อ่านจบแล้วรบกวนอ่านข้างล่างด้วยนะคะ มีเรื่องแจ้งนิดหน่อยค่า >w< ตอนจบ .....
แผนการมันเริ่มโดยมีเพื่อนไอ้ตี๋ทั้งกลุ่มเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด โดยเริ่มจากการเอากระสอบไปคลุมหัวไอ้ตี๋แล้วช่วยกับแบกมันมาโยนขึ้นรถไอ้หมวยนั่นเอง
ชาวบ้านเขาตกใจกันมั้ย ? ไม่หรอก เพราะคงนึงว่าเพื่อนแหย่กันไหนเลยจะคิดว่ามันฉุดกันจริงๆ !
“ปล่อยนะเว่ยยย อะไรวะเนี่ย กูจะไปเดินจงกรมพวกมึงเล่นไรกันเนี่ย”
ต่อให้ถือศีลอย่างเคร่งครัดแต่มันก็ยังพูดหยาบๆกับเพื่อนเหมือนเดิม ก็แหมเพื่อนกันอ่ะเนอะ ? จะให้เรียกคุณเพื่อนก็แปลกๆ
“ตี๋พวกกูทำเพื่อมึงนะเว่ย อย่าดิ้นดิวะ !”
“เชี่ย เพื่อกูอะไรเนี่ย โอ้ยกูหายใจไม่ออก พวกมึงจะแบกกูไปไหน”
“เฮ้ยเอาไงวะ แม่งดิ้นสัสอ่ะ”
“นั่นไงๆถึงแล้ว โยนแม่งไปเลย”
“พวกมึงจะทำไรกูเนี่ยยยยยยยยยยย !!!!”
“มึง …. สู้ๆนะตี๋”
จบคำร่างไอ้ตี๋ถูกคลุมกระสอบก็โดนโยนเข้าไปในรถบีเอ็มของไอ้หมวยเรียบร้อย ซึ่งพี่หมวยของเราก็กดล็อครถขับออกไปทันที มุ่งสู่ …. ที่ไหนไม่รู้เพราะเจ้าตัวมันยังไม่ได้คิด
“โอ้ยอะไรวะเนี่ย เฮ้ย ! ไอ้หมวย มึงมาอยู่นี่ได้ไง ปล่อยกูลงไปนะเว่ย !”
ไอ้ตี๋เกิดอาการลนลานรีบเคาะกระจากรถฝั่งมันแรงๆพยายามตะโกนโหวกเหวกโวยวายให้ชาวบ้านช่วย มันคงไม่รู้หรือไม่ได้สังเกตหรือมันคงอาจจะลืมสังเกตว่ากระจกติดฟิล์มใครมันจะมองเห็น แล้วเสียงตะโกนของมันไหนเลยจะลอดออกไปได้เมื่อมันอยู่บนทางด่วน บนความเร็วที่ไอ้หมวยมันเอ่อ …. เหยียบเกือบมิด
“อยู่นิ่งๆน่า เดี๋ยวก็ถึง”
“ถึงไหน ?”
“ไม่รู้ กูยังไม่ได้คิด”
“ไอ้สัส ! มึงจะขับไปสุไหงโกลกหรือไงล่ะ !”
“ก็ดีนะ เราจะได้เที่ยวใต้กันลงไปเรื่อยๆค่อยๆไป ดีมั้ยล่ะเมีย ?”
ไอ้หมวยมันก็ยังคงเป็นไอ้หมวยหันไปยักคิ้วกวนตีนให้น้องตี๋ที่รักของมันเหมือนเดิม
“แม่ง น่ารำคาญว่ะ กูนอนดีกว่า อ้อ กูไม่ใช่เมียมึง กรุณาอย่าโมเม !”
รู้ว่าหนีไปก็คงหนีไม่ได้ ไอ้ตี๋เลยทิ้งตัวลงกับเบาะนุ่มๆปรับเอนตัวลง แถมดึงเสื้อสูทไอ้หมวยที่แขวนอยู่ด้านหลังมาห่มซะอย่างนั้น
“อ่าว … แล้วไม่มาช่วยกันคิดหน่อยหรอว่าจะไปไหน”
“ปัญหาของมึงก็จัดการเองไป กูจะนอน !”
สรุปไอ้หมวยซึนก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหนสุดท้ายผ่านไปสองชั่วโมงก็กลายเป็นขับรถชมกรุงเทพไปซะอย่างนั้น โดยมีไอ้ตี๋หลับอยู่ข้างๆ มันหลับนาน หลับยาว และหลับลึกจริงๆอย่างมันว่าเสียด้วย
“เอาไงดีวะกู”
ไอ้หมวยก็ที่เซ่อในเรื่องไม่ควรเซ่อก็ตัดสินใจหักพวงมาลัยกลับไปทางเดิม ! และย้อนไปยังจุดเริ่มต้น … มหาลัย
ยามนี้มหาลัยมันช่างมืดแสนมืด มีแต่ไฟตามอาคารและถนนเป็นบางจุดเท่านั้นที่ยังเปิดอยู่ นักศึกษาหรือพวกที่มาซ้อมกีฬาก็พากันกลับไปหมดแล้ว
“ตี๋ๆ ตื่นเร็ว ถึงแล้ว”
“หะ ฮ้าวววววววววว อยู่ไหนอ่ะ”
ไอ้ตี๋พึ่งตื่นก็งัวเงียขยี้หูขยี้ตา จริงๆก็ถามไปงั้นยังไงไอ้หมวยต้องพาไปบ้านมันแน่ๆ อย่างมันน่ะไม่กล้าพาเขาไปไหนไกลหรอก
“มหาลัยน่ะ มาส่งมึงไงต้องขับรถกลับบ้านไม่ใช่หรอ ?”
“หะ !”
งานนี้ไอ้ตี๋ถึงกับตาสว่าง แล้วคิ้วก็ชักจะกระตุกๆ นี่มึงพากูไปอ้อมกรุงเทพตั้งนานเพื่อกลับมามหาลัย ?
“ไอ้เชี่ยหมวย ! มึง ….. ไปตายไป !”
ไอ้ตี๋ลงมาจากรถเดินเตะฝุ่นด้วยความเซ็งสุดๆ ไปยังทิศทางที่รถตัวเองจอดอยู่โดดเด่นใต้ต้นไม้
“ตี๋เดี๋ยวก่อน”
“อะไรของมึงอีก ! กูง่วง กูหิว ชัดมั้ย ? อย่ากวนตีนกู ไปไหนก็ไปไอ้สัส รำคาญโว้ย”
“ขอโทษนะ …. ดีกันนะ”
“อะ … ไอ้หมวย มะ … มึงผีเข้าหรอ อยู่ดีๆมากระดิกนิ้วก้อยง้อกูเนี่ย !”
“น่า ดีกัน นะครับ ดีกันนะที่รัก”
ไอ้หมวยที่พึ่งจะอยากทดลองวิชาจีบแบบหวานๆที่โดนน้องเห็ดเฝ้ากรอกหูมาว่าต้องหัดพูดดีๆ ทำตัวดีๆ แต่มันคงมาทำดีผิดเวลาไปหน่อย
“เชี่ยเหอะ พากูไปนั่งรถชมกรุงเทพแล้วเสือกพากูมาส่งมหาลัย แถมยังบอกให้ดีกับมึง ? ไอ้เชี่ยควายหมวยเอ้ยกลับไปเลยไป ! กูจะกลับบ้านแล้ว”
“แต่พี่ก็เห็นตี๋หลับอย่างเดียวนี่ครับ”
“มาพูดเพราะทำเชี่ยไร กูไม่หลงกลมึงหรอก ! ลาล่ะ กูเกลียดมึง”
“แต่กูรักมึงนะตี๋”
“หะ ? อะไรนะ !”
ไอ้ตี๋ชะงักเท้าทันที เหมือนสมองเบลอไปชั่วขณะ รัก ? รักหรอ เมื่อกี๊ไอ้เชี่ยหมวยมันบอกว่ารักใช่มั้ย ?
“โครตรรักมึงเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!”
“กะ …. กูไม่เชื่อมึงหรอก ! มึงอ่ะแม่งเชื่อถือไม่ได้ กูจะเลิกโง่แล้ว !”
ไอ้ตี๋ก้มลงดึงรองเท้าปาใส่ไอ้หมวยอย่างแรงด้วยความโมโห ! วันๆทำเหมือนกับกูอย่างกับหมาอยอกไก่เสือกมาบอกว่ารัก ร้อยชาติกูก็ไม่เชื่อ !!!
“แล้วทำยังไงมึงถึงจะเชื่อ ! กูรักมึงนะตี๋ รักมาก รักสัสๆ รักจนไม่รู้จะทำยังไงกับมึงแล้วเนี่ย !”
ไอ้หมวยตะโกนลั่นจนเส้นเอ็นขึ้นคอเสยผมที่ปรกหน้าแรงๆ ตอนนี้มันไม่คำว่าล้อเล่นอยู่ในน้ำเสียงแม้แต่นิดเดียว จ้องไปที่ไอ้ตี๋เขม็ง
“มะ …. มึงบ้าไปแล้ว กะ … กูไปล่ะ”
ไอ้ตี๋รีบลากขาตัวเองที่มีรองเท้าข้างเดียวขึ้นรถ ตอนนี้ทุกอย่างดูสับสนวุ่นวายไปหมดจนมันจับต้นชนปลายไม่ถูกมือไม้สั่นไปหมด สตาร์ทรถได้ก็แทบจะขับออกไปทันที แต่ไอ้หมวยกลับมายืนขวางทางเอาไว้ บีบแตรเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลบ
“ไอ้เชี่ยหมวย มึงหลบไปสิวะ”
ปิ๊นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กดแตรไปเป็นสิบยี่สิบครั้งไอ้หมวยมันก็ยังไม่หลบจนกระทั่งไอ้ตี๋ทำอะไรไม่ถูกปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา สุดท้ายมันก็ซบหน้าร้องไห้กับพวงมาลัย
ไอ้หมวยเห็นน้ำตาบนหน้าอีกฝ่ายก็เดินมาเปิดประตูข้างคนขับ คุกเข่าลงข้างรถช้าๆดึงร่างไอ้ตี๋เข้ามากอดแน่นๆ
“ฮึก …มึงจะเอาไงกับกู …กูไม่ใช่ของเล่นของมึงนะ ฮือออออ”
“ตี๋ …. พี่รักตี๋นะ … รักนะ รักจริงๆนะ เรารักกันไม่ได้หรอ …”
“กูเกลียดมึง เกลียด เกลียด เกลียด ฮึก ….”
“เกลียดหรอ จะเกลียดก็ได้ …แต่อย่าร้องไห้อีกนะ อย่าร้อง”
กลับกลายเป็นไอ้หมวยเริ่มปากสั่นด้วยความตกใจ ทำอะไรไม่ถูก น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาบ้าง ทำยังไงไอ้ตี๋มันจะหยุดร้องล่ะ ทำยังไง
“ฮือออออออออออ ไอ้หมวยมึงมันใจร้าย ไอ้เจียงลูกชิ้นปลา !”
โดนไอ้ตี๋ด่ากระทบชื่อไปหนึ่งดอก ไอ้หมวยก็ยังเบลอๆงงๆว่าร้านก๋วยเตี๋ยวเกี่ยวอะไรกับมัน เอ๊ะ เจียง ? ชื่อกูนี่หว่า
“ลูกชิ้นปลาก็ได้ น้องจีจี้อย่าโกรธพี่เลยนะ”
“มึงต้องไปเข้าวัดกับกู …”
“ได้ๆ เข้าวัดก็ได้ บวชก็ได้ โอเคมั้ย ?”
“มึงต้องบวชจริงๆนะ”
“อื้อได้ๆ บวชก็ได้ พรุ่งนี้เลยนะ โอเคนะ รักกันนะ นะนะ”
“บวชสองอาทิตย์นะ ?”
คราวนี้ไอ้ตี๋ผละออกจากอกไอ้หมวยเล็กน้อย ทำหน้าอ้อนๆหน่อยๆ แค่นั้นแหละไอ้หมวยก็เคลิ้มพยักหน้าแรงๆ
“งั้น …. หลังบวชค่อยคุยกัน เพราะกูจะบวชด้วย”
“วัดเดียวกันแล้วกันนะ ?”
“ไม่ ! มึงจะบ้าหรอ บวชมันต้องละกิเลส มึงอ่ะคนละวัดกับกู”
“แต่ว่า …..”
“แค่สองอาทิตย์แล้วเรามาทำความรู้จักกันใหม่ได้มั้ย”
“ทำความรู้จักกันใหม่ …. หมายความว่ายังไง เรารู้จักกันอยู่แล้วนี่”
“มึงไม่คิดมั่งหรอว่าบางที …กูยังแทบไม่รู้จักมึงเลย มึงก็รู้จักกูน้อยมาก มึงแค่วิ่งไล่กู รู้แค่ว่าชอบกู แต่สภาวะแวดล้อมกูล่ะ กิจกรรม งานอดิเรก หนังสือที่กูชอบ สีที่ชอบ มึงแทบไม่รู้อะไร พอๆกับที่กูไม่รู้เรื่องของมึงเลย”
“……..”
“ถ้ามันจะรักกันจริงๆ ….เราแค่เริ่มพร้อมๆกันที่จุดเริ่มต้นไม่ได้หรอหมวย เราแค่เริ่มมันใหม่เท่านั้นเอง ให้โอกาสตัวมึงเอง …แล้วกูก็อยากให้โอกาสตัวกูเองเหมือนกัน”
“ตี๋ ….บางที … มึงโตกว่ากูเสียอีก …. ได้หลังบวชเรามารู้จักกันใหม่นะครับ”
หลังจากนั้นคนทั้งคณะก็ถูกเชิญไปงานบวชของไอ้หมวยกันอย่างพร้อมเพรียง ผมยาวสลวยที่ไอ้หมวยแสนหวงก็ถูกโกนแล้วสุดท้ายก็ห่มผ้าเหลืองผู้ยึดมั่นในหลักธรรมตลอดสองอาทิตย์ไม่ขาดตกบกพร่อง
วันต่อมาก็เป็นงานบวชของไอ้ตี๋ที่มันไปบวชซะไกลถึงวัดป่ากลางดงในภาคอีสาน คนไปก็น้อยแสนน้อยเพราะหาทางเข้าวัดไม่เจอจนต้องตีรถกลับกันหมด
คนสองคนกลายเป็นพระภิกษุสองรูปได้ทำหน้าที่ลูกผู้ชายให้พ่อแม่จับชายผ้าเหลืองกันด้วยความเต็มใจแม้ตอนแรกหลวงพี่เจียงจะเบลอๆงงๆแต่จิตใจก็เริ่มสงบลงหลังจากผ่านไปสองอาทิตย์คณะศิลปกรรมก็ได้ผู้ชายสองคนในทรงผมสกินเฮดและคิ้วยังไม่ขึ้นกลับมาแทนที่เด็กหนุ่มสองคนที่ใจร้อนวิ่งไล่กันอย่างกับเป็นเด็กๆ
ส่วนอนาคตรักของตำนานอาหมวยอิมพอร์ตกับไอ้ตี๋อินเตอร์มันจะกลับมาบรรจบกันอีกครั้งหรือว่าจะเลิกรากันไปนั้นมันก็น่าจะเป็นเรื่องของเขาสองคนที่จะตัดสินใจ คนดูอย่างเรา …. คงไม่เกี่ยวหรอกเนอะ ?
- ------------------------------------------------------------------------------------ -
อิอิ จบแว้วววววว สำหรับพี่เจียงกับน้องจี้นะคะ คราวหน้าแบมจะมาใหม่กับเรื่อง .... ไม่บอก เพราะยังไม่ได้แต่ง 5555555555555 +
รบกวนพี่ๆเพื่อนๆน้องๆที่มีนิยายแบมนะคะ จะกี่เล่มก็ได้ รวมถึงที่คั่น ช่วยเอามากองๆกันแล้วถ่ายรูส่งกลับมาให้หน่อยนะคะ T^T โปสการ์ดด้วยนะคะ พอดีว่าแบมจะต้องทำผลงานเพื่อไปสัมภาษณ์เข้ามหาวิทยาลัยค่ะ ส่งมาที่ bambam_ohแอทhotmail.com นะคะ ขอบคุณมากค่า 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
