[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[23]
“ชิน ลูกต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้”
ผมหอบหายใจ พลางฝืนลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่เจ็บร้าวไปทั้งกาย หลังจากถูกคนสนิทของ ‘พ่อ’ รุมอัดมาร่วมชั่วโมง โดยมีชายสูงวัยผู้รับผมมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาสีดำ ในมือถือแก้วไวน์ใสที่บรรจุของเหลวสีแดงเข้มเอาไว้อย่างสบายอารมณ์
ดวงตาหลายคู่จับจ้องผมที่กำลังใช้มือข้างหนึ่งยันกายลุกขึ้นจากพื้นพรม แม้ว่าคนรอบกายที่ถูกเรียกมาเป็นคู่มือจะออมแรงให้ แต่สำหรับผมที่อายุไม่ถึงสิบห้าปี แรงเตะหรือต่อยของผู้ใหญ่เต็มตัวที่ถูกฝึกฝนการต่อสู้มาจนช่ำชอง แม้จะออมมือให้ก็หนักหน่วงเพียงพอที่จะทำให้ผมทรุดลงไปกองอยู่กับพื้นหลายต่อหลายครั้ง
นี่เป็นวันที่สิบแล้วที่ผมเจอ ‘การฝึกซ้อม’ ของพ่อ ที่ผมอยากจะเรียกมันว่า ‘การรุมซ้อม’ เพื่อระบายอารมณ์เสียมากกว่า คนสนิทของพ่อที่วันๆสวมเพียงชุดสูทสีดำเหมือนกันหมด ไม่ได้มีความน่าคบหาด้วยแต่อย่างใด สายตาที่มองตรงมา แม้จะเจือความเห็นใจ แต่ก็ทอประกายวาววับอย่างพึงใจตามสัญชาตญาณดิบเถื่อนในทุกครั้งที่อัดเตะผมจนร่างของผมกระแทกกับกำแพง
“เอาชนะให้ได้ ผ่านพ้นไปให้ได้ แล้วลูกจะไม่มีวันพ่ายแพ้อีกเลย”
ผมยิ้มหยันกับถ้อยคำที่ฟังดูเรียบง่ายราวกับผมกำลังท้าตีท้าต่อยกับเด็กตัวเล็กๆ หากมันง่ายขนาดนั้นผมคงไม่สะบักสะบอมขนาดนี้ ผมไม่ได้กำลังทะเลาะกับใคร แต่สิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่นั้นคือการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด มันแตกต่างจากการหาเรื่องใครอย่างที่ผมพบเจอในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามากนัก
ดวงตาของผมไหววูบเมื่อร่างหนึ่งหยิบมีดด้ามสั้นออกมา สีเงินที่สะท้อนกับแสงไฟสีส้มจากแชนเดอเลียในห้องรับรองหรูหราทำให้กายของผมชาวาบ ความกลัวปรากฏในขั้วหัวใจ ผมเหลือบมองไปทางผู้เป็นพ่อที่นั่งอมยิ้มและปรายตามองตอบกลับมาอย่างเย็นใจ แม้จะอยู่กับเขามาไม่กี่วัน แต่ผมก็เดาความคิดของเขาได้ ตาแก่วิปริตนั่นต้องการให้ผมสู้เพื่อเอาชีวิตรอด โดยไม่สนใจผลลัพธ์ว่าผมจะสามารถเอาตัวรอดได้จริงหรือไม่
จริงสิ ผมมันก็แค่บุตรบุญธรรมที่รับอุปการะมา จะรอดหรือไม่ ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าเสียใจของผู้ชายคนนี้ ต่อให้ไม่มีผม ไม่ใช่ผม เขาก็สามารถหาคนใหม่มาแทนได้ทุกเมื่อ
นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้าย หากผมพลาดไป จะไม่มีวันได้รับคืนอีกเป็นครั้งที่สอง
ผมกำหมัดแน่น ตั้งท่าพร้อมรับชายร่างสูงใหญ่ที่เตรียมพุ่งเข้าหาพร้อมกับมีดที่อยู่ในมือ แต่ก่อนที่เขาจะจ้วงแทงผมด้วยมีดสั้นคมกริบ ผมย่อกายลงเพื่อฉวยความตัวเตี้ยกว่าให้เป็นประโยชน์ ใช้แข้งเตะอัดเข้าที่จุดศูนย์กลางกายเข้าไปเต็มรัก จนร่างตรงหน้าทรุดลงด้วยความเจ็บปวด
ผมหันไปอีกทางเมื่อถูกเตะอัดเข้าที่กลางหลังจนทรุดลงไปอีกครั้ง ก่อนจะรีบพลิกหลบคมมีดที่พุ่งเข้ามาอีกครั้งจากชายผิวดำอีกคน มีดสั้นปักเข้าที่ผืนพรมด้วยระยะห่างจากใบหน้าของผมเพียงไม่กี่นิ้ว หัวใจเต้นรัวด้วยความหวาดกลัวและตระหนกเสียจนอะดรีนาลีนหลั่งไหลไปทั่วกาย
ผมยกเท้าเตะสวนร่างที่โถมทับมาเต็มแรง ก่อนจะดีดตัวขึ้นถอยไปชิดผนัง ร่างหนาทั้งสามเดินย่างสามขุมมาหาผม ต้อนจนผมไม่มีที่ทางใดจะหนีไปได้อีก ผมกัดฟันแน่น ก่อนจะเลือกที่จะพุ่งกายเข้าหาชายคนหนึ่งที่ถือมีดอยู่ในมืออย่างสุนัขจนตรอก ผมกลิ้งไปกับพื้นพร้อมกับชายคนนั้นและพยายามแย่งมีดมาถือเอาไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ ความทรงจำบางอย่างทำให้ผมก้มหน้าลง แล้วกัดเข้าที่ใบหูของเขาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!”เสียงร้องอย่างทรมานดังขึ้น พร้อมกับมือใหญ่ที่ปล่อยมีดด้วยความตกตะลึง ผมได้โอกาสคว้ามา และก่อนที่สมองจะสั่งการใด เรือนกายก็ฝังมีดลงไปที่ร่างของชายที่กรีดร้องอยู่ด้านใต้โดยอัตโนมัติ
ผมยังคงไม่ปล่อยใบหูของชายร่างหนา พร้อมกับมือที่ดึงมีดแล้วปักลงไปใหม่หลายต่อหลายครั้ง จนรับรู้ได้ถึงแรงกระเซ็นของโลหิตที่อาบใบหน้าของเขา และด้านล่างของใบหน้าของผม
เมื่อผมรู้สึกตัวอีกที คือตอนที่พ่อของผมลุกมาสะกิดบ่าของผมเบาๆ พร้อมกับฉุดให้ลุกขึ้นยืนแล้วลูบศีรษะเบาๆอย่างชมเชย ผมค่อยๆเบือนหน้าไปทางชายชะตาขาดที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น มีดที่ปักอยู่ที่คอหอยที่เต็มไปด้วยรอยตัดของคมมีดจนเหวอะแหว่งเห็นกระดูกภายใน
ความคลื่นเหียนพุ่งสูงในพริบตา ในจังหวะเดียวกับที่ผมก้มลงมองมือเปื้อนเลือดของตนเอง ผมทรุดกายลงไปอาเจียนอยู่ที่พื้นพรมสีเลือดนก ขณะที่คนรอบกายได้แต่ยืนนิ่งมองด้วยสายตาเฉยชา อย่างที่เห็นมาเป็นประจำหลายต่อหลายครั้ง
“เก่งมาก ชิน นี่สิถึงสมกับเป็นลูกพ่อ”
ผมถูกส่งตัวไปทำความสะอาด และวันต่อมา ผมก็ไม่ต้องเข้ามาในห้องรับรองเพื่อฝึกการเอาตัวรอดเช่นนี้อีก แต่พ่อของผมกลับจ้างให้ครูมาฝึกศิลปะการต่อสู้ให้ผมทุกวันในช่วงเช้า ในช่วงบ่ายจนถึงเย็นผมจะต้องเข้ารับการศึกษาแผนธุรกิจทั้งหมดของบริษัท และต้องจดจำให้ได้ภายในเวลาอันสั้น ก่อนจะถูกส่งเข้าประชุมพร้อมกันกับพ่อของผมในห้องผู้บริหาร
จนถึงวันนี้ ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าพ่อของผมคนนี้ทำงานอะไรกันแน่ วันหนึ่งที่มีโอกาสอยู่ในกันเพียงสองคนบนรถคันหรู ระหว่างทางไปบริษัท ผมจึงเอ่ยถามออกไป
“งานของพ่อ คือการตักตวงความพอใจให้กับตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
ผมไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ถามต่อ เมื่ออีกฝ่ายเพียงแค่แสยะยิ้มชั่วร้าย ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
หลังจากนั้นไม่นาน สิ่งที่ผมประสบพบเจอ ก็ทำให้ผมค่อยๆเข้าใจ และซึมซับคำว่า ‘พอใจ’ ของผู้เป็นพ่อได้ทีละน้อย ทีละน้อย จนในที่สุดผมก็รับรู้ได้ว่า ‘งาน’ ของพ่อของผมคือการช่วงชิงเอาทุกสิ่งทุกอย่างจากคนรอบกายมาเป็นผลประโยชน์ของตนเองให้ได้มากที่สุด โดยไม่สนใจว่าใครคนอื่นจะต้องสูญเสียอำนาจ เงินตรา หรือแม้กระทั่งชีวิตของตนเองและครอบครัว เพื่อสนองความต้องการของพ่อของผม เขาทำได้ทุกอย่าง และผม ต้องทำให้ได้อย่างเขา ต้องเป็นให้ได้อย่างเขา
นี่คือโอกาสที่ผมได้รับ และเลือกแล้วตั้งแต่วันที่มือของผมได้สัมผัสกลิ่นคาวของเลือด
“บอสครับ ผมเจอตัวเขาแล้ว”ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่พุ่งพรวดเข้ามาในห้องโดยไม่แม้แต่จะเคาะประตู อันเป็นหนึ่งในกฎข้อบังคับสำหรับใครก็ตามที่รู้จักเขาดี แต่ด้วยเนื้อหาที่ได้รับฟัง ทำให้เตชินท์ที่กำลังหวนนึกไปถึงอดีตละเลยมารยาทเหล่านั้นแล้วรีบผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
“ทำดีมาก รีบพาฉันไปที่นั่นเดี๋ยวนี้เลย”
เตชินท์รู้สึกโล่งอกเป็นปลิดทิ้งหลังจากได้รับรู้ว่าเขายังสามารถตามรอยของนกที่บินหนีหายไปจากกรงได้ในระยะเวลาอันสั้น เพียงแค่ยกหูกริ๊งเดียวเท่านั้น คนของเขามากมายก็สามารถตามหานิชาได้ภายในไม่กี่ชั่วโมง ทำไมเขาถึงไม่คิดได้ให้เร็วกว่านี้นะ
“แต่บอสครับ... ผมมีอีกเรื่องที่ต้องรายงานให้ทราบก่อน”
“ว่ามา”
ใจของเขาระริกจะรีบวิ่งไปหาร่างบอบบางของเขาจนแทบยืนเฉยๆไม่อยู่ แต่เมื่อได้รับฟังถ้อยคำสั้นๆจากปากของลูกน้องคนสนิท ความเย็นวาบกลับถาโถมเข้ามาจนทำให้ขาแข็งราวกับถูกสาป
“... อย่างนั้นหรือ ขอบใจมาก”
“แล้วบอสจะไปพบคุณนิชาเลยไหมครับ?”
“ยังก่อน นี่ยังไม่ใช่เวลาที่ดี”
เตชินท์ยกมือขึ้นให้อีกฝ่ายออกไปจากห้อง ก่อนที่ตัวเขาจะทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้หนังสีดำของตำแหน่งประธาน มือประสานวางอยู่บนโต๊ะอย่างใช้ความคิด ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกรอยยิ้มขื่น
“พนักงานในคลับหรือ...”
เด็กคนนั้นจะรู้รึเปล่าว่าคลับที่ว่านี้เป็นคลับประเภทไหน ไม่สิ ไม่ว่าจะรู้หรือไม่ ผลของมันก็เป็นแบบเดิมอยู่ดี นั่นคือนิชาของเขา ตอบตกลงเป็นพนักงานในคลับแห่งนั้นไปแล้ว
เจ้าของคลับนั่นจะรู้รึเปล่า ว่าพนักงานใหม่คนนี้เป็นคนของใคร
ไม่เป็นไร หากต้องการเล่นกันแบบนี้ ไม่ว่าอย่างไร นกน้อยก็ยังเป็นได้แค่นกตัวจ้อย ที่เขาจะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด
ต่อให้เขาเป็นผู้เปิดกรงให้บินออกไป แต่อิสรภาพที่มอบให้ยังถูกจำกัด นิชาต้องอยู่ในพื้นที่ที่เขายังสามารถมองเห็นและรับรู้ความเป็นไปได้ตลอดเวลา
อากาศที่นิชาหายใจได้ ต้องเป็นลมหายใจของเขาเท่านั้น นอกเหนือเกินจากนั้น เขาไม่อนุญาต
เตชินท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พลางกรอกเสียงทุ้มนุ่มลงไปเมื่ออีกฝ่ายรับสายในเวลาอันสั้น
“ต่อสายไปหาคุณหญิงที”
“พี่หญิง คืนนี้ว่างรึเปล่า?”
“ว่างสิ มีอะไรเหรอ?”
“คืนนี้เปิดร้านเป็นคืนแรก ขอเชิญไปร่วมงานเปิดตัวคลับ Aphrodite ของผม”
ธนกรยื่นซองกระดาษสีแดงสดที่ภายในเป็นการ์ดเชิญระดับวีไอพีที่แจกให้กับลูกค้ากระเป๋าหนักเท่านั้น แน่นอนว่าผู้เป็นพี่สาวรับไว้ แม้ในใจจะรู้สึกหวั่นๆก็ตาม
“พี่ไม่ค่อยได้ไปที่แบบนี้ซะด้วยสิ ต้องหาที่พิเศษให้พี่นั่งด้วยล่ะ”
“แน่นอนครับ คุณนภิสาจะได้รับอภิสิทธิ์พิเศษยิ่งกว่าแขกคนไหนก็ตามอย่างแน่นอน รับรองว่าผมจะบอกพนักงานทุกคนอย่าไปกวนใจพี่ เพราะคนอย่างพี่ หม้อให้ตายก็ไม่มีวันได้ทิป”
ร่างสูงหัวเราะเมื่อนภิสาทำหน้าเง้างอด เมื่ออีกฝ่ายจงใจแกล้งเสียดสีเจ้าหล่อนซึ่งรับหน้าที่เป็นหัวหน้าบัญชีของบริษัท อันเลืองชื่อเรื่อง ‘เค็ม’ ได้ที่
“พี่ชวนคนไปด้วยก็ได้นะถ้ากลัวเหงา คืนนี้ผมเลี้ยงเอง สั่งอะไรได้เต็มที่เลย”
“เดี๋ยว เอก แล้ว... เล็กล่ะ?”
“ยัยนั่นอายุถึงซะที่ไหนเล่า”
“เออจริงด้วย ดีแล้ว ไม่ต้องบอกน้องล่ะ เดี๋ยวจะน้อยใจถ้าไม่ได้ไปด้วย”
“รู้แล้วครับ ไม่บอกหรอก เดี๋ยวก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งอีก ขี้เกียจจะตามง้อ”
“พูดถึงน้องให้มันดีๆ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้กลับบ้านเลยนะเอก ป๊ากับม้าก็บ่นคิดถึง”
“ก็ทำร้านมันยุ่งนี่ครับ ช่วงนี้ช่วงแรก เอาไว้อะไรลงตัวกว่านี้จะกลับไปหาบ่อยๆนะ”
“อืม ทำให้ได้อย่างที่ว่าล่ะ”
“โอเคครับพี่ เดี๋ยวคืนนี้เจอกันนะ ผมต้องไปเชิญแขกคนอื่นต่อ”
“อืม เออ เดี๋ยว แล้วพี่ต้องใส่ชุดแบบไหนไปล่ะ?”
“ธรรมดาก็ได้พี่ คนอื่นเขาก็ใส่ชุดธรรมดากันทั้งนั้น เจอกันนะครับ”
“อ้อ... โอเค”
เจ้าหล่อนเดินไปส่งน้องชายถึงหน้าประตู ก่อนจะนั่งนึกทบทวนอยู่หลายตลบ คำว่า ‘ธรรมดา’ ของน้องชายกรุ๊ปเลือดบีที่หาความธรรมดาไม่ได้นี่หมายถึงอะไรกันนะ คนกรุ๊ปเลือดเอที่ตรงไปตรงมาอย่างเธอไม่ค่อยเข้าใจดีนัก ครั้นจะถามน้องสาวคนเล็ก ก็แลดูมีประเด็นอยู่ หนำซ้ำเพื่อนๆก็เงียบหายไป ด้วยเข้าใจว่าเธอกำลังจี๋จ๋ากับสามีที่แทบไม่เคยกลับบ้านกลับช่องกับใครเขาอีก
คิดได้ไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ที่ทำงานของชายหนุ่มที่กำลังนึกถึงอยู่พอดี
“ค่ะ”
“คุณหญิง คืนนี้สะดวกรึเปล่าครับ?”
“ก็... ไม่แน่ใจค่ะ ต้องไปงานเปิดตัวร้านของเอก”
“น้องชายของคุณน่ะหรือครับ? อ้อ... เห็นว่าเตรียมร้านอยู่ ตอนนี้เปิดแล้วหรือนี่”
“ใช่ค่ะ เพิ่งเปิดคืนนี้”
เธอลังเลใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะนึกได้ว่าชายหนุ่มนั้นขึ้นชื่อเรื่องขาเที่ยวอยู่แล้ว น่าจะคุ้นเคยกับสถานที่ประมาณนี้ที่เธอไม่เคยคุ้นเอาเสียเลย แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาก็เป็นเพียงแต่สามีภรรยาในนามเท่านั้น จู่ๆจะชวนไปเที่ยวกลางคืนจะดูประหลาดรึเปล่าเธอก็ยังไม่แน่ใจนัก
“คุณชินโทรมา... มีอะไรรึเปล่าคะ?”
“ผมตั้งใจจะชวนคุณไปหาอะไรดื่มด้วยกันเสียหน่อย ถ้าน้องชายของคุณเปิดร้านวันนี้ งั้นเราไปแสดงความยินดีกับเขาด้วยกันดีไหมครับ?”
นับว่าตรงตามความตั้งใจของเธอพอดิบพอดี โดยที่ไม่ทันได้เอะใจ เธอตกปากรับคำไปอย่างนึกโล่งอกน้อยๆเสียด้วยซ้ำ เนื่องจากเธอไม่ชอบแสงสีในยามค่ำคืนนัก ผิดกับน้องแท้ๆในสายเลือดของเธอทั้งสองคนที่ดูจะรักความงดงามเหล่านั้นเสียเหลือเกิน
“ดีเลยค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวคืนนี้ผมไปรับที่บ้านนะครับ”
“อ้อ เดี๋ยวค่ะ คุณชิน ฉันมีเรื่องรบกวนอีกเรื่อง”
“ว่ามาได้เลยครับ”
“... คือ ชุดที่ใส่ไปงานแบบนี้... เป็นชุดประมาณไหนเหรอคะ”
ปลายสายหลุดหัวเราะออกมาเบาๆอย่างอดไม่ได้ ทำเอาเจ้าหล่อนหน้าขึ้นสีน้อยๆ เท่ากับว่าอีกฝ่ายก็รู้หมดว่าเธอนั้น แม้จะเก่งธุรกิจ และฉับไวเท่าทันคนอื่น แต่ในเรื่องทางนี้กลับไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน
“เดี๋ยวหกโมงเย็นผมจะไปหาที่บ้าน แล้วเอาชุดไปให้นะครับ”
นภิสาอ้าปากจะปฏิเสธ แต่อีกฝ่ายกลับบอกลาแล้วรีบวางหูอย่างรวดเร็ว หญิงสาวระบายลมหายใจอย่างหงุดหงิด ก็ไม่เคยคิดอยากจะหวังพึ่งชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘สามี’ คนนี้นัก แต่ในเมื่อทุกอย่างเหมาะเจาะให้เป็นแบบนั้นเสียเหลือเกินจนน่าลำบากใจ เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับความจริงในข้อนี้
ความจริงที่ใครต่อใครล้วนอิจฉาและใฝ่ฝันอยากจะเป็นได้อย่างเธอ เธอนั้นได้รับตำแหน่งหัวหน้าของบริษัทบิดา แต่ไม่ได้ไขว่คว้ามาอย่างลำบากนัก ในยามแรกที่เข้าไปจึงได้แสดงความสามารถให้เป็นที่ประจักษ์อย่างชัดเจนว่า เธอไม่ได้เป็นเพียงเด็กฝากอย่างที่ใครต่อใครเข้าใจ พนักงานทุกคนล้วนยินดีที่ได้เธอมาเป็นผู้ร่วมงาน และเมื่อมีเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่มาขอแต่งงาน พร้อมกับแหวนอันเลอค่าในราคาที่ประเมินไม่ได้ ทุกคนก็ยิ่งยินดีด้วยและปรารถนาจะเป็นอย่างเธอบ้าง ทั้งๆที่เธอนั้นไม่ได้ต้องการสิ่งเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย
มนุษย์ก็เป็นแบบนี้ นอกจากสิ่งงดงามภายนอกแล้ว ใครจะสนว่าเนื้อในนั้นเน่าเฟะแค่ไหน
เธอเองก็เป็นหนึ่งในสังคมเหล่านั้น ที่แม้จะไม่พอใจเพียงใด แต่ก็จำต้องฝืนยืนหยัดอดทนต่อสิ่งเร้าเหล่านั้นอยู่เรื่อยไปโดยไม่มีสิทธิ์ใดจะปฏิเสธหรือต่อต้าน
ไม่มีใครผิด ถ้าผิดก็คงจะต้องเป็นเธอ ที่เกิดมาเป็นบุตรสาวคนโต และคนแรกของตระกูลใหญ่ ที่ปรารถนาจะขยายธุรกิจจนต้องให้เธอแต่งงานกับชายคนนั้น ชายคนที่ทำให้น้องสาวที่เธอรักเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ชายคนที่เธอไม่เคยรัก และไม่ปรารถนาจะได้รับความรักใดๆกลับมา
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ทำเอาเธอสะดุ้งเฮือก เมื่อปรายสายตามองผู้โทรเข้ากลับยิ่งตระหนกยิ่งกว่า เพราะเป็นชื่อของคนที่เธอไม่คาดฝันว่าจะโทรเข้ามาหาเธออีก โดยเฉพาะหลังจากงานแต่งงานของเธอ
“... ฮัลโหล”
“พี่หญิง เล็กเองนะ”
“อื้อ มีอะไรรึเปล่า?”
“ไม่มีอะไรโทรหาพี่หญิงไม่ได้เหรอ?”
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น พี่เห็นเราหายไปนาน”
“หายไปนานที่ไหน พี่หญิงนั่นแหละไม่ค่อยกลับบ้านเลย เล็กเหงานะ”
“... เล็กพูดจริงๆเหรอ?”
“อ้าว ทำไมถามแบบนั้น ตั้งแต่แต่งงานไปพี่หญิงกลับบ้านมาครั้งสองครั้งเองนะ ไม่ค่อยได้เจอกันเลย พี่หญิงไม่คิดถึงเล็กแล้วเหรอ?”
“คิดถึงสิ คิดถึงมากด้วย”
“งั้น พรุ่งนี้ว่างไหม เราไปช้อปปิ้งกันดีไหม?”
“เอาสิ เล็กอยากไปไหนล่ะเดี๋ยวพี่ไปรับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวเจอกันที่นั่นเลยก็ละกัน เล็กขับไปเองได้”
“ได้ อยากช้อปอะไรล่ะ นานๆที พี่จะเป็นสปอนเซอร์ให้”
“พูดจริงนะ ดีใจจัง เล็กกำลังอยากได้บลัชออนอันใหม่อยู่พอดี”
“อะไร เครื่องสำอางเต็มบ้านใช้หมดแล้วเหรอเรา?”
นภิสาพูดไปแบบนั้นเนื่องจากภายในห้องนอนของน้องสาว มีเครื่องสำอางแบรนด์เนมจำนวนมากที่รวมมูลค่าแล้วหลายหมื่น สารพัดสี สารพัดยี่ห้อที่วางรวมกันอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งที่นับวันแทบไม่เหลือพื้นที่ใช้สอยอื่น
“ก็มันเพิ่งออกคอเลคชั่นใหม่มานี่นา”
“ก็เป็นซะแบบนี้นี่นะเรา ใช้ทันวันหมดอายุเหรอ?”
“ไม่ทันหรอก ไม่เป็นไรน่า นะ พี่หญิงซื้อให้เล็กนะ น้า”
“เฮ้อ ก็ได้ๆ เจอกันที่ไหนล่ะ?”
“เอ็มโพเรี่ยมก็ได้ ใกล้บ้านดี”
“โอเค เจอกันสักสิบเอ็ดโมงนะ”
“ได้เลยค่ะ คิดถึงพี่หญิงนะ”
เจ้าของนามอดแย้มยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงออดอ้อนของผู้เป็นน้องสาวที่เธอรักยิ่งกว่าใครอีกครั้ง แม้ว่าจะนึกสงสัยว่าเหตุใดจู่ๆถึงได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้ก็ตาม แต่เธอก็คลายความกังวลไปเมื่อคิดว่าวันพรุ่งนี้คงได้พบกัน
สายตาเรียวเหลือบไปมองทางนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่ริมผนัง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบว่าใกล้เวลานัดเต็มที เธอยังไม่ได้เตรียมตัวใดๆทั้งสิ้น จึงรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำแล้วสวมชุดเดิมออกมาแต่งหน้าทำผมรอเสื้อผ้าที่สามีจะนำมาให้หลังจากนี้
ระหว่างที่เธอกำลังตบแป้งนั้นเอง เธอจึงได้เห็นสีหน้ายินดีที่กระจ่างชัดแม้กระทั่งในแววตาจนยิ้มไม่หุบ ใครจะไม่ดีใจเล่า ในเมื่อเธอกับน้องสาวที่เธอรักคืนดีกันแล้ว หนำซ้ำวันนี้ธนกร น้องชายคนเดียวที่เธอเป็นกังวลเรื่องหางานก็เปิดธุรกิจเป็นของตนเองเสียที วันนี้ช่างเป็นวันดีเสียเหลือเกิน
และหวังว่า หลังจากนี้คงไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นในตระกูลของเธออีก
เสียงประตูห้องนอนที่เปิดเข้ามา ทำให้เธอสะดุ้งแล้วรีบหันไปทางต้นเสียง เมื่อพบว่าเป็นสามีของเธอเองก็ทอดถอนใจอย่างโล่งอก แว่บหนึ่งที่เธอคิดว่าเป็นขโมยหรือผู้บุกรุกอื่นใด ทั้งๆที่ไม่น่าจะต้องกังวลในเรื่องแบบนี้เลย ในเมื่อหมู่บ้านที่เธออยู่นั้นเป็นหมู่บ้านที่มีแต่คนมีฐานะ มียามรักษาการณ์อย่างละเอียดและกล้องวงจรปิดแทบทุกที่
อย่างน้อย ผู้ชายตรงหน้าที่ไม่ได้แต่งงานกับเธอเพราะรัก ก็ยังรับผิดชอบเพียงพอที่จะหาบ้านที่ปลอดภัยให้เธออยู่อย่างไม่ต้องกังวล
“สวัสดีค่ะ คุณชิน”
“สวัสดีครับ คุณหญิง”
แม้ว่าจะแต่งงานกันมาหลายเดือนแล้ว สรรพนามที่ใช้เรียกกันและกันก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน นภิสาไม่คิดจะเรียกร่างตรงหน้าด้วยถ้อยคำอื่นใด เนื่องจากเธอไม่คิดอยากสนิทสนมกับเตชินท์มากไปกว่าที่เป็นอยู่ ในขณะที่เตชินท์เองก็ไม่คิดอยากเสียเวลาหาคำหวานอื่นมาใช้เรียกภรรยาของตนเอง ในเมื่อต่างฝ่ายต่างรับรู้ถึงความเป็นจริงดีว่า การแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงฉากบังหน้าเพื่อรวมธุรกิจเข้าด้วยกันเท่านั้น
“นี่ชุดของคุณ”
เธอรับถุงกระดาษสีดำจากแบรนด์ชื่อดังในห้างคนรวยมาถือเอาไว้อย่างเกรงใจ เนื่องจากพอจะเดาได้จากน้ำหนักว่าภายในนี้ไม่ได้มีเพียงแค่เสื้อผ้าอย่างแน่นอน และมูลค่าของมันก็คงไม่ใช่น้อยๆเลยทีเดียว
“คุณถึงกับต้องซื้อกระเป๋ามาให้ถือด้วยเลยเหรอคะ?”
“ผมก็แค่คิดว่า อะไรที่มาเป็นเซ็ตมันคงจะดีกว่าขาดๆเกินๆเท่านั้น ถ้าคุณชอบก็คงจะดีครับ”
เป็นผู้ชายที่มีวาจาน่าฟังทีเดียว หากเธอไม่ได้ยินน้ำเสียงจากใจของผู้ชายคนนี้ในวันแต่งงาน เธออาจจะตกหลุมเขาในไม่ช้าก็เป็นได้
นภิสาแค่นยิ้มให้กับตนเอง ก่อนจะเอ่ยขอบคุณแล้วถือถุงตรงเข้าไปในห้องอาบน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะออกมาในชุดเดรสสีดำเปิดไหล่แบบเรียบๆ พร้อมเครื่องประดับชิ้นงามบนลำคอขาวเนียนและต่างหูเพชรขนาดเล็กจากคาร์เทียร์ที่เตชินท์สั่งให้คนไปเลือกสรรมาให้เป็นอย่างดี โทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์ของเธออยู่ในคลัทช์สีเงินขนาดพอดีมือ จริงอย่างที่เตชินท์ว่า ทั้งหมดทั้งมวลนี้ลงตัวราวกับตั้งใจสั่งตัดมาเป็นเซ็ตเพื่อเธอโดยเฉพาะ นี่หมายรวมถึงรองเท้าส้นสูงประดับคริสตัลที่วางอยู่ด้านหน้าเตียงใหญ่อีกด้วย
"คุณหญิง มานั่งตรงนี้สิครับ"
เจ้าหล่อนเดินมานั่งลงที่ปลายเตียงตามที่ชายหนุ่มบอกอย่างไม่เข้าใจนัก ก่อนจะอุทานดังเมื่อเขาก้มลงคว้าเรียวเท้าของเธอเพื่อสวมรองเท้าส้นสูงให้อย่างบรรจง
ชายคนนี้เป็นคนแบบไหนกันแน่นะ นภิสาอดสะท้อนในใจไม่ได้ แม้จะไม่ใช่ชายอันเป็นที่รัก แต่ด้วยท่าทางการปรนนิบัติอย่างทะนุถนอมที่อีกฝ่ายมีให้เธอ เธอก็จำต้องยอมรับว่ารู้สึกดีและได้ยินเสียงหัวใจของตนเต้นรัวอย่างแจ่มชัด
“ไปกันเลยไหม รถรออยู่ด้านล่างแล้วครับ”
“นี่คุณไม่ได้ขับไปเองเหรอคะ?”
“ไม่ครับ ผมสั่งให้คนรถไปส่ง จะได้รอรับตอนขากลับด้วย เพราะเราสองคนคงต้องดื่มกันพอควร”
“แต่ฉันไม่ค่อยชอบดื่มเท่าไหร่...”
“อย่างน้อยก็ต้องดื่มเพื่อมารยาทครับ ไม่ต้องห่วง ผมส่งคุณถึงบ้านแน่นอน”
“... ก็ได้ค่ะ”
อย่างไรเสียวันนี้ก็เป็นวันดี เธอจะฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่ค่อยชอบบ้างก็คงไม่ทำให้ความสุขนี้ลดหายไปมากนักกระมัง
Talk: ลงสองวันติดกัน >-<
แล้วหลังจากนี้ก็หายไปร่วมสัปดาห์เหมือนเดิมนะคะ TwT
พอดีสัปดาห์นี้วันเสาร์มีเวลา ก็เลยรีบปั่นรีบลงให้หายคิดถึงกันได้สองตอน (ใครเขาคิดถึงเธอ/me)
หวังว่าจะพอมีเวลา แล้วจะรีบมาลงต่อนะคะ
อ้อ กลัวบางคนไม่ทันเห็น เมื่อวานนี้มีตอนที่ 22.5 อยู่หน้า 34
อย่าลืมไปอ่านกันนะคะ เดี๋ยวจะไม่ต่อเนื่อง ^^
หัวข้อ: [[THE CAGE]] . . . กรงรัก . . . ** รวมเล่มแล้วค่า p.59 ** (อ่าน 600054 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก