ไอ้คำนั้นมันพูดตอนเมาอย่าไปนับ
................................
ไปถึงที่ไม่รู้แต่ผมเรียกว่าฮวงซุ้ย...สุสานมั้ง
เหมือนทุกปีอากาศร้อนมากยิ่งอยู่ห้องแอร์อย่างพวกผมสองคน ผมถึงกับเหงื่อแตก
ระหว่างเตรียมของไหว้ผมกับพี่ต้องเลยไปหาที่ร่มๆหลบมุมสักพักก็ไปไหว้ๆ
"เต้ยกินข้าวรึยัง" แม่ผมถามหลังไหว้เสร็จ
"ยังคับแต่พี่ต้องมีงานเอ่อ...เดี๋ยวขอตัวกลับก่อน" ความจิงไม่ได้มีไรหรอกว่าง
"นานทีลูกเจอยังจะหนีต้องมีงานด่วนหรอไปกินข้าวบ้านแม่ก่อนไหม" แม่ผมบอกไม่ไปถามคนอื่นแทน
"เอ่อ...ไม่รีบหรอกคับไปเต้ยไปกินข้าวกับแม่ก่อนก็ได้" ไอ้ต้องพูดยิ้มพวกเข้าทางแม่...บ้าชะมัด
เลยไปบ้านแม่ผมก่อน ซึ่งผมไปล่าสุดก็นานอยู่เพราะผมอยู่แต่บ้านพ่อกับบ้านพวกพี่ทั้งหลาย
พอไปถึงเป็นบ้านที่...ไม่รู้ดิผมไม่ชอบมันดูหรูเกินไปรู้สึกอึดอัดหน่อยอาจเพราะวางตัวไม่ถูกพอมาถึงมากกว่า
"คุณหนู" เสียงแม่บ้านเก่าเรียกผมเป็นคนเลี้ยงผมตอนยังเด็กด้วย
"ผมโตแล้วไม่ต้องเรียกแบบนั้นก็ได้คับ" เป็นคำพูดที่ฟังแล้วปวดใจจิงๆให้ตาย
ป้าคงติดตอนเรียกผมตอนเด็กบอกให้เรียกชื่อก็ไม่เรียก อนาถของแท้น้ำหน้าอย่างผมเนี่ยคุณหนูเหอๆ
"มึงเป็นคุณหนูเก่าหรอเนี่ย" ไอ้ต้องมาพูดเบาๆข้างผม
"ไอ้ต้องมึงมีปัญหารึไงว่ะห๊าาา"
"เต้ยทำไมไปเรียกพี่เค้าแบบนั้น" แม่พูดเชิงเอ็ดผม
พอเห็นแม่ดุผมไอ้ต้องยิ้มกวนตีนให้ผมทันที ผมอยากจะถีบแม่งจริงๆ
กินข้าวปกติกินไปคุยไปผมก็นั่งเก็บข้อมูลไป(เก็บข้อมูล=การนั่งเฉยๆฟังเรื่อยโดยไม่พูดอะไร)
ไม่รู้จะคุยอะไรถึงเป็นแม่ก็เถอะแต่มันไม่สนิทนี่หว่าจะให้ทำไงเหอๆ
กินข้าวเสร็จคุณต้องเจ้าของธุรกิจพันล้านโดนตามตัวเลยขอตัวไปคุยมือถือข้างนอก
ผมไม่มีอะไรทำ ว่างๆเลยไปนั่งเล่นห้องรับแขกเป็นอะไรที่น่านอน
"เต้ยมีอะไรจะบอกแม่รึเปล่าลูก" แม่เดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ
"อะไรหรอคับ???" ...จะให้บอกไรเมาปะเนี่ยยยย
"ต้องเค้าเป็นอะไรกับเต้ย" แม่ผมเสียงเริ่มเสียงเครียด
"เพื่อนพี่เจี๊ยบนะคับทำงานด้วยกันด้วย" ผมตอบความจริงล้วนๆแต่ไม่ได้บอกหมด
"แล้วเต้ยยังอยู่บ้านเจี๊ยบรึเปล่า" แม่ยังคงยิงคำถามไปเรื่อยๆ
"ก็ไปๆมาๆคับสิงไปเรื่อยๆ" หลังจากผมตอบประโยคนี้ไปแม่ผมเริ่มเงียบเลยยิงคำถามคืน
"มีอะไรหรอคับ" แต่ในใจผมเหงื่อแตกแล้วทำไมถามแบบนี้รู้แล้วหรอ
ผมนั่งเงียบกับแม่ไปสักพักโดยที่พี่สาวผมเดินผ่านวูบนึง แล้วหันมาทางผมแล้วยิ้มประมาณมึงเสร็จแน่
นั่งจนผมเริ่มกดดันพอใช้ได้พี่ต้องก็เดินกลับมาพอดีคงสังเกตุเห็นบรรยากาศแปลกๆแต่ก็เดินมานั่งลงข้างผม
"ต้องมาแล้วก็ดีจะได้คุยพร้อมกันเลยทั้งสองคน" แม่ผมพูดขึ้นมา
"เกิดอะไรขึ้นวะ" ไอ้ต้องก้มทำเป็นก้มหน้าถามผมเสียงเบาๆ
"...แม่รู้แล้ว" ผมตอบกลับไม่ดังมาก...กะบอกแต่ไม่ได้นึกว่าจะต้องมาบอกวันนี้
"อืม" ไอ้ต้องรับเสียงนิ่งดูไม่เดือดร้อนเท่าไรดีจริงกูเบาใจขึ้นเยอะ(ตรงไหน!?)
Ps.ลงวันละนิดจิตแจ่มใส
หัวข้อ: เฮ้ย!เท่าไรว่ะ>>06/01/2012 (อ่าน 1102466 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก