บทที่ 18
ทำไม...มันไม่ดัง ฟอดด ละ พอลืมตาขึ้นมาก็ถึงกับผงะ หน้าไอ้พัต นี่อย่าบอกนะว่า.............ไอ้สัมผัสเมื่อกี้.......มันคือ
จูบ...
ผมอึ้งอยู่นาน ก่อนมองไปยังไตเติ้ลที่ตอนนี้ ล้มตัวลงนอนเอามือปิดหน้าหิดตาเอาไว้ แล้วหัวเราะคิกคัก นี่สรุปมันเป็นแผนใช่ไหม ไอ้พัตเองก็ยิ้มให้ และก็หันไปตีมือกันแปะๆ กับไตเติ้ล
“ เก่งมากครับ ลูกปะป๊า เก่งที่สุดเลย ”
“ อย่าลืมขนมน๊าปะป๊า ” นี่สรุป มึงเห็นขนมดีกว่ากูงั้นเหรอ ได้...
“ ไอ้พัต...ไตเติ้ล...”
“ ฮะ ม่าม๊า..” ไตเติ้ลหันมามองหน้าใส ไอ้พัตก็ขมวดคิ้ว และผมก็โพล่งเสียงดังใส่
“ แกสองคน...ลงไปนอนโซฟาเลยไป ”
“ ไม่น๊า ม่าม๊า....”------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- >
หลังจากผ่านเหตุการณ์ในคืนนั้นมาได้แล้ว นี่ก็ล่วงเข้าสู่วันหยุดสุดสัปดาห์แล้วละครับ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา อย่าให้บรรยายเลยครับ ทุกๆ เช้าจะต้องมีคนตกเตียง อย่าถามว่าใคร ก็ไอ้พัตนั่นแหละครับ เพราะอะไร ทำไมมันถึงต้องตกเตียง ก็เพราะทุกเช้าที่ผมตื่นมา ผมกับไตเติ้ล มักจะสลับที่กันนอนเสมอ ก่อนนอนทุกคืน ก็จะมีไอ้พัตกับผมนอนขนาบข้างไตเติ้ลนอนกลาง แต่ตอนเช้ากลับกลายเป็นว่า ไอ้พัตกับไตเติ้ลนอนขนาบข้างผมและผมก็มานอนตรงกลางไตเติ้ลแทน แบบนี้ผมก็เลยปลุกไอ้พัตด้วยการถีบให้ตกเตียงเล่นๆ ทุกวัน และเช้านี้ก็เหมือนกันครับ
หลังจากที่ทานมื้อเช้าเสร็จแล้ว พี่วัฒน์ก็พาพี่เมย์กับต้องตาไปเยี่ยมพ่อกับแม่พี่แก ที่สวนต่างจังหวัด ไปพักค้างคืนที่นั่นคืนหนึ่ง ส่วนแม่เองก็นั่งทำบัญชีอยู่ในห้อง ตอนนี้ไอ้พัตกับไตเติ้ลก็กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่
ผมยอมรับว่าตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้รังเกียจหรืออคติอะไรกับไอ้พัตมากมาย พอมีมันเข้ามาอยู่ด้วยก็รู้สึกสบายไปอยู่นิดหน่อยตรงที่มันช่วยดูไตเติ้ลให้ แต่ติดที่มันชอบสอนอะไรหลายๆ อย่างให้ไตเติ้ล จนผมอดที่จะห้ามปรามมันไม่ได้ ว่าให้มันหยุดสอนไตเติ้ลโกหกอะไรแบบนั้นอีก กลัวว่าไตเติ้ลจะติดเป็นนิสัย มันเองก็ยอมฟัง ไม่ค่อยสอนอะไรแบบนั้นอีก ไตเติ้ลก็กลับมาทำตัวปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็ตรงที่ไตเติ้ลติดไอ้พัตมากกว่าผมเหมือนเมื่อก่อนนั้นอีก
“ ม่าม๊า.....” ผมที่เพิ่งตากเสื้อเจ้าตัวเล็กเสร็จ ยังไม่ทันจะเข้าบ้านก็ได้ยินเสียงลอยออกมาก่อนที่เจ้าตัวจะออกมาด้วยซ้ำ
“ อะไรครับ ” ผมหันไปล้างมือล้างเท้า เช็ดจนแห้งเสร็จแล้ว ก็เดินไปหาไตเติ้ลที่ยืนรออยู่ตรงประตู วันนี้แดดค่อนข้างแรง เจ้าตัวเล็กก็คงจะร้อนถึงไม่ออกมาหาผมข้างนอก
“ ม่าม๊ากินติมนะ...ปะป๊าพาไป ” นั่นไง ว่าแล้วเชียว พูดเสียงอ้อนๆ แบบนี้ สงสัยไอ้พัตมันจะให้ไตเติ้ลมาอ้อนให้ผมไปด้วยแน่ๆ
“ แล้วไปกินติมที่ไหนครับ ” เจ้าตัวเล็กเดินจูงมือนำหน้าผมเข้าไปข้างใน แล้วยังไม่พอ ดึงให้ไปนั่งโซฟาตัวเดียวกันกับไอ้พัตมันอีก
“ ม่าม๊าไปน๊า...” เจ้าตัวเล็กหันมาพูดกับผม แล้วแถมปีนมานั่งบนตักอีก เฮ้อ...ก็เป็นซะอย่างนี้ แล้วผมจะปฏิเสธได้เหรอครับ
“ ครับๆ ไปก็ไปครับ แต่...ห้ามอ้อนเอาของเล่นอีกนะครับ ที่มีก็จะเต็มห้องแล้ว ” ต้องพูดดักทางไว้ก่อน เพราะของเล่นที่พวกเพื่อนๆ ขนมาให้นั้น ตอนนี้ก็แทบจะไม่มีที่เก็บแล้ว
“ ม่าม๊าอะ...” นี่แหละครับ หลังจากที่มีไอ้พัตเข้ามา ไตเติ้ลก็ขี้อ้อนขึ้นกว่าเดิมเป็นพิเศษ พอขออะไรผมไม่ได้ก็จะไปอ้อนเอากับไอ้พัต ไอ้พัตก็ดีหน่อยที่ไม่ให้อะไรพร่ำเพรื่อ บางอย่างที่ให้ได้มันก็ให้ อะไรที่ไม่เหมาะมันก็จะมาปรึกษาผมบ้าง ตอนนี้เจ้าตัวเล็กก็ปีนไปนั่งบนตักไอ้พัตเรียบร้อยแล้ว แถมอ้อนมากกว่าเดิมอีก
“ ปะป๊า...” ไอ้พัตมันก็หันมาทำหน้าแหยะๆ ให้ผม ผมเลยจ้องมันตาเขม็ง เป็นเชิงนัยๆ ว่าอย่ายอมไตเติ้ลนะ
“ แหะๆ...ไม่เอานะครับ นี่ก็เยอะแล้วเดี๋ยวม่าม๊าตีก้นลายไม่เอานะ ”
“ .................” เจ้าตัวเล็กเงียบ นี่ก็เป็นอีกมาตรการโต้ตอบอย่างหนึ่งที่ไอ้พัตมันสอน ผมก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ มึงสอนเองนะ
“ โอ๋...เอางี้ไหม....เดี๋ยวปะป๊าพาไปเล่นสวนสนุกด้วย เอาไหมครับ ”
“ จริงเหรอปะป๊า...” แหม ทีอย่างนี้ละหายโกรธเร็วเลยนะไตเติ้ล
“ จริงสิครับ เดี๋ยวจะพาไตเติ้ลกับม่าม๊าไปเที่ยวให้หมดทุกที่เลย ” แล้วถามกูไหมว่าอยากไปด้วยหรือเปล่า
“ จริงๆ น๊า ”
“ จริงสิครับ...แต่ไตเติ้ลต้องไปชวนม่าม๊าก่อนนะ เดี๋ยวม่าม๊าไม่อยากไปแย่เลย ” ถ้ามึงพูดมาขนาดนี้ ผมก็ต้องมีแต่ตอบตกลงลูกเดียวนะสิ
“ ม่าม๊า...ไปนะ ”
“ ครับ..”
“ เย้...” แล้วเจ้าตัวเล็กก็กระโดดตุบๆ อยู่บนโซฟา ดูท่าคงจะดีใจใหญ่ เพราะเท่าที่จำได้ผมเองก็ไม่เคยพาไตเติ้ลออกไปไหนไกลๆ มาก่อน มากสุดก็ซุปเปอร์ใกล้ๆ นี่เอง
ไม่นานหลังจากนั้นไอ้พัตมันก็ขับรถพาเรามาที่ห้างใหญ่ใจกลางกรุง เจ้าตัวเล็กก็ดูตื่นเต้นมากเป็นพิเศษ มองนั่นมองนี่ตลอดทาง แต่ไม่วายที่จะมีท่าทีว่าจะลงไปเดินเองด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้เจ้าตัวเล็กเกาะอยู่ข้างหลังผมลูกเดียว ไม่ยอมลงไปเดินเอง ถึงแม้ว่าไอ้พัตมันจะพยายามแล้วก็ตาม สงสัยจะตื่นคน ไม่เคยเห็นมากขนาดนี้มาก่อน
“ ไตเติ้ลครับ ลงมาเดินกับปะป๊านะครับ ดูสิม่าม๊าเหนื่อยแย่เลย ” ครับ ตั้งแต่เดินเข้ามา แม้ไอ้พัตจะอยากให้ไตเติ้ลไปเกาะอยู่บนหลังแทนตั้งหลายครั้ง แต่ไตเติ้ลก็ไม่ยอมท่าเดียว
“ ไม่เอา...จะอยู่กะม่าม๊า ” ดูท่าจะยากครับงานนี้
“ พัต มึงก็รีบๆ หาวิธีสิ เหนื่อยแล้วนะ ” นับว่าครั้งนี้เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่ผมเห็นว่าไอ้พัตมันมีประโยชน์ พัตมันก็ครุ่นคิดอยู่ไม่นาน
“ ถ้าไตเติ้ลไม่ลงมา ปะป๊าไม่พาไปกินติมนะครับ ” เหตุผลมัน ก็ดูว่าไตเติ้ลจะยอมไหม
“ อะ...แต่ แต่เติ้ล....” เจ้าตัวเล็กก็ตอบตะกุกตะกัก
“ อะไรครับ กลัวเหรอ...ไม่ต้องกลัวนะ ปะป๊ากับม่าม๊าก็อยู่ด้วย ไม่ทิ้งไตเติ้ลหรอกครับ ”
“ ไม่ทิ้งนะ ”
“ ครับ...ถ้าอย่างนั้น ไตเติ้ลลงมาได้หรือยังครับ เห็นไหมม่าม๊าเหนื่อยแย่เลย ”
“ ม่าม๊าเหนื่อย...เติ้ลลงก็ได้ ” และกว่าที่จะกล่อมให้ลงได้ คนก็มองมาทางเราใหญ่ ก็จะอะไรเสียอีกละ ก็อยู่ดีๆ มีผู้ชายสองคนกับเด็กอีกคนหนึ่งมายืนกล่อมกันอยู่กลางห้าง
“ เดี๋ยวปะป๊าจะจับมือไตเติ้ลเดินไปนะ ” พัตมันก็จับมือไตเติ้ลข้างหนึ่ง แล้วออกตัวเดินช้าๆ ไม่นานไตเติ้ลก็หันกลับมาหาผม
“ ม่าม๊าจับด้วย ” โอ้ย จะให้บอกยังไง ให้เดินจูงมือเด็กนี่นะ แถมยังเป็นผู้ชายทั้งสองคนอีก ถ้าหากอีกคนเป็นผู้หญิงละก็ มันไม่น่าอายมากเท่านี้หรอก
“ น๊าม่าม๊า...” แล้วมาอ้อนแบบนี้อีก เอาก็เอาวะ
“ ยื่นมือมาครับ ” แล้วไตเติ้ลก็ยื่นมือเล็กๆ นั่นมาจับกับมือผม รู้สึกว่าหน้าตัวเองจะไหม้นิดหน่อย ก็เดินไปทางไหนมีแต่คนมอง แถมไตเติ้ลเองก็ยังเอาแต่เรียก ปะป๊า ไม่ก็ม่าม๊า อยู่ตลอด บางคนก็แค่มองแล้วก็หันกลับไปทำธุระตัวเองต่อ บางคนก็หันกลับมาสองรอบสามรอบ บางคนก็หันมาส่งยิ้มให้ คืออยากบอกอยู่นะว่าผมเนี่ยไม่ใช่ดารา อย่ามายิ้มให้อย่าเอากล้องมาถ่ายรูป แต่ไอ้พัตนี่สิ ดันยิ้มกลับไปให้ แถมบางทียังโบกไม้โบกมือให้เขาได้กรี๊ดกันเบาๆ อีก
แต่ที่หนักสุดดูจะเป็นกลุ่มเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ที่เดินตามพวกเรามาตั้งแต่ด้านล่างแล้ว พอเราหยุดพวกนั้นก็หยุดตาม พอเราเดินก็เดินตาม แล้วยังมีเอาโทรศัพท์ยกขึ้นมาถ่ายรูปอีก พอหันกลับไปมองก็ทำเป็นเอาไปแนบหู คืออยากบอกพวกเธอจริงๆ นะว่า ไม่ทันแล้วละ กูเห็นมาตั้งนาน แล้วแถมพวกเธอจะไม่ลดละ ตามพวกเรามาจนถึงร้านไอศกรีมชื่อดัง พอเราไปนั่งโต๊ะริมสุด พวกเธอก็พากันยกโขยงมานั่งข้างๆ จนเต็มทั้งสองโต๊ะ ไตเติ้ลเองพอเห็นเมนูแล้วก็ไม่สนใจอะไรอีกเลย เอาแต่เปิดดูแล้วจิ้มๆ ให้ไอ้พัตดู ส่วนผมก็คอยสังเกตดูเด็กๆ พวกนั้น
“ ม่าม๊า...เติ้ลเอานี่นะ ” แรงสะกิดที่แขนทำให้ผมละสายตาจากเด็กกลุ่มนั้นมา ผมว่าเมือ่กี้ตอนไตเติ้ลเรียกผมว่า ม่าม๊า ผมว่าผมได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆ ด้วยละ
“ ช็อคโกแลตเยอะไปครับ เอาอันนี้ดีกว่าครับ ดูสิมีผลไม้ด้วย ” ก็อันที่ไตเติ้ลอยากกินนะ มีแต่ช็อคโกแลตทั้งนั้น ไม่อยากให้ทานมากเกินไป เดี๋ยวฟันผุ
“ อือๆ เอาๆ ” แล้วไตเติ้ลก็หันไปบอกไอ้พัตอีกที
“ แล้วทำไมเนย์ไม่สั่งละ สั่งเลยพัตเลี้ยงเอง ” มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว ก็มึงเป็นคนพามานี่
“ ไม่อะ จะกินกับไตเติ้ล เดี๋ยวไตเติ้ลกินไม่หมด ” ก็ที่ไตเติ้ลเลือกเอานะ มันดูจะเยอะเกินกว่าที่เด็กตัวเล็กๆ จะกินหมด ไอ้พัตหันไปสั่งกับพนักงาน รอไม่นานักก็ได้มาถาดใหญ่ขนาดที่ว่ากินสี่คนหมด
“ เฮ้ยทำไมสั่งชุดใหญ่มาละพัต เนย์กับไตเติ้ลจะกินหมดไหมนี่ ” ผมหันไปว่าให้มัน มันก็ไม่สลดแถมหันมาบอกเสียงร่าเริงอีก
“ ก็ใครบอกละ ว่าจะสั่งมาให้กินแค่สองคน พัตเองก็จะกินด้วย จริงไหมครับไตเติ้ล ”
“ อือๆ ” ตอนนี้เจ้าตัวเล็กกำลังจ้วงตักมากินคำใหญ่ ไม่สนใจรอบข้างเลย
“ ค่อยๆ ทานสิครับดูสิ เลอะแก้มหมดแล้ว ” ผมหันไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดแก้มให้ไตเติ้ล แต่พอหันกลับมาอีกที ไตเติ้ลก็จ่อปลายช้อนไว้ใกล้ๆ ปากผมแล้วครับ สงสัยอยากจะป้อนผม ผมก็เลยงับเข้าไปให้คำหนึ่ง แต่ผมก็แกล้งงับไม่ปล่อยช้อน ไตเติ้ลยื้อใหญ่เลยครับ
“ ม่าม๊าอะ แกล้งเติ้ล ” พอดึงออกไปได้แล้ว ไตเติ้ลก็หันมาเอ็ดใส่ผม แล้วก็เลื่อนถาดทั้งถาดไปทางไอ้พัตเลยละครับ
“ โอ๋ๆ ไม่โกรธม่าม๊านะครับ ”
“ ม่าม๊าแกล้งอะ ” ผมก็เลยก้มลงไปหอมแก้มให้ฟอดหนึ่ง ไตเติ้ลเองก็ยิ้มมาให้ แล้วก็หอมแก้มผมคืนเหมือนกัน
“ หึๆ เลอะหมดแล้วนั่นนะ ” ไอ้พัตมันว่า แล้วก็เอาทิชชู่มาเช็ดแก้มที่เลอะไอศกรีมออกให้ คือไม่อยากจะบอกว่า ................ ผมกำลังเขินๆ อยู่ ก็นะ...คนก็มองเราอยู่แล้ว แต่นี่มีมาเช็ดแก้มให้อีก แถมยังได้ยินเสียงแว่วๆ จากกลุ่มเด็กพวกนั้นอีก
“ อุ๊ยแก...เช็ดแก้มให้กันด้วย อร๊ายยยยยยย ฟินสุดๆ ” แล้วก็ได้ยินเสียงกรี๊ดดังตามมา หลังจากจบประโยคนั้น
“ อะ...... ” ผมที่กำลังงงอยู่ว่าพวกเธอกรี๊ดอะไรกัน พัตมันก็ตักไอศกรีมมายื่นให้ผม นี่อย่าบอกนะว่า มึงกำลังจะป้อนกูอยู่
“ อ้ามๆ ม่าม๊า....” แล้วเจ้าตัวเล็กยังจะส่งเสียงเชียร์อีก
“ ป้อนกันด้วยอะแก ”
“ อร๊ายยย น่ารั๊กกกก ที่สุด ”
“ เขินแน่ๆ เลยอะแก ” ไอ้ตอนแรกกูก็ไม่คิดจะเขินหรอกนะ แต่ที่กูจะเขินตายนี่ ก็เพราะเสียงพวกมึงนี่หละ
“ อะ เออๆ ” และสุดท้ายผมก็เลยกลั้นใจงับลงไป แต่ไม่งับเอาไว้นานๆ แบบเดิมหรอก
“ กรี๊ดด ใช้ช้อนคันเดียวกันด้วย ” เออแหะ ผมเพิ่งสังเกต ว่าช้อนของผมผมยังถือมันไว้อยู่ แล้วสรุปว่าไอ้ช้อนคันเมื่อกี้ก็ของไอ้พัตนะสิ แถมตอนนี้มันก็กำลังตักไอศกรีมเข้าปากอยู่
“ อร๊ายแก แบบนี้ก็จูบกันทางอ้อมนะสิ กรี๊ดดด ” ฉ่า............ไม่รู้ว่าอะไรไหม้นะครับ ผมว่ารีบๆ กิน จะได้ออกไปจากร้านนี้สักที
และพอกินเสร็จสรรพแล้ว ในขณะที่พวกเรากำลังรอเงินทอนอยู่นั้น
“ เอ่อ....พี่คะ คือ.....คือแบบว่า...” และก็มีน้องผู้หญิงสองคนเดินมาหาเรา และหนึ่งในนั้นก็ถามพวกเราขึ้นมา
“ มีอะไรครับ ” ไอ้พัตเป็นคนตอบกลับไป
“ คือ...พวกพี่สองคน เอ่อ...เป็น....เป็นแบบว่า....แฟนกันหรือเปล่าคะ ” ผมว่า ถ้าหากผมกำลังกินน้ำอยู่ น้ำคงกระฉูดไปโดนหน้าไตเติ้ลเต็มๆ แน่
“ หา...เอ่อ...ฮ่ะๆๆ ” แล้วมึงจะหัวเราะทำไม
“ คือ...มันไม่ใช่ครับ เข้าใจผิดกันแล้วครับ ” ผมกลั้นอายเอาไว้แล้วตอบน้องๆ ไป
“ อ้าว....ไม่ใช่หรอกเหรอคะ เสียดายจัง แล้วทำไมถึงได้....” แล้วพวกน้องก็ยังมีคำถามอีก ผมก็ยังไม่ทันได้ตอบอะไรไป ไตเติ้ลก็พูดขึ้นก่อน
“ ปะป๊ากะม่าม๊าเป็นแฟนกันเหรอ...” คือไตเติ้ล จะเงียบไปก่อนก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอกครับ พวกสาวๆ พอได้ยินแบบนั้นก็ดิ้นกันใหญ่
“ อร๊ายย ปะป๊ากะม่าม๊า ”
“ อ้อ ครับ...คือเราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกันครับ...แต่เราสองคนเป็น......” แล้วไอ้พัตก็พูดขึ้นมา ทำให้รอบข้างเงียบสงัด พวกกลุ่มสาวๆ ก็เงี่ยหูฟังเต็มที่ รวมทั้งผมด้วยแหละ
“ เราสองคนเป็น....สามี ภรรยากันนะครับ ” ฟ้าผ่าเปรี้ยงกลางแสกหน้า ไอ้พัตมึงพูดบ้าอะไร ผมอึ้ไปนาน พวกสาวๆ เองก็คงไม่แพ้กัน แต่หลังจากนั้น
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ” พระเจ้า เสียงสิบแปดหลอดจริงๆ พวกสาวๆ ทั้งกลุ่มกรี๊ดกันดังลั่นร้าน จนคนข้างนอกหันมามองใหญ่
“ อร๊ายย งั้นแบบนี้น้องคนนี้ก็ต้องเป็นลูกนะสิคะ ” แล้วสองสาวก็หันไปมองไตเติ้ล
“ อ้อครับ ไหนไตเติ้ลลองบอกพี่ๆ เขาไปสิครับ ว่าใครปะป๊า ใครม่าม๊า ” ไอ้พัตหันไปบอกไตเติ้ล ผมเองที่ยังอึ้งไม่หายก็ไม่ทันจะได้บอกอะไรไตเติ้ล
“ นี่ปะป๊า และก็นี่ม่าม๊าของเติ้ล ” ไตเติ้ลจิ้มอกพัตก่อน แล้วก็หันมาจิ้มอกผมต่อ พวกสาวๆ นี่กรี๊ดกันใหญ่เลย
“ ชื่อไตเติ้ล น่ารักจัง เอ่อ...จะเป็นไรไหมคะ ถ้าหากพวกหนูจะขอถ่ายรูปพวกพี่เก็บไว้อะคะ ” คือไม่ต้องขอหรอกครับน้อง พวกน้องถ่ายมาจะได้หลายโหลแล้วมั้ง
“ เอาสิครับ แต่ขอถ่ายเป็นรูปครอบครัวนะครับ ” ใครครอบครัวมึง
“ อร๊าย ได้เลยค่ะ ” แล้วพวกสาวๆ ก็พากันกรูมาทั้งกลุ่ม มาสาละวนจัดให้พวกเรานั่งให้พวกเธอถ่ายรูปกัน ผมที่แบบยังเอ๋อๆ อยู่ก็โดนจับนั่งไปเรื่อย จนกระทั่งรูปสุดท้าย
“ ปะป๊ากับน้องไตเติ้ลช่วยหอมแก้มม่าม๊าหน่อยสิคะ ” ผมอยากจะกรี๊ด เอาจริงเหรอนี่ ผมที่ยังอึ้งทึ่ง กับคำขอแกมสั่งของน้องสาวๆ อยู่ ก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“ ฟอดด ” “ แชะๆ ” เสียงดังที่ข้างแก้มทั้งสองข้าง พร้อมกับเสียงกดชัตเตอร์ติดๆ กัน ผมไม่รู้ว่าผมเดินมาขึ้นรถได้อย่างไร และกว่าที่ผมจะรู้สึกตัว
“ พรึ่บๆๆๆๆ ” หันมองไปรอบๆ นี่มันสวนจตุจักรนี่ กูมาอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วเมื่อกี้ก็พวกนกพากันบินหนีไป เพราะไตเติ้ลไปวิ่งไล่มัน ส่วนไอ้พัต มันนั่งสบายอยู่บนเสื่อ นี่กูจิตหลุดไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย
“ นี่มึง....” ผมหันไปชี้หน้ามัน แล้วเดินไปยืนอยู่ต่อหน้ามัน
“ กูมาอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วไหนมึงบอกว่าจะพาไตเติ้ลไปสวนสนุกไง ”
“ อ้าวเหรอ...ที่นี่ก็สนุกไม่แพ้กันหรอก ” มันเอาอะไรคิด
“ ไตเติ้ลครับ กลับเข้ามาเร็วแดดร้อนนะ ” ผมเลิกสนใจมัน แล้วหันไปเรียกไตเติ้ลเข้ามานั่งแทน แต่จะว่าไป ผมก็ไม่ค่อยได้มาที่นี่บ่อยนัก หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งเล่นนอนเล่นอยู่ที่นี่ แต่อยู่ได้ไม่นานฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก กว่าพวกเราจะไปถึงที่ศาลาเพื่อหลบฝนแล้ว ที่นั่นก็เต็มไปด้วยคนจำนวนมาก ไอ้พัตเลยสละตัวเองมายืนบังฝนให้ผมที่กำลังอุ้มไตเติ้ลอยู่ พอดีมันเอาเสื้อแจ็คเก็ต มาบังหัวมันไว้ไม่ให้ละอองฝนมาโดน มันเลยทำให้ผมกับมัน ยืนสบตากันในระยะประชิดมากกว่าเดิม
“ เนย์....หนาวไหม ” กูควรจะถามมึงมากกว่านะ
“ เอ่อ ไม่..แล้ว พัตละ ”
“ แค่เนย์กับลูกยืนอยู่ใกล้ๆ ก็ไม่หนาวแล้วละ ” ผมว่าฝนตกมันจะต้องหนาวๆ เย็นๆ นะ แต่ไหงมันกลับร้อนจังเลย
“ เนย์........”
“ อะไร...”
“ วันนี้...ไปค้างบ้านพัตนะ ” ไอ้บ้า ชวนกูไปค้างบ้านมึง มึงคิดอะไรกับกูหรือเปล่า
“ วันนี้ฝนตก สงสัยจะหนัก...แล้วบ้านพัตก็อยู่ใกล้ด้วย ไม่อยากให้เนย์และก็ไตเติ้ลหนาวนะ ” สรุป ผมเองสินะที่คิดอกุศลไปไกล แล้วทำไมผมต้องคิดด้วยละ
“ ว่าไงเนย์ ตกลงไปค้างบ้านพัตนะ ”
“ อะ อืม ”
“ อะไรนะไม่ได้ยิน ”
“ ก็บอกว่าเออ ไงละไม่ได้ยินหรือไง ” แต่เพราะมันเอาหน้าเข้ามาใกล้ เพราะเสียงฝนกลบไปหมด และผมก็เผลอตะโกนใส่มันอีก ทำให้ผม เอ่อ...
“ อยากหอมแก้มพัตก็ไม่บอก ”
“ ไอ้บ้า ใครอยากหอมแก้มสากๆ ของมึงกันละ ”
“ ฟอดด แต่แก้มเนย์นี่นิ่มดีนะ หอมด้วย ” ผมตั้งตัวไม่ทันมันก็หอมแก้มผมอีกแล้ว
“ รักนะ ” ผมว่า พาผมไปโรงพยาบาลดีกว่าครับ เพราะหลังจากนั้น ดูเหมือนว่าจะมีแต่คำๆ นั้น มันวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดเวลา แล้วไตเติ้ลละ หวังว่าไตเติ้ลคงจะไม่เห็นฉากนั้นหรอกนะ
“ ม่าม๊าหอมแก้มปะป๊า และปะป๊าก็หอมแก้มม่าม๊าด้วย ” ไตเติ้ลทำไมถึงได้ทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
เอาละครับหลายๆ คนก็อาจจะได้ใจกันไปสำหรับฉากบอกรักลางสายฝน อิอิ
เอาเป็นว่าตอนหน้าเราจะแอบย่องไปดูพัตกะเนย์เข้าน้องนอนกัน (อย่าคิดลึกนะมีไตเติ้ลอยู่ด้วย)
สรุปสุดท้ายนี้ก็อยากจะบอกว่า
....................................อีกไม่กี่ตอน ( อาจจะตอนที่ 20+ ) เรื่องนี้ก็จะจบลงไปแล้ว......................... ..
จะเขียนให้จบก่อนปีใหม่แน่นอน..................... ..
และหลังจากนั้นก็จะได้ต่ออีกเรื่องที่ค้างไว้ต่อ
สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกท่านที่เดินทางร่วมกันมา 
หัวข้อ: ม่าม๊าฮับ...ปะป๊าอยู่ไหน ? ** จบแล้ว ** บทพิเศษ หน้า 60 [01/01/2556] (อ่าน 764862 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก