ตอนที่239 เมื่อเค้า(นิว)ป่วย
ปัจจุบัน วันก่อนๆ
จากตอนนี้แล้ว ผมให้ไอ่นัดลงไปซื้อยาที่เซเว่นให้ นานนนนนนน จนผมต้องลงไปตาม รู้ไม ลงไปเจอมันทำอะไรอยู่ ยืนคุยกะเพื่อนมันอยู่ริมฟุตบาท 3คน รวมกับมัน
กุว่าละ ทำไมถึงนาน
“ไหนยา ซื้อยังนิ”
“เออ ลืม” เป็นคนอ่านจะโกรธไมละ
“ไม่ต้องละ เดี๋ยวไปซื้อเอง”เพราเซเว่น ไม่ถึง10ก้าวก็ถึงละ
“อ้าวววว งอนอีกละ เมียกรู”
“เมียยยพ่องดิ”ผมตะโกนกลับไป โมโหวะ
ผมซื้อยาเสร็จก็แอบเดินอ้อมเสาเข้าประตู พุ่งใส่ลิฟท์เลยเพราะมีคนกำลังจะขึ้นพอดี
กินยาเสร็จก็นอนเลย เคนเป็นไปปวดตัว เมื่อยๆหนักๆหัวเวลาก้มยิ่งปวดเหมือนจะวูบเลยอะ
นอนไปนานเท่าไรไม่รู้ ยิ่งดึกยิ่งหนาว
“โอ้ยยยยยยย ฮึๆๆ ฮือออออออออ”
“โอ้ยยยยยยย ฮึๆๆ ฮือออออออออ”
“โอ้ยยยยยยย ฮึๆๆ ฮือออออออออ”ผมนอนครางทั้งคืนอะ ไม่ใช่ๆ อย่าคิด ไม่ได้ทำไรกัน
“ตัวเองๆๆๆ ไหวป่าว”ไอ้นัดเขย่าตัวผม
“อย่าเขย่า เจ็บ โอ้ยยยยยยย ฮึๆๆ ฮือออออออออ” เวลาผมป่วย ชอบร้องไห้ งอแง อ่ะ ไม่รู้เป็นไรเหมือนกัน
“ไปโรงบาลเถอะ เดี๋ยวจะแย่กว่านี้ ยังไม่อยากเป็นม้าย”มันพูดแค่นี้ แล้วก็ลุกไปเปิดไป ทำไรกุๆกักๆ ของมันไม่รู้ไม่ได้ลืมตาดู ผมไม่อยากเถียงไม่อยากอะไรทั้งนั้น
“ใส่ลุกมาใส่เสื้อผ้าก่อน”
“ใส่ไปไหน”
“ไปหาหมอไง”
“ไม่เอา”
“เฮ้ย ทำไมดื้อจังวะ”
“รอดูอีกแปปก่อน หยิบยาให้หน่อยดิ”
“เฮ้ย ดื้อวะแมร่ง”แต่ก็เดินไปหยิบให้นะ
“เวลา ตี อะไรแล้ว”
“ตี1กว่าแล้ว”
“เมิงนอนเถอะ ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวบอก”ผมลุกไปปิดไฟให้มันนอน แล้วผมก็เดินเข้าน้ำไปฉี่ อาศัยความเคยชินคลำทางไป
ออกมาจากห้องน้ำผมนั่งพักขนเก้าอี้หน้าคอม นอนแบบนั่งๆแบบนั้นแหละ ปวดหลังมาก ต้องหาท่านอนแปลกๆ
สักพักกำลังจะหลับ ไอ้นัดเปิดไฟอีก
“มาหลับอะไรต้องนี้เนี้ย ไปหาหมอลุก ตัวร้อนนะเนี้ย”
“ลุกไม่ไหวอะนัด”
“แปป”มันไปสะพายเป้ แล้วเอาหัวมามุดใต้แขนผม ผมก็ยอมลุกโดยดีนะ ไม่ไหวจิงๆ เป็นอะไรที่ทรมานนะเป็นไข้เนี้ย
“ลิฟท์ห่าแมร่งก็อยู่ซะชั้น1เลย”มันก็ด่าไปทั่ว
รอเกือบ5นาทีมั้ง ลิฟท์ถึงเสด็จมาถึง
“ลุง เรียกแท็กซี่ให้ผมด้วยคับ”มันบอก รภป เค้าก็วอร์ กัน สักพักแทคซี่ก็มา
“ปล่อยได้แล้วเดินเองไหว”
“ไม่ๆขึ้นเร็วๆเถอะ”
“พี่ไปโรงบาล เปิดไฟฉุกเฉินให้ด้วยคับ”แหม พูดเหมือนกรูกำลังจะตาย ผมได้ยินนะ แต่ไม่มีแรงเถียง
แทคซี่เค้าก็ใจดีทำตามที่มันบอก ผมก็หลับตาตลอดทางนะ แต่ทำไมรู้ว่าแทคซี่ทำตาม เพราะเสียงต๊อกแต็กๆ ไง ตาผมหลับ แต่หูผมไม่ได้หลับนะ อโด่
“ขึ้นเตียงไหวไม ตัวเอง”
“เดินได้ ไม่ขึ้น”
“พี่ขอรถเข็นพอ”มันบอกคนที่เข็นเตียงมา ทำอยากกะกรูใกล้ตายนะ
เค้าเข็นผมเข้าห้องฉุกเฉิน โรงบาลเย็นอย่างกับห้องดับจิต (พูดเหมือนเคยเข้า) แล้วก็พยุงผมขึ้นเตียง ไอ้นัดหายไปตอนไหนผมก็ไม่รู้
ผมนอนอยู่บนเตียง พยาบาลเค้าก็มาวัดนั่นวัดนี่ ซักประวัติ แล้วหมอก็มาดู โดนจิ้มตูดด้วย (ทำไมต้องจิ้มตูดด้วยวะ แขนก็มีเนื้อที่หลายร้อยตารางวา เคืองวะอายหมอด้วย)
หมอบอกให้นอนดูอาการสัก 1วัน 2วันก่อน
งานงอกแล้วไง ผมเบื่อนะนอนโรงบาล แต่ตอนนั้นร่างกายไม่ไหวจิงๆเลย ยอมๆไป หมอเลยให้คุยเรื่องห้องกับพยาบาล
“มีญาติมาด้วยไมคะ”พยาบาลถาม
“มีคับ น่าจะอยู่ด้านนอกมั้งคับ”
“นะ เดี๋ยวคนไข้ ให้ผ้าปิดปากไว้ด้วยนะคะ”เค้ายื่นผ้าปิดปากให้ผม
“คับ”
“เป็นไงบ้าง ตัวเอง”
“เหมือนเดิมอะ”เพิ่งโดนฉีดยาไม่ถึง5นาที หายก็บ้าแล้ว ยาเทวดาก็ว่าไปอย่าง
“เดี๋ยวให้คนไข้ขึ้นไปพักต่อบนห้องนะคะ”พยาบาลมาพร้อมบุรุษพยาบาล(ดูแล้วหน้าจะนางพยาบาลเหมือนกันนะ) เพราะได้ยินเสียงคุยกัน อะไรไม่รู้ แต่ “อีดอก” ก่อนที่จะเดินมาถึงเตียงผมอีก
เค้าเข็นเตียงผมขึ้นลิฟท์ เข้าห้องไป
พอเค้าออกไปหมด
“นัดค่าห้องคืนเท่าไรวะ”
“900เอง”
“ห้องเดี่ยวเนี้ยนะ900”
“อืม นอนเถอะ จะได้รีบหาย รีบกลับ”
“อืม เอาใบนั่นมาดูดิ” กระดาษA4ที่บอกเบอร์สั่งอาหาร เบอร์เคาร์เตอร์พยาบาล
“เอาทำไม”
“ดูเฉยๆ” มันก็หยิบให้นะ สรุป ผมก็ยังไม่รู้ว่าค่าห้องคืนเท่าไร ไม่ใช่ไรหรอก ช่วงนี้ไม่มีตังด้วย
“นอนละ เค้าง่วงอะ ตัวเอง”
“อืม ปิดไฟเลย”ปิดไฟปุ๊ป พยาบาลเคาะประตูปั๊บ
มาใส่น้ำเกลือให้ผม
“พี่ต้องใส่ด้วยหรอคับ”ผมสงสัย
“คะ ไม่เจ็บหรอก มดกัดเจ็บกว่า”ผมอายุ20กว่าแล้วนะ พี่หลอกผมไม่ได้หรอกมุกนี้อะ
“คับ”รู้ทั้งรู้ก็ยังคับ
เดี๋ยวสายๆ เช้าจะมีอาหารเช้ามานะคะ ช่วงสายๆหมอจะเข้ามาดูอาการ คนไข้พักผ่อนตามสบายเลยนะคะ เพราะยาจะทำให้ง่วง คนไข้รับกระเป๋าไมคะ”
“คับๆ (คับๆนี่ไม่ได้รับกระเป๋านะ แต่คับคือรับทราบ)พี่ผมอยากรู้รายระเอียดค่าใช้จ่ายต่อวันได้ไมคับ”
“ได้คะเดี๋ยวตอนเช้าจะมีรายละเอียดมาแจ้งให้ทราบ คนไข้สามารถชำระวันต่อวันก็ได้ หรือ ทีเดียวตอนออกเลยก็ได้นะคะ”
“คับ”ผมกลัวมันแพง เพราะผมไม่มีตัง เนี้ยแหละปัญหา เวลาผมไม่สบายผมไม่อยากให้แม่รู้เลย เค้าจะเป็นห่วง
สักพักเค้าเอากระเป๋ามาให้ด้วย งงนิดๆ เปิดดูเป็นพวกของใช่ สบู่แป้ง ยาสระผมอะไรประมาณนี้ ไอ้นัดด่าว่าเอามาทำไม มันเตรียมมาแล้ว กรูไม่ได้บอกเค้าว่าจะเอา สรุปก็เอาไว้จนได้
ผมนอนคิดอะไรเพลิน คิดไปถึงไปตอนผมเป็นไข้เลือดออกครั้งก่อน ผมก็มาที่โรงบาลนี่นะ คิดถึงตอนที่ผมเอาตังไปคืนไอ้นัด คิดไปคิดมา ก็มีเสียง
“คร็อก..............ฟี่............
คร็อก..............ฟี่............
คร็อก..............ฟี่............”ผมหันไปมองมันตามแสงสลัวๆ สัสหมา นอนกรนซะไม่สงสารคนไข้อย่างกรูเลย นอนมั้งดิ
zZZzzZZZzzZZZZ
zZZzzZZZzzZZZZ
zZZzzZZZzzZZZZ
zZZzzZZZzzZZZZ
ก็อกๆ
“ขออนุญาตคะ”ผมยังไม่ตอบก็เข้าละ จะขอทำไม
“ขอวัดไข้หน่อยนะคะ”
“คับ”ก็ซักนั่นนี่อีกรอบ”แล้วก็ไป ผมก็หลับต่อ ก่อนหลับหันไปมองไอ้นัด ขาข้างนึงพาดอยู่บนพนักพิง อีกข้าง เหยียดไปกับพื้น ตัวอยู่บนโซฟา สรุปคือมันนอนอ้าขาเกือบ180องศานั่นเอง ดีนะใส่ขายาว
เห็นสภาพมันแล้วเพลีย นอนต่อดีกว่า
“ตัวเอง ข้าวมาแล้วลุกไปล้างหน้าไหวไม”
“ไหวๆกี่โมงแล้วนัด”
“โน้น บนผนัง”แค่บอกเลขมาก็จบละ ยังกวนทีนอีก
“เอออออออออออออออออออ”
ผมลุกไปล้างหน้า
“เมิงไม่ลงไปหาข้าวกินละ โทรสั่งก็ได้ จะได้กินพร้อมกัน”ไม่ใช่อะไรหรอก ผมเปิดฝาปิดอาหารแล้วละเหี่ยใจ จะกินกับมัน
“กินอะไรดีละ”
“อะไรก็ได้ เผ็ดๆ”
“พริกกระเหรี่ยงไม”
“เมิงอย่ากวนให้มากได้ไมนัด เดี๋ยวปั๊ดๆ”
“อ้าวก็บอกเองอยากกินอะไรเผ็ดๆ”
“เอาส้มตำ ต้มแซป อะไรแบบนี้อะ”
“บ้าไง ตรงไหนมันมีขายละ”
“ลองลงไปหาดิ”
“ไม่อะ เพ้อเจ้อ ยังไม่8โมงเลย ใครเค้าจะเปิดร้านแต่เช้าวะ”
“เออ ตอนเที่ยงนะ”
“อืม”
“เมิงไม่ไปเรียนไง จะสายแล้วนะเนี้ย”
“ไปทำบ้าอะไร เมียนอนอ้าปากพงาบๆอยู่ไม่เห็นหรอ ถามไม่คิด”
ผั๊ว!!!!!ผมคว้ากล่องกระดาษทิสชูที่อยู่โต๊ะหัวเตียงได้โยนโดนกกหูมัน แต่มันไม่เจ็บหรอก กล่องกระดาษ ถ้ามันเจ็บคงไม่เลิกคิ้วใส่หรอก
สรุปก็โทรสั่งข้าวของโรงบาลนั่นแหละกิน อยากกินไฮโซด้วย ข้าวผัดอเมริกัน แต่ขอโทษนะพ่วงน้ำพริกกะปิมาด้วย ไข่เจียวชะอม ผมอะกิน มันก็กินแต่ข้าวผัด
หมอตรวจเสร็จ ก็นั่งมองแต่ทีวี ดูนกเพนกวิ้ง มีแพนด้า ยีราฟทั้งวันอะ มองทีวีไปๆมาๆหันไปมองหน้ามัน มันหลับคับ นอนอ้าปากด้วย อยากเป็นแมลงวันมาก จะบินเข้าไปสักร้อยตัว ผมเอารีโมทโยนใส่พุงมัน แล้วแกล้งหลับ
“กวนทีน”มันด่าผมแค่นี้ แล้วนอนหันหลังให้ผม
สรุปใครป่วย แล้วใครมาเฝ้าใคร เป็นคำถามที่คาใจผมมาจนตอนนี้
“นัด อยากินส้มตำวะ ดูดิมีจานป่าว”ผมปลุกมัน ถ้าไม่ติดสายน้ำเกลือ เดินไปดูเองละ
“อืมมมมม มี”เมิงยังไม่ลืมตาเลย ตอบว่ามี เมิงเป็นอับดุลหรอ
“กี่ใบ”
“หลายใบ”
“เฮ้ออออออออออออออ ลุก ลงไปซื้อส้มตำให้หน่อยดิ เอาเผ็ดๆนะ ขนมจีนด้วย”
“โอ้ย จะนอน”สัส ขึ้นเสียง
“นะนะ”
“เฮ้ออออออออออออ”มันถอนหายใจยาวๆแล้วลุกเข้าห้องน้ำไป ก่อนเดินไปยังเหล่ตามองผมอีก
ผมเอากระดาษ ที่ผมเขียนของที่ผมอยากกินให้มัน
“ตำปูม้า เผ็ดๆ ขนมจีนต้มแซบ แตงโมสีเหลือง ฝรั่งแช่บ้วย น้ำส้มคั้น โห อะไรเนี้ยเยอะขนาดนี้จะไปเดินหาที่ไหนวะ” มีแต่ของต้องห้ามทั้งนั้น ถ้ายายผมอยู่ตรงนี้นะ โดนด่าเละแล้ว แต่ไอ้นัดไม่รู้หรอกว่า อะไรผิดสำแดงไข้ แต่ผมก็ไม่กลัวนะอยู่ใกล้หมอแล้วนิ
“ก็ไม่รู้สินะ”
“ไปเองไม”
“..............................บอกพยาบาลมาถอดสายน้ำเกลือดิ กรูไม่ง้อเมิงหรอก”
มันปิดประตูดังปั้ง แล้วหายไปร่วม ช ม
1ชั่วโมงผ่านไป มันกลับมาพร้อมของเต็มมือ ผมได้กลิ่นตั้งแต่มันเดินอยู่หน้าโรงบาลละ (เพ้อเจ้อ) น้ำลายแตกมากกกกก
แต่ดีที่มันมาช้า เพราะพยาบาลเพิ่งมา วัดนั่นวัดนี่เมื่อกี้เอง
“ลุกมากิน”
“เออรู้แล้ว ขอเวลาคว้าเสาน้ำเกลือหน่อยไม่ได้ไง”
“เดินมาก่อน เอาไว้ก่อนเสาอะ เดี๋ยวไปหยิบให้”ผมก็ยืนมองตั้งแต่ต้นเสา ยันปลายเสาคิดตามที่มันพูด
มันโง่ หรือมันบ้า สายน้ำเกลือยาวไม่ถึงสองเมตร จะให้เอาไปแต่กระปุกแล้ว จะเอาไปห้อยตรงไหนวะ ไอ่ฟาย
ผมก็พยายามลากเสาไปจนได้นะ เพราะลากไปขวา มันเลี้ยวซ้าย ดันไปข้างหน้ามันก็ไปซ้าย
แค่มันแกะถุง น้ำลายก็แตก โป้งป้างๆๆๆๆ เต็มปากเลย อะ ยิ่งกว่าพลุวันที่5ธันวามหาราชอีก
“ดูดิ เลือดไหล เข้าสายน้ำเกลืออะ”มันว่าผม
“เอ้า แล้วจะให้ทำไง เดี๋ยวมันก็เข้าไปคืนอะ”
“บอกให้เอาไว้ก่อนไง”
“สัส เมิงใช้อะไรคิดวะ หัวอะ โบ๋แล้วมั้ง”
“จะกินไม”
“กิน”
“เงียบปากไป”อ้าวววววววววววววววว กรูผิดว่างั้น
“อะ ช้อนกินให้หายอยากซะ”
“เมิงกินไม”
“ให้กินไมละ”
“ไม่” มันวางช้อนเพร้ง!!!!!ใส่จาน ไปนอนดูทีวีเฉยเลย ผมได้แต่เอี้ยวตัวมองตามตาปริบๆ
“อ้าว เป็นไรวะ แค่พูดเล่น เมิงตัวเท่าหนอนไง งอนอยู่ได้ ลุกมาๆ”
“.........................................................”
“นัด”
“.........................................................”ผมไม่สนละ เปรี้ยวปาก
“โอ้ยยยยยยยยยยยยย อร่อยจังวะ อยากเห็นหน้าแม่ค้าวะ มีลูกสาวไมวะ กรูจะให้แม่ไปขอ”ผมพูดไปกินไปคนเดียว
“อันนี้ก็อร่อย ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”ซดน้ำต้มแซปดังๆ
ไม่ถึง2นาที มันก็เดินมานั่งกินกับผม
แต่พูดกับผมสักคำนะ
อยากบอกว่าได้ใจมาก หูอื้อเลย น้ำส้มหมดขวดใหญ่อะ
กินเสร็จก็พากันเคลียร์ สถานที่ให้เป็นเหมือนเดิม กลับไปประจำที่รอหมอมาตรวจ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พยาบาล สาว3คน (คนที่ตุดๆเข็นผมมา รวมเป็น3คน) กับหมออีกคน
เข้ามาพากันทำจมูกเหมือนแมวอะ ฟุ๊ดๆฟิ๊ตๆ แต่ผมว่าคงรู้อะ เพราะกลิ่นปลาร้ามันแรง พวกผมอยู่ในห้องนานชินกลิ่นแล้วไง ผมก็ลืมคิดถึงตรงนี้ว่ากลิ่นต้องค้างแน่เลย
ไอ้นัดเหมือนรู้งานเดินไปเปิดหน้าต่างออก
สรุปผมได้หลับบ้าน คืนนั้นเลย ได้นอนโรงบาล1วัน1คืน เพราะหมอบอกอาการดีขึ้นแล้วให้ไปพักที่บ้านได้
ไอ้นัดบอกค่าห้อง900 แต่จิงๆแล้ว1200 มันรู้ว่าผมไม่อยู่แน่ๆ แต่มันก็ดีแล้วเพราะกินส้มตำได้
กลับบ้านมา มันก็นอน ผมอะนอนไม่หลับเลย
โพลล์
หัวข้อ: ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษ ทุกคนด้วย ที่หายไป หลายปีเลย55555555555555 (อ่าน 3024849 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก