ใช่ค่ะ เราหายไป 3-4ตอนที่ไม่ได้เม้น อ่านบทนี้แล้วเจอบางคำงงๆ เงื่องหงอย ปรกติเราไม่เคยเจอ เล่นเอาสะดุดไป 5-6วิเหมือนกัน ก็งงงงเหมือนกันทำไมเลือกใช้คำนี้(ถึงขนาดต้องเซิร์ชอากู๋หาความหมายเลยทีเดียว)
และอีกเรื่องที่เราว่าจะบอกนานแล้ว เราว่าการเว้นบรรทัด+ย่อหน้า กับบทคำพูดมันน้อยเกินไป ก็เข้าใจนะว่า ณ จุดนั้นเป็นเหตุการที่เกิดขึ้นและดำเนินอยู่ แต่การจับตัวหนังสือรวมกันเป็นกลุ่มก้อนใหญ่ 10-20บรรทัด ไม่มีการ ย่อหน้า หรือ เว้นบรรทัดเลย
เวลาอ่านแล้วมันทรมานสุดๆเลย ตาลายไปหมด ตัวหนังสือดิ้นได้เลย ปวดหัว มึนหัวแทบอ้วก
ความสนุกของนิยายลดลงไป 80%
ผมค่อยๆขยับเปลี่ยนท่าเอนตัวลงบนเตียง แต่ก็นึกแปลกใจว่าทำไมอีกคนมันถึงเงียบเหมือนเป่าสากได้ขนาดนี้ ไม่กุลีกุจอเข้าช่วยเหมือนเมื่อแรก
ผมปรือตามองก็เห็นว่าไอ้ตี้หลงนั่งหน้าเคร่งตาแดงก่ำจ้องผมเขม็ง ปากเม้มสนิทเป็นเส้นตรง กัดฟันจนสันกรามนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มือที่กำแน่นมีอาการสั่นน้อยๆด้วยคงเกร็งกล้ามเนื้ออยู่นาน ดูท่าทางของไอ้ตี้หลงแล้วคงกำลังสะกดกลั้นอารมณ์บางอย่างอยู่
ซึ่งหัวผมไม่แล่นเอาซะเลยจึงแปลไม่ออกว่าทำไมมันถึงมีอาการเคร่งเครียดขนาดนี้ในเมื่อเราคุยกันแล้ว
แต่สิ่งหนึ่งที่คิดได้ทั้งๆที่หัวหมุนจนแทบลืมตาไม่ไหวก็คือผมไม่อยากเห็นไอ้ตี้หลงอยู่สภาพนี้เลย สุดท้ายผมก็ตัดใจฝืนลืมตาขึ้นอีกครั้งก่อนยื่นมือออกไป และเรียกชื่อไอ้ลูกหมาที่เลี้ยงไม่เชื่องเบาๆ
แต่เสียงที่ออกมาคราวนี้แทบไม่ผ่านริมฝีปาก เพราะผมรู้สึกได้ว่าลำคอร้อนผ่าวและแห้งผากเป็นผงเลย
ไอ้เราก็ไม่ได้จัดสวยจัดถูกอะไรหรอก แต่เราคิดว่าจัดเป็นกลุ่มย่อยๆแบบนี้อ่านง่ายกว่า สบายตากว่า กลุ่มนึงไม่น่าจะเกิน5บรรทัดก็น่าจะเว้นบรรทัดได้แล้ว ทำให้นิยายดูเยอะขึ้นด้วย
ส่วนบทสนทนา มันน้อยจนเราอ่านแล้วไม่รู้สึกว่ามันเป็นนิยาย มันเหมือนเป็นไดอารี่ของเฮียมากกว่า ความมีมิติมันหายไปหมดเลย ความสนุกลดลง 50%
ส่วนตัวเราชอบเนี้อเรื่องนะ เป็นอะไรที่มีความคิดสร้างสรรค์ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องไม่จำเจดี
เชื่อว่า ถ้าเกิดแก้ไขจุดนี้ ความสนุกต้องเพิ่มขึ้นชัวร์
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
หัวข้อ: **รีปริ้นท์**{บ่วงรักพญามังกร} ธัชดนัย & หยางตี้หลง..THE END...[ถึง29/2/59]P.139 (อ่าน 882174 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก