♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 39
The falling rain can bring a change
สายฝนที่โปรยปราย สามารถนำพาโชคชะตา
[Puen talks]
ผมว่าผมต้องทำอะไรสักอย่าง ปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ดีแน่ๆ ผมไม่เคยเจอไอ้เซนอะไรนั่นหรอก แต่เซ้นส์ผมมันบอกว่ามันต้องไม่ได้คิดกับต้นหอมแค่พี่น้องแน่ๆ ที่ผมสั่งต้นหอมไปก็ไม่รู้ว่าเขาจะฟังผมมากแค่ไหน ก็รู้หรอกนะว่ายังไงต้นหอมก็คงไม่ชอบมันแน่ๆ แต่ผมไม่อยากให้คนรักของผมไปไกลผู้ชายคนไหน ต้นหอมไม่คิดแต่ถ้ามันคิด นั่นผมก็ถือว่าร้ายแรงแล้วแหละ
ผมเป็นคนขี้หึงมากๆนะ ผมเริ่มจะพอรู้ตัวแล้วล่ะ และผมก็พยายามจะนิ่งที่สุดเท่าที่จะนิ่งได้ หนึ่งก็เพื่อตัวต้นหอมเองด้วยเขาจะได้ไม่อึดอัดใจกับการอาการหึงหวงของผม ผมจึงไม่ค่อยอยากแสดงอาการออกมากถ้าหากว่าไม่จำเป็น แต่ผมว่ากรณีของไอ้เซนอะไรนี่ เขาก็ควรจะต้องระวังตัวเองบ้างนะ
คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ เหมือนกับแฟนเก่าต้นหอมไง ถ้าเกิดมันคิดไม่ดีกับต้นหอมขึ้นมา ผมจะทำไง ถ้าผมไปช่วยไม่ทันเหมือนครั้งที่แล้ว ต้นหอมจะเป็นยังไง เพราะสำหรับผมแล้วไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงผมก็รับได้ ผมห่วงก็แค่ความรู้สึกของต้นหอม แต่เหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ค่อยรู้เท่าไหร่หรอก ไม่เป็นไร ผมจะพยายามใจเย็น เพราะต้นหอมเองก็ยังเด็ก ยังไม่สิบแปดดี บางทีให้เขาลองตัดสินใจอะไรที่พลาดพลั้งไปบ้างเขาจะได้โตขึ้น ไม่ใช่ไว้ใจใครไปเรื่อยแบบนี้
ผมไม่ได้บอกว่าเขาโง่หรือซื้อบื้อตามคนไม่ทันหรอกนะ ต้นหอมน่ะฉลาดเป็นกรด แต่ความใจดีของเขานั่นแหละ ที่ทำให้เขามองไม่เห็นความเลวของคนอื่น
“พี่ปืน มานอนได้แล้ว” ต้นหอมง่วงเงียเดินออกมาจากห้องนอน พอดีผมยังมีงานที่ต้องทำเลยให้ต้นหอมนอนไปก่อน นี่สงสัยคงตื่นแล้วไม่เจอผมถึงได้ออกมาตาม
“ไปนอนก่อนไป” ผมบอกคนท่มายืนอยู่ข้างๆ ทั้งที่ตาก็ลืมไม่ขึ้นแต่ก็ยังดื้อไม่ยอมไปนอน กลับไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆผม
“น้องจะรอพี่ปืน” หึหึ เวลาง่วงนอนจะอ้อนเป็นพิเศษครับเด็กคนนี้
“นานนะ” ผมแกล้งบอก แต่ที่จริงคือกำลังปิดคอมอยู่ ใครจะไปทำงานต่อไหวครับ เจอเด็กมานั่งเฝ้าขนาดนี้
“อือ นานก็จะรอ” ต้นหอมพูดเสียงยานๆ ปากก็บอกว่ารอ แต่ผมว่าทนไม่เกินสองนาทีหรอก นี่ก็เหมือนจะหลับไปแล้ว
“อะไร ไหนบอกจะรอ” ผมกระซิบที่ข้างหูต้นหอม เขาสะดุ้งนิดๆก่อนจะงัวเงียมองหน้าผม
“เสร็จแล้วเหรอ” เขาถาม พยายามจะลืมตา แต่ก็คงลืมตาไม่ขึ้น ผมเลยแตะที่เปลือกตาต้นหอมเบาๆ
“ยังหรอก แต่สงสารเด็กแถวนี้” ผมบอก ต้นหอมยิ้มนิดก่อนจะดึงตัวลุกขึ้นนั่งดีๆเพราะเมื่อกี้เขาฟุบกับโต๊ะทำงานของผม ก่อนจะอ้าแขนสองข้างออก ผมเลิกคิ้วสูง
“อุ้มหน่อย” ต้นหอมทำหน้าอ้อน ผมยืนนิ่ง
“ไม่เอา ตัวหนัก” ผมแกล้งพูดไปแบบนั้น ต้นหอมหน้างอทันที
“อุ้มหน่อยนะพี่ปืน”
“...”
“อุ้มน้องหน่อย นะๆๆ”
“หนู...” ผมแกล้งให้เขาแทนตัวเองว่าหนูอีกครั้ง ผมชอบนะ มันน่าเอ็นดูดี
“อุ้มหนูหน่อย” แล้วต้นหอมก็ยอม ถ้าไม่ใช่เพราะง่วงก็คงพูดหรอก
“หึหึ เอาแต่ใจตัวเองนะเรา” ผมบ่นไม่จริงจัง แต่ก็เข้าไปอุ้มเด็กดื้อเข้าห้องนอน ผมก็พูดไปงั้นแหละที่ว่าเขาเอาแต่ใจ แม้จะเป็นความจริงก็ตาม แต่ส่วนมากเขาจะเอาแต่ใจในเรื่องที่ผมสามารถทำให้ได้ ไม่เคยงี่เง่าจนไม่มีเหตุผลมากเกินความจำเป็น
ผมวางต้นหอมลงกับเตียง แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนตาม ผมดึงตัวต้นหอมที่ขยับเข้าหาผมมากอดไว้แนบอก จูบที่หน้าผากเบาๆหนึ่งที
“นอนซะ ฝันดี” ผมพูด
“ครับ” แล้วเจ้าตัวยุ่งก็หลับไป
“ไอ้ปืน คืนนี้ไปกินเหล้ากัน” ไอ้ก้องชวนผม
“ไม่เอาวะ ขี้เกียจ” ผมบอกมัน มือก็กดโทรศัพท์หาต้นหอม ผมมีเรียนแค่ตอนเช้าถึงสิบโมงครึ่ง ตอนนี้พวกผมเลยมาคลุกตัวอยู่ที่ห้องชมรม เพราะเป็นที่เดียวที่เย็น
“อะไรวะ มึงไม่ได้ออกไปเที่ยวกับพวกกูมาหลายวันแล้วนะ” หลายวันของมันคือไม่กี่วันที่ผ่านมานี่เอง แม่งไปทุกวันเลยไอ้ก้อง
“แค่หลายวัน ไว้กูไม่ไปเป็นเดือนแล้วค่อยเรียกกู ฮัลโหล” ผมพูดกับไอ้ก้องก่อนจะพูดกับต้นหอมเมื่อเขารับสาย
[ต้นหอมเรียนอยู่ เดี๋ยวโทรกับนะครับ] ต้นหอมกระซิบกระซาบแล้วก็กดตัดสายไป ผมเลยส่งข้อความไปว่าเลิกเรียนแล้วให้มาหาผมที่ห้องชมรมแทน
“เออ แล้วเดี๋ยวเดือนหน้าจะมีโครงการประกวดภาพถ่าย” ไอ้เวฟพูดขึ้น หูผมฟังไอ้เวฟแต่ตาก็อ่านข้อความที่ส่งกลับมา ด้วยความอยากแกล้งเด็กผมก็เลยส่งสติกเกอร์ไปให้ต้นหอมหลายอัน ปกติผมใช้อะไรแบบนี้ที่ไหน เขานั่นแหละเอาโทรศัพท์ผมไปเล่นแล้วจัดการทำโน่นทำนี่เองเสร็จสรรพ และสงสัยว่าผมจะกวนเขามาเกินไปเขาเลยส่งข้อความมาว่าผม
~ พี่ปืน!!! ถ้าส่งมาอีกผมจะโกรธแล้วนะ!!! ~
“ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะเมื่อต้นหอมโวยวายกลับมาแบบนั้น หึหึ ผมว่าถ้าเขาโทรมาด่าผมได้คงโทรมาแล้วล่ะ
“เป็นอะไรของมึงไอ้ปืน” ไอ้เวฟถามผมหน้าเหวอ ผมปรับสีหน้าตามเดิมก่อนจะยักไหล่ใส่พวกมัน
“มาแปลกนะมึง หัวเราะก็เป็นนี่ว่า” ไอ้ก้องพูดแดกดันผมเรื่องที่ผมไม่ค่อยยิ้มหรือหัวเราะ ใครจะไปเหมือนมันที่ยิ้มเรี่ยราดแบบมันกันล่ะ
“เสือก” ผมด่ามันกลับ ไอ้ก้องแยกเขี้ยวใส่ผมก่อนจะปาถุงขนมที่หมดแล้วใส่ผม ผมเบี่ยงตัวหลบก่อนจะเหล่มองมันแบบไม่พอใจนิดๆ แต่คนอย่างไอ้ก้องหรือจะรู้สึกรู้สากับการกระทำของตัวเอง ไม่มีทางหรอก
“ของมหาวิทยาลัยเหรอวะ” ไอ้เหนือถามไอ้เวฟ แล้วทุกคนก็เลิกใส่ใจเรื่องของผม ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะนั่งฟังไอ้เวฟต่อ
งานประกวดภาพถ่าย ปีที่แล้วผมก็กะว่าจะส่งประกวด แต่ดันจำวันผิดเลยไม่ได้ส่ง แต่ปีนี้คงไม่พลาด
ผมนอนอ่านหนังสืออยู่ในห้องชมรม ไอ้เหนือกลับไปแล้ว ไปรับแฟน ส่วนไอ้ก้องก็ออกไปทำธุระอะไรสักอย่าง ในห้องก็เลยเหลือผมกับไอ้เวฟสองคน
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะค่อยๆเปิดออก ต้นหอมเดินหน้าบึ้งเข้ามาในห้อง ในมือเขามีแก้วชาเขียวนมสดแก้วหนึ่ง
“อ๊ะ ผมซื้อมาฝาก” ต้นหอมยื่นแก้วน้ำมาให้ผม แต่ก็ยังไม่หายหน้างอ ผมรับมาดูดงงๆ ไอ้เวฟมองผมเหมือนจะถามว่าต้นหอมเป็นอะไร ผมได้แต่ส่ายหน้าเพราะไม่รู้
“เป็นอะไร” ผมถามพลางจับหน้าต้นหอมมาดู
“อู้ยย เบาๆสิ” ต้นหอมร้อง ผมเลยใช้นิ้วจิ้มลงไปที่รอยแดง ต้นหอมสะดุ้งมองผมตาขวาง ไปมีเรื่องกับใครมาอีกวะเนี่ยแฟนผม นี่เด็กมหาลัยหรือเด็กช่างกันแน่วะ
“ไปมีเรื่องกับใครมา” ผมถาม ต้นหอมกรอกตาไปมา ไอ้เวฟก็คอยมองอยู่ มันคงสงสัยไม่น้อยเหมือนกันว่าต้นหอมไปมีเรื่องกับใครมา
“พอดีไปเจอพวกปากไม่ดีเฉยๆ ชอบปล่อยหมาในปากมากัดชาวบ้าน เฮอะ! น่าเบื่อ! ดีแต่ปาก” อืม ถ้าจะอารมณ์ไม่ดี ไอ้เวฟขำกับคำพูดของต้นหอม แต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าตกลงแล้วไปมีเรื่องกับใครมา ต้นหอมไม่ใช่เด็กอันธพาลชอบต่อยตีกับคนอื่น ออกจะเป็นพวกรักศงบเกินไปด้วยซ้ำถ้าหากว่าไม่โดนแย่ ซึ้งเขาไม่ลังเลที่จะโต้ตอบกลับ เพราะฉะนั้นบางทีมันอาจจะมีอะไรมากกว่าที่เห็น
“ต้นหอม” ผมกดเสียงเรียกชื่ออีกฝ่าย ต้นหอมทำเจื่อนลง
“ไม่รู้ ต้นหอมไม่รู้จักพวกมันอ่ะ อยู่ดีๆก็เดินมาว่าผมเรื่อง...พี่ พี่ปืนนั่นแหละ ไม่รู้จะหล่ออะไรนักหนา มีแต่คนมาติด! เซ็ง!” ต้นหอมทำหน้าเหมือนเด็กถูกขัดใจ ไอ้เวฟหัวเราะไม่หยุดตั้งแต่ต้นหอมมา ไอ้ห่า นี่มันไม่ใช่เรื่องตลก ใครมายุ่งกับแฟนกูอีกวะเนี่ย
“เออ มึงลดความหล่อบ้างได้แล้วไอ้ปืน” ไอ้เวฟแซวผม ผมขึงตาใส่มัน
“ใช่ๆพี่เวฟ เบื่อคนหน้าตาดี จิ๊” ต้นหอมจิ๊ปากทำหน้างอใส่ผม
“เฮ้อ ผู้หญิงหรือผู้ชาย” ผมถาม เริ่มจะรำคาญคนพวกนี้แล้วเหมือนกัน ทำไมจะต้องมายุ่งวุ่นวายชีวิตผมกับต้นหอมกันหนักกันหนาด้วยวะ
“ผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ชายต้นหอมไม่หงุดหงิดขนาดนี้หรอก ตบมาก็ต่อยกลับ แต่นี้เป็นผู้หญิงไง ทำอะไรไม่ได้ เดี๋ยวหาว่ารังแก” ต้นหอมจีบปากจีบคอพูด เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวสุดๆ
“หึหึ เก่งจริง” ผมหัวเราะขำๆบีบจมูกต้นหอมเบาด้วยความหมั่นเขี้ยว แต่มีเรื่องบ่อยๆแบบนี้ผมคงได้หัวใจวายตายสักวันแน่ๆ อย่าให้ผมรู้นะว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ผมไม่ปล่อยให้อยู่ดีกินดีแน่ๆ
จะว่าไป ช่วงนี้ไอ้อิชหายไปเลย แต่ก็ดีแล้วที่มันไม่มายุ่งกับผม แค่นี้ชีวิตก็วุ่นวายมากพออยู่แล้ว ไหนจะเรื่องไอ้เซนนั่นอีก ผมกำลังรอดูว่าต้นหอมจะทำยังไง ที่จริงเสาร์อาทิตย์หน้าผมกะว่าจะพาเขาไปดูหลัง แต่เขามาขอผมพาไอ้เซนไปเที่ยว ถึงผมจะห้าม แต่ผมไม่คิดว่าคนอย่างเขาจฟังหรอก ก็ต้องคอยดูกันต่อไป
“พี่ปืน กลับบ้านกันเถอะ” ต้นหอมขยับมากอดแขนผมแบ้วก็เอาหน้าถูกับต้นแขนผมไปมาเหมือนลูกแมว แต่เด็กนี่น่าจะเป็นแมวปีศาจมากกว่า
“อืม กลับก็กลับ ไอ้เวฟ กูกลับก่อนนะ” ผมหันไปบอกไอ้เวฟ
“อืม ไปเถอะ แล้วเจอกันนะต้นหอม” ไอ้เวฟลาต้นหอม
“ครับพี่ สวัสดีครับ” ต้นหอมยกมือไว้ไอ้เวฟ ก่อนจะเดินออกจากห้องชมรม
ระหว่างทางเดินไปที่จอดรถ หลายคนมองมาที่ผมกับต้นหอม เขาทำหน้าไม่สบอารมณ์ ผมยกมือขึ้นคล้องคออีกผ่าย ต้นหอมเงยหน้ามองผมงงๆ
“ไม่ต้องไปใส่ใจหรอกน่า” ผมบอก ถ้าคนเรามัวแต่มานั่งแคร์สายตาชาวบ้าน ชีวิตก็ไม่มีวันมีความสุขหรอกครับ
“ครับ” ต้นหอมยิ้มบางๆให้ผม แบบนี้สิถึงจะดูดีมากกว่าตอนที่ทำหน้าบึ้ง
วันต่อมาต้นหอมชี้ให้ผมดูว่าผู้หญิงคนไหนที่มาหาเรื่องเขา ผมเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นโดยที่จับมือต้นหอมให้เดินไปด้วยเขา เธอมองหน้าผมแบบงงๆ ผมก็งง เพราะไม่คุ้นหน้าเธอเลย คุยกันไปคุยกันมาถึงได้รู้ว่าแฟนเธอไม่ใช่ผม แต่เป็นคนอื่น และแฟนเธอนั่นแหละที่มาชอบต้นหอมเลยขอเลิกกับเธอ เธอก็เลยคิดว่าคนของผมไปแย่งแฟนเธอเลยตามมาหาเรื่อง
“ขอโทษนะคะ คือเราไม่รู้” เธอขอโทษต้นหอมกับผม
“อืมไม่เป็นไรหรอก” ต้นหอมบอกแล้วก็ยิ้มอย่างไม่เอาความ แต่ผมนี่เดือดสุดๆ ใครแม่งมาหลงเสน่ห์แฟนกูอีกวะเนี่ย!!!
“พี่ปืน!!!” ต้นหอมวิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากห้อง แถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“เป็นอะไรอีกหืม”ผมรวบเอวต้นหอมลงมานั่งบนตัก วันนี้เป็นอะไรทั้งวันก็ไม่รู้ งอแงตั้งแต่เช้าแล้ว ไอ้นู่นก็ไม่เอาไอ้นี่ก็ไม่เอา ผมรู้สึกว่าเขาจะไม่สบายแน่ๆ ส่วนหนึ่งมาจากช่วงนี้เขาซ้อมเต้นหนักไปเลยปวดเมื่อยเนื้อตัว เป็นผมที่ต้องนวดให้เขาเกือบทุกวัน
“ต้นหอมลืม” ต้นหอมพูดเสียงสั่น ผมเลิกคิ้วงงๆ ลืมอะไรของเขา
“ลืมอะไร” ผมถาม
“ลืม...ลืม...พี่ปืน ถ้าต้นหอมบอกแล้วอย่าโกรธนะ อย่าเกลียดต้นหอมนะ” ต้นหอมพูดมาแบบนั้นผมก็ใจไม่ดี อยู่กับต้นหอมมากๆผมว่าสักวันผมได้หัวใจวายตายแน่ๆ มีเรื่องให้ตื่นเต้นได้ไม่เว้นแต่ละวันเลยให้ตายสิ
“เรื่องอะไรล่ะ บอกมาก่อนสิ” ผมลูบต้นแขนเล็กๆขึ้นลงเบาๆ
“ต้นหอมลืมวัน...”
“ห๊ะ อะไรนะ พูดดังๆสิ” ต้นหอมพูดเบามากจนผมไม่ได้ยิน ขนาดเขานั่งอยู่บนตักผมผมยังไม่ได้ยินเลย
“ต้นหอมลืมวันเกิดพี่ปืนอ่ะ!!” ทีนี้เขาเลยตะโกนใส่หูผมแทน
“...” ผมนั่งนิ่ง ไม่คิดว่าเรื่องที่ทำให้เขาตื่นตกใจจนหน้าเสียจะเป็นเรื่องนี้
“น้องขอโทษนะ อย่าโกรธน้องเลยนะ น้องไม่ได้ตั้งใจจะลืม แต่...ฮึก” อืม ร้องจนได้ ผมกอดต้นหอมเบาๆ แต่เขากับคว้าหมับกอดผมแน่น
“ชู่ๆ ไม่เป็นไรน่า จะร้องทำไมเนี่ย” ผมพูดเสียงอ่อนลง นี่ใช่เด็กที่ชอบไปมีเรื่องบ่อยๆหรือเปล่าเนี่ย ขี้แยชะมัด
“ก็ผมลืมวันเกิดพี่ปืนอ่ะ ลืมได้ไงอ่ะ บ้าๆ ต้นหอมแย่ที่สุดเลย” เขาด่าว่าตัวเอง ผมได้แต่ยิ้มขำ
“ช่างมันเถอะน่า แค่งานวันเกิดเอง” ผมบอก ที่จริงผมไม่ได้ใส่ใจอะไรกับวันเกิดขนาดนั้น วันเกิดที่ผ่านมาอาทิตย์ที่แล้วผมก็แค่กลับไปกินข้าวกับแม่เท่านั้น แถมวันนี้ต้นหอมก็ติดธุระต้องไปอาคุณน้าเขา ช่วงเปิดเทอมเป็นช่วงที่ยุ่งยกาวุ่นวาย ถ้าเขาจะลืมก็ไม่แปลก แต่ที่จริงต่อให้ไม่รู้ก็ไม่แปลก เพราะผมว่าผมไม่เคยบอกต้นหอมนะว่าผมเกิดวันไหน
“ไม่ช่างมันสิ วันเกิดพี่ปืนทั้งทีนะ ต้นหอมยังไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดพี่ปืนเลย”ต้นหอมพูดเสียงห้วนแบบว่าไม่ยอม
“แล้วจะให้พี่ทำไง” ผมถาม ก็วันเกิดผมเลยมาแล้วนี่นา
“...” ต้นหอมส่ายหน้าว่าไม่รู้ ผมเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา ต้นหอมขยับนั่งคล่อมตักผมในท่าที่นั่งสบายกว่าเก่า แต่ผมอยากจะบอกเหลือเกินว่าอย่าขยับมากนัก เดี๋ยวอะไรๆมันจะตื่นแล้วเขาจะแย่เอา
“พี่ปืน ผมขอโทษนะ” ต้นหอมพูดสีหน้าเศร้า
“ไม่เป็นไร” ผมบอกอย่างที่คิด
“แต่ต้นหอมเสียใจ” เขายังคงพูดอย่างไม่ยอม
“ไว้ปีหน้าก็ได้” ผมบอก ไม่ได้จะตายวันนี้พรุ่งนี้ซะเมื่อไหร่ ผมยังอยู่ให้เขาฉลองวันเกิดให้ผมได้อีกนาน ต้นหอมซบหน้าลงบนไหล่ผม เขาเงียบไปนานก่อนจะพึมพำในลำคอว่าตกลง มันก็แหงล่ะ ผมคงย้อมเวลากลับไปให่เขาไม่ได้หรอก
ช่วงกลางวันผมพาต้นหอมออกไปเดินเล่นที่ห้าง เพราะทนเห็นต้นหอมทำหน้าหงอยๆไม่ได้ ไม่รู้จะรู้สึกผิดอะไรขนาดนั้น พอผมถามว่ารู้ได้ยังไงและรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาก็บอกว่ารู้ตั้งนานแล้วก่อนจะปิดเทอม ตอนที่ผมใช้ให้เขาไปซื้อน้ำในวันที่ผมมีเล่นดนตรี และพอเล่าจบก็ทำหน้าเศร้าอีก แถมยังว่าตัวเองว่าไม่เอาไหน ที่รู้วันเกิดผมตั้งนานแต่ก็ยังลืม ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ยังดีที่ต้นหอมไม่ทำหน้าเศร้าทั้งวัน เพราะแปบเดียวก็ดีขึ้น ผมพาเขาไปที่ร้านหนังสือที่เป็นร้านหนังสือต่างประเทศ ต้นหอมนั่งเลือกหนังสืออย่างมีความสุข รอยยิ้มตอนที่ได้เห็นหนังสือของเขานั้นทำให้ผมนึกไปถึงเด็กผู้ชายค้นหนึ่ง
...ด.ช. คิรากร จารุโรจน์...
วันนั้นฝนตกหนัก ผมที่กำลังจะเดินไปหน้าโรงเรียนเพื่อรอคนขับรถมารับ ก็เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ที่ร้องเรียนเงียๆคนเดียว ปกติผมไม่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน แต่ไม่รู้ทำไม สองเท้าของผมถึงได้เดินเข้าไปหาเขา รู้ตัวอีกทีก็ไปหยุดยืนที่ตรงหน้าอีกฝ่ายแล้ว
“ฮึก นาย...นายจะมาแกล้งเราอีกแล้วใช่ไหม” ใบหน้าเล็กขาวผ่องที่แดงกล่ำไปทั้งหน้าเพราะร้องไห้ จมูกกับริมฝีปากเล็กๆนั่นทำเอาหัวใวของผมเต้นแรง ความรู้สึกแล้วเลยที่ได้เห็นใบหน้าน่ารักๆนั่น
ผมอยากเอาเจ้าเด็กนี่ใส่กระเป๋ากลับบ้าน!!! เอากลับไปนอนกอดเล่น!
นี่มันตุ๊กตาชัดๆ
“เปล่า ไม่ได้จะมาแกล้ง” ผมบอกเสียงนิ่งๆ เพื่อนๆชอบบอกว่าผมเสียงดุ แล้วก็คงจริง เพราะเด็กตรงหน้าทำหน้าเหมือนหวาดกลัว
“เคยอ่านหนังสือไหม” ผมถาม แต่พอมาคิดอีกที ผมรู้สึกว่าประโยคของตัวเองมันแปลกๆ แต่จะเอาอะไรมากกับเด็กจริงไหมครับ
“เคยสิ อ่านทุกวันเลย ชอบอ่าน แต่คนพวกนั้นชอบแกล้ง เอาหนังสือเราไปซ่อน” แล้วเขาก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง ปากเล็กๆนั่นก็พูดบ่นอะไรออกมาอีกยาวยืด ฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง บางประโยคพูดก็บ่นเป็นภาษาอังกฤษ แต่ผมฟังไม่ออก ผมตัดสินใจหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา มันเป็นวรรณกรรมแปลไทย และผมอ่านฉบับภาษาไทย
“เคยอ่านเรื่องนี้ไหม” ผมยื่นหนังสือไปตรงหน้าเขา เด็กน้อยปราดน้ำตาตัวเองออกช้า ทุกท่วงท่าช่างดูน่ารัก มือเล็กๆขาวๆที่แค่ดูก็รู้ว่าคงนิ่มมากเอื้อมมาหยิบหนังสืออกไปจากมือผม ยิ่งมองมือนั่นใกล้ๆ ผมก็รู้เลยว่ามือของผมใหญ่กว่ามือเขามากนัก และคงจะกำมือเขาได้มิด
“ไม่เคยอ่านเลย มันเป็นยังไงเหรอ” ดวงตากลมโต ตาดำของเขาใหญ่มาก แต่ดูสุกใสแวววาวดีจนไม่อยากละสายตา เขาจะผิดไหมถ้าจะบอกว่าเด็กผู้ชายตรงหน้าน่ารักกว่าเด็กผู้หญิงในชั้นเขาเสียอีก เด็กผู้หญิงที่ผู้ชายทั้งชั้นต่างบอกว่าหน้ารักแล้วก็แย่งกันจีบ ยังหน้ารักได้ไม่เท่าคนตรงหน้าเขาเลย
“เอาไปอ่านดูสิ ถ้าให้เล่าไม่เล่าหรอกนะ แต่สนุกมากๆเลยล่ะ” ผมบอก เขายิ้มกว้างทันที
“จริงเหรอ เอาไปอ่านได้จริงเหรอ” เขาลุกขึ้นขึ้นจากเก้าอี้กระโดดดึ้งๆด้วยความดีใจ ตัวเขาเล็กมาก สูงยังไม่ถึงหน้าอกผมเลยด้วยซ้ำ ผมอยู่ปอหก เด็กนี่น่าจะประมาณปอหนึ่งหรือว่าปอสองหรือเปล่า นี่ถ้าไม่ติดว่าใส่กางเกงน้ำเงินนะ เขาคงคิดว่าอีกฝ่ายอยู่อนุบาลแน่ๆ
“จริงสิ แต่เอามาคืนด้วยแล้วกัน” ผมบอก
“ได้ๆ เดี๋ยวเอาไปคืนนะ อยู่ห้องอะไรล่ะ” เขาถามผมเสียงใส
“ห้องปอ 6/1” ผมบอก เขาเบิกตากว้าง แต่ผมไม่ได้สนใจ ฝนข้างนอกเริ่มซา และผมเริ่มตระหนักได้ว่าคนขับรถรออยู่ ผมเลยหันไปหาเด็กน้อยอย่างเร่งรีบ
“ฉันกลับก่อนนะ” ผมบอกแล้วก็รีบเดินออกจากห้องเรียนห้องนั้น ถ้าผมรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าว่าผมจะไม่ได้เจอเขาอีก ผมคงจะถามชื่อหรืออะไรสักอย่างที่ติดต่อเขาได้
เพราะหลังจากวันนั้นอีกหนึ่งอาทิตย์ คุณครูก็เอาหนังสือของผมมาคืน ผมถามครูว่าเอาหนังสือของผมมาจากไหน ครูก็บอกว่าผู้ปกครองของนักเรียนปอสามคนหนึ่งเอามาฝากคือนให้เจ้าของ เห็นว่าลูกชายโดนเพื่อนแกล้งทุกวัน ร้องไห้กลับบ้านเนื้อตัวมีแผลทุกวัน คนเป็นพ่อแม่ทนไม่ได้เลยให้ลูกย้ายโรงเรียน ตอนนั้นผมโกรธมาก โกรธคนที่รังแกเด็กตัวเล็กๆ เพราะพวกมันทำให้ผมไม่ได้เจอเด็กนั่นอีก
แต่พอวันเวลาผ่านไป ความทรงจำระหว่างเด็กคนนั้นก็ค่อยๆเลือนลาง ยิ่งโตขึ้นชีวิตยิ่งเจอเรื่องราวมากมายทำให้ความทรงจำที่น้อยนิดอยู่แล้วยิ่งเจือจางเบาบางเข้าไปอีก จนในที่สุดผมก็ลืมไปเลยว่าช่วงเวลานั้นผมได้เจอใครที่ทำให้หัวใจเต้นแรง
“พี่ปืน ต้นหอมเอาหมดนี่ได้ไหม” เสียงหวานๆดังขึ้นเรียกผมออกจากความคิด ผมมองกองหนังสือกองโตในอ้อมแขนเขาก่อนจะพยักหน้าแล้วก็หยิบกระเป๋าตังค์ส่งไปให้ ต้นหอมหันซ้ายหันขวาก่อนจะหอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณครับ” พูดจบก็วิ่งไปจ่ายเงิน เฮ้ออ ใครจะไปคิดว่าผมจะได้เจอเขาอีกครั้ง แถมยังได้ต้นหอมมาเป็นแฟนอีกด้วย เชื่อเถอะว่าเรื่องนี้เขาไม่รู้ ถ้ารู้ล่ะก็ มีหวังช็อคตาเหลือกแน่ๆ เพราะขนาดผมเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย
......................................................................
# พี่ปืนหวานๆแบบนี้ชอบไหม เอ๊ะ หรือยังไม่หวานหว่า 55555555555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
