ู
^
^
^
ยายหมีขนดกเถื่อนโหดของจริง
--------------------------------------------------------------------------------------------
ผมมองเหม่อออกไปนอกร้านกาแฟ...เหมือนเป็นโรคแล้วโรคเหม่อลอยไร้สติ(แต่ไม่คิดจะแก้)
“ต้องเค้าให้เงินเธอเท่าไร” เสียงผู้หญิงตรงหน้าเรียกสติผมกลับคืนมา
“ห๊า!?” ...อะไรของพี่ฝนวะงง
“ถ้าไม่ว่าชั้นจะติดต่อคนเลี้ยงคนใหม่ให้”
“...ไม่ดีกว่าคับ” อยู่ดีมาทำกูมึนอีกเอาไงวะอีนี่ เดี๋ยวเจอของ
“เชื่อเลย...เธอมีสติรึเป่าหรือเมื่อคืนอัพมากไป”
“สติผมไม่เคยพกอยู่แล้วคับ” ...ไร้สติและเป็นตัวของตัวเอง
“ให้ตาย!ไม่นึกว่าต้องจะจริงจังกับเด็กขายตัวติดยาแบบเธอ” พี่ฝนพูดน้ำเสียงเหยียด
“...อืมคับ” ผมรับคำไปงั้นแต่ตาอยู่ที่รถขายลูกชิ้นข้างหน้า...อยากกิน
ผมจำไม่ค่อยได้หรอกคับว่าพี่ฝนพูดไรบ้างไม่ได้ใส่ใจอะไร...เพราะไม่สนอะไรอยู่แล้ว(555)
“กำ...ไปแล้ว” ผมบ่นเบาตอนรถเข็นบึ่งออกไป
“พูดว่าอะไรนะ” เธอถามผมน้ำเสียงเอือม
“เปล่า...เอ่อ...มีอะไรรึอีกปะครับ” ผมถามอยากปลีกตัวออกไปเร็วๆนั่งฟังตั้งนานเป็นใครก็เบื่อ
ไหนก็โดนว่าเยอะแล้วถึงแม้จะไม่ค่อยได้ฟังขอกลับสักดอกละกัน
“...พี่ฝนมาพัทยาบ่อยเคยได้ยินคำพูดอะไรประมาณนี้บ้างไหมคับ” คนนั่งฝั่งตรงข้ามเหมือนรอผมพูดต่อ
“ตอนแรกผมก็ไม่ชอบคำพวกนั้นตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้ว” ผมพูดต่อไปเสียงนิ่งๆแต่หยุดเป็นช่วงให้คนตรงหน้าอยากรู้
“จะพูดอะไรกันแน่” เสียงอีกฝ่ายเหมือนยิ่งหงุดหงิด
“เหมาะกับคุณดี...@!*&?:#^&* (เซ็นเซอร์คำ)” ไม่บ่อยที่ผมด่าผู้หญิงพี่ฝนเป็นคนมีบุญจริงๆแล้วผมก็ทำท่าจะลุกไป...ท่าทางพายุจะเข้าของจริง
“แกไอ้เด็ก...” พี่แกทำท่าจะว่ากลับมาผมแซงพูดตัดหน้าไปก่อน
“ไม่ต้องห่วงคับถ้าพี่เค้าจะไปผมไม่รั้งหรอก...ค่าผมไม่พออยู่แล้วโชคดีคับผม”ผมยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนรีบไป
ย่องหามอไซรีบหนีโดยด่วน...รักษาชีวิตนั้นเองไม่อยากหูชาตาย
ผมกลับไปทำงานช่วงบ่ายเกือบเย็นเสร็จมานั่งรอ
“ลูกชิ้นไหม”ผมยื่นลูกชิ้นให้คนที่เดินมา ก่อนคนที่เดินมาตรงหน้าผมจะยิ้มแล้วพูดเชิงประชด
“วันนี้หิมะตกหรอน้องเต้ยยอมเสวยของโดยไม่บังคับ” จบประโยคก็นั่งลงข้างๆผมอย่างเนียน
“มันหิว...กินปะ” ...หิวแล้วซื้อกินมันแปลกรึไง
“ป้อนหน่อย” ตาจ้องแถมยังทำเสียงอ้อนอีกอยากให้ลูกน้องมึงมาเห็นจังคงหมดความน่ากลัวไปเยอะ
“ไม่ใช่ที่บ้านนะเฟ้ยไอ้ต้อง” เสียงพี่ยุทที่เดินยกของไปมาอยู่พูดแทรกขึ้นมา(หมั่นไส้ตูอะดิ555)
“ไมที่นี่เงินกูเหมือนกันมีปัญหารึไง” น่ารักจิงปากที่รักกัดคนอื่นไปทั่ว...แต่เถียงได้ตรงประเด็นมาก
“ไม่มีสรุปกูผิดใช่ไหมที่มาทักมึง” ไอพี่ยุทพอโดนเรื่องเงินถึงกับเปลี่ยนเรื่อง
“เออไสหัวไปงานไม่มีรึไง” คุณชายในคราบซาตานยังทำเสียงหาเรื่องไปกัดคนอื่น
“เหี้ยงานมึงละฟะ” ไอพี่ยุทแย้งกลับออกแนวเคือง
“เสร็จแล้วเนอะเต้ย”
“อืม” ผมก็พยักหน้ารับๆไปงั้นแกล้งไอพี่ยุทก็สนุกไปอย่าง
“เออเข้าข้างกันเข้าไปกูไปได้วะ” ไอพี่ยุทเริ่มคิ้วขมวดหันไปหยิบกล่องไรสักอย่างแล้วทำท่าจะเดินไป
“พี่ยุท” ผมเรียกเสียงดังหน่อยทำเอาคนถูกเรียกหันมาผมหงุดหงิดหน่อยประมาณมึงจะเอายังไงกับกู
“ลูกชิ้นมะ” ผมเอาลูกชิ้นมาเลียแล้วยื่นให้ไอพี่ยุท
“ไอ้เด็กเปรต” เป็นคำด่าที่ได้ยินมาตามสายลมไม่สนอยู่แล้ววันนี้มีตัวช่วย
“ป๋าคับบบบบ” ผมยากเสียงยาวทำท่ากอดแขนป๋าผมสมจริงเสมอ
“มึงทำเหี้ยไรเด็กกู” ได้ผลเสมอเช่นกันหันไปหาเรื่องแทนผมแล้วยังขโมยลูกชิ้นชิ้นเมื่อกี้ไปกินอีก
“สัด...ฝากไว้ก่อนเถอะพวกมึงสองตัว” ไอพี่ยุทได้โวยวายอีกรอบแล้วแบกของไปไหนไม่รู้เหลือแต่เสียงหัวเราะสะใจของพวกผม
“ตอนบ่ายหายไปไหนมาไอ้ลูกหมา” แล้วก็ถามจนได้ยิ่งขี้เกียจตอบอยู่
“ไดปลาหมึก” บอกติดตลกไว้ก่อนเอาตัวรอดได้เสมอ
“เออปลาหมึกอยากกิน...ไปกินกัน” ไม่ใช่แค่คำพูดลุกขึ้นยืนควงกุญแจรถแล้ว
“ถามจริงงานเสร็จแล้วจริงหรอ” ผมถามแบบงงๆปกติงานยุ่ง+บ้างานจะตาย
“เปล่าจะไปกินข้าวเย็นกับแฟนงานไว้ทีหลัง” ดูมันพูดยิ้มระรื่นแล้วลากผมขึ้นรถเลย
“ดูเป็นคนดีไอ้คนบ้างาน” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆแต่คนข้างๆเสือกได้ยินอีก
“ว่าไรนะ” ไม่ใช่ได้ยินอย่างเดีวหันมาทำเสียงดุด้วย
“...อยากกินหมึกผัดไข่เค็มได้ไหมคับป๋าาา” ผมทำหน้าไม่รู้เรื่องแต่อีกคนหันมาแบบอย่าให้จับได้...ทำไมตูเนียน
พอผ่านไปสักพักผมเริ่มพบข้อเสียของคำว่าแฟนแล้วเป็นอะไรที่ชวนน่าถีบมาก
ทำให้ไอคนที่มันขี้หึงอยู่แล้วมีคำไปกัดคนอื่นอีก
“ไสหัวไปเจี๊ยบกูจะไปกินข้าวกับแฟนกู” เดินมาพร้อมคำพูดน่าถีบเหมือนเดิม
“กูให้มึงไปกกทุกวันไม่พออีกหรอว่ะ” พี่เจี๊ยบหันไปมองหาเรื่อง
ส่วนผมหรอนั่งพิงพี่เจี๊ยบอยู่คนอื่นทำงานกันผมลากพี่ชายมาดูคอนเสิตเก่าของgun n rose
“เต้ย” น่านสั่งพี่เจี๊ยบไม่ได้มาสั่งผมแทนพอเริ่มเรียกชื่อผมแบบดุพี่เจี๊ยบเดินหนีเฉย...ทิ้งตู
“อะไรหรอ” ผมหันไปทำตาละห้อยยังดูไม่จบแลย
“เบื่อทำงานแล้วว่ะไปหาที่เดินเล่นกัน” เดินมาจับมือผมทำท่าจะลากไปอีก
“ยังดูไม่จบอะ” ผมมีต่อรองเสมอ
“เต้ยคับ” เริ่มเต้ยคับผมเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
“คับ” คับไปก่อนอะไรยังไงอีกที
“ไม่รักพี่หรอคับ” คนตรงหน้าผมพูดออกมาได้หน้านิ่งมากไอหน้าด้าน
“...ก็เออคือ......” มาถามบ้าอะไรตอนนี้ตูอยากจะร้องไห้
“แฟนพี่ปะคับ” ประโยคที่สองด้านพอกับประโยคแรก
“...อืม” ผมรับคำเงียบ-เงียบมากเสียงยังอยู่ในคอ
“เต้ยจะปล่อยแฟนเต้ยไปกินข้าวเดินเล่นคนเดียวหรอคับ”
“...เอ่อ...คือ”
“แฟนของเต้ยโดนขังอยู่ในที่ทำงานมาหลายวันแล้วจะไปเดินเล่น
กับแฟนตัวเองไม่ได้ไม่เป็นไรคับแฟนของเต้ยไปคนเดียวก็ได้”
“เด๋วดิไม่ได้หมายความว่า...” อยู่มาพูดบ้าไรเนี่ยแค่ตูอยากดูคอนเสิตไม่ได้ไปกับมึงนี่ผิดขนาดนี้เลยหรอ
“อะไรคับ” ไอคนที่พูดร่าวยาวเมื่อกี้เริ่มเสียงดุ
“...เป่า...” โดนเสียงแบบนั้นใครจะกล้าพูด
“ไม่เป็นไรพี่ไปนอนพักก็ได้หลับ” ไม่พูดเปล่าแสดงสมบทบาทมากพี่ต้องทำท่าจะเดินไปนอนจริง
“...ผมอยากกินไอติม...ถ้าพี่อยากไปนะ” พอพูดแล้วจะstopแผ่นCDหันไป
เจอลอยยิ้มน่าถีบทันทีไอ้แก่เจ้าเล่ห์ทำไมนับวันยิ่งนิสียเสียแบบนี้ตูแพ้ตลอดเลย
หัวข้อ: เฮ้ย!เท่าไรว่ะ>>06/01/2012 (อ่าน 1102492 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก