"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก"[5]
'..ถ้า....รู้ว่าคบกันแล้วมันจะเป็นแบบนี้...ไม่ต้องมาคบกันดีกว่า...สู้ลืมๆไปให้หมด...สู้ไม่ต้องมาพบกัน ...สู้ไม่ต้องมาเคยรู้จักกันเลยดีกว่า...หรือไม่ก็เปลี่ยนกัน ...ถ้าหมี รักเราจริง....คราวนี้หมีก็เป็นฝ่ายรอเรา...รอได้หรือเปล่าล่ะ ...คนอย่างหมี ...เคยหยุดรอใครหรือเปล่าล่ะ?...'
....
แล้วมันก็หายไป...
เสียงที่ดังเหมือนกับมันฝังอยู่ในหัว....
....
ผมหลับตา...แต่มันก็ยังเห็นทุกอย่าง....ผึ้งร้องไห้ ....ใช่....ร้องเพราะผมอีกแล้วสินะ...
...กี่ครั้งแล้วที่ผมทำผึ้งร้องไห้ นับไม่ได้แล้วสิ....กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่มันต้องเริ่มใหม่ ...ไม่รู้ว่าเพราะผึ้งใจอ่อนกับผมเกินไป หรือผมไม่เคยจะสนใจเพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงผึ้งก็ต้องให้อภัย ...เรื่องราวมันเลยวนๆเวียนๆแบบเดิมทุกครั้ง...
..
.
ผมขี้แกล้ง ในขณะที่ผึ้งขี้งอน ...เป็นคู่ที่เข้ากันดีออก...
มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าผมทำตัวเป็นแฟนที่ดีกว่านี้ ...แต่ก็นั่นล่ะ เวลามันย้อนกลับไปไม่ได้ ....
หน้าอกมันเหมือนโดนทุบ ซี่โครงน่าจะหัก ...กลิ่นเลือดมันน่าเวียนหัวชะมัด หยดน้ำตามันจะท่วมกรุงเทพ แล้วมั้งกี่หยดแล้วที่ผึ้งร้องไห้..ให้ผม....
อยากจับแก้มนิ่มๆนั่นแล้วบอกว่าไม่ต้องร้องแล้ว ผมไม่เจ็บแล้ว ไม่ทรมานแล้ว ...แต่ทำไม่ได้ ...ทำอะไรไม่ได้สักอย่างนอกจากรับรู้ ....
.
.
นานแค่ไหนแล้วนะที่เราคบกัน ...ผมสะดุ้งเฮือก เลือดมันทะลักออกมาจากปากเหมือนหนังจีนเลย ...แต่มันต่างกันนะ ...ผมพูดร่ำลาเป็นประโยคแบบหนังจีนไม่ได้ ....ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นนอกจากมอง ...
...เป็นแฟนที่แย่ชะมัด...
..
.
ผึ้งกอดผมไว้ แต่มันไม่อุ่น เสื้อเปื้อนเลือดหมดแล้ว ซักลำบากแย่ ปกติผึ้งเป็นคนซักด้วยสิไม่ใช่ผม เฮ้อ....หาเรื่องลำบากอีกแล้ว ...
..ตัวผมเบาๆลอยๆ ...แต่ยังไม่ลอยหายไปไหนเสียทีเดียว....ที่ปลายนิ้วก้อยมันมีเส้นสีแดงๆ ผูกผมไว้อยู่ สายสีแดงวาวๆ พิจารณาถึงรู้ว่ามันเป็นเหมือนด้าย ไม่สิเป็นด้ายที่เหมือนเส้นเลือดโปร่งๆ ผมตามสาวด้ายยาวนั้น...จนรู้ว่ามันผูกอยู่กับนิ้วของผึ้ง ....
..
.
โหยยยยยยยยยยย....คู่แท้นี่หว่า.....
.
.
.
***
'อโหสิให้พี่เขานะลูก....พี่เขาจะได้ไม่ต้องมีห่วง...'
เสียงแม่ผมนี่ ....ไฟกับผนังขาวๆ ซีดๆ โรงพยาบาลนี่นา....ทุกอย่างขาวไปหมด ไม่ค่อยชอบเลย ... ผมยังวนเวียนอยู่กับเจ้าของปลายด้ายแดงอีกเส้นของผม ...เราคู่กัน ผมรู้เรื่องนั้นอยู่แล้ว...
แม่เดินออกไปนอกห้อง เหลือแค่ผึ้งกับผม และร่างผม ที่นอนนิ่ง ...ขนาดหน้าซีดๆ ยังหล่อเลยนะผมอะ....
ผมกอดผึ้งไว้ แล้วมองดูตัวเองที่นอนนิ่ง ....
ผึ้งร้องไห้อีกแล้ว ....คนของผมร้องไห้จนตัวโยนอีกแล้ว ...
"เราขอโทษ..."
ผมกระซิบเบาๆที่ข้างหูผึ้ง ได้ยินหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ผมจำเป็นต้องบอก ตลอดเวลาที่คบกันมา ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้ ตลอดเลย ....
"..ถ้า....รู้ว่าคบกันแล้วมันจะจบแบบนี้...ไม่ต้องมาคบกันดีกว่า...ไม่ต้องรู้จักกันตั้งแต่แรก...ไม่ต้องรัก ไม่ต้องคิดถึง...ผึ้งจะไม่รั้งหมีแล้ว ...จะไม่บังคับอะไรหมีแล้ว....จะไม่รักหมีอีกแล้ว....เลิกกันเถอะนะ..."
อ้าวเฮ้ย!! ไหงเป็นงั้น??!!
ผมได้ยินประโยคนั้นทุกคำ ชัดเสียยิ่งกว่าชัด เพราะผมกอดผึ้งอยู่ ...ได้ไงอ่ะ...จะเลิกกันได้ยังไง ไม่เห็นเหรอว่า ด้ายแดงมันมัดเราสองคนอยู่ ผมพยายามยกนิ้วที่มีด้ายสีแดงผูกอยู่ให้ผึ้งดู
"...เราขอแหวนเราคืนนะ ..."
...
.
ผึ้งขอแล้วโน้มตัวไปปลดสร้อยคอผมออก....เฮ้ย สร้อยนั้นของขวัญวันเกิดผมที่ผึ้งซื้อให้เองนะ แหวนวงนั้นก็แหวนแทนใจที่ผมแอบยึดมาตอนก่อนจะคบกับผึ้งอีกนะ...
..
.
อุ๊บ!!! อย่างกับไฟช็อต แค่แหวนมันถูกปลดออกจากร่างผม ตัวผมเองก็ทรุดลงไปที่พื้นเลย ...มันเจ็บจนแทบไม่รู้สึก หัวมันปวดยิ่งกว่าตอนไมเกรนเล่นงาน .....
...เสียงเตือนของเครื่องมือแพทย์ดังกระชั้นถี่ จากนั้นก็เป็นเสียงผึ้งกรีดร้องตะโกนเรียกชื่อผม...
ผมพยายามใช้แรงทั้งหมด สาวดึงด้ายสีแดงที่ผูกผมไว้กับผึ้ง ...
แต่อยู่ๆ ด้ายมันก็ขาดร่วงลงพื้น มีแค่ปลายด้านเดียวที่ติดนิ้วผมอยู่ อีกด้านที่อยู่ที่ผึ้ง มันหลุดไปแล้ว....
'เราเลิกกันนะ...'
ประโยคนั้นเหมือนคำสั่งประหารเลย.....
.....ขอแก้ตัวใหม่ได้ไหม?
...
.
.
ขอผมกลับไปเริ่มใหม่ ....
..
.
ขอย้อนกลับไป...ตอนไหนก็ได้ ตอนที่ยังไม่รู้จักกันก็ได้..
แล้วผมจะทำให้ ผึ้งรู้ว่า ...ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ก็จะมีแค่ผมที่ผึ้งจะรักได้ ...มีแค่ผู้ชายอย่างผม ที่ผึ้งจะรัก ....
..
.
.
แค่ผม....
***
...
"...หายไปไหนมา นู๋หมี....."
เสียงทักผมเบาๆ ผมถอนหายใจแล้วเงยหน้ามอง ....ผมมาอยู่ที่บันไดหนีไฟนี้อีกแล้ว...มาอยู่เพื่อรอให้เจ้าของห้อง 362 ทักทาย....
..
.
ถึงจะเริ่มใหม่อีกกี่ครัง ผมก็ยังเชื่อว่า...เจ้าของห้องที่ชื่อผึ้งจะทักผม ....
..
ถึงจะลังเลอยู่บ้าง แต่ผมก็เชื่อในหนังหน้าตัวเอง และด้ายแดงของเรา เป็นผึ้งที่ต้องทักผม ...เชื่อดิ....
นั่นไง ด้ายมันเริ่มขยับแล้ว ....
ผมอดอมยิ้มไม่ได้ เมื่อด้ายแดงที่ผมเห็นมันเริ่มพันแขนขา ผึ้งทีละรอบ ...พันเหมือนใยแมงมุมพันเหยื่อ...คราวนี้ไม่ใช่แค่นิ้วหรอก ...เพิ่งพา....
...
.
แต่เป็นทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้า...
.
เป็นของผมทั้งหมด..
..
.
ผมขอเริ่มใหม่ ...จะเริ่มทำให้ผึ้งรักผมอย่างไม่มีทางขอเลิกได้เลยคอยดู...
"....ไม่เห็นสองสามวันแล้ว....นายเป็นไงบ้าง? มีอะไรรึเปล่า?"
....
.
หึ! ผึ้งก็ยังเป็นผึ้ง ไม่ว่าจะย้อนกลับไปนานแค่ไหน จะรู้จักหรือไม่เคยพบกันมาก่อน ผึ้งก็ยังเป็นห่วงเป็นใยผมอยู่ดี ผมส่งยิ้มบางๆไปให้แล้วตีหน้าเศร้า ....จุดอ่อนของผึ้งเลยล่ะข้อนี้...
"....นี่....เข้าห้องไหม?"
..
...
.
.
.
.
บิงโก!!! ประโยคนั้นล่ะที่ผมรอ....
ผมก้มหน้าซ่อนยิ้มแล้วเดินตามผึ้งเข้าห้อง....
วันนี้ไอ้สองตัวนั้นยังไม่กลับ ...ร่างผมหายไปเกือบสามวันได้มั้ง ไม่รู้ว่าหลักการการปรากฏตัวเป็นยังไง..แต่ไม่เป็นไรหรอก...วันนี้พ่อจะทบต้นทบดอกให้หายคิดถึงเลย ...
...
.
.
.
'ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ'
โพลล์
หัวข้อ: ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก ภาค 1 -END[P.38-26/6/57]-จบภาค 1 รบกวนย้ายห้องให้ด้วยครับ (อ่าน 271217 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก