หัวข้อ: [เรื่องสั้น]...รักหมดใจ พี่ชายของผม... (ตอนเดียวจบ) 28/09/12

[PetitDragon]

โคตรพระเอกอ่ะ 

[คนโง่]

โฮๆ

รักกันมากเลย

[pudson]

 อ่านแล้วยิ้มทั้งน้ำตา ซึ้ง   
กัน ทำให้เห็นอีกหนึ่งมุมมองของความรัก ที่เสียสละเพื่อความสุขของคนที่รัก....
ถึงแม้จะเป็นเรื่องสั้น แต่รู้สึกโชคดีที่เปิดเข้ามา...
 

[ordinary_girl]

เย้ยยยยยยยยยยยยยยยย เศร้าอ่ะ 
จะร้องไห้ตามแล้ววว
สงสารกัน 

[toey-jiraporn]

อ่านแล้วร้องไห้เลยอ่ะ แต่ก็จบไปด้วยดี 

[phakajira]

ซึ้งไปไหม ร้องไห้เลย

[Flirter_kung]

น้ำตาซึมเลย กินใจจริงๆ

[fay 13]

 

[lovelypolly]

โอ้ยยยย กันจะแสนดีไปไหนเนี่ย
อยากได้คนแบบนี้มารักเราบ้างจัง
แต่คงจะมีแค่ในนิยายละมั่ง
โลกความจริงมันโหดร้ายกว่ากันเยอะ

[Satang_P]

เศร้ามากๆเลย 

[snack]

อึ้งเลยเมื่อรู้ว่าเป็นกัน..ยอมแลกชีวิตตัวเองเพื่อคนที่รักได้ขนาดนี้เชียวหรือ

[kongxinya]

 กัน
รักของนายยิ่งใหญ่จริงๆ

[kamikame]

บ่องตง ซึ้งมากเบย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟ

[tewทิว]

   กลับมาที่ปัจจุบัน

   น้ำตาผมไหลรินหยดลงบนกรอบรูปที่บรรจุภาพผมกับพี่หินกำลังส่งยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข ผมยิ้มออกมาทั้งน้ำตา หลังจากเหตุการณ์ที่เราเป็นของกันและกันโดยสมบูรณ์ผ่านมาอีกไม่กี่วันที่เรามีความสุขกันผมก็ถูกหามส่งโรงพยาบาลผลการตรวจที่ออกมาทำเอาหัวใจผมแทบสลาย

  ผมกำลังจะตาบอด

   ชีวิตผมมันดูน้ำเน่ายิ่งกว่าละครหลังข่าวเสียอีก แต่ผมกำลังจะมองไม่เห็น ผมช็อกมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ต่างอะไรกับพี่หินที่เงียบไปเลยตั้งแต่วันนั้น หมอบอกว่าดวงตาผมมีสารเคมีบางอย่างเข้าไปตกค้างทั้งยังเศษกระจกที่ฝังเข้าไปในเนื้อตาชั้นในเนื่องจากอุบัติเหตุรถคว่ำครั้งนั้น เหตุการณ์ที่ทำให้ผมและพี่ชายสูญเสียพ่อแม่ไป และผมกำลังจะสูญเสียดวงตา...

...ดวงตาที่ใครๆต่างพูดกันว่ามีประกายสุกใส

...แต่อีกไม่นานมันกำลังจะมีแต่ความมืดสนิท

พี่หินร้อนรนถามหมอว่ามีทางจะรักษาไหม

หมอบอกว่าทางเดียวก็คือ....

   ต้องผ่าตัดเปลี่ยนดวงตา

  แต่ปัญหาคือต้องรอคนมาบริจาคหรือไม่ก็รอให้คนที่บริจาคไว้เสียชีวิตลง

   ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่

   แล้วอาการผมก็รอถึงตอนนั้นไม่ได้

สารเคมีจะแพร่ไปทำลายเซลล์อื่นด้วย

พี่หินพร่ำบอกให้กำลังใจผมตลอดว่า ไม่เป็นไร...ผมจะไม่เป็นไร...

พี่จะรู้ไหมนะสิ่งที่ผมกลัวที่สุดไม่ใช่โลกที่มืดมิด...

แต่ใบหน้าและรอยยิ้มของพี่ต่างหากที่ผมกลัว...กลัวจับใจว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นมันอีก


   แต่น่าแปลกใจคืออีกสองวันต่อมาทางโรงพยาบาลแจ้งข่าวผมว่าผมได้รับการเข้าผ่าตัดได้แล้วเนื่องจากได้ดวงตาแล้วและมันก็เข้ากับผมได้ ถึงผมจะรู้สึกกังวลกับการต้องเข้าผ่าตัดแต่ก็อดที่จะดีใจไม่ได้ ถึงโอกาสรอดจะมีแค่ไม่กี่เปอร์เซ็นผมก็จะลองเสี่ยงดู เพื่อที่ผมจะได้มีชีวิตที่จะอยู่กับคนที่ผมรักต่อไป...พี่หิน...

   วันรุ่งขึ้นผมต้องเข้ารับการผ่าตัดแล้วแต่ผมยังไม่เห็นพี่หินเลย สายตาที่รางเลือนจนแทบมองอะไรไม่เห็นยังคอยสอดส่องมองหาพี่เขาอยู่ตลอด ทำไมเขาไม่มาเยี่ยมผมเลยล่ะ เขาหายหน้าไปสามวันแล้วนะ ผมจะบอกพี่ว่าผมมีโอกาสรอดแล้ว...หรือว่าพี่จะทิ้งผมไปแล้ว...พี่ไม่รักผมแล้วเหรอ...

   จนกระทั่งผมเข้ารับการผ่าตัดเรียบร้อย จนผมเปิดดวงตาได้ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ล่วงเลยไปถึงวันที่ผมกลับมาใช้ชีวิตได้เป็นปกติ ผมก็ยังไม่เห็นหน้าพี่หินเลยสักครั้ง มีเพียงเซนเพื่อนสนิทของผมที่คอยดูแลผมอยู่ตลอดเวลา มันเอาแต่พร่ำบอกผมว่าให้ผมรักษาตัวเองให้ดีเดี๋ยวพี่หินก็กลับมา

   ถึงผมจะรู้ว่าเป็นแค่เพียงถ้อยคำปลอบใจแต่ผมก็ยอมทำตาม

   หวังอยู่ลึกๆว่าพี่เขาอาจจะกลับมาหาผมจริงๆ

  ผ่านไปอีกหกเดือนผมถึงได้รู้ความจริงว่าทำไมพี่หินเขาถึงไม่กลับมาหาผม เหตุผลที่เขาทิ้งผมไป ไม่ใช่...เขาไม่เคยทิ้งผมไปเลยสักวินาทีเดียว เขาอยู่กับผมตลอดเวลา...เขาอยู่...อยู่เป็นดวงตาให้กับผม...

   ถูกต้อง...ดวงตาที่อยู่ในร่างกายผมเป็นของพี่หิน

เขาคือเจ้าของดวงตาที่บริจาคให้กับผม...

   ครั้งแรกที่ผมรู้เรื่องผมร้องไห้แทบเสียสติ เหมือนโลกทั้งใบทลายลงตรงหน้า แค่คิดว่าต่อไปจะไม่มีพี่อ้อมกอดอบอุ่น ไม่มีคำพูดนุ่มทุ้มน่าฟัง ไม่มีเจ้าของมือที่คอยกอบกุมกันไว้ ผมก็ไม่อยากที่จะใช้ชีวิตอยู่บนโลกอันโหดร้ายใบนี้อีกแล้ว

   ผมคิดที่จะฆ่าตัวตายหลายครั้ง...แต่ก็มีคนมาช่วยไว้ทุกครั้ง

   ครั้งสุดท้ายเซนที่เข้ามาเห็นผมกำลังจะปาดข้อมือตัวเองมันรีบเข้ามาขวางไว้ก่อนจะตบหน้าผมฉาดใหญ่ด้วยน้ำตาที่ไหลรินไปพร้อมๆกับผม


‘แกจะบ้าหรือไง! จะทำร้ายตัวเองไปถึงเมื่อไหร่! แกคิดว่าทำอย่างนี้ดีแล้วเหรอ แกคิดว่าตายไปปัญหาทุกอย่างมันจะจบหรือไง พี่หินเขายอมสละชีวิตเพื่อที่จะให้แกมีชีวิตต่อไป แล้วถ้าแกทำโง่ๆอย่างนี้มันจะมีประโยชน์อะไร! จะให้พี่เขาตายฟรีใช่มั้ย!!!’


   น้ำเสียงตวาดกร้าวกับน้ำตาที่ไหลรินทำเอามือไม้ผมอ่อนแรงทิ้งมีดลงบนพื้น ผมมองหน้าไอ้เซนที่มองผมด้วยสายตาผิดหวังน้ำตาอาบแก้มก่อนจะพุ่งเข้าหาอ้อมกอดมัน  ผมรู้แล้ว...รู้ทุกอย่างแล้ว ผมต้องมีชีวิตต่อไป อยู่...เพื่อใช้ดวงตาคู่นี้มองสิ่งสวยงาม มองโลกที่สดใส มองความเป็นไปในแต่ละฤดูกาล พี่ครับ...มองดูมันไปพร้อมๆกับผมนะครับ

   แล้วเรื่องราวเหล่านั้นก็ผ่านมาได้ปีกว่าๆแล้วตอนนี้ผมกำลังปั่นจักยานยิ้มให้กับเพื่อนบ้านที่ตะโกนทักทาย จุดหมายผมคือสุสานที่ประจำที่ผมจะไปทุกเย็นพร้อมกับดอกทานตะวันสีเหลืองสว่างตรงตะกร้าหน้ารถ แต่เอ๊ะ! ใครมาเยี่ยมพี่หินสุดหล่อของผมตัดหน้าผมอ่ะ  ผมไม่ยอมนะ!

   แต่เอ...หรือเขาจะมาประจำหว่า ก็วันนี้ผมมาก่อนเวลาตั้งสองชั่วโมง

  “คุณครับ มาเยี่ยมพี่ชายผมเหรอ?” ผมหยิบดอกทานตะวันไว้ในมือก่อนจะเดินเข้าไปทัก ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าร่างสูงที่ยืนหันหลังให้ผมดูเกร็งยังไงชอบกล

   แต่จะว่าไปแผ่นหลังเขาคุ้นจัง...

  “อ๊ะ! เดี๋ยวสิครับ!” ผมรีบไปดักหน้าชายร่างสูงไว้ แปลกจัง...ทำไมต้องเดินหนีผมด้วยล่ะ แล้วก้มหน้ายังกับไม่อยากให้ผมเห็นหน้างั้นแหละ มีพิรุธๆ

   เอาอีกแล้ว ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ลอดหมวกใบหนาออกมาคุ้นตาผมอีกแล้ว...

  “กรุณาหลีกทางให้ผมด้วยครับ ผมรีบ”  เบี่ยงตัวหนีไปอีกด้านแต่ผมก็เข้าไปขวางไว้อีก

   อีกแล้ว...น้ำเสียงนี้ก็คุ้นอีกแล้ว

   “คุณมาทำอะไรหน้าหลุมศพพี่ชายผม คุณรู้จักเขาเหรอ?” ผมถามแต่อีกฝ่ายปิดปากเงียบซ้ำยังหาทางที่จะเดินหนีผมให้ได้

  ฟึ่บ!

  ผมดึงหมวกที่ปิดบังหน้าเขาออก

  “…!!!!!”

   ทันทีที่ใบหน้าภายใต้หมวกเด่นชัดขึ้นตัวผมก็นิ่งแข็งค้างทันที ดอกไม้ล่วงลงสู่พื้นดินด้วยเรี่ยวแรงที่หดหาย  ใบหน้านี้ ดวงตานี้ ริมฝีปากนี้...

“พะ พี่ ฮึก หะ หิน...” เสียงผมขาดห้วง ริมฝีปากเริ่มแห้งผากตรงข้ามกับดวงตาที่มีน้ำเหลวใสไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย  ผมมั่นใจว่าเขาไม่ใช่ผี ไม่ใช่ภาพหลอน ผมสัมผัสเขาได้ เจ้าของใบหน้าคมเข้มดูเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูกแต่เมื่อเขาเห็นน้ำตาของผมก็ชะงักไป นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาที่แก้มใสผมออกเบาๆ มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน

   ผมโผเข้ากอดร่างสูงอย่างถวิลหา ความคิดถึงมากมายที่พรั่งพรูล้นทะลักออกมาไม่อาจหยุดความเสียงสะอื้นของผมได้เลย แขนแกร่งโอบร่างผมเอาไว้แน่นและยิ่งแน่นขึ้นเรื่อยๆเมื่อเสียงสะอื้นของผมมากขึ้น

   ถ้ามันเป็นแค่ความฝันก็อย่าให้ผมได้ตื่นขึ้นมาพบกับความจริงอีกเลย....

  “โอ้ย!” เสียงทุ้มร้องลั่นเมื่อผมหยิกเข้าไปที่เนื้อแขนแกร่งเต็มแรง ก็ผมอยากรู้นี่นาว่าเรื่องจริงหรือฝันไป

  “ไม่ได้ฝันจริงๆด้วย”

  “ก็มันเป็นความจริง” ว่าพร้อมกับลูบต้นแขนตัวเองป้อยๆ

  “แล้ว...” ผมมองไปที่หลุมศพที่คิดว่าร่างพี่หินนอนอยู่ในนั้นมาตลอดสลับกับใบหน้าคมที่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

   “คนที่นอนอยู่ในนั้นไม่ใช่พี่หรอก” งั้นที่ผ่านมาผมก็คิดเองเออเองมาตลอดสิ แล้ว...

   “งั้นดวงตาคู่นี้....”

   “ไม่ใช่ของพี่”

   ไม่ใช่...แล้วที่ผ่านมา

   “พี่หลอกผมเหรอ! ไอ้พี่บ้า พี่รู้มั้ยว่าผมเสียใจจนแทบเป็นบ้า ผมร้องไห้ไปกี่โอ่งนี่แน่ะๆๆๆ ฮือๆๆ” ผมรัวฝ่ามือไปที่ร่างสูงที่ไม่ปัดป้องสักนิด น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วไหลอาบแก้มลงมาอีก ตอนนี้ความรู้สึกโกรธ ดีใจ โล่งใจ คิดถึงมันประดังประเดเข้ามาหมด 

   “พอหรือยัง พี่เจ็บแล้วนะ” สองมือหนารวบมือทั้งสองข้างของผมไว้ในมือเดียว อีกข้างก็รวบตัวผมเข้าไปกอด

  “ก็พี่หลอกผม ...ผมเสียใจแค่ไหนรู้บ้างไหม”

   “พี่ขอโทษ พี่ก็ปวดใจไม่แพ้ไพน์หรอก แต่พี่มีเหตุผลที่ต้องทำ”

   “เหตุผลอะไรครับ...มันสำคัญกว่าความรู้สึกของผมหรือไง”

   “เหตุผลก็คือคนที่นอนอยู่ตรงนั้นไง” พี่หินบอกพร้อมกับมองไปที่หลุมศพที่ผมเข้าใจผิดมาตลอด

  ใช่สิ!! แล้วคนนั้นเป็นใคร!!

   “เขาคือคนที่มอบดวงตาให้กับไพน์ เป็นคนที่ทำให้คนโง่ที่คิดจะจัดฉากอุบัติเหตุขึ้นมาเพื่อมอบดวงตาให้กับคนที่พี่รักมีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ เขาเป็นคนที่เดินเข้ามาบอกพี่ว่า พี่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อดูแล ปกป้องคนที่เป็นยิ่งกว่าหัวใจของเขา”

   “เขาคือ...”

   “กัน”

   น้ำตาของผมล่วงเผาะลงทันที กัน...นายอีกแล้วเหรอ...เป็นนายอีกแล้ว นายยอมสละชีวิตเพื่อคนอย่างฉันที่ทำร้ายจิตใจนายมาตลอดงั้นเหรอ นายมันคนโง่ ฮึก ฮือ

   “เขารักไพน์มากนะ” พี่หินจูงมือผมมาหยุดยืนที่หน้าหลุมศพที่คุ้นเคยแต่มันต่างจากทุกครั้ง ผมทรุดลงบนพื้นลูบไล้หินอ่อนที่สลักชื่อว่าภูผาด้วยมือที่สั่นเทาก้มลงกดจูบบนหลุมศพอย่างแผ่วเบา ไม่ใช่...ไม่ใช่ภูผา แต่เป็น...กันยพัฒน์

   “ขอบคุณ...ฮึก ทะ ที่...ทำเพื่อฉันขนาดนี้ ฉะฉันรักนายนะ...”

  วูบบบ

   ลมพัดวูบพัดพาผ่านร่างผมไป

   เขารับรู้...และกำลังเช็ดน้ำตาให้กับผม...

   อือ  ฉันรู้แล้ว...ฉันจะไม่ร้องไห้…

   “พี่ครับแล้วพี่หายไปไหนตั้งปีหนึ่ง ทำไมไม่มาหาผมล่ะครับ ” ผมเงยหน้าขึ้นไปถามคนที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่  เสียงยังคงสั่นเครือ พี่หินทรุดร่างลงข้างๆผม

   “กันเขาขอไว้เป็นครั้งสุดท้ายน่ะ เขาบอกว่าเขาขอได้ความรักจากไพน์แค่ปีเดียวระหว่างนี้พี่เลยมาหาไพน์ไม่ได้ แต่พี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมต้องเป็นหนึ่งปี” มือหนาลูบศีรษะผมเบาๆอย่างอ่อนโยน

   “ฮึก T^T ผมรู้ครับ ผมรู้...”

   “…”

   “เขาเคยบอกผม...”

  ‘ตามตำนานเขาเชื่อกันว่า...คนที่ตายไปแล้ววิญญาณจะวนเวียนอยู่ที่หลุมศพที่ฝังร่างเขาไว้เป็นเวลาหนึ่งปีไม่สามารถไปไหนได้ แต่หลังจากนั้นวิญญาณของคนนั้นถึงจะสามารถล่องลอยไปที่ใจปรารถนาได้’

'ชิ นิทานหลอกเด็กน่ะสิ'

วันนั้นผมเถียงเขาไปแบบนั้น

“นับจากนี้ นายก็ไม่ต้องถูกขังไว้ทีนี่แล้วนะ ไม่ต้องกลัวว่าจะเหงาแล้ว เพราะนายจะไปอยู่ข้างฉันได้แล้ว...”

“ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันได้อยู่กับคนที่ฉันรักอีกครั้ง” พี่หินมองไปที่หลุมศพก่อนเอ่ยขึ้นเบาๆ มือหนาอบอุ่นจับมือผมเอาไว้แน่น

“ขอบคุณนะที่ทำเพื่อฉันมาตลอด...ฮึก ฉันรักนายนะ T^T” ผมยิ้มออกมาทั้งน้ำตา สายลมที่พัดผ่านมาอีกครั้งทำให้ผมรู้สึกว่าเขากำลังโอบกอดผมเอาไว้  ผมรักเขา ถึงไม่ใช่ความรักในแบบของคนรักแต่ใจผมบอกเสมอว่าผมรักเขา...

   พี่หินหันมาโอบกอดผมเอาไว้เราสองคนยิ้มให้กันอย่างสุขใจ หนึ่งปีแล้วสินะที่ใจผมไม่ได้เต้นรัวด้วยความอบอุ่นอย่างนี้

   ขอบคุณนะ  ขอบคุณสักร้อยพันครั้งสำหรับความรักและความหวังดีของนาย ฉันสัญญานะกัน...ถ้าของขวัญที่นายอยากได้คือความสุขและรอยยิ้มของฉัน ฉันก็จะให้นาย...

   หลับให้สบายนะองครักษ์ของฉัน...

THE END

เรียกว่าจบแบบแฮปปี้ได้มั้ยอ่ะ ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่อ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้ายนะคะ 

[tewทิว]

ความรักบางครั้งก็ไม่ใช่การครอบครองเเต่เป็นการมองคนรักมีความสุขเเม้ประโยคนี้จะทำให้บางคนรู้สึกกับคำว่าเชย!!เเต่มันก็สามารถทำให้เราคิดได้ว่าที่กันต์ทำอย่างนี้คือความรัก//

[Pedkung]

ซึ้งมากครับ 

คนเขียนแต่งได้ดีมาก เรื่องนี้สามารถสะท้อนได้ให้เห็นว่า

รักคือการเสียสละ  กันเสียสละเพื่อนคนที่ตัวเองรัก

มากจริงๆ นับถือเลยยย   ผมแอบคิดว่าพระเอกเรื่องนี้คือกัน 55555

สุดท้าย ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องราวดีๆมาแบ่งบันครับ 

[duaen12]

เศร้้าจัง

[yuyie]

เศร้าอ่ะ น้ำตาไหลเลย

สงสารกัน   

[Vavaviz]

อ่านแล้วร้องเลยยย

ซึ้งจังงงง

[nichytaec]

กันคือตัวเอกตัวจริงของเรื่องนี้เลยใช่ไหมคะคนแต่ง ถึงจะไม่สมหวังในความรักก็พร้อมจะเสียสละให้ได้แม้ชีวิตของตัวเอง ตอนแรกคิดว่าหินตายจริงๆ แล้วกันจะเข้ามาปลอบโยนและอาจจะทำให้ความรักก่อตัวขึ้นใหม่อีกครั้ง แต่ก็ผิดคาด สงสารพ่อพระคนนี้จริงๆ ค่ะ

[chisarachi]

นี่ซิถึงจะเรียกว่ารักคือการให้อย่างสมจริง

[ทั่วหล้า]

อิจฉาไพน์อ่ะ!มีรักแท้อยู่ข้างตัวถึงสองคน ทำไมเราไม่มีแบบนั้นบ้างนะ!    กัน...นายคือพระเอกในใจเรา

[GUN-SIRORAT]

ซึ้งโครตเลยครับ 

[Bear Company]

มันสุขแบบเศร้าๆ นะ 
ไพน์โชคดีที่ได้เป็นคนรักและถูกรักจากคนที่รักเราอย่างหมดใจ

[natt lUcky]

สุดท้ายแล้วพระเอกคือกันใช่มั้ย
โฮฮฮฮ เป็นคนดีเกินไปแล้วนะ

[Crown]

 

[penda]

ไม่รู้จะพูดยังไง ตอนนี้เพิ่งอ่านจบ คิดไรไม่ค่อยออก
แต่ว่า "นายมันโง่! กัน" โง่ที่สุด! ทำไมต้องตายด้วย!!
ตานะไม่ใช่หัวใจ ถึงต้องตายเพื่อบริจาคน่ะ ฮือ~
อ่านเรื่องนี้แล้วร้องให้หนักมาก ยิ่งอ่านจบยิ่งปล่อยโฮเลย ฮือ~
น้ำตานี้เราเสียเพื่อนาย เพื่อคนที่บ้าและโง่อย่างนาย ฮือๆ~
ในชาติภพหน้า ขอให้นายได้มีความสุขและสมหวังในรักนะ TvT ฮือ~ (ยิ้มให้ทั้งน้ำตา)
ปล.ขอโทษค่ะ อินมากไปหน่อย เลยเมนต์ด้วยอารมณ์ล้วนๆ แถมยังออกจะเวอร์ๆอีก แต่เค้าร้องให้หนักจริงๆถ้าเที่ยบกับตอนอ่านเรื่องอื่น
เข้ามาอ่านเพราะคิดว่าจะเป็นแนวน่ารักสดใสเบาๆ ดันเจอดรามาจัดเต็ม ฮือ~~~~~
 

[PoPuAr]

รัก ไม่ใช่การครอบครอง แต่คือการเสียสละ
ขอยกให้กันเป็นพระเอกของเรื่องนี้นะ
เศร้ามาก 

[nunda]

อ่านแล้วซึ้งมากเลยอ่ะ เรื่องนี้มีแต่คนดีๆ T_T

[`ลoงสิจ๊ะ™]

กันนายสุดยอด