม่อยากคิดต่อเลย  เฮ้อ


 

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ

[jammy]

โอ้วมาละดีจายย  เเต่อยากอ่านมากกว่านี้จะเหอๆ 

[loveview]

เริ่มรักแบบเป็นอริกันก่อนเนี่ย... ::น่ารักจริงๆเลย

[IZE]

ต่อยกันตั้งแต่เจอกันเลย นะ งี้ถ้ารักันแล้วไม่รุนแรงกว่านี้เหรอ อิอิอิอิ หหุหุหุ

[OT]

โห...ร้อนทั้งคู่    

แต่อยากให้ร้อนรักมากกว่า  555 

[duntey]

ตายๆๆๆ

นายต้อมไม่รู้เลยรึไงว่าตอนแรกที่นายบิ๊กมองหน้าเนี่ย เพราะเค้ากำลังเกิดแรงพิศวาสต่างหาก 
ดันชกมาได้ 
งั้นนายบิ๊กต้องแก้ไขแล้วนะคับ เพราะแสดงว่า ดันมีสายตาเสน่ห์หากับสายตากวนตีนเหมือนกัน นายต้อมเลยแยกไม่ออกเลย

ปอลอ แอบชอบนายต้อมแฮะ มีนิสัยบางอย่างคล้ายกับผมเลย กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปอลออีก เกลียดการรับน้องจังเลยคับ เหอๆ

[M@nfaNG]

รอต้อมมาต่อน่ะว่าตอนที่เจอกันครั้งแรกคิดยังไง 

แล้วทำไมต้องชกด้วย คนเค้าอุตส่าห์ด่าไปนิดเดียวเอง อิอิ

แล้วตอนโดนชกรู้สึกไงด้วย

[myLoveIsYOu]

รักแรกพบ พบกันด้วยความรุนแรง 

[Poes]

  ถึงเนื้อถึงตัวไวจัง แค่นี้ก็สปาร์คแระ   

[Quill]

    

      
          โหยยยย....เหมือนมันจะเค้นมาก   ตอนออกจากห้องชมรม ผมวิ่งตัวปลิวออกมาเลยตะหาก ไอ้บิ๊กอ่ะนอนจมอยู่ในห้องนั่นแหละ ไม่มีแรงลุกมาต่อยผมหรอก 555+ มันเอาคืนไม่ได้เลยมาเอาคืนในเนื้อเรื่อง กร๊ากๆๆๆ




บทที่ 4  (เข้าเรียนวันแรก)

       “โอ้ยยย ทำไมหอพักมันหายากหาเย็นจริงว่ะ” ผมบ่นกับตัวเองหลังจากที่เดินตากแดดตอนเที่ยงๆ กลางเดือนพฤษภาคม มาเกือบชั่วโมง  หลังจากเดินมาจนสุดซอย ก็พบกับหอหอหนึ่งสถาพน่าอยู่มากครับ  เห็นแล้วถูกใจมากก็เลยเดินเข้าไปถาม เจ้าของหอเป็นหญิงวัยทอง ท่าทางอารมณ์ดี

       “ขอโทษครับ  มีห้องว่างอยู่หรือเปล่าครับ”  ....เจ้าของหอเงียบไปพักนึง...แล้วตอบแบบเซ็งๆว่า.

       “ไม่มี!    ....ซะที่ไหน เหลือห้องเดียวนะลูก จะขึ้นไปดูก่อนไม๊ ”   โอ้ย เล่นเอาผมแทบเป็นลม หอสุดท้ายแล้วถ้าเสรือกเต็มอีกนี่ผมไม่รู้จะไปอยู่ไหนแล้วนะ

         สุดท้ายผมก็ได้มาอยู่หอท้ายซอยนี่แหละครับ เดินไปเรียนก็เข้าทางประตูหลังมหาวิทยาลัย (เห็นม่ะไอ้นี่เกย์แน่ๆ )

 

     วันแรกของการเรียน  เป็นวิชา Math 1 ครับ ผมจำได้   อาจารย์ที่มาสอนเป็นผู้ชายตัวอ้วนๆ ตาปรือๆ เหมือนคนจะหลับ สไตล์การพูดแบบช้าๆเนิบๆ  แอร์ในห้องเย็นเจี๊ยบ ไม่ต้องสงสัยเลยครับ ด้วยคอนดิชั่นแบบนี้ ผมก็เตรียมเดินทางไปเฝ้าพระอินทร์ในทันที ไปได้ซักพักนึงก็มีคนมาปลุกครับ

      “นี่เธออ่ะ มาเรียนนะไม่ใช่มานอน”  เสียงผู้หญิงครับ ออกทองแดงๆหน่อย

      “อือ โทษทีมันน่านอนอ่ะ” กำลัง งง ว่าใครปลุกกุว่ะ

      “เราชื่อชมพู่นะ แล้วเธอชื่ออะไร”

      “เราชื่อ ต้อม” จะว่าไปยายนี่ก็น่าตาน่ารักดีนะเนี่ย

      “ลุกขึ้นมาเรียนได้แล้ว อาจารย์จะสอนต่อแล้วนะ”

      “อือๆ จะพยายาม”
 
          หลังจากพยายามถ่างตานั่งเรียนอยู่จนถึงเที่ยง

     “นี่...ต้อมไปกินข้าวกับเราไม๊ เรายังไม่มีเพื่อนเลย ไปกับเรานะ” เออก็ดีเหมือนกัน ผมก็ยังไม่มีเพื่อนครับ เพิ่งเข้าเรียนวันแรก

     “อืมไปดิ เราก็ยังไม่รู้จักใครเลยเหมือนกัน”


       พอกินข้าวเสร็จ ชมพู่ก็พาผมไปสมัครเข้าชมรมครับ ซึ่งไม่รู้ว่าเค้าไปสมัครกันตอนไหน เห็นเพื่อนมีชมรมกันหมดเลย สงสัยผมมัวแต่เล่นเกมส์อยู่ในหอเลยไม่รู้เรื่อง   ผมเข้าชมรมภาษาอังกฤษครับ  เป็นชมรมเดียวกับชมพู่นั่นแหละ แล้วตอนบ่ายเราก็เข้าเรียนกันต่อ จนประมาณ 15.30 ผมก็ค่อยๆเก็บของ แล้วก็เดินมุดๆๆๆออกมานอกห้อง  พอเปิดประตูออกมา  แว๊กกก เจอรุ่นพี่ยืนดักอยู่ครับ ผมก็เลยเอาเสื้อชอปมาสวมทับเสื้อนักศุกษา แล้วเดินเลี่ยงๆไปอีกทางนึง แล้วก็เดินไปลงลิฟท์ของภาควิชาอื่น  (บอกแล้วเรื่องพวกนี้อ่ะผมถนัด)  โล่งงงง....รอดมาได้ และก็เดินขึ้นไปห้องชมรมเลยครับ เพราะพี่ที่ชมรให้กุญแจผมมาเมื่อตอนเที่ยง (สมัครแล้วผมได้เป็น Staff ของชมรมเลยครับ เลยมีกุญแจกะเค้าด้วย อิอิ )  พอเข้าห้องได้ก็เปิดแอร์ เอาหมอนเอาที่นอนเอาผ้าห่มมาเลยครับ (จะพรีเซนต์ว่าในชมรมมีหมด อุปกรณ์การนอนเนี่ย) จนเย็นแล้วผมก็ตื่นขึ้นมา สักพักก็มีคนเข้ามา


“ดี มึงไม่ได้เข้ารับน้องหรอหวะ กุไม่เห็นเจอมึงเลย”  ไอ้นี่มันใครว่ะ อยู่ดีๆมาพูดกะกรู กรูไม่รู้จักเมิ๊งงงง

“ขี้เกรียจหวะ ลงไปก็ไปทำอะไรไร้สาระ เสียเวลานอนกู”   ก็จริงๆนี่ คืนนี้ต้องเล่นเกมส์อีกทั้งคืน เสียเวลานอน

“มึงเรียนภาคเดียวกับกูใช่เปล่าหวะ”  แน๊ะมันรู้ได้ไงว่ะ ไม่เคยจะเจอกันอ่ะ

“เออ ไม”  หลังจากคิดอยู่พักนึงก็พอจะนึกออกว่าเคยเห็นมันแว๊บๆ

“มึงไม่ลงไปช่วยกันร้องเพลงหวะ พวกกูร้องไม่ดังมันก็ให้เอาไหม อยู่ภาคเดียวกันไม่ช่วยกันแล้วจะมีหมาที่ไหนมาช่วยหวะ”  มาขึ้นเสียงกะกรูเดี๋ยวปั๊ด

“มึงก็แหกปากดังๆ ซิหวะ กูไปมันก็ไม่ได้ทำให้เสียงมันดังขึ้น อีกอย่างกูจะนอน” คนจะไม่ไปอ่ะทำไม เมิงจะมำม๊ายยย
“ไอ้สาด เห็นแก่ตัวและมึง เพื่อนเจ็บคอ แต่มึงนอน”  แน๊ะยังไม่หยุดอีก กุไปทำให้บรรพบุรุษมึงเจ็บคอด้วยรึไงว่ะ

“มีปัญหามากใช่ไหมมึงอะ”  ลองดูหน่อยว่ามันจะแน่ซักแค่ไหน ด่ากุปาวๆ


      แล้วผมก็จับคอเสื้อมันกระชากมาครับ แล้วก็จ้องหน้ามันมั่ง และผมก็สังเกตุจากสายตามัน ว่ามันมีอะไรแปลกๆ แล้วมันก็จ้องตาผม (เล่นซะเกือบเคลิ้ม)  ..... “ปั๊ก!” ..... :เตะ1: ผมปล่อยหมัดฮุคซ้ายเต็มพิกัด ตอนแรกกะเสยปลายคาง แต่กลัวมันจะตายเลยเอาแค่ตรงท้องก็พอ 

“กู ต้อม ถ้ามึงอยากเอาคืน ลุกขึ้นมา อีกอย่างมึงจำไว้ กูไม่ชอบให้ใครมองหน้ากู” แหม นี่มันโดนเต็มๆแบบนี้ยังทำเฉยอยู่ได้อีกเหรอว่ะ เก็บอาการเก่งจริงนะมึง 


      จากนั้นมันก็ค่อยๆทรุดลงไปครับ ตายหล่ะหว่า มันจะเป็นไรไม๊นี่ ถ้าเป็นอีกสงสัยพ่อกุเอาตายแน่ คดีที่ ... เท่าไรแล้วว่ะจำไม่ได้


“เฮ้ย กูลุกไม่ขึ้นหวะ”  ง่า...แย่แน่มันจะเป็นไรไม๊เนี่ย ผมก็เลยจับมันนั่งลงแล้วก็นั่งอยู่ข้างๆมันนั่นแหละ
แต่ผมก็นึกอะไรบางอย่างออก เลยถามมันไปว่ากี่โมงแล้ว

“หกโมง”  มันตอบกลับมา

“ชิปและ กิลกู เดี๋ยวกูกลับก่อน” ตอนนี้ลืมแล้วครับว่าไอ้เวรนั่นนั่งจุกจะเป็นจะตายอยู่ แล้วผมก็วิ่งออกไปเลย



   จนเดินมาถึงทางออกก็เจอเข้ากับชมพู่  ยิ้มมาแต่ไกลเลยครับ

“ต้อมไปกินข้าวกับเราเลยนะ ห้ามปฏิเสธด้วยไม่งั้นเราโกรธ”  หง่ะ  ทำไงดีว่ะเนี่ย

“เรา..เอ่อ .. เรามูระอ่ะชมพู่ เอาไว้พรุ่งนี้ได้ไม๊เดี๋ยวเราเลี้ยง”

“ไม่ได้ต้องวันนี้   บลา บลา บลา ” จนสุดท้ายผมก็ต้องทิ้งกิลด์วอร์ ไปกินข้าว - -




    จนกลับมาถึงหอครับ ผมก็เข้าเกมส์( Ragnarok ไง 3-4 ปีที่แล้วมันก็มีอยู่เกมส์เดียวนี่แหละที่มีวอร์อ่ะ)

“หวัดดีคับพี่ต้อม หายไปไหนมาทำไมไม่มาช่วยกันอ่ะ”

“พี่ไปกินข้าวกับเพื่อนมาอ่ะ เค้าไม่ยอมปล่อยให้มาเล่นเกมส์”

“ได้ไงอ่ะ นัดหยกไว้แล้วนี่ว่าจะมา งอนแล้วด้วย”...............................






To be continue…
----------------------------------------------------------------------------------------

ลั้นลา.......ไปละก๊าบบบ เล่นซิมซิตี้ต่อละ มีใครเล่นไม๊คับ

[nonos]

ตอนนั้นผมก็ไม่รู้อะคับว่าทำไมเจอกับไอ้ต่อมแปปเดียวก็รู้สึกแบบนั้น แต่เรื่องที่เกิดขึ้นกับผมตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ มันมีคำตอบในตัวเองคับ สิ่งที่ไม่ได้เกิดมาคู่กัน สักวันมันก็ต้องแยกจากกัน แต่ของที่มันเกิดมาเพื่อคอยเป็นกำลังใจให้กันและกัน เพียงแค่สัมผัสครั้งแรก เราก็รู้ว่ามันใช่ จริงหรือเปล่าคับ 55+  

ปล. เดี่ยวพรุ่งนี้กูไปเอาคืน เสร็จแน่มึง อิอิ

[Poes]

  รออ่านตอนไปเอาคืน  แล้วจาเอาคืนแบบไหนอะ

[kdds]

เป็นการเจอกันครั้งเเรกที่ร้อนเเรงมากเลยนะเนี่ยะ

ถือเป็นรักแรกพบได้ไหม หุ หุ 

อยากรู้จริงว่าจะเป็นไงต่อ

[DeShiWa]

 

เหอๆๆคร้าบบผมแล้วจะเอาคืนยังไงอะครับ

จะรอดูนะครับผม

[nolirin]

ตอนนั้นผมก็ไม่รู้อะคับว่าทำไมเจอกับไอ้ต่อมแปปเดียวก็รู้สึกแบบนั้น แต่เรื่องที่เกิดขึ้นกับผมตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ มันมีคำตอบในตัวเองคับ สิ่งที่ไม่ได้เกิดมาคู่กัน สักวันมันก็ต้องแยกจากกัน แต่ของที่มันเกิดมาเพื่อคอยเป็นกำลังใจให้กันและกัน เพียงแค่สัมผัสครั้งแรก เราก็รู้ว่ามันใช่ จริงหรือเปล่าคับ 55+  

ปล. เดี่ยวพรุ่งนี้กูไปเอาคืน เสร็จแน่มึง อิอิ

กำปั้นสื่อรักจริงๆด้วย

[jammy]

จะไปเอา(คืน)หรือถูกเอา(คืน)หว่า 555+

[Quill]

ตอนนั้นผมก็ไม่รู้อะคับว่าทำไมเจอกับไอ้ต่อมแปปเดียวก็รู้สึกแบบนั้น แต่เรื่องที่เกิดขึ้นกับผมตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ มันมีคำตอบในตัวเองคับ สิ่งที่ไม่ได้เกิดมาคู่กัน สักวันมันก็ต้องแยกจากกัน แต่ของที่มันเกิดมาเพื่อคอยเป็นกำลังใจให้กันและกัน เพียงแค่สัมผัสครั้งแรก เราก็รู้ว่ามันใช่ จริงหรือเปล่าคับ 55+  

ปล. เดี่ยวพรุ่งนี้กูไปเอาคืน เสร็จแน่มึง อิอิ

อย่าดีแต่ปากไอ้น้อง

[duntey]

กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 55555555+++

มีการต่อเติมเรื่องซะด้วยนะคับ สงสัยจะแค้นจริงๆ 5555555555555+++

แต่ก็เพิ่งเคยได้ยินนะคับ กระชากคอเสื้อแล้วปิ๊งกันอะ หุหุ

ว่าแต่ว่า...จะเขียนบท"เอาคืน"ให้อ่านกันไหมคับ อิอิ

รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบบบ

[TaEnIaE_CoLi]

ชอบคับเล่าสองมุม

อยากรู้เหมือนกันว่าที่เราคิดว่าคนนั้นคิดอย่างนั้น

แล้วเค้าจะคิดแบบเราคิดป่าว

[myLoveIsYOu]

สรุปแล้ว บิ๊ก ไม่ได้เอาคืน ต้อมใช่มะ 

[krappom]

รอดูตอนเอาคืน

 

ลป. อยากให้ช่วยแยกสีหน่อยอ่ะ แบบต้อมสีน้ำเงิน บิ๊กสีเขียว อะไรอย่างนี้ก็ได้อ่ะ แบบว่าตอนนี้เริ่มมึนแย้ว 

[beta]

น่าสนุกดีคับ    จะติดตามนะคับ

[nonos]

บทที่ 5 ความรู้สึกดีๆ จากคำว่า "ไม่"
(บิ๊กคับ)

   เช้าวันนี้อากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนชวนให้ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถเมย์ที่กำลังแล่นไปยังมหาวิทยาลัยด้วยอาการเหมอลอยกับคำถามมากมายที่ผุดขึ้นมาในใจ

  " เพียงเหตุผลแค่ไม่ไปรับน้องแค่นั้นหรือที่ทำให้มันกับผมมีเรื่องกัน เพียงแค่นั้นหรือที่ทำให้มันต่อยผม เพียงแค่สัมผัสกันแค่ครั้งเดียวภายในช่วงเวลาไม่ที่วินาทีเท่านั้นหรือที่ทำให้ผมรู้สึกดีๆ และมานั่งใจลอยอยู่บนรถเมย์ ไม่คิดถึงเรื่องอื่นนอกจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน"

  ยิ่งผมคิดหาเหตุผลเพื่อมาตอบคำถามเหล่านี้มากเท่าไหร่ ผมกลับพบว่าคำตอบของคำถามเหล่านั้น มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกปวดๆ ตรงหัวใจชอบกล ถ้าถามผมว่ารู้สึกอย่างไรกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ผมตอบได้อย่างเต็มปากเลยว่า ไม่ชอบและกลัวว่าสิ่งที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นในชีวิตผมมันกำลังจะเริ่มก่อตัว

  แต่แล้วผมก็ต้องออกจากผวังเมื่อเสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น

  " ดีจ้า บิ๊ก " เป็นเสียงผู้หญิงที่ผมคุ้นเคยอย่างดี
  " ดี แพท คิดถึงหวะ ไม่เจอกันนานมาก " เมื่อก่อนผมคงพูดประโยคนี้อย่างชัดถ่อยชัดคำ แต่ตอนนี้ผมกลับพูดออกมาแบบกระท่อนกระแท่นเต็มที
  " ทำไมบิ๊กไม่โทรมาเลยหละ " แพทถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
  " อืม ช่วงนี้เราไม่ว่างอะแพท รับน้องเลิกดึก เหนื่อยมาก กลับถึงบ้านก็นอนเลย " ความจริงแล้วผมก็ผิดเองหละคับที่ไม่โทรไป แต่ที่จริงแล้วผมคิดถึงแพทหรือเปล่า...มันก็คงน้อยลงกว่าตอนที่อยู่ ม.ปลายมากคับ
  " บิ๊กชอบคนอื่นแล้วใช่ไหม " ผมคิดว่าแพทคงแกล้งถามผมเล่นๆ
  " ไม่รู้ " ผมตอบด้วยเสียงทีเล่นทีจริง แต่ในใจลึกๆ แล้วผมอยากตอบว่าใช่มากกว่าคับ แต่ใครหละที่ทำให้ผมรู้สึกเป็นอย่างนั้น ผมยังถามใจตัวเองอยู่เหมือนกัน
  " ไม่รู้ งั้นเราก็ไม่รู้เหมือนกันนะ " แพทบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังมากจนผมรู้สึกได้
  " อืม " ผมไม่รู้จะพูดและบอกความจริงกับแพทยังไงดี ได่แต่อึกอักอึกอัก  ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อไปแพทก็วางหูไป ซึ่ง ณ เวลานั้นผมว่าถ้าแพทยังคุยกับผมต่อผมคงทำให้แพทเสียใจเป็นแน่

  ผมมาถึงมหาวิทยาลัยเร็วกว่าปกติเพราะวันนี้รถไม่ติด มีเวลาเหลือเพียงพอที่จะซื้อข้าวเช้าไปกินที่ชมรมภาษา แต่พอไปถึงห้องชมรมยังไม่เปิดคับ เลยนั่งกินมันหน้าห้องนั้นแหละสักพักเดี่ยวก็คงมีคนมาเปิด

  " หวัดดดี บิ๊ก " ชมพู่กล่าวทักทายผมยามเช้า
  " หวัดดี ชมพู่ เปิดประตูให้หน่อยดิ " ผมทักทายชมพู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
  " อ้าว ประตูมันเปิดอยู่แล้วนี่ ไมไม่เข้าไปหละ " ชมพู่กล่าวพร้อมใช้แรงผลักประตูชมรมอย่างแรง
  " หวัดดี ต้อม แหมมาแอบคุยโทรศัพท์แต่เช้าเลยนะ ไอ้บิ๊กมันเข้าห้องไม่ได้ นึกว่าห้องล็อคอยู่ " ผมได้ยินเสียงชมพู่กล่าวทักทายคนที่อยู่ในห้อง
 
  พอผมรู้ว่าไอ้ต้อมมันอยู่ในชมรมเท่านั้นหละคับ ผมรีบยกข้าวไปกินที่โรงอาหารเลยคับ ไม่อยากเจอมัน
 
  ผมนั่งทานข้าวไปสักพักหนึ่งก็รู้สึกว่าผมคิดผิดที่หนีลงมาไม่ยอมทานบนชมรม อย่างน้อยผมก็จะได้เห็นหน้ามันอีก อยากรู้ว่ามันจะทักผมอย่างไร และอยากรู้ว่าทำไมมันต้องมาโทรศัพท์คนเดียวในห้องชมรม แต่หากผมจะกลับขึ้นไปก็คงไม่ทันแล้วคับ จะเริ่มเรียนแล้วคับ

  ผมมาถึงห้องเรียนเป็นคนแรกคับ ห้องนี้เพิ่งเปิดให้นักศึกษาใช้ปีผมเป็นปีแรก ดังนั้นอุปกรณ์ต่างๆ จึงยังคงอยู่ในสภาพที่น่าใช้และทันสมัย แต่ที่ขัดใจผมอยู่อย่างเดียวคับคือ เก้าอี้คับ มันเป็นเก้าอี้แบบแถว แถวหนึ่งมีประมาณ 5 ตัวเห็นจะได้ และค่อนข้างเรียงชิดกันจนรู้สึกอึดอัด แต่โชคดีคับผมมาคนแรกจึงมีสิทธิ์เลือกที่นั่ง

  ผมเป็นคนเดียวของปี 1 คับที่มาจากระยอง ผมเลยยังไม่มีกลุ่มเพื่อน ต้องนั่งเรียนคนเดียวคับ แต่เมื่ออาจารย์สอนไปได้สักพักหนึ่งห้องก็เริ่มเต็มไปด้วยนักศึกษาจนทุกเก้าอี้มีคนนั่งจนเต็ม ยกเว้นเก้าอี้ด้านข้างผมซึ่งเหลืออยู่เพียงตัวเดียวเท่านั้น

  " กูจองแล้ว ที่เต็ม " ผมกล่าวกับนักศึกษาคนสุดท้ายที่เดินเข้ามาในห้อง จะใครอีกหละคับก็ไอ้ต้อมนั้นแหละ !!
  " อืม " ไอ้ต้อมมันตอบผมคำเดียวสั้นๆ แต่ไม่ได้ใจความคับ มันก็เอาเป้วางบนเก้าอี้แล้วนั่งอย่างไม่สนใจคำพูดของผม
 
  ผมเป็นเด็กเรียนคนหนึ่งก็ว่าได้คับ เวลาเรียนสมาธิของผมจะอยู่ที่อาจารย์จนหมดคับ แต่เริ่มเรียนไปได้สักพัก ก็มีบางอย่างทำให้สมาธิผมเริ่มไขว้เขว ผมรู้สึกเจ็บเป็นจุดๆ คับทั้งๆ ที่ผมใส่กางเกงยีนส์ พอก้มลงมาดูก็พบว่าไอ้ต้อมมันเอาปลายปากกามาทิ้มที่ขาของผม

  "เฮ้ย มึงเล่นไรหวะ" ผมถามมันด้วยเสียงหงุดหงิด
  "หัวปากกามันเลอะ" มันตอบหน้าตาเฉย
  "แล้วสะอาดยังอะ" ผมถามมันกวนๆ หวังว่ามันจะสำนึก หยุดทิ้มเสียที
  "ยัง หัวปากกาแดงก็เลอะ" มันพูดพร้อมเอาปากกาแดงมาให้ผมดู
  "อืมงั้นเช็ดให้สะอาดปากกามึงจะได้ไม่เลอะ กางเกงกูจะได้เลอะแทน" ผมพูดแบบประชดมันอย่างแรง
  "อืม" มันตอบแบบไม่รู้สำนึก
 
  ผมก็อดทนให้มันแกล้งไปคับ ไม่ได้ว่าอะไรมัน แต่อยากเตะมันสักทีหนึ่งเหมือนกัน พอเรียนเสร็จก็ได้เวลาพักเที่ยงพอดี

  "กินข้าวไหนหวะ" มันถามผมดีๆ เป็นครั้งแรก
  "กูไม่หิว ถึงหิวกูก็ไม่ไปกินกับมึงหรอก" ผมยังแค้นไม่หายที่มันเอาปากกามาเช็ดกางเกงผม
  "เออ ดี" ไอ้ต้อมมันตอบฮ้วนๆ
  "อะไรหวะ ไม่คิดจะง้อกูเลยไง" ผมคิดในใจ ทั้งๆ ที่ใจอยากไปกินข้าวกับมันนะคับ แต่กลัวมันได้ใจ มันต้องเป็นฝ่ายขอร้องผม ไม่ใช่ผมเป็นฝ่ายขอร้องมัน

  สุดท้ายมันกับผมต่างคนก็ต่างแยกไปกินข้าว T-T
  ปกติแล้วผมจะกินข้าวที่โรงอาหารเลยคับ แต่วันนี้มันเยอะมากเลยซื้อขึ้นไปกินข้างบน แต่พอไปถึงชมรมก็ทำให้ผมหนักใจอีก ไอ้ต้อมมันยืนโทรศัพท์งุบงิบๆ คนเดียวที่ตรงหน้าต่าง แต่ผมไม่สนใจแล้วคับ ขี้เกรียจลงไปข้างล่าง

  "เมื่อกี้ไหนบอกไม่หิวงะ" มันวางสายแล้วหันมาคุยกับผม
  "อืม ไมอะ" ผมเริ่มกวนทีนมันบ้าง พร้อมก้มหน้าก้มตากินข้าวโดยไม่สนใจมัน
  "ไม่กินไก่ใช่ปะ เห็นเหลือ" มันตรงมาที่จานข้าวผมแล้วหยิบไก่ที่เหลือชิ้นสุดท้ายในจานไป
  "กูเหลือไว้ให้หมาหวะ" ผมเถียงมันและหวังว่าคราวนี้มันคงสลดและอดแ-กแน่ ถ้าผมไม่ได้กินมันก็ต้องไม่ได้กินเหมือนกัน แต่ก็เสียดายไก่ชิ้นนั้นมากๆ คับ ผมอุตสาห์ไม่กินมันก่อน รอไว้กินเป็นชิ้นสุดท้าย
  "อืม งั้นเอากระดูกไว้ให้หมา ส่วนเนื้อกูกินเอง หมามันไม่ชอบกินเนื้อไก่หวะ" ยังไม่ทันพูดจบ เนื้อไก่ที่ติดกระดูกก็หายไปในพริบตา

  มันทำเอาผมแค้นมากคับ น้ำตาแทบร่วง
  ไอ้ต้อมมันกินเสร็จก็เดินมายืนตรงหน้าผมแล้วมองตา มันสูงกว่าผมนิดหนึ่ง ทำให้เวลามันเข้ามาใกล้จมูกของผมจะตรงกับปากของมันพอดี มันเอามือทั้งสองข้างมาจับไหล่ผมไว้ แล้วค่อยๆ เอาปากเข้ามาใกล้จมูกผมทีละน้อย ทีละน้อย
  ผมไม่รู้ตัวเองเหมือนกันคับว่าทำไมผมไม่ดิ้นขัดขืนแต่อย่างใด ทั้งๆ ที่มันกำลังจะจูบผมอยู่แล้ว ผมรู้แต่ว่าผมหมดแรง เข่าอ่อนลงชั่วขณะ ได้แต่ปล่อยให้มันทำตามที่มันอยากทำ

  "เอิกกกกกกกก" สิ่งที่ผมไม่นึกว่ามันจะทำ มันก็ทำ มันเลอใส่หน้าผม เสียงดังและเหม็นโครต ผมเกรียจมันขึ้นมาทันที ยกเท้าแล้วถีบมันออกจากตัวผมให้เร็วที่สุด มันคงเจ็บคับ
  "เล่นแรงนะมึง" มันพูดพร้อมเดินตรงเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความโกรธอย่างแรง
  "มึงชอบแรงๆ ใช่มัย กูจัดให้" มันต่อยผมคับ แต่ผมอาศัยที่ตอนเด็กๆ ผมชอบเล่นต่อสู้กับน้องบ่อยๆ เลยหลบได้
 
  คราวนี้ผมไม่ยอมมันแน่
  " ซวบ " ผมต่อยโดนมันทีหนึ่งที่หน้าคับ แต่พอรู้ว่ากำลังจะโดนผมก็เบาแรงลง กลัวมันเจ็บอะคับ ความหวังดีของผมกลายเป็นผลร้ายทันใด มันยิ่งทวีความโกรธเพิ่มขึ้นเดินเข้ามาหาผมแล้วเตะที่เท้าอย่างแรงจนผมล้มกระแทกกับพื้นดัง "ปั๊ก"
  ผมรีบลุกขึ้นยืนแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ มันกดผมนอน แล้วจับหัวกระแทกกับหมอนหลายครั้ง ผมสู้แรงมันไม่ไหวคับ แรงควายมาก

  "เฮ้ย กูปวดขี้หวะ กูไปขี้ก่อนได้มะ แล้วเดี๋ยวมึงจะเตะ จะต่อย กูก็เอา" ผมพูดพร้อมทำหน้าตาปวดอึ มันคงเขว่ไปแวบหนึ่งเพราะผมรู้สึกว่ามันกระแทกตัวผมเบาลง จนผมคิดว่าผมสามารถพลิกตัวกลับขึ้นมาอยู่ด้านบนได้

  "เสร็จกู " ผมพูดพร้อมออกแรงคว่ำตัวไอ้ต้อมลงไปนอนกับพื้น ผมเงื้อมือและกำหมัดจะต่อยมัน แต่ไม่รู้ทำไม ผมต่อยมันไม่ลง และกลัวมันจะเจ็บด้วย ผมเลยเปลี่ยนจากต่อยมาเป็นจั๊กจี้แทนคับ ผมรู้ว่ามันปัญญาอ่อน แต่วินาทีนั้นมันเป็นสิ่งเดียวที่ผมคิดว่า ผมจะทรมาณมันได้และมันก็ไม่เจ็บ
  "ทำไรของมึง" ไอ้ต้อมมันพูดหน้าตาเฉย กูไม่ได้เส้นตื้นนะเว้ย

  ตายห่าและกู รีบเผ่นดีกว่า.........
  "มึงจะไปไหน" มันคว้าแขนผมเอาไว้ทัน ต้องบอกก่อนเลยนะคับว่า มันแรงควายจริงๆ
  "ปล่อยกู" ผมร้องพร้อมดิ้นร้นวิ่งไปที่ประตู
  "จั๊กจี้กูใช้ไหม" มันพูดพร้อมโอบผมไว้จากทางด้านหลังแล้วจั๊กจี้ผม
  "ปล่อยกู" ผมยังคงร้องขอให้มันปล่อย เพราะผมเป็นคนบ้าจี้มากๆ ผมหัวเราะอยู่นานจนเหนื่อย จะหนีก็หนีไม่ได้ ฮือๆ สักพักมันก็หยุด แต่มือที่มันโอบผมอยู่มันก็โอบอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย
  "กอดกูไมหวะ" ผมถามทั้งๆ ที่ตอนนี้ผมชักเริ่มอยากให้มันกอดอยู่อย่างนี้นานๆ
  "กูกอดมึงไม่ได้ไงหวะ เดี๋ยวมึงหลุดแล้วมึงก็มาเอาคืนกู กูรู้" มันตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
  "มึงเป็นเกย์หรอหวะ" มันถามผมอย่างตรงไปตรงมา
  " ไม่ " ผมตอบทันทีเช่นกัน
  " ดี กูโคตรเกรียจเกย์เลย อย่างให้กูรู้ว่ามึงเป็นเกย์ กูไม่คุยกับมึงแน่ " มันตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
  "อย่าว่าแต่กูเลย มึงกอดกูอยู่อย่างนี้ มึงชอบกูอะดิ" ผมถามเพื่อต้องการผลสองอย่างคับคือ อยากให้มันปล่อยผมสักที กับ อยากรู้เหมือนกันว่าคิดอย่างไรกับผม
  "ไม่" มันตอบผมอย่างทันทีทันใดเช่นกัน

  ถ้าตอนนั้นมันตอบผมว่า "ใช่" ผมจะเกรียจมันโดยทันทีคับ สำหรับผมมันง่ายเกินไปที่จะบอกรักคนอื่นด้วยคำว่า "ใช่ ฉันรักเธอ" และคำว่ารักจะดูไร้ค่ามากถ้าพูดบ่อยเกินไป
  เพราะมันตอบผมว่า "ไม่" มันทำให้ผมรู้สึกว่า กูต้องทำให้มึงชอบกูให้ได้ เป็นการแก้แค้นที่มันทำกับผม ถึงผมจะสู้มันไม่ได้ แต่ทางอื่นก็ยังมี

  "พี่ต้อมพาหยกไปเล่นแบดหน่อยดิ" เด็กผู้ชายคนหนึ่งท่าทางกระตุ้งกระติ้งเล็กน้อย เดินเข้ามาในชมรม
  "ไปดิ" ไอ้ต้อมมันก็พาหยกไปที่สนามแบด ปล่อยให้ผมอยู่ในห้องคนเดียวพร้อมกับความรู้สึกอยากให้ไอ้ต้อมมันแกล้งผมอีก

  ผมต้องสืบให้ได้คับว่า หยก คนนี้คือใคร มาจากไหน และเป็นอะไรกับไอ้ต้อมมัน ทำไมมันดูสนิทสนมกันมากถึงขนาดนี้

  การปรากฎตัวของหยก ทำให้ผมรู้สึกว่า ไอ้ต้อมมันมีอะไรปิดบังผมอยู่แน่นอน
 
     

  
    
  

[astral]

ไม่ได้เข้ามาวันเดียว ต่อยาวดีจัง เป็นการสปาร์คที่รุนแรงมาก 555 ไม่เคยเจอมาก่อนเลย 

[Quill]

แหม....  ขยันจริงนะมึงลงวันเดียว 2 ตอนเลย แต่เรื่องหยกไม่เล่าได้ไม๊อ่ะ ย๊าวยาวขี้เกียจเล่า

เนื้อเรื่องมันจะยาวมากๆ  4 ปีน่ะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นมากมายเกินกว่าที่ใครๆจะคิดเลยแหละ  

พูดไปงั้นแหละเพราะยังไงกุก็ต้องเล่าใช่ม่ะ   (เดี๋ยวมันไม่ยอมเขียนต่อครับ )


ปล.ตอนนี้เลี้ยงลูกนกอยู่ครับ ไม่ได้หลับได้นอนเลย มันร้องกินทั้งคืน  

     บิ๊กพรุ่งจี้เอาโจ๊กตับไม่ใส่ไข่ นะ