UNBELIEVABLE LOVE
Chapter Eighteen
“โหล?”
[ทำไมไม่รับสาย โทรมาเป็นร้อยรอบแล้ว] เสียงน้องชายสุดที่รักของผมเองครับ
“อยู่ข้างล่าง ไม่ได้เอาโทสับลงไป”
[มีมือถือไว้ทับกระดาษจริงๆ] เสียงพึมพำแว่วๆ
ไอ้ขี้บ่นเอ้ย ขี้เกียจฟังมันบ่นต่อ ผมเลยถามตัดบท “โทรมา มีไรป่าว?”
[จะโทรมาบอกว่า พ่อกับแม่กำลังไปหา]
“จริงอะ? แม่เอาน้ำพริกมาด้วยป่าว” ผมถามด้วยน้ำเสียงดีใจ
แต่ไอ้พันกลับทำเสียงหงุดหงิดใส่ซะงั้น [พุ... บอกว่าพ่อกับแม่กำลังไปหา ไม่เข้าใจหรือไง?]
พูดอะไรแปลกๆ “เข้าใจสิ ถึงได้ถามไงว่าได้เอาน้ำพริกมาฝากป่าว”
[เฮ้อ] มันทำเสียงฮึดฮัดอย่างขัดใจ [ไม่เข้าใจจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย?]
ผมนิ่วหน้า อะไรของมัน “ไม่เข้าใจอะไร?” เริ่มจะหงุดหงิดบ้างละ
[พ่อกับแม่กำลังไปหา... ไปดูว่าพุอยู่ยังไง ที่ไหน... กับใคร] คำสุดท้ายขีดเส้นใต้ได้มันคงขีดไปแล้วครับ เน้นเหลือเกิน... แต่เพราะเน้นนี่แหละที่ทำให้ผมเก็ท “เฮ้ย!”
[คราวนี้เข้าใจแล้วใช่มั้ย?]
“เข้าใจแล้ว” แต่เอ๊ะ ทำไมไอ้พันมันถึงโทรมาเตือนล่ะ มันรู้อะไร และขนาดไหน“เอ่อ พัน?”
[ว่าไง?]
“พัน... โทรมาไมอะ?”
[โทรมาทำไม?] มันคงงงกับคำถามผมครับ [ก็โทรมาเตือนไง]
“เตือนอะไร?”
[.............]
เมื่อมันเงียบ ไม่ยอมพูด ผมจึงถามต่อ “พัน...พันรู้แล้วเหรอ?”
และมันก็ตอบโดยไม่ถามว่าผมหมายถึงอะไร [อืม... รู้แล้ว]
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
[ตั้งแต่ครั้งแรกที่พุพามา]
“ห๊ะ?” รู้มาตั้งนานแล้วเหรอเนี่ย“แล้ว... พันโอเคมั้ยอะ”
[ถ้าพันไม่โอเค พุจะทำยัง?]
ผมส่ายหน้า ก่อนจะนึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่เห็น “ไม่รู้”
เสียงถอนหายใจจากคนปลายสายดังมาถึงนี่ [พันโอเค...] ผมยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำตอบ ก่อนรอยยิ้มจะหุบลงเมื่ออีกฝ่ายพูดต่อ [แต่พ่อกับแม่สิ จะโอเคหรือเปล่า]
ผมนิ่งไปนิด ก่อนจะถาม “แล้ว... พันคิดว่าพ่อกับแม่จะโอเคมั้ยอะ?”
เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกครั้ง [ไม่แน่ใจเหมือนกัน... แต่พันก็เคยแย็บๆ ไปบ้างแล้ว]
“แย็บอะไร?”
[ก็... ตอนที่พันรู้เรื่องพุกับเฮียเล่ย์... พันแกล้งถามพ่อกับแม่ว่า ถ้าพันเป็นเกย์ พ่อกับแม่จะว่ายังไง]
“แล้วพ่อกับแม่ว่าไง”
[พ่อก็หัวเราะใส่หน้า ส่วนแม่ก็บอก... หักอกผู้หญิงไม่พอ ยังจะไปหักอกผู้ชายอีกเหรอ]
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แม่พูดถูกใจอะ”
[ตลก...] แต่เสียงมันไม่ตลกอะครับ [ยังจะขำออกอีกเหรอ]
ผมทำหน้ามุ่ย “แล้วจะพูดทำไมเนี่ย อุตส่าห์ลืมไปได้นิดนึง”
[ลืมแล้วช่วยอะไรได้ เตรียมตัวไว้เหอะ ป่านนี้พ่อกับแม่ไปถึงแล้วมั้ง]
“อ้าว แล้วพันล่ะ” นึกว่ามันมาด้วยซะอีก... งี้ก็ไม่มีคนคอยสนับสนุนสิ
[อยู่บ้าน... ไปกันหมดแล้วใครจะเฝ้าบ้าน] แล้วจะทำเสียงดุทำไมเนี่ย
“แล้วพ่อกับแม่ออกมานานยังอะ?” ผมถามด้วยความกังวล... กำลังงงว่าควรจะทำยังไงดี
[ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว ป่านนี้คงใกล้ถึงแล้วล่ะ] มันบอก ก่อนจะถามหาใครอีกคน [แล้วเฮียเล่ย์ล่ะ อยู่ป๊ะ?]
“อยู่ข้างล่าง... ถามหาทำไม?”
มันไม่ตอบ แต่ถามไปอีกเรื่อง [เขาดีกับพุมั้ย?]
“อืม... ดี” ผมตอบ แล้วก็เล่าให้ฟัง “อาทิตย์ก่อนโน้นก็เพิ่งจะไปบ้านพี่เล่ย์มา”
[แล้วเป็นไง... ครอบครัวเขา... โอเคมั้ย?]
“โอเค... พ่อกับแม่ใจดี แต่ขี้แกล้งไปหน่อย” พูดพร้อมกับย่นจมูกเมื่อนึกถึงครั้งแรกที่เจอกันแล้วอีกฝ่ายรับน้องซะผมร้องไห้
[ดีกว่าเขาเย็นชาใส่]
“อื้อ”
[...........]
“พัน?”
[หืม?]
“พันว่า พุควรจะบอกพ่อกับแม่มั้ยอะ?”
[ก็... แล้วแต่พุสิ พร้อมหรือยังล่ะ?] นึกภาพมันยักไหล่ออกเลยครับ
“ก็... ไม่แน่ใจอะ”
[แล้วเฮียเล่ย์ว่าไง?] มันเรียกพี่เล่ย์ว่า ‘เฮีย’ ตั้งแต่ตอนไปบ้านครั้งแรกแล้วครับ...
“พี่เล่ย์บอก... ไม่อยากปิดบัง”
[อืม...] มันงึมงำอยู่ในลำคอ ก่อนจะบอก [พันว่า จริงๆ พ่อกับแม่ก็น่าจะพอรู้นะ]
ผมทำตาโต “พอรู้อะไร เรื่องนี้?”
[อืม... เรื่องนี้]
“ยังไง ทำไมรู้อะ?” ผมถามเสียงตกใจ
ไอ้พันถอนหายใจอีกแล้วครับ ก่อนจะว่าอย่างดูถูก [ทำไมจะไม่รู้ คิดว่าตัวเองเนียนมากหรือไง?]
เบื่อน้องวะ ชิ
วางสายจากไอ้พันแล้วผมก็รีบวิ่งลงบันไดไปหาพี่เล่ย์เพื่อบอกเรื่องที่พ่อกับแม่จะมา... แต่พอลงไปถึงชั้นล่างก็ต้องชะงักกึก “อ๊ะ”
“ทำไมไม่เดินลงมาดีๆ วิ่งอย่างนั้นเดี๋ยวก็แข้งขาหัก” เสียงดุจากผู้หญิงคนสำคัญที่สุดในชีวิตของผมเองครับ
ผมทำหน้าเหวอ “อะ เอ่อ”
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ไม่ดีใจหรือไงที่เห็นพ่อกับแม่?” ส่วนเสียงนี่ก็มาจากผู้ชายหนึ่งในสามคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผมเองครับ
ผมเหลือบตามองพี่เล่ย์ที่นั่งอยู่ไม่ไกล ก่อนจะยิ้มแหยๆ ให้พ่อกับแม่ “ดะ ดีใจครับ พ่อกับแม่มานานยัง ทำไมพุไม่ได้ยินเสียงรถอะ? แล้วมาถูกได้ไงครับ?”
ที่ผมคุยกับไอ้พันนานและไม่รีบร้อนเพราะคิดว่ายังไงพ่อกับแม่ก็ไม่น่าจะมาถูก หากใกล้ถึงแล้วคงจะโทรมาถาม ไม่นึกว่าท่านทั้งสองจะรุกประชิดตัวขนาดนี้
“จะให้ตอบคำถามไหนก่อนดี?” พ่อถามอย่างอารมณ์ดี ส่วนแม่ก็บอก “เพิ่งมาถึงกี้นี้เอง และที่ไม่ได้ยินเสียงรถเพราะไม่ได้ขับรถมา...”
“อ้าว แล้วมาไงครับ?”
“มารถตู้ แล้วก็ต่อแท็กซี่” พ่อบอก ก่อนแม่จะเสริม “แต่เข้ามาไม่ได้ ติดอยู่ตรงป้อมยาม เลยโทรมาบอกให้เล่ย์ออกไปรับ”
ผมพยักหน้าเข้าใจพร้อมกับเดินไปนั่งโซฟาตัวเดียวกันกับแม่... ส่วนในใจ‘ไปรับกันตอนหน๊าย ทำไมไม่บอกให้รู้บ้างแล้วทำไมพ่อกับแม่ถึงโทรหาพี่เล่ย์ ทำไมไม่โทรหาผม’ “เอ่อ แล้วพ่อกับแม่จะอยู่กี่วันครับ?”
“ว่าจะอยู่สักสองสามวัน” พ่อเป็นคนตอบ
และยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ คนที่นั่งเงียบมาตลอดก็เอ่ยแทรกขึ้นมา “พ่อกับแม่มาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนดีกว่าครับ อยู่หลายวัน เดี๋ยวค่อยคุยกันก็ได้”
“เหนื่อยที่ไหน นั่งรถไม่กี่ชั่วโมง ไม่ได้ไปแบกไปหามอะไรซักหน่อย” พ่อแย้ง ก่อนจะถามคู่ชีวิต “ว่าแต่แม่เถอะ เหนื่อยหรือเปล่า?”
แม่ส่ายหน้า “ไม่เหนื่อย แต่ร้อน อยากอาบน้ำ... ห้องพุอยู่ไหน?”
“ชั้นสามค-” พูดยังไม่ทันจะจบประโยคผมก็นึกขึ้นได้...
เชี่ยแล้ว!! แม่กำลังจะไปที่ห้อง
ห้องที่ตอนนี้มีทั้งสมบัติของผมและพี่เล่ย์เต็มไปหมด...
เตียงขนาดคิงไซส์... เสื้อผ้าต่างไซส์ในตู้... ตู้หนังสือที่ไม่ได้มีแต่วิชาบริหาร... โน๊ตบุคสองเครื่อง... แปรงสีฟันคู่ในห้องน้ำ... รองเท้าสองไซส์
ตายแน่กู!!
“เอ่อ ดะ เดี๋ยวพุไปเก็บห้องก่อนครับ มันรก แม่อย่าเพิ่งขึ้นไป รอแป๊บ” ผมรีบดึงแม่ให้นั่งลง เมื่อเห็นอีกฝ่ายลุกขึ้นยืน
แม่นิ่วหน้า “มันจะรกขนาดไหนเชียว”
“ก็... รกมากอะครับ”
“ไม่เป็นไร แม่ชินแล้ว” แม่ว่ายิ้มๆ ก่อนจะลุกขึ้นใหม่
ผมดึงแม่ให้นั่งลงใหม่ “แป๊บเดียวครับ พุเก็บไม่นาน แม่อย่าเพิ่งขึ้นไปเลย พุอาย”
“อายอะไร ทำยังกับว่าแม่ไม่เคยเห็น” แม่ลุกขึ้นใหม่
“แม่...”
ไม่ยอมนั่งลงตามแรงฉุด แม่ดุ “เอ๊ เจ้าพุ เป็นอะไรเนี่ย... ก็แม่บอกแล้วว่ารกก็ไม่เป็นไร” ก่อนจะนิ่วหน้า “หรือว่าเรามีอะไรปิดบังแม่ ถึงไม่ยอมให้ขึ้นไปสักที”
“เออ เจ้าพุ เรามีอะไรปิดบังพ่อกับแม่ ทำไมต้องทำท่าลุกลี้ลุกลนขนาดนั้น... แอบซ่อนสาวไว้บนห้อง แล้วไม่อยากให้แม่ไปเจอหรือเปล่า” พ่อหยอกขำๆ
“ปะ เปล่าครับ... ไม่มีซะหน่อย” ผมตอบตะกุกตะกัก พร้อมกับส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางพี่เล่ย์ แต่พี่แกกลับเลิกคิ้วขึ้นแล้วนั่งเฉย เหมือนไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย
“ไม่มีก็ดีแล้ว พาแม่ไปที่ห้องสักที จะได้อาบน้ำ... เหนียวตัวจะแย่” แม่ว่า ก่อนจะหันไปถามพ่อ “แล้วพ่อล่ะ ไม่ไปอาบน้ำอาบท่า ไม่เหนียวตัวหรือ?”
“แม่อาบเสร็จแล้วลงมาตามพ่อด้วยแล้วกัน ขอคุยกับเล่ย์ก่อน”
ผมทำตาโต เผลออุทานออกมาอย่างตกใจ “ห๊ะ?” เมื่อทั้งสามคนหันมามองด้วยสายตามีคำถาม ผมก็ยิ้มแหยๆ บอกเสียงอ่อยๆ “เอ่อ พุเพิ่งนึกได้ว่าลืมโทรหาเพื่อนอะครับ” ก่อนจะถามเรื่องที่ข้องใจออกไปเพราะเก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่ “แล้ว...พ่อจะคุยอะไรกับพี่เล่ย์ครับ”
พ่อเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะ “ถามทำไม ไม่ได้นินทาพุหรอกน่า” แล้วโบกมือไล่ “ไปๆ พาแม่ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวพ่อจะได้อาบมั่ง”
“เตียงใหญ่ดีเนอะ” ประโยคแรกที่แม่ทักเมื่อเดินเข้ามาในห้อง “ของเจ้าของบ้านเหรอ?”
ผมยิ้มแหยๆ แล้วบอก “เอ่อ ไม่ใช่ครับ” นึกในใจ แม่ต้องถามแน่เลยว่าเอาเงินที่ไหนไปซื้อเตียงใหญ่ขนาดนั้น... และไม่ใช่เฉพาะเตียงครับ
ของทุกอย่างที่อยู่ในห้องนี้ บ่งบอกได้เลยว่า ด้วยเงินเดือนที่พ่อส่งมาให้ ผมไม่มีปัญญาซื้อเองแน่...
แต่ผิดคาด... แม่แค่เลิกคิ้วขึ้น ไม่ได้ถามอะไรต่อ เพียงดึงกระเป๋าที่ผมยกมาให้ไปถือเอง แล้วรื้อเสื้อผ้าและของใช้บางอย่างออกมา ก่อนจะบ่นไปคนละเรื่อง “เฮ้อ เมืองไทยเดี๋ยวนี้ทำไมมันร้อนจริงๆ” เมื่อได้ของครบตามต้องการแล้วก็ถามหา “ไหน ห้องน้ำ?”
เดินไปดันประตูบานพับให้เปิดออก มองเข้าไปตรงเคาน์เตอร์ล้างหน้าเห็นแปรงสีฟันสองอันในแก้วแล้วผมก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้... เอาวะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด “ห้องนี้ครับ”
“อ้าว นี่ห้องน้ำเหรอ ตอนแรกนึกว่าตู้เสื้อผ้าซะอีก”
ผมชี้ไปยังช่องข้างๆ ห้องน้ำที่เป็นทางเข้าห้องเก็บเสื้อผ้า แล้วบอก “ตู้เสื้อผ้าอยู่ในห้องนั้นครับ”
เมื่อแม่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว... ผมก็มายืนหมุนไปหมุนมาอยู่กลางห้อง....
ทำอะไรไม่ถูกครับ เพราะจะแก้ไขอะไรตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว รอโดนลงอาญาอย่างเดียว
ป่านนี้แล้วไม่รู้พี่เล่ย์จะเป็นยังไงบ้าง.... นึกเป็นห่วง ผมย่องลงบันไดไปแอบดูพ่อกับพี่เล่ย์ที่คาดว่าน่าจะยังนั่งอยู่ที่ห้องโถงด้านล่าง
แต่เอ... ทำอะไรกันอยู่ ทำไมเงียบจัง ขนาดผมย่องลงมาเกือบถึงชั้นล่างแต่ก็ยักไม่ได้ยินเสียงคนคุยกัน
ชะโงกหน้าไปดูที่ห้องโถง... อ้าว หายไปไหนกันแล้ว
และขณะที่ผมกำลังเหลียวซ้ายแลขวาอยู่นั้น เสียงหัวเราะที่ดังมาจากทางหลังบ้านก็ทำเอาสะดุ้งตกใจ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
เสียงพ่อผมเองครับ... ดังมาจากข้างนอก น่าจะอยู่ตรงสวนผัก
ชะโงกหน้าไปดู จังหวะเดียวกันกับที่พ่อหันมาพอดี “อ้าว เจ้าพุ มีอะไร แล้วแม่ล่ะ”
ผมทำหน้าเหวอ เพราะไม่คิดว่าพ่อจะหันมากะทันหันแบบนี้ “อะ เอ่อ แม่อาบน้ำอยู่ครับ พุจะลงมาเอาน้ำไปไว้ดื่ม”
ได้ยินคำตอบ....
พ่อพยักหน้าเข้าใจ แล้วหันไปสนใจผักในแปลงต่อ
ส่วนพี่เล่ย์ก็เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง สีหน้าเรียบเฉย แต่ดวงตายิ้มพราว แล้วพูดไม่ออกเสียง ซึ่งพอจะอ่านริมฝีปากได้ว่า ‘เด็กไม่ดี ชอบโกหก’ เพราะตู้เย็นบนห้องก็แช่น้ำอยู่เพียบ
ผมแลบลิ้นให้คนดีไปที ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำในตู้ออกมาหนึ่งขวดเพื่อความเนียน แล้วเดินกลับขึ้นมาบนห้อง...
แม่อาบน้ำเสร็จพอดี ” กระเป๋าแม่ล่ะ?”
ผมชี้ไปที่ห้องเก็บเสื้อผ้า “แม่เข้าไปแต่งตัวในนั้นเลยก็ได้ครับ พุเอาชุดไปแขวนไว้ให้แล้ว” และล็อคตู้ใส่เสื้อผ้าและรองเท้าของพี่เล่ย์เรียบร้อยแล้ว...
โน้ตบุค... หนังสือ... นาฬิกา... ที่เป็นของพี่เลย์ ผมเก็บเข้าตู้หมด
ภาพถ่ายที่มีรูปพี่เล่ย์ก็ด้วย...
ไม่รู้ว่าจะช่วยได้แค่ไหน... แต่ก็ทำดีที่สุดแล้ว
“ไปตามพ่อมาอาบน้ำสิ” แม่ส่งเสียงบอกขณะแต่งตัวไปด้วย
“ครับ” ผมบอก รีบทำตามคำสั่งเพราะกำลังหาโอกาสเหมาะๆ เพื่อคุยกับพี่เล่ย์ตามลำพังพอดี
“พ่อ... แม่อาบน้ำเสร็จแล้วครับ”
พ่อหันมามอง “อืม เดี๋ยวไป” แล้วก็หันไปคุยกับพี่เล่ย์ต่อ
เอ้า ทำไมเป็นงี้ล่ะ“พ่อไม่เหนียวตัวเหรอ ไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยมาดูก็ได้”
“ไม่เหนียวหรอกน่า” พ่อว่า แล้วก็คุยกับพี่เล่ย์ต่อ
“เดินทางมาตั้งไกล เหงื่อออก เดี๋ยวตัวเหม็นนะพ่อ” ผมยังคงพยายามหาทางให้พ่อผละออกจากพี่เล่ย์อยู่
พ่อหันมามองหน้าผม แล้วนิ่วหน้า “มีอะไรหรือเปล่า เจ้าพุ ทำไมอยากให้พ่ออาบน้ำจัง?”
ผมส่ายหน้ารัวเร็ว “เปล่าครับ ไม่มีอะไร แค่อยากให้พ่อสบายตัวเฉยเฉ้ยย” ลืมตัวทำเสียงสูง
กลัวจะมีพิรุธไปมากกว่านี้ เมื่อพ่อหันไปคุยกับพี่เล่ย์ต่อ ผมจึงหยุดเซ้าซี้...
“อ๊ะ ไหน อยากให้พ่ออาบน้ำมากใช่มั้ย พาไปเลย” พ่อบอก หลังจากคุยกับพี่เล่ย์จนพอใจแล้ว
ลืมตัว ยิ้มหน้าบาน “ชั้นสามเลยพ่อ ขึ้นบันไดไป ห้องขวามือ”
“พาพ่อขึ้นไปสิ” พี่เล่ย์ว่า
พ่อพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ ให้พ่อไปคนเดียว เดี๋ยวทะเล่อทะล่า เข้าห้องคนอื่นทำยังไง”
แอบทำหน้าเซ็ง... เซ็งแฟนตัวเองนั่นแหละครับ ฮึ่ย ไม่รู้หรือไงว่าทำไมผมถึงพยายามแยกตัวพ่อออกไป...
“เอ่อ เดี๋ยวพุลงไปข้างล่างแป๊บนะครับ” ผมบอก เมื่อพาพ่อขึ้นมาถึงห้องแล้ว... ชะโงกหน้าเข้าไปอย่างเดียวครับ เท้ายังอยู่ด้านนอก
“จะลงไปไหนล่ะ มาคุยกับแม่ก่อนสิ” เสียงดังมาจากคนที่กำลังอ่านหนังสืออ่านเล่นตรงโซฟาครับ
“เอ่อ ดะ เดี๋ยว...พุ...เอ่อ” เกิดอาการติดอ่างขึ้นมากะทันหัน“จะไป... เอาน้ำ”
แม่ไม่พูดอะไร เพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นแล้วหันไปมองขวดน้ำที่วางอยู่บนถาดข้างๆ ตู้เย็น...
ผมก็เลยจำใจต้องก้าวขาเข้ามาในห้อง... เดินไปทรุดตัวลงบนโซฟาตัวเดียวกับที่แม่นั่ง “แม่... เอ่อ มีอะไรจะคุยกับพุเหรอครับ?”
“ทำไมต้องมีอะไร แม่แค่อยากคุยกับพุตามประสาแม่ลูกไม่ได้เหรอ?”
“ปะ เปล่าครับ พุไม่ได้หมายความยังงั้น พุหมา-” ผมหยุดพูดเมื่อแม่หลุดคิกออกมา “แม่แค่ล้อเล่นเอง ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น”
แล้วแม่ก็ชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องบ้าน สารพัดสารเพแต่ไม่มีสักคำถามที่จะเอ่ยชื่อพี่เล่ย์ออกมา เหมือนไม่ระแคะระคายใดๆ ทั้งสิ้น
แต่... ผมก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี เพราะบรรยากาศรอบๆ ตัวแม่ มันไม่ชวนให้สบายใจเลย
และระหว่างที่คุยกันอยู่นั้น ผมก็พยายามหาทางเลี่ยง จะลงไปหาพี่เล่ย์เพื่อปรึกษาเรื่องพ่อและแม่... แต่จนแล้วจนรอด ผมก็หาโอกาสเหมาะๆ ไม่เจอซะที
จนกระทั่งพ่อเดินออกมาจากห้องน้ำ...
“ห้องนี้เจ้าของเขาทำไว้ หรือทำกันเอง” พ่อถามขณะที่เดินออกมาจากห้องแต่งตัว
“ทะ ทำอะไรครับ?” ตอนนี้เซลล์สมองบางส่วนมันตายไปแล้วครับ
พ่อพยักพเยิดไปรอบๆ ห้อง “ก็ทั้งหมดนี่แหละ ทั้งห้องน้ำ ห้องแต่งตัว ตู้เต้อ”
“ทะ ทำเองครับ” ผมตอบตะกุกตะกัก
พ่อหันมามองหน้า แล้วหรี่ตาถาม “ร้อนเหรอ ทำไมเหงื่อออก” ซึ่งมันเป็นคนละเรื่องกับที่ผมกำลังกลัวเลยครับ
ผมยกมือแตะขมับ... เหงื่อออกจริงๆ ครับ “คะ ครับ สงสัยแอร์จะไม่เย็น”
“เราเป็นคนขี้ร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่ แม่หนาวจนขนลุกแล้วตอนนี้” แม่ว่า
“นั่นสิ แต่ก่อนหน้าหนาวทีทั้งถุงเท้าถุงมือยังไม่ค่อยจะพอ” พ่อเสริม
นึกหาข้ออ้างไม่ออก ผมยิ้มแหยๆ ยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ยังคงซึมออกมาตามขมับไม่หยุด... ความรู้สึกตอนนี้เหมือนกำลังโดนแมวหยอกอะครับ...
และ... ผมเป็นหนู
รู้สึกเหมือนหายใจจะไม่ออก หากอยู่นานกว่านี้ถึงขั้นต้องดมยาดม... ผมลุกขึ้นยืน “เอ่อ ดะ เดี๋ยวพุลงไปข้างล่างแป๊บนะครับ”
“ลงไปทำไม” พ่อถาม
“ก็... ก็พ่อกับแม่จะได้พักผ่อนไงครับ พุอยู่ด้วยก็กวนเปล่าๆ” ข้ออ้างส่งเดชมากๆ
“เอ้ เจ้าพุ เป็นอะไรมากหรือเปล่า พ่อกับแม่ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เหนื่อย แค่ร้อนแล้วก็เหนียวตัว” พ่อว่า ส่วนแม่ก็นิ่วหน้า “ไม่ได้เจอกันนาน พ่อกับแม่อุตส่าห์มาเยี่ยม ทำไมเอาแต่จะหนีลงไปข้างล่าง... หรือว่ารำคาญพ่อกับแม่?”
ผมรีบยกมือโบก กลัวพวกท่านจะเข้าใจผิด “เปล่านะครับ พุไม่ได้รำคาญ พุก็คิดถึงพ่อกับแม่ แต่พุ... พุ... คือ...”
บุพการีของผมทั้งสองคนเลิกคิ้วขึ้น “คือ?”
“คือ...” นึกถึงคนที่อยู่ข้างล่าง อยากให้มาอยู่บนนี้ด้วยกันจัง เผื่อผมจะมีความกล้ามากกว่านี้“มะ ไม่... ไม่มีอะไรครับ”
พ่อหรี่ตามอง “แน่ใจ... ว่าไม่มีอะไรอยากบอกพ่อกับแม่?”
“..............”
“ไม่มีอะไรปิดบังพ่อกับแม่ใช่มั้ย?” เจอคำถามนี้ผมถึงกับใจหายวาบ...
คำถามที่ผมจะได้ยินตอนที่ทำความผิดแล้วถูกจับได้แต่ยังให้โอกาสจำเลยสารภาพผิดเอง...
ตั้งแต่เล็กจนโตคำสอนหรือกฎประจำบ้านของเรา คือ...
1. พี่น้องต้องรักกัน... หากผมกับไอ้พันทะเลาะกัน ไม่ว่าใครจะเป็นคนเริ่มก็ตาม ก็ต้องถูกทำโทษทั้งคู่... และเสต็ปในการทำโทษ คือ
ขั้นแรก – พ่อจะสอนพวกเราจนกว่าจะสำนึกผิด ส่วนมากก็จะถึงกับน้ำตาร่วงกันเลยทีเดียวเชียว... ถ้าสอนแล้วไม่มีทีท่าว่าเข้าใจหรือสำนึกผิด ก็นั่งฟังกันอยู่ตรงนั้นแหละ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น จนกว่าคำพูดของพ่อจะซึมเข้ามาในกะโหลกหนาๆ ของพวกเรา
ขั้นที่สอง – และเมื่อเห็นว่าสำนึกผิดแล้ว พ่อจึงจะยอมตี... ปกติเขาจะร้องไห้กันตอนโดนตีใช่มั้ยครับ แต่สำหรับบ้านผม ถ้าไม่ยังร้องไห้ พ่อก็จะยังไม่ตี เพราะถือว่ายังไม่สำนึก... แล้วเวลาตี ถ้าทะเลาะกันหนักๆ ไม่ได้ตีทีละคนนะครับ ให้กอดกัน เอาเชือกมัด แล้วตีคู่
ขั้นที่สาม -- ยังครับ โดนตีแล้วก็ยังไม่จบ เพราะการตีไม่ใช่การลงโทษนะครับ ตีก็เพื่อให้เจ็บและจำ ส่วนการลงโทษ... ตอนเด็กๆ แม่จะทำโจทย์เลขมาให้แก้ ให้อ่านหนังสือ หรือไม่ก็คัดลายมือ 10-20 หน้าแล้วแต่ความผิดที่ทำ แต่ตอนโตพ่อจะบังคับให้ทำในสิ่งที่แต่ละคนไม่ชอบ เช่น ไอ้พันมันเป็นพวกสังคมสูง เพื่อนเยอะ พ่อก็จะห้ามไม่ให้ไอ้พันออกจากบ้าน ไม่ให้เพื่อนมาหา เลิกเรียนแล้วก็ต้องตรงกลับบ้านเลย... ส่วนผมชอบอยู่เงียบๆ อ่านหนังสือ ดูหนัง ฟังเพลง ไม่ค่อยยุ่งกับใคร พ่อก็จะไม่ให้อยู่บ้าน พาไปนั่งเบื่อในงานบุญบ้านโน้นบ้านนี้ ครบตามกำหนดเมื่อไหร่จึงจะปล่อยให้กลับมาใช้ชีวิตปกติได้
2. ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดและห้ามโกหก... ไม่ว่าเรื่องที่ทำลงไปจะมีผลกระทบเพียงเล็กน้อยหรือร้ายแรงขนาดไหนก็ขอให้บอกตามตรง จะได้ช่วยกันแก้ไข แต่ไม่ได้หมายความว่าจะลอยตัวนะครับ ยังไงก็ต้องโดนทำโทษอยู่ดี แต่โทษจะลดลง คือ ไม่ต้องโดนพ่อเทศน์เพราะรู้ตัวเองว่าผิด และอาจจะไม่โดนตีถ้าเหตุการณ์นั้นไม่ร้ายแรง ส่วนบทลงโทษก็จะต้องมีบ้างพอเป็นกระษัย แต่ถ้าทำผิดแล้วปกปิด หากพ่อแม่ไม่รู้ ก็รอดตัวไป... แต่ถ้ารู้ทีหลัง โทษหนักแล้วคิดว่าความลับมีในโลกเหรอครับ
3. ห้ามพูดหยาบคาย... ตอนเด็กๆ นี่ไม่ได้เลยครับ ขึ้นมึงขึ้นกูเมื่อไหร่ โดนไม้เมื่อนั้น ด่ากันนี่ไม่ต้องพูดถึง แต่ตอนโตก็ไม่ค่อยเคร่งแล้วครับ แค่มองด้วยสายตา เพราะถ้าเคร่งไอ้พันคงโดนตีทุกวัน
“พุ ฮึก พุขอโทษ ฮึก” น้ำตามันไหลออกมาตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีผมก็พูดไปสะอื้นไปแล้ว...
“ขอโทษเรื่องอะไร?” พ่อถามเสียงเรียบ
ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกไปด้วย ผมพูดไปด้วย “เรื่อง ฮึก พุกับพี่เล่ย์ ฮึก พ่อกับแม่ ฮึก อย่าโกรธพุเลยนะ ฮึก พุ ฮึก...”
“ทำไมพ่อกับแม่ถึงต้องโกรธพุ?” นี่คือสไตล์การอบรมของพ่อครับ ท่านจะไม่บอกว่าพวกเราผิดอะไร แต่จะถามแล้วให้เราตอบ...
“เพราะพุ ฮึก ผิด ฮึก ที่เป็น ฮึก แบบนี้ ฮึก”
“เป็นแบบไหน?”
ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มอีกรอบ “พุเป็น ฮึก เกย์ ฮึก พุชอบ ฮึก ผู้ชาย ฮึก ฮึก พุขอโทษ ฮึก”
“ชอบผู้ชายแล้วผิด? แล้วพุรู้สึกผิดหรือเปล่า?”
ผมนิ่งไปชั่วครู่ เพื่อสำรวจความรู้สึกของตัวเอง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ “ฮึก เปล่าครับ ฮึก พุ ฮึก ไม่ ฮึก รู้สึกผิด ฮึก พุรัก ฮึก พี่เล่ย์ ฮึก”
“ถ้าไม่รู้สึกผิด แล้วทำไมถึงคิดว่าตัวเองผิด?”
พยายามปาดน้ำออกจากตาเพื่อจะได้มองหน้าพ่อกับแม่และเห็นความรู้สึกบนใบหน้าของท่านทั้งสองชัดๆ “พุ ฮึก ไม่อยาก ฮึก ให้พ่อกับแม่ ฮึก ผิดหวัง ฮึก”
“ทำไมถึงคิดว่าพ่อกับแม่จะผิดหวัง? พ่อกับแม่สอนพุและพันว่ายังไง?”
“ให้เป็น ฮึก คนดี ฮึก”
“ข้อสอง?”
“ให้ ฮึก รู้คุณคน”
“ข้อสาม?”
“ให้อ่อนน้อม ฮึก ถ่อมตน”
“ข้อสี่?”
“ให้ช่วยเหลือ ฮึก คนที่ ฮึก อ่อนแอกว่า ฮึก”
“ข้อห้า?”
“ให้สงสารคนที่ ฮึก ด้อยกว่า”
“แล้วห้ามรักชอบกับผู้ชายอยู่ในข้อไหน?”
ผมส่ายหน้า “ไม่มีครับ ฮึก”
พ่อไม่พูดอะไรต่อ แค่เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่คลี่ออกน้อยๆ
ส่วนแม่ก็ยิ้มแล้วอ้าแขนออก... ผมโผเข้าไปซบกับอกแม่แล้วก็ปล่อยโฮออกมาด้วยความโล่งใจ
“พ่อกับแม่รู้แล้วทำไมไม่บอกพุอะ?” ผมทำหน้ามุ่ย... ปล่อยให้เราใจเสียอยู่ได้
พ่อดีดหน้าผากผมไปโป๊กนึง “แล้วเราทำไมไม่บอกพ่อกับแม่? ถ้าไม่ถามก็คงไม่พูดใช่มั้ย?”
“ก็ พุกลัวพ่อกับแม่จะรับไม่ได้นี่” ผมแก้ตัวเสียงอ่อย
“ชอบคิดเองเออเองตลอด” แม่ว่าบ้าง
“สมน้ำหน้ามัน จริงๆ เราไม่น่าจะรีบเฉลยเลย แกล้งต่ออีกซักหน่อยก็ท่าจะดี” พ่อทับถมต่อ
“พ่ออ่า”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
+++++unbelievablelove+++++
ขอบคุณที่ติดตามอ่าน แล้วเจอกันตอนต่อไป ^^
โพลล์
หัวข้อ: Unbelievable Love [END] (อ่าน 858792 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก