(๕)
เสียงคลื่นที่สาดซัดเข้าริมฝั่งดังซู่ซ่าแย้งกับความเงียบสงบของทะเลยามเช้า แสงสีทอที่กำลังจะโผล่ขึ้นจากผิวน้ำที่เห็นอยู่ไกลๆก็ช่วยให้รู้สึกอบอุ่มขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ร่างบางของไอซ์ที่นั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนมองภาพตรงหน้าอย่างรู้สึกดีใจที่ได้กลับมาเห็นทะเลที่ประเทศบ้านเกิดอีกครั้ง ความรู้สึกอิ่มเอมในหัวใจกับเรื่องราวภาพในอดีตที่ตนเคยได้มาเที่ยวกับครอบครัวฉายชัดขึ้นมาในหัว เรียกรอยยิ้มหวานให้ยกยิ้มขึ้นมาอย่างง่ายดาย
วันนี้เข้าวันนี้สองแล้วที่ไอซ์ ภิและเอ็กส์เดินทางมาเที่ยวที่เกาะแห่งหนึ่งที่จังหวัดกระบี่ตามคำชวนของไอซ์ซึ่งไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ ถึงใจจริงไอซ์อยากจะมาเที่ยวกับคนที่พึ่งได้มาเป็นคนรักสองต่อสองแต่ด้วยเพราะเขาก็อยากใช้เวลากับเอ็กส์ด้วยเหมือนกันจึงบังคับลากให้เพื่อนที่เปรียบเหมือนพี่ชายคนโตมาด้วย
อีกอย่าง...ไอซ์ไม่อยากให้ภิต้องอึดอัดใจมากเกินไปถ้าต้องมากับเขาเพียงแค่สองคน
ถึงภิจะรับปากว่าจะยอมทำตามใจทุกอย่าง จะทำตัวเป็นคนรักของไอซ์ให้ครบสองเดือนตามที่ขอไว้ แต่ใจจริงไอซ์ก็รู้ว่าเพื่อนรู้สึกขัดค้านอยู่ไม่น้อย
“ตื่นนานแล้วเหรอว่ะ”เสียงเข้มของเอ็กส์เอ่ยถามร่างเล็กที่มองเหม่อออกไปในทะเลที่ยังไม่สว่างดี ทะเลที่ไม่ใช่สีฟ้าแต่กลับเป็นสีโคลนที่มองแล้วดูน่ากลัว
“ตื่นได้ซักพักแล้ว เอากาแฟมั้ยเดี๋ยวเราไปชงให้”ไอซ์ยิ้มถาม แต่เอ็กส์ปฏิเสธด้วยการส่ายหน้า ก่อนจะนั่งลงข้างๆของเพื่อนตัวเล็กที่หันกลับไปมองไอ้ทะเลที่ดูน่ากลัวนั้นอีกครั้ง ใบหน้าคมมองเพื่อนรักแล้วถอนหายใจออกมาช้าเรียกความสนใจของไอซ์ให้หันกลับมามอง
“เป็นไรเอ็กส์ เบื่อแล้วเหรอ พึ่งมาถึงเมื่อวานเองนะ อะไรจะขี้เบื่อไวจัง”ถามเสียงเศร้าแต่สีหน้าไม่รู้สึกรู้สา ถ้าเป็นไม่กี่วันก่อนเอ็กส์คงจะนึกโมโหที่โดนทำหน้าตาแบบนี้ใส่แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เพราะเอ็กส์รู้ว่าไอซ์ทำแบบนี้เพราะอะไร
...เพราะแค่อยากทำให้ตัวเองเข้มแข็ง...
“กูไม่ได้เบื่อหรอก แค่คิดเรื่องของมึงแล้วกูหนักใจ”บอกออกไปตามตรงที่คิด เอ็กส์ไม่สบายใจที่รู้ว่า...คนป่วย...ยังทำร้ายตัวเองด้วยการเที่ยวเล่นแบบนี้
“อย่าคิดเยอะซิเอ็กส์ แก่ไว สาวๆไม่ชอบไม่รู้ด้วยนะ”ยิ้มล้อเลียนตามที่เคยทำเมื่อหลายปีก่อนทำเอาคนที่คุยด้วยถึงกับยิ้มออกมาอย่างลืมกลั้น มือหนายกขึ้นไปขยี้หัวที่มีกลุ่มผมสีดำปกคลุมจนยุ่งราวกับรังนก
ทั้งสองคนนั่งคุยกันตลอดทั้งเช้า ไอซ์เล่าเรื่องราวตอนที่ตัวเองไปอยู่ต่างประเทศให้เอ็กส์ฟัง คนฟังก็ตั้งใจฟังอย่าใคร่รู้เพราะหลายปีที่ผ่านมาเหมือนกับไอซ์ตัดขาดพวกเขาไป ทั้งๆที่อยากติดต่อแต่ก็ไม่รู้จะติดต่อไปทางไหน
เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะของทั้งสองคนดังจนทำให้อีกคนที่นอนหลับเพราะเหนื่อยกับการเดินทางเมื่อวานลืมตาตื่นขึ้นมา ดวงตาคมลอบมองออกมาทางบานเกร็ดของบ้านพัก ภาพตรงหน้าคือรอยยิ้มของเพื่อนที่หายไปนาน เสียงหัวเราะที่สดใสที่ตัวเองเคยฟังบ่อยจนชิน รอยยิ้มของภิปรากฏออกมาเมื่อเห็นไอซ์และเอ็กส์พูดคุยหัวเราะเหมือนเมื่อครั้งอดีต สุดท้ายจึงตัดสินใจลุกจากที่นอนเพื่อไปร่วมวงสนทนาด้วยความ...คิดถึง
“คุยอะไรกันอยู่ว่ะ เสียงดังจนทำกูตื่นเลย”เสียงของชายหนุ่มคนใหม่ที่พึ่งเดินเข้ามาทำให้เพื่อนรักทั้งสองหันไปมอง ไอซ์ยกยิ้มก่อนที่จะเอามือเล็กๆไปคล้องแขนของภิไว้ ถึงจะมีแรงขืนของชายหนุ่มแต่ภิก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ แค่ยังไม่ค่อยชินกับการถึงเนื้อถึงตัวของไอซ์ก็เท่านั้น
“คุยเรื่องที่ไอซ์มันไปอยู่ที่ต่างประเทศ มึงรู้มั้ยว่าไอซ์มันไปมาหลายประเทศแล้วนะ”เอ็กส์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะพูดเรื่องที่ตัวเองก็พึ่งรู้มาให้ภิฟัง
“พวกเราก็ลำบากลำบนเรียนแทบตาย ดูมันซิหนีไปเที่ยวคนเดียวไม่ยอมเรียน “เอ็กส์ยังบ่นไปตามประสาของเขา แต่คำที่พูดออกมาทำให้ภิหันไปมองหน้าคนข้างๆด้วยความสงสัย
“นี่มึงไม่ได้เรียนต่อหรอกเหรอ”
“หึ ไม่ได้เรียนอ่ะ เราไม่ชอบเรียนภิกับเอ็กส์ก็รู้ เราชอบถ่ายรูป ชอบเที่ยว”
“เออ ดีเนอะ ไม่อยากเรียนก็ไม่เรียน เคยคิดถึงอนาคตบ้างมั้ยว่ะ”ดุไปเพราะห่วงใย ไอซ์เข้าใจแต่ดวงตาโตก็ซ่อนแววเศร้าด้วยน้ำเสียงที่เอาแต่ใจจนไม่มีใครสังเกต
“ก็เราจะเป็นภรรยาภิ ให้ภิเลี้ยง จะไปเรียนเยอะทำไม ยังไงก็อยู่บ้านสบายๆอยู่ดี ฮิฮิ”เอ็กส์ส่ายหน้าขำกับคนตรงหน้าต่างจากภิที่ส่ายหน้าอย่างระอาหน่อยๆ
“พูดกับมึงเรื่องนี้แล้วกูปวดหัวว่ะ”
“ใช่สิ๊ๆ ถ้าปวดหัวนักก็ไปกินยานอนเลยไป ไปเอ็กส์เราไปกินข้าวเช้ากันเหอะ ปล่อยภิเขานอนไปเขาปวดหัววววววว!!”
“เฮ้ยย!! ได้ไง จะทิ้งกูให้กูกินคนเดียวหรือไง มาด้วยกันสามคนก็ต้องไปกันสามคนดิ”ภิโวยวายทันทีที่เหมือนจะถูกทิ้งให้ต้องทานข้าวเช้าเพียงคนเดียว
“ฮ่าๆ เออๆ ไม่ทิ้งหรอก มึงไปหล้างหน้าแปรงฟันไปสภาพงี้ทุเรศลูกตาว่ะ”
“จะให้กูไปยังไง ไอ้ลูกลิงนี่เกาะกูไม่ปล่อยเลย”ภิสบัดแขนข้างที่โดนกอดเบาๆ แต่ไอซ์ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นกว่าเดิม
“ฮ่าๆๆ โอ้ยปวดหัวกับพวกมึงโว้ยยย”เป็นเอ็กส์ที่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนทำให้อีกสองคนหัวเราะตาม คนที่เป็นเหมือนพี่ใหญ่มองทั้งสองคนแล้วก็นึกถึงวันเก่าๆ นึกถึงภาพในอดีตที่มีเรื่องราวของทั้งสามคนทั้งสนุกและอบอุ่นราวกับเป็นครอบครัว
ไม่ใช่แค่เอ็กส์เท่านั้นที่กำลังคิดแบบนั้น ภิเองก็คิดว่าตอนนี้ช่างเหมือนกันสมัยก่อนที่ไอซ์จะมาคอยออดอ้อนพวกเขาอยู่บ่อยๆแล้วไม่ภิหรือเอ็กส์คนใดคนหนึ่งก็จะยอมตามใจเสียทุกครั้ง แม้จะขัดใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้แต่ลึกๆแล้วภิเองก็โหยหาความอบอุ่นระหว่างพวกเขาสามคนเหมือนในครั้งอดีต
.....
.....
ภายในห้องอาหารเช้าของรีสอร์ทที่ทั้งสามคนเข้าพัก ที่ตอนนี้กำลังวุ่นวายไปด้วยผู้คนที่เข้าพักที่กำลังเดินไปตักอาหารกลับมาเพื่อรับประทาน ส่วนใหญ่คนที่เข้าพักที่นี่จะเป็นชาวต่างชาติหนักไปทางยุโรป มีแค่ไม่กี่โต๊ะเท่านั้นที่มองมาแล้วดูออกว่าเป็นคนประเทศเดียวกัน
ไอซ์ ภิ และเอ็กส์เดินไปตักอาหารของตัวเองกลับมาที่โต๊ะและนั่งทานกันเงียบๆ ภิกับเอ็กเลือกทานแฮมกับไข่ดาวในขณะที่ไอซ์ทานเพียงแค่น้ำส้มกับขนมปังชิ้นเล็กๆ
“สวัสดีค่ะ เป็นคนไทยใช่มั้ยค่ะเนี่ย...”เสียงแหลมของผู้หญิงเอ่ยถามทำให้ทั้งไอซ์ ภิ และเอ็กส์ต้องเงยหน้ามองยังคนที่เข้ามาใหม่
“ครับ คนไทยครับ”เอ็กส์ตอบและได้รับยิ้มจากหญิงสาวคนนั้นกลับมา ถึงจะงงๆแต่เขาก็ส่งยิ้มกลับให้เช่นกัน
“ดีใจจังเลยค่ะที่มีคนไทยมาพักที่เดียวกัน มากันสามคนเหรอคะเราชื่อนนนี่นะ ขอนั่งด้ววยคนนะคะ”ไม่ทันจะพูดอนุญาตนนนี่สาวสวยก็หย่อนตัวลงที่เก้าอี้ข้างๆภิตรงข้ามกับไอซ์ซึ่งเป็นตัวที่ว่างอยู่
“ผมชื่อเอ็กส์ ไอ้นี่ภิ ส่วนนี่ไอซ์ครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสามคนเลยนะคะ โดยเฉพาะกับภิ”ทันที่ที่พูดเจอเธอก็ส่งยิ้มหวานไปให้อย่างไม่ปิดบังเจตนา ภิที่อึ้งกับคำพูดก็ได้แค่ส่งยิ้มเนือยๆกลับไปให้ด้วยมารยาทเท่านั้น
“แล้วสรุปมากันแค่สามคนเหรอค่ะภิ”
“อ๋อ...อ่าครับ สามคนครับ”
“ดีจังเลยค่ะ นนนี่ก็มาสามคนพอดีเลย แต่เพื่อนนนนี่อีกสองคนเขาเป็นแฟนกันนนนี่เลยเหมือนมาเที่ยวคนเดียวยังไงไม่รู้ซิ”
“ถ้าอย่างนั้นแล้วไม่กลับบ้านไปเลยล่ะ จะมาบ่นให้พวกเราฟังทำไม”เสียงเย็นของคนที่นั่งนิ่งๆอยู่นานพูดคิดมา ทั้งเอ็กและภิอุทานเบาๆเมื่อประโยคที่ได้ยินเป็นประโยคไล่คนแปลกหน้าแบบชัดเจนสุดๆ จนผู้หญิงตรงหน้าถึงกับหน้าเสีย
“แหม...อ..ไอซ์นี่ก็”
“อย่ามาเรียกชื่อเราแบบสนิทสนม จะเรียกเราก็เรียนแค่คุณก็พอ ไม่ต้องเอ่ยชื่อเรา ทางที่ดีม่ต้องมาเรียกเราจะดีกว่า”
“เฮ้ย ไอซ์...ไม่เอาน่า”ภิรับรู้ว่าไอซ์ไม่พอใจเรื่องอะไร แต่พอตัวเองปรามกลับได้รับสายตาดุที่ไม่คุ้นเคยส่งกลับมาจนต้องเงียบ ผิดกับผู้หญิงที่ถูกว่าที่ตอนนี้โกรธจนตัวสั่น
“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร!! ชั้นเข้ามาก็ไม่ได้เพราะอยากรู้จักเธอซักนิดเดียว!!”เสียงตวาดแหลมดังไปทั่วจนคนอื่นหันมามองที่โต๊ะของพวกเขาเป็นตาเดียวกัน ไอซ์แค่ยักไหล่ไม่ได้สนใจคนรอบข้าง จะมีซักกี่คนที่ฟังภาษาที่พวกเขากำลังด่ากันอยู่ออก แต่ถึงจะฟังออกก็เถอะ ไอซ์ก็ไม่สนใจอยู่ดี
เพราะคนที่จะอายไม่ใช่เขา...แต่เป็นผู้หญิงตรงหน้าของเขา
“แล้วเธอคิดว่าภิของเราอยากรู้จักเธออย่างนั้นเหรอ”เสียงเย็นพูดด้วยสีหน้าเฉยเมยจนทำให้สติของหญิงสาวแทบหลุด
“แล้วเธอเป็นผู้หญิงนะ ถึงยุคนี้มันจะเปิดกว้างมากขนาดไหนแล้วก็เถอะแต่ยังไงก็ควรทำตัวให้ดูเป็นผู้หญิงไทยบ้าง นี่อะไร เที่ยวทอดสะพานให้ผู้ชายทั้งๆที่ผู้ชายเขาไม่ได้มีท่าทีที่จะเล่นด้วยซักนิด”
“แล้วอีกอย่างที่อยากจะบอกนะ”ไอซ์ที่ยังไม่หยุดพูดค่อยๆลุกแล้วย้ายตัวเองไปนั่งบนตักกว้างของภิที่มองคนตัวเล็กด้วยสายตางงงันไม่ต่างจากคนอื่นๆ
“ก่อนจะเข้ามาจีบผู้ชายน่ะ ดูให้ดีก่อนว่าเขาเป็นผู้ชายจริงๆหรือเปล่า”เสียงเล็กพูดจบก็คว้าที่คอหนาแล้วโน้มตัวลงไปเอาปากแตะที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย ก่อนจะผละออกมาแล้วยิ้มยั่วให้ผู้หญิงที่กำหมัดตัวสั่นอย่างกับเจ้าเข้า
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”นนนี่กรีดเสียงร้องก่อนจะกระทืบเท้าแล้ววิ่งหนีออกไปด้วยความอับอาย ไอซ์หัวเราะและมองตามภาพนั้นอย่างขำๆแต่ก็ขำได้ไม่ได้เพราะถูกคนที่พึ่งจูบปากดันออกจากตักจนเกือบจะล้มกองกับพื้น
“มึงนะมึง ทำกูอับอายได้ตลอด”ภิพูดก่อนจะเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด ไม่ใช่เพราะถูกกันท่าจากผู้หญิงแต่เพราะถูกผู้ชายจูบต่อหน้าคนเยอะๆเป็นครั้งที่สอง
“ฮึฮึ ฮ่าๆๆๆ”เสียงเล็กหัวเราะกับตัวเองก่อนจะกลับมานั่งที่เกาอี้ตัวเดิมแล้วยกขนมปังก้อนเล็กที่ยังทานไม่หมดขึ้นมาใส่ปากตามด้วยน้ำส้มอีกอึกใหญ่ ก่อนจะหัวเราะกับตัวเองอีกครั้งต่างจากเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆที่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา
...เมื่อไรจะเลิกเป็นคนที่ไม่ใช่ตัวเองซักทีนะ...ไอซ์...
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ 
หัวข้อ: [กลับมาต่อ] [[ เกย์ร้าย--ผู้ชายรัก ]] บทที่ ๘ (ครึ่งตอน) วันที่ ๑๙ ก.ค ๒๕๕๗ (อ่าน 32563 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก