- STEP 04 -
หมายเลข 69 นายภีศเดช ดาวซัลโวเก๋าเกมส์จากไบเซ็กชวลเอฟซี ควงลูกผ่านกองหลังแมนเอฟซีมาแล้วครับ
นายภีศเดชจะยิงแล้วครับ...ยิงแล้วครับ...ฟิ้วววว
เซฟ...นายวีรินทร์ นายทวารแมนเอฟซีสามารถรักษาประตู(หลัง)ไว้ได้แบบหวุดหวิดครับ
เอ่อ...รู้สึกจะตลกเกิน ตอนนี้พรหมจรรย์ประตูหลังของผม กำลังแขวนอยู่บนเส้นด้ายสีม่วงเข้ม เพราะพวกมันสองพี่น้อง...ไอ้พี่เภากับไอ้เวย์!!
จะขอสาปแช่งมันเลย...ถ้าผม นายวีรินทร์ อิศรานุวัตรเสียอธิปไตยประตูหลังแก่นายภีศเดช ดิเรกรุจน์ ขอให้นายศิรวัตร เรืองศิริกุล มีอันต้องเดินเข้าสู่เส้นทางสีม่วงเข้มด้วยเทอญ...สาธุ
แปลว่า...ถ้ากูเสียประตูหลังให้คุณพี่เภาเมื่อไหร่ ขอแช่งให้ไอ้เวย์มันมีแฟนเป็นผู้ชาย จะสามีหรือภรรยา ไม่เกี่ยง!! หึหึ
.
.
.
'ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ฉันจะไปรับนายที่คอนโด พอทำงานเสร็จฉันจะไปส่ง'
'ไม่ต้องปฏิเสธ เพราะไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำสั่ง'
เจ้าของรถเบนซ์ SLK 200 สีขาวเขาว่าตามนั้นครับ ผมก็เลยได้แต่...เลยตามเลย
เอ๊ะ...เหมือนมีคนแนะนำว่าลาออกเหรอครับ
เหมือนคุณชายมันจะรู้ทันครับ หลังจากมันยืนยันความเป็นไบและสเปคของมันเสร็จ มันก็เอาสัญญาว่าจ้างที่ผมเซ็น ไฮไลท์สีเหลืองกระแทกตามาวางตรงหน้าผม
'จะต้องทำงานอย่างน้อย 3 เดือน จึงจะมีสิทธิ์ลาออก'
ฟ้องปวีณาได้หรือเปล่าครับ หา...ไม่ได้เหรอ เพราะผมไม่ได้ถูกล่วงละเมิดทางเพศ อ๋อ...ต้องรอให้ผมโดนล่วงละเมิดทางเพศก่อน พ่องตาย!! ไม่ตลกนะครับ ไม่ตลก
เดินอยู่บนเส้นทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบอยู่ดีๆ ก้าวพลาดทีเดียว ต้องมาเดินบนเส้นทางสีม่วงอ่อนแทน คุณแม่ครับ แอลขอโทษครับ...แอลจะพยายามรักษาประตูสุดชีวิตครับ อวยพรแอลด้วยนะครับ
ชีวิตผมมันจะฮาเกินไปหรือเปล่าวะครับ??
.
.
.
"เดี๋ยวปริ๊นท์ตารางเรียนของนายมาให้ฉันด้วยนะ"
"นี่ไม่ใช่คำถามว่าทำได้หรือเปล่า แต่เป็นคำสั่งให้ทำ"
ซักวัน...รอแม่งเผลอก่อนเถอะ ผมจะแอบขโมยสัญญาทาสมาฉีกทิ้ง มันชักจะริดรอนสิทธิเสรีภาพของผมมากเกินไปแล้วนะ...ไอ้คุณชายเผด็จการ
"ฉันจำเป็นต้องรู้ ว่าลูกจ้างของฉันมีเวลาว่างทำงานให้ฉันตอนไหนบ้าง"
งานนี้เงินดีครับ ผมยอมรับ แต่ของถูกและดีไม่มีในโลก เงินดีกว่าไปทำร้านอาหาร แต่ผมต้องมานั่งเสียวประตูหลัง เพราะมีเจ้านายเป็นไบ แถมชาติที่แล้วมันคงเป็นญาติกับฮิตเลอร์ บังคับกูทุกอย่างเลย
คุณชายมันวนรถมาส่งผมที่คณะก่อนครับ รถของมันนี่รู้จักกันทั่วมหาลัย เพราะมีขับกันอยู่แค่ไม่กี่คัน แล้วทะเบียนเลขสวยของมันนี่ จำได้ตั้งแต่ยามยันคณบดีเลยครับ
ไม่ต้องแปลกใจครับ ถ้าผมลงจากรถมัน แล้วทุกสายตาจะพุ่งตรงมาที่ผม ถ้าสายตาที่ทิ่มแทงฆ่าคนได้ ผมคงตายตั้งแต่เปิดประตูรถแล้วครับ
หมด...หมดกัน ชื่อเสียงและความแมนที่สั่งสมมาของผม ป่นปี้ไม่มีชิ้นดี
"ไอ้แอล มึงคบกับพี่เภาแล้วเหรอ" ยัยนิหน่าวิ่งหน้าเริ่ดมาเค้นคอผมทันที
"มึงเอาที่ไหนมาพูดเนี่ยนิหน่า กูเสียหายนะเว้ย เดี๋ยวฟ้องข้อหาหมิ่นประมาทเลย"
"เค้าลือกันทั่ว ว่าเมื่อวานมึงเดินกระหนุงกระหนิงช๊อปปิ้งกับพี่เภา"
ได้ข่าวว่าไปกัน 7 คน ถึงคนอื่นจะกลับไปก่อน แต่สาบานได้เลยว่า เดินกันสองคนไม่ถึงครึ่งชม.ด้วยซ้ำ ยังงี้ต้องมีแถลงข่าว
"แล้วน้องเดหลี เด็กบัญชีที่มึงตามจีบอยู่ล่ะแอล"
เออ...ณ จุดนี้ผมลืมน้องเดหลีเลยครับ นับตั้งแต่วันที่โดนคุณแม่ตัดหางปล่อยวัด น้องเดหลีเป็นเฟรชชี่ คณะบัญชี หน้าตาน่ารักแบบสาวญี่ปุ่น ตัวเล็ก น่าทะนุถนอม แล้วตอนนี้น้องเค้าจะคิดว่าผมเสร็จไอ้คุณชายไปแล้วหรือเปล่าครับ
แม่ง...กำลังจะจีบติดแล้วเชียว เดี๋ยวต้องมีเคลียร์
.
.
.
คุณชายมันมีตารางเรียนผม ตอนเช้าผมเลยแวบออกมาก่อนหนึ่งชม. มาหาน้องเดหลีคนสวยที่คณะบัญชี ผมโทรตามเธอแล้วก็ยืนรออยู่ซักพัก อยากจะพาไปหาอะไรกินข้างนอกอยู่เหมือนกัน จะได้หาร้านเงียบสงบนั่งคุยกัน
แต่เมื่อเช้าผมมากับมันครับ แดงเดือดมันจอดนิ่งสนิทอยู่ที่คอนโดผม ตั้งแต่คุณชายมันให้คนลากกลับมา ผมก็ยังไม่ได้แตะแดงเดือดอีกเลย
ยืนรออยู่ซักพัก เดหลีก็เดินมาหาผมครับ เราเลือกที่จะไปร้านกาแฟแถวมหาลัย
"ช็อคโกแลตเย็นหนึ่ง กรีนทีปั่นหนึ่งครับ"
"พี่แอลยังรู้ใจเดหลีเหมือนเดิมเลยนะคะ"
"ช่วงนี้เดหลีได้ยินข่าวลือแปลกๆเกี่ยวกับพี่บ้างหรือเปล่าครับ"
"อ๋อ ถ้าเกิดพี่แอลหมายถึงข่าวพี่แอลกับพี่เภา ไม่ต้องห่วงค่ะ เดหลีรู้ดีว่าพี่แอลเป็นคนยังไง"
ผมเลื่อนมือไปกุมมือเธอไว้ เธอทำท่าเขินอายได้น่ารักมาก ก่อนจะรีบดึงมือออกเมื่อพนักงานยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
"เดี๋ยววันเสาร์นี้ เดหลีมีนัดกับเพื่อน พี่แอลไปเป็นเพื่อนเดหลีหน่อยได้ไหมคะ"
"ได้สิครับ เดี๋ยวพี่ไปรับละกันครับ"
"ช่วงนี้พี่แอลดูยุ่งๆนะคะ เรียนหนักหรือเปล่าคะ"
"นิดหน่อยครับ พอดีช่วงนี้พี่ต้องทำงานด้วยนะครับ"
"แล้วจะกลับไปทำงานได้หรือยังล่ะ??" 
.
.
.
คุณชายมันแปะจีพีเอสที่ตัวผมหรือเปล่าครับ? หรือว่าจมูกมันดีมาก
พอมาถึงมันก็บอกเดหลีว่า ผมต้องไปทำงาน แล้วก็ฉุดกระชากลากถู...เอ่อ นี่ก็เวอร์ไป สรุปคือมันก็ลากผมออกมาจากร้าน จับมายัดใส่รถมัน เหมือนผมเป็นอะไรซักอย่าง ไม่เห็นแก่เงิน ไม่ทนนะเนี่ย ท่องไว้...เพื่อเงิน
"ดีนี่ โดดเรียนมานั่งจีบสาว" อย่างน้อยกูก็ไม่จีบหนุ่มเหมือนมึงล่ะวะ คุณชาย
"มีตังค์มาเลี้ยงกาแฟสาว ลดเงินเดือนดีมั้ย" เฮ้ย...ชักจะมากไปแล้ว
"หึงผมอยู่เหรอไง" ปากกู...ปากหนอปาก ถามอะไรออกไปวะนั่น อยู่ดีไม่ว่าดี
คุณชายมันชะงักไปนิดนึง แล้วมึงจะหน้าแดงทำไมวะครับ กูไม่ได้จีบมึงซะหน่อย
"อืม ฉันหึงนายกับเด็กคนนั้น"
ไม่ต้องตรงขนาดนี้ก็ได้ อ้อมบ้าง อะไรบ้าง นี่เล่นพุ่งตรงตลอด ถ้าเป็นรถคงโดนอัดก๊อปปี้เรียบร้อย
เอาล่ะสิ...พอมันยอมรับหน้าตาเฉยว่าหึง ผมก็ไปต่อไม่ถูกเลย
แม่ง...รุกกูจัง ถ้าจะรุกกูขนาดนี้ จับกูกดเลยไหม??
ได้แต่คิดครับ ไม่กล้าพูดหรอก เดี๋ยวคุณชายมันเอาจริงขึ้นมา ผมจะซวยเพราะปากอีก
"ผมมีเรียนตอนบ่าย ทำแล็บ"
รีบบอกมันก่อนที่จะออกนอกเส้นทาง ตอนเช้าโดดมาแล้ว ตอนบ่ายขอเป็นคนดีเข้าเรียนเถอะ คุณชายมันหันมาเลิกคิ้วใส่ แล้วก็เลี้ยวรถกระทันหัน
"งั้นกินข้าวที่โรงอาหารละกัน จะกินที่โรงอาหารกลางหรือโรงอาหารสถาปัตย์"
ขอประมวลผลเล็กน้อย...
โรงอาหารกลาง นักศึกษาจากทุกคณะจะพากันมากินที่นี่ ชื่อเสียงและความเป็นชายที่สั่งสมมาคงไม่เหลือ
โรงอาหารสถาปัตย์ ส่วนใหญ่มีแต่เด็กสถาปัตย์ แต่ดูละม้ายคล้ายพาแฟนไปเปิดตัวเลยหว่ะ
"คิดนาน กินโรงอาหารสถาปัตย์นั่นแหล่ะ"
...ก็คงต้องเสี่ยงแล้ว เสี่ยงให้มันรู้ไป คงต้องเปิดใจ บอกเธอให้รู้กัน
เก็บอีกไม่ไหว เพราะใจมันก็ยังพร่ำเพ้อ ถึงแต่เธอ แต่เธอ...ก็คงต้องลองดูสักที...ผมชำเลืองมองคนขับ แม่ง...แค่ริงโทนก็ทำเอาเสียววูบเลยนะ จะเปิดเผยไปไหน กูยังไม่อยากเสี่ยง มึงเสี่ยงไปคนเดียวเถอะครับ
"ฮัลโหล อืม อยู่ด้วยกัน มีอะไร?"
((..........))
"ไม่ต้อง มีอะไรก็พูดมา กำลังจะไปกินข้าวที่โรงอาหารสถาปัตย์ เออ เดี๋ยวเจอกัน"
((..........))
"แค่นี้นะ ขับรถอยู่"
พอจอดรถที่คณะเสร็จ ผมตั้งใจว่าจะรีบวิ่งเข้าโรงอาหาร หลบหลีกทุกสายตาที่มองมาเหมือนผมเป็นตัวประหลาด แต่ว่าผมคงคิดผิดถนัด ก็เล่นมาถึงถิ่นมันนี่ครับ ทุกคนมองแล้วทำตาวิบวับ ดีหน่อยก็แค่อมยิ้ม แต่บางทีก็...
"ร้ายนะมึงไอ้เภา เล่นของสูงเลยนี่หว่า"
"เบื่อมันเมื่อไหร่ พวกพี่ยังว่างนะครับ"
"ถ้าถูกมันทิ้ง พวกพี่ยินดีดามใจให้นะครับ"
"ขอโทษทีหว่ะ พอดีคนนี้...ของจริง!!"เยด...ถ้ามึงจะประกาศกลางโรงอาหารแบบนี้ เรียกพ่อแม่มาสู่ขอกันเลยดีกว่า อย่าลืมสินสอดทองหมั้นด้วยล่ะ
เหี้ย...ไม่ใช่ล่ะ มันใช่เวลามาตลกหรือเปล่าวะแอล มึงต้องอายสิ อาย แล้วก็โวยวายน่ะ ทำเป็นหรือเปล่า
"ขอโทษครับ ผมเป็นแค่รุ่นน้องพี่เภาครับ" นี่...ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมซะ
"ก็แค่ตอนนี้เท่านั้นแหล่ะ" กูตัดแล้วมึงจะต่อเพื่อ...T_T
.
.
.
"หึหึ"
"กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึงเลยนะเวย์"
"พูดเพราะๆหน่อยสิครับ คุณพี่สะใภ้"
"พ่อมึงตาย แม่ยายมึงหนีออกจากบ้าน!!"
ไอ้หล่อที่มานั่งหน้าทะเล้นกวนส้นตีนผมอยู่ ก็มีอยู่คนเดียวแหล่ะครับ เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดที่แทบจะจับผมใส่พานประเคนพี่ชายมัน...ไอ้หล่อเวย์
แม่ง...ถึงคุณแม่ผมจะมีแต่ลูกชาย แต่ผมมั่นใจว่าคุณแม่คงไม่อยากได้ลูกเขย(มั้ง)
ไอ้เวย์มันมองซ้ายมองขวา ผมก็มองตามมัน เห็นคุณชายมันยังยืนต่อคิวซื้อข้าวอยู่ แล้วมันก็ยื่นหน้ามากระซิบกับผม มึงจะกระซิบเพื่อ กลัวพี่ชายมึงรู้เหรอไง
"คืนนี้พวกพี่ครามนัดเลี้ยงร้านเดิม มึงจะไปหรือเปล่าวะ?"
"ไปสิ เหล้าฟรีกูไม่มีพลาด มึงก็รู้ ยิ่งช่วงนี้กูไม่มีตังค์แดกเองด้วย"
มันชำเลืองมองไปทางพี่มัน ที่ซื้อข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วกำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ
"แล้วผู้ปกครองมึงจะอนุญาตเหรอ?"
ผัวะ!! ตบหัวมันไปแรงๆทีนึงครับ เผื่อขี้เลื่อยมันจะหลุดออกมาบ้าง
"พี่มึงไม่ใช่ผู้ปกครองกู กูตัดสินใจด้วยตัวกูเองได้"
"เวย์ วันนี้ฝากไปส่งแอลด้วยนะ คืนนี้พี่ต้องไปงานเลี้ยงกับม๊า แอลไม่ได้เอารถมาน่ะ"
ผมหลิ่วตาให้ไอ้เวย์ ก่อนจะรีบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อคุณชายมันหันมามอง ไอ้เวย์มันส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนจะขอตัวเดินไปซื้อข้าว ปล่อยผมไว้กับพี่มันสองคน...อีกแล้ว
"วันนี้ไม่ต้องทำงานก็อย่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะ" พูดเหมือนรู้เลย
"เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะไปรับ ตอนบ่ายก็ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ อย่าขี้เกียจ"
"ครับ คุณพ่อ"
.
.
.
พี่ครามคือพี่รหัสของไอ้เวย์ เป็นเพื่อนสนิทซี้ย่ำปึ้กกับพี่รหัสของผม...พี่เจตน์ ชอบเลี้ยงเหล้าพวกผมประจำ ปกติพวกพี่แกก็ชอบนัดเมากันเป็นประจำอยู่แล้ว เด็กวิศวะอย่างพวกเรา หาเรื่องเมามันทุกเทศกาลครับ ตั้งแต่หมาที่บ้านคลอด รอดจากติดเอฟ เก็บของตกได้ มีเหตุผลให้ได้เมากันตลอดครับ
"เอายังไง มึงจะไปส่งกูที่คอนโด แล้วแยกกันไปหรือว่าไง"
"กูจะไปส่งมึงที่คอนโด แล้วตอนสองทุ่มกูก็จะไปรับมึงที่คอนโด ไปรถกูนี่แหล่ะ ปล่อยน้องแดงเดือดของมึงไว้ที่คอนโดเหอะ"
"ดี กูจะได้ยังไม่ต้องเติมน้ำมัน"
"ห่า เดี๋ยวนี้คุณหนูแอลขี้งกนะมึง หรือคุณแม่มึงจะดัดสันดานที่มึงชอบถลุงเงินวะ"
"กูไม่ได้ถลุงเงินเว้ย กูแค่กลัวเก็บไว้นานแล้วปลวกมันกิน"
"พ่อมึง เงินนะ ไม่ใช่หนังสือเก่า"
นั่งทำแล็บไป ผมกับไอ้เวย์ก็คุยกันไป ยัยนิหน่าก็เข้ามาแจมด้วยตลอด ส่งเสียงดังจนอาจารย์ขี้เกียจจะด่า เห็นแบบนี้แล้วคิดถึงสมัยอยู่โรงเรียนขึ้นมาทันที เพิ่งรู้สึกว่า...
ทำไมพักนี้ผมโดนผู้ชายจีบบ่อยจังวะ?? เมื่อก่อนอยู่กับพวกมันนะ ไม่เคยมีหมาซักตัวกล้าเข้ามาจีบ
"ทำไมเดี๋ยวนี้กูถูกผู้ชายจีบแล้วก็แซวเยอะจังวะ"
"ไม่ใช่แค่เดี๋ยวนี้หว่ะแอล มึงโดนผู้ชายจีบมานานแล้ว ช่วยสำเหนียกถึงหนังหน้าอันน่ารักของมึงหน่อย"
"มึงจะชมหรือมึงจะด่ากูนิหน่า มึงเอาซักอย่าง กูงง"
"มึงนี่แม่ง โดนพวกไอ้เวย์ประคบประหงมเป็นไข่ในหิน จนโง่ไม่รู้เรื่องรอบตัวเลย กูล่ะสงสารมึงจริงๆ"
ตอนนี้ผมกำลังนั่งคุยกับนิหน่าสองคนครับ เพราะไอ้เวย์มันมีโทรศัพท์เข้า มันเลยขออาจารย์ไปห้องน้ำ แต่ยิ่งฟังที่ยัยนิหน่ามันพูด ผมก็ยิ่งงง สรุปคือ...ที่ผ่านมามีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตผม โดยที่ผมไม่รู้บ้างเนี่ย
"ขนาดหล่อรวยอย่างพี่ครามยังเล็งมึงเลยอ่ะแอล แต่โดนไอ้เวย์มันเบรคไว้ ผู้ชายทั้งมหาลัยจะชอบมึงกันหมดเลยหรือไงวะ...ห๊ะ ไอ้น้องแอล"
มึงพูดอย่างเดียวก็ได้นิหน่า จะเอามือมาดึงแก้มกูเพื่อ เดี๋ยวแก้มกูห้อยแล้วหมดหล่อกันพอดี ผมยกมือลูบแก้มตัวเองป้อยๆ นิหน่าเล่นดึงยังกับแก้มผมเป็นซาลาเปาไส้หมูสับ
สรุปแล้วในชีวิตผมนี่จะมีผู้ชายเข้ามาพัวพันกี่คนกันวะครับ อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาผมไม่รู้ อยู่รอดมาได้ถึงทุกวันนี้ ก็เพราะพวกไอ้เวย์ แต่คิดไปคิดมา ตั้งแต่สมัยอยู่โรงเรียน
...ไม่เคยมีซักครั้งเลยที่พวกมันปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว... ขอบใจพวกมึงมากนะ ที่ช่วยปกป้องประตูหลังกูมาตลอด แต่...
ไอ้เวย์มันคงไม่ได้ปกป้องเพราะว่าจะเก็บไว้ให้พี่ชายมันใช่มั้ยยยยยย
ผมยังเป็นผู้ชายทั้งแท่งอยู่นะครับทุกคน...พิสูจน์ไหม หึหึ
.
.
.
ผมกำลังแต่งตัวกะให้หล่อเนี้ยบอยู่ในห้องนอน ไอ้เวย์มันมาถึงซักพักแล้ว กำลังดูทีวีรอผมอยู่ที่โซฟา มันไปมาคอนโดผมบ่อยเท่ากับที่ผมไปบ้านมัน พูดแล้วก็คิดถึงคุณป๊าคุณม๊าของมัน ผมไปบ้านมันทีไร ทุกคนมารุมเอาใจผม จนไอ้เวย์มันตกกระป๋องทุกที สมน้ำหน้ามันครับ
"ไม่ต้องสวยมากนะมึง สวยไปพี่กูก็ไม่ได้เห็น เก็บไว้สวยให้พี่กูดูคนเดียวก็พอ"
"ไอ้ห่า"
ความกวนตีนมันคงถ่ายทอดกันทางกรรมพันธุ์ครับ ขนาดมันเป็นแค่ญาติกันนะ ถ้ามันเป็นพี่น้องคลานตามกันมา มีหวังผมได้ประสาทเสียกับพวกมันสองพี่น้องแน่นอน
"เวย์ ทำไมมึงไม่เคยบอกเลยวะว่าพี่ครามชอบกู"
เอาล่ะ...วันนี้จะต้องเค้นคอมันให้ได้ ปล่อยให้ผมเอ๋อมาได้อยู่ตั้งนาน
"มึงไม่เคยถามกู"
"แต่มึงควรบอก เพราะมันเกี่ยวกับกู"
"แล้วมึงชอบพี่ครามเหรอไง"
"เปล่า"
"แล้วมึงจะเดือดร้อนทำไม กูเป็นไม้กันหมาให้มึงก็ดีเท่าไหร่แล้ว ถ้าไม่มีพวกกูน่ะ ลูกมึงออกมาคงงงว่าใครเป็นพ่อ"
"แรงหว่ะมึง กูจะไปมีลูกได้ยังไงวะ แล้วมีใครชอบกูบ้างเหรอ"
ตอนนี้ผมมานั่งเบียดกระแซะกับมันที่โซฟาเรียบร้อย เวลาจะตะล่อมเอาอะไรจากมันต้องพยายามอ้อนครับ ทุกคนที่รู้จักผม แพ้ลูกอ้อนผมกันหมดทุกคน แต่ผมไม่ได้ใช้มานานแล้ว ไอ้พวกเพื่อนเวรมันเคยบอกว่า
'อย่าไปอ้อนใครสุ่มสี่สุ่มห้าเหมือนที่ทำกับพวกกูนะ มึงจะได้โดนจับกดไม่รู้ตัว'
"ใครชอบมึงบ้างเหรอ เยอะหว่ะ อย่าถามเลย กูนับไม่หมด ถามว่ามีใครไม่ชอบมึงบ้าง กูยังตอบง่ายกว่า"
"แต่กูชอบน้องเดหลีนะ"
"น้องเดหลีของมึงมันเป็นเลสหรือไงวะ เชื่อกูเหอะแอล หน้าอย่างมึงเป็นผัวใครไม่ได้หรอก"
"หยาบคายหว่ะมึง ถ้ากูมีเมียจะมาอวดมึงคนแรกเลย"
"อย่ามาอวดกูว่ามึงไปเป็นเมียใครละกัน หึหึ"
"ในเมื่อมึงกันคนอื่นให้กูได้ แล้วมึงจะมาจับกูประเคนถวายพี่ชายมึงทำไมวะเวย์ พี่มึงติดสินบนมึงเหรอ กูให้มากกว่าเท่านึงเลย"
ไอ้เวย์มันยื่นมือมาผลักหัวผมแล้วหัวเราะเบาๆ เวลามันทำยังงี้แม่งโคตรหล่อ รู้แล้วทำไมผู้หญิงถึงหลงมันตรึม ขนาดผมเป็นเพื่อนสนิทมัน คบกันมาตั้งเจ็ดปี ยังยอมรับเลยว่าแม่ง...หล่อสมกับเป็นเดือนคณะจริงๆ ทำไมกูถึงไม่หล่อเหมือนมึงบ้าง
"กับคนอื่นกูไม่รู้หว่ะ แต่ว่าพี่กู...มันพิสูจน์ให้กูเห็น จนกูยอมแพ้ความตั้งใจจริงของมันหว่ะ แต่กูไม่ได้บังคับให้มึงเป็นเกย์ ไม่ได้บังคับให้มึงชอบพี่กูนะ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับมึงหว่ะแอล"
มึงไม่บังคับกู แต่มึงเปิดโอกาสให้พี่มึงตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แทบจะยกกูถวาย ส่วนพี่ชายมึงก็รุกกูทุกห้านาที ถ้ากูหวั่นไหวจนเเป็นเกย์ขึ้นมา กูจะโทษพวกมึงสองคนพี่น้องนั่นแหล่ะ
พี่ชายก็รุกกูจัง ส่วนน้องชายก็เป็นผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการให้กูเดินทางสายสีม่วง
.
.
.
ปู่รหัสของเวย์เปิดผับอยู่แถวเอกมัย ที่นี่เลยกลายมาเป็นผับประจำของคณะผม เรียกว่าจะเมากันทีไร ก็มาที่นี่กันตลอด อุดหนุนคนกันเอง เงินทองไม่รั่วไหล อีกอย่าง...น้ำแข็งฟรีครับ หึหึ
ผมนั่งลงข้างพี่รหัสสุดเลิฟของผม พี่เจตน์ที่ใจดี๊ใจดี เห็นพี่ครามรีบเดินมาจะนั่งข้างผม แต่ไม่ทันไอ้เวย์ มันรีบนั่งลงประกบผมทันที พี่ครามเลยต้องนั่งถัดจากไอ้เวย์ไปอย่างช่วยไม่ได้ พอมาสังเกตจริงๆ ผมก็เพิ่งรู้สึกว่า ตัวเองมีโอกาสได้คุยกับพี่ครามน้อยมาก ทั้งที่เจอกันบ่อย กินเหล้าด้วยกันก็บ่อย
"ไอ้แอล ได้ข่าวว่ามีเด็กสถาปัตย์มาติดเหรอวะ ร้ายนะมึง" พี่เจตน์ยังไม่ทันเมา ก็เล่นผมซะแล้ว
"บ้าแล้วพี่เจตน์ แค่รุ่นพี่ ญาติไอ้เวย์มัน"
"อ๋อหรอ แต่เป็นผู้ชายคนแรกเลยนะ ที่กูเห็นไปไหนมาไหนกับมึงสองคน นอกจากไอ้เพื่อนสามตัวของมึงน่ะ"
"เดี๋ยวกูมานะแอล ห้ามกินเบียร์นะมึง"
ไอ้เวย์มันยื่นหน้ามากระซิบข้างหูผม ก่อนจะโชว์โทรศัพท์ให้ดู เบื่อไอ้พวกหน้าม่อ เห็นมันคุยโทรศัพท์สับรางรถไฟไม่ลงตัวตั้งแต่อยู่คอนโดผมแล้ว นี่หนึ่งในกิ๊กมันซักคนคงโทรมาจิกอีกล่ะสิ
"เออ กูจะพยายามไม่กินเบียร์ มึงไปเหอะ"
ผมรับปากให้มันสบายใจ แต่มันยังมองผมอย่างเป็นห่วง ผมกินเบียร์ไม่ได้ครับ เพื่อนผมสามคนรู้ดีว่า ถ้าเบียร์เข้าปากผมเมื่อไหร่ เรื่องยาวเลยครับ
พอไอ้เวย์ไปปุ๊บ พี่ครามเขยิบมานั่งที่มันทันที ผมก็ปล่อยให้พี่แกนั่งไป เพราะรู้ดีว่าเดี๋ยวไอ้เวย์มันกลับมา มันก็ต้องไล่พี่รหัสมันกลับไปนั่งที่เดิมอยู่ดี พี่ครามแกก็ขยันตักนู่นตักนี่ให้ผมเหลือเกิน มากินเหล้าครับ ไม่ได้มากินข้าว
"พี่ไม่เคยเห็นแอลกินเบียร์เลยนะ เห็นมาทีไรก็กินแต่เหล้าทุกที"
เอ่อ...อย่าเห็นเลยครับ มันไม่ดี...ได้แต่คิด ที่ตอบไปจริงๆคือ
"ผมชอบกินเหล้ามากกว่าครับ"
"แต่เบียร์สดที่นี่ดังมากเลยนะ ยิ่งกินกับขาหมูทอดยิ่งอร่อย มา...เดี๋ยวพี่สั่งมาให้ลอง แล้วจะติดใจ"
จะห้ามพี่แกก็ไม่ทัน แกกวักมือเรียกพนักงานมาสั่งเบียร์สดสองเหยือก ให้ตัวเองเหยือก ให้ผมเหยือก
แปปเดียว พนักงานแกก็ยกเหยือกเบียร์อันมโหฬารมา พี่เจตน์แกก็ยิ้มๆ
"เบียร์สดที่นี่อร่อยมาก พวกพี่มากันทีไรสั่งประจำเลยแอล คอแข็งอย่างแอล เหยือกนี้คงเด็กๆล่ะสิ"
ครับพี่เจตน์ กินเหยือกนี้เสร็จผมก็กลายเป็นเด็กๆไปเลย
เฮ้อ...ไอ้เวย์มันเคลียร์กับกิ๊กมันถึงไหนกันวะ ยังไงก็คงปฏิเสธไม่ได้แล้วใช่มั้ย อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด กูพยายามแล้วนะเวย์ แต่พวกพี่เขาบังคับกูอ่ะ
"เอาเลยแอล ถ้าติดใจเดี๋ยวพี่สั่งเพิ่มให้อีก ไม่ต้องเกรงใจ"
ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ ก่อนจะค่อยๆยกเหยือกเบียร์ขึ้นจรดริมฝีปาก
อา...เย็นเจี๊ยบ รสนุ่มกลมกล่อม อร่อยอย่างที่พี่เค้าโฆษณาจริงๆ ที่เหลือมึงค่อยมาเคลียร์นะเวย์นะ ขอกูจิบเบียร์เย็นๆก่อน
- END STEP 04 -
อ่า...ขอบคุณทุกการติดตาม ทุกคำคอมเม้นท์นะคะ ปลื้มจัง
ชักอยากเปลี่ยนชื่อเรื่อง สาบานว่าตอนคิดชื่อเรื่องนี่ อารมณ์ชั่ววูบมาก
เขียนเอง ชอบน้องแอลเอง ยังมีความลับของน้องแอลอีกหลายเรื่องค่ะ
ปล. แต่งนิยายเวลา ลงนิยายเวลางานอีกแล้ว 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
