"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก" [2]
คนเกิดวันพุธกลางคืน.....
เขาว่ากันว่าเป็นคนดวงแข็งมักจะพบเห็นและเจอเหตุการณ์เหนือธรรมชาติ อยู่เสมอ.....
...
.
.
.
.
.
ผิดแล้วมั้ง...
.
.
.
.
กูเกิดวันศุกร์ตอนเย็นนะเฟ้ย!!!
แล้วผีอย่างมึงมายุ่งอะไรกับกู????!!!!!
....
ขนแขนยังสแตนด์อัพ หัวใจก็ยังเต้นไม่เป็นจังหวะ....
แต่ไอ้เพื่อนสองตัวพอเข้าห้องมาได้แม่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ....
ไอ้ขวดเดินไปเปิดทีวี นอนเกาพุง ไอ้พายวิ่งปรื๋อเข้าห้องน้ำ เหลือแต่ผมที่เริ่มเก็บข้าวของเสื้อผ้า พยายามหาทางออก แม่งกูจะหนีไปค้างที่อื่น!!
ไอ้เพื่อนชั่ว ทำเป็นชวนกูมาอยู่หอ บอกเห็นกูรักธรรมชาติ ที่ไหนได้ ดันมีแถมไสยศาสตร์ให้กูอีก...กูว่าแล้วไอ้สองตัวนี้ไม่จำเป็นจริงๆ ไม่เห็นมันกระตือรือร้นอยากกลับหอ
แม่งงงง......เชี่ยยยยยย
"มึงจะไปไหนวะ ไอ้ผึ้ง ....แดกข้าวแดกปลายังหรอกมึง?"
ไอ้ขวดมันเกาพุงยิกๆแล้วกดรีโมตเปลี่ยนช่อง นอนกลิ้งไปกลิ้งมา ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร โซชิวไปแล้วละมึง ... อารมณ์พุ่งปรี๊ดดดดดดดดดดดดด ผมเดินไปใกล้แล้วเตะอัดแบบไม่ยั้ง จนมันชักดิ้นชักงอ เป็นกุ้งโดนมะนาว
"ไอ้เพื่อนเหี้ย!!! ....หลอกกูมารายการอวดผีหรือไงมึง มึงก็รู้กูกลัวผีแค่ไหน ไอ้เพื่อนบ้า!!!"
เตะมันไปน้ำตาไหลพรากไป ไอ้พวกเหี้ย แม่ง!! เหลือไอ้พายอีกตัวเดี๋ยวออกจากห้องน้ำมามึงได้จมตีนกู ไอ้สันดาน!!
"พอเถอะไอ้ผึ้ง ถึงเตะไอ้ขวดตาย ไอ้นู๋หมีมันก็ไม่ได้ไปเกิดหรอก แดกข้าวดีกว่าพวกมึงกูหิวโคตรๆ"
ท้องผมร้องโครกตอนไอ้พายมันแกะถุงแกงที่หิ้วมาด้วยเทใส่จาน...เรื่องกินเรื่องใหญ่ สงบสติอารมณ์แล้วนั่งตักข้าวใส่ปากตุ้ยๆ ผมไม่ทำอะไรทั้งนั้นนั่งรอกินเฉยๆ บอกเลยว่าโกรธมันสองตัว...มว๊ากกกกกกกกกกกกก
กินไปมองหน้าพวกมันไป หน้าที่พวกมันที่จะต้องพูด ...ไม่ใช่ผมที่จะต้องถาม..ความเงียบถูกแทรกด้วยเสียงวิ้งๆ ของจิ้งหรีดหลังห้อง....
"ไม่มีเหตุผล.... ไม่มีที่มาที่ไป.... ไม่มีติ่งอะไรทั้งนั้น.....วันดีคืนดีอยู่ๆมันก็มานั่งทำมิวสิคที่บันไดหนีไฟ "
ไอ้ขวดบอกผม....ผมคงจะตั้งใจฟังมากกว่านี้ถ้าตอนนี้มันไม่แย่งตักไข่พะโล้ฟองสุดท้าย....
แล้วหลังจากนั้นไคลแม็กซ์ก็ตามมา ที่เห็นพวกมันโซชิวตอนเข้าห้อง ....เพราะ นู๋หมีมันอยู่แค่บันไดหนีไฟ มันไม่เคยเข้ามาที่ห้อง ไอ้สองตัวเพื่อนผมมันเลยชิวๆ แค่เข้าห้องความหลอนมันก็ยุติ ไม่มีใครอยากย้ายหอ เพราะเจ้าของหอเป็นลุง-ป้าที่โคตรใจดี มีของฝากจากสวนมาให้พวกผมทุกครั้ง ไหนจะค่าเช่าที่แสนถูก เตียงเหล็กสามชั้น ห้องโคตรโล่ง กว้างขวาง หลังห้องเป็นวิวสวนผลไม้ บรรยากาศแบบนี้จะหาที่ไหนได้อีก สำหรับพวกนักศึกษาฝึกงานที่ย้ายสังขารจากกทม.มาอยู่ปริมณฑลอย่างพวกผม ..... แสงสี...มันเทียบไม่ได้เลยกับแสงดาวที่มองเห็นได้จากวิวหลังห้อง ...
กินไปฟังไอ้สองตัวนั้นไป ผมก็ยังไม่ได้ข้อสรุปอะไรมากมาย เกี่ยวกับไอ้นู๋ผี นอกจากว่ามันวนๆเวียนๆอยู่แถวบันไดหนีไฟ และไม่ใช่ว่าใครก็จะเห็นได้ ที่เห็นที่รับรู้มีแค่บางคน...บางครั้ง..เท่านั้น......
นี่ผมเจอผีจริงๆใช่เปล่า? ผีตัวเป็นๆ[??] ....ผีที่หน้าตาน่ารักโฮกๆ ...ผมคงจะตัดใจจากไอ้เด็กผีนั่นได้ ถ้ามันมาแหวกอกโชว์ไส้ ...หลอกกันแบบที่ผีทั่วไปควรทำ ไม่ใช่มานั่งทำซึม เหมือนหมาน่ารักๆที่รอให้เจ้าของลูบหัว.....
ไอ้สัดนู๋หมี ไอ้ผีบ้าแม่งใช้หน้าตาหลอกลวงกู....
....
.
.
ค่อยสบายใจขึ้นหน่อยที่ไอ้นู๋หมีไม่เคยเข้ามีประวัติเข้ามาในห้องใคร สบายใจขึ้นเยอะเพราะการที่ไอ้สองเพื่อนยังโซชิวแบบสบายๆ มันยืนยันได้ดีว่าพวกมันน่าจะพูดเรื่องจริง ...
แค่ไม่เปิดประตู ก็ไม่เจอไอ้นู๋หมีแล้ว คิดได้ปลงได้ผมก็เดินตัวปลิวไปอาบน้ำเตรียมนอน ชามไม่ล้างวันนี้ไอ้พวกสองตัวนั้นทำผมไว้เยอะ...
'กูยังโกรธพวกมึงอยู่...แถมน่าจะโกรธอีก ซักสองสามอาทิตย์ ...'
................
....
ตัวเบาสบายออกมาจากห้องน้ำ ไอ้พายนอนประจำที่เตียงด้านล่าง ไอ้ขวดย้ายจากพื้นไปนอนเกาพุงใสๆของมันอยู่ที่ชั้นสอง ส่วนผมดื่มน้ำในตู้เย็นเสร็จก็ปีนขึ้นไปนอนชั้นสาม ...
.....
..
.
.
กำลังจะหลับ เสียงหมาหอนมันก็ดังขึ้น....
หาแคร์ไม่..หมาหอนข้างนอกไม่ได้หอนในห้อง ..ไอ้ขวดกดเร่งรีโมตทีวีเพิ่มเสียงกลบเสียงหอนแม่งเลย...
ขนาดนั้นแต่เสียงมันก็ยังไม่หายไป พวกผมเงียบกันไปก่อนไอ้พายจะบอกให้นอนดีกว่า ไฟยังเปิดสว่าง ทีวีก็ยังไม่ได้ปิด แต่คลุมโปงนอนกันแล้ว ...
..
ตาไม่ยอมหลับ ดูนาฬิกาที่หัวนอน จะตีสามแล้วแต่ เสียงหอนยังไม่หายไป มันมีเป็นพักๆ
...
.
.
ตีสามห้าสิบหก......
กำลังสะลึมสะลือ....อยู่ๆ เสียงหมาหอนมันก็ดังขึ้นอีก ...
เล่นเอาผมสะดุ้งเฮือก.....
"เหี้ยขวด ...มึงว่านู๋หมีเข้ามาในห้องไม่ได้จริงหรอวะ?....เหี้ยขวด..มึงอย่าเพิ่งหลับดิ?"
"นอนๆเหอะมึงไอ้ผึ้ง....นู๋หมีมันไม่เข้ามาหรอก ...มึงไม่ได้จุดธูปอัญเชิญมันเข้ามานิ..."
ไอ้ขวดตอบแล้วเงียบไป ....สักพักผมก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ สองเสียงซ้อน..แม่งหลับหนีกูแล้วพวกมึง ....
...
.....ลมฝนพัดเบาๆมาจากหน้าต่างห้องที่แง้มเอาไว้ พัดลมตัวใหญ่ส่ายไปมา อากาศที่ไม่ต้องใช้เครื่องปรับอากาศช่วย....ผมกำลังจะหลับแล้วนะ ถ้าเสียงหมาหอนมันไม่ดังขึ้นมาอีกครั้ง ทีวีปิดไปแล้วเพราะเสียงมันดัง ส่วนไฟเปิดไว้แค่ดวงเดียวที่หน้าระเบียง...
เสียงหอน...เบาๆใสๆ
ลูกหมาหอนรึเปล่าวะแม่ง.....
......จะตีสี่แล้ว...เสียงหอนแม่งเสือกอยู่ใกล้หู ผมพยายามคลุมโปงก็แล้ว...สวดมนต์ก็แล้ว แต่เสียงมันก็ไม่หายไป...
ตาผมยังไม่ยอมหลับ....แม้จะมุดตัวในผ้าห่ม เสียงกรนผสมกันสนั่นของไอ้เพื่อนทั้งสองที่ตัดช่องน้อยแต่พอตัวไปแล้วดังเหมือนกำลังแข่งกันเยาะเย้ยผม
'หุหุหุ พวกกูหลับแล้ว...มึงยังไม่หลับ....'
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....
เสียงหอนของไอ้หมาเด็ก??? มั้ง??? ยังดังไม่ยอมหยุด ดังเป็นพักๆด้วย
...ยิ่งซุกตัวมุดหนีเสียงยิ่งใกล้ ...........
.
.
.
เสียงหอนเบาๆ ยาวๆตามมาก่อนจะเป็นเสียงกระแอมไอเหมือนใครมีอะไรติดคอ เสียงดังเบาๆ ดังมาจากในผ้าห่มผม ....
.
.
.'ผ้าห่มโผมมมมมมมมมมมมมมมม...????'
.
.
สังหรณ์ใจแบบไม่มีอะไรอธิบาย ...ผมค่อยๆ ดึงผ้าห่มขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงไปดู....
.
.
ตาโตกลมใส แป๋วๆ มองผมขึ้นมา ในขณะที่มือน้อยๆพยายามปิดเสียงไอของมัน ..แต่มันยังพยายามหอนอยู่....
.
.
กูว่าแล้วว่าไมเสียงมันชัดจัง......
.
ไอ้สัดนู๋หมี....
.
.
.
...มึงเป็นผีหรือเป็นหมา.......เสือกมุดมาหอนในผ้าห่มกูทำม่ายยยยยยยยยยยยย ......เดี๋ยวกูก็จับปล้ำแม่งเลย...TT^TT
..
.
.
มันส่งยิ้มมาให้ผมเหมือน เด็กที่โดนผู้ใหญ่จับได้ว่าทำผิด.....
.
.
.
มือเย็นๆ โอบรอบเอวผมไว้แล้วซุกหน้าเข้ากับพุงผม ....อายหรอมึง....ที่กูจับได้ว่ามึงมาหอนในผ้าห่มกู.....
แหม....ซุกเข้าไปพุงกูอะ เขินอะดิมึง ไอ้เด็กผี ......
.
[นอนๆเหอะมึงไอ้ผึ้ง....นู๋หมีมันไม่เข้ามาหรอก ...มึงไม่ได้จุดธูปอัญเชิญมันเข้ามานิ...]
ใช่ดิ ...กูไม่ได้จุดธูปอัญเชิญมันเข้ามา.......
.
.
.
แต่ปากกูเนี้ยละ ชวนมันเข้าห้องสองครั้งซ้อน .......แถมเดินไปสะกิดเรียกมันอีก....
....
'พลาดอีกแล้วกู.....อ้ายเหี้ยผึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!'
โพลล์
หัวข้อ: ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก ภาค 1 -END[P.38-26/6/57]-จบภาค 1 รบกวนย้ายห้องให้ด้วยครับ (อ่าน 286164 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก