เพิ่งมาได้อ่าน หลังจากเห็นอยู่ในหมวดนิยายแนะนำของใครหลายๆๆๆๆๆคน
แต่พออ่านตอนแรกปุ๊บก็อ่านรวดเดียวจนจบเลย ติดมากกกกก
อยากได้พี่วินบ้าง ฮืออออออออออ อยากเป็นน้องปอม
พี่วินกินเด็กชีวิตเป็นอมตะแน่นอน
ชอบภาษาที่เขียนนะคะ อ่านกำลังสบายเลย สำนวนเขียนได้ลื่นมากๆ (หรือเราอาจจะมาอ่านตอนแก้ไขแล้วก็เป็นได้)
ชอบการอ้างอิงถึงงานศิลปะที่ผู้เขียนพยายามจะแทรกด้วยค่ะ ทำให้นิยายเรื่องนี้ไม่เน้นบทรักมากไป ได้ความรู้อีกต่างหาก
เหมือนย้อนเวลากลับไปมหาลัยเรียนวิชา visual art ใหม่ยังไงก็ไม่รู้ (ฮา)
ถ้าคุณแป้งไม่บอกว่าเรียนสถาปัตย์ เราคงเดาว่าไม่เรียนนิเทศศิลป์ก็จืตรกรรมแน่ๆ
ภาษาและคำอธิบายให้มันให้ความรู้สึกเหมือนคนเรียนเฉพาะทางมาเลย
เราอ่านนิยายมาหลายเรื่อง(และมีเยอะมากๆ)ที่พระเอกหรือนายเอกเรียนสายอาร์ตหรือสถาปัตย์แต่แทบไม่มีเรื่องไหนพูดถึงบทเรียนหรือสิ่งที่ตัวเอกชอบเลยซักนิดมันเลยดูขาดๆไป พอมาอ่านเรื่องนี้เลยชอบมากๆเลย
จริงๆชอบคู่รองมากเลย อยากให้แต่งตอนพิเศษให้คู่รอง แต่ทิ้งไว้ให้เป็น Never ending แบบนี้ก็น่าสนใจเหมือนกันนะคะ
รู้สึกเสียดายที่มาอ่านช้าเกินไป
ป.ล. บังเอิญไปเจองานของศิลปินท่านนี้ แล้วคิดถึงโปรเจคของน้องปอมอย่างน่าประหลาด เลยแปะลิงค์ไว้
http://www.huffingtonpost.com/2013/12/16/alex-prager_n_4441057.html
หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133 (อ่าน 1376210 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก