ขอโทษครับ ลืมไปว่าต้องลงเรื่องวันนี้ คิดว่าต้องลงวันเสาร์น่ะครับ
ตอนที่ 15หญิงสาวรูปร่างผอมบาง ผิวขาวจัดนั่งวีลแชร์อยู่ตรงระเบียง ด้านหน้าคือสนามหญ้าและสวนไม้ดอกไม้ประดับที่สวยงาม แต่สายตาของหญิงสาวกลับทอดยาวผ่านแนวทิวไม้ไปในที่แสนไกล ไม่ได้รับรู้ว่ายังมีคนที่มีใบหน้าคล้ายกันนั่งอยู่ข้างๆ เสียงเปิดประตูห้องทางด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหันมามองแล้วหันไปกระซิบกับหญิงสาว ที่ยังคงไม่มีท่าทีจะรับรู้
พยาบาลที่คุ้นเคยกันขยับมานั่งแทนที่เมื่อชายหนุ่มลุกมาหาคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่ แล้วเดินตามเข้าไปนั่งคุยภายในห้อง จิตแพทย์ท่าทางใจเย็นยิ้มทัก
"ผลตรวจยืนยันว่าสกาวไม่ได้ติดโรคร้าย"
ชายหนุ่มพยักหน้า แม้ในตอนที่ได้ยินพี่สาวพูดจะตกใจและเสียใจมาก แต่หลังจากนั้นก็ฉุกคิดได้ว่า ตั้งแต่ในตอนที่หวานถูกจับเพราะวางยาในตอนนั้น นอกจากการตรวจสภาพทางจิตแล้ว ยังมีการตรวจเลือดด้วย หากเป็นโรคร้ายก็น่าจะรู้ตั้งแต่ตอนนั้น
จิตแพทย์อธิบายให้น้องชายของผู้ป่วยฟัง "สกาวพูดว่าเธอป่วย เพื่อกดดันให้ 3 คนนั่นฆ่าตัวตาย เธอฉลาดพอที่จะกินยาเพื่อป้องกันตัวเองไม่ให้ตั้งท้อง คิดว่าเธอจะไปตรวจเลือดที่คลีนิกนิรนามมั้ย"
"ผมไม่คิดว่าพี่จะไปคลีนิกนั่น แต่เขาอาจเชื่อว่าตัวเองเป็น ถึงบอกกับ 3 คนนั่น จนกระทั่งวางยาผมแล้วต้องหาหมอ ผลตรวจเลือดยืนยันว่าไม่ได้ป่วย เขาถึงได้ยอมกลับไปเชียงใหม่"
ชิณณะพยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่หันไปบอกกับจิตแพทย์ที่นั่งฟังอยู่ใกล้ๆ
"ตอนที่สกาวนัดกับผม เธอจะทำให้ผมเสร็จข้างนอกตลอด ไม่เคยสอด"
ไข่ตุ๋นหันกลับไปมองคนตัวโตทันที
...เป็นหนึ่งคำตอบสำหรับคำถามมากมายจากประโยคสั้นๆ ของชิณณะ...
แต่พอได้หยุดคิด ก็เข้าใจว่าทำไมชิณณะถึงได้เกี่ยงไปให้แต้วพูดให้เมื่อครั้งที่คุยโทรศัพท์กับแต้วครั้งแรก คงเพราะลำบากใจที่จะสารภาพเองว่า เรื่องในห้องนอนถูกจำกัดไว้ที่ไหน
ก็ตอนที่เจอกันครั้งแรก ดูถูกกันถึงขนาดนั้น พูดให้เชื่อว่าความสัมพันธ์อยู่ในระดับที่ไม่ธรรมดา
แล้วถ้าวันหนึ่งมาบอกว่า ที่พูดไว้วันก่อนเป็นเรื่องโกหก
ไข่ตุ๋นไม่มีทางเชื่อความจริงที่พูดทีหลังแน่นอน
....แล้วพี่หวานล่ะ....
อะัไรจริง อะไรไม่จริง ....ไม่รู้เลย...
จิตแพทย์ขยับนั่งตัวตรง "เรามาเรียงลำดับเวลากัน” ท่าทางของจิตแพทย์ชัดเจนว่า กำลังทำความเข้าใจกับไข่ตุ๋นจากข้อเท็จจริงที่มีอยู่้ “สกาวกับไข่ตุ๋นแยกมาอยู่กรุงเทพฯ แล้วเกิดเรื่องทำให้เธอต้องเข้าโรงพยาบาล แต่ในช่วงเวลาที่เธอถูกคนพวกนั้นแบล็กเมล์ ไข่ตุ๋นไม่รู้เรื่องเลย”
“ครับ” ไข่ตุ๋นรับด้วยน้ำเสียงแผ่ว จนชิณณะต้องจับมือไว้
“จากภาพที่มีอยู่ ทำให้รู้ว่า สกาวมีอะไรกับ 3 คนนั้นแน่นอน แต่เกริกเรามีหลักฐานแค่เป็นคนถ่ายภาพ ส่วนเผยแพร่ด้วยหรือเปล่าไม่รู้”
จิตแพทย์มองไข่ตุ๋นเพื่อสังเกตอาการแล้วพูดต่อ
“ต่อมาคนพวกนั้นก็ห่างออกไป ซึ่งหมอคิดว่าคงไม่ได้นานสักเท่าไหร่ แล้วพอพวกเขากลับมา เธอก็เลยหันมาขอความช่วยเหลือจากคุณชิณณะ”
ชิณณะพยักหน้า
“ดูจากภายนอกคุณไม่เห็นว่ามีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้นก็จริง แต่หากเราวิเคราะห์ไปที่สภาพจิตใจของสกาว คุณจะพบว่าที่จริงแล้วเธอกำลังกักขังตัวเองไว้ในความเครียดและความกลัว ซึ่งมันก็คือการฆ่าตัวตายอย่างช้าๆ ยิ่งถ้านำนิสัยพื้นฐานมาพิจารณาประกอบ จากที่พ่อกับแม่คุณบอกมาว่า เธอเป็นคนวางตัวไว้เหนือคนอื่น”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ เขาแค่ชอบเป็นจุดสนใจ” ไข่ตุ๋นบอกทันทีทำให้จิตแพทย์ยิ้มกว้าง ขณะที่อธิบายต่อ
“แต่นั่นอาจเป็นประเด็นที่ทำให้สกาวไม่กล้าตัดข้อสงสัยนี้ด้วยการไปคลีนิกเพื่อตรวจเลือด มีคนไม่น้อยที่มีคำถามแต่กลัวคำตอบ ก็เลยต้องอยู่กับความกลัวนั้น กระทั่งเธอกลับมาพบกับผู้ชายพวกนั้นอีก ทำให้เธอตัดสินใจจบปัญหา เธอจัดการกับคนที่ทำร้ายเธอก่อนที่จะรู้ว่าไม่ได้เป็นโรคร้าย" หมอหันไปหาไข่ตุ๋น "การที่เธอแสดงออกว่าเธอแรง เธอไม่สนใจใคร มันคือการบอกว่า ฉันจะจัดการมันเอง หยุดตั้งคำถามว่าฉันเป็นยังไง"
"ผมถามพี่ทุกวัน" ไข่ตุ๋นยอมรับ "ตั้งแต่เด็กผมมักถามเขาแบบนี้ ก็รู้เหมือนกันว่าเขารำคาญ แล้วพอเขาถูกทำร้ายแล้วถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลผมก็ถามเขาเรื่อยๆ"
"เพราะคุณคิดว่าคุณมีส่วนผิดที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้น"
ไข่ตุ๋นพยักหน้า แต่ก่อนที่จะพูดว่าเป็นความผิดของตัวเอง จิตแพทย์ก็พูดต่อ
"คุณใส่ใจเธอมากขึ้น ไม่ใช่ความผิด แต่มันคือปมที่เธอไม่ยอมแกะมันออก แล้วก็ใช้วิธีหาสิ่งอื่นมาปิดปมที่มันเพิ่มขนาดมากขึ้นเรื่อยๆ"
"แต่ว่า..." ไข่ตุ๋นพยายามเถียง แต่จิตแพทย์อธิบายอย่างใจเย็น
"ทุกคนต่างก็มีปมปัญหา มีความขัดแย้งของตัวตนในจิตใจตนเองด้วยกันทั้งนั้น แต่คนเพียงคนเดียวที่จะคลายปมนี้ได้คือตัวของเขาเองเท่านั้น หมออาจรับฟัง ให้ยาเพื่อคลายเครียด คนรอบข้างให้กำลังใจแต่ปมนั่นยังอยู่ คุณกำลังตั้งข้อสงสัยเรื่องที่ว่า ในเมื่อเธอเคยเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของคน 3 คนก่อนหน้านี้เธอยังคงเข้มแข็ง จนกระทั่งมาถึงคนสุดท้ายนี้เธอถึงได้ช็อกใช่มั้ยครับ" หมอถาม
"ครับ"
หมอเคาะนิ้วที่แฟ้มผู้ป่วย "เท่าที่หมออ่านจากบันทึกของจิตแพทย์คนก่อน รวมกับที่คุณชิณณะเล่าให้ฟัง และที่หมอคุยกับคุณ สกาวแค่ดูเหมือนเข้มแข็ง แต่เธอมีอาการนี้มาตลอด และมันชัดเจนขึ้นในตอนที่เธอวางยาคุณ"
ไข่ตุ๋นพยักหน้าช้าๆ "ครับ บางครั้งเขาจะโมโหฉุนเฉียวแล้วจะเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ก็จะเปลี่ยนเป็นอีกอย่าง แต่เขาก็กินยาคลายเครียดนะครับ ส่วนเรื่องที่คนพวกนั้นกลับมา ผมเพิ่งรู้วันที่พี่วางยาผม"
“วันที่เธอวางยาคุณ แล้วคุณชิณณะเข้าไปช่วย สกาวนิ่งไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วก็ค่อยๆ กลับมาเอง เมื่อรับรู้ว่าเธอไม่ได้ป่วย เรื่องทั้งหมดไม่มีอะไรที่หนักเกินกว่าจะแก้ไขได้ หมอเชื่อว่า ครั้งนี้เธอจะกลับมาได้เองอีกครั้ง อาจช้าหน่อยแต่เธอจะกลับมา”
จิตแพทย์ยังคงยิ้มอ่อนโยนเมื่อบอกกับไข่ตุ๋น
“เรื่องรูปภาพถ้าคุณจะไม่กล้าดู หรือจำอะไรไม่ได้มันไม่ใช่ความผิดปกติ เพราะถามหมอถ้าใครเอารูปพี่สาวน้องสาวของหมอกำลังนอนกับคนอื่นมาให้ดูก็คงโยนโทรศัพท์ทิ้ง แล้วยิ่งในกรณีแบบนี้มันยิ่งไม่น่าจดจำ สมองส่วนความจำก็จะลบมันทิ้งไปโดยไม่ลังเล”
ก่อนที่จะจบการสนทนาหมอย้ำกับไข่ตุ๋นอีกครั้ง
“สิ่งสำคัญคือคุณต้องหยุดโทษตัวเอง ไม่มีใครย้อนเวลาได้ไม่ว่าวันก่อนจะเลวร้ายยังไง วันถัดมาจะยิ่งแย่กว่าเดิมขนาดไหน ไม่มีใครสามารถทำให้วันดีๆ เหมือนเดิมกลับมาได้อีก แต่เราสามารถเดินต่อไปได้ อาจต้องเปลี่ยนเส้นทางหรือเดินบนทางเดิมด้วยความระมัดระวังกว่าเดิม”
เมื่อกลับออกมาอีกครั้ง พยาบาลกำลังเข็นรถของหวานไปรับประทานอาหารกลางวัน และจะให้นอนพัก ไข่ตุ๋นยังอยู่กับพี่สาวจนกระทั่งหวานหลับไปในตอนบ่าย
“พี่ครับ ผมรอพี่กลับมานะครับ”
เมื่อนั่งรถออกมาจากสถานพยาบาล ไข่ตุ๋นหันไปมองภาพข้างทาง
“ผมรู้สึกว่าหมอทำเหมือนผมเป็นคนป่วย"
ชิณณะยิ้มอ่อนๆ เหมือนหมอเมื่อครู่ พลางพยักหน้า "ไข่ตุ๋นโทษตัวเองเรื่องสกาว หมอไม่อยากให้เครียด หรือโกรธ” หันไปมองสังเกตท่าทีเห็นว่ากำลังคิดตามที่พูด "เหมือนโต้ง ที่ก็โทษตัวเองเรื่องเจ้าเล็ก มันไม่ได้คิดโกรธสกาว เพราะสกาวเป็นผู้ถูกกระทำ แต่ยังไงนั่นก็น้องชาย ถึงจะไม่มีหลักฐานว่าสกาวจัดการกับเจ้าเล็กกับเพื่อนๆยังไง แต่จากสภาพศพและสิ่งแวดล้อม มันก็ต้องยอมรับว่าเป็นการแก้แค้นที่คนที่เคยเป็นเหยื่อ เตรียมพร้อมมาดี แล้วพอไอ้เกริกมันร้อนตัวออกมา โต้งมันก็เลยโยนเรื่องทั้งหมดไปลงที่เกริก พอสรุปออกมาว่าสกาวจัดการกับเกริก มันก็เลยกลายเป็นการคลายปมทั้งหมด สกาวเองถึงได้มีอาการแบบนั้น เหมือนเขาอยู่กับเรื่องนี้มานานหลายปี พอเรื่องมันจบก็เลยไม่รู้ว่าชีวิตที่เหลืออยู่จะไปทางไหน ขณะที่โต้งเองมันก็พอใจที่ผลออกมาแบบนี้"
ไข่ตุ๋นยอมรับ “ตอนที่ผมอยู่คนเดียวในห้อง ผมรู้สึกว่าง ทั้งที่มีเรื่องให้ทำตั้งเยอะ”
ชิณณะจับมือผอมๆ ไว้
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า การที่ไข่ตุ๋นพูดมากขึ้น ทั้งไม่ได้ดึงมือออกคือการแสดงออกว่าเปิดใจยอมรับ
"เล่าให้พี่ฟังบ้างนะ อย่าเก็บเรื่องทั้งหมดไว้คนเดียว"
ชิณณะส่งไข่ตุ๋นลงที่หน้าร้าน พ่อรีบออกมาหาพาไปฝากรถที่ศาลเจ้าใกล้ๆ แล้วพาเดินย้อนกลับมา เห็นไข่ตุ๋นหันมามองแล้วก็เดินหนีขึ้นไปบนบ้าน ขณะที่แม่หันมายิ้ม
ชิณณะถามขึ้นก่อน “แม่แข็งแรงแล้วหรือครับ”
“แข็งแรงแล้ว หวานมันไม่ได้ให้ยาแรงเหมือนคราวไข่ตุ๋น”
...นอกจากนี้ ยาปริมาณเท่าเดิม แต่ไข่ตุ๋นกินคนเดียว ส่วนคราวนี้มีคนที่กิน 3 คน คือแม่กับพยาบาล 2 คน
หลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับหวานด้วยตัวเอง ทำให้แม่ยอมรับการกระทำของหวานได้มากขึ้น
“แม่ไม่ได้โกรธหวานมันหรอกนะ เข้าใจว่ามันคงกลัวไข่ตุ๋นจะรักคุณมากกว่ามัน”
เสียงหัวเราะหึหึของพ่อทำให้แม่หันไปมอง แล้วก็ยอมรับกับตัวเอง
“ถ้าแม่ยอมรับนิสัยชอบบงการของไอ้หวานมันตั้งแต่แรก เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น”
พ่อส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับคำพูดของแม่ ขณะที่ชิณณะยกคำพูดของหมอมาบอก “เมื่อครู่ที่โรงพยาบาล หมอก็เพิ่งบอกกับไข่ตุ๋นว่าไม่มีใครแก้ไขอดีตได้ มีแต่ต้องเดินหน้าไปเรื่อยๆ”
“ไข่ตุ๋นมันดูเหมือนว่าไม่คิดอะไร แต่มันก็แค่ดูเหมือนที่จริงมันเก็บทุกอย่างไว้ในใจ” พ่อบอกแล้วก็ขำตัวเอง “พ่อว่าคุณรู้เรื่องนี้”
“ครับ ตอนที่พบกันครั้งแรก เขาทำเหมือนกับว่าไม่ได้สนใจที่ผมพูดเลยสักคำ แต่กลับไปรวบรวมของทุกอย่างที่มีเอามาใช้หนี้แทนสกาว”
“ลูกเอ้ย” แม่เช็ดน้ำตา
“เรื่องของหวาน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพ่อกับแม่ ส่วนเรื่องของไข่ตุ๋นพ่อฝากด้วย” พ่อบอกตรงๆ ขณะที่พยักหน้าไปทางบันไดขึ้นชั้นบน “คืนนี้คุณพักที่ไหน”
“ผมจองห้องพักโรงแรมไว้แล้วครับ”
“อ้าว ทำไมไม่นอนบ้านเรา” พ่อถามต่อ แม่รีบขัดขึ้น
“ก็ดีแล้วนี่”
พ่อที่ไม่ค่อยพูดอะำไร เดินเข้ามากอดไหล่กว้างของชิณณะ ขณะที่พาเดินไปที่บันไดบ้าน
“บอกตามตรงว่าการตัดสินใจของพ่อ เกิดจากเรื่องของหวานเป็นปัจจัยสำคัญ แต่ที่สำคัญกว่านั้น ก็คือการที่คุณคือคนที่ช่วยไข่ตุ๋นไว้และไม่ทิ้งมันในวันที่มันต้องการใครสักคน วันที่พ่อควรจะอยู่ข้างมัน แต่ก็กลับปล่อยพวกมันไว้ในเมืองใหญ่ตามลำพัง ให้ต้องเผชิญกับเรื่องร้าย ตัดสินใจผิดบ้างถูกบ้าง และพ่อหวังว่า ในวันข้างหน้าคุณจะอยู่ข้างมัน ไม่ต้องถึงขนาดปกป้องคุ้มครองจนไม่เป็นอันทำงานทำการ ขอแค่อย่าทิ้งมัน แต่ถ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่ไม่อยากอยู่ข้างๆ มันแล้ว ช่วยพามันกลับมาหาพ่อ”
ชิณณะไหว้พ่ออย่างสุภาพ ทั้งเดินกลับมาไหว้แม่
“ขอบคุณครับที่เชื่อใจผม ผมรักไข่ตุ๋น และขอสัญญาว่าผมจะอยู่ข้างเขาครับ” คนตัวโตบอกกับแม่ “ผมมีแหวนของแม่ผม พอจะใช้ได้มั้ยครับ”
“พรุ่งนี้ตื่นเช้ามารอใส่บาตรแล้วขอพรพระ” พ่อพูดสั้นๆ ขณะที่แม่ได้แต่ยืนมอง จนกระทั่งชิณณะเดินขึ้นไปหาไข่ตุ๋นที่ห้องด้านบนถึงได้หันมาหาพ่อ
“มันจะดีหรือพ่อ เขารวยมากเลยนะพ่อ แล้วเราเองก็ไม่เคยเจอพ่อแม่ฝ่ายเขาเลยสักครั้ง มันเหมือนยัดเยียดลูกให้เขา”
“ดีหรือไม่ดีไม่รู้ แต่พ่อไม่อยากให้ไข่ตุ๋นมันอยู่ที่กรุงเทพฯ ตามลำพัง และที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ เขาก็ทำให้เราเห็นแล้วว่า เขาไม่เคยหันหลังให้มัน สำหรับพ่อมันก็พอแล้ว”
ไข่ตุ๋นเปลี่ยนใส่กางเกงขาสั้นเสมอเข่า กับเสื้อกล้ามสีเข้มแล้ว ดวงตากลมโตกะพริบมองคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องนอน
“อ้าว จะกลับแล้วหรือครับ”
“ยัง” ชิณณะบอกขณะที่จูงมือให้ไข่ตุ๋นเดินตามออกมาจากห้อง พากลับลงมาข้างล่าง แล้วถอดแหวนเพชรจากนิ้วก้อยในมือซ้ายส่งให้แม่ดู
แม่พยักหน้าท่าทางพอใจเพชรน้ำงาม ส่งแหวนให้พ่อที่ยิ้มขำ “คิดว่าต้องกลับไปเอาที่กรุงเทพฯ”
“วงนี้ผมใส่ติดมือไว้ตั้งแต่แม่ป่วยน่ะครับ”
พ่อส่งแหวนคืนให้กับชิณณะ “พ่อฝากน้องด้วยนะ”
“ครับ”
แต่พอชิณณะหันมาจับมือ ไข่ตุ๋นก็กลับกำมือแน่น
“ไข่ตุ๋นครับ”
“ก็มัน...ต้องทำอย่างนี้ด้วยหรือ” ท่าทางของไข่ตุ๋นเต็มไปด้วยคำถาม ไม่มีท่าทีเขินอายหรือปลาบปลื้มแบบคนที่กำลังสวมแหวนหมั้นเลยสักนิด
“ไข่ตุ๋นอยากใส่มั้ย”
หนุ่มตัวผอมเกือบตอบไปทันทีตามนิสัยว่า ไม่อยากได้ของๆ ใคร แต่เพราะไม่ใช่เด็กๆ แล้วดูก็รู้ว่าแหวนวงนี้มีความหมายว่าอะไร ทั้งชิณณะยังรอสวมแหวนให้ต่อหน้าพ่อกับแม่แบบนี้
คิ้วสวยขมวดแน่น ถามคำถามเดิมที่เคยถามมาแล้วหลายครั้ง
“ตอนนี้คุณมีคนอื่นนอกจากผมหรือเปล่า”
“ไม่มี”
“แล้ว.....”
“พี่รักไข่ตุ๋น ขอให้พี่อยู่กับไข่ตุ๋นได้มั้ยครับ”
คิ้วสวยยังคงขมวดแน่นอยู่เหมือนเดิมแม้ในตอนที่ส่งมือให้สวมแหวน พนมมือรับพรจากพ่อกับแม่
“สงสัยอะไรนักหนาน่ะไข่ตุ๋น” แม่ถาม
“วงนี้มันแพงมากเลยใช่มั้ยแม่”
“ก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน”
“งั้นไม่เอาดีกว่า” ไข่ตุ๋นทำท่าจะถอดแหวนทันที ทำให้ชิณณะรีบคว้ามือไว้
“อย่าถอด ถอดไม่ได้”
“ก็มันแพง ที่พี่หวานเอาของคุณมาผมยังใช้ให้ไม่หมดเลย”
“ไม่เอาคืนไง”
“ไม่ได้ ผมบอกแล้วว่าจะใช้คืน ก็ต้องคืนสิ”
“งั้นใช้คืนด้วยการอยู่ด้วยกันให้ครบ.....” ชิณณะทำท่าคิด แต่ดวงตากลับพราวจนพ่อกับแม่ต้องหัวเราะ “40 ปีถือว่าเป็นการใช้หนี้ก็แล้วกัน”
“ตั้ง 40 ปีเชียว”
“แล้วไง ทำไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ คิดแล้วเชียวว่าท่าดีทีเหลวตลอด”
“น้อยหน่อย ใครท่าดีทีเหลว จะอยู่ให้ถึง 50 ปีก็ยังได้”
“เออ 50 ปีจะรอดู”
ชิณณะทำเป็นท้า ขณะที่พ่อกับแม่ขำจนเหนื่อย
ส่วนไข่ตุ๋นมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย ถึงจะรู้ความหมายของแหวนที่ชิณณะสวมให้ ทั้งคำอวยพรของพ่อกับแม่แต่ก็ยังไม่สบายใจกับความแวววาวของเพชรอยู่ดี
...มันแพงไป...
ชิณณะไม่ได้คืนห้องพักที่โรงแรม แค่กลับไปเอาเสื้อผ้ากลับมานอนที่บ้านของพ่อกับแม่
กินอาหารค่ำเสร็จพ่อบอกให้ไข่ตุ๋นพาชิณณะไปเดินตลาดนัดกลางคืนที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก ขณะที่แม่เตือนว่าอย่ากลับดึกเพราะต้องตื่นมาใส่บาตรตอนเช้า
จากที่ร้านเดินมาเรื่อยๆ ยังไม่ทันเมื่อยก็ถึงตลาดนัด แต่มือข้างซ้ายที่ซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงตลอดเวลาทำให้คนตัวโตยิ้มขำ
“ขำอะไร”
“ก็ทำไมต้องเอามือล้วงกระเป๋าไว้แบบนั้นด้วย”
“ผมกลัวทำแหวนหาย”
...แหวนไม่ได้หลวมขนาดนั้นสักหน่อย แต่สามารถเข้าใจได้ว่านิสัย รอบคอบระมัดระวังแบบนี้คือไข่ตุ๋น...
ชิณณะฉวยโอกาสจับมือผอมไว้
“ทีนี้ไม่หายแน่นอน”
“คุณนี่เจ้าเล่ห์ตัวพ่อ”
ไข่ตุ๋นทำบ่นพึมพำแต่ชิณณะกลับหัวเราะเสียงดังอารมณ์ดี
“ถ้าไม่สบายใจไว้กลับไปเปลี่ยนที่บ้านที่กรุงเทพฯ แต่ห้ามถอดเองห้ามให้ใครถอดออกเข้าใจมั้ย”
“เข้าใจสิ เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงฟังคุณ ปกติเขาไม่เคยเชื่อใครง่ายๆ แบบนี้เลยนะ แต่เขากลับฟังคุณตั้งแต่เรื่องของพี่หวาน มาจนถึงเรื่องผม”
“เขาฟัง แต่ต้องใช้เวลาเพื่อสร้างความเข้าใจ”
“พ่อกับแม่คงคิดว่า ผมกับคุณมีอะไรกันแล้วถึงได้ให้เราทำแบบนี้ คุณอึดอัดหรือเปล่าครับ”
ชิณณะยังคงยิ้มอารมณ์ดี “หน้าตาพี่เหมือนคนอึดอัดหรือเปล่า”
ไข่ตุ๋นส่ายหน้า
“งั้นก็อย่าเพิ่งคิดกังวล”
“แต่ผมคิด แต่แรกมาก็คิด ยิ่งนานก็ยิ่งคิด”
“ไว้เราค่อยคุยกันที่บ้านดีมั้ย”
“มันเหมือนเราต้องกลับไปที่จุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก” ชิณณะบอกขณะที่ชวนให้แวะดูแผงขายไม้แกะสลักเป็นของเล่นและเครื่องประดับชิ้นเล็ก
แต่ไข่ตุ๋นส่ายหน้า ชี้ไปที่ไส้อั่วกับขนม บอกว่ามะพร้าวชอบของกินมากกว่า
“แล้วไข่ตุ๋นล่ะ”
ไข่ตุ๋นส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนกัน”
“พี่ว่าไข่ตุ๋นทานง่าย หนักไปทางอยากทานอะไรก็ทำเอง”
ไข่ตุ๋นรู้สึกแปลกใจ ทั้งที่ไม่ได้พบกับชิณณะทุกวัน แต่คนตัวโตคนนี้กลับรู้และเข้าใจมากกว่าเจ้าตัวเสียอีก
ไปเดินตลาดกลางคืนโดยซื้อมาแค่ขนมหวานและดอกไม้เตรียมใส่บาตร กับเต้าหู้กลับมาฝากพ่อกับแม่
คนตัวเล็กมองตามคู่รักที่เดินจูงมือสวนกันแล้วหันมาถามเบาๆ
"ขอผมถามอะไรสักข้อได้มั้ย"
ชิณณะพยักหน้า
"คุณ....เอ่อ...รักผมจริงหรือ"
"จริงสิ พี่รักไข่ตุ๋น"
ดวงตากลมเหลือบมองพี่แวบหนึ่ง แต่แก้มใสขึ้นสีแดงเรื่อ
"เพราะอะไร"
คนตัวโตยิ้มกว้าง ก่อนที่จะตอบคำถามที่เคยถามตัวเองมาหลายครั้งหลายหน ว่า ทั้งที่ไข่ตุ๋นเป็นคนนิ่งๆ จนค่อนไปทางเฉยเมยต่อความเคลื่อนไหวรอบตัว แต่ทำไมถึงได้หลงเขามากขึ้นทุกวัน
"เพราะไข่ตุ๋นเป็นคำอธิษฐานของพี่"
หนุ่มตัวเล็กสบตาพี่ขณะที่ส่ายหน้าช้าๆ
....ไม่เห็นจะเข้าใจเลย...
"พี่เจอคนมาเยอะก็จริง แต่ทุกคนที่เข้ามาหาต่างก็ต้องการบางอย่างจากพี่ ความช่วยเหลือ เงิน หรืออะไรบางอย่าง แต่ไข่ตุ๋นเป็นเพียงคนเดียวที่พยายามชดใช้ ทั้งที่ไข่ตุ๋นไม่ได้ติดค้างอะไรพี่"
"ก็พี่สาวผมหลอกเอาเงินคุณมา"
"แต่ถ้าจะไม่ใช้คืนก็ทำได้ใช่มั้ย พี่มักจะอธิษฐานอยู่เสมอว่า ขอแค่สักคนที่พี่สามารถวางใจได้ คนที่จริงใจต่อกัน แล้วพอพบกับไข่ตุ๋นพี่ก็ขอให้ไข่ตุ๋นเป็นคนๆ นั้น"
"ผมไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอก"
"อย่างน้อยก็ดีกว่าพี่"
"คุณช่วยคนตั้งมากมาย แล้วอันที่จริง........"
ชิณณะก้มมองใบหน้าที่เอาแต่มองพื้น
"ครับ"
"ผมตกใจที่พี่หวานเอาเงินที่ผมจะใช้คืนคุณ เสียใจที่พี่หวานไม่ยอมหยุดทำร้ายตัวเอง แต่ผม.....เฉยๆ ที่ผมต้องทำงานให้คุณนานกว่าเดิม”
มันฟังดูไม่เข้าใจก็จริง แต่พอจะรู้นิสัยกันว่า ไข่ตุ๋นจะเว้นวรรคคำบางคำหรือไม่ก็เปลี่ยนคำ ให้พี่คิดเอาเอง
แล้วถ้าคำที่เติมเป็นคำที่พี่เข้าข้างตัวเองล่ะ
“ไม่ใช่รู้สึกดี ที่จะได้พบกันนานกว่าเดิมหรือ”
ไข่ตุ๋นหยุดพูดแล้วดึงมือชิณณะให้เดินตามมาดื้อๆ
“พี่แก้ไขคำได้ถูกหรือเปล่า”
“ไม่รู้”
“อ้าว ไม่รู้ได้ไง แล้วประโยคสำคัญหายไปไหน”
“ประโยคสำคัญอะไร” ไข่ตุ๋นหันมาทำคิ้วขมวดใส่
“ก็บอกว่า รักพี่ไง”
แต่ไข่ตุ๋นไม่ต่อคำด้วย มีเพียงแต่รอยยิ้มจนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน นั่งคุยกันต่อสักพักแม่ก็สะกิดเตือนว่าอย่านอนดึก เพราะชิณณะขับรถมาทั้งคืนยังไม่ได้พัก แล้วพรุ่งนี้ใส่บาตรเสร็จก็ต้องกลับกรุงเทพฯ กันแล้ว
ชิณณะรอให้ไข่ตุ๋นเดินนำขึ้นมาบนห้องนอน แล้วเลยไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนมาส่งให้
...ถึงเวลาที่ต้องทบทวนเพื่อสร้างความเชื่อมั่นกันอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินไปด้วยกัน.....
"ทำไมคุณถึงไม่เคยพูดว่าคุณกับพี่ไม่เคย...มีเซ็กซ์ด้วยกัน"
"จะว่าไป ออรัลมันก็เซ็กซ์นะ” ชิณณะทำเป็นพูดขำ “แต่ลูกผู้ชายไม่กินในที่ลับแล้วไปไขในที่แจ้ง จะทำอะไรกันแค่ไหนมันก็ควรอยู่ในห้อง แล้วสกาวก็มีเหตุผลของเขาที่มาหาพี่"
หนุ่มตัวเล็กคิดถึงตอนที่แต้วเล่าเรื่องในห้องนอนให้ฟังทางโทรศัพท์ แล้วชิณณะทำเสียงไม่ค่อยชอบใจนัก พลางพยักหน้าช้าๆ สรุปด้วยเรื่องที่ชิณณะเคยพูดให้ฟังอย่างน้อย 1 ครั้ง "รู้ว่าเขาเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือ ก็ให้ความช่วยเหลือตามที่พี่หวานต้องการ แต่ยังถูกหลอก ก็เลยโกรธ"
"ก็ไม่น่าแปลกใจที่ไข่ตุ๋นจะคิดว่า โกรธมากเพราะรักมาก"
"ผมพยายามทำความเข้าใจวิธีคิดของคนในโลกของคุณกับพี่หวานแล้วก็แต้วมากเลยนะ แต่ก็ไม่เคยเข้าใจ ว่าทำไมถึงได้คิดว่าเซ็กซ์เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง"
"ผิดแล้ว เซ็กซ์ไม่ใช่ทุกอย่าง เป็นแค่อารมณ์ที่ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น"
"นั่นแหละ ที่ผมไม่เข้าใจ"
"แต่พี่เข้าใจความคิดของไข่ตุ๋น" ชิณณะบอก "ไข่ตุ๋นย้ำแล้วย้ำอีกเรื่องที่ไม่นอนกับคนๆ เดียวกับพี่สาว ที่มันแปลว่า จะไม่มีคนรักคนเดียวกับพี่สาว แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่งพี่ก็ยังต้องรอให้ไข่ตุ๋นกับโต้งเคลียร์กันก่อนด้วย"
"ผมกับพี่โต้งน่ะหรือครับ"
"ใช่" ชิณณะยอมรับ เพราะจากที่รู้จักกันมาไข่ตุ๋นเป็นคนที่จริงจังกับความรักเกินกว่าที่จะเล่นเกมวัดใจ "อย่าเพิ่งน้อยใจอะไรนะ พี่มีความรู้สึกว่าไข่ตุ๋นเปิดใจให้กับโต้งมากว่าพี่"
ไข่ตุ๋นเลิกคิ้วสูงพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก "ตอนที่ผมพบเขาครั้งแรกเขายิ้มให้ผม ไม่ใช่ดูถูกผม แล้วยิ่งไม่เคยบังคับจูบผมด้วย"
คนตัวโตถึงกับหางตากระตุกตรงท้ายประโยค “แล้วเคยจูบหรือไง”
“เปล่า”
ชิณณะได้แต่ถอนหายใจแรงโล่งอก ขณะที่ยกมือยอมแพ้ "ขอโทษ"
"เรื่องนั้นผมเข้าใจ"ไข่ตุ๋นย้อนคืนด้วยประโยคเดียวกัน "แต่ผมไม่เคยคิดกับเขามากไปกว่าพี่ชาย อย่าเพิ่งโล่งอก ถึงตอนนี้ผมจะเข้าใจคุณมากกว่าเดิม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะดีกับคุณกว่าเมื่อวาน"
"โห ใจร้ายมาก"
"นั่นเป็นประโยคที่ทุกคนในมหาวิทยาลัยพูดถึงผม"
"รวมถึงมะพร้าวด้วยหรือ"
"มันนั่นแหละตัวดี" ไข่ตุ๋นหัวเราะขณะที่ดันหลังชิณณะให้เข้าห้องน้ำ “คุณอาบน้ำก่อนนะครับ”
“แล้ว....”
ดวงตากลมเหลือบสบตาพี่แล้วหันไปมองทางอื่น
“รออีกนิดนะครับ”
========จบตอนที่ 15==========
อีกนิดเดียวก็จบแล้ว
ขอบคุณที่ตั้งคำถาม ตั้งข้อสังเกต และแสดงความเห็น
ขอบคุณที่ติดตาม และขอบคุณที่คณชอบเรื่องนี้
พบกันวันอาทิตย์ครับ
ไจฟ์็ กับ ที ครับ
- เรื่องนี้ยากไปใช่้มั้ยครับผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ทั้งที่วางปมหลักไว้แค่เรื่องเดียว แล้วใส่ส่วนอื่นๆ เข้ามาเพื่อสนับสนุนการกระทำของหวาน ขอบคุณที่ยังไม่หายไปไหนครับ
- ตอนที่ 14.5 เป็นอย่างที่คุณคิดครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
