หัวข้อ: หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด Ms.Shizuru Lesson 77 End 19/01/2014 P.66

[yunchun]

จัดการเลย เฟียร์   
โชว์ใจร้ายนะเนี่ย แกล้งกันเข้าไป หึหึ

[hotladyanyavee]

จัดการเลยน้อเฟียร์ เอาไอ้คุณโชว์ให้จ๋อยไปเลย
ในที่สุดน้องคิมก็มีแบล็คกราวน์แล้ว

[beer]

ดูไม่ค่อยมีเหตุผลเลยนะพวกเพื่อนๆทั้งหลายของโชว์+โชว์ด้วย
ตอนรักเถื่อนๆยังเหมือนคนดีกันอยู่เลยถึงจะไม่มากก็เหอะ
แต่นี่ฟังความข้างเดียวแถมไม่ถามเหตุผลอะไรซักนิด ที่ฟังโชว์เล่าก็ไม่เห็นจะมีสาเหตุที่เกลียดอะไรเลย
บอกแต่ว่าแม่พาคนมาอยู่ไม่ชอบ เกลียด อยากแกล้ง อยากไล่ ไอ้เพื่อนก็คนดี
ฟังแค่นั้นก็เอออ่อเกลียดไปด้วย มีความเป็นกลางมากจริงๆ

เฟียร์จัดหนักๆทั้งกลุ่มหน่อยเถอะ เอาให้สมองโตตามตัวได้เลยยิ่งดี

[uaeb]

โชว์ใจ้ายเกินไปนะ

[Jthida]

กลั่นแกล้งกันโคตรๆ เอ่อคือว่านะค่ะ เวลาอัพนิยายช่วยใส่วันที่แล้วก้หน้าด้วยได้ไหมค่ะ
คือจะได้รู้นะค่ะว่าเวลามาอัพตอนใหม่ แล้วก้อัพหน้าไหน

[Jthida]

สงสารคิมมมมมมมมมมมมมมมมมม

[EXILE07]

โห เฟียร์เข้าโหมดโหดล่ะ ชอบๆ พยายามเข้านะครับคนเขียน คนแต่งด้วย
เป็นกำลังใจให้นะครับ(^o^)

[shizuruviola]

กลั่นแกล้งกันโคตรๆ เอ่อคือว่านะค่ะ เวลาอัพนิยายช่วยใส่วันที่แล้วก้หน้าด้วยได้ไหมค่ะ
คือจะได้รู้นะค่ะว่าเวลามาอัพตอนใหม่ แล้วก้อัพหน้าไหน

จะปรับปรุงนะครับ

[shizuruviola]

Lesson 6

( Kim Part )

ผมกำลังเร่งตัวเองเดินมาในครัวเพื่อยกอาหารออกไปให้คุณโชว์และเพื่อนๆ ของเค้า ผมมาถึงห้องครัวได้แปปเดียวก็มีเสียงใสๆดังมาจากข้างหลังผม

“คิม เดี๋ยวเฟียร์ ช่วยเอง” เฟียร์พูดแล้วยิ้มให้ผม

“ไม่เป็นไรเฟียร์ เดี๋ยวคิมยกออกไปเอง เฟียร์ไปรอข้างนอกเถอะ” ผมบอกอย่างเกรงใจ

“ไม่เอาน่า เดี๋ยวเฟียร์ช่วยนิดเดียวเอง”

“อย่าเลยนะ เฟียร์ให้คิมทำเถอะ” ผมพูดแล้วคว้ามือของเฟียร์ออกจากจานอาหาร

“ทำอะไรกันน่ะ!!!” ผมหันไปตามเสียงก็เห็นพี่วินหรือเปล่าไม่แน่ใจ

“เปล่า พี่วินมีอะไร” เฟียร์ถามกลับไป

“แล้วทำไมต้องจับมือกันด้วย” พี่วินพูดอย่างโมโหแล้วเหมือนจะเข้ามาหาผม

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะพี่วิน มันไม่มีอะไรทั้งนั่น แล้วถ้าขืนพี่วินยังงี่เง่าแบบนี้อีก...อย่าหาว่าเฟียร์ไม่เตือน” คำพูดของเฟียร์ทำให้ผมรู้สึกกลัวเพราะมันดูโหดอยู่ลึกๆ

“หึ้ยยย” จากนั้นพี่วินก็เดินออกไปอย่างหัวเสีย

“ยกอาหารไปกันเถอะ” เฟียร์หันมาพูดกับผม

“เอ่อ...อื้มมมม” ผมพูดอะไรไม่ถูกก็เลยตอบๆไป

“เฟียร์กับพี่วินเป็นอะไรกันหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย

“ถ้าบอกแล้วจะเชื่อหรือเปล่าล่ะ”

“อื้ม ต้องเชื่อสิ”

“เฟียร์กับพี่วิน เป็นแฟนกัน ไม่ซิต้องบอกว่าสามีภรรยา”

“...” คำตอบของเฟียร์ทำให้ผมใบ้กิน

“อะไรไม่เชื่อหรอ” เฟียร์ถามผมแล้วยิ้มๆ

“เชื่อน่ะเชื่อ ถึงว่าทำไมแค่คิมจับมือเฟียร์ถึงโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ”

“พี่วินก็เป็นงี้แหละ ขี้หึงไม่เข้าท่า” พูดจบผมกับเฟียร์ก็ยกอาหารออกมาที่งานทันที

“ทุกคนอาหารมาแล้ว...เฮ้ยยยย รีบกินเหล้ากันทำไมเนี่ย ยังไม่ได้กินอะไรลองท้องเลย” เฟียร์ก็บ่นๆปนด่าไปแหละครับ ระหว่างที่ผมกำลังจัดจานอาหารอยู่นั้นก็มีแรงกระชากจากด้านหลัง

“อ๊ะ....ผลั้วววว” ผมตกใจแต่ก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อ

“คะ...คุณโชว์ต่อยผมทำไม” ผมถามเสียงสั่นๆ

“พี่โชว์ทำอะไรน่ะ!!!” เฟียร์เตรียมจะเข้ามาหาผมแต่ถูกพี่วินดึงไว้

“ปล่อย!!!! พี่วิน ปล่อยเดี๋ยวนี้!!!!” เฟียร์ขัดขืน แต่พี่วินก้มไปกระซิบอะไรซักอย่าง เฟียร์ก็ยืนนิ่งๆแล้วหันมามองผม

“มึงทำอะไรไว้ล่ะ!!!” คุณโชว์พูดตะคอกใส่ผม ตอนนี้ผมกลัวมาก กลัวคุณโชว์มากจริงๆ

“ผะ...ผมเปล่า” ผมตอบเสียงสั่นมากอย่างเห็นได้ชัด

“เปล่าหรอ....เปล่าหรอ!!! ผลั้วววว.....ผลั้ววว” คุณโชว์กระหน่ำหมัดใส่ผมอีกสองที

“โอ้ยยยยย   คุณโชว์ผมเจ็บ” ผมพูดไปน้ำตาคลอแล้วครับตอนนี้

“มึงทำให้ไอ้วินกับเฟียร์ผิดใจกัน แค่เนี่ยเหตุผลพอไหม!!!” คุณโชว์ตะคอกผม

“ผะ...ผม...ปะ...เปล่า...ทะ” ผมพูดตะกุกตะกัก

ซ่าาาาาาาา!!!

ผมรู้สึกได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์ไปทั่วใบหน้าแล้วแสบแผลที่ปาก ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออกและไม่กล้าพูดอะไรด้วยเมื่อ คุณโชว์ จ้องผมด้วยสายตาที่น่ากลัวมากๆ

“พอได้แล้ว หยุดเลยนะพี่โชว์” เฟียร์สะบัดมือออกจากการเกาะกุมของพี่วินแล้ววิ่งมาหาผม

“เป็นไงบ้างคิมไหวไหม” เฟียร์เข้ามาประคองผมแต่

“ฟึ่บ.....ไม่ต้องไปช่วยมันโดนแค่เนี่ยไม่ตายหรอก น้อยไปด้วยซ้ำ” คุณโชว์พูดเสียงดังพร้อมกับกระชากเฟียร์ออกห่างจากตัวผม

“ผม...ขอตัวก่อนนะครับ” ผมพูดเสียงสั่นเครือเพราะยังกลัวอยู่ไม่กล้ามองหน้าคุณโชว์ ผมไม่เคยกลัวผู้ชายคนไหนมากขนาดนี้มาก่อน โหดร้าย รุนแรง และ ป่าเถื่อนที่สุด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ผมเป็นผู้อาศัย ผมวิ่งขึ้นมาบนห้องขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำและระบายความอัดอั้นที่มีทั้งหมด

“ฮึก....แม่ครับ...คิมคิดถึงแม่จัง”

( Show Part )

“ฮึ...คงสนุกมากจนพอใจแล้วมั้ง” เฟียร์พูดขึ้นหลังจากที่ผมทำร้ายคนในบ้านของตัวเองจนวิ่งหนีเข้าบ้านไป

“ยังไม่พอหรอก นี่ยังไม่ได้ครึ่งที่พี่จะทำ” ผมพูดสวนกลับ

“งั้นหรอ....สักวันแล้วพี่จะรู้สึก” เฟียร์พูดจบก็เดินออกจากบ้านไปเลยครับ

“เฟียร์ เดี๋ยวๆๆ รอพี่ด้วย....เฮ้ยกูกลับละนะ” ไอ้วินหันหน้ามาบอกผม

“เออ โชคดีเว้ย” ผมอวยพรให้มันเพราะท่าทางมันจะต้องง้อเฟียร์อีกนานแน่นอน

“เฮ้ย งั้นพวกกูกลับก่อนนะ แม่งไม่สนุกและ” พวกเพื่อนเวรมันบ่นแล้วก็ทยอยกลับกันครับ ผมจึงต้องไปส่งพวกมันทั้งหมดนั้นแหละครับเพราะมีแค่พวกไอ้โอ้ที่เอารถมาแต่พวกเพื่อนผมมันมารถผมนิ

ผมกลับมาถึงบ้านก็เกือบๆเช้าสรุปคือเมื่อคืนพวกเราไปต่อกันที่ผับประจำครับ แต่เฟียร์กับไอ้วินไม่ได้ไปด้วย ผมเดินเข้ามาในบ้านก็พบว่าที่ๆจัดงานสะอาดเหมือนเมื่อก่อนแล้ว สงสัยไอ้เวรนั้นมันลงมาจัดการแล้ว ก็ดี...รู้หน้าที่ตัวเองดี

ผมขึ้นห้องตัวเองไปอาบน้ำและกำลังจะนอนโชคดีที่วันนี้มีเรียนบ่าย เมื่อผมหัวถึงหมอนปุ๊บ ก็เข้าสู่ห้วงนิทราทันที

( Kim Part )

ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จลงมาข้างล่างก็ไม่เจอใครแล้ว สงสัยกลับไปแล้วก็ดีผมจะได้จัดการสถานที่ให้สะอาดเหมือนเดิม ผมมองนาฬิกา นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ผมลงมือทำความสะอาดทั้งหมดเสร็จก็ตอนเกือบตีหนึ่ง ผมจึงขึ้นมานอนที่ห้องเพราะพรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้า วันนี้ผมเหนื่อยชะมัดและรู้สึกเจ็บปากมากๆด้วย

ผมตื่นขึ้นมาก็หกโมงครึ่งแล้ว ผมจึงยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวไปมหาลัย ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เจ็ดโมง ผมก็เดินไปหน้าหมู่บ้านเพื่อหาแท็กซี่ไปมหาลัย ผมมาถึงมหาลัยเกือบแปดโมง ก็เลยไปนั่งรอเวลาที่หน้าคณะ

“คิม” ผมหันไปตามเสียงเรียก

“อ้าวเฟียร์ มาเช้าจังมีเรียนเช้าหรอ” ผมหันไปถาม

“อื้อ...ว่าแต่ปากนายอ่ะเจ็บไหม” เฟียร์ถามผมครับสีหน้าดูเศร้ามาก

“ไม่เท่าไรหรอก หนักกว่านี้เราก็เจอมาแล้ว” ผมตอบแล้วยิ้มเพื่อบ่งบอกว่าผมไม่เป็นไร

“ทำไมคิมต้องไปยอมพี่โชว์ด้วยล่ะ มีมือมีเท้าเหมือนกันทำไมไม่สู้ล่ะ คิมน่ะนิ่งเกินไปจนทำให้พี่โชว์น่ะได้ใจนะ แล้วพี่โชว์ก็จะคอยหาเรื่องคิมไปตลอดคอยดูสิ” เฟียร์ด้วยสีหน้าบึ้งตึงสุดๆครับตอนนี้

“เฟียร์ เราเป็นแค่คนที่มาอาศัยอยู่ในบ้านของคุณโชว์เค้าสั่งเราทำอะไรเราก็ต้องทำ เพราะนั่นไม่ใช่บ้านเราที่คิดอยากทำอะไรก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ” ผมพูดแล้วพลันนึกถึงบ้านก็คิดถึงบ้านของผมขึ้นมาซะดื้อๆ...เฮ้อ ผมนั่งคุยกับเฟียร์ไปเรื่อยๆจนถึงเวลาที่พวกเราต้องเข้าเรียน

“เข้าเรียนเถอะ ได้เวลาแล้ว” เฟียร์บอกผมครับ

“นั้นสิ เราเรียนตึกนี้แหละ แต่เฟียร์เรียนตึกไหนหรอ”

“เราเรียนตึกคหกรรมน่ะ เดี๋ยวกลางวันไปกินข้าวกันนะ” เฟียร์ชวนผมแล้วก็ยิ้ม ผมก็ต้องตะลึงไปกับรอยยิ้มนั้น....น่ารักมากอ่ะ รอยยิ้มที่มีแต่ความสดใสไม่แปลกใจเลยที่คุมพี่วินอยู่ได้

“อื้อ..เอาสิ  ไว้ตอนเที่ยงเจอกันนะ” ผมตอบแล้ววิ่งขึ้นห้องเรียนทันที

ผมนั่งเรียนไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกเครียดเพราะผมตั้งใจมากไปหรือเปล่าไม่รู้ จนเลิกเรียนเที่ยงตรงพอดีผมก็มุ่งหน้าไปที่โรงอาหารซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคณะผมเท่าไร

“คิม ๆ ทางนี้” เฟียร์ตะโกนเรียกผม ผมโบกมือให้เพื่อบ่งบอกว่ารู้แล้ว แล้วเดินตรงไปหา

“กินไรดีอ่ะ” ผมถามเฟียร์เมื่ออยู่ในระยะที่คุยกันได้เป็นปกติแล้ว

“เราทำกับข้าวมากินเองน่ะ คิมกินกับเราก็ได้เราทำอร่อยนะ” เฟียร์พูดและผมก็ค้นพบเอกลักษณ์ประจำตัวของเฟียร์คือ...รอยยิ้มครับ คนอะไรยิ้มได้ทั้งวัน

“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเฟียร์ไม่อิ่ม เราไปซื้อกินเองดีกว่า อยากกินสุกี้ รอเราแปปนึงนะ” ผมพูดจบก็วางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะแล้วก็เดินไปซื้อสุกี้กลับมากินกับเฟียร์ ผมนั่งกินไปได้สักพักก็รู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมาที่ผม

[hotladyanyavee]

สงสารน้องคิม และรอวันที่อิพี่โชว์จะได้รู้สึกจริงๆๆๆๆๆ

[yunchun]

 อะไรวุ้ย จู่ๆ ต่อยเฉย
เอาตัวเองเป็นที่ตั้งอีกแล้ว 

[seaz]

เอิ่ม...เท่าที่อ่านมานะครับ บอกได้คำเดียวว่าไร้ความคิดและเหตุผลมาก หากไม่ชอบหน้า ก็น่าจะต่างคนต่างอยู่ไม่ดีกว่าเหรอครับ นี่อะไรแกล้งได้สารพัด บ้าหรือเปล่า? ถ้าบอกว่าความรักไม่มีเหตุผลยังพอฟังได้ แต่นี่อะไรเกลียดแบบไม่มีเหตุผล ใช้สมองส่วนไหนคิด เพื่อนๆ ทั้งกลุ่มก็รู้สึกจะเป็นใจกันเหลือเกิน เรียนกันก็สูงแต่ทำไมความคิดช่างดิ่งลงเหวแบบนี้ อย่าเรียนเลยดีกว่าแบบนี้

[Gnannanz]

ขอตบอิพี่โชว์ได้ป้ะ?
 
เลิกดราม่าเถอะ จะร้องไห้ T^T
 

[fuku]

เราว่ามันจะผิดปกติสังคมเกินไปนะ

คนก็เต็มบ้าน ไหนจะแม่  ถ้าหน้าเละมาเรียน บาดเจ็บขนาดนั้นไม่โดนอ.พาไปหารักษาที่รพ.
โรงพยาบาลได้ติดต่อตำรวจแน่นอน ทำร้ายร่างกายเป็นคดีอาญานะคะ

ถึงจะเป็นนิยายแต่กลไกปกติของสังคมมันก็น่าจะเหมือนกันสิ

[mild-dy]

รอจ้า จัดไปไปเลยนะ

[cavalli]

เฟียร์ ความหวังอยุ่ที่นาย !! ช่วยคิมด้วย


 

[biwtiz]

ชีวิตน้องคิมน่าสงสาร ต้องทนมือทนตีนพี่โชว์

[HISY]

โชว์แม่งไม่มีเหตุผล
สักวันจะรู้สึก

[Satanza321]

เป็นงี้นานๆไปคิมได้ช้ำในตายก่อนแน่เลย 

[jamemy]

โชว์โหดจังเดี๋ยวจะเสียใจ

[krit24]

สงสารคิมอ่ะ  ไอ้โชว์ไร้เหตุผล เอะอะก็ใช้กำลัง ไม่ชอบคนแบบนี้อ่ะ

[หมอตัวเปียก]

โชว์ ไอ้โหด รอเวลาให้คิมเอาคืน 

[mystery Y]

รอวันที่โชว์จะรู้สึก!!

[SaJung13]

อย่าให้ถึงทีคิมบ้างนะ จัดให้หนักเลยคิม!!!!  

[Pakbung Mazo]

รอดูฉากที่โชว์ต้องเป็นฝ่ายเจ็บบ้าง !!

-ตัดฉากได้ค้างมากก TT

[Noi]

โชว์ไม่มีเหตุผลเกินไปนิสัยเป็นเด็กเกินไป
ไม่ใช้ต่อยคิมอยู่ดีๆก็รู้สึกว่ารักคิมขึ้นมา แบบนั้นรับไม่ได้ มันไม่สมเหตุสมผล

[Jthida]

ตายๆ น้องคิมที่น่าสงสาร
พวกโชว์นี้ก้ไม่สำนึกอะไรเล้ย

[shizuruviola]

Lesson 7

( Kim Part )

เมื่อผมหันมองดูรอบๆก็ไปสบตากับกลุ่มของคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจากกลุ่มของคุณโชว์ ผมรีบหันหน้าหนีและก้มหน้ากินข้าวต่อ ผมแอบเหลือบมองหน้าเฟียร์ก็พบว่าเฟียร์ไม่สนใจสายตาของใครเลย

“ไม่ต้องไปกลัวหรอก มองได้มองไป” เหอๆ รู้อยู่แก่ใจนี่หว่า

“อะ อื้ม” ผมตอบตะกุกตะกัก เพราะคาดว่าผมจะต้องเจออะไรที่ไม่ดีสักอย่างแน่ และระหว่างที่ผมคิดไปต่างๆนานา ก็กัดปากตัวเองแถมโดนแผลด้วย

“เอาะ...ซี้ดดดด” ผมเอามือกุมปากเพราะเจ็บมาก

“เฮ้ย เป็นอะไรเปล่าคิมไหนเอามือออกดิ” เฟียร์ดึงมือผมออก

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร โอ้ยยย” ยิ่งพูดก็ยิ่งสะเทือนเจ็บไปหมดทั้งปาก

“โหยยยย เลือดออกด้วยอ่ะ” เฟียร์พูดและพิจารณาแผลผม

“เดี๋ยวก็หายแล้วแหละ ไม่เป็นไรหรอก” ผมฝืนพูดแล้วยิ้มทั้งๆที่เจ็บจะตาย

“เฟียร์!!!” เสียงตะโกนจากหัวโต๊ะ ผมหันไปมองก็เป็นพี่วินนี่เอง

“ทำไมไม่ไปนั่งที่โต๊ะประจำ” พี่วินถามซึ่งดูแล้ว อารมณ์คงฆ่าคนตายได้

“…”

“พี่ถามได้ยินไหม” พี่วินเริ่มเสียงดังขึ้น อารมณ์ร้อนจังวะ พอกันกับคุณโชว์เลย ไม่สงสัยว่าแล้วเป็นเพื่อนกันได้ยังไง

“ได้ยิน” สีหน้าเฟียร์เปลี่ยนทันที สายตาที่มีแต่ความเยือกเย็นและว่างเปล่า ผมไม่กล้าสบตาเฟียร์เลย ขนลุกครับ

“ได้ยินแล้วทำไมไม่ตอบ!!!” อันนี้ตะโกนครับ ลั่นเลยคนเลยเริ่มหันมามองแล้ว

“จำเป็นต้องตอบหรอ” เฟียร์หันไปพูดใส่พี่วิน ด้วยเสียงที่เย็นบาดลึกถึงขั้วหัวใจมากๆ ผมว่าท่าทางเฟียร์จะน่ากลัวมากกว่าที่คิดเยอะ!!!!

“ใช่ จำเป็น!!! เพราะเฟียร์เป็นแฟนพี่!!!” ตอนนี้พี่วินหน้าเริ่มแดงด้วยความโกรธ ผมว่าอีกไม่นานมันต้องประทุแน่ๆ

“เฟียร์จะนั่งกับคิม...พี่มีอะไรอีกไหม” เฟียร์พูด

“เอ่อ...เฟียร์เราไม่เป็นไรหรอก เฟียร์ไปนั่งที่ประจำเถอะนะ” ผมพูดเพราะเริ่มรู้สึกว่าสถานการณ์กำลังจะแย่ลงไปอีก

“ไม่เป็นไร เฟียร์จะไปกับคิมนี่แหละ เบื่อพวกงี่เง่า สมองเรียบเป็นทางลาดยาง” เฟียร์พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วดึงมือให้ผมเดินตามไป

“เดี๋ยวๆ เฟียร์จะดีหรอเดินหนีพี่เค้ามาแบบนั้นน่ะ”  ตอนนี้ผมเดินออกมาพ้นโรงอาหารแล้วครับแต่พอหันกลับไปก็เห็นพวกพี่วินทั้งหมดรวมถึงคุณโชว์วิ่งตามออกมาด้วย

“เฟียร์ หยุดเถอะยังไงพี่เค้าตามมาอยู่ดี คุยกับพี่เค้าให้รู้เรื่องดีกว่านะ” ผมพูดหว่านล้อม

“…” แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ และสิ่งต่อมาที่ผมได้รับคือแรงฉุดกระชากจากอีกมือนึง

“โอ้ยยยย” ผมรู้สึกเจ็บข้อมืออีกข้าง กลายเป็นว่าตอนนี้มือนึงเฟียร์ อีกมือนึงคุณโชว์!!!

“มึงจะพาแฟนเพื่อนกูไปไหน” คุณโชว์ถามผมแววตาดุดันมากๆ

“เฟียร์ลากคิมมาเอง พี่โชว์มีปัญหาอะไร”

“มีนี่มันคนบ้านพี่ มันไปไหนกับใครพี่มีสิทธิ์รู้” คุณโชว์พูดสวน

“ฮึ คิมเป็นคนอาศัยในบ้านพี่ไม่ได้เป็นคนใช้” เฟียร์ก็สวนทันควัน

“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง” คุณโชว์ก็พูดต่อ

“เฟียร์เราว่าเฟียร์เคลียร์กับพี่วินเถอะนะ ถือว่าเราขอ เราไม่อยากรู้สึกว่าเป็นตัวที่ทำให้คนอื่นผิดใจกัน” ผมพูดแทรกขึ้นทันทีที่คุณโชว์พูดจบ เฟียร์มองหน้าผม ผมก็พยักหน้าให้ประมาณว่า ขอร้องล่ะไปเคลียร์ไม่งั้นผมเจ็บตัวแน่ เฟียร์ก็พยักหน้ารับแล้วไปคุยกับพี่วิน

“ฮึ” คุณโชว์สะบัดมือออกจากข้อมือผมซึ่งตอนนี้มันปวดมากพอๆกับเจ็บปากเลย ผมมองดูแขนตัวเองก็พบว่าเป็นห้อเลือดไปแล้ว เฮ้อออ เจ็บตัวอีกแล้ว

ระหว่างที่ผมรอเฟียร์กับพี่วินคุยกันก็มีปากเสียงกันเป็นช่วงๆ ด่ากันบ้าง พอใกล้ๆจะดีกันก็หาเรื่องมาทะเลาะกันใหม่ ตอนนี้พวกเพื่อนคุณโชว์ก็อยู่กันครบยืนคุยกันห่างออกไปส่วนผมก็ต้องยืนคนเดียว เพราะผมไม่มีเพื่อน ผมยืนเหม่อมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยพอผมเงยหน้าก็เห็นมีอะไรบางอย่างตกลงมาตรงที่เฟียร์กับพี่วินคุยกัน

“เฮ้ย ระวัง ระวัง!!!!” ด้วยสัญชาตญาณของผม ผมก็วิ่งไปผลักสองคนนั้นจนกระเด็นออกจากที่ตรงนั้น

“โป้กกกกก” มีอะไรบางอย่างแข็งๆหล่นใส่ไหล่ผม จนทำให้ผมล้มลงไปนั่งกับพื้นรู้สึกเจ็บไหล่มากๆ

“คิม คิมเป็นอะไรไหม” เฟียร์วิ่งเข้ามาหาผม

“เอ่อ....ไม่เป็นไร...โอะ” พอจะยันตัวขึ้นก็เจ็บแปลบๆที่ไหล่ ผมหันไปมองวัตถุที่ตกลงมา มันคือชามตราไก่ครับ แล้วใครเค้าพิเล่นพิเลนทำตกลงมาได้

“ขอเปิดไหล่ดูหน่อยนะ” เฟียร์พูด ผมก็พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ตอนนี้ทุกคนมายืนล้อมวงดูผมครับ

“อึ้ยยยย  มันเริ่มเขียวแล้วอ่ะ” ผมหันไปมองไหล่ตัวเองมันเริ่มเขียวจริงๆครับเนื่องจากผมเป็นคนขาว และผมก็ได้ยินเสียงของใครก็ไม่รู้วิ่งเข้ามาหา

“ขอโทษครับ คือผมทำชามตกลงมาโดน คุณเป็นไงบ้างครับ” ผู้ชายคนนั้นท่าทางหน้าตื่นๆ เพราะไม่รู้ว่าคนโดนจะเป็นยังไงบ้าง

“มึงทำเหี้ยอะไรของมึงชามมันถึงตกลงมาได้ มึงปาชามเล่นกันหรือไงไอ้สัด!!!” พี่วินเตรียมพุ่งเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วครับ ท่าทางพึ่งจะปี 1 นี่เราก็ยืนอยู่ตึกวิทยาศาสตร์

“พี่วินอย่าไปทำเค้า คิมไม่เป็นไร” ผมบอกพี่วินเพราะไม่งั้นไอ้เด็กคนนี้ตายคามือพวกนี้แน่ๆ

“หึ้ยยยย” พี่วินปล่อยน้องคนนั้นคนนั้นไป พอหลุดไปได้ก็จ้ำอ้าวเลยครับสงสัยจะกลัว

“ลุกไหวไหมคิม” เฟียร์ถามผมครับ

“อื้อ” พอผมจะลุกก็ต้องล้มลงไปอีกรอบมันปวดมาก ปวดจริงๆ

“พี่วินอุ้มคิมหน่อย” เฟียร์หันไปบอกพี่วินเมื่อเห็นท่าทางผมไม่ไหวแล้ว

“เอ่อ...จะดีหรอเฟียร์” พี่วินถามเพื่อความแน่ใจ

“จะรอให้มันม่วงก่อนแล้วค่อยอุ้มหรือไง!!!” เฟียร์พูดเสียงดังพร้อมกับฟาดฝ่ามือไปที่ไหล่พี่วิน

“เห้ย ไม่ต้องเฟียร์นั่งพักสักแปปคงจะดีขึ้นเองแหละ” ผมหันไปพูดแล้วพยายามปั้นหน้ายิ้มให้เนียนที่สุดเพื่อปกปิดอาการเจ็บปวด

“เง้ออออ” ผมอุทานเมื่ออยู่ๆรู้สึกว่าตัวลอยขึ้น

“ไอ้วินมึงขับรถกูไปดิ กุญแจในกระเป๋ากางเกง” พี่วินก็เดินมาเอากุญแจแล้วไปเปิดรถให้ แต่ผมสิงง คุณโชว์อุ้มผมมาซะงั้น แล้วเฟียร์ก็เดินไล่หลังตามมา

“เอ่อ..คุณโชว์ผมไม่เป็นไรครับ วางผมลงเถอะ” ผมบอกคุณโชว์

“อย่าพูดมากที่ช่วยเนี่ยเพราะมึงช่วยไอ้วินกับเฟียร์ไว้เฉยๆหรอก กูถึงช่วยมึง” พูดจบคุณโชว์ก็วางผมลงเบาะอย่างนิ่มนวล

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลหมอก็ให้เอ็กซเรย์เพราะกลัวว่ากระดูกจะร้าวตอนนี้สีเนื้อผมเริ่มออกม่วงๆแล้วครับ กว้างซะด้วยผมเห็นแล้วจะเป็นลม ทำไมมันดูน่ากลัวจังเลย ผมเริ่มคลายอาการปวดไปนิดหน่อยเพราะหมอฉีดยาแก้ปวดให้

“เอ่อ...ขอบใจคิมนะ ที่ช่วยพี่กับเฟียร์นะ” พี่วินพูดกับผมแล้วก้มๆหน้าครับ ท่าทางจะไม่เคยขอบคุณใคร

“ไม่เป็นไรครับพี่วิน เรื่องแค่นี้เอง” ผมตอบพี่วิน

“ไม่ใช่เรื่องแค่นี้หรอก เรื่องใหญ่เลยแหละ ดูสิม่วงหมดแล้วอ่ะ” เฟียร์บอกผม

“มันไม่ตายหรอกแค่นี่อ่ะ” คุณโชว์พูดขึ้นครับ ทำให้ผมต้องเงียบลง

“กลับบ้านกันเถอะว่ะ” พวกเราก็ออกจากโรงพยาบาลกันครับ เมื่อผมกลับมาถึงบ้านผมก็ขึ้นห้องไปนอนทันทีครับรู้สึกเหนื่อยและอ่อนเพลียมากๆ มีแต่เรื่องทั้งวันเลย เมื่อหัวผมถึงหมอนไม่นอน ก็หลุดเข้าไปอีกโลกนึงแล้วครับ

[lunar]

การที่โชว์เลวและชั่วได้ขนาดนี้....

อยากรู้นักว่าจะมีเหตุผลหรือเหตุการณ์อะไรให้
คิมมารู้สึกดีๆหรือยกโทษให้กับความเลวของโชว์ได้
และคนเลวเข้าเส้นแบบนั้น จะสำนึกได้หรือ

ต่อให้สำนึกผิดมากราบเท้า ถ้าเราเป็นคิมเราจะชักเท้าหนีซะด้วยซ้ำ
ไม่แม้แต่จะสละเท้าเสยคางให้หงายเงิบ

เสียเท้าเปล่าๆ

 

[=นีรนาคา=]

โธ่ คิมผู้น่าสงสาร 

หวังว่าอิพี่โชว์มันจะเห็นความดีของน้องบ้างนะ