บทที่5 มื้ออาหาร...ของสามเรา
ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)
แสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามากระทบใบหน้าของร่างบาง ทำให้เจ้าตัวรู้สึกตัวขึ้นมา แต่ว่าข้างตัวกลับว่างเปล่า...ไม่มีร่างของคนที่กอดเขาเมื่อคืน ..แตกต่าง เรียวมะที่กอดเขาจนเช้าแต่รุนแรงตอนกอด แต่อีกคนอบอุ่นแต่เย็นชาเมื่อตื่นจากความฝัน
จิเอโกะค่อยๆประคองตัวเองขึ้น แล้วเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกาย และพบว่า... เขาอยู่คนละชุดกับเมื่อคืน และอาบน้ำแล้ว คงไม่มีใครที่ทำให้ นอกจาก..คนเมื่อคืน อย่างน้อยตนเองก็ยังได้รับการเอาใจใส่
หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย จิเอโกะจึงเริ่มเก็บที่นอน ที่เละเทะจากเมื่อคืนแล้วเอาผ้าปูผืนใหม่มาเปลี่ยน เอาผืนเก่าไปซัก แต่พอออกจากห้องก็ชนเข้ากับร่างสูงของเคียวยะ ทุกการกระทำของร่างบางอยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด จิเอโกะเงยหน้ามองตามความสูงของคนตรงหน้า แต่พอสบตากัน เข้าก็ต้องหลบตาเพราะความอาย
"จะเอาไปไหน"ชายหนุ่มถามขึ้น
"เอาไปซักที่ห้องซักครับ"
"ส่งมาสิ หนักไม่ใช่หรอ"เคียวยะดึงผ้าในมือของร่างบางไปถือเอง จากนั้นก็ตามคนตัวเล็กตรงหน้าที่เดินนำหน้าเขาไปยังห้องใกล้ๆระเบียง ในนั้นมีเครื่องซักผ้าอัตโนมัตอยู่หนึ่งเครื่อง จิเอโกะกำลังเทผงสีขาวลงไปในเครื่อง พร้อมน้ำยาที่มีกลิ่นหอมของสตอเบอรี่ แล้วดึงผ้ามาจากร่างสูงลงในเครื่องซักผ้า
เคียวยะปล่อยให้คนตัวเล็กจัดการที่เหลือ แล้วกลับมานั่งโซฟาหน้าทีวีเหมือนเดิม ทีวีแสดงรายการข่าวยามเช้า แต่ชายหนุ่มกลับไมได้สนใจ เขานั่งคิดอะไรบางอย่างมานานแล้ว ก่อนหน้าที่ร่างบางจะตื่น ทุกการกระทำที่เขาทำ ตั้งแต่อาการหึงหวงคนตัวเล็กจากน้องชายของตน ...ใช่เขายอมรับกับตนเองแล้ว ว่าหึงหวงทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วไหนจะมีอะไรกับเจ้าของกลิ่นสตอเบอรี่แสนหอม แล้วยัง...อาบน้ำให้เมื่อเช้า เขาไม่เคยทำให้กับผู้หญิงคนไหน แม้แต่...จิเอโกะอีกคน ที่เขาเก็บไว้เป็นเจ้าของ
เสียงกุกกักในครัวเรียกให้ชายหนุ่มตื่นจากภวัง เขาเดินไปหยุดที่หน้าประตูครัว มองคนตัวเล็กที่เปิดตู้เย็นที เปิดตู้เก็บของที แล้วหันมาสบตากับเขา
"เอ่อ..."
"มีอะไร"ชายหนุ่มถาม
"ของในตู้เย็น หมดแล้ว...คือ ถ้าไม่ว่าอะไรให้ผมออกไปตลาดได้มั๊ยครับ ...อยู่ใกล้ๆนี่เอง ข้างๆตึกนี่ครั.."
"ไม่ได้!!!"
เสียงตะคอกทำให้จิเอโกะตกใจจนตัวสั่น และทำให้นึกถึงเรื่องตอนที่ถูกตบหน้า กว่าจะรู้ว่าทำอะไรออกไป ชายหนุ่มก็ได้แต่มองคนตัวเล็กตรงหน้า ...แค่ไม่อยากให้ออกไปไหน ที่ไกลสายตา เพราะกลัว..กลัวจะไม่ได้เจอกันอีก แต่เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้เผลอตะโกนออกไป
จิเอโกะเริ่มสะอึก น้ำตาคลอจนแถบหยดออกมา ชายหนุ่มเห็นแค่นั้นก็อยากจะดึงตัวเข้ามากอด ...แต่ทำไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยอ่อนให้ใคร ถึงจะหวงและห่วงใยก็ตาม มือใหญ่ยื่นออกไปลูบสัมผัสเบาๆกับเส้นผมนุ่ม ถ้าแค่นี้ คงเพียงพอ
"หยุดร้อง แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวฉันพาออกไป" จิเอโกะปาดน้ำตา แล้วเงยหน้ามองตาชายหนุ่ม เคียวยะเดินออกไป ใส่ชุดเดิมเมื่อวานแล้วออกมารอที่โซฟา ระหว่างที่จิเอโกะเปลึ่ยนเสื้อผ้าอยู่ เรียวมะที่ออกเวร ก็เข้ามาพอดี
"พี่ แล้วจิเอโกะล่ะ"
"เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่"
"จะไปไหนกันหรอ"
"ซื้อของกินนะ ของในตู้หมดนะ"เรียวมะแปลกใจกับท่าทีของพี่ชายที่มีต่อจิเอโกะ เมื่อวานยังออกจะเกลียด ขยะแขยง แต่ทำไมตอนนี้....ไม่น่าาาา เขาคงคิดไปเอง
"งั้นผมไปด้วย"
"กะ...กลับมาแล้วหรอครับ"ร่างบางทักทายเรียวมะที่เพิ่งกลับมา แต่ชุดที่คนตัวเล็กใส่อยู่กลับสะกดสายตาชายหนุ่มทั้งสองไว้ ชุดเดรสสีชมพูที่ชายกระโปรงประดับด้วยผ้าลูกไม้สีขาว กับรองเท้าท็อปบูมสีครีมแบบแฟชั่น ยิ่งรวมกับผิวขาวอมชมพูและผมสีสตอเบอรี่ยิ่งทำให้ดูน่าหลงไหลยิ่งขึ้น แต่เพราะช่วงไหล่มีรอยแดงๆหลายจุด จิเอโกะจึงต้องใส่ผ้าคลุมไหล่สีขาวลายจุดสีชมพูปิดเอาไว้
"ไปหัดแต่งตัวแบบนี้มาจากไหนเนี่ย"เรียวมะถาม
"คือ...ผมแต่งแบบนี้มานานแล้ว ...มัน...ไม่ดีหรือครับ"
"ป่าว... น่ารักดี"เรียวมะกระซิบข้างๆหู ก่อนจะก้มลงมาประทับจูบลงไปที่ปากเล็ก จิเอโกะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยามโอนอ่อนตาม เพราะการขัดขืน จะยิ่งทำให้เจ็บตัว แต่การกระทำของทั้งคู่ก็ตกอยู่ในสายตาของชายอีกคน เคียวยะตรงไปที่ร่างบาง กระชากออกจากเรียวมะแล้วพาออกไปที่ลานจอดรถ เรียวมะที่ตามมาก็หงุดหงิด และตกใจกับการกระทำของพี่ชาย แต่ไม่ได้สนใจนัก แล้วดึงมือของคนตัวเล็กไปที่เบาะหลัง
"ไปนั่งข้างหน้า!" เคียวยะตะโกนใส่ ทำให้จิเอโกะตกใจจนตัวสั่น
"อะไรของพี่เนี่ย! ผมจะนั่งกับจิเอโกะ"
"ฉันไม่ชอบ เข้าใจมั๊ย"
"งั้นผมไปนั่งหน้าเอง"
ครั้งแรก ที่พวกเขาทะเลาะกันเองอย่างไร้เหตุผล สองพี่น้องนั่งเงียบโดยไม่คุยกันตลอดทางไปห้าง นั้นทำให้อีกคนในรถรู้สึกกลัว และอึดอัด รถเคลื่อนที่ไปยังถนนที่รถมายมากวิ่งสวนไปมา จนเคียวยะขับรถมาจอดยังลานจอดรถ ของห้างที่พวกเขาเป็นหุ้นส่วน ทั้งคู่ยังคงไม่พูดกัน จิเอโกะจึงเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นเสียก่อน
"คือ...ผมไปเลือกของเอง ส่วนพวกเคียวยะ...ก็ ก็ไปนั่งทานข้าวก่อน...ก็ได้น่ะครับ"
"ไม่ได้!/ไม่ได้!" ทั้งสองตะโกนพร้อมกัน
"งั้น...ใครก็ได้ซักคนเดินตามดูผมก็ได้ครับ ผมไม่หนีหรอกครับ"
"ไปด้วยกันหมดนี่ล่ะ"เคียวยะบอก
- - - โซนผัก-เนื้อ - - -
จิเอโกะเดินเลือกเนื้อที่จะใช้ทำอาหารอย่างกังวลนิดๆ เหตุเพราะเรื่องเงินนั้นเอง เพราะที่ตัวเขามีเงินติดวันแค่ไม่กี่หมื่น จริงอยู่ถ้าเป็นตลาดข้างตึกที่เข้าอยู่ล่ะก็ เงินเหลือแน่นอนแต่ว่าที่ห้างนี่...แค่เนื้อหมูธรรมดายังราคาขีดล่ะ1,200เลย ความกังวลของคนตัวเล็กทำให้เรียวมะเอ่ยถ้าออกไป
"เป็นอะไร ทำไมไม่เลือกซะที"
"เอ่อ...มัน มัน...แพงจังครับ" เหตุผลที่บอกออกมาช่างไม่เข้ากับหัวขโมยที่มีของราคาหลายล้านอยู่ในห้องเสียเลย
"อยากได้อะไรก็ซื้อ ฉันออกให้"เรียวมะว่า นั้นทำให้ร่างบางยิ้มออกมาอย่างดีใจ ปนโล่งอก จิเอโกะจึงเริ่มเลือกวัตถุดิบต่อโดยมีชายหนุ่มทั้งสองขนาบข้าง มองชายหนุ่มทั้งสองบ้าง บางครั้ง พอมองดีๆแล้วเวลาที่พวกเขาไม่ดุหรือต่อว่า ก็ดูเป็นคนที่มีเสน่ห์มากเลยทีเดียว ยิ่งมองไปรอบๆจะรู้ได้เลยว่า เขาสองคนแตกต่างจากคนอื่นมากที่เดียว ทั้งความสูง รูปร่าง บุคลิกที่โดดเด่น แถมยังมีผู้หญิงหลายคนมองมาทางนี้อีก ร่างบางตัดสินใจ หันหน้ากลับไปตั้งใจเลือกซื้อของต่อ เพื่อที่ตนเองจะได้รู้สึกไม่หงุดหงิดไปยิ่งกว่านี้...หงุดหงิดหรอ เขาหงุดหงิดเรื่องอะไรล่ะจิเอโกะสลัดความคิดนั้นออกไป ก่อนจะเลือกซื้อของที่ต้องการ
ตรงกันข้ามกับชายหนุ่มทั้งสอง ที่อารมณ์ตอนนี้อยากลากร่างบางกลับไปขังไว้ที่ห้องเหมือนเดิม ทำไมน่ะหรอ ก็ไอ้พวกตัวผู้มันกำลังมองมาน่ะสิ มองมาที่แมวสีชมพูของพวกเขา ไม่สิ ไม่ใช่แค่มอง แต่แทบจะกลืนกินเลยด้วย
"เสร็จหรือยัง"เคียวยะถาม เขาเริ่มทนต่อสายตาพวกนั้นไม่ไหว คนของเขา ของของเขา ไม่ควรมีใครได้เห็นหรือแตะต้อง
"เสร็จแล้วครับ"จริงๆแล้ว ยังขาดพวกเครื่องปรุงอีก2-3อย่าง แต่เพราะสายตาของแคชเชียร์สาวที่มองมายังชายหนุ่มทัั้งสองมัน... ฮึ่ย! อย่ามองอย่างนั้นนะ พวกพี่เขาเป็นของผมนะ ...ของผม หรอ? นี่ผมเป็นอะไรไปนะ เรียวมะแย่งรถเข็นไปจากมือร่างบาง แล้วตรงไปที่แคชเชียร์ แล้วบอกผู้เป็นพี่
"พี่ ไปที่รถก่อนเลย เดี๋ยวผมตามไป ...อ๋อ เอามันไปด้วย"เรียวมะบุยปากไปทางร่างบางเพื่อบอกพี่ชาย เคียวยะไม่ได้ตอบอะไรกลับ แต่ดึงตัวร่างบางตามไปด้วย จิเอโกะงงว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเขาจับอารมณ์ของคนที่ลากตัวเขามาได้ว่า 'โกรษ' แต่เขาเองก็ควรโกรษเหมือนกันไม่ใช่หรอ ยิ่งเห็นยัยแคชเชียรนั้นระริกระรี ออกมาต้อนรับเรียวมะเกินหน้าเกินตาแล้ว ...ชิ
เคียวยะเปิดรถก่อนยัดร่างบางเข้าไปที่เบาะหลัง แล้วพาตัวเองไปนั่งที่คนขับ สตาทรถเพื่อรอคนน้องมาที่รถ ...ภายในรถเงียบสนิท มีเพียงเสียงแอร์รถยนต์คันหรูเท่านั้น จิเอโกะทนต่อไปกับบรรยากาศแบบนี้ไม่ไว้ จึงถามเคียวยะออกไป
"พี่เคียวยะ เป็นอะไรครับ"ชายหนุ่มหันมามอง ก่อนจะหันกลับไปด้านหน้าเหมือนเดิม
"คราวหลัง ห้ามแต่งตัวออกมาอย่างนี้อีก"
"ครับ ...พี่เองก็..แต่งตัวอย่าหล่อมากสิครับ"ประโยคหลังแผ่วเบา แต่เพราะความเงียบ คนตัวโตจึงได้ยินชัดเจน
"แล้วทำไมล่ะ ฉันก็แต่งอย่างนี้ประจำ"ร่างบางสะดุดตกใจ เพราะไม่คิดว่าเคียวยะจะได้ยิน
"ก็..ผมไม่ชอบ..แล้วก็...คือ...ถึงผมจะไม่มีสิทธิ์ แต่.. ผมหวงครับ"เพียงแค่นั้นบรรยากาศภายในรถก็เปลี่ยนไปทันที กลิ่นหอมหวานๆเฉพาะตัวของร่างบางกลับมาอีกครั้ง ยิ่งกระตุ้นให้คนตัวโตอยากจัดการลงโทษ
เขาเอนเบาะลงจนสามารถดึงคนตัวเล็กเข้าไปหาได้ แล้วกดจูบลงโทษ ใหัหลาบจำ ...ว่าอย่าทำให้เขาหึงหวงเช่นกัน ปากเล็กตอบรับลิ้นที่สอดเข้ามา ปล่อยให้คนตัวใหญ่สำรวจอย่างเพลิดเพลิน แต่ลิ้นเล็กกลับไม่ได้สัมผัสกับคนตรงหน้า มันทรมานทั้งที่เราจูบกัน แต่เขากลับไม่สัมผัสกันเหมือนอย่างเคย จิเอโกะพลั่กไหล่ชายหนุ่มออกออกห่าง
"ทำไมล่ะครับ"เขาถาม
"ลงโทษ ที่นิสัยไม่ดี"เคียวยะตอบ
"ตรงไหน"
"ตรงที่..ทำให้ฉันปวดหัว"
"แต่ผม.."
"ขอร้องสิ ...ขอร้อง แล้วฉันจะไม่แกล้ง"เคียวยะเสนอ
"ผม...ได้โปรด พี่เคียวยะ ช่วยอ่อนโยนกลับผมที"เพียงแค่นั้น เสียงของทั้งคู่ก็หายไป เหลือเพียง เสียงจูบ..ที่แสนน่าอาย และเร่าร้อน จนเสียงประตูรถที่เปิดเข้ามาขัดจังหวะ พร้อมกับชายอีกคนที่อารมณ์ขุ่นมัว
"ทำอะไรกันอยู่!"เรียวมะตะหวาด ร่างบางผละออกเล็กน้อยด้วยความกลัวและตกใจ แต่เพราะได้กอดจากชายหนุ่มคนพี่ เลยทำให้เขาหายกลัวไปได้บ้าง
"เรียว...พี่ว่าถึงเวลาแล้วเรียว ฉันขอพูดกับนายตรงๆเลยแล้วกัน ...ฉันรู้เรื่องนายกับจิเอโกะมานานแล้ว"เรียวมะสะอึก พี่ชายเขาเปลี่ยนเรื่องแถมยังกอดมันเอาไว้ นี่แสดงว่า...ได้กันแล้ว? แต่ที่เขาข้องใจอีกอย่งคือพี่รู้เรื่องเขากับหญิงสาวได้อย่างไง แต่ก็ยังพยายามหาข้อแก้ตัว
"อะไรกันพี่ นี่แค่2-3วันเอง แล้วพี่ก็รู้นี่ ว่าผมกับจิเอโกะได้กันแล้ว พี่ต่างหากล่ะ ทำอะไรมันเมื่อกี้"เรียวมะมองมาที่คนตัวเล็กที่ซบอกชายหนุ่มอยู่
"ฉันหมายถึง จิเอโกะอีกคน ที่โรงน้ำชา'ฮิเมะ' "
"..."เรียวมะไม่ตอบ แต่นิ่งเงียบฟัง
"ฉันยกเขาให้นาย แลกกับเลิกยุ่งกับเจ้านี่ ตอนนี้เขาเป็นของฉัน ..เข้าใจนะ"
"ครับพี่..งั้นผม กลับเองล่ะกัน แยกกันตรงนี้แหละ"เรียวมะลงจากรถแล้วเดินห่างออกไป เขาหันกลับมามองที่รถของพี่อีกครั้ง เห็นเรือนผมสีชมพูขยับไปนั่งหน้ารถแล้ว จากนั้นรถคันหรูก็เคลื่อนตัวออกไป
ความรู้สึกยังตกค้าง เขาควรดีใจที่ได้ตัวคนที่เขาแอบรักมานาน แต่...เขาแทบจะลืมหญิงสาวไปเลย แต่กลับจำใครอีกคนได้ดี ทั้งรูปร่าง เสียง หรือแม้แต่กลิ่น กลิ่นหอมของสตอเบอรี่ ถ้าถามว่าเขาโกรษพี่ชายมั๊ยที่แย่งของเขาไปดื้อๆ เขากลับรู้สึกไม่โกรษ แต่ก็ยังหึงหวง เรียวมะสลัดเรื่องของจิเอโกะอีกคนออกไป แล้วไปหาหญิงสาวที่ตนเองรักอีกคน 'จิเอโกะ'
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
หลังจากกลับมาที่ห้อง จิเอโกะนำของที่ซื้อมาไปเก็บ แล้วจึงเริ่มเตรียมอาหาร ระหว่างนั้นเคียวยะกำลังคิดเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนที่เรียวเข้ามาที่รถ เขาแค่ไม่อยากให้จิเอโกะ ถูกดึงไปจากเขา จึงพูดแบบนั้นกับเรียวมะออกไป แต่มันเหมือนกับ...การไล่น้องของเขา ยิ่งคิดตัวเขายิ่งสับสน อยากได้จิเอโกะ แต่ไม่ได้อจากทำร้ายน้องของตน แต่...อย่างไรเรียวก็เป็นน้องชายของเขา ไม่ใช่คนอื่น ถ้างั้น...ถ้าเขาจะใช้ของร่วมกันกับน้อง ก็คงไม่เป็นไรล่ะมั่ง
ในขณะที่เคียวยะกำลังคิดอยู่ ร่างบางก็เข้ามาสะกิดเขา เพื่อบอกว่าอาหารเสร็จแล้ว เคียวยะเดินไปที่โต๊ะอาหาร รู้สึกประทับใจ ปนอึ้งนิดๆกับอาหารตรงหน้า ที่ไม่ใช่อาหารธรรดา แต่นี่มันระดับโรงแรมเลยด้วยซ้ำ
"ไปหัดมาจากไหนเนี่ย"ชายหนุ่มถาม
"ก็ตอนอยู่ที่ศูนย์ผมเรียนเอาน่ะครับ ก่อนจะหนีออกมา"จิเอโกะตอบ
เรียวมะน่ังลงก่อนจะเริ่มลงมือทาน 'อร่อย ฝีมือไม่เลวเลย' ชายหนุ่มคิด ในระหว่างที่ทานอาหารอยู่ ร่างบางกลับคิดถึงใครอีกคน 'ถ้าเรียวมะซังอยู่ด้วย คงจะดี' เหมือนคำอธิฐานเป็นจริง เมื่อมีเสียงเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับใครอีกคนที่คุ้นเคย
"ทำอะไรกันอยู่หรอ"เรียวมะถาม
"กำลังทานข้าวอยู่ ...มานั่งสิเรียว"เคียวยะเชิญคนน้องเข้ามา
"เดี๋ยวผมตักข้าวให้"จิเอโกะลุกไปตักข้าวกับซุปมิโซะอีกชุดมาให้เรียวมะ ในระหว่างนั้นจิเอโกะก็คิดว่า 'ดีจังที่ได้ทานอาหารด้วยกันสามคน ...เหมือนครอบครัว ครอบครัวของเรา' อีกด้านหนึ่งที่โต๊ะอาหาร
"พี่เคียว"
"มีอะไร"เคียวยะหยุดทานแล้วมองไปที่น้อง
"ทานข้าวเสร็จแล้ว ผมมีเรื่องจะเครียกับพี่"
"..............."
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
เอิงเอ๋ยยยยย ขอโทษที่หายลงหลุมไปเลยครับ พอดีงานยุ่งมากๆ ขึ้นเชียงใหม่ ลงกรุงเทพ ลงไประนอง แล้วขึ้นเชียงใหม่อีกที เฮ้อ~~. นี่คือสาเหตุที่หายลงหลุม แต่ช่วงนี้ เริ่มเงียบๆแล้ว งานเริ่มลงตัว กลับมาแต่งได้อีกครั้ง คิดถึงคนอ่านทุกคนนะครับ
- - - - - - - - - - - - - - - -
ตอนหน้า
"นี่กล้าหนีไปงั้นหรอ"
"พี่ ผมของลงโทษด้วยล่ะกัน"
"ไม่น้าาาาาาา"
"คุณหมอครับ ผมเป็นอะไรครับ"
"ตอนแรกทางเราคิดว่า คุณแค่ปวดท้องธรรมดา แต่ร่างกายของคุณแตกต่างจากแมวตัวอื่น คือ... คุณสามารถตั้งครรภ์ได้ แล้วตอนนี้คุณก็ท้องได้สองเดือนแล้ว หมอแนะนำให้คุณกลับที่ศูนย์นะครับนะครับ
บายจ้าาาาา
หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ (อ่าน 142291 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก