บทที่6 แอบ หนี ท้อง
ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)
6.2 : หนี
แผ่นหลังของชายหนุ่มทั้งสองลับตาไปแล้ว ร่างบางจึงลุกขึ้นพยุงตัวเข้าไปที่ห้องน้ำ ไม่ใช่ว่าเขาอ่อนล้าจากกิจกรรมเมื่อคืน เพราะอีกหนึ่งความสามารถทางร่างกายของเขาคือ รักษาและฟื้นฟูตัวเองได้อย่างรวดเร็ว เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีความสามารถหลายอย่างแบบนี้เพราะอะไร แต่มันก็มีมาแต่เกิด
และอีกอาการที่เริ่มมีมาหลังจากที่หนีออกมาจากศูนย์ได้3เดือน คือ ทุกๆเดือน ร่างกายจะมีอาการรักษาตัวเองช้าลงกว่าครึ่ง แล้วปวดบริเวณท้องน้อย จนไม่สามารถขยับไปไหนได้ แต่ครั้งนี้ความรู้สึกมันต่างออกไป เหมือนมีอะไรบางอย่าง เป็นกลุ่มก้อนที่กำลังก่อตัวขึ้น
หลังจากใช้เวลากว่าชั่วโมงในการอาบน้ำแต่งตัวตนเองเขาก็พร้อมที่จะออกไปที่ร้าน ButerFly Dustแล้ว ถึงอาการปวดที่ท้องน้อยยังมีอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้นักหนาเหมือนครั้งก่อนๆ นั่งรอรถประจำทางที่ป้ายรถได้ซักพัก เขาก็เริ่มอึดอัด ทั้งกลุ่มคนจำนวนมาก ที่ต่างรีบร้อนเดินทางไปทำงาน น้ำหอม กลิ่นตัว มันทำให้เขาคลื่นไส้ ร่างบางจึงตัดสินใจเลี่ยงไปใชั แท็กซี่แทน และโชคดีที่แท็กซี่คันนี้ไม่ได้ใช่น้ำหอม และมีกลิ่นเหม็นอับเพียงเล็กน้อย ซึ่งพอจะทนได้
- - - หน้ารัานButterFly Dust - - -
การตำแต่งหน้าร้านเป็นร้านกาแฟเล็กๆในช่วงเช้า แต่เมื่อตกกลางคืนภายในร้านจะเปลี่ยนเป็นบาร์เล็กๆ แต่บรรยายกาศน่านั่งทีเดียว และอีกอย่างหนึ่งที่คนทั่วไปไม่รู้ ...ที่นี่คือ...ที่รวมตัวของเหล่าหัวขโมย ทั้งคนที่เริ่มเข้าวนการ และเป็นมานานแลัว เพราะงั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดา ที่นานๆครั้งจะมีคนธรรมดา เข้ามาภายในร้าน
*~*~*~ กริ๊ง กริ๊ง ~*~*~*
เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น ลูกค้าภายในร้านต่างมองมาที่ร่างบางที่เดินเข้ามาด้วยสายตาอาฆาต ปกติแล้วถ้าเป็นพวกเดียวกันหรือลูกค้าทั่วไป พวกเขาจะไม่สนใจแล้วละสายตา แต่กับเจัาแมวแลัว ทุกคนต่างรู้ดีว่า 'หัวขโมยอันดับหนึ่ง' เขัามาแล้ว เพราะพวกเขาเคยพลาดงานขโมยมาก็หลายครั้ง แต่กับเจ้าแมวตัวนี้ ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะทำพลาด
จิเอโกะตรงไปที่ประตูที่ใช้ขึ้นไปชั้นสอง แต่ถูกคนตัวสูงขวางเอาไว้
"ช่วยกรุณาหลีกด้วยครับ"
"เหอะ นี่น่ะหรอที่จะมาทำงานแทนชั้น"การทักทาย ทำให้ร่างบางได้รู้ว่า คนตรงหน้าคือคนที่ทำงานพลาดแล้วเขาต้องตามเช็ดนั้นเอง
"คนที่ทำงานพลาด ไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับผม เพราะงั้นกรุณาหลีกด้วยครับ"
"ถัาบอกว่า 'ไม่' ล่ะ" เมื่ออีกฝ่ายปฎิเสษ ร่างบางจึงเห็นว่าการเจรจาคงไม่สำเร็จ จึงลงมือจัดการอีกฝ่าย เล็บมือยาวออกมาเป็นอาวุธสังหารที่มีความคมเท่ากับมีดผ่าตัด และใช้ความเร็วในการหลบหลีกหมัดของคนตัวสูงตรงหนัา ใช้เล็บตัดเข้าที่เส้นเอ็นขาขวาของอีกฝ่ายจนล้มลง
"อ้ากกกกก ขาฉัน!!! ขาฉานนนนน"จิเอโกะเดินไปที่บาร์ หยิบผ้าเช็ดมือที่บริการลูกค้ามาเช็ดเลือดที่มือ แล้วเดินข้ามร่างที่นอนร้องครางด้วยความเจ็บ ไปที่ประตูชั้นสอง
"ถัาใครอยากมีเรื่องอีกก็เข้ามา ทุกอย่างจะได้จบวันนี้ เพราะฉันจะเลิกทำงานนี้แล้ว ไม่ต้องห่วงว่า จะมีใครแย่งงานพวกนายอีก ...รวมถึงค่อยดูแล คุมกันดัวย อ๋อ ส่วนเจ้าขยะที่อยู่ที่พื้นนั้นน่ะ ถัารีบพาส่งโรงพยาบาลอาจจะกลับมาเดินได้อีกนะ เพราะฉันตัดแค่ตื้นๆ"
หลังจากทิ้งทัายไว้เรียบร้อย จิเอโกะจึงเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ที่นั้นมีประตูอยู่หลายบาน เป็นทั้งห้องเก็บของ อาวุธ ห้องพัก รวมถึง...ห้องทรมาน เมื่อเดินเข้ามาจนสุดทาง ที่นั้นมีประตูบานหนา ที่ถูกสรัางขึ้นเพื่อป้องกันกระสุนโดยเฉพาะ และเปิดได้จากข้างในเท่านั้น
ก๊อกๆ ก็อก ก็อกๆๆ
ร่างบางใช้จังหวะเคาะประตูเป็นสัญญาน บอกรหัสแสดงตัวเอง ซึ่งแต่ละคนจะเขัามาหัองนี้ได้ต้องเคาะบอกรหัสของตนเอง ที่ไม่เหมือนกันเลย ...แต่คนด้านใน สามารถจำได้ทุกเสียง
ประตูเปิดออกจากด้านใน ภายในห้องมีเพียงโต๊ะทำงานตัวใหญ่ กับโซฟารับแขก และผูัสีงมอบงานให้ จิเอโกะ ...'ชินเร'... ชายหนุ่มอายุประมาณ30 ถึงแม้ต่อหนัาลูกน้องคนอื่นเขาจะดูน่ากลัว แต่กลับร่างบางแล้ว
"กรี๊ดดดด นึกว่าจะไม่มาแล้วนะฮะ คุณพี่รอตั้งนาน ที่เสียงดังข้างนอกคงเพราะคุณน้องสินะคะ"ชาย ...เอ่อ สาวใหญ่ กระโดดดีใจแลัวเขัาไปกอดร่างบาง เขาไม่รู้ว่า จิเอโกะ มีชื่อแลัว เพราะเรียกร่างบางว่า คุณน้องตลอดเวลา
"ใจเย็นๆครับ ชินเร ว่าแต่งานอยู่ไหนครับ"
"แหมมมมม ไม่คิดถึงคุณพี่เลยหรอค่ะ พี่ล่ะคิดถึงคุณนัองสุดๆเลยนะฮะ"ร่างใหญ่ใจสาวกอดร่างบางเหมือนตุ๊กตาด้วยความรักและเอ็นดู และจิเอโกะก็ชินเสียแลัว จึงปล่อยให้ ชินเร กอดต่อไป
"ผมมาทำงานนี้เป็นงานสุดท้ายครับ แล้วก็จะมาลาออก"
"เอ๋!! เดี๋ยวๆๆๆ อะไรกัน ถ้าเธอออกไปฉันก็แย่สิ"สาวใหญ่บิดตัวไปมาด้วยความเขือง
"คือ...ผมมีชื่อแลัวนะ พวกเขาตั้งให้ผม แล้วพวกเขาก็ดุด้วย เพราะงั้น...ช่วยเข้าใจผมด้วยนะครับ"จิเอโกะส่งสายตาอ้อนขอร้อง ซึ่งมันก็ได้ผลเสียทุกครั้งไป
"เฮ้ออออ~~ มิน่าล่ะ ที่เมื่อวานบอกว่า พวกเขาเข้ามาแลัวคงหมายถึงเจ้านายสินะ ....เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ อะไรนะ 'พวกเขา' หมายถึง สองคน ไม่สิ พวกเขาคงสาม หรือไม่ก็สี่ แล้วๆๆๆๆ"สีหน้าวิตก กังวนของชินเร ทำให้ร่างบางต้องบอก ออกไปก่อนเรื่องจะบานปลายเพราะการคิดไปเองของชินเร
"แค่สองคนครับ อย่าคิดอะไรเกินจริงสิ แล้วก็เรื่องที่ การคุ้มครองจากผมลดลง ส่วนหนึ่งก็มาจากพวกข้างล่างนั้นแหละครับ แล้วก็พวกผู้ว่าจ้างรายหลัก พอรู้ว่าผมจะออกก็เลย ถอดตัวไปเยอะด้วย" สาเหตุที่ ที่นี่ รุ่งเรืองก็มาจากการทำงานของจิเอโกะ ที่ทำงานดีจนผูัว่าจ้างให้การคุมครองเป็นอย่างดี นั้นทำใหัพวกโจรขัางล่าง ต่างมีสีหน้าที่ตกใจ เมื่อร่างบางประกาศถอนตัวออกจากวงการ
"เฮ้อ~~ ในเมื่อคุณน้องตัดสิ้นใจแล้ว คุณพี่ก็คงทำอะไรไม่ได้ ถัางั้นคุณพี่เองก็เลิกบัางดีกว่า อยากมีชิวิตสบายๆสงบๆบ้าง"สาวใหญ่ผละกลับไปนั่งคิดที่โต๊ะทำงานของตน
"แล้วคาซุยะ ไม่มาทำต่อหรอครับ อย่างไงเขาก็เป็นลูกคุณนะ"
"..... T^T ถ้าได้งั้นก็ดีสิ ตั้งแต่โตเป็นหนุ่ม เจ้านั้นก็ไม่เคยคิดจะมาช่วยฉันเลย แถมยัง จะพาตำรวจมาจับฉันเสียมากกว่า อ่าาาาาาา คุณพี่ล่ะปวดหัว" จิเอโกะได้แต่ยิ้มๆ เขาจำได้ว่าตอนเข้ามาทำงานใหม่ คาซุยะเอาแต่บอกว่าจะมาช่วยพ่อทำงานที่นี่ทุกวัน แต่เมื่อวันหนึ่งเขาเข้ามาเห็นชินเรสาวแตก ....O[]O ....O[]o ....o-o ....=_= คาซุยะจึงเปลี่ยนไป ด้วยประการฉะนี้เอง และตอนนี้เจัาตัวก็กำลังเรียนตำรวจ อย่างตั้งอกตั้งใจที่เดียว และยังตบท้ายให้ฟังอีกว่า 'ซักวัน ผมจะจับพ่อเขัาตารางใหัได้' 555+ มันบัาสิ้นดี
"เอาล่ะๆ ผมของานดัวยครับจะได้รีบทำงาน แล้วกลับบ้านเสียที เพราะนี่ผมก็แอบ'หนี'ออกมาน่ะครับ"
"จ๊ะๆๆๆ ขอโทษล่ะกัน เอกสารอยู่ที่ตู้นั้นนะ ส่วนรายละเอียดของก็อยู่ที่นั้นแหละ ขอบคุณมากนะ"ร่างบางเดินไปที่ตู้ หยิบแฟ้มออกมา แล้วเดินออกไปจากห้อง ลงไปด้านล่าง ตอนนี้ไม่มีร่างเปลื้อนเลือดนอนอยู่แล้ว ส่วนรอยเลือดก็มีคนจัดการเรียบร้อย รู้สึกว่าบรรยากาศที่น่าอึดอัดตอนแรกจางหายไปแล้ว จะมีก็แต่ความรู้สึกหวาดกลัว
หวาดกลัวเพราะถ้าการคุ้มครองที่นี่นัอยลง มันก็ไม่ต่างอะไรกับบัานที่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป ที่นี่มีแต่หัวขโมย เพราะงั้นตำรวจอาจจะเข้ามาได้ง่ายกว่าเก่า รวมถึงพวกที่ต้องการตามตัวหัวขโมยที่ทำงานพลาด จิเอโกะเดินไปที่ประตูไม่สนใจว่าหลายๆคนในนั้นกำลังวิตกจนถึงขั้นหวาดกลัว
".....ถ้าไม่อยากทำให้ชินเรเดือดร้อนก็ออกไปซะ เพราะผมเองก็ตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกทำงานนี้แล้ว เพราะเจ้านายผมเองคงไม่ชอบ .....แต่ถ้า ยังมีใครต้องการความช่วยเหลือ ให้อยู่ที่นี่ก่อน รอผมแลัวสัญญา ว่าผมจะกลับมาช่วยทุกคน เข้าใจนะ"ร่างบางพูดออกไป ทั้งที่ไม่มองไปด้านหลัง ที่แหววตาเปลี่ยนไปแลัว เป็นดวงตาแห่งความหวัง
จิเอโกะเดินออกมาแล้วเรียกแท็กซี่ บอกที่หมาย และเปิดดูงานให้แฟ้ม แต่อยู่ๆอาการปวดท้องก็กำเริบ แต่ก็ไม่มากนัก ใช้เวลาไม่นานก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ คงเป็นเพราะรายระเอียดในเอกสาร ...ที่ทำงานของพี่เคียว ...จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเรา 'หนี' ออกมา
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
ขอประทานโทษทุกคนนะครับ ไม่ได้หายไปไหนนะ แต่เพราะว่าไอโฟนอัพเวอชั่นแลัวพอเข้าเล้ามันกระเด้งตลอดเลยอ่ะ เลยอัพยากมากกกก เอาไปครึ่งหนึ่งก่อนนะ
หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ (อ่าน 128548 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก