บทที่ 14 We Are.....ปึง....ปึงงงงงง.....ปึงงงงงงงงงความพยายามเฮือกสุดท้ายของเจ้าตัวกลมสิ้นสุดลง พร้อม ๆ กับประตูห้องที่ยังคงปิดล๊อคอย่างแน่นหนาจากด้านนอก เต้าหู้ทรุดร่างลงไปกองกับพื้นอย่างหมดแรง
"ห่าเอ๊ยยยยย....ใครก็ได้ที่อยู่ข้างนอกน่ะ.....ช่วยเปิดทีโว้ยยยยยย"
"พอเถอะอีหู้"
"ที่นี่ไม่ใช่ม่านรูดใช่มั้ยไอ้ตุ๊ดเต้"
"ก็ไม่ใช่น่ะสิยะ....พวกเราเองก็คงถูกไอ้โรคจิตจับตัวมาเหมือนกัน....แฟนแกนั่นแหละอีหู้....ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด"
"หุบปากไปเลยไอ้สัด มึงมีหลักฐานเหรอ"
"ก็.....ก็....."
"ตอนมึงถูกจับมา....มึงก็บอกเองว่ากวางไปกับไอ้เป๋า....เหี้ย....ป่านนี้แฟนกูไม่โดนลูกหลงไปด้วยเหรอแม่ม.....แล้วดูสิวะ....กูต้องมาอยู่กับมึงในสภาพชีเปลือยแบบนี้ หันไปเลยนะไอ้สัดเต้!!!!"
"โอยยยยย.....อยากมองตายแหละ....ไอ้หมู!!!!.......เห็นแล้วจิ๋มหดห่อเหี่ยว.....ยี๊"
ทั้งคู่พยายามอีกครั้ง ที่จะพังประตูออกไปข้างนอก ข้างในเป็นประตูไม้ธรรมดาทั่วไปก็จริงอยู่ แต่ด้านนอกนั้น มันคือประตูนิรภัยที่ต้องใช้รหัสผ่านเท่านั้น จึงจะเปิดได้ ภายในห้องตกแต่งได้เหมือนม่านรูดราคาถูก ราวกับต้องการจะหยอกเย้าผู้ที่ถูกขังให้เหมือนมีความหวัง ก่อนจะทำลายความหวังทั้งหมู่มวลให้ดับวูบลง หน้าต่างห้องนั้น พอรูดม่านเปิดดู ก็พบเพียงแค่ผนังปูนที่วาดภาพวิวตึกสูง ๆเอาไว้เท่านั้น
นับว่าใครที่ทำแบบนี้ได้....นอกจากจะโรคจิตชอบทรมานคนอื่นแล้ว ยังแอบมีอารมณ์ขันเล็ก ๆอีกต่างหาก เจ้าตัวกลมเดินมาคว้าขวดน้ำดื่มเพียงขวดเดียวที่วางอยู่ เตรียมจะยกขึ้นดื่ม....
"อย่า...อีหู้.....มันอาจจะมียาพิษ" ตุ๊ดหล่อร้องห้าม แต่ช้าไปแล้ว....เจ้าตัวกลมทำหน้าท้าทาย ก่อนจะยกขึ้นดื่มโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านใด ๆ
"เหรอ....อึกอึกอึก"
"แอร๊ยยยยย......เสร็จมัน....นี่ชั้นต้องโดนขังอยู่กับศพหมูงั้นเหรอ....คุณพระช่วยยยยย"
"อ่าห์.....เห็นแม๊ะ.....แดกแล้วก็ไม่เห็นตาย.......มึงจะโวยวายเพื่อ?.....ก็คนมันหิวน้ำนี่หว่า....ถ้ามันจะฆ่าพวกเราจริง ๆอ่ะนะ มันไม่ลงทุนจับมาขังเอาไว้ แล้ววางยาพิษหรอกไอ้ตุ๊ดเต้....มึงไม่เคยดูซอว์เหรอ มันต้องทรมานให้ตายอย่างช้า ๆสิ เอ้า....มึงก็แดกซะ....กูเหลือไว้ให้....ไม่แดกกูแดกหมดนะสาดดดดด"
ตุ๊ดหล่อรับขวดน้ำ ที่เหลืออยู่น้อยกว่าครึ่ง ยกขึ้นดื่มอย่างกระหาย จริงอย่างที่ไอ้แก้มยุ้ยว่า ตายด้วยยาพิษมันง่ายเกินไป ถ้าไอ้โรคจิตลงทุนทำห้องแบบนี้ขึ้นมา มันคงอยากจะเล่นสนุกกับเหยื่อให้นานที่สุดก่อนฆ่าทิ้ง น้ำดื่มนั่นอาจจะเป็นของที่มันหยิบยื่นให้ เพื่อต่อชีวิตพวกเขา แล้วหลังจากนั้นล่ะ พวกเขาจะต้องอดน้ำ....อดข้าวไปอีกกี่วัน?
หรือว่ามันต้องการให้พวกเขากินกันเอง พอมองร่างอวบ ๆของเจ้าเต้าหู้แล้ว ก็อดคิดไม่ได้เหมือนกัน ว่าเนื้อแน่น ๆ เนียน ๆแบบนี้ จะเอาไปปรุงเป็นอะไรกินดีล่ะ.....
หวังว่าคงไม่ต้องกินดิบ ๆ หรอกนะ....แอร๊ยยยยยยยย.
.
.
.
.
.
.
"นาย"
"รู้จักกูด้วยเหรอ"
ชายปริศนากระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียม เขาเป็นผู้ชายตัวสูง และมีหน้าตาหล่อเหลาเกินกว่าจะเป็นไอ้โรคจิต แต่ในความหล่อนั้น ใบหน้าของชายผู้นี้ ดูมีความน่าพรั่นพรึงอยู่ไม่น้อย ทั้งรอยยิ้ม แววตา และการหักเหของแสงไฟที่ตกกระทบผิวหน้าขาวเนียนนั่น เป๋าจำได้....ว่าชายคนนี้คือพนักงานเสิร์ฟในร้านเบเกอรี่
"เราเคยเจอกันก่อนหน้านั้นจำได้ไหม....วันที่มึงทำเสื้อกูเปียกน้ำไง....น้ำแดงซะด้วยสิ"
"อ๊ะ....นายนั่นเอง.....เป็นนายจริง ๆด้วย นายคอยตามเราไปทุกที่"
"ก็ไม่เชิงทุกที่หรอกนะ"
ใบหน้าแบบนี้....เห็นครั้งเดียวคงไม่มีทางลืมได้ง่าย ๆ และเป๋าก็ไม่ได้ลืม เพียงแค่เหตุการณ์นั้นมันสั้นเกินกว่าจะนึกถึง พออีกฝ่ายพูดขึ้นนั่นแหละ เขาถึงได้นึกออก ถ้าเป็นคนอื่น ๆที่ไม่ใช่ไอ้หมอนี่ เป๋าอาจจะจำได้ราง ๆ เพียงแค่เหตุการณ์เท่านั้น แต่เป็นเพราะใบหน้าของชายคนนี้ คนที่เห็นเพียงแว่บเดียวก็ติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ราวกับเป็นคนคุ้นเคย ไม่ใช่เพียงเพราะความงดงามไร้ที่ติ แต่มีบางอย่างที่มันมากกว่านั้น เป๋าเองก็ไม่สามารถอธิบายได้เหมือนกัน ว่าเพราะอะไร????
ด้านหลังของชายหนุ่มลึกลับอาจจะเป็นทางออก มันถูกเปิดแง้มเอาไว้ เป๋าใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายที่ไม่ทันได้ระวังตัว ก่อนตะโกนลั่นให้หญิงสาวหนีเอาตัวรอด กวางไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาต่างหากที่มันต้องการ ให้หนีรอดไปเสียคนหนึ่ง เพื่อที่กวางจะได้ไปตามเพื่อน ๆ ของเขามาช่วย เพื่อที่กวางจะได้แจ้งตำรวจ ก่อนที่มันจะฆ่าเขา.....
แต่หญิงสาวก็ไม่ทำ เธอเพียงแค่เดินอย่างช้าเชื่องไปที่ประตู ก่อนจะดึงปิดให้สนิทแล้วกดล็อค
"กวาง....เธอ"
"ชั้นชื่อกวางซะที่ไหน.....พี่นี่น๊า....แกล้งทำเป็นหละหลวมเพื่อให้ความหวังเหยื่อซะจริง....หลอกให้ตายใจแล้วเชือดทิ้งน่ะ มันทรมานใช่เล่นเลยนะ....เหมือนที่พวกเราเคยโดนยังไงล่ะ"
ชายหนุ่มลึกลับไม่ได้ขัดขืนเลยด้วยซ้ำ ตอนที่เป๋าพุ่งโจมตี จริงอย่างที่กวางบอกนั่นแหละ เขาแกล้งชอบให้เหยื่อมีความหวัง.....หวังว่าจะรอด.....เป็นการเล่นกับเหยื่อ ตามประสาคนมีอารมณ์ขัน ทุกรายมักหนีออกไปได้....พุ่งตรงไปยังทางออกเดียว เพียงเพื่อเจอกำแพงหนา ๆ ขวางอยู่....
ทางตันยังไงล่ะ
แล้วพวกนั้นก็เสร็จ.....ถูกเชือดนิ่ม ๆ.......อย่างสิ้นหวัง........น่าเศร้าดีแท้
"กวางนี่มันอะไร"
"ก็บอกแล้วไงว่าชั้นไม่ได้ชื่อกวาง!!!!!.....นี่แกลืมพวกเราสองคนไปแล้วอย่างนั้นเหรอ.....แกลืมแฝดอ้วนอัปลักษณ์ ที่ทุกคนเห็นเป็นตัวตลกไปแล้วจริงอ่ะ.....โอ้.....เพราะชั้นสวยสินะ แกเลยนึกไม่ถึง.....จริงมั้ยคะพี่ขา" หญิงสาวตะคอกใส่เป๋า ก่อนจะหันไปออเซาะชายหนุ่มลึกลับ.....เธอเรียกไอ้หมอนี่ว่าพี่......สองครั้งแล้วนะ!!!!
พี่ชาย......น้องสาว......พี่น้องฝาแฝด.....แฝดเหมือน.....ชาย......และหญิง.....นึกออกแล้ว!!!!เด็กแฝด....ตัวอ้วน.....หน้าตาขี้ริ้ว....ย้ายมาเรียนที่เดียวกับเขาตอน ป.4 แต่เพียงแค่ปีเดียวเท่านั้น พวกมันก็จากไป จากไปโดยที่ไม่มีใครสนใจนึกถึง แค่ช่วงสั้น ๆเท่านั้นที่รู้จักกัน แล้วเขาไปทำอะไรให้พวกมันโกรธแค้นหนักหนา
จนปัญญาที่จะนึก ทำไมถึงเป็นเขา ทั้ง ๆที่ทุกคนในห้อง ล้วนแต่รุมกลั่นแกล้งรังแก เด็กแฝดไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แต่ชอบจับคู่เล่นกันเงียบ ๆ บ้างก็ว่าพวกมันเป็นโรคจิต บ้างก็ว่าพวกมันได้เสียกันเอง ก็แค่คำพูดของพวกเด็กแก่น ที่ชอบโห่แซวกันไปเรื่อยด้วยความคะนองปาก แต่มันก็อาจจะฟังดูรุนแรงเกินไปสำหรับเด็กวัยนั้น พี่น้องชายหญิงที่ดูสนิทกันมากเกินไป อาจเพราะเป็นแฝดกระมัง
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเขากับเพื่อนๆอีกไม่กี่คนเท่านั้น ที่ไม่ได้เข้าร่วมกลุ่มกลั่นแกล้งเด็กแฝดด้วย เพราะว่ากลุ่มของพวกเขาเอง ก็ถูกแกล้งอยู่เหมือนกัน ก่อนที่เด็กแฝดจะย้ายมา พวกเขาพยายามจะพูดคุยกับพวกมันด้วยซ้ำ ตามประสาหัวอกเดียวกัน แต่ก็เหมือนว่าจะมีแต่เขา ที่สามารถเข้าถึงพวกมันสองคนได้ แต่ก็อย่างที่บอก....มันแค่ช่วงสั้น ๆ แล้วหลังจากนั้น.....เขานึกไม่ค่อยจะออกแล้วล่ะ
อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยน่ะ.....แค่ชื่อของพวกมัน เขาก็นึกไม่ออกด้วยซ้ำ
"กำลังนึกอยู่สินะ.....ว่าทำไมน๊า.....ทั้ง ๆ ที่เราดีกับไอ้แฝดอัปลักษณ์คู่นั้นแท้ ๆ.....หึ......ใช่.....แกดีกับพวกเรา....เพราะงั้นมันเลยเจ็บปวดที่สุดยังไงล่ะ แต่ก็ใช่ว่าพวกที่คอยแกล้งเราจะไม่ได้รับผลกรรมอะไรหรอกนะ ไอ้ทรงพลกับเพื่อนของมันอีกสองคนน่ะ....โดนฝังทั้งเป็นอยู่ใต้พื้นบ้านนี่เองแหละ....อิอิอิอิ"
"ใช่....พวกเรากำลังปิดบัญชีอยู่.....ป.4/3 ตอนนี้จัดการไปกี่คนแล้วนะ....แปด....หรือเก้า"
"ถ้านับแกก็เป็นสิบ...พี่คะ.....เราคงไม่ฆ่ามันใช่มั้ย.....มันน่ารักไม่เปลี่ยนเลย.....น้องฝันอยากมีตุ๊กตาที่น่ารักเหมือนคนแบบนี้มานานแล้ว....น้องชอบเล่นตุ๊กตาพี่ก็รู้ ไอ้ทรงพลน่ะ...ทั้งอ้วน...ทั้งเหม็น....จับแต่งตัวก็ไม่เข้าเลยซักชุด.....อิอิอิ"
"เราจับมันสต๊าฟเอาไว้ก็ได้นี่นา....น้องพี่"
"นั่นมันทางเลือกสุดท้ายไม่ใช่เหรอจ๊ะพี่จ๋า.....แต่เพราะพี่คิดจะฆ่ามันสินะ.....พี่ถึงได้ไว้ชีวิตไอ้ตัวใหญ่นั่น"
"ใช่จ้ะ.....พี่เก็บมันเอาไว้เป็นแพะรับบาปแทนพวกเรายังไงล่ะจ๊ะ"
"เอาไว้ชั้นจะเล่าให้แกฟังนะเป๋า.....พวกเรายังมีเวลาเล่นสนุกกันอีกเยอะ"
ใคร.....นอกจากเขาแล้ว.....ยังมีใครอีก
"พี่หนึ่งงงงงง!!!!!"
คำตอบของคำถามที่สงสัย นอนสลบอยู่ตรงหน้า หลังจากที่พวกมันช่วยกันจับเขาโยนเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่ง รุ่นพี่ของเขาหลับไม่ได้สติ ใบหน้าบวมช้ำและเต็มไปด้วยเลือด พวกมันทำแผลให้พี่หนึ่ง...พวกมันคงจะฟาดชายหนุ่มตัวโตด้วยของแข็งเข้าที่ขมับ ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ ที่จะล้มผู้ชายตัวโตแบบนี้ลงได้ เขาคิดถึงสองแฝดขึ้นมาทันที แล้วพวกนั้นล่ะปลอดภัยดีไหม แล้วฮ่องเต้ล่ะ....เต้าหู้ล่ะ
สุดท้ายแล้วเหยื่ออย่างเขา กลับนึกเป็นห่วงคนอื่น มากกว่าตัวเองอีกตามเคย
.
.
.
.
.
.
"มึง.....อา......ออกไปไกล ๆ กูเลยนะ"
"ซี๊ดดดดด.....อีหู้มึง.....ขาวชิบหายเลย"
"มึงก็ขาววววววว......ไม่ไม่ไม่....กูไม่กินผู้ชาย.....กูไม่....."
อีกห้องหนึ่ง คู่กัดของเรากำลังทรมานด้วยฤทธิ์จากยาปลุก ที่ไอ้และอีโรคจิต ผสมเอาไว้ในน้ำดื่ม ใช่....พวกเขาคิดถูก....พวกมันไม่วางยาพิษฆ่าพวกเขาง่าย ๆ หรอก แต่ต้องการจะเล่นสนุกกับพวกเขาต่างหาก
เจ้าตัวกลมขดตัวอยู่อีกมุมหนึ่ง.....ส่วนตุ๊ดหล่อก็ซุกร่างอยู่ใต้ผ้าห่ม อากาศในห้องเหมือนจะเย็นขึ้นน่าไม่น่าเชื่อ ทั้ง ๆที่ร่างกายนั้นรุ่มร้อนจากข้างใน ทุกอย่างดูหวาบหวามไปหมด แม้แต่ผ้านวมที่สัมผัสโดนร่างกายเปลือยเปล่า....
ให้ตายเถอะ.....สรุปว่าพวกเขาจะต้องมาได้เสียกันเอง ให้ไอ้โรคจิตดูเนี่ยนะ"พวกมึงสองคน....จูบกันเสียสิ"เสียงลึกลับจากอินเตอร์คอมพ์ ร้องสั่งพวกเขาในที่สุด.....
to be con
ตั้งใจจะต่อเมื่อคืน แต่ติดแรงเงาค่ะ 555+ เฉลยแล้วนะว่าไอ้โรคจิตคือใคร ตอนหน้าค่อยบอกละกันว่าทำไม คิดถึงแฝดล่ะสิ ตอนหน้าแฝด(ดี)ค่อยออกนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ....เมื่อพี่ผมเบี่ยงเบน : เมื่อมนุษย์เมียอยากเป็นผัว (12/12/13) (อ่าน 147530 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก