หัวข้อ: ☼เติมรักใส..ใส่หัวใจ2ดวง♥♥ บทส่งท้าย +จบบริบูรณ์ (20/11/12)

[Raspberry complex]

((ต่อ))

หลังจากจูจุ๊ฟ มือพี่โม่งไปแล้ว ไขก็สบายใจ ลากมือนั้นเดินต่อ

ทำไม พี่โม่งไม่ค่อยเดินเลย

“อ้าวเป็นไรไปอ่ะพี่ ไม่สบายเหรอ” เอื้อมมือไปจับหน้า วัดอุณหภูมิ “เอ๋ ก็ไม่เป็นไรนิ” ว่าแล้วก็หันกลับก้มตัวไปจับๆกะลาที่ผูกเชือกคู่กัน

“พี่โม่ง ไอ้นี่มันคืออะไรน่ะ” เอ๋ ถามแล้วไม่ตอบ ถามลุงคนขายก็ได้...
.
.
.
.

พี่โม่งของฟ้าใสจะเป็นอะไรล่ะ ก็แค่ยังไม่ข้ามวัน ฟ้าใสบอกรักพี่โม่งไปกี่คำแล้วล่ะ  ไหนยังจะเที่ยวจูจุ๊ฟมือพี่โม่งอีก
พี่โม่งไม่สบายไปเลยนะสิ ก็หัวใจมันทำงานหนักเกิน

ดึกแล้ว หลังจากปิดไฟเข้านอน เวลาก็ผ่านไปเกือบ2ชั่วโมง

ฟ้าใสยังนอนไม่หลับพลิกตัวไปมา เกรงใจพี่โม่ง ฟ้าใสขยับตัวให้เบาที่สุด

แต่โม่งก็ดูจะรู้สึก

“ไข นอนไม่หลับเหรอ” โม่งลูบศีรษะคนตัวเล็กข้างกาย

“ฮะ” ตอบเสร็จก็เอาหัวทิ่มแหมะแปะไว้กับอกคนตัวโต

“งั้นไปเดินเล่นที่หาดไหมล่ะ” โม่งเอ่ยชวน

ฟ้าใสมองหน้า สบสายตาพี่โม่งก็พยักหน้าตกลง

อากาศกลางคืนไม่เย็นเกินไป ลมพัดสดชื่น พี่โม่งเดินจูงมือฟ้าใส

มือใหญ่ที่อบอุ่น ฟ้าใสน้ำตาเอ่อรื้อขึ้นมา สัมผัสนี้เขาไม่ค่อยได้รับนักหรอก

ในเรื่องร้ายๆคงมีเรื่องดีๆบ้าง ฟ้าใสกุมมือใหญ่แน่นขึ้น

โม่งเดินก้าวเท้าช้าๆ คนตัวเล็กพยายามก้าวให้พอดีกับเขา

โม่งเห็นเก้าอี้ผ้าใบที่โรงแรมตั้งไว้ให้แขกนอนเล่น จึงชวนฟ้าใสไปนอนเล่น

โม่งรู้ว่าหากปล่อยให้ฟ้าใสอยู่คนเดียว คิดอะไรคนเดียว คนตัวเล็กคงวกกลับไปคิดถึงเรื่องร้ายๆนั้นอีก

โม่งตบเก้าอี้ที่ตัวเองนั่ง ให้ฟ้าใสมานั่งด้วยกัน ทั้งสองนอนมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาว.....


 

[mentholss]

ไขโตขึ้น พี่โม่งแก่ลง โห๊ะๆๆๆ

จัดเป็ดไป1 อิอิ

[didi]

รออ่านไขตอนโตกว่านี้

[k00_eng^^]

ไม่ได้สงสารพี่เล๊ยน้องไข

[Raspberry complex]

Ch.6

ที่อาคารปฏิบัติงานประติมากรรม 1 นักเรียนชั้น ปี1กำลังลงมือปั้นนูนต่ำกันอย่างขะมักเขม้น

หลังจากผ่านการขว้างดินเล่นใส่กันจนโดนโอลีฟหัวหน้าห้องตะโกนด่าด้วยน้ำเสียงจริงจังไปหนึ่งยก

“ไข่ เอาดินเพิ่มเปล่า” เสียงโอลีฟที่กำลังเดินไปเอาดินตะโกนถาม

“ม่ะอ่าว พอแล้ว แท็งคิ้ว” ฟ้าใสตอบ

“ไอ้ไข่ มาดูแกมาดูตรงปากให้ชั้นหน่อยดิ ทำเท่าไหร่ก็ไม่ดีว่ะ” หมูแฮมเดินมาตามฟ้าใสให้ไปช่วยแต่งงานของตัวเอง

“เออ เออ ได้ แก เดี๋ยวทำตรงนี้แป๊บนะเว้ย” ขณะที่ฟ้าใสหันไปตอบหมูแฮม เพื่อนร่วมกลุ่ม สายตาก็เห็นร่างสูงคุ้นตา
เดินหอบทั้งกระเป๋า ทั้งถุงใส่ข้าวของตามหลังอาจารย์ป่องไปทางห้องพักอาจารย์ที่อยู่ชั้นสอง

“ไอ้หมูแฮม เดี๋ยวมา ไปห้องน้ำแป๊บ” ว่าแล้วฟ้าใสก็เผ่นพลุ๊บ ออกจากห้องปั้นไปทันที

โอ้โห วันนี้พี่โม่งมาที่นี่ด้วย ไม่ได้เจอตั้งนาน ไม่อยากบอกว่าคิดถึง แต่ก็คิดถึงจริงๆอ่ะ พวกปี 5นี่งานมันเยอะนักหนาหรือไง
ทั้งพวกพี่เซียน พี่จุ๋ย พี่เอก ก็หายหน้าหายตากันไปหมด ต่อให้ฟ้าใสมาแต่เช้า ก็ยังไม่เจอพวกพี่เซียนที่เคยมารอขึ้นรถ
ของวิทยาลัย

ฟ้าใสแอบเดินตามหลังพี่โม่งที่เห็นเดินไวๆอยู่ข้างหน้า พี่โม่งยังกะตัวใหญ่ขึ้นอีกแน่ะ

ฟ้าใสเดินวนวนเวียนๆ พี่โม่งเข้าห้องอาจารย์ไปแล้ว ไม่เห็นออกมาซะที แอบโผล่หน้าไปดู ยืนคุยกะอาจารย์อยู่อีกแหะ
ฟ้าใสถอนหายใจ ถอยกลับมายืนดักหน้าประตู ผลุบๆโผล่ๆ หลายครั้งเข้า

“อ่ะ ว่าไง”ร่างสูงใหญ่คงทนไม่ไหว เดินออกมาหา

ฟ้าใสชะงัก ยิ้มเขินๆ “แหะ แหะ หวัดดีพี่โม่ง”

“อึ้มม..ว่าไงเรา ไม่เรียนหรือไง” โม่งอมยิ้ม เขาเองก็ว่าจะทักตอนที่เดินผ่านแล้วพอเห็นเจ้าตัวเล็กกำลังตั้งอกตั้งใจ
 เลยกะว่าคุยกะอาจารย์ป่องให้เสร็จก่อน

“ก็เห็นพี่โม่งนะสิ ไขก็ต้องเข้ามาหวัดดีนะสิพี่” เจ้าตัวยิ้มหน้าบาน ร่างสูงเอามือลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ

“แล้วทำไมเสื้อเลอะอย่างงั้น” โม่งขเม้นมอง

“ฮึ่อ...ก็เพื่อนนะสิ พวกไอ้ทีมมันแกล้งไข ไขก็เลยเอาดินขว้างมันมั่ง ดีว่าโอลีฟอยู่ข้างไข ให้พวกไขขว้างมันจนคุ้มแล้วค่อยห้าม เหอๆ พวกไขก็ยังกำไร”

“เราอย่าแต่เอาเล่นล่ะเดี๋ยวงานไม่เสร็จต้องมาต่อเช้า”

“โอยมือชั้นนี้แล้ว ไขใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ พี่โม่ง ไขลูกศิษย์ใคร ลูกศิษย์พี่โม่งซะอย่าง”

“เฮ้ย ไม่ต้องคุย พี่ไม่ได้สอนปั้นเราเว้ย ไปโน่นลูกศิษย์จารย์ยักษ์โน่นไป”

“555 แหมพี่โม่งรังเกียจไขเหรอ น้อยใจนะเนี่ย”

“ไม่ต้องน้อยใจเลย วันนี้ว่าจะเลี้ยงข้าวเย็นซะหน่อย คงไม่...” ยังไม่ทันพูดจบประโยค ฟ้าใสรีบบอกทันที

“โหยอะไรกันล่ะพี่ งั้นเดี๋ยวรีบกลับไปทำงานให้เสร็จล่ะกัน”

“เออ เออ พี่คุยกะจารย์ป่องเสร็จจะไปคอยเราที่โรงอาหาร”

“คร้าบ คร้าบ เดี๋ยวไขจะกินให้พุงแตกเลย 555” ฟ้าใสพูดพลางยิ้มร่า

“หึ หึ หึ” โม่งหัวเราะขำคนตัวเล็กที่วิ่งกลับไปปั้นต่อ ดูสิก่อนไปยังไม่วายส่งจูบแบบเกาหลีมาให้เขาด้วย โม่งรู้สึกดีใจ ก่อนหน้า
เขายังรู้สึกกังวล ว่าเจ้าคนตัวเล็กนี่จะเป็นอย่างไรบ้าง ดูท่าแล้วคงหายห่วง  แถมนี่เจ้าตัวท่าทางขี้เล่นมากกว่าเมื่อก่อนซะอีก

นี่ก็ผ่านมาสองเดือนกว่าแล้วที่เขาไม่เจอเจ้าตัวเล็ก ตั้งแต่เปิดเทอมได้เดือนหนึ่งพวกปี5อย่างเขาก็ต้องไปฝึกสอน
 เป็นเวลา 2เดือน วันนี้อาจาร์ยป่องมีงานมาให้ทำ เขาเลยไปที่วิทยาเขตสาขารังสิต ที่พวกปวส.และป.ตรี เรียน

แล้วก็เลยติดรถมาที่นี่เพื่อช่วยอาจารย์ถือของด้วย   เขากับไอ้ตัวเล็กจึงไม่ได้เจอกันเลย หากแต่นานๆครั้งโม่งก็จะโทรมาถามไถ่ฟ้าใสบ้างเป็นครั้งคราว
ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็จะชวนคุยเล่าโน่นเล่านี่ให้เขาฟัง

โม่งนั่งดูดน้ำรอไอ้ตัวเล็กที่โรงอาหาร นั่นนน เดินมาแล้ว กะพวกเพื่อนๆ ดูเหมือนจะเป็นแก๊งค์เดียวกับที่ไปติว ท่าทางเป็นกลุ่ม
พวกเด็กเรียน ถึงบางคนดูเสื้อแสงจะหลุดลุ่ยบ้าง แต่ก็ไม่ใช่กลุ่มแสบซ่าส์บ้าตะลุย

ฟ้าใสเห็นพี่โม่งแล้ว นั่งคอยอยู่ในโรงอาหาร จึงจัดแจงดึงมือ เพื่อนพาให้มารู้จัก โอลีฟมันจำพี่โม่งได้ เลยทักทายก่อน
ฟ้าใสก็แนะนำเพื่อนไป หมูแฮม ผิงผิง  คนนี้ไอ้เติ้ล คนนี้ป้ามาร์ธา (ไอ้นี่มันผู้ชาย แต่เป็น ป้า)ฮิ ฮิ ฮิ เสียงโอลีฟ ขำประกอบคำ
แนะนำตัวเพื่อนไปด้วย

คนนี้ป๋าเรน (อ้าว นี่มันผู้หญิงโว้ย เป็นป๋า ซะแล้ว ) นี่ก็ ป๋าแก้ม (อ้าวนี่ก็ผู้หญิง)ชอบเอาแก้มแนบแก้มสาวๆอ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เสียงโอลีฟ ดังประกอบเป็นซาวเอฟเฟ็คตลอด ไอ้นี่มันเมากัญชาหรือเปล่า หัวเราะตลอด เป็นหัวหน้าห้องแท้ๆ ..แชมพู
ดิว..บ๋อม...ฟ้าใสแนะนำเพื่อนเกือบ10คนให้โม่งรู้จัก ต่างก็ยกมือไหว้โม่ง ไม่ว่าหญิงหรือชายก็ไม่ใช่ชายน่ะ ดูแล้ว ชายเทียม
มากกว่า หญิงเองก็เป็นหญิงแมนๆซะ2 แต่ละคนสูงๆกว่าเจ้าตัวเล็กของเขาทั้งนั้น โม่งคิดเออดี ไขอยู่กลุ่มแบบนี้ก็ดี ตัวใหญ่กว่า
เจ้าหนูไข ก็คงช่วยดูแลกันได้ ดูแล้วก็ไม่ใช่พวกที่ยุ่งกับยาเสพติด ถึงไอ้โอลีฟที่แนะนำว่าเป็นหัวหน้าจะดูบ้าบอไปหน่อยแต่
ท่าทางมันสนิทกะเจ้าไขมาก เห็นดึงเนื้อดึงตัวเกาะไหล่ตลอด

“ไปกินข้าวกันไหม พี่ว่าจะเลี้ยงไขน่ะพวกเราไปกินด้วยกันสิ ไม่ต้องเกรงใจ กินแถวนี้แหล่ะ” โม่งเอ่ยชวน  ถ้าไปหมด โม่งคงหนาวเหมือนกัน 55

ก็ปรากฏว่าพวกป๋าๆทั้งหลายต้องรีบกลับ ป๋าเรน แม่ยังมารับอยู่ ต้องไปขึ้นรถที่จุดนัด ป๋าแก้มก็รีบกลับไปเอาใจน้องๆที่หอ  ป้ามาร์ธาแอนด์เฟรนด์
รีบกลับไปทำการบ้านลายไทย  ผิงผิง บ้านอยู่ไกล ต้องรีบกลับ ไปไปมามา ไขตื้อเพื่อนให้อยู่กินด้วยกันแค่ หมูแฮม กับโอลีฟ ตอนผิงผิงขอตัวกลับ

 โม่งเห็นว่าฟ้าใสดูเสียดายมากที่ผิงผิง ไม่ได้ไปด้วยกัน

ระหว่างที่ทาน โม่งก็คุยสอบถามเรื่องเรียนเป็นไงบ้าง วิชาอะไรที่ไม่ถนัด ส่วนใหญ่โอลีฟมันจะคอยตอบแทนฟ้าใสให้ ส่วนหมูแฮม นั่นก็พวกเก็บข้อมูล
นานๆก็ตอบอะไรบ้าง แต่ก็คุยกันดีกับเจ้าตัวเล็กของเขา

หลังจากทานเสร็จ หมูแฮม กับโอลีฟ ก็แยกย้ายกันกลับพร้อมกับขอบคุณ โม่งก็บอกว่าจะไปส่งฟ้าใสที่บ้าน
ระหว่างที่เดินเข้าซอยบ้าน

“ไข พี่ดีใจที่ไขสบายดี เห็นไขมีความสุข ร่าเริง ทำงานก็เก่งด้วย หมูแฮมบอกเราเก่งปั้นด้วยนี่”

“55 แน่นอนสิพี่ ไขนะฝีมืออยู่แล้ว”

“โห ไม่ค่อยคุยเลยนะ งั้นวันหลังขอดูพวกลายไทยหน่อยนะ”

“แป่ว สิพี่  พี่โม่งไม่ต้องเบรกไขเลย โอลีฟบอกอ่ะเด่ เฮอะ”

“เอ..แต่พี่ว่านามสกุลไขนี่คุ้นๆนะ เหมือนมีรุ่นพี่นามสกุลเดียวกะไขนี่แหล่ะ แล้วเขาเก่งพวกจิตรกรรมไทยนะ เป็นลูกศิษย์คนโปรดของอาจารย์ต้นกล้าที่สอนพวกปี3-4 เลย”

“เหรอ วันหลัง ไขจะลองถามแม่ดูว่า มีญาติไขเคยเรียนที่นี่มาก่อนเปล่า”

“ดี เผื่อเป็นญาติกัน อาจารย์เขาจะติวไขเป็นพิเศษ 55”

“อร๊าย ไขจะทำญาติไขเสียชื่อก็คราวนี้แหล่ะ"

“55 ไม่หรอก เราก็ขยันๆ ฝึกมือเยอะๆ พอมือมันชินก็ทำได้ดีเอง”

“ฮะ ไขขอบคุณพี่โม่งมาก ที่เป็นห่วงไข คราวนั้น...”เสียงฟ้าใสจางไป แล้วก็พูดออกมาเบาๆ”ถ้าไขไม่ได้พี่โม่ง ไขก็ไม่รู้จะเป็น
อย่างไง  ไขอาจจะคิดมากจนเป็นบ้าไปก็ได้” เสียงฟ้าใสเริ่มสั่นเครือ เจ้าตัวก้มหน้านิ่ง

“ฮึ่ย!! ไม่หรอก ไขของพี่น่ะเข้มแข็งอยู่แล้ว ทุกวันนี้ไขก็พิสูจน์ด้วยตัวเองแล้วนี่นาว่าไขมีความสุขยังมีเสียงหัวเราะอยู่ มีครอบครัวที่รักเรา” โม่งกอดร่างเล็กแนบอก
โตขึ้นหน่อยหนึ่งด้วยนี่นา โม่งเริ่มรู้สึกถึงความปรารถนาบางอย่างที่อยู่ในตัวเขา
โม่งก้มลงจูบที่แก้มเนียน ใจคิดว่าแค่แก้มเนียนเท่านั้น แต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟัง
ปากที่หยักได้รูปของเขา กลับเลื่อนไปครอบครองกลีบปากอิ่มแดงระเรื่อ


TBC....

[mentholss]

ค้างงงงงงงงงงงง

[pattybluet]

บวกให้กับความขยันของคนเขียน แล้วก็ความน่ารักของน้องฟ้าใส
อ่านตอนน้องโดนทำร้าย ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มเลยค่ะ สงสารน้อง

[Raspberry complex]

คืนที่อยู่ในความทรงจำ…..

ฟ้าใสนอนลืมตาโพลง มองท้องฟ้า พระจันทร์ใกล้เต็มดวง ข้างนอกเลยดูสว่าง
นิ้วเล็กๆลูบไล้ตามเรียวปาก สัมผัสอุ่นร้อนชวนวาบหวานในอก ไม่รู้จะคิดอย่างไง ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไร
เรียวลิ้นของพี่โม่งที่สอดมาเกาะเกี่ยว ทำเอาฟ้าใสหายใจไม่ออก

ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 แล้ว ที่พี่โม่งจูบปากเขา
จูบแรกของพี่โม่ง นุ่มยิ่งกว่าสปองค์เค้กญี่ปุ่นที่พี่ส้มโอพาแม่กับฟ้าใสไปกินที่โรงแรม5ดาวเมื่อได้ค่าสอนพิเศษครั้งแรก
ในคืนแรกที่ฟ้าใสได้นอนในอ้อมกอดอุ่นของพี่โม่ง
ความรู้สึกปลอดภัย ความเอื้ออาทรที่มีให้จากร่างใหญ่ที่อยู่เคียงข้าง
ฟ้าใสจำได้ว่าตัวเองเผลอหลับที่เก้าอี้ผ้าใบริมชายหาด
จูบของพี่โม่งจะเป็นความฝันหรือความจริงไม่รู้ ถ้าเป็นฝันก็เป็นฝันดี และฟ้าใสก็ชอบมัน


ฟ้าใสหน้าแดง เขินกับตัวเองจนต้องเอาผ้าห่มคลุมปิดหน้า
พี่โม่งคิดอะไรกับไข   ฟ้าใสเอาหน้าซุกกับหมอนข้าง
คนจูบกัน เพราะว่ารักกันเหรอ พี่โม่งนะเหรอจะมารักเด็กแบบเขา ฟ้าใสเอาสองมือทาบกับแก้มตัวเอง
เป็นไปไม่ได้ พี่โม่งทั้งดูดีเรียนดีเป็นหัวหน้าห้อง เป็น ประธานของพวกพี่ปวส.อีก คงมีพี่ผู้หญิงมาชอบเยอะแยะ
แต่พี่โม่งมาจูบเขาทำไม

ถึงฟ้าใสจะรู้แล้วว่า เป็นผู้ชายกับผู้ชายก็สามารถมีความรักความสัมพันธ์กันได้
พี่โม่งก็ไม่ได้ทำกับฟ้าใสด้วยความหยาบ พี่โม่งค่อยๆบรรจงจูบเขาอย่างแผ่วเบา หรือว่าพี่โม่งจะแค่พยายามให้เขาลืมสัมผัสที่น่าขยะแขยงนั่น

และก็เป็นความจริง ฟ้าใสรู้สึกดี ริมฝีปากของพี่โม่ง มันทำให้เขาลืมตัวตนไปเลย หวานฉ่ำเรียวลิ้นที่รุกเร้า ลิ้มชิมกลีบปากฟ้าใส
 สัมผัสที่พาให้เขาเผยอริมฝีปากรับอย่างเต็มใจ

ลิ้นหนานุ่มที่เข้ามาไล้สำรวจโพรงปากเข้ากอดเกี่ยวกับลิ้นของเขา แค่คิด ฟ้าใสก็พาลรู้สึกวูบวาบจนรู้สึกแน่นในอก หายใจไม่ออก
 นึกถึงใบหน้าคมสันแววตาที่มีความอาทรห่วงใยให้เขา ฟ้าใสปิดหน้าตัวเอง เหมือนคิดว่าถ้าปิดตาตัวเองแล้วจะทำให้ไม่สามารถ
เห็นหน้าพี่โม่งที่สบตากับเขาในความคิดคำนึงของตัวเองได้

พี่โม่งจะมารักเขาได้ไง รักแบบน้องก็อาจจะเป็นไปได้

ถึงตอนแรกที่ฟ้าใสอยู่ใกล้พี่โม่ง ฟ้าใสจะใจเต้นตึกตัก แต่หลังจากคุ้นสนิทกันแล้วฟ้าใสก็รู้สึกมีความสุขดีเหมือนมีพี่ชาย
 พี่โม่งเหมือนพี่ส้มโอ
 เก่งหมดทุกอย่าง จูบก็เก่งอ่ะ  อื้อ...อายจัง

ผลงานพี่โม่งก็มีโชว์ตามที่ต่างๆในโรงเรียนด้วย ฟ้าใสก็ชอบงานของพี่โม่ง ดูแล้วสบายตาสบายใจ


ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตู มีคนเดียวล่ะในบ้านนี้ที่เคาะประตูเรียกฟ้าใส
ก็พี่ส้มโอเขามารยาทดีเป็นที่ 1 เลยนะสิ

“ไขหลับหรือยัง” ส้มโอเรียกฟ้าใสเบาๆ กะว่าถ้าไขนอนแล้วก็จะได้ไม่ต้องตื่น
ฟ้าใสนิ่งคิดจะตอบดีไหม เพราะตัวเองก็เอาแต่คิดถึง...
ฟ้าใสเอามือแตะริมฝีปากตัวเอง ดึงผ้าห่มมาคลุมโปง เขิน

“เฮ้อ...คิดไปก็คิดมาอยู่ได้ เรานี่” ฟ้าใสถอนหายใจบ่นกับตัวเอง จึงเลิกผ้าห่มออก ตะโกนขานรับพี่ส้มโอ

“ฮ้ะ...........” แล้วก็พูดต่อ

“ไขยังไม่นอนหรอก พี่โอเข้ามาเหอะ”

“ฮื่อ..อ้าว ป้านวลบอกไขเข้านอนตั้งแต่ยังไม่ 3ทุ่ม พี่เลยมาดูว่าไขไม่สบายหรือเปล่า” ส้มโอพูดจบก็เอามืออังที่หน้าผาก
เลยเห็นว่าฟ้าใสตัวอุ่นๆมีเหงื่อเกาะ

“ไขไม่สบายหรือเปล่า มีไข้หรือเปล่า”

“โอ่ย..เปล่า พอดีไขคลุมโปงอ่ะ เหงื่อมันเลยเริ่มออก”

“อ้าว แล้วไปคลุมทำไม กลัวผีเหรอ ดูหนังผีมาเหรอ ฮึ่ย!! เราก็อย่าไปดูสิ ข้าวโอ๊ตก็อีกคนกลัวผีจน ถ้าตกเย็นแล้ว
ไม่ยอมไปบ้านยาย(บ้านยายเป็นบ้านเรือนไทย แต่บ้านแม่เป็นบ้านออกสมัยใหม่แล้ว) ข้าวปั้นน่ะยังดี”

“โหย...อะไรกันพี่โอ ข้าวปั้นนะตัวดี มันก็กลัวแต่ก็ชอบดู เอาเดอะริงมาก็ตื้อไขอยู่นั่นน่ะให้ไขดูด้วย พอดูกัน มันก็เอาหมอนปิด
หน้า ปล่อยไขดูคนเดียว จนต้องขู่ว่าถ้ามันไม่เปิดหน้ามาดู ไขก็จะปิดหนังล่ะ มันถึงนั่งดูกะไข แต่ว่าเปลี่ยนเรื่องพูดเหอะพี่โอ
 แล้วพี่โอมีอะไรเปล่าอ่ะ”

“ไม่มีหรอกแค่แวะมาดูเรา เห็นเข้านอนเร็ว กลัวจะไม่สบาย ถ้าไม่สบายปวดหัวตัวร้อน ก็กินยานะไข”

“ฮะ” ฟ้าใสรับคำ แต่ดูท่าเขาก็คงตาสว่าง นอนไม่หลับ จึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหาอะไรร้อนๆหรือไอติมกินก่อนนอนดีกว่า
 ส้มโอที่นั่งบนเตียงข้างเขาเลยลุกบ้าง แล้วเลยเดินจูงมือน้องชายลงไปข้างล่าง

“นี่ข้าวปั้นก็ยังไม่นอน ถ้านอนไม่หลับกลัวผีก็ลงไปข้างล่าง ไม่งั้นไปสวดนต์ห้องพระ พี่ไปสวดเป็นเพื่อนก็ได้” พี่ส้มโอเขาชอบ
สวดมนต์มาก นี่ถ้าพี่โอเขารู้ว่าพี่โม่งจูบฟ้าใส ฟ้าใสว่าพี่ส้มโอคงเปลี่ยนจากสวดมนต์เป็นท่องคาถาแช่งพี่โม่งแน่เลย ฟ้าใสคิด
แล้วก็แอบหัวเราะในใจนึกขำคนเดียว.


 

[mentholss]

กรี๊ดดดดดดด มาต่อแล้ว

พี่โม่งจูบอย่างเดียวเองหรอออ

ถูกใจให้เป็ด 1 จ้า

[Pupay]

 

[Raspberry complex]

CH.7

ฟ้าใสเดินไปก็คิดไป

ฟ้าใสรู้แล้วล่ะว่าทำไมพี่โม่งไม่มีแฟน ก็เพราะพี่โม่งเขาแต่งกะงานจริงๆ เหมือนคำที่เขาว่าๆกัน

วันนี้ฟ้าใสเห็นพวกรุ่นพี่ปี 5วุ่นวายกันแต่เช้าที่ ART R  นั่งรถกระบะกันมา ขนเฟรม ขนรูปเขียน พี่โม่งเองก็เดินขนของขึ้นลงหลายเที่ยว
 นี่ก็ใกล้สอบแล้ว เห็นตารางเวลาของโรงเรียนแล้ว พอ พวก ปวช.สอบเสร็จปั๊บ โรงเรียนก็จะเปิดสอนศิลปะให้บุคคลภายนอกที่นี่ทันที
พวกพี่ปี4-5 กะพวกพี่ ป.ตรี คงเป็นผู้ช่วยอาจารย์ ไม่ก็สอนเองนะแหล่ะ

ความจริงพวกพี่เอก พี่โม่ง พี่เซียน เห็นเขาแล้วล่ะ ก็เขานั่งดูพวกพี่พี่จากชั้น2น่ะแหล่ะ เขาก็หวัดดีพวกพี่ไปแล้ว พี่โม่งเดินขึ้นเดินลง แต่ก็ไม่ได้เดินแวะมาหามั่งเลย


คาบนี้อาจารย์ก็ไม่เข้าว่างเกือบ2ชม. ฟ้าใสเลยชวนผิงผิงมา มีทติ้งมอลล์ ที่อยู่ใกล้ๆโรงเรียน พี่โอบอกว่ามีร้านสเต็กอร่อยอยู่เจ้าหนึ่ง
 เขาทำแบบจีน เป็นร้านเล็กๆคูหาเดียวน้ำสลัดเขาก็อร่อยเป็นคนแก่สองตายายเป็นเจ้าของและทำเองด้วยแต่ก็มีลูกจ้างเป็นพม่าอ่ะ

“แน่ใจนะไข่ มาถูกเปล่า”ผิงผิงถาม เมื่อเห็นว่าเดินกันไม่ถึงสักที ก็ผมบอกว่าไม่ไกลจากโรงเรียนอ่ะ พอบอกว่าไม่ไกล ผิงผิงก็
บอกงั้นจะนั่งรถทำไม ก็เดินเอาสิ แต่เดินมันก็ไกลหน่อยเหมือนกันนะ แต่พอจะบอกว่าก็ไกลเหมือนกัน เดี๋ยวผิงผิงก็ไม่ยอมมาอ่ะ
  ฟ้าใสก็อยากมีอะไรพิเศษแบ่งปันที่อร่อยกับเพื่อนที่อยากสนิทบ้างสิ เราจะได้ดูพิเศษกว่าคนอื่น ก็ตั้งแต่เข้า ART R  พวก
นักเรียนก็ต่างมากันใหม่ ส่วนใหญ่มาจากต่างจังหวัด ฟ้าใสอยู่ห้องเดียวกับโอลีฟ ปี1/2 ส่วน เวสป้าอยู่ ปี1/5


โอลีฟมันได้เป็นหัวหน้าห้อง ฟ้าใสเองก็มองหาเพื่อนที่น่าสนใจแล้วเขาก็ถูกใจอยู่คนหนึ่งคือผิงผิง

ก็ผิงผิงนะหน้าตาเหมือนซาดาโกะในเดอะริงเลย น่าสนใจชะมัด!!!

“ถูกสิ ผิงผิง” ฟ้าใสเดินต่อ เอ๊ะใช่ร้านนี้เปล่า น่าจะใช่ พี่โอบอกโต๊ะใช้ขาตั้งจักรรุ่นเก่ามาทำเป็นโต๊ะ ท็อปเป็นกระจก

ป้ายชื่อร้านเล็กอย่างงี้ ร้านข้างๆก็ตั้งของซะบังร้านตายายนี่เลย ถึงได้มองเกือบไม่เห็น

“นี่ไง ร้านนี้แหล่ะ ไปกินกันเหอะ” ฟ้าใสคว้ามือผิงผิง เดินเข้าร้าน

หลังจากกินกันเสร็จ ฟ้าใสกับผิงผิงก็เดินเล่นดูของผ่านๆ แล้วก็นั่งรถกระป๋อกลับ
พวกพี่ๆหายไปไหนกันหมดแล้ว ในโรงอาหารก็มีนั่งอยู่ประปราย แต่ก็ไม่มีพวกพี่โม่งกับเพื่อน
ฟ้าใสเดินขึ้นตึกเรียนกับผิงผิง พอเข้าไปในห้อง นี่ก็เกือบได้เวลาวิชาต่อไปแล้วอาจารย์ก็ยังไม่มา หมูแฮมมันก็ก้มหน้าก้มหน้า
เล่นเกมส์ในมือถือ คนอื่นๆก็ฟุบหน้านอนหลับบ้าง คุยกันบ้าง แต่โอลีฟไม่อยู่ คงเดินไปไหนต่อไหน หรือไม่ก็โดนอาจารย์เรียกใช้ให้ไปทำอะไร

“มาแล้ว มาแล้ว” โอลีฟส่งเสียงตะโกนนำทางก่อนเจ้าตัวจะหอบกองสมุดสเก็ตวิชาองค์ประกอบศิลป์ที่อาจารย์ตรวจแล้วคืน
ว่าแล้วเจ้าตัวก็วางปัง!!!ลงบนโต๊ะ พร้อมกับค้อนขวับที่ไม่มีไอ้พวกผู้ชายที่ไหนไปช่วยแบก ซึ่งมันก็ไม่ง้อ

“ อ้า!! ของใครก็มาเอาคืนไป” ร่างผอมสูงก็เริ่มประกาศเรียกชื่อเจ้าสมุด ซึ่งเจ้าตัวบางคนก็ขี้เกียจลุก ก็ใช้เพื่อนให้หยิบส่ง
อาจารย์ที่เดินตามมา เมื่อเห็นนักเรียนหายวุ่นวาย ก็ค่อยเริ่มสอนเนื้อหาเพิ่มแล้วก็ให้งานใหม่

ชีวิตนักเรียนศิลปะก็เป็นวัฎจักรแบบนี้แหล่ะ ยังดีที่พวกอาจารย์ใจดี พอบอกว่างานเยอะ วิชานั้นก็ให้การบ้านวิชานี้ก็ให้ทำงานส่ง
ก็ขอต่อรองเป็น2อาทิตย์ได้อยู่ แต่ก็ต้องส่งแบบสเก็ตมาให้ดู
.
.
วันหนึ่งที่กลางเมืองใกล้แหล่งท่องเที่ยว
เอกผู้เป็นสารภีกำลังนำพาเพื่อนๆไปคุยกับพ่อเพื่อน เรื่องงานตกแต่งร้านอาหารเวียดนามที่เซียนแนะนำ

“เฮ้ย โม่ง นั่นน้องมึงนี่หว่า”  จู่จู่เอกก็เอ่ยเสียงดังขึ้น ขณะที่รถจอดติดไฟแดง ใกล้แยกแหล่งท่องเที่ยวกลางเมือง

“ไหนอะไรว่ะ น้องกรูวันนี้มันบอกจะช่วยแม่กรูขายของที่ร้านนี่หว่า มันหนีเที่ยวหรือไง มาถึงแถวนี้”

“ไหนว่ะ ไอ่เอก” โม่งมองๆดู

“โน่น ฝั่งโน่น ที่นั่งกองกัน4-5คน ตรงบันไดหน้าบริษัทประกันนั่นไง” เอกพยักพเยิด

“อะไรว่ะ น้องกรูมีเรื่องกับใครหรือไง” ร่างสูงใหญ่เริ่มเลิ่กลั่ก

“เฮ่ย ไม่ใช่เว้ย ไม่ใช่น้องเมริง” เอกทำเสียงรำคราญแล้ว

 “แล้วเมื่อกี้ เมริงบอกว่าน้องกรู”โม่งยังไม่เก็ท

 “โน่น ไอ้ไข มันนั่งอยู่กะเพื่อนมันนั่นไง ไอ้โอลีฟมันก็อยู่ด้วย กลุ่มมันนะ”

“อ้าวแล้วมันมานั่งทำอะไรว่ะ ปิกนิคหรือไง หรือพวกมันเดินเที่ยวจนเหนื่อย”

“ปิกนิค พี่เมริงสิ ปูผ้าอย่างงั้น สงสัยมันเปิดท้ายขายของว่ะ” จุ๋ยเริ่มขมวดคิ้วมองหน้าโม่ง

“ห๊า อย่างมันนะเหรอมานั่งขายของ” ไม่อยากเชื่อเลย โม่งคิด

“เด็กมันคงขายเล่นมั๊ง ขยันดีนะน้องเมริง” เอกชม

“ฮื่อ ไอ้น้องคนนั้นที่มันเป็นทอมนั่น  กรูเห็นแม่มันขับเบนซ์มาหย่อนตรงป้ายรถเมล์ตอนเช้าบ่อยๆคงไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินอะไรหรอก”

“ป่ะ เดี๋ยวลงไปทักมันหน่อย” โม่งรีบชวน ก็ไม่ได้เห็นหน้าคนตัวเล็กตั้งนานแล้ว เพราะพวกเขาต้องออกไปทำงานซ่อมภาพผนัง
โบสถ์ที่ต่างจังหวัด เพิ่งเข้ากรุงเทพฯได้2-3วันนี้เอง  พอรถเลื่อนไปข้างหน้าหน่อยหนึ่ง เอกเปิดกระจก ตะโกนทัก โบกไม้โบกมือ

“วู้ วู้ ..ทำอารายกัน”

“อ้าว พี่เอก พี่โม่ง พี่จุ๋ยด้วย วู้ ฮะ ฮะ ฮ่า” เสียงโอลีฟตะโกนตอบ ความอายไม่มีหรอก โอลีฟมันเป็นหัวหน้าห้อง เลยคุ้นกับพี่โม่งที่ต้องเจอกันเวลามีงานของโรงเรียน

“เออๆ ไปจอดรถก่อนเดี๋ยวมา"
 
บรรดาพ่อค้ามือใหม่ ซุบซิบๆ เดี๋ยวได้เหยื่อแล้วเว้ย

“ตกลงทำอะไรกันจ๊ะ พวกเธอ” จุ๋ยถามโอลีฟ

“หวัดดีพี่ หวัดดีพี่เอก หวัดพี่โม่ง หวัดดีพี่จุ๋ย” เสียงทักทาย “สวัสดีจ๊ะทุกคน โอลีฟ ไข ป๋าเรน น้องผิงผิง น้องหมูแฮม”

“555 พี่ ไอ้ป๋าเรนมันชวนทำการ์ดขายอ่ะพี่ ชวนกันทำคนละ20-30ใบแล้วมารวมๆกันขายนี่แหล่ะ”

“แล้วขายใบเท่าไหร่”

“35 บาท พี่”

“แล้วมานั่งขายตรงนี้นะ”

“เปล่าหรอกพี่ ไปขายตรงแถวหน้าโรงเรียนโน่นนะ พอดีไอ้ไข่มันอยากกินไอ้ติมแป่ะ นั่นอ่ะ เลยยกขบวนกันมานั่งกินติมไป
วางขายไป ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“แล้วเป็นไง ขายได้เปล่า” โม่งทัก เอามือตบหัวคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม

“โหย ขายได้สิพี่โม่ง งานไข...”

“นี่หรือเปล่าฝีมือเรา” จุ๋ยหยิบการ์ดขึ้นมาใบหนึ่ง

“โห พี่จุ๋ย รู้ใจว่ะ เดาถูกได้ไงอ่ะ”

“งาน อึ้ง ทึ่ง เสียว จะมีใคร 555” เอกแกล้งแซวมั่ง “โม่ง เมริงดูงานลูกศิษย์เมริง การ์ดปีใหม่ มีรูประเบิดด้วยนะเมริง 
อันนี้มีระเบิด แล้วมีจานบินด้วยว่ะ 555”

“โห พี่เอก อย่าแซวกันดิ พุลต่างหาก พี่อ่ะ แต่ความจริงก็ตั้งใจเป็นระเบิด ก็มันฟอร์มสวยดี”

“มา มา อุดหนุนน้องๆหน่อย” เอกชวน แล้วลงมือเลือกการ์ด

“พี่โม่งงงงงง...” มาอีกแล้ว ไอ้เสียงแบบนี้

ว่าแล้วจากที่นั่งเหยียดแข้งเหยียดขาตรงบันได ไอ้ตัวเล็กมันลุกขึ้นมายืนกระแซะเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
เพื่อนๆเจ้าตัวเล็กพอเห็นท่านี้ ก็หัวเราะทันที
ตัวกระแซะไม่พอ เกาะแขนเขาอีก

“พี่โม่งงงงง พี่โม่งงงง ง่ะ” เอาไหล่มากระทุ้งอีกเว้ย

“555 พี่โม่งต้องเหมาไอ้ไข่แล้วมั๊ง” ไอ้ป๋าเรนเสนอแนวทาง

โม่งก้มดูการ์ดแบบต่างๆ เอกพยายามที่กำลังเลือกจากตะกร้าของทุกๆคน

“แล้วนี่ขายกันได้กี่ใบแล้ว”

“อ้อ ก็เกือบ20ใบแล้วนะพี่ เด็กๆซื้อมั่ง ผู้ปกครองซื้อมั่ง เขาก็ช่วยๆกัน แต่เราก็ไม่ได้บอกนะพี่ว่าเอาไปช่วยอะไร เพราะไม่
อยากโกหกอ่ะ” โอลีฟบอกพี่จุ๋ย

ฟ้าใสแอบกระซิบพี่โม่งที่ตัวเองกระแซะเชียร์ให้ซื้อของตัวเอง “ไอ้ป๋าเรนมันจะหาทุนไว้จีบสาวอ่ะพี่โม่ง”

“เอ็งไม่ต้องพูดเลย ไอ้ไข่”ป๋าเรนต่อว่า พลางยักคิ้ว “เดี๋ยวเล่ามั่ง เมื่อกี้นะพี่ มีฝรั่งจะมาซื้อ ไอ้ไข่อ่ะน๊า...น่าจะยอมๆไป ไม่งั้นก็ขายกันได้กันหมดเลยนะพี่โม่ง”

“อ้าวแล้วไมล่ะ เขาต่อราคาเหรอ” จุ๋ยรีบถามต่ออย่างสนใจ เอกก็พลอยฟังด้วยคน ฟ้าใสทำตาประหลับประเหลือก

“ทำไม ไข มันไม่ยอมลดราคาให้เขาเหรอ เรน” โม่งถามป๋าเรนมั่ง

“555 เปล่าพี่ เขาไม่ได้ขอลดราคา..” ยังไม่ทันที่ป๋าเรนพูดจบ ผิงผิงก็พูดแทรกขึ้น

“ฝรั่งมันขอจูบไอ้ไข่อ่ะ แล้วมันจะเหมาหมดเลย ดู๊ดูมันสิ พี่ ผู้หญิงอยู่กันตั้ง4คน” หมูแฮมที่ก้มหน้าก้มตากะเกมส์ในมือถือ
แทรกเสียงต่อให้ “มันยังจะขอจูบไอ้คนมีดุ้น” พอสิ้นคำบอกเล่า เอกกับจุ๋ยก็หัวเราะทันที ฟ้าใสก็ทำหน้าแดง มีแต่โม่งที่ไม่
หัวเราะ แต่ก็ยิ้ม  มานึกดูกลุ่มนี้ ถึงจะผู้หญิง 4คนก็จริง

แต่ดูสิ โอลีฟ ผอมสูง นมแทบไม่มี ผมยาวกว่าตัวเล็กเขาหน่อยหนึ่ง ไอ้ป๋าเรน นั่นผู้หญิงแต่ก็เป็นทอมถึก ล่ำตัวใหญ่
แบบคนต่างจว.แต่ก็ขาวแบบลูกคนมีกะตัง ไอ้ผิงผิงนี่ผู้หญิงจริงผมยาวขาวแต่หน้านี่แบบผีญี่ปุ่น เรียบไร้อารมณ์
อีกคนก็ไอ้หมูแฮมนี่ก็ผอมบางสูงผมกะลามาครอบตัดไม่เห็นลูกกะตา ถึงหน้าตาหมวยๆน่ารัก มีลักยิ้ม แต่ก็สู้ฟ้าใสลูกศิษย์
ของพี่โม่งไม่ได้ แถมเจ้าหมูแฮมยังเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์มือถือ นมก็แทบไม่มีเช่นกัน เห็นไอ้ที่มีนมพอให้รู้ว่าผู้หญิง
ก็ดันเป็นทอม กรูล่ะกลุ้มใจกลุ่มนี้ ไอ้ไขมันเลยหน้าตาน่ารักสวยที่สุดในกลุ่มแล้ว

ไอ้ป๋าเรนเลยพูดต่อ

“ไอ้ไข่ มันเลยชี้ไปที่ป้อมตำรวจ  ไอ้ฝรั่งมันเลยเผ่นไปเลย แหม๋เสียดายจริง” หันมาขบเขี้ยวใส่ฟ้าใส ฟ้าใสเลยแกล้งพาล

“ไม่รู้ล่ะ พี่โม่ง เหมาไปเลย” แล้วพึมพำต่อเบาๆ ((เคยเอาของแถมไปแล้ว สินค้ายังไม่ได้เหมาเลย งุงิงุงิ))

ขณะที่กำลังพูดๆคุยๆกันอยู่ ก็มีเสียงตะโกนจากบีเอ็มสีดำรุ่นเก่าแล้วที่เลื่อนมาจอดติดไฟแดงใกล้ๆ ลอยมา


 

[Raspberry complex]

((ต่อ))

ขณะที่กำลังพูดๆคุยๆกันอยู่ ก็มีเสียงตะโกนจากบีเอ็มสีดำรุ่นเก่าแล้วที่เลื่อนมาจอดติดไฟแดงใกล้ๆ ลอยมา

“ฟ้าใส ฟ้าใส มีอะไรกันหรือเปล่าลูก” เสียงผู้หญิงสูงวัยดังขึ้น ฟ้าใสมองดู เจอว่า

“ อ้าว เป็น ป้าป้าที่บ้านง่ะ” พลางบอกเพื่อน พี่ๆ ว่า “ป้าๆไขเองแหล่ะ เขาคงไปซื้อของกันมา”

ฟ้าใสรีบถลาลงไปบนถนน ที่รถจอดติดอยู่ โม่งและโอลีฟรีบตะโกน
“เฮ่ย!!! ระวังมอไซต์” เจ้าตัวรีบหันมามอง หัวเราะแหะ แหะ

หลังจากไปเกาะรถ แป๊บหนึ่ง ฟ้าใสก็กลับมาบอกเพื่อน ว่าป้าชวนไปกินก๋วยเตี๋ยวสุโขทัยอ่ะ ชวนให้ไปกันหมดเลย
 ป้าชวนรุ่นพี่ด้วย แต่พวกโม่งก็ขอตัว เพราะต้องไปคุยเรื่องงานต่อ

ทั้งหมดเลยเก็บของ ที่เป็นแค่ผ้าปู แล้วตะกร้าใส่การ์ดของแต่ละคน พี่โม่งเลยส่งตังให้ไอ้ป๋าเรน

“อ่ะ พวกพี่อุดหนุน” ไอ้ผิงผิงดูแล้วว่าพวกพี่เลือกยังไม่ถึงตังที่ให้ เลยรีบหยิบๆส่งไปให้4-5 ใบ
ทุกคนเลยลารุ่นพี่ๆทั้งหลาย วิ่งไปขึ้นรถ
ฟ้าใสเปิดกระจกโผล่หน้าโบกมือบ๋ายบายอีกครั้ง

“ขอบคุณนะคร้าบบบบบ” แล้วเจ้าตัวเล็กก็ไม่วายทะเล้นส่งจูบมาให้คนตัวโตที่ยืนยิ้มรับค้าง

“เฮ้อ ไปกันแล้วล่ะเมริง” เอกตบไหล่เพื่อนที่เอาแต่ยืนมองตามรถบีเอ็ม

“พ่อค้าบรรดาศักดิ์จริ๊ง  ขายๆของข้างถนนอยู่ มีบีเอ็มมารับไปกินก๋วยเตี๋ยว เลยปิดร้านเผ่นไปแล้ว” เอกเอียงหน้าไปพูดข้างหูโม่ง

“ว่าแต่เมริงเก็บของแถมไปเรียบร้อยแล้วเหรอ งั้นเมริงก็จ่ายค่าเหมาเอาเองนะเว้ย อ่ะนี่ การ์ดปีใหม่ ลูกระเบิดกะจานบิน
 เมริงเอาไป แล้วไม่ต้องส่งมาให้กรูนะ แต่การ์ดที่เหลือนี่กรูขอนะ” 

ไอ้เอก นะไอ้เอก ไอ้หูผีจมูกมด กรูนึกว่ากรูจะได้ยินไอ้หนูไขแค่คนเดียวแท้ๆ โม่งบ่นกะตัวเอง

“พูดอะไรกันว่ะ กรูไม่รู้เรื่อง แต่กรูก็ขอเหมือนไอ้เอกด้วยคนนะเว้ย” อ้าวน้าน...คุณพี่จุ๋ยขอเนียนด้วยคนซะงั้น

 

[mentholss]

รอ nc น้อยๆ จ้า

ถูกใจให้เป็ด งิงิ

[Raspberry complex]

((ต่อ1))
หลังจากสอบปลายภาคเรียนที่2 ก่อนทุกคนจะได้หยุดยาว บัญชีกรรมก็เริ่มแสดง

โรงอาหารที่โรงเรียน ART R เหล่านักเรียนปวช.ทั้งปี1-2-3 นั่งระเนระนาดประปราย บ้างใส่ชุดนักเรียน บ้างสวมชุดลำลอง
ตามสถานการณ์การผ่านสอบ บางคนมาเพื่อติดต่ออาจารย์ลงชื่อสอบซ่อม ก็สวมชุดนักเรียน

บางคนก็มาเพื่อส่งงานที่ค้างคาก็ใส่ชุดลำลอง บรรดาเพื่อนร่วมแก๊งค์ของฟ้าใส เช่นกัน ป้ามาร์ธามาลงชื่อซ่อมวิชาพละ
โดนให้ทำรายงาน 50หน้า

ผิงผิงส่งงานครบ ส่งตามกำหนด แต่มาเพราะต้องมีการลงแขก ช่วยทำโมเดลบ้านเรือนไทยภาคกลาง 2หลัง
ให้ไอ้หมูแฮมผู้มึน อึน เบี้ยว ตัดไม้บาร์ซ่า ผิดแล้วผิดอีก ซื้อของเป็น2เท่าของคนอื่น แล้วไอ้บ๋อมอีกที่ชอบเผื่อ
จนบ้านมันเอียงๆบานๆชอบกล
ส่วนฟ้าใส กับไอ้เติ้ล ที่ชอบดองงานรอคำว่าเดธไลน์ เป็นอินสไปเรชั่น จี้ตูดถึงจะลงมือทำ

“ไข่ แกเอางานไปส่งเรียบร้อยแล้วนะเฟ้ย”

“เออ สิว่ะ เอ้อ ยังดีที่ทันวันสุดท้าย คนก็มาส่งเยอะชิบอ๋าย จนไม่มีที่จะวาง”

“เชอะ ไอ้พวกเดธไลน์” ผิงผิงว่าทำหน้าเหยียดหยาม ฟ้าใสว่าเหมือนผิงผิงกำลังจะยิ้ม...น่ารักออก

“ใครจะเหมือนหล่อนล่ะ แม่นางผิงผิง  สั่งปุ๊บ ทำปุ๊บ พวกขี้เห่อ” ไอ้เติ้ลประชด

“นี่พวกแกๆทั้งหลาย ในเมื่อสูเจ้า ตะบันเหงื่อต่างน้ำ ข้ามีของกำนัลแก่พวกเจ้าทั้งหลาย” ไอ้ป๋าเรนนี่ประกาศข่าวดี แก่บรรดาเพื่อนร่วมแก๊งค์

“ไป ไป ไอ้ไข่” ป๋าเรน คว้าคอฟ้าใส กอดนำทางไปที่หอพัก

บรรดาสาวจริง สาวแมน แมนหน้าสาว ก็เก็บข้าวของเดินทางไปยังที่รโหฐาน หอพักหญิงบุษบา ที่ป๋าเรน ป๋าแก้ม ไอ้ดีดี้สาวผู้ชื่นชอบการร้องเพลงเช่าอยู่

ความจริงป๋าเรนตอนแรกก็ไม่ได้อยู่หอ ถึงบ้านจะอยู่ไกล แต่แม่มันเป็นหมอที่โรงพยาบาลแถวสามเสน เลยแวะมาส่งมันได้ทุกวัน
 แต่มันนี่สิมานั่งเล่นที่หอป๋าแก้มบ่อยจนติดใจน้องหอ เลยขอแม่เช่าไว้ห้องหนึ่ง แต่ก็ยังไปไปกลับๆ เพราะป๋าเรนก็มีสาวที่โรงเรียนเดิมอยู่อีก

แล้วเมื่อวานวันเกิดพ่อมัน มันเลยกลับไปนอนบ้าน แล้วเลยหอบของขวัญมาฝากเพื่อนๆ
.
.
.
.
ร้านค้าสารพัดในซอยแห่งหนึ่งใกล้หอพักสตรีบุษบาและหอพักอพาธเม้นท์ธรรมดาทั่วไป

“ไข!!!” เสียงตะโกนเรียกชื่อเขา เสียงเหี้ยม แต่ก็มีเสียงหัวเราะ หึ หึ ปนมาจากอีกคน ฟ้าใสสะดุ้งเฮือกคอย่น

“ทำไร” เสียงดุดุยังไม่วายขู่สำทับ เจ้าตัวยอมหันหลังกับไปดูพร้อมกับหลับตาปี๋ ก็รู้อยู่แล้วว่าจะหันมาเจอใคร
 หลักฐานก็คาอยู่ในมือ ขวดเหล้า1กลม เป็ปซี่ ลิตร1ขวด ฟ้าใสค่อยลืมตาทีละข้าง ทำหน้าเหยเก

“แหะ แหะ หวัดดีครับ พี่จุ๋ยยย พีโม่งงง” ฟ้าใสยกมือไหว้พร้อมขวดกลม ทักพี่จุ๋ยก่อนล่ะว๊า ส่วนพี่โม่งนี่ไม่อยากทักเร๊ย

“เออ เออ ไม่ต้องยกมาก เดี๋ยวไอ้ขวดกลมๆ จะหล่นแตก จะอดกิน” พี่จุ๋ย พูดยิ้มๆ

“ไข เดี๋ยวนี้เรามาซื้อเหล้ากินเองแล้วเหรอ” เสียงดุยังไม่ยอมลดราวาศอก

ฟ้าใสถอนหายใจ เฮ้อ ทำไมซวยอย่างงี้ นี่ก็เพิ่งบ่าย 2 พวกพี่จะมาเดินอะไรแถวนี้ว่ะ รู้ว่าแถวนี้ก็มีพวกนักเรียนโรงเรียนเขามา
เดินๆกัน หอพักเพื่อนพี่โม่งก็อยู่ข้างๆหอพักหญิงของไอ้ป๋าเรน ไอ้ป๋าแก้ม รุ่นพี่ผู้หญิงบางคนก็อยู่หอเดียวกันก็มี
แล้วนี่ที่เขาต้องเป็นคนวิ่งมาซื้อ เพราะเขากินน้อยที่สุด ก็เลยม่ายมาว ก็มันขม เขาก็ต้องผสมเป็บซี่ เยอะๆ แทบจะจาง
ไม่รู้รสเหล้า แล้วถ้าเขาไม่เป็นคนมาซื้อ แล้วพวกมันลงมาซื้อเอง พวกมันก็จะไม่ซื้อเป็บซี่มาให้

“เอ่อ...เปล่าอ่ะ พี่โม่งงง” ฟ้าใสตอบนึกข้อแก้ตัวหรือจะหาข้ออ้างอะไรที่มันจะดูดีขึ้นว๊า

“เมาหรือเปล่าเนี่ย” จุ๋ยเห็นฟ้าใสลากเสียงซะยานคาง เลยจะชะโงกมาพิสูจน์ใกล้ๆ หากคนตัวหนากว่ารีบดึงมาดมพิสูจน์ก่อน

“อ๋อย พี่ เดี๋ยวก็ตกแตกหรอก ถ้าแตก ซื้อใช้ด้วย” ฟ้าใสบ่นกระปอดกระแปด “ดึงมาได้”

 “ฮึ ไม่ค่อยเท่าไหร่” เสียงเข้มเอ่ย

“โฮ่...ก็บอกไม่ได้กิ๊น” โดนมองหน้า “แหะ แหะ จิบไปนิ๊ดเดียวเองอ่ะ”

“แล้วกินกันกี่คน”

“ก็5-6-7คนอ่ะพี่”

“เออ..ไข กิ๊ป เอ็งสวยดี” จุ๋ยทักชมกิ๊ปดอกไม้ที่ฟ้าใสติดแปะบนหัว 55 ร่างสูงเลยอมยิ้มตาม

“แหะ แหะ พี่อย่าแซวดิ หอไอ้ป๋าเรนมันหอหญิงอ่ะ เวลาไขมาหอมัน พวกมันก็ให้ติดอย่างงี้แหล่ะ หลอกป้าแม่บ้าน ป้าแกก็ตาไม่ค่อยดี ปล่อยๆไขผ่านเนียนๆ”

“เออ เจริญนะไอ้ไข สักวันมันคงให้เอ็งใส่กระโปรง”

“แล้วทำไมต้องให้เรามาซื้อหือ เกิดไปเจอคนรู้จักที่บ้านล่ะ”

“โห..ก้อ..คนอื่นเค้าเมากันแล้วอ่ะ ไอ้ป๋าเรนไม่เมา แต่มันออกตัง มันก็เลยไม่ต้องเดินอ่ะ”

“ห๊า..เอ็ง บ่าย2 เนี่ยนะ มันจะรีบเมาไปถึงไหน” จุ๋ยโวยมั่ง
 
“คนเค้าก็ต้องกลับบ้านนี่นา ก็ต้องรีบเมารีบสร่างรีบกลับอ่ะดิ พี่” ก็พวกเขาเพิ่ง16-17กันเอง พ่อแม่ก็ยังไม่ได้ปล่อยนัก

“แล้วนี่ขวดที่เท่าไหร่” พี่โม่งเปิดการสอบสวนมั่ง

“แหะ แหะ พี่ ขวดที่3 อ่ะ” ฟ้าใสยิ้มอายๆ ชูสามนิ้วประกอบ “ไอ้ป๋าเรนมันเอาเหล้าฝรั่งที่บ้านมาขวด พอหมดไขก็ลงมาซื้อกะ
ไอ้หมูแมไปขวด ตอนนี้ไอ้หมูแฮมมันก็..แหะ แหะ..เดินไม่ไหว ไม่ลงแล้วอ่ะ ไขเลยต้องมาซื้อคนเดียว ตังเหลือได้ซื้อหนมด้วย” ชูถุง
ขวดเป็ปซี่ที่มีซองทาโร่อวดอีก โม่งเลยโบกหัวเด็กหน้าใสติดกิ๊ปดอกไม้ ไป1ทีเบาๆ ตามด้วยขยี้หัวเล่น ฟ้าใสรีบเอียงหัวหนี

“โอ่ย พี่ เดี๊ยวกิ๊ปหลุด เข้าหอไม่ได้กัน” ฟ้าใสโอดครวญ

“ฮ่า ฮ่า ไข เอ็งเข้าหอโน้นไม่ได้ มากินกะพี่จุ๋ยหอนี้ก็ได้นะ” พี่จุ๋ยชวน พยักหน้าส่งไปทางหอรวมที่เพื่อนเค้าเช่าอยู่ เล่นเอาโม่งมองหน้าเพื่อน แต่พี่จุ๋ยก็อมยิ้มยักคิ้วสู้ต่อ

“นี่ ขวดนี้เป็นขวดสุดท้ายนะ ห้ามลงมาซื้ออีกแล้วนะ ถ้าลงมาซื้ออีก...”โม่งเอามือดึงไอ้กิ๊ปดอกไม้ติดผมออก

“พี่จะไปบอก...ป้าแม่บ้านหอ” โม่งก้มลงกระซิบที่ข้างหูฟ้าใส

“ว่า..ไขน่ะมีปิกกาจู หุ หุ” แล้วโม่งก็เสยผมเจ้าตัวดีรวบแล้วติดกิ๊ปให้ใหม่

ฟ้าใสถึงกับหน้าแดง บ่นอุบอิบ

“พี่โม่งทะลึ่งอ่ะ”

“แล้วถ้ากลับไม่ไหว โทรมาพี่จะไปส่งบ้านให้” โม่งสำทับ

“เฮอะ ก็บอกว่าไม่ได้กิน  ไม่ได้กิน จะเมาได้ไง กลับเองได้”แล้วก็สะบัดตัว แอบเดินชนไหล่พี่โม่ง เอาเหล้าไปสังเวยเพื่อนสังสรรค์กันต่อ  ((ความจริงเอ็งก็กินแหล่ะไข เมานิ๊ดๆด้วย ไม่งั้นจะกล้าแกล้งเดินชนไหล่พี่โม่งเขารึ))

“จะกลับบ้านโทรมาด้วยล่ะ” โม่งตะโกนสั่งตามหลังไอ้ตัวดี อย่างเป็นห่วง

จุ๋ยมองเพื่อนแล้วยิ้มที่มุมปาก

“ไอ้ที่จะไปส่งเนี่ย เมริงจะส่งน้องที่มันบ้านเมริงหรือบ้านน้องมันว่ะ”

“อุ๊บส์ เชรี่ยโม่ง” จุ๋ยอุทานทันที เมื่อมือใหญ่ๆโบกเข้าที่ศีรษะที่มีผมยาวสลวยสวยเก๋



TBC......

[Raspberry complex]

((ต่อ2))

ร้านกินๆดื่มๆมีดนตรีเล่นประกอบแถวริมน้ำ หลัง6โมงเย็นเป็นต้นไป เพื่อนฝูง เหล่า ปี5 ที่นัดกันไว้ก็เริ่มทยอยกันมา
 จนรวมเป็นกลุ่มใหญ่ งานนี้ไม่อ๊วกคงไม่เลิกรา  ถึงบางคนจะอ๊วก ถ้าร้านไม่ปิดก็ไม่กลับ เสียงชายหนุ่มหญิงสาวพูดคุยเฮฮา
กลุ่มใหญ่ มีเสียงด่าทอหยอกล้อกันเล่นเป็นระยะ

“โอ้โฮ ไอ้เนิร์ด กรูว่าเมริงฉลาดๆอย่างงี้ เมริงต้องไม่ใช่คนแน่เลยว่ะ” เสียงจุ๋ยกล่าว

“ไมว่ะ เมริงจะให้กรูเป็นเทพเหรอว่ะ” เนิร์ด มันก็เนิร์ดวิชาการล่ะว่ะ เรื่องตกหลุมดักควายของไอ้จุ๋ยนี่มันถนัด

“โอย เปล่า กรูจะให้เมริงเป็นยิ่งกว่าเมพขิงๆอีก”

“ไรว่ะ มีอะไรเหนือเมพขิงๆอีกเหรอเมริง” ไอ้หยิกร่วมวงสนทนาตามหาควายด้วยคน

“ใช่ ๆไรว่ะ กรูแค่ไปอยู่จังหวัดปริมณฑลของประเทศเพื่อนบ้านหน่อยเดียว ไม่รู้เรื่องศัพท์เทคนิคเลยเหรอกรู” ไอ้เนิร์ดมองหน้าไอ้จุ๋ย

“ไอ้จุ๋ยเมริงจะยกย่องให้กรูเป็นไรว่ะ”

“555 ไอ้เนิร์ด” จุ๋ยเน้นเสียง “เมริงฉลาดๆอย่างงี้ กรูต้องยกย่องให้เมริง เป็นหมา555”จุ๋ยระเบิดหัวเราะใส่

“เพราะหมานะเมริง มันไม่เคยเดินเหยียบขี้คน แต่คนเนี่ยล่ะเดินเหยียบขี้หมา อย่างอิปุ๋ยวันนี้ 555”

“ตุ๊บ!! เชรี่ยจุ๋ย เอากรูมาเผา” จุ๋ยโดนฝ่ามือพิฆาตมารกลางหลัง

“อร๊ายยยยย นังชะนีแกเอาเกิบไปล้างหรือยังย่ะ ไม่สวยแล้วยังเซ่ออีกต่างหาก”มัดหมี่สตรีข้ามเพศ ได้โอกาสซ้ำ

“ล้างแล้วสิโว้ย ถ้าไม่ล้าง ช้านคงได้เช็ดกับหน้าไอ้จุ๋ย ไม่ก็หน้าแกแล้ว นังมัดหมี”

“มัดหมี่ย่ะ อิปุ๋ยชีวภาพ”

“แกสิ อิมัดหมี อิแหล่งกบดานแมงกุดจี่”

“นี่ถ้าพวกแก2คน”ไอ้โจ้จอมแดกโวยมั่งเพราะกำลังซัดยำมะเขือยาว “ไม่เลิกพูดเรื่องขี้ ก็แยกไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่งเลย
ไอ้จุ๋ยด้วยคนนะเมริง อ่ะ” (( ตัวเมริงก็ด้วยไอ้โจ้  เมริงก็เว้นไว้สักคำ ไม่ต้องพูดก็ได้ ไม่มีใครเค้า โนโวตเมริงหรอก เพื่อนร่วมโต๊ะนึกในใจ))

“ช่าย...สัสส จุ๋ย แล้วเมริงจะยกย่องสรรเสริญกรูหรือเมริงจะด่ากรูกันแน่ เชรี่ย” เนิร์ดบ่นพึมพำ “แต่กรูไม่อยากจะโบกเมริงให้เปลืองกล้ามเนื้อไบเซ็ป กรูจะเก็บพลังงานเอาไว้ยกภารชนะทรงกลมแววใสที่บรรจุน้ำ R2D2 กลั่นเป็นสุรารสเลิศดีฟ่า”

“ไอ้เนิร์ด เมริงมั่วแล้ว R2D2 มันหุ่นยนต์ของเจ้าหญิงเรยาเฟ้ย” ไอ้เอกเตือนไอ้เนิร์ด - แต่มันเองก็อย่าเดินทะลุฮอลลีวู้ด โผล่มาหนองแขมสิว่ะ

เวลาผ่านไปทุกคนพูดคุยกันอย่างหนุกหนานหนิดหนมที่ตามด้วยจำนวน ประชากร เ_อี้ย ห่าน และสารพัดสัตว์
ต่างคนก็ต่างคิดถึงแล้วก็แลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่ได้เจอะเจอจากการที่ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด

“โม่ง อะไรว๊ะ เมริงไม่เห็นค่อยกินเลย” เอกสังเกตเห็นว่าโม่งไม่ค่อยพยายามยกซดเท่าไหร่ ถ้ายกซดมาก แก้วพร่องเมื่อไหร่ก็โดนเติมทันทีอยู่แล้ว

จุ๋ยที่นั่งอยู่ใกล้เลยตอบ “ไอ้โม่ง มันไม่ได้นั่งกินกะพวกเราเว้ย” จุ๋ยโดนชำเลืองแล้ว แต่ก็ยังไม่หยุด “โม่งมันนั่งกินกะพวกที่อยู่หอหญิงบุษบา น่านน”..ครืดดดดดด..โม่งถีบเก้าอี้จุ๋ย

“กรูพูดจริง เมริงก็ไม่ให้พูด..ชิ” จุ๋ยบ่นยกแก้วดื่มต่อ

เกือบ2ทุ่ม เสียงมือถือ โม่งก็ดังขึ้น โม่งรับโทรศัพท์แล้วลุกมายืนคุย ริมระเบียง

"พี่โม่ง พวกไขจะกลับแล้วฮะ"

"จะกลับแล้วเหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างห่วงใย "กินข้าวหรือยัง"

"กินแล้วฮะ เนี่ยออกมากินตรงร้านโจ๊กหัวมุม ซอย4อ่ะ"

“เออ เออเดี๋ยวพี่ไปส่งกลับบ้าน รอตรงนั้นน่ะแหล่ะ พี่อยู่ที่ร้านระเบียงน้ำ ใกล้ใกล้นี่แหล่ะ”

“โอ่ย พี่ไม่ต้องมาก็ได้ ไขกลับเองได้”

“ไม่ต้องอ่ะ พี่ไปส่ง เดี๋ยวเกิดเราเมาหลับเหลิบไปล่ะ”

“โห!! ก็บอกว่าไม่มาว ก็ไม่เชื่ออ่ะ”

“เออน่า รอตรงแถวนั้นนะ”

“งั้นไขรอตรงป้ายรถเมล์นะเดินไปส่งไอ้หมูแฮมกะผิงผิง”

“ฮื่อ เจอกัน”

“เฮ้ย!! เดี๋ยวกรูมาแป๊บหนึงนะ” โม่งลุกขึ้นออกมาแล้วบอกเพื่อนๆรอบวง

จุ๋ยดูเหมือนเข้าใจ พยักหน้าแล้วหัวเราะหึ หึ ยกแก้วดื่มต่อ
เอกเลยบอก “พวกกรูนั่งนี่ถึงเที่ยงคืนนะเว้ย แล้วเดี๋ยวไปต่อ ร้านพี่ชาน อิปุ๋ยมันเกิดอยากฟังเพลงแจ๊สว่ะ”

“เออ กรูไปไม่นานหรอก” โม่งรีบเดินออกไป

จากร้านระเบียงน้ำ โม่งเดินตัดทะลุซอยก็มาถึงปากซอย 4ที่มีร้านโจ๊กอยู่ตรงหัวมุม ที่พวกไขเพิ่งกินกันไป มองไปทางป้ายรถเมล์
 ก็เห็นไอ้ไข ยืนอยู่กับไอ้ป๋าเรนและแฟนเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักขาวๆหมวยๆถักเปียคู่ซะด้วย

โม่งเดินไปหา ทั้งคู่ยกมือไหว้

“หวัดดีฮะพี่โม่ง”  เขาพยักหน้ารับ

“ฮื่อ แล้วเพื่อนๆล่ะ กลับกันหมดแล้วเหรอ” เมื่อมองแล้วไม่เห็นมีคนอื่น

“ฮะ ไอ้เติ้ลค้าง ไอ้หมูแฮม ไอ้ผิงผิงเพิ่งไปม่ะกี้” ไอ้ป๋าเรนตอบแทน เมื่อเห็นไอ้ไขทำเฉยๆไม่พูดไม่จา

“พี่จะไปส่งไอ้ไข่เหรอ งั้นป๋าเรนไปล่ะนะพี่” ยกมือไหว้ลาอีกครั้ง หันมาพยักเพยิด ให้ไอ้ไข แล้วมันก็กุมมือสาวน้อยกลับห้องหอ
โม่งได้ยินแว่วว่าสาวน้อยถามไอ้ป๋าเรนว่า “พี่ผู้ชายนั่นแฟนพี่ไข่เหรอ” เสียงตามมาว่า “ใครแฟนใครพี่ไม่รู้ พี่รู้แต่ น้องนุ่นนะเป็นแฟนพี่เรนครับ”

โม่งเรียกแท็กซี่ไปส่งจากตรงนี้ไปบ้านไขก็แค่20นาทีเองมั๊ง ถ้ารถไม่ติดนะ
ไอ้คนตัวเล็ก วันนี้มันเงียบผิดปกติแหะ โม่งมองหน้า แล้วหรี่ตามอง เมาเปล่าหรือยังมึนอยู่หรือเปล่า โม่งคิด

"จะหลับไหม เดี๋ยวพี่ปลุกให้" ฟ้าใสส่ายหน้า พี่โม่งนี่จะหาว่าเขาเมาอีกล่ะสิ บอกว่าไม่เมาก็ไม่เมาสิ เห็นเขาไม่พูดน่ะ ก็เพราะเขามีเรื่องค้างคาในใจต่างหาก

ผ่านไปชั่วอึดใจ โม่งก็พยายามให้ฟ้าใสเอนพิงเขา แต่ไอ้ตัวดีก็เอาแต่นั่งเอานิ้วโป้งมั่งนิ้วชี้มั่งใส่ปากกัดไปกัดมา

“พี่โม่ง...” เสียงคนตัวเล็กเอ่ยอย่างดูเป็นการเป็นงาน ขณะนั่งด้วยกันในรถแท็กซี่

 โม่งนึกเสียวในใจ เอาอีกแล้ว เจ้าตัวเล็กมันจะมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า เอื้อมไปลูบหัวเจ้าตัวเล็ก
ตั้งแต่วันแรกที่รู้จัก ยันเกิดเรื่องหนักครั้งกระโน้น เจ้าเด็กน้อยตัวนี้มันทำให้เขาใจตุ้มๆต้อมๆอยู่เรื่อย
แถมจะพาลให้เขาเสียคนเอาด้วย

“มีอะไรเหรอไข เรามีอะไรปรึกษาพี่ได้นะ” โม่งกล่าวอย่างเอ็นดู


“อ่ะ ถ้ายังไม่อยากพูดตอนนี้ เดี๋ยวพี่ให้รถเขาจอดหน้าซอยบ้านไขแล้วเราเดินคุยกันก็ได้”

เจ้าตัวเล็กทำปากจู๋อย่างเคยเวลาคิดอะไรไม่ตก แล้วก็เอาหัวมาชนหัวไหล่ปั้ก! แล้ว แปะทิ้งไว้ซะงั้น
พอลงจากแท็กซี่

โม่งเดินโอบไหล่เจ้าตัวเล็กหลวมๆ เพื่อให้น้องมันสบายใจ เท่านั้นน่า ไม่ได้คิดอะไร๊

“ว่าไง มีอะไรจะปรึกษาพี่”

“พี่โม่ง สัญญาก่อน ว่าห้ามหัวเราะ”

“หา!!!เออ เออ อะไรนะ ห้ามหัวเราะด้วยเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“เอ๊ยอะไรนะ!!! ก็บอกว่าให้สัญญาไงว่าห้ามหัวเราะไง”

“อ้าว ก็ไข ยังไม่ได้เล่านะ อ่ะ เดี๋ยวก่อนดิ เฮ้ย!! อย่าเพิ่งงอน อ่ะ เล่ามา เล่ามา ไม่หัวเราะหรอก”

“แน่นะ ห้ามบอกใครด้วย ห้ามว่าไขด้วย ...ห้ามบ่นด้วย ผิดสัญญาแช่งให้ท้องเสียเป็นลมคาห้องน้ำเลยนะ” ฟ้าใสทำหน้าจริงจัง

“อ่ะสัญญา” โม่งยกมือสองข้าง ไอ้ท่าสัญญานี่มันท่ายกมือยอมแพ้หรือยอมถูกจับมากกว่า

ฟ้าใสหันมาจ้องหน้า ทำตาดุที่สุดเท่าที่จะทำได้ ปากเม้มรอตัดสินใจที่ระบายเรื่องกลัดกลุ้มของตัวเอง

“พี่โม่งสัญญาแล้วนะ ห้ามพูด ห้ามบอกใคร ยื่นมือมา” คนตัวเล็กทำเสียงเข้ม ตกลงเอ็งขอความช่วยเหลือจากกระผมไม่ใช่เหรอ ยังกะตรูไปขอพึ่งมัน นะไอ้ตัวเล็ก

“อ่ะดี” หลังจากพอใจที่เขายื่นมือไปจับ โธ่เอ๊ย ทำเป็นบีบมือ แรงจังว่ะแรงกว่าเด็กเพิ่งเกิดว่ะไข โม่งคิดนึกขำคนตรงหน้า ไม่เอา ไม่เอา เดี๋ยวเผลอขำออกไป มันงอนอีก

“ไข พูดก็ได้” ฟ้าใสจ้องตาคนตรงหน้า ลากพี่โม่งของมันไปนั่งคุยกันที่ม้านั่งริมถนน แล้วยิงคำถามทันที

“พี่โม่งเคยรักใครไหมอ่ะ” ห๊า นี่ตัวเล็กมันจะสารภาพรักกะเค้าเลยหรือเนี่ย หึ ดีใจวุ๊ย เออ เออ ไม่ยุ่งดี ไอ้ตัวเล็กมาสารภาพรักเรา
ก่อน เราก็มีข้ออ้างแล้ว  สงสารเด็ก เอ็นดูเด็กมัน

“อ่ะพี่โม่ง ไม่เห็นตอบเลย” มีการเร่งเอาคำตอบด้วย  เอ๋ เอาไงดีล่ะ จะตอบว่าไม่มี ก็หาว่าเราไม่มีใจให้มาก่อน  ถ้าตอบว่ามี เดี๋ยวก็พาลไม่กล้าสารภาพรักเรา โม่งตัดสินใจ เอาไงดีว่ะ ใช้มุกผู้ใหญ่ข่มดีกว่า

“ไข มีอะไร รู้สึกอย่างไงบอกพี่มาตรงก็ได้” แจ๋ว สมแล้วเป็นหัวหน้าห้องตลอด5ปีซ้อน

“พี่รู้ไหม” ตัวเล็กมันทอดเสียงทำนองลำบากจังที่พูด  พี่โม่งรอคำสารภาพรักจากเจ้า วะฮะฮ่า พูดมาเลยไขจ๋า
 สารภาพเสร็จพี่โม่งมีรางวัลให้ อุ อุ  ตื่นเต้นๆแบบแปลกๆแฮะ

ฟ้าใสทำหน้าย่นแล้วรีบเอ่ยออกไป “ไขน่ะ ชอบไอ้ผิงผิงอ่ะ“

“เอิ่ม อะไรนะไข” โม่งเริ่มฟังแล้วรู้สึกงงๆ



TBC....

[Raspberry complex]

((ต่อ3))

“เอิ่ม อะไรนะไข” โม่งเริ่มฟังแล้วรู้สึกงงๆ

“ไขบอกว่า...(เน้นเสียงเน้นๆ)..ไขชอบไอ้ผิงผิงน่ะ ไอ้ผิงผิงเพื่อนไขน่ะ”

“ผิงผิง คนที่หน้าเค้าเรียบๆเหมือน ผีญี่ปุ่น เอ่อ ใช่ไหม” โม่งถามกลับ อาการกระหยิ่มหายว๊าบไปไหนว่ะ มึนๆอีกต่างหาก

“ฮื่อนั่นแหล่ะ ไขนะชอบเค้า ทั้งชอบทั้งรักเลย”เว้นวรรคกลืนน้ำลาย “แค่ตั้งแต่เข้ามาวันแรก ไขก็ชอบเค้าแล้ว
ไขเล็งเค้าไว้ตั้งแต่เจอเค้าเลย ถึงถ้าผิงผิงมันอยู่คนละห้องนะ ไขก็จะเป็นเพื่อนกะเค้าให้ได้” เสียงหนุ่มน้อยกล่าวอย่างมาดมั่นในความรัก

อ้าว อะไรว๊า แล้วพี่โม่งล่ะ ไขเอ็งก็พูดว่ารักพี่โม่งไม่ใช่หรือไง เฮ้อ ตรูหลงคารมเด็กหรือเนี่ย  โม่งคิดแล้วกลุ้ม เลยโมเมมั่วมั่งล่ะโว้ย

“อะไรไข จะรักผิงผิง มากกว่าพี่โม่งเหรอ” นึกๆดูประโยคนี้มันคุ้นๆ อ๋อ ประโยคพี่สาวของเจ้าตัวดีนี่เอง อ้าวตรู ตกอยู่ในสภาพเดียวกับพี่สาวเจ้าตัวเล็กแล้วเหรอ

“แหะ แหะ พี่โม่งไขก็รักกกกกก โธ่ ใครจะไม่รักพี่โม่งล๊า   พี่โม่งออกจะแสนดี ช่วยเหลือไข” ไขพูดเสร็จก็ เกาะแขน - มุกเดิมเชียวนะ

“ไม่เอาอ่ะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว” อะไรว่ะ สรรเสริญตรู2ประโยคเอง  ตีแขนตรูอีก ไอ้ไข เดี๋ยววันนี้โดนแน่

“ก็เนี่ย ไขก็แอบรักผิงผิงมัน ชอบที่มันหน้าตาเรียบๆที่สุดเลย แล้วมันก็น่ะพี่ มันเป็นกลางๆที่สุดเลย ไม่โวยวาย ไม่พูดมาก แต่ก็ไม่ใช่ไม่พูดเลย ทำงาน มันก็ได้ C ถ้ามันได้ B เดี๋ยวมันก็ได้ซี ผิงผิงมันจะไม่ได้เคยได้เอ หรือ ดี เลย 555 แจ๋วไหมพี่”

โห ไอ้ไข เอ็งล้ำลึกมาก กรูเริ่มนับถือเอ็งแล้วล่ะ อย่างพี่โม่งA  A+ เอ็งไม่ชอบใช่ม่ะ

“แล้วพอวันนี้อ่ะพี่” ฟ้าใสเล่าต่อ ทำหน้าแบบกลัวโม่งนิดๆ

“พี่ก็รู้นิ ว่าวันนี้พวกไขมันกินเหล้ากัน สอบก็เสร็จแล้ว ไขก็ผู้ชายน่ะ”

ห๊ะ อัยขัย เอ็งจะพูดอะรายน๊า อย่าพูดนะว่า เอ็งจะขอไอ้ผิงผิงแต่งงาน โม่งเดาแบบใจหงายใจคว่ำ

“ไขว่า ไขจะปล้ำไอ้ผิงผิง” ฟ้าใสกลั้นใจพูดออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่กล้ามองหน้าพี่โม่ง ก้มหน้าทำปากยื่น

โม่งมองหน้าไอ้เด็กที่ตรงหน้า อ๊าค!!!!ฟังแล้วก็โมโห โมโหแล้วก็ปลง ปลงแล้วก็อยากเขกกะโหลกแรงๆสักทีแต่ก็กลัวมันเจ็บ
เขกหัวมันไปตอนนี้ ลงได้ลงน้ำหนักไม่ยั้ง เฮ้ออออออออ  ตอนบ่ายที่ไอ้ไขเจอกะเค้า โดนขู่ไม่ให้เหลวไหล
หนอยยังจะคิด....มันน่าโดนไหมเนี่ย

แล้วตัวมันเอง ตัวเท่าลูกหมา ไอ้ผิงผิงตัวโตกว่ามัน กระดูกคนละเบอร์เลย ไอ้ไขเอ๊ย ริจะปล้ำหญิง โม่งเห็นมือไอ้น้องผิงผิงแล้ว
 เป็นมือของคนทำงาน มีเส้นเลือดเส้นเอ็นขึ้น เอ๊ะ หรือว่าไอ้ไขมันแค่ชอบอะไรที่ตรงข้ามกับมันประเภทที่ขาดก็ทดแทน ถ้าเป็นเพราะข้อนี้จะอภัยให้

“ชอบมือผิงผิงเค้าด้วยใช่ไหม” ลองถามดู

“โหใช่ ใช่ พี่โม่งรู้ใจที่สุด” ไอ้ตัวเล็กตาโตตื่นเต้น เฮ่อออ แล้วไป ไขเอ๊ยมือแบบนั้นผู้ชายเค้าไม่ชอบกันหรอก ผู้ชายนะเค้ามือแบบเอ็งตะหากเล็กๆเรียวแต่ไม่ผอมขาวเนียน พี่โม่งนะชอบมือน้องไขที่สุด มีโอกาสจะไล่ดูดให้ครบทุกนิ้วเลย

“ไขชอบมือผิงผิงมันที่สุดเลย มีเส้นอะไรต่ออะไรปูดโปนไปหมด ไขนะไม่เลยมีอะไรอย่างงี้มาก่อน” 

“นี่ นี่ ไขมาดูมือพี่โม่งสิ ของพี่ก็มี” มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้า

“แต่ของพี่โม่งก็ไม่ได้ปูดแบบไอ้ผิงผิงอ่ะ”

“ อ้าว ก็พี่ไม่ได้ผอมหุ้มกระดูกแบบผิงผิงนี่”

“โอย อย่ามาว่าผิงผิงมันนะพี่โม่ง ไขน่ะชอบขอมือมันมาจับเล่นเรื่อย”

โอ๊ยตาย เอ็งขอผู้หญิงเค้าจับโน่นจับนี่ไปเรื่อยเหรอ ไอ้ไขเอ็งรู้ตัวหรือเปล่าว่าเป็นผู้ชาย อ้อ ต้องรู้สิ เมื่อกี้มันยังวางแผนจะปล้ำเพื่อนอยู่เลย

“อ่ะว่าต่อ” โม่งพยักหน้า นี่ตรูต้องกลั้นหายใจลุ้นไหมเนี่ยว่ามันจะทำอะไรต่อ

“ก็แล้วทีเนี๊ย มันก็กินเหล้า กินเหล้ากันใช่ไหม มันก็เมากัน ไอ้ป๋าเรนมันก็จีบน้องในหอนั่นแหล่ะ แล้วมันก็คอแข็งที่สุด
ส่วนไขก็ไม่ค่อยกิน ไอ้ป๋าเรนน่ะมันก็ชอบไอ้ผิงผิงเหมือนกะไขน่ะแหล่ะ ถึงไม่พูด แต่ไขก็รู้สึกได้”

หนอยไข ทีความรู้สึกพี่โม่ง อ่ะ ไขไม่เห็นรู้มั่งเลย น้อยใจมั่งแล้วว่ะ

“ไอ้ผิงผิงมันเมา คนอื่นก็เมา จนแทบจะหลับแล้วล่ะ”

โม่งเริ่มลุ้น ใจเต้นแทน ไอ้เด็กพวกนี้นี่นะ นี่ถ้าเกิดเรื่องอะไร ไอ้ไขของเขานี่ก็ตัวดี ยังดีที่ไขไว้ใจเขามีอะไรก็ปรึกษา

“ไอ้ผิงผิงมันก็เริ่มร้อน มันก็ขยับจะถอดเสื้อ” โม่งฟังแล้วก็ร้องเฮ้ย!!!ในใจ

“ไขก็...ก็ช่วยมันแกะกระดุม” ไอ้ไข เอ็งต้องโดนแน่วันนี้ ฮึ่ม...โม่งเริ่มขมวดคิ้ว

“อ่า ไขก็จะ...ไขก็ไม่รู้อ่ะ แต่ไขก็เคยดูไอ้ซีดีโป๊น่ะนะ” มือที่วางอยู่บนขาเริ่มยุกยิกเอานิ้วมาถูไปถูมา

“ไขก็ช่วยผิงผิงแกะกระดุมออกจนหมดเลยอ่ะ เหลือแต่เสื้อชั้นใน ไขกะจะถอดเสื้อชั้นในมันออก แล้วก็ว่าจะจูบมันด้วยอ่ะ
แล้วไขก็ก้มไป..” พูดไปเจ้าก็ก้มหน้าเอามือกุมขมับ ตัวสั่นสะท้าน

ฟังแล้วโม่งพาลก้มลงไปฟังที่ปากไอ้ตัวเล็กด้วย และแล้วความรู้สึกที่กลัดกลุ้มก็ทำให้ คนตัวเล็กร้องขึ้น

“พี่โม่งอ่ะ ฮือ ฮือ ฮือ ไขไม่รู้สึกมีอารมณ์กะไอ้ผิงผิงมันเลยอ่ะ ฮือ ฮือ ฮือ ไขไม่เห็นรู้สึกใจเต้นตึกตัก ไอ้วาบหวิว สยิวกิ้วอะไรก็
ไม่เห็นมี ฮือ ฮือ ไขก็เลยตัดใจจะยกไอ้ผิงผิงให้ไอ้ป๋าเรน แต่ไอ้ป๋าเรนก็ไม่เอา เพราะมันมีน้องหออยู่  และก็เนี่ย..ไขก็เลยปล่อย
ให้พวกมันนอนแล้วก็ลงมาดูทีวีข้างล่าง มานั่งกลุ้มใจอยู่คนเดียวเนี่ยแหล่ะ” ฟ้าใสมันก็ทำหน้าตุ่ย ปากบู้

“นี่ไขตายด้านหรือเปล่าอ่ะพี่โม่ง ไขอายุเพิ่งเท่านี้เองนะ แล้วนี่อีกตั้งหลายปีกว่าไขจะตาย ไขจะต้องอยู่อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรกะใครเค้าเลยเหรอพี่โม่ง”

เฮ่อกรู เสียเวลาฟังมันหรือเปล่าว่ะเนี่ย ตกลงตรูเป็นหมอนพพรใช่ไหม  หึ หึ ปรึกษาถูกคนแล้วน้องไขเอ๊ย!

เฮ้อ...นี่ผมก็ต้องช่วยมันแล้วล่ะสิ  กระดี๊กระด๊าม๊วกม๊วก 555 เหตุผลเต็ม10นะ มันเองก็เป็นลูกศิษย์ด้านการเรียนแล้วก็ต้องควรเป็นลูกศิษย์เรื่องการบ้านด้วย

- - ชิ้ว ชิ้ว หัวงู - - ไร ใครมาตะโกนอะไรแถวนี้ ไป ไป๊ ผมเป็นหัวหน้าห้อง ทำอะไรไม่ผิด

“ฟ้าใส” ร่างสูงเรียกร่างเล็กด้วยเสียงนุ่มๆ ((ถึงเวลาแล้วที่เจ้าต้องรับพลังจากข้า))

“หื้อ พี่โม่ง” เจ้าตัวเล็กหันมามองรุ่นพี่เต็มตา นัยต์ตาหวานคลอด้วยหยาดน้ำตา โม่งตัดสินใจสุดท้าย
โม่งจับไหล่เจ้าตัวเล็กให้หันมา แล้วประกบปากปิดริมฝีปากแดงระเรื่อ ความรู้สึกอัดอั้นมาตลอด
สองมือประคองใบหน้าหวาน โม่งเล็มเลียรสชื่นชุ่ม หยุดไม่ได้ ไม่อยากหยุด

มือใหญ่สอดประคองที่ท้ายทอย กดไว้ไม่ให้เจ้าตัวเล็กขยับหนีไปไหน
โม่งใช้ลิ้นละเลียดความอ่อนนุ่ม ช้าๆแผ่วเบา จากนั้นก็เริ่มดูดดุนจากช้าสู่เร็วและรุนแรงขึ้น คนตรงหน้ามิได้ปฏิเสธ เพียงแต่ไม่ประสีประสา  ความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน ปากอิ่มแดงจึงเปิดเผยอรับลิ้นที่รุกบุกเข้าไป

จากรสจูบสัมผัส โม่งรู้ว่าเขา ไม่ต้องการเพียงแค่นี้
โม่งกอดตัวน้อยร่างเล็กอุ้มมาอยู่หลังแนวต้นไม้
จากหน้าผากสู่ตา จากตาสู่แก้ม จากแก้มสู่ริมฝีปาก จากริมฝีปากเป็นการกอดเกี่ยวระหว่างลิ้น
การแยกจากกันอย่างอ้อยอิ่งของลิ้นทั้งสอง ร่างเล็กสูดลมหายใจ หน้าอกสะท้อนแสดงอาการหอบ
คนตัวใหญ่มิได้หยุดเคลื่อนไหว มือที่ลูบไล้เบื้องหลังร่างเล็กกอดรัดให้ร่างบางเบียดกับร่างตัวเอง
อาการสั่นสะท้านบ่งอารมณ์ความรู้สึกของฟ้าใสได้อย่างดี โม่งสัมผัสติ่งเม็ดยอดอกที่แข็งชูชัน
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่จากร่างสูงสมส่วน โม่งสาระวนกับการขบติ่งหูใช้ปลายลิ้นไล้เลียสัมผัสทั้งดูดทั้งขบ มือใหญ่สอดขยี้ผมนุ่มสลวย

“...ไข...” โม่งเอ่ยได้เท่านี้ เขาไม่บังอาจกล้าขออะไรที่มากกว่านี้
โม่งก้มลงดูดที่ติ่งเม็ดยอดอก  เสื้อเจ้าตัวเล็กถูกปลดกระดุมไปตั้งแต่ไหร่ ไม่มีใครรู้
ร่างเล็กแอ่นรับการสัมผัส โม่งปลดกระดุมกางเกง
ไขน้อย อุ่นร้อน รอการสัมผัส โม่งกอบกำบอลเล็กสองลูก
เจ้าตัวถอยหนี แต่เมื่อเขาลูบคลึงร่างบางเริ่มเบียดรับ โอบกอดเขาแน่น

พี่จะทำให้ไขมีความสุขนะ เขากระซิบข้างเจ้าตัวเล็ก ตาที่ปรือด้วยความปรารถนารสชาติแห่งสุข ริมฝีปากที่เผยออ้า บอกถึงความต้องการ โม่งประกบปากเข้าครอบงำปากสีแดงสดอีก คราวนี้ปากเล็กกลับเรียกร้องรสสัมผัสที่รุนแรงขึ้น พี่โม่งทำอย่างไรน้องตัวเล็กคอยทำตาม แม้จะไม่ประสีประสา ปลายลิ้นตระหวัดเกี่ยวลิ้นเล็ก ในโพรงปากกลายเป็นสนามเด็กเล่นที่สองฝ่ายยอกเอิน
ไม่มีอะไรที่มาห้าม ปลายนิ้วที่สัมผัสปลายบนของแก่นกาย เคล้นคลึงจนของเหลวเยิ้มซึม

อื้อ..อ้า...เสียงหลุดลอดบอกอารมณ์

“พี่โม่ง” ฟ้าใสครางเสียงกระเซ่า “ไข” แฮ่ก แฮ่ก อ้า ฟ้าใสทั้งหอบทั้งคราง ฟ้าใสเกร็งหนักที่ช่วงท้อง โม่งเร่งมือ อารมณ์ของตัวเขาเองก็หนักหนา แต่ก็ไม่อยากได้ชื่อว่าทำเพื่อตัวเอง โม่งดูดเนื้อเนียนที่เนินไหล่
มือข้างหนึ่งที่ตระคองกอด มืออีกข้างเร่งสร้างทางสู่สวรรค์ให้ร่างเล็ก

“พี่โม่ง พี่โม่ง” เสียงเรียกสั้นกระชับ “ทำให้ไขด้วย” ตัวเล็กร้องขอเสียงสะอื้น

โม่งต้องข่มอารมณ์ความต้องการของตัวเองจนอดไม่ได้ที่ต้องกัดเนินไหล่เนียน
รสสัมผัสจากการกัดย้ำกลับเร่งให้ร่างเล็กต้องการมากขึ้น โม่งรูดเคล้นกระตุกอีก2ครั้ง
น้ำตาที่เต็มไปด้วยความสุขเอ่อท้น

ฟ้าใสไปถึงปลายฝันในเวลาไม่นาน ไขน้อยสั่นสะท้านตุบตุบ
คราบของเหลวสีขาวขุ่น เลอะกระจายในฝ่ามือใหญ่ของรุ่นพี่
ฟ้าใสทั้งอายแสนอาย แต่ตัวเองนั้นกลับมีความสุขอย่างที่สุด รักรุ่นพี่ที่สุด
ฟ้าใสซบหน้าอิงแอบอกพี่โม่ง จับสองแขนให้โอบกอดตัวเองไว้


TBC....

[Raspberry complex]

((ต่อ))


เขาเดินไปส่งไขเข้าบ้าน 3ทุ่มกว่า ช่วงเวลาที่ดูเนิ่นนานแต่มันเหมือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เขาอยากจะอุ้มเจ้าตัวเล็กไปส่งให้ถึงบ้าน ฟ้าใสอย่างไรก็ไม่ยอม แข้งขาที่อ่อนแรงอย่างงั้น ยังจะแข็งใจเดิน
ฟ้าใสเดินตามพี่โม่งที่จูงมือเข้าไปจนถึงทางแยกเข้าบ้านไข ฟ้าใสไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าถึงแล้ว มันรู้สึกเหมือนตัวมันลอยมาได้เอง

“ไขเข้าบ้านได้แล้วนะ พี่ไปนะพรุ่งนี้พี่จะมาหานะจะพาไปกินอะไรอร่อยๆเอาไหม” โม่งกระซิบข้างหูเจ้าตัวเล็ก จมูกก็โฉบแก้มนวลหนึ่งฟอด

 “นอนหลับฝันดีนะครับ”

ฟ้าใสพยักหน้ารับเหมือนต้องมนต์

“ไม่จุ๊ฟพี่กลับบ้างเหรอ” โม่งทวง ฟ้าใสก็ทำตาม เอาริมฝีปากแดงชนที่แก้มคนตัวใหญ่
คนตัวใหญ่ถือโอกาสหอมกลับอีกครั้ง
โม่งเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่



โม่งกลับมาถึงร้าน 5ทุ่ม
แม้ว่าไอ้เอก และคนอื่นๆจะบ่นว่า เขาหายไปไหน นาน

แม้ว่า ไอ้จุ๋ย จะมองหน้า ทำปากแสยะยิ้มกวนตีนเขา

แม้ว่า กระเทยควายอย่างนางมัดหมี จะพยายามเกี้ยวพาราสีเขา

โม่งก็ไม่โกรธ เพราะมันไม่ได้เข้าในความรับรู้ของเขาเลย

ในหัวเขามีแต่ภาพที่เจ้าตัวเล็กส่งเสียงครางจากลำคออย่างมีความสุข

วันนี้เดี๋ยวเขากลับไปคงต้องขอ 2มั่ง แต่ดูท่า ทั้งเสียงครางเจ้าตัวเล็กทั้งใบหน้าหวานที่กำลังปลดปล่อยความสุขด้วยฝีมือเขา2ครั้ง2ครา
 มันติดตรึงตา อย่างงี้ อาจจะ4-5 เลยดีกว่า

[mentholss]

 

[didi]

 
ไข่น่ารักจัง

[k00_eng^^]

ไขหนูยังไม่ตายด้านนะลูกหนูยังมีอารมณ์กับพี่โม่งอยู่เลย

[pattybluet]

ฟ้าใสน่ารักอ่ะ พี่โม่งหลงเด็กน้อยแล้วล่ะซิ
ดูแลกันไปนานๆนะ

[Raspberry complex]

เติมรักใส..ใส่หัวใจ 2ดวง

เอาข่าวมาบอกล่วงหน้าก่อนนะคร้าบ

รอบหน้าจบ แอปปิโซด วัน แล้ว พี่โม่งต้องบ๋ายบาย น้องไข

ขอเวลา2วันนะฮะ จะได้มาแบบปะติดปะต่อกัน – เขียนสดแล้วนะฮะเนี่ย – อายตัวเอง งานการไม่ทำ

รอบหน้า เตรียมถังใส่เลือดครับ!!!

เจอกันวันที่ 1 กย.55 นะครับ



ฟ้าใส
หนุ่มน้อยหน้าหวาน มินิไซส์



พี่โม่ง
รุ่นพี่ปี 4 ที่มาช่วยติวให้ ฟ้าใสสอบเข้า โรงเรียนศิลปะ อายุแก่กว่าฟ้าใส 4ปี



โภชน์
เพื่อนร่วมโรงเรียน ปีเดียวกับฟ้าใส แต่อายุแก่กว่าฟ้าใส 3ปี



ลิฟต์
เพื่อนของโภชน์ อายุมากกว่าโภชน์ 1 ปี

2คนนี้เกี่ยวอะไรกะ น้องไข ?
ต้องรอแอปปิโซด 2 นะครับ

[mentholss]

พี่โม่ง บ๊ายบาย น้องไข

ตัวละครใหม่อีก2
ว๊ากๆๆๆ

รอเช็ดเลือดตอนต่อไป

[didi]

รอค่ะ

[Raspberry complex]

CH.8

8.05 น.

“สวัสดีครับ อาจารย์โก้” โม่งรับโทรศัพท์หลังจากเห็นชื่อว่าใครโทรมา

“เออ โม่ง ดีใจด้วยนะ”

“เอ่อ ดีใจเรื่องอะไรครับ อาจารย์มีงานจะส่งให้ผมหรือครับ”

“จำเรื่องที่ครูให้เธอยื่นขอทุนเรียนต่อที่อเมริกาได้ไหม เค้าตกลงแล้ว โรงเรียนเราได้มาทั้งหมด5ทุน เธอกับนายนิพนธ์
ได้ทุนของอเมริกา 3ปี ขวัญชนก กับ วัชระ ได้ทุนของญี่ปุ่น 1 ปี พงค์พัฒน์ ได้ทุนของเยอรมัน 1ปี ทุนนี้รวมค่าใช้จ่าย
ทุกอย่างหมดเลย ค่าที่พัก ค่าเรียน ค่าเดินทาง ค่าอาหาร  จะมีที่ต้องออกเองอย่างค่าถ่ายเอกสารในการเรียน
หรืออุปกรณ์ที่ใช้ในการทำงานส่ง”

“......” โม่งฟังอาจารย์แล้วก็เริ่มหนักใจ 3 ปี นานเหมือนกัน ไอ้ดีใจก็ดีใจ

“แต่ถ้าเธอกังวลเรื่องใช้จ่าย วิทยาลัยมีทุนให้กู้ยืม อาจจะเป็นลักษณะการทำงานใช้ แล้วก็ที่ครูรู้มาว่า อย่างผลงานที่นักศึกษาทำใน
ระหว่างเรียน ก็สามารถขายได้ งานบางคนพอแสดงในนิทรรศการของนักเรียนจะมีคนชอบมาซื้อไปเก็บไว้เป็นคอลเลคชั่นเลยทีเดียว
บางชิ้นขายไปชิ้นเดียว อยู่ได้ทั้งปีเลย”

“เอ่อ...ครับ ขอบคุณ ครับ”

“งั้น เดี๋ยววันนี้ เธอเข้ามาช่วงบ่ายๆนะ ตอนเช้า ครูยังมีสอนอยู่”

“ครับ อาจารย์ ขอบคุณครับ”


9.05 น.วันเดียวกัน
“ฮัลโหล ไข นี่พี่โม่งนะ”

“หวัดดีฮะพี่โม่ง”

“เอ่อ...” เสียงของทั้งสองคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

“อ่า...พี่โม่งพูดก่อน”

“อ่า... ไขพูดก่อนเถอะ”

“ก็ได้ครับ เอ่อ..” ฟ้าใสเริ่มอายที่จะพูดว่าที่พี่โม่งจะมาหาเขาและพาไปเที่ยว มันยิ่งทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน
โม่งคงรู้ว่าฟ้าใสคงอายที่จะพูดเรื่องนัด แต่ตัวเองก็ไม่อยากเป็นคนเลื่อนนัดทั้งที่เป็นนัดฟ้าใส
ในเมื่อฟ้าใสไม่พูด โม่งก็คงต้องเป็นฝ่ายพูด
“เอ่อ ไข เดี๋ยววันนี้พี่ต้องขอโทษด้วยนะ เรื่องที่พี่นัดเราไว้ พอดีอาจารย์โก้ เขาเพิ่งโทรมาเรียกพี่เข้าคุยธุระหน่อยนะ นะครับ
ไขอย่าโกรธพี่โม่งนะ”

“โอ๊ะ...ไขไม่โกรธพี่โม่งหรอก แห แหะ”เสียงฟ้าใสหัวเราะแห้งๆแบบโล่งใจ

“เอ่อ ไขกำลังจะอยากบอกพี่โม่งว่า วันนี้สงสัยไขคงจะไม่สะดวกออกไปข้างนอกอ่ะพี่ คือตอนนี้ ยายไขไม่สบายอ่ะ”

“อ้าวเป็นอะไร ไม่สบายมากไหม ให้พี่ไปช่วยอะไรไหม”

“อุ๊ย ไม่เป็นไรพี่โม่ง เห็นป้าบอก เหมือนยายเป็นลมอ่ะ แต่ตอนนี้พวกป้าๆเค้าดูแลอยู่”

“งั้นถ้าไข มีอะไร ให้พี่ช่วยก็รีบบอกมาได้นะ ไม่ต้องเกรงใจนะ แล้วเดี๋ยวพี่ดูวันอีกที แล้วพี่จะโทรมานัดไข แล้วเรานะดูแลตัวเองดีๆล่ะ อย่าให้เป็นอะไร”

“ฮะ...” ฟ้าใสรับคำเตรียมวางสาย

“ฮะ ฮะ ขอบคุณฮะ หวัดดีครับ” ยังไม่ทันวางสาย เสียงพี่โม่งรีบตะโกน

“เดี๋ยว แล้วอย่าเที่ยวคิดทำอะไรแผลงๆอีก พี่จับได้ จะเอาให้หนักกว่าเมื่อวานอีก”

อ๊าค พี่โม่งพูดอะไร  อุตส่าห์พยายามไม่นึกถึง ไม่คิดถึงแล้วนะ พี่โม่งบ้า ไอ้พี่โม่งทุเรศ ฟ้าใสคิดในใจ แต่คิดหนักและคิดตามมากจนปากพูดออกมาตามคิดเป๊ะ

“อ๊าค พี่โม่งพูดอะไร  อุตส่าห์พยายามไม่นึกถึง ไม่คิดถึงแล้วนะ พี่โม่งบ้า ไอ้พี่โม่งทุเรศ” หน้าฟ้าใสฉาบไปด้วยสีแดงสุกจนร้อนผ่าวไปทั้งหน้า
 เสียงปลายสายมีแต่เสียง หึ หึ หึ ฟ้าใสจนปัญญาไม่รู้จะต่อปากต่อคำอย่างไงต่อ เลยกดตัดสาย อายจนแทบอยากปิดเครื่องหนี
.
.
.
.
ณ วัดดังในย่านใกล้บ้านพัฒน์พุทธา
บรรยากาศในงานศพของยายเป็นไปอย่างเศร้าโศก
การจากไปอย่างกระทันหัน ทำให้ทุกคนไม่อาจเตรียมใจ
แม่ของฟ้าใสเข้มแข็ง มีเพียงน้ำตาที่คลอเต็มดวงตา ต่างกับป้าพัช และ ป้าพิส ซึ่งอยู่ใกล้ชิดยายมากที่สุด
ที่เอาแต่ร้องไห้และเสียใจจนไม่อาจทำอะไร
พี่โม่งมากับอาจารย์โก้มางานสวด ตั้งแต่วันแรก พี่โม่งจะช่วยเสิร์ฟน้ำแขก แต่ที่บ้านก็มีคนงานทำแล้ว แม่ฟ้าใสเลยขอให้
โม่งช่วยถ่ายรูปให้

พอถึงวันเผา โม่งมาที่วัดแต่เช้า
ก็เจ้าตัวเล็กของเขาจะบวชหน้าไฟให้ยาย
โม่งไปช่วยหยิบจับเดินเป็นเพื่อน โดยมีป้านวล คอยประกบเขาอีกที  เพราะทั้งบ้านมีแต่ผู้หญิง เณรฟ้าใสที่แยกมานั่งคน
เดียวจึงมีโม่งคอยนั่งเป็นเพื่อน  แม่ฟ้าใสดูพอใจที่เขาช่วยดูแลฟ้าใส แต่สายตาคุณพี่ส้มโอนี่สิ ฉึก ฉึก ฉึก 
หลังจากเสร็จจากเผาจริง และทยอยส่งแขกเรียบร้อย
ฟ้าใสก็ได้ลากลับมาเป็นฟ้าใสของเขาคนเดิมเพียงแต่ ศีรษะมีแต่ไรผมสีเขียว
โม่งแทบไม่อยากมอง คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า
 การที่ฟ้าใสโกนผมจนหมดกลับทำให้หน้ายิ่งเด่นขึ้น โม่งคิดว่า นี่เขาจะบาปไหม
ตาที่กลมโตใส จมูกโด่ง ปากแดง แก้มใสเนียน  ลำคอที่โล่งลาด ชวนให้เกิดอารมณ์อยากสัมผัสเหมือนคนที่เห็นของที่
บริสุทธิ์มากๆ ทำให้เราอยากครอบครองเป็นเจ้าของ
พอมองก็ไม่อยากละสายตา
ฟ้าใสที่กำลังยืนส่งโม่ง ใกล้ทางออกวัด ยกมือลูบศีรษะอย่างอายๆ แล้วแปะปิดลำคอที่โดนจ้อง

“พี่โม่งอย่ามองมากดิ คนเขาเขินนะ พี่ส้มโอจะหาวิกมาให้ไข แต่ไขไม่เอาอ่ะ จั๊กกะจี๋ชอบกล
ดีนะที่กำลังปิดเทอม ไขไม่ออกไปไหนแล้ว”

“แล้วพรุ่งนี้ มีโปรแกรมอะไรมั่ง ทำบุญที่วัด เก็บอัฐิใช่ไหม”

“คงอย่างงั้นอ่ะพี่โม่ง พี่โม่งจะมาไหม”

“ไม่ดีกว่า พรุ่งนี้บ้านไขก็ต้องไปลอยอังคารด้วยนี่ เป็นงานเฉพาะญาติสนิทนี่ เดี๋ยวพี่มาจะทำให้ยุ่งลำบากใจ”

“อ้าว แล้วใครจะถ่ายรูปล่ะ โห พี่โม่งไปดิ เดี๋ยวไขไปถามแม่ก่อนล่ะกัน” ว่าแล้วฟ้าใสก็วิ่งไปหามารดาที่กำลังคุยเรื่องสิ่งที่
ต้องทำในวันพรุ่งนี้ สักพักฟ้าใสก็หันมาทางเขาแล้วกวักมือเรียกให้เข้า
โม่งเลยเดินเข้าไปหา
ปรากฏว่าแม่ฟ้าใสถามเขาว่าติดธุระอะไรหรือเปล่า ถ้าโม่งไม่มีอะไร ก็ชวนให้โม่งไปด้วย เผื่อจะได้ช่วยถ่ายรูป และชวนไป
ทานอะไรกันที่สัตหีบ

2ทุ่มกว่า
ตั้งแต่กลับมาจากวัด แม่ก็คุยเป็นเพื่อนป้า พัช และ ป้าพิส
ป้าพัช และ ป้าพิส ไม่ได้แต่งงาน ชีวิตจึงอยู่กับยาย ของฟ้าใสที่บ้านเรือนไทยมาโดยตลอด
ตอนที่คุณตาเสีย แต่ก็ยังมียาย พอหมดยาย ป้า ป้า จึงรู้สึกเสียใจมาก แทบจะไม่อยากอยู่บ้าน

“พี่พัช พี่พิส พรุ่งนี้พอเราลอยอังคารแม่แล้ว เราอยู่เที่ยวที่สัตหีบสักคืนไหมล่ะ พี่”

“เอาอย่างงั้นก็ได้พรรณ พวกพี่จะได้อยู่ที่นั่นเป็นเพื่อนแม่สักคืนก็ยังดี”ว่าแล้วป้าพิสก็ซับน้ำตาที่ไหลมาอีกละลอก

“ไข ไข มานี่หน่อย”

“ฮะ”

“พรุ่งนี้พี่โม่งของเราจะไปถ่ายรูปให้แม่ด้วยใช่ไหม ถามเค้าให้แน่ ป้าๆกับแม่ว่าจะอยู่ค้างที่สัตหีบ ไขไปบอกพี่เขาว่า
แม่ชวนพี่เค้าค้างด้วยนะลูก แต่ถ้าพี่เค้ามีธุระ ก็ให้พี่เค้ากลับพร้อมรถตู้กับลุงก็ได้  รีบโทรไปบอกเลยนะ
เดี๋ยวดึกไปเกรงใจพี่เค้า แม่จะได้จองห้องล่วงหน้า บอกว่าเจอกันที่วัดหรือที่บ้านก็ได้นะลูก 8โมงเช้า ค้างแค่คืนเดียวบ่ายๆก็กลับ”

“จ๊ะ”

ฟ้าใสรีบโทรไปบอกพี่โม่ง พี่โม่งก็รับคำว่าจะค้างเที่ยวด้วย

“แล้วพี่ส้มโอ เค้าจะอยากให้พี่ไปด้วยหรือเปล่าเนี่ย”

“โอย พี่ไม่เป็นไรฮะ พี่ส้มโอเค้าไม่ไปด้วยหรอกพี่ ถึงปิดเทอมแล้ว แต่พี่โอยังเรียนอ่ะพี่ พี่โอเค้าลงซัมเมอร์ เค้าจะเอาให้จบ3ปีครึ่งอ่ะพี่”

“โอ้โห ทำไมพี่เราเค้ารีบอะไรขนาดนั้น”

“ก็ไม่รู้อ่ะพี่ เอ๊ะ เดี๋ยวแม่เรียกแล้วอ่ะ ตกลงพี่โม่งอยู่เที่ยวต่อด้วยนะฮะ ไขจะได้บอกแม่”

“โอเค พี่ขอเที่ยวด้วยคนแล้วกัน บอกขอบคุณคุณแม่ไขด้วยนะครับที่ชวนพี่”

“ฮะ ฮะ”ฟ้าใสรับคำ


หลังจากเก็บเถ้ากระดูกของยายที่วัด
เหล่าสว.ผู้สูงวัยทั้งหลาย และสมุนของสว.ก็เตรียมเดินทางไปที่สัตหีบ คณะเดินทางก็ประกอบด้วย
ลุงชาญ +ลูกชายลุง2พี่ต้นพี่ต่อ /น้าญา+จินนี่ลูกสาวน้าญาแก่กว่าฟ้าใส1ปี /ป้าวรรณกับพี่ซอลลูกชาย ไปกับรถตู้ของลุงชาญ
ส่วนคณะบ้านฟ้าใสไปกับรถตู้ของยาย ก็มีพี่โม่งที่ไปนั่งข้างหน้า แม่พรรณ ป้าพัช ป้าพิส ข้าวโอ๊ต ข้าวปั้น ฟ้าใส
และป้านวลที่ขอตามไปดูแลแม่พรรณของฟ้าใสด้วย

หลังจากแวะกินข้าวกันที่จุดพักรถ พอเรากินกันป้าก็ให้ซื้อเผื่อยายด้วย1ชุด
หลังจากนั่งเรือที่ติดต่อว่าจ้างออกลอยอังคารกลางทะเล ป้าก็แอบหย่อนข้าวผัดน้ำพริกลงเรือของโปรดยายลงไปด้วย
แล้วก็ร้องไห้กันอีกรอบ พอต้องจากกันจริงๆ แม่พรรณของฟ้าใสก็เลยน้ำตาซึมบ้าง แต่ไม่ฟูมฟายเหมือนป้าพัช ป้าพิส
ลุงก็ชวนนั่งทานอาหาร หลังจากนั้นก็เตรียมแยกย้าย แม่ก็ให้ป้านวลกลับจะได้อยู่ดูแลบ้าน เป็นเพื่อนพี่ส้มโอ
ลูกสาวน้าเสียดายใหญ่เลยที่พี่ส้มโอไม่ได้มาเพราะสนิทกัน

ตกลงก็เลยมี แม่พรรณ น้าญา ป้าพัช ป้าพิส ฟ้าใส จินนี่ลูกสาวน้าญา ข้าวโอ๊ต ข้าวปั้น พี่โม่ง ที่อยู่เที่ยวต่อ
หลังจากกับลุงและป้าแยก แม่ก็ให้เลิศพาไปเช็คอินที่พักที่จองไว้

ห้องทวินเตียงเดี่ยว2เตียง 2ห้อง แม่จองไว้ให้ ป้าพัช ป้าพิส และน้าญากับลูกสาว ห้องดับเบิ้ล เตียงคู่1ห้องใส่เตียงเสริมให้ฟ้าใส
 แล้วแม่นอนกับข้าวโอ๊ตข้าวปั้น  แล้วห้องซิงเกิ้นอีกห้องก็ให้พี่โม่ง  แต่ปรากฏว่าจินนี่ ลูกสาวน้าญาอยากนอนกับข้าวปั้นข้าวโอ๊ต
จะได้คุยเล่นกัน  แม่ก็นอนกับน้าแทน เพราะเห็นว่าห้องพี่โม่งถึงเป็นห้องซิงเกิ้น แต่โรงแรมก็ใส่เตียงคู่ให้อยู่แล้ว
ฟ้าใสเลยต้องกระเด็นไปนอนห้องพี่โม่ง

มางวดนี้พวกเด็กสนุกใหญ่ เพราะไม่มีพี่ส้มโอคอยคุม แถมได้พี่โม่งเป็นหัวหน้านำอีกต่างหาก
พวกแม่ น้า ป้า ๆ ก็ได้พูดคุยกัน เพราะกลับไปก็ต้องไปจัดการเรื่องมรดก ทรัพย์สิน เรื่องโรงงาน ที่ดินอีก จนไม่ได้สนใจพวกเด็กเลย
แม่ก็วางใจที่มีพี่โม่งคอยดู ข้าวปั้น และเด็กๆ

หลังจากเล่นกันที่ชายหาด ทั้งพายเรือ เช่าห่วงยางมาเล่นกัน จนเย็น น้าญาก็มาตามให้ขึ้นไปอาบน้ำ เตรียมทานอาหารมื้อเย็น
ขณะที่นั่งทานข้าว แม่ก็ชวนพี่โม่งคุย ก็ถามว่าพี่โม่งจบปี5 แล้วต่ออะไรเอกอะไรต่อที่เดิมหรือ จะไปต่อมหาลัยอื่น พี่โม่งเลยบอก
เรื่องที่ได้ทุนของอเมริกา2ปี แต่ทางโน้นขอให้เรียน3ปี ถึงจะได้วุฒิจบป.ตรี

พอโม่งพูดจบก็หันมาหาคนตัวเล็กที่นั่งฟังตาค้าง แม่ก็หันมาชมพี่โม่ง บอกให้ฟ้าใสดูเป็นตัวอย่าง


TBC...

[Raspberry complex]

((ต่อ))

พอโม่งพูดจบก็หันมาหาคนตัวเล็กที่นั่งฟังตาค้าง แม่ก็หันมาชมพี่โม่ง บอกให้ฟ้าใสดูเป็นตัวอย่าง

หลังจากทานข้าวเสร็จตอนทุ่มกว่าแล้วก็ขึ้นไปนั่งบนห้อง ป้าๆก็มารวมจับกลุ่มคุยกันที่ห้องอาหาร  จินนี่ก็ชวนไปเล่นบอร์ดเกมส์
เพราะหาโอกาสเล่นกับคนเยอะๆอยู่แล้ว ฟ้าใสก็ชวนพี่โม่งเล่นอูโน่ที่ห้องข้าวโอ๊ต พี่โม่งก็เกรงใจ แต่เด็กๆก็บอกไม่ต้องเกรงใจ

 แถมบังคับให้พี่โม่งคอยถ่ายรูปเล่นเก็บไว้อีก ฟ้าใสกับจินนี่ มักจะชนะ ฟ้าใสจะฮั้วกับข้าวปั้น ส่วนพี่โม่งก็ยอมๆออมมือให้
ส่วนข้าวโอ๊ตมักจะซื่อบื้อเลยไม่เคยชนะ จนเกือบ3ทุ่มพี่โม่งเลยกลับห้อง ฟ้าใสอยู่เล่นต่อจนแม่กับน้าเข้ามาบอกให้นอนกันได้แล้ว

ฟ้าใสเดินออกไปห้องพี่โม่งอย่างเขินๆเมื่อนึกถึงว่าคืนนี้ฟ้าใสต้องนอนเตียงเดียวกับพี่โม่ง แต่พอนึกถึงว่าพี่โม่ง ไม่บอกเลยเรื่อง
ที่จะไปเรียนต่อที่อเมริกา ก็นึกงอนอยู่ในใจ

ฟ้าใสเคาะประตูเรียก พี่โม่งมาเปิดประตู
ฟ้าใสเดินทำหน้างอนใส่ โม่งก็รู้ดี เดาได้ว่าคงเป็นเรื่องที่ไม่ได้บอกฟ้าใสเรื่องไปอเมริกา

“โกรธ พี่เปล่านี่ เรื่องไม่ได้บอกเรื่องเรียนต่อ” โม่งเดินตามฟ้าใสที่ตรงไปห้องน้ำ

“เปล่านี่พี่ ไขไม่ได้เป็นผู้ปกครองพี่นี่นา พี่จะได้ต้องคอยรายงาน”

“555 โกรธจริงด้วย” โม่งเอาตบหัวที่มีฮูดเสื้อยืดวอร์มที่ฟ้าใสโดนแม่ให้สวมปิดศีรษะกันเย็นหัวเดี๋ยวจะเป็นหวัด
ตัวเล็กเวลาโกรธยิ่งน่ารัก
โม่งยืนหน้าห้องน้ำที่ฟ้าใสเข้าไปแปรงฟัน

“พี่เองก็เพิ่งรู้ข่าวว่าพี่ได้ทุน ไขจำวันที่พี่โทรไปได้เปล่า วันที่คุณยายไขไม่สบายน่ะ”

“......” ไขส่งเสียงในคอ พยักหน้า

“แล้วบอกว่าอาจารย์โก้เรียกพี่ไปคุย นั่นแหล่ะ พี่เพิ่งรู้วันนั้น”

“อื๋อ..”

“แล้วบ้านไขก็ยุ่งๆตั้งแต่นั้น พี่เห็นไขก็มีเรื่องวุ่นแล้วเลยรอให้เสร็จงานก่อนค่อยบอกไข”

ฟ้าใสดูจะพอใจคำอธิบาย พอเดินออกจากห้องน้ำจึงมีรอยยิ้มบนใบหน้าหวาน แต่ก็อดไม่ได้จะช้อนสายตาอย่างงอนๆ
ใส่ร่างสูงที่ยืนคอยที่ประตู 

โม่งเห็นคนตัวเล็กถอดฮูดออกเผยให้เห็นลำคอเนียนสวย
ฟ้าใสพอเห็นสายตาที่จับจ้อง เขินเอามือลูบศีรษะที่มีแต่ไรผมเขียว

“พี่โม่งอ่ะ มองอีกแล้ว” ไขต่อว่า

“55 ก็อดมองไม่ได้นี่นา ไม่ได้อยากมองอย่างเดียวด้วย” ว่าแล้วร่างสูงก็ก้มลงมาฉกหอมแก้มนวลที่กรุ่นกลิ่นแป้งเด็ก

“ไปนอนกันได้แล้ว”

“เอ๊ะเดี๋ยวสิพี่โม่ง ไขยังไม่ได้ตากผ้าเช็ดหน้าเลย

“พี่เก็บให้” โม่งดึงเอาผ้าขนหนูผืนเล็กที่อยู่ให้มือฟ้าใสพาดกับพนักเก้าอี้

โม่งเดินไปปิดไฟอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันที่ฟ้าใสได้ตั้งตัวก็ถูกร่างสูงหันกลับมาคว้าตัวเองวางแหมะที่เตียง

“พี่มีอะไรที่ต้องสอนให้ไขอีกตั้งหลายอย่าง ก่อนจะไป” โม่งก้าวขึ้นคร่อมร่างคนตัวเล็กที่นอนหงายหลังผึ่งบนเตียง

ใบหน้ารูปไข่ ศีรษะได้รูปที่ไร้เส้นผม  ขับให้ตาโตแอ๊บแป๊ว ปากสีแดงสดเผยอเปิดอย่างตกใจ แก้มแดงไปถึงหูด้วยความอาย เมื่อพอนึกรู้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร

“ดะ เดี๋ยวก่อน..พี่โม่ง”

ฟ้าใสเอามือยันอกโม่งไว้  โม่งเลยเปลี่ยนเป็นล้มไปนอนกอดร่างบางไว้ข้างตัว

“ไขสอบได้แล้วน่า พี่โม่งไม่ต้องสอนแล้ว ก่อนไปแค่คุยกันก็พอ เรื่องอื่นเดี๋ยวไขไปถามเพื่อนเอาก็ได้...ดูหนังเอาก็ได้”ฟ้าใสพูดเสียงอ่อยๆ

“เป็นลูกศิษย์พี่นะง่าย แต่ลาออกนะยากนะ หึ หึ” โม่งมองสบตาเจ้าคนตัวเล็ก

“ไขก็ไม่ได้ออกอะไรนี่ ตอนนี้ปิดเทอมซะหน่อย งดเรียนอะไรทั้งนั้นอ่ะ”

“มันมีคอร์สพิเศษอยู่นะ ไขมีเรื่องอะไรสงสัยถามพี่ได้” โม่งพูดไปมองหน้าคนตัวเล็กไป

พอเห็นแก้มเนียน ลำคอระหง จนอดไม่ได้ที่ก้มไปคลอเคลีย
ช่วงเวลานี้ฟ้าใสได้แต่คิด พี่โม่งมาพูดกระซิบข้างหูอยู่ได้ พาลทำเอาใจฟ้าใสเริ่มสั่น ฟ้าใสว่าจะชวนพี่โม่งคุยเรื่องที่พี่เค้าได้ทุนไปอเมริกา
ซะหน่อย แต่ดูท่าสติสะตังฟ้าใสมันวิ่งหนีหายไปไหน ฟ้าใสที่ผ่านเรื่องต่างๆมา ล่าสุดเร็วๆนี้ที่เจอพี่โม่งใช้มือช่วยเค้าอีก
อื๊อ!! แค่คิดก็วาบไปทั้งท้องน้อย รู้ก็รู้แล้ว โดนอะไรมาก็โดนแล้ว
แต่ถ้ากับพี่โม่ง ที่ไขรู้สึกดีด้วย ฟ้าใสคงมีความสุขมากกว่าที่จะคิดไปว่าถูกทำอะไรลามก ก็ไขเองชอบผิงผิงยังอยากมีอะไรที่พิเศษ
กับผิงผิงเลย แต่ทำไมมันไม่ใช่แหะ แล้วทำไมทีพี่โม่งทำให้ไข ไขก็สามารถปลดปล่อยออกมาได้อย่างที่ผู้ชายทำล่ะ

เอ หรือว่าจะถามดี ไขเองก็ไม่เคยช่วยตัวเองด้วย ที่พี่โม่งทำให้วันก่อน มันรู้สึกดีชะมัด 
ถ้าถามเวสป้าล่ะ พักหลังก็ไม่เจอกันเลย  จะถามไอ้แร๊ฟ ก็ต้องโดนมันเก็บไว้แซวจนลูกโตแน่เลย

เฮ้อ..พี่โม่งนี่ก็เห็นไขเป็นหมอนข้างอยู่ได้

“ไขว่าไขนอนเลยดีกว่า ไขว่าไขไม่อยากเรียนหรือสงสัยอะไรแล้ว” ฟ้าใสขมวดคิ้วตัดใจ ก็เรื่องแบบนี้มันพูดลำบาก น่าฟ้าใสยังมีเวลาอีกแยะ

“นี่ไงไขต้องมีอะไรอยากพูดกับพี่ใช่ไหมล่ะ ทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่” โม่งเลยกอดหัวเจ้าตัวเล็กแล้วจูบเหม่งทันที เฮ้อ พี่โม่ง
ทำเหมือนพี่ส้มโอเลย ชอบกอดหัวฟ้าใสแล้วจูบหัวมั่งหน้าผากมั่ง

“ไม่เป็นไรง่ะพี่ ไขไม่ถามดีกว่า เวลาไขยังมีอีกเยอะ”

“แต่เวลาพี่นะสิ มีไม่เยอะแล้วนะ” พี่โม่งพูดแล้วมาทำตาวาวๆใส่

“อื้อ พี่โม่งอย่าลูบตรงนั้นสิ” ฟ้าใสบ่น เมื่อพี่โม่งเอามือลูบไล้ต้นคอที่โล่งเนียนอยู่นั่นนะ

“ไข วันนี้สงสัยเราตากแดดมาก จมูกแดง เลย” ว่าแล้วโม่งก็ก้มลงจูบ1ที

“อื้อ...พี่โม่งไม่เป็นไรหรอก”

“แต่มันเหมือนชมพู่นี่ น่ากิน” โม่งกัดที่ปลายจมูกโด่งเบาๆ

“โอ๊ย พี่โม่งเห็นไขเป็นของกินไปได้ พี่ส้มโอก็เห็นไขป็นตุ๊กตา”

“ไข..”โม่งเรียกชื่อ พร้อมสบตา “พี่ไม่เห็นไขเป็นแค่ของกินได้ พี่ก็ไม่เห็นไขเป็นตุ๊กตาด้วย  พี่อยากให้ไขมีความสุข” โม่งพูดไปเค้าก็รู้ตัวว่าเค้าเองก็ถึงขีดจำกัดแล้ว ร่างนุ่มนิ่มที่อยู่ข้างกาย กลิ่นความบริสุทธิ์

มือของโม่งเชยคางเจ้าตัวเล็กขึ้น บรรจงจูบอย่างแผ่วเบาที่หน้าผาก ฟ้าใสหลุบสายตาอย่างไม่กล้าสบตาคนตัวโต โม่งขยับลงมาจูบที่
เปลือกตาทั้งสองข้าง ฟ้าใสหลับตาพริ้ม รับความรู้สึกของพี่โม่งที่เขาเชื่อใจ จมูกโด่งเป็นสันของโม่ง ไล่ดอมดมแก้มเนียนของฟ้าใสอย่าง
ทะนุถนอม แล้วไล่มาซุกไซ้ซอกซอนซอกลำคอขาวผ่อง  โม่งเม้มขบเบาที่ติ่งหูนิ่ม
แล้วเลื่อนปากของเขาประกบเข้ากับกลีบปากอิ่มสีแดงสด

เนี่ยเหรอที่พี่โม่งจะทำให้ไขมีความสุขนะ
ไขว่าพี่โม่งทำให้ไขหายใจไม่ออกมากกว่า
เรียวลิ้นที่มีประสบการณ์สอดไล้หยอกเย้ากับลิ้นเล็ก ความไม่ประสีประสา สร้างรอยยิ้มอย่างพึงใจให้คนตัวโต โม่งสอดมือรั้งร่างบางให้
แนบสนิท มือหนึ่งลูบไล้ เลยเถิดถึงแนวเหนือสะโพก สอดลึกผ่านขอบกางเกงนอนผ้ายืด
รสจูบที่พัวพันแค่นั้นก็ทำให้คนตัวเล็กลืมทุกสิ่งทุกอย่าง อ้อมแขนเล็กของฟ้าใสกอดเกี่ยวร่างแน่นสมส่วนของรุ่นพี่

“อืม...” โม่งร้องคราง เมื่อมือสัมผัส ไขน้อยที่ตื่นตัว เรียวลิ้นใหญ่เริ่มไล่ต้อนลิ้นเล็กรุนแรงขึ้นทั้งดูดทั้งไล่พัน โม่งขบเม้มริมฝีปากอิ่ม
พอโม่งถอนปากออก ฟ้าใสสูดหายใจเฮือกใหญ่ หน้าแดงกล่ำ นัยต์ตาที่หรี่ปรือมองเขาเว้าวอนปรารถนารสชาติแห่งความสุข
โม่งไล้ปากและจมูกลงมาตามลำคอระหง อยากดูดเม้มแต่ก็กลัวผิวขาวเนียนจะเกิดรอย จึงระเรื่อยไปหยุดที่เม็ดยอดอกสีแดงสดที่ตื่นตัว
ร่างเล็กที่โดนเรียวลิ้มชิมรสทั้งตวัดทั้งดูดเม้มจึงแอ่นอกรับสัมผัสโดยสัญชาตญาณ

“อ่า ...พี่โม่ง...”ฟ้าใสเผลอตัวคราง โม่งยิ่งได้ยินเสียงครางยิ่งกระตุ้นอารมณ์จนอดไม่ได้ขบเม้มแรงขึ้น

ฟ้าใสรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอย ที่นี้มีแต่เขาและพี่โม่ง ความรู้วาบหวิวเสียวในอกเกร็งจนปวดหนึบที่หน้าขา
มือพี่โม่งที่ลูบเร้นแก่นกายของเขา เร็วช้าหนักเบา โม่งสลับดูดเม้มสองเม็ดยอดอกสีทับทิม

ฟ้าใสบิดตัวด้วยความรู้สึกทั้งทรมานกึ่งมีความสุข

“อ๊ะ..อ่ะ” ฟ้าใสร้องคราง ก่อนที่น้ำตาจะเอ่อล้นแล้วกรีดร้องอย่างมีความสุขพร้อมปลดปล่อยของเหลวสีขาวข้น

โม่งรีบปิดปากเจ้าตัวเล็ก แล้วเลื่อนมาชิมความหอมหวานในมือ ท่อนล่างของเขาเองก็ทรมานจนปวดหนึบบ้างเหมือนกัน
ปากหยักได้รูปเลื่อนจากริมฝีปากบางลงเข้าครอบครองแก่นกายที่ยังมีคราบขาวข้น โม่งใช้ลิ้นเลียไล้ดูดดุน
คนตัวเล็กถึงกับบิดตัวพยายามเร้นกายหนีด้วยความเสียว สองมือเล็กจิกทึ้งผมสลวยของคนตัวโต ที่สาระวนใช้ลิ้นตวัดไล้รัวเร็ว

“พี่โม่ง...ฮึก..อ่า..ไข..ไขไม่ไหวแล้ว...”เสียงคนตัวเล็กร้องบอกเหมือนใจจะขาด

“ไข..พี่จะทำให้ไขมีความสุข”เสียงคนตัวโตหอบกระเส่าไม่แพ้กัน โม่งใช้ปลายลิ้นเขี่ยขยายไล้ส่วนปลายสุดของไขน้อย

“อื้อ...อ๊า” ฟ้าใสเสียวซ่านจนแอ่นตัวชิดใบหน้าคนตัวโต

“พอ...พอ..แล้ว..พี่โม่ง” ปากที่เรียกร้องให้พอ แต่สองมือที่ดึงทึ้งผมคนตัวโตกลับกดให้ศีรษะโม่งเบียดน้ำหนักลงไปอีก

“อื้อ..อื้อ..” โม่งยิ่งได้เสียงใสครวญครางกระเส่า จึงรีบรูดปากเคล้นขึ้นลง มือที่หนึ่งบีบเร้นก้นกลม

โม่งหอบหายใจหนักไม่แพ้ร่างเล็กเบื้องล่าง

“อ๊า....” คราวนี้ฟ้าใสถึงกับปลดปล่อยร้องไห้น้ำตาไหล มือที่กอดร่างกำยำร่วงลงบนที่นอน
ฟ้าใสมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน คราวก่อนนั้นเขาว่าเขาเจอแล้ว คราวนี้พี่โม่งกลับทำให้เขาพบมากกว่า
โม่งค่อยๆจูบที่แก้มนวลเช็ดน้ำตาที่ไหลรินด้วยความสุข
โม่งเอื้อมไปหยิบหลอดครีม จมูกซอนไซ้ที่ซอกคอขาว ขบเม้มที่ติ่งหู กระซิบเสียงหวานนุ่ม

“ให้พี่ทำให้ไขมีความสุขด้วยกันนะ”

ฟ้าใสไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ไขเชื่อใจพี่โม่ง โม่งจะไม่ทำร้ายไข พี่โม่งคงไม่ทำให้ไขเจ็บ
คนตัวเล็กไม่พูดตอบแต่ยกแขนโอบกอดคนตัวโต กางเกงนอนของเขาถูกปลดเปลื้องไปเมื่อไหร่ เสื้อพี่โม่งก็อีก
 ตอนจะนอนก็สวมกันดีๆแท้ๆ ฟ้าใสกอดพี่โม่งแน่นขึ้นเอาแก้มเนียนแนบอกอุ่น จูบสัมผัสที่ตำแหน่งตรงหัวใจ

ของเหลวใสถูกทาวนที่ช่องจีบด้านหลัง ที่ปิดสนิทแน่น ปลายนิ้วจากมือใหญ่ลูบไล้ปากทางเข้าซ้ำไปซ้ำมา
โม่งค่อยๆสอดปลายนิ้วเข้าไป

ฟ้าใสสะดุ้งตื่นกลัว ที่ด้านหน้าอวัยวะกลางตัวพี่โม่งขยายใหญ่ดุนดันสัมผัสกายฟ้าใส

“พี่จะนุ่มนวลที่สุดนะ” โม่งกระซิบเสียงแหบห้าวด้วยแรงปรารถนา แล้วก้มลงจุมพิตปากอิ่มที่เผยอค้างอย่างตกใจที่เขาสัมผัสด้านหลัง
โม่งใช้ฟันขบเบาๆ ก่อนส่งลิ้นแทรกเข้าไปในปาก ฟ้าใสกลั้นหายใจ
มือพี่โม่งที่ใช้ปลายนิ้วเขี่ยคลึงยอดอก ทำให้ไขน้อยของเขาตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง
ไม่ทันที่เขาจะคิดหาคำต่อว่าทัดทาน แรงเสียดสีจากมังกรใหญ่ของพี่โม่งที่บดโยกทำให้ปลายของฟ้าใสหยาดน้ำเหลวเยิ้ม

“อื้อ...อื้อ...” ฟ้าใสอยากผลักร่างใหญ่ให้ถอยออก แต่อกกลับผวาแอ่นเข้าหา มือนั้นเล่าก็จิกหลังเปลือยเปล่าของพี่โม่งจนเป็นรอย

“อ๊ะ..!” เสียงครางดังขึ้น เมื่อนิ้วของพี่โม่งเข้าไปไล่วนภายในช่องจีบ เคลื่อนเข้าออก ครีมหล่อลื่นช่วยทำให้ฟ้าใสไม่เจ็บปวด
โม่งพยายามคลายความเกร็งเครียดของช่องด้านหลัง
เรียวนิ้วที่สอดเข้าจนสุดก่อนจะถอนออกมาแล้วกลับเข้าไปใหม่

โม่งปวดหนับที่หน้าขาเต็มที เขารีบใช้มือข้างหนึ่งปลดกางเกงที่ขวางแก่นกายของเขากับฟ้าใสออก
เมื่อฟ้าใสสัมผัสของจริงเสียงจริง ถึงกับตาลุกโพลง สติ สตัง ที่ทำท่าหายไปกับอารมณ์พิศวาสกิเลสตัณหากลับมาพร้อมกับความกลัว

ฮือ ฮือ ไขจะตายไหมเนี่ย พี่โม่งอ่ะ

โม่งเอื้อมจับมือเล็กให้สัมผัสกับของของเขา ดูดกลีบปากนุ่มเบาๆ
โม่งรู้ตัวว่า ถ้าหากเขาไม่เอาออกสักครั้งก่อนเข้าไปในกายของฟ้าใส
เขาคงไม่มีทางที่จะควบคุมตัวเอง อาจทำให้คนตัวเล็กบาดเจ็บได้
เรียวลิ้นที่ช่ำชองเข้าดูดดุนรัดพันลิ้นเล็กอีกครั้ง
ท่อนล่างนั้นเล่าพี่โม่งทั้งเบียดบด โยกเร้น จับมือเขารูดขึ้นลงมังกรยักษ์ของตัวเอง

“อืม...อื้อ...” มังกรใหญ่ขยายตัวเต็มที่ และแล้วก็พ่นของเหลวสีขาวข้น
ของพี่โม่งมากกว่าของฟ้าใสมากมายนัก ฟ้าใสลองเขี่ยที่ปลายหัวบ้าง มังกรพี่โม่งสะท้านตุบตุบ

“อื้อ...”พี่โม่งคราง แขนกอดฟ้าใสแน่น ปากและจมูกเปลี่ยนมาซุกไซ้ที่ซอกคอ
โม่งอยากกัดอยากดูดซอกคอขาว กลิ่นแป้งเด็ก กลิ่นเหงื่อ ทั้งกลิ่นของเหลว กระตุ้นอารมณ์จนไม่อยากหยุด

“อ๊ะ...” ฟ้าใสร้องครางเมื่อโม่งสอดนิ้วที่3
โม่งไล่ควานนิ้ว ฟ้าเริ่มหายใจไม่ออก แก่นกายของเขามีของเหลวเยิ้ม
ปวดไปหมดทั้งหน้าท้องน้อย อยาก ต้องการ จนขนลุกซู่
ฟ้าใสแอ่นกายเบียดอกล่ำ เล็บเกร็งจิกหลังโม่ง ภายในช่องด้านหลังบีบรัดตุบตุบ

“พี่โม่ง พี่โม่ง...ไข...” ฟ้าใสไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง ฟ้าใสแลบเรียวลิ้นเล็กไล้ริมฝีปากตัวเอง อยาก อยาก อยาก
โม่งใช้นิ้วแตะไล้กลีบปากอิ่ม ฟ้าใสผวาคว้ามือดูดไล้นิ้วเขาทันที
โม่งถอนนิ้วออกจนช่องด้านหลัง บีบครีมหล่อลื่นเพิ่ม กอดร่างบางหันนอนคว่ำ ค่อยๆกดแก่นกายจ่อทางเข้า
ช่องทางที่แม้ขยายแล้ว แต่ก็ยังแน่นคับ โม่งค่อยๆกดขยับช้าๆ ส่วนหัวค่อยๆเบิกทาง

มือหนึ่งคอยประคองสอดรับความรู้สึกของไขน้อย มือหนึ่งถูกคนร่างเล็กใช้ปากดูดชิมนิ้วของเขาจนแฉะเปียกเยิ้ม
ค่อยๆ ค่อยๆ โม่งหายใจเข้าลึกๆพยายามอดทน ความรู้สึกที่จรดจ่อรอการมุดเข้าถ้ำเล็ก มันช่างทรมานยิ่งนัก
ช่องของเจ้าตัวเล็กของตอดรัด โม่งขยับถอนออกเล็กน้อยก่อนกดลงไปทีละนิด ดูเหมือนมันจะยินยอม

ถ้าเขาไม่ได้เอาออกไปแล้วครั้งหนึ่ง ทันทีที่เขาเข้ามาได้แค่ปลายหัว เขาคงได้กลายเป็นผู้ชายที่หลั่งเร็วที่สุดเป็นแน่
โม่งสูดดมที่ซอกคอขาวงับเบาๆ เจ้าตัวน้อยรับความรู้สึกกัดนิ้วเขาเบาๆบ้าง โม่งกดส่งมังกรทั้งลำเข้าช่องถ้ำน้อย

“อิ๊ก...” ฟ้าใสส่งเสียงร้องคราง

“ไขเจ็บหรือเปล่า” โม่งตกใจ ใจหาย ใจหนึ่งก็กระสันจนแทบหลั่งปล่อยออกมา ได้แต่พยายามรวบรวมอดกลั้น
ฟ้าใสส่ายหน้า ถึงความรู้สึกเจ็บแต่ก็มีความสุข ฟ้าใสได้เป็นของพี่โม่งแล้ว มันแน่นจนทำอะไรไม่ได้
โม่งซอนไซ้ซอกคอ มือเริ่มรูดไขน้องขึ้นลงลูบคลึงบอลเล็ก ช่องภายในเริ่มตอดรัดตุบๆ

มังกรเขาเริ่มประท้วงที่ต้องอยู่เฉยๆจนผงกดุ๊กดิ๊กเร่งเร้าให้เขาขยับ จนเขานึกอยากจะด่าว่าไม่เจียม
แน่นอย่างนี้ขืนขยับเข้าออกไม่ถึง10ทีคงได้มีอาการวิ่งสู่สวรรค์ แต่นึกสงสารคนร่างเล็กข้างล่าง จะกินนานก็อาจเจ็บ
หลังทนทรมานตัวเองอยู่หลายนาที ช่องแคบก็เริ่มคลายตัว โม่งขยับถอนออก ด้วยจังหวะเข้าออกช้าๆรูดยาว
แทบส่วนปลายจะหลุดออกจากกัน สร้างความเสียวกระสันทั้งสองฝ่าย โม่งสังเกตจุดที่ฟ้าใสรู้สึกดี
ปฏิกิริยาที่ฟ้าใสไล้เลียดูดนิ้วเขา การตอดรัดภายใน

โม่งขยับเร็วขึ้น มือพยุงสะโพกร่างเล็กยกขึ้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสาวสั้นๆเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นขึ้นอย่างหนักหน่วง
 มือก็ขยี้ปลายหัวไขน้อยก่อนจะรูดขึ้นลงพร้อมขยับสะโพกตัวเองซอยเข้าออก ร่างเล็กใต้ร่างเขาเกร็งแน่น

“อ๊ะ  อ๊ะ  อ๊า....”
ภายในตอดรัวปากอิ่มใช้ฟันกัดนิ้วเขาแน่น
โม่งรู้ว่าฟ้าใสกำลังจะถึงจุดสุดยอด โม่งเร่งกระแทกมังกรสุดปลายลำ ทั้งมังกรและหนอนน้อยกระตุกพ่นของเหลวขาวข้น

“...อ๊า...อ๊ะ!” เสียงครางแผ่วหวานของร่างเล็กบ่งบอกความสุขสม
ฟ้าใสขยับบิดสะโพกด้วยความเสียว เล่นเอาโม่งต้องตรึงร่างคนตัวเล็กให้อยู่เฉยๆ

“อยู่นิ่งๆนะคนดี”โม่งกระซิบเสียงแหบพล่าพลางกอดกดสะโพกฟ้าใสแล้วล้มตัวนอนข้างๆซบหน้าจูบที่ศีรษะเรียบได้รูป
ฟ้าใสที่หลังจากหายใจหอบ ปลดปล่อยน้ำรักเป็นครั้งที่3 เรี่ยวแรงก็แทบไม่เหลือ พี่โม่งจะจับจะกอดมีความสุขจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว
ฟ้าใสน่ะโดนพี่โม่งละลายสมอง กล้ามเนื้อหมดแล้ว
โม่งกอดเจ้าตัวเล็กไว้แนบอก ดูท่าทางเหนื่อยจนหมดแรงหลับไปแล้ว
หลังจากเขาหลั่งข้างในคนตัวเล็กไปแล้ว มังกรที่เริ่มอ่อนตัวกลับรู้สึกเสียวจนตื่นตัวอีกครั้ง เมื่อภายในของฟ้าใสก็ตอดรัด
แถมเจ้าตัวยังจะขยับบิดอีก

เล่นเอามังกรเขาคันเนื้อคันตัวอยากขยับถอยเข้าถอยออกอีกสักรอบ โม่งจูบที่ไหล่เนียนถอนหายใจทั้งที่อยากฝากฝังแก่นกายตัวเอง
ให้หลับอยู่ในตัวคนตัวเล็ก  โม่งตัดใจถอนแก่นกายที่ผ่อนคลายแล้วออก

โม่งเช็ดตัวทำความสะอาดให้ฟ้าใส แม้จับร่างเล็กพลิกซ้ายพลิกขวา เจ้าตัวดูไม่รู้สึกตัว ร่างเปลือยเปลาเนียนขาว รอยจ้ำแดงๆมีบ้างแต่
เขาก็ไม่ได้ลงน้ำหนักรุนแรงนัก มองแล้วแทบไม่อยากละสายตา
โม่งอดไม่ได้ที่ก้มจูบที่ใต้แนวสะโพก เขาจูบตวัดไล้ลิ้นเลียตัดสินใจทำรอยคิสมาร์กจับจอง
.
.
.
หลังจากกลับมา โม่งต้องจัดการเรื่องเอกสาร การเตรียมตัวเรื่องเรียนต่อที่อเมริกา
ส่วนฟ้าใส ทางบ้านก็วุ่นวายต้องการเรื่องทรัพย์สินมรดก  แถมโรงเรียนมีประกาศว่าจะทำการปรับปรุงระบบภูมิทัศน์
เนื่องรัฐบาลขอร้องขอความร่วมให้โรงเรียนจัดศูนย์การเรียนรู้ เลยให้ปวช.ทุกชั้นปี ไปเรียนที่วิทยาเขต โดยจัดรถรับส่งให้
ไหนยังมีเรื่องการเรียนนศท.อีก
.
.
.
แล้ววันนี้ก็มาถึง

“ไข พี่ไปล่ะนะ”

“...”

“3 ปี แป๊บเดียว ตั้งใจเรียนล่ะ”

“....” ฟ้าใสเป็นพวกต่อมน้ำตาตื้นอยู่แล้ว คนกำลังร้องไห้จะให้พูดอะไรได้ ในเมื่อในลำคอเหมือนมีก้อนอะไรจุกอยู่

“...” โม่งเองก็เป็นพวกไม่ชอบพูดอะไรพร่ำเพรื่อ เขาไม่เคยบอกรักฟ้าใส ผิดกับอีกคนที่พูดว่ารัก รัก ออกมาได้ เหมือนพูดว่าหิวข้าว

แม้ตั้งแต่ที่เห็นวันแรกและได้ใกล้ชิด เขาคิดว่าถ้าจะให้เขาดูแลเด็กคนนี้ไปตลอดชีวิตเขาก็ทำได้ แต่ในเมื่อขณะนี้เขาก็เป็นแค่
นักศึกษา ยังต้องเรียน เขาก็รู้ว่าหากพูดไป คำพูดนั้นก็คงผูกมัดเจ้าตัวเล็ก ในวันข้างหน้าฟ้าใสอาจได้เจอคนที่ดีกว่าเขา
 หรือมีครอบครัวปกติ

โม่งนึกถึงตอนนั้นแล้วก็หัวเราะ ถ้าเจ้าตัวเล็กของเขามีลูก เจ้าตัวคงเป็นได้แค่เพื่อนเล่นกับลูกซะล่ะมากกว่า

“โห..อะไรอ่ะพี่โม่ง จะจากกันพี่โม่งยังจะมาหัวเราะอ่ะนะ เชื่อเขาเลย” เสียงงอนๆจากคนตัวเล็ก
อ้าวนี่เขาเผลอหัวเราะออกไปเหรอ

“55 โทษที พี่นึกไปว่าถ้าพี่กลับมา แล้วไขมีเมียมีลูกจะเป็นไง”

“โหย บ้าสิพี่โม่ง” คนตัวเล็กส่งเสียงแหวตอบ พลางคิด ไขจะไปมีใครได้ไง ในเมื่อให้ทั้งตัวทั้งใจพี่โม่งไปหมดแล้ว

“อ้าว ก็เห็นเราชอบผิงผิงนี่...พี่ก็..”ยังไม่ทันที่โม่งจะพูดจบ ก็โดนเจ้าตัวเล็กสวน

“พี่โม่งเลิกพูดเรื่องนั้นไปเลย ห้ามพูดด้วย ไม่งั้นไขไม่พูดกับพี่โม่งแล้ว” ฟ้าใสพูดไปก็ใจหาย เกิดไม่ได้พูดกันจริงๆ
 เขาก็ทนไม่ได้หรอก

“ตกลง ตกลง ไม่พูดแล้ว พี่ไปอยู่โน้นแล้ว พี่จะโทรมาคุยนะ”

“โอ่ย ไม่ต้องหรอกพี่ เดี๋ยวเปลืองค่าโทรศัพท์อ่ะ เมลล์มาก็ได้อ่ะพี่”

“พี่จบแล้วกลับมา อาจได้กลายเป็นอาจารย์มาสอนเราก็ได้นะ เดี๋ยวจะให้การบ้านเราให้หนักๆเลย” โม่งไม่กล้าพูด
ว่าให้ฟ้าใสคอยเขากลับมา

“หึ งั้น ไขจะชวนเพื่อนประท้วง ฟ้องผอ. ส่งจม.ร้องเรียน”

พออยากจะพูดว่ารัก เพราะรู้สึกว่ารัก ทำไมมันกลับพูดไม่ออก มันแน่นอยู่เต็มหัวใจ ฟ้าใสอยากพูดว่า ไขรักพี่โม่งที่สุด
 แต่ก็พูดไม่ออก

“ไข พี่ไปละนะ ฝากลาคุณแม่ไขด้วย”

“ฮะ”

“ดูแลตัวเองดีดี”

“ฮะ” ฟ้าใสรับคำ มือหนึ่งปาดน้ำตาปรอยๆ

“พี่ไปละนะ” โม่งก็ไม่รู้จะพูดอะไร ใจหายเหมือนกัน ถึงจะไม่ได้ติดต่อกันบ่อย เรียนอยู่คนละที่ แต่ก็ยังนับว่าโรงเรียนเดียวกัน
 พอมีงานอะไรของโรงเรียนก็ยังได้เจอ ถ้าไม่เจอฟ้าใส ก็ได้เจอเพื่อนกลุ่มเดียวของคนตัวเล็ก

จะวางสาย ก็เหมือนความสัมพันธ์จะตัด...จะไม่ได้เจออีก…

“พี่โม่งดูแลตัวเองด้วยนะ”

“ฮื่อ...”

“.......”
สุดท้ายโม่งก็ต้องตัดใจวางสายโทรศัพท์ลง….

 
จบแอปปริโซด ONE 



SS.2 หนุ่มๆมากมาย ฟีโรโมนน้องไขปล่อยไปทั่ว

ขอเวลาเรียบเรียงนะฮะ สัญญาว่าจะไม่ให้เกิน1อาทิตย์แน่นอนฮะ

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านด้วย ดีใจจริงๆที่มีคนติดตามอ่าน

ปล.เพิ่งรู้ว่าตัวเองโก๊ะอ่ะ ดูผิดว่าลงได้ทีละ20000อักษร ว่าเป็น2000คำ แฮะ แฮะ เลยตัดตอนซะเป็นท่อนๆ
วันนี้ก็เพิ่งลองใช้คลิ๊ก ขวา เลือกซีเล็ก ออล อ่ะเวลาเปลี่ยนสีเมื่อก่อนนั่งลากเอา อิอิ บื้อ เนอะตัวเอง

เจอกัน SS.2 นะฮะ ม่ะนานเกินรอ
มีอะไรติชมกันได้ครับผม
เหนื่อยจริงๆกะ NC 

[pattybluet]

อ้าว ใจหายเลย พี่โม่งไปซะไกล
แต่ระยะทางพิสูจน์ความรัก คงจะดีถ้าทั้งคู่ยังรักษาความรู้สึกดีๆต่อกัน ได้ลงเอยกัน(แหะๆ คงรู้แล้วซินะ ว่าคนอ่านโหวตข้อไหน)
แถมพี่โม่งกินน้องก่อนไป เพราะงั้นกลับมารับผิดชอบเลย
บวกจ้า

[didi]

 

[CarToonMiZa]

อ่านทีเดียวจบเลย
สนุกจริงๆพี่โม่งเป็น
ผู้ชายที่อบอุ่นดีนะ
หวังว่ากลับมาคง
ไม่ปากหนักนะจ๊ะ
รอพาร์ท2จ้า
กด+เป็ด
เป็นกำลังใจให้
 

[mentholss]

 
เขาได้กันแล้ว เบียดก่อนจาก 555+

"ทุเรส" = "ทุเรศ"

รอภาค2จ้ะ