“หนาว หนาว” พิทวางกิ่งไม้ที่เขาใช้วาดรูปต่างๆเล่นบนพื้นทิ้ง ก่อนจะหันไปมองร่างนั้น
“ยังกะเด็กนะมึง” เขาโยนกิ่งไม้แห้งสุมไฟโหมให้ไฟลุกขึ้นแรงอีก
“อ้าว เอาไป” พิทห่มเสื้อของเขาให้ชายผู้นั้น ส่วนตัวเองนั้นเหลือแต่ผ้าชั้นเดียวห่อตัว
ท้องที่คอยร้องหิวโหยถูกเต็มอิ่มด้วยกล้วยป่าที่หาได้ง่ายๆแถวๆนั้น พิทยังไม่กล้าเคลื่อนย้ายไปไหน เพราะเขาไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยๆให้ชายคนนี้ได้สติก่อนแล้วค่อยคิดหาหนทาง
ไฟลุกโชติช่วงขึ้นหลังจากที่พิทโยนฟืนชิ้นใหญ่เข้าไป เขาเอนกายพิงต้นไม้ หันไปมองขายที่บัดนี้นอนหลับสนิท จึงค่อยๆหลับตา
ในสมองครุ่นคิดถึงชาติภพที่ผ่านมา เขาย้อนกลับมาสองชาติแล้ว แต่ยังหาคำตอบเรื่องนางนาคไม่ได้ นี่จะต้องย้อนไปอีกกี่ภพกี่ชาติกัน แล้วถ้าหากเขากลับไปภพปัจจุบันไม่ได้จะเกิดอะไรขึ้น
“เฮ้อ” พิทพลิกตัวตะแคง มือก่ายหน้าผากคิดวนเวียนถึงแต่เรื่องนี้ อีกมือจับที่เชือกผูกข้อมือที่หลวงพ่อให้มาแน่น จนในที่สุดก็ผล็อยหลับไป
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
เขาสะดุ้งตื่นเฮือกในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อจู่ๆก็รู้สึกเย็นวาบที่คอหอย พิทลืมตาขึ้นมอง
“เฮ้ยยยยยยยยย” เสียงตะโกนร้องสุดเสียงดังขึ้น เมื่อพิทเห็นชายร่างทะมึนยืนคร่อมร่างเขาอยู่พร้อมกับปลายดาบแหลมที่จ่อมายังคอหอย
พิทถอยกรูดจนหลังชนต้นไม้ ชายคนที่เอาดาบจ่อคอหอยเขาอยู่คือชายคนที่เขาช่วยชีวิต
“ทำอะไรของนาย” พิทร้องห้าม
แต่สายตาของชายผู้นั้นจ้องเขม็งอย่างไม่วางใจ
“บอกข้ามา เจ้าทำเยี่ยงนั้นทำไม”
“ทำอะไร”
“ช่วยชีวิตข้า”
“ไม่รู้ ไม่รู้เว้ย”
พิทตอบแต่คงไม่ถูกใจชายคนนั้น เขาเงื้อดาบขึ้นมา
“เฮ้ยๆๆ” พิทร้อง “กูช่วยมึงนะเว้ย หัดสำนึกบุญคุณซะบ้าง”
“บุญคุณกระนั้นรึ คนใจคดอย่างเจ้าจักรู้จักบุณคุณกระนั้นรึ” เขากัดฟันกรอด พิทสงสัยว่าชายผู้นี้โกรธแค้นอะไรเขานักหนา เขาใช่ทิว ใช่โสภณคนเดิม คนที่คอยช่วยเหลือ หวังดีต่อเขาอย่างปราศจากสิ่งแอบแฝงหรือไม่
“หยุดพร่ามอะไรที่ชั้นไม่รู้เรื่องสักทีได้มั๊ย” ในที่สุดพิทก็ทนกับความสับสนคลุมเครือไม่ไหว
“ชั้นไม่ใช่ชั้น ไม่สิ หมายถึงไม่ใช่คนๆนี้” เขาชี้ไปที่ตัวเอง “ชั้นมาจากที่ไกลแสนไกลมาอาศัยร่างๆนี้ เพราะฉะนั้น เรื่องบ้าบออะไรที่นายพูด ชั้นไม่รู้เรื่อง”
พิทพูดจบ ชายคนนั้นอึ้งไปชั่วครู่ แต่แล้วก็กลับเงื้อดาบขึ้นและฟาดลงมายังร่างของพิท พิทตกใจเขาหลับตารอความตายที่กำลังมาถึง
“ปั๊ก” เสียงดังขึ้นข้างๆตัว พิทค่อยๆลืมตาขึ้นและเห็นดาบนั้นคาอยู่กับต้นไม้
“เจ้า ข้าชังน้ำหน้าเจ้านัก” เขาทิ้งดาบไว้อย่างนั้นก่อนจะเดินหนีพิท ทิ้งให้พิทนั่งอึ้งอยู่อย่างไม่เข้าใจ
พิทนั่งอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ เขาสับสนไปหมด ชายแปลกหน้าเดินห่างออกไป ความลังเลใจเกิดขึ้น เขาจะตามชายผู้คิดจะฆ่าเขา หรือหนีไปจากที่นี่ดี
“นี่ หยุดก่อน” ในที่สุดพิทก็ตัดสินใจวิ่งตามไป
ชายผู้นั้นเร่งเดินโดยไม่หันมามอง พิทเองก็เดินตามอย่างไม่ลดละ เสียงย่ำเท้าลงบนใบไม้แห้งดังซวบๆ รอบๆข้างมีแต่ป่ากับภูเขา เสียงน้ำไหลค่อยๆแผ่วเบาลง
"ที่นี่คือที่ไหนในเมืองไทยนะ” พิทนึกสงสัย ถึงแม้จะชะเง้อมองรอบๆแต่ก็ไม่ยอมพลาดสายตาจากชายผู้นั้น
เขาตัดสินใจเดินตามคนแปลกหน้านั้นมาก็เพราะไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ ให้เขาไปตายเอาดาบหน้าในที่ที่ไม่รู้จักฟังดูแย่กว่าให้มากับคนที่คิดจะฆ่าเขา เพราะอย่างน้อยๆชายคนนั้นก็มีอะไรที่เหมือนกับทิวและโสภณอย่างน้อยๆ คงมีเบาะแสอะไรให้บ้าง
“นี่นาย หยุดเดินก่อนได้มั้ย เหนื่อยว่ะ” พิทโอด หลังจากเดินไม่หยุดหย่อนจากเช้ายันเที่ยง
“หิวด้วย” แต่ไม่มีสัญญาณตอบกลับจากชายผู้นั้น
“นี่ นาย จะรีบไปไหน แผลก็ยังไม่หายดี”
........................
“เกิดเป็นบาดทะยักขึ้นมาจะแย่เอานา”
......................................
“นี่ ชั้นพูดกับคนหรือกับควายกันเนี่ยะ”
.........................................
“เฮ้ยยย” พิททนไม่ไหว คว้าลูกผลไม้แห้งปาไปโดนหัวชายคนนั้น “บอกว่าเหนื่อยไงวะ”
ชายคนนั้นหยุดกึก เขาหันมามองหน้าพิทอย่างเหี้ยมๆ รอยกัดฟันปูดขึ้นบนใบหน้า
แล้วเขากะย่างสามขุมตรงมาหาพิท
หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33 (อ่าน 267885 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก