หัวข้อ: Unbelievable Love [END]

[j123]

เย้ พุกลับมาเรียนแล้ว 

[takara]

อร๋าย พุกลับมาเรียนแล้วหรานิ พี่เกียร์เริ่มรุกพุแล้วอะ พุอย่าคิดแบบนี้เลยนะ พี่เลย์จะเสียใจนะ

[BeeRY]

พุยังเป็นพุคนเดิมนะ เอ๋อๆแต่ก็น่ารัก
ดีใจที่วันนี้พุไม่ร้องไห้แล้ว แล้วก็กำลังจะมีคนทำให้ยิ้มได้อีกครั้งสินะ
แบบว่ารอคนเขียนมาต่อทั้งวันเลย

[noomamja]

ไม่รู้คิดต่างกับคนอื่นรึเปล่า ทั้งที่เราชอบตัวละครอย่างเกียร์มาตลอด สูสีออกจะนำพี่เล่ย์ในบางครั้งด้วยซ้ำ

กลับรู้สึกว่า ถ้าเกียร์ไม่ได้รู้สึกรัก พุจริงๆ ก็ ดูและและเป็นห่วงห่างๆก็ได้ ก็ถือว่าไม่ผิดสัญญากับเล่ย์ หรอกมั้ง ?

เรากลับเชียร์เฮียแพท เพราะชอบพุมาตั้งแต่ต้น เสียแต่ยังไม่กล้าแสดงตัว ( อาจเพราะตำแหน่งลุงรหัส (ถ้าจำไม่ผิด) ค้ำคอ ก็เลยยิ่งไม่กล้า )

ยิ่งพุเองก็ซื่อซะ คงไม่รู้ตัวหรอก

เฮียก็คงต้องจะต้องบวกลบคูณหารเอานะว่าจะกล้าแสดงตัวยัง เพราะเหมือนมีคู่แข่งเพิ่มาอีกคนละ

[~ณิมมานรฎี~]

เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ  หนูพุ   

เฮ้อออออออ  ย้อนกลับไปอ่านตอนเฮียเล่ย์ทีไร น้ำตาไหลพรากทุกทีเลยอ่ะ   

แต่พุก็ดีขึ้นแล้ว(?)    พี่เกียร์สู้ๆ  พิชิตใจพุให้ได้ 

[malula]

มาขั้นนี้แล้วเหรอ ก็...โอเคอยู่ ชีวิตมันต้องเดินหน้านี่เนอะ
ที่เฮียแพทต้องกินแห้วก็เพราะสื่อไม่ถึงพุซะทีไง

"ดราม่าพอกับไอ้เกียร์เลย อยู่ด้วยกันจะขนาดไหนวะเนี่ย"
"ท่าทางจะสนุกถ้าได้อยู่กับพี่เกียร์"

กลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น เลยเจอตรงนี้ พุกับเล่ย์คุยกัน ไม่รู้ว่าจะสื่อถึงอนาคตได้ไหม

[พลอยสวย]

   พี่เล่ย์ๆ

[Ball]

พี่เกียร์กวนอะ นิสัยน่ารักเชียว
ตามจริงบุคคลในเรื่องนี้ก้นิสัยดีกันหมดอะนะ
ดีแล้วที่พุกลับมาเรียน ดูท่าจะมีศึกระหว่างพี่เกียร์กับเฮียแพทรึเปล่า
พี่เกียร์ล่ะเอาไง ดูแลพุเพราะพี่เล่ย์ฝากหรือเพราะความรู้สึกตัวเอง
ดูท่าคงจะเป็นอย่างหลัง เหอๆ คิดถึงพี่เล่ย์อะ เอาตรงๆ
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึง ถ้าพี่เกียร์ทำพุยิ้มได้ก้ดีอะแหละ
เพราะยังไงถ้าพุมีความสุขพี่เล่ย์ก้สุขใจแน่นอน

[patchylove]

  อยากให้พุมีความสุข

[saruwatari_guy]

แล้วที่เข้ามาดูแลพุนี่ คิดตกแล้วหรือยังอ่ะเกียร ว่าดูแลแทนเล่ย์ หรืออะไรยังไง แต่แอบสังเกต ตรง คาแรคเตอร์คนเขียนยังใส่ พุ/เล่ย์ อยู่เลยอ้ะ

[NannY]

โอ๊ยยยยย เกียร์สุ้ๆ เอานะ พี่เล่ย์ก็ไม่อยู่ไปแล้ว ชีวิตต้องดำเนินต่อไป

[ormn]

:เฮ้อ:มาถึงขั้นนี้แล้วยังงัยก็คงต้องยอมรับพี่เกียร์แล้วซินะ

[andear]

เอาเถอะ พี่เกียร์ก็โอเคอ่ะนะ

[arisa_sa]

ทำใจให้ได้ไวๆนะจ๊ะน้องพุเป็นกำลังใจให้แล้วสิ่งดีๆจะตามมา เน๊อะ

[railay]

 

[IRIS]

 :a6:ทำไมเราถึงยังทำใจไม่ได้ คิดถึงพี่เลย์

[pooinfinity]

เฮ้ออออออออออออออออ ทำไมชื่อพี่เล่ย์ลอยมาว่ะแม่งงงงง

[indy❣zaka]

ชอบเกียร์นะ  ไม่ใช่ไม่ชอบ  แต่พอเกียร์มา  มันก็อดไม่ได้ที่จะเอาไปเปรียบเทียบกับพี่เล่ย์ 
ซึ่งจนถึงตอนนี้  เกียร์ก็ยังสู้พี่เล่ย์ไม่ได้อยู่ดี 
เอาแค่เฉพาะความรู้สึกที่มีให้กับพุก็พอ  แค่ตรงนี้ตรงเดียว พี่เล่ย์ก็นำห่างเป็นร้อยโยชน์เลย
การเทคคงเทคแคร์อะไรยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย  พี่เล่ย์มีร้อยแต่ให้พุเป็นหมื่น  ซึ่งเกียร์มีเต็มร้อย แต่จะให้พุถึง70รึป่าวยังไม่รู้เลย

ตอนนี้  ถ้าพุจะพบรักใหม่จริงๆ  เราว่าสิ่งที่จำเป็นที่สุด คือ เวลา 
เพราะรักครั้งก่อนของพุ มันไม่ได้จากลาด้วยการเลิกรัก  แต่มันจำเป็นต้องจากทั้งๆที่ยังรักอยู่   
การที่จะมีรักใหม่ได้ ด้วยเวลาเพียงแค่นี้ มันคงจะแทบเป็นไปได้ยาก  ถ้าให้เวลาพุอีกสักหน่อย  ยังพอจะเป็นไปได้บ้างนะเราว่า

[3BⅠt$.]

พี่เกียร์มั่นใจเเล้วใช่ไหม ?

[pudson]

ยังคงลืมพี่เล่ย์ไม่ได้....
แต่มาถึงนี้แล้วคงจะไม่มีปาฏิหารย์แล้วล่ะ....
กลับไปทำใจอีกรอบ...

[ka[ze]na]

พี่เกียร์???? แน่ใจแล้วใช่ไหม?? ว่าไม่เปลี่ยนคน

แต่เพราะเป็น  Unbelievable Story  เลยไม่อยากตกหลุมเหมือนพี่เล่ห์อีก เหอะๆๆๆ

[nutjisub]

ขอบคุณคนเขียนมากที่มา Up บ่อย ๆๆ สงสัยจะเห็นใจคนอ่านที่เศร้าอยู่ช่วงนี้ กลับไปนั่งอ่านตอนเก่า ใหม่ตั้งแต่แรกอีกหลายหน ด้วยความคิดถึงเล่ย์  หวังว่างวดนี้ เกียร์คงไม่มาชิงตายไปอีกนะ 555

[sukie_moo]

พี่เกียร์นี่คิดตกแล้วใช่ไหมว่าจะดูแลพุในฐานะไหน

[kenghan]

ถ้าพี่เกียร์ไม่ได้ชอบพุแบบนั้น ดูแลในฐานะน้องดีกว่านะ
ปล่อยพุให้คนที่รักจริงดีกว่า แต่ใจจริงอยากให้พุเข้มแข็งด้วยตัวเองมากกว่า

[iforgive]

กลับไปอ่านอีกครั้ง  ยิ้มและร้องไห้ไปกับเรื่องนี้อีกรอบ
และก็มาคิดว่าการที่จากกันทั้งที่ยังรักมากมาย  และไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อน
มันน่าจะยากนะที่จะตอบรับใครซักคนเข้ามาในใจ
คือคนเก่า (พี่เล่ย์) ยังจับจองอยู่เต็มพื้นที่เหมือนเดิมงัย
แล้วทีนี้คนใหม่สองคน  เฮียแพทกับพี่เกียร์จะเข้าไปก็คงลำบาก
เฮียแพทเหมือนเป็นตัวแทนพี่เล่ย์ทั้งรูปร่างหน้าตาและนิสัยที่มีส่วนคล้ายพี่เล่ย์
ถึงแม้ว่าจะชอบพุมาก่อน  แต่ไม่แสดงออกเลยพุมันจะรู้ตัวมั๊ยล่ะ
ส่วนเกียร์เหมือนเป็นเงาของพี่เล่ย์  ไม่ได้ชอบพุมาก่อน
แต่มันเหมือนเป็นความรู้สึกผิดอยู่ในใจหลังจากเหตุการณ์วันนั้น
ถึงตอนนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าชอบพุที่เป็นพุ  หรือว่ายังติดกับความรู้สึกที่ว่าต้องรับผิดชอบกันแน่
สำหรับเราคงยากที่จะตอบรับนะ ไม่ว่าจะมองใครในบรรดาสองคนนี้
ก็จะเห็นเงาของพี่เล่ย์ทับซ้อนอยู่ตลอดเวลา
แต่ถ้าถามว่าเชียร์ใครก็คงต้องตอบว่าเชียร์พี่เกียร์นะ

[jusmine]

คิดถึงพี่เลย์อ่ะ 

[phakajira]

ทำไมไม่พันเกียร์.

[tuek]

พุกลับมาเรียน
เกียร์ก็เริ่มรุกน้องเลยนะ

[Grey Twilight]

สารภาพตามตรง ไม่เคยคิดว่าจะได้มีโอกาสคอมเมนต์เรื่องนี้ เพราะว่าเคยอ่านเมื่อแต่ก่อนแล้ว.....ไม่ค่อยชอบใจในตอนต้นๆ

มาพักหลัง ...เฮ้ย....ทำไมยอดโพสต์มันสู๊งสูง เกิดอะไรขึ้น? พลิกมาเปิดหลังๆแล้วเริ่มงงกับตัวเอง เฮ้ย...ทำไมมันพลิกโผอย่างนี้
คำเตือน - ยาวมาก
            - แบ่งเป็นหลายพาร์ท เพราะไม่อยากเปลืองหลายเมนต์ แต่อาจมีขัดเป็นบางช่วง

ตอนแรกที่ทำใจตั้งใจจะเข้ามาตามอ่านเพราะงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น อ่านไปสองสามหน้า หัวคิ้วกระตุกหงุดหงิดชอบกล แต่พอเจอที่คนแต่งว่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น Raisara Story นี่ขำกลิ้งเลย 555+ คือยอมรับว่าจริงแหละ อย่างมาก ช่วงแรกนี่มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ เป็นนิยายพื้นฐานธรรมด๊าธรรมดา ลูกกวาดมาก

มาเริ่มพีคน่าติดตาม ก็หลังจาก Special Chapter : Haven't we met before นั่นล่ะ มันถึงเริ่มมีปมน่าติดตาม เพราะผมเริ่มรู้สึกว่าเริ่มสมเป็นงานเขียนของคุณ Rainbow67 แล้ว ตัวละครเริ่มมี inner มากขึ้น มันเริ่มมีอะไรๆให้เรามองมากขึ้น

ผมเคยพูดไปในนิยายเรื่องหนึ่งแล้ว ว่างานเขียนที่ดี มันควรต้องให้อะไรกับเรา เป็นสิ่งที่เราต้องถามตัวเองว่า เราอ่านเรื่องนี้แล้วเราได้อะไรบ้าง เพราะนั่นจะหมายถึงประสบการณ์ที่เราได้รับมาจากปลายปากกาของผู้ประพันธ์ มันจะทำให้เราเติบโตขึ้น และเห็นมุมมองกว้างขึ้น (ยกเว้นอ่านเพื่อบันเทิง นั่นก็อีกเรื่อง)

เอาล่ะ มาถึงเรื่องย้อนความกันหน่อย เรื่องมารดาของฮัลเลย์เป็นอนุภรรยาของบิดาแพท อันนี้ต้องกล่าวก่อนเลยว่าสำหรับเรื่องครอบครัว มีคนพูดถูกไปแล้วว่ามันตัดสินลำบาก

ลูก...มีสิทธิ์ที่จะบอกพ่อ ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง มันเป็นสิทธิอันชอบธรรมตามกฏหมาย ต่อให้เราไม่พูด คนอื่นก็ต้องพูดอยู่ดี ความลับอาจมีในโลก แต่เชื่อเถอะว่าอะไรที่พากเพียรปิด ยังไงสักวันมันก็จะมีคนรู้อยู่ดี เพราะฉะนั้น การบอกให้รู้ ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะการบอกของฮัลเลย์ ไม่ได้มีจุดประสงค์เพื่อเรียกร้อง แต่มีจุดประสงค์เพื่อบอกเล่า

ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่ผมมองว่าสำคัญ และเป็นสิ่งที่ฮัลเลย์แสดงออกได้ดีมาก คือความมี "วุฒิภาวะ" (ในทางภาษาอังกฤษบางคนชอบใช้ Maturity แต่ผมคิดว่าภาษาไทยนิยามได้ถูกต้องกว่า) เขารู้ดีว่าตัวเองเกิดขึ้นมาจากสภาวการณ์แบบไหน และเข้าใจถึงสิ่งที่โลกเป็น เขาถึงรอให้อายุครบ 20... คนจะได้ไปพูดไม่ได้ว่าเขาบอกเพื่อเรียกร้อง

การที่เด็กคนหนึ่งมีความกล้าพอที่จะคิดอ่านได้ขนาดนั้น ยอมรับครับว่าต้องมีการหล่อหลอมให้ใจเย็น และรู้จักมองโลกในแบบที่ไม่เป็นสีขาว และไม่เป็นสีดำ

+ มามองที่แพท อันนี้ต้องมองสองประเด็น
ประเด็นแรก - ผมเข้าใจเขา ไม่มีใครหรอกที่วันนึงถ้าจู่ๆมีเด็กเดินเข้ามาบอกว่า เขาเป็นลูกภรรยาลับๆของพ่อคุณ แล้วจะใจเย็นอยู่ได้น่ะ (ถ้าไม่ได้ถูกเลี้ยงมาให้รับมือความกดดันและความเปลี่ยนแปลงได้ดีมาก) การมีตัวแปรเพิ่มเข้ามาเป็นหนึ่งในชีวิตครอบครัว เป็นผลให้แพทอาจหวาดกลัวไปเองว่าครอบครัวที่สมบูรณ์ของเขาอาจจะกำลังพังทลายเพราะตัวแปรตัวนี้ แล้วถ้าผมพูดว่า แพทกลัวว่าครอบครัวเขาจะแตกสลาย คุณคิดว่าเขาผิดไหมล่ะ?

ประเด็นสอง - ถึงจะตกใจในทีแรก แต่แพทกำลังหลงประเด็นที่เกิดขึ้น เพราะสังเกตว่าแม่ของแพทก็นิ่งเมื่อเจอฮัลเลย์ ไม่ยินดียินร้าย (อาจจะรู้เรื่องแล้วด้วยซ้ำ เพราะใครบ้างถ้าเจอคนหน้าคล้ายสามีตัวเองแล้วจะไม่แปลกใจ) เขาไม่ได้มีความทุกข์อะไรเลย เพราะฉะนั้น เมื่อแพทรู้อย่างนี้ แล้วจะเดือดร้อนไปทำไม?

สำหรับมนุษย์ ถ้าสมมุติคุณไม่ได้สนใจสิ่งหนึ่ง ต่อให้สิ่งนั้นมันหายไป คุณก็ไม่ได้มีความสุขขึ้น หรือทุกข์มากขึ้น คุณก็ยังเป็นของคุณเหมือนเดิม จริงไหมครับ?

แพทกำลังหลงประเด็น การตกใจในทีแรกน่ะถูก ไม่เถียง แต่พออยู่ไปสักเดือนสองเดือนก็น่าจะเห็นแล้วว่ามันไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพราะฮัลเลย์ไม่ได้เข้ามาในวงโคจรชีวิต "ครอบครัว" ของแพท ฉะนั้นจะสุมไฟใส่ตัวเองไปทำไม ในเมื่อคนอื่นเค้ายังไม่แคร์ แล้วจะแคร์ทำไม?

***การกล่าวอย่างนี้ เป็นคนละเรื่องกับคนพวกที่สนใจ แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจนะครับ เช่นพวกเมียหลวงแสนดีในละครหลังข่าว ที่พยายามทำดี แต่ลึกๆร้องไห้ปานจะขาดใจ ไอ้นั่นน่ะเรียกว่าสนใจมาก จะไม่แปลกใจเลยที่ถ้าลูกพวกนั้นจะเกลียดลูกเมียน้อยเข้าไส้ เพราะพวกเขาถูกสอนโดยสภาพแวดล้อมให้รับรู้ว่า คนพวกนั้นทำให้แม่เขาร้องไห้ เขาต้องเกลียดมัน มันเลยกลายเป็นทัศนคติของเด็ก***

การที่ฮัลเลย์มายุ่งกับน้ำพุ เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณนะ ต้องแยกให้ออกว่าเรื่องครอบครัว กับเรื่องส่วนตัว กับทัศนคติ มันคนละเรื่องกัน การที่แพทมองพ่อเป็นไอดอล แล้วมันเกิดเรื่องอย่างนี้ ถ้าจะโยนความผิดให้ ก็ต้องมองด้วยสายตาที่เที่ยงธรรม ไม่ใช่เหมารวมไปหมด

+ ต่อ มามองที่เหตุการณ์ซึ่งทุกคนเศร้าโศก การเสียชีวิตของฮัลเลย์
ฮัลเลย์เป็นตัวละครที่คล้าย บูม จากเรื่อง ความรักทำให้คนตาบอด มากนะครับ Attitude ของพวกเขาคล้ายกันเลย เป็นคนที่มีเสน่ห์ มีความเป็นผู้ใหญ่ และรู้จักโลกดี (สำหรับฮัลเลย์อาจจะตินิดตรงที่วู่วามไปหน่อย พอน้ำพุโดนนิดหน่อยก็ซัดเลย) แต่โดยรวมถือว่าเป็นบุคคลที่น่าชื่นชมนะครับ มีวุฒิภาวะสูงกว่าวัยมาก ค่อนข้างน่าเสียดายที่เขาต้องจากไป

แต่รู้อะไรไหมครับ ผมว่าการเสียฮัลเลย์ไป มันเป็นอะไรที่ดีเหมือนกันนะ ....อ๊ะ อย่าเพิ่งปาของใส่ครับ

ฮัลเลย์เป็นพระเอกที่ดี มีจุดติน้อย เปรียบก็เหมือนแสงที่ค่อนข้างสมบูรณ์ ตามธรรมดาเมื่อเราเห็นแสงที่สมบูรณ์มากๆ เราก็เลือกที่จะไม่มองอย่างอื่นนอกจากแสงนั้น แต่เมื่อแสงนั้นหายไป สิ่งที่ตามมาคือ สิ่งรอบข้างแสงนั้นล่ะ จะทำยังไง?

สิ่งที่ผมจะสื่อคือ การเกิดเหตุการณ์แบบนี้ แล้วถ้าเป็นคนอ่านที่มีจำนวนมากและอินกับเนื้อเรื่อง มันจะทำให้เกิดคำถามว่า "ถ้ามันเกิดกับคุณ คุณจะทำยังไง?"

ไม่ใช่การแช่ง ไม่ใช่การปากเสีย แค่พูดในฐานะของผู้เห็นคนเสียชีวิตอย่างน้อยๆทุกอาทิตย์ที่ไปเรียนที่โรงพยาบาลนะครับ ผมเคยคุยกับญาติหลายท่านมามาก มี....ที่เตรียมใจไว้แล้ว และไม่โศกเศร้ามากนัก มี....ที่ร่ำไห้ด้วยความสูญเสียอย่างไม่หวนกลับ แล้วก็มี....ที่เข้าใจแล้วเดินหน้าต่อ ทั้งกล้ำกลืนฝืนทนเดินหน้า หรือจะเป็นเดินหน้าได้ด้วยใจที่เข้มแข็ง

ถ้าท่านสังเกต พอไม่มีเล่ย์ เกียร์เคว้ง พุเคว้ง ทุกคนเคว้ง เพราะอะไร? เพราะเขาขาดสิ่งที่ฉายแสงได้อบอุ่นที่สุดออกไป เปรียบก็เหมือนคุณอยู่ในห้อง แล้วจู่ๆดับไฟมืดหมด เราก็เดินไปไม่ถูก

เรื่องนี้มีเหตุการณ์นี้ขึ้น แสดงให้เราเห็นได้ว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์นี้ ตัวละครจะเดินไปทางไหน แล้วถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไง? ฉะนั้นผมคิดว่ามันก็โอเคแหละ ให้ทำใจให้เข้มแข็งเสียตอนนี้ (ถ้าเข้าใจกับงานประพันธ์) เพื่อเผชิญโลกแห่งชีวิตจริง มันคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม

ความตาย เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ในทางส่วนตัว ซึ่งผมได้สังเคราะห์ออกมาจากการศึกษาเคสตัวอย่าง (อันนี้อาจารย์ไม่ได้สั่งนะครับ แต่เป็นทดลองส่วนตัว) ถ้าถามว่า ทำไมเราถึงไม่ชอบความตาย

เรา "เกลียด" ความตาย เพราะอะไร?

เพราะว่าเรา "กลัว" มัน มนุษย์มองว่าความตายคือ 'การพรากจาก' ซึ่งการพรากจากเป็นสิ่งที่ทำให้มนุษย์สูญเสีย และมนุษย์ทุกคนเกลียดการสูญเสีย เราอยากได้ แต่เราไม่อยากเสีย ปัญหาคือ เราหนีที่จะไม่พบความตายไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นคนใกล้ชิด คนรู้จัก คนรอบข้าง เราถึง "กลัว" มัน ฉะนั้น จะทำยังไงล่ะ?

คำตอบง่ายๆครับ เปลี่ยนการมอง เปลี่ยนมุมมอง ผมไม่ได้บอกว่าจะให้ท่านมองความตายเป็นสัจธรรมที่ทุกคนต้องพบหรืออะไรที่พุทธศาสนาพร่ำบอก [แม้ความจริงจะควรมองแบบนั้น แต่มันใช้ไม่ค่อยได้กับคนที่เพิ่งประสบความสูญเสียและกำลังช็อค]

ผมจะบอกว่าให้ท่านมอง "ความตาย" เป็น "การเดินทาง" เป็น "ประตู" สู่อีกโลกหนึ่ง

มองว่าเขากำลังเดินทางไปสู่อีกที่หนึ่ง เป็นที่ๆเขาจะได้รับประสบการณ์ที่เราไม่ได้ ไม่เคยไป ไม่เคยเห็น แล้วถ้าเราอยากจะเจอเขา เราก็เจอเขาได้เสมอ
ไม่ว่าจะเป็นในความคิด ในความฝัน จิตใต้สำนึกของมนุษย์ย่อมบอกให้รู้เองว่าท่านอยากเห็นอะไรในความฝัน (แต่บางคนก็เลือกที่จะเก็บรูปภาพเอาไว้เป็นตัวแทน) เขาอาจจะมาเล่าให้เราฟังในความฝันก็ได้ เพราะฉะนั้น เขาไม่ได้หายไปไหน เขาอยู่กับเราเสมอ ถ้าเราทำผิด สิ่งที่เขาเคยพูดมันจะก้องอยู่ในหัวเรา และยังไงสักวันหนึ่ง เราก็ต้องได้พบเขาอยู่ดี

คิดแบบนี้แล้วใจท่านจะโล่งขึ้น สบายขึ้น เพราะว่าเราไม่ได้มองว่าเขา "จากไปแบบไม่หวนกลับ" อีกแล้ว เรามองว่าเขากำลัง "มีความสุข" และอยู่ในใจเรา

ธรรมดาครับ เมื่อเราไม่รู้สึกว่าเราสูญเสีย เราก็ไม่เศร้าโศก และนี่จะเป็นอีกตัวช่วยนอกจากเวลา ที่จะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น

ปมนี้เป็นปมสำคัญเลยทีเดียวในนิยายเรื่องนี้ เพราะคนเราบางครั้งอาจไม่ได้มองโลกในแง่ความเป็นจริงเสมอไป ถ้ามองในแง่ความจริง ความเจ็บปวดทุกอย่างมีต้นตอ กำจัดต้นตอซะ เปลี่ยนมันให้เป็นพลังด้านบวก (กรณีนี้คือทัศนคติต่อความตาย) เปลี่ยนได้ ความเจ็บปวดก็จะหาย ใจเราจะเย็นลง มองอะไรสุขุมมากขึ้น แล้วก็เข้าใจโลกมากขึ้น เราจะเดินหน้าได้ด้วยใจที่เข้มแข็งขึ้นอีกระดับ

น้ำพุเสียใจ เพราะเขาทุ่มเทไปทั้งหมดกับฮัลเลย์ เขาเป็นคนที่อยู่ใกล้แสงมากที่สุด เมื่อทำใจไม่ได้ จึงเจ็บที่สุด เช่นเดียวกันกับเกียร์ที่เสียพี่น้องและคนที่สนิทที่สุดไป
เกียร์เป็นผู้ชายบุคลิกที่ผมชอบนะ เงียบๆนิ่งๆ แต่พูดน้อยต่อยหนัก ฉลาดและเข้าใจโลก อาจจะไม่อ่อนโยนมากนัก แต่เขาก็มีมุมที่คนทั่วไปเข้าไม่ถึง เป็นคนที่อยู่กับตัวเอง ถ้าคิดตามหลักแล้ว เอาจริงๆเกียร์ที่เป็นคนนั่งไปด้วยน่าจะเกิด Trauma ทางใจมากที่สุด แต่เนื่องจากเขาเป็นคนอยู่กับตัวเองเยอะ เขาเลยคุมอารมณ์ตัวเองอยู่ (ถ้าเป็นฮัลเลย์ก็คงคุมอารมณ์ตัวเองอยู่เหมือนกัน) เขาเสียใจ แต่เขาพยายามทำให้ตัวเข้มแข็ง ซึ่งผมว่าไอ้ที่ผมพล่ามๆมาน่ะ เกียร์อาจจะรู้ หรือพยายามทำอยู่ก็ได้ เพราะใจเขาเข้มแข็ง

แต่ไอ้เรื่องความรักนี่ ผมยังไม่แน่ใจ เพราะว่าตอนนี้มันสำคัญที่ว่า 'ใจ' น้ำพุ เข้มแข็งขนาดไหน ถ้าถามส่วนตัว เกียร์พยายามดูแลน้ำพุให้สมกับที่แสงนั้นเคยดูแล แต่น้ำพุก็ต้องเข้าใจนะ ว่า "แสง" แต่ละแสง มันอบอุ่นไม่เหมือนกัน มันทดแทนกันไม่ได้

ไม่ผิด ถ้าเราจะจมปลักกับความรู้สึกดีๆโดยที่ไม่เริ่มต้นใหม่ แต่จงถามตัวเองและถามคนรอบข้าง ว่าเราพร้อมไหม คนรอบข้างพร้อมไหม ถ้าพร้อมก็โอเค
แล้วก็ไม่ผิด ถ้าเราจะเริ่มต้นใหม่ แต่จงอย่าลืม และ Be cherish & keep it within your eternal soul. ถ้าจะเริ่มต้นใหม่ ก็จงถามตัวเองอีกเหมือนกัน ว่าเราพร้อมไหม แล้วคนรอบข้างพร้อมไหม

บางเคส เราพร้อม แต่คนรอบข้างไม่พร้อม ก็ทะเลาะกันบ้านแตก บางครั้ง คนรอบข้างอยากให้เราพร้อม แต่เราไม่พร้อม ก็ทะเลาะกันอีกเหมือนกัน ดังนั้น คิดถึงตัวเองและคนรอบข้างให้มากๆ ก่อนที่จะไปคิดถึงการก้าวเดิน

เพราะแต่ละก้าวที่เราเดิน "ภาพที่ฉายต่อคนรอบข้าง" ก็แตกต่างกันออกไป

[Noo_Patchy]