ตะวันคล้อยไปทางทิศตะวันตกแล้วแต่แสงแดดยังคงส่งแสงผ่านมาอย่างไม่ลดละ ร่างบางที่ยืนมองดูคนที่ตัวเองรักกำลังนอนอาบแดดเล่นอยู่ที่ชายทะเลอย่างสบายใจ วันนี้ทั้งวันเขาโดนงอนจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟน เนื่องจากตอนเช้าดันไปทำให้ภิต้องอับอาย ใจจริงอยากจะเข้าไปพุดคุยด้วยแต่ได้มองอยู่แบบนี้ก็รู้สึกไม่ต่างกัน
ไอซ์นั่งลงที่เนินทรายไม่ไกลจากภิเท่าไรนักเพื่อจะได้มองดูภิได้ถนัด พลางนึกถึงเรื่องราวตั้งแต่อดีตที่ทำให้ได้รู้จักและผูกพันจนเกิดเป็นความรัก
ยี่สิบปีก่อน...เป็นเพื่อนเล่นกันที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียน ภิมักจะมาชวนเดินเล่นบนกำแพงบ่อยๆ เป็นกำแพงเตี้ยๆที่สูงเท่าตัวของไอซ์ ด้วยความที่ภิเดินเล่นจนชำนาญจึงไม่เกิดอะไรแต่ไอซ์ไม่ค่อยชอบเล่นอะไรซนๆเกิดพลัดตก เป็นเรื่องต้องเชิญผู้ปกครองทั้งสองฝ่าย หลังจากเหตุการณ์นั้นด้านพ่อแม่ของภิก็พาลูกชายตัวน้อยของตัวเองไปขอโทษถึงที่บ้านไอซ์อีกรอบ ในขณะที่พวกพ่อแม่คุยกันถูกคอ เด็กทั้งสองก็ก่อความสัมพันธ์แบบเพื่อนสนิทข้ามห้องกันอย่างไม่รู้ตัว
ริมฝีปากบางยกยิ้มพลางลูบไล้รอยแผลเป็นจางๆที่บริเวณข้อศอกซ้ายที่ได้มาจากอุบัติเหตุเมื่อตอนนั้น
“แดดร้อนเกินไปนะ กูว่าเข้าบ้านเถอะ”เสียงเข้มของคนที่เปรียบเสมือนพี่ชายคนโตบอก ไอซ์เหลือบไปมองเอ็กซ์ก่อนจะยิ้มให้จนตาปิดเพื่อขอบคุณ แม้เอ็กจะบอกให้คนที่นั่งกับทรายเข้าไปอยู่ในห้องก็จริง แต่กลับถือร่มสนามขนาดใหญ่ที่ไม่รู้ไปเช่ามาจากไหนมาตั้งอยู่ข้างหลัง คล้ายว่าบอกให้เข้าห้องเป็นทางเลือกที่สองซะอย่างนั้น
“ไม่ร้อนแล้ว ขอบคุณนะเอ็กซ์”
“เออ ไม่เป็นไร...เฮ้ออ”ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งข้างๆกันก่อนจะถอนหายใจทิ้งทำเอาไอซ์หันกลับมามอง คิ้วขมวดอย่างสงสัย
“ถ้าคนที่มึงรักเป็นกู อะไรๆมันก็จะง่ายกว่านี้นะ...เฮ้ย!! ไม่ต้องมองกูแบบนั้น กูเปล่ารักมึง แค่กูไม่ใช่คนที่มีพันธะแบบไอ้ภิก็เท่านั้น ถ้าเป็นกูจะไม่มีใครเจ็บ”ดวงตาคู่สวยหม่นลงทันทีที่ฟังจบ ก้มหน้าพร้อมกับเขี่ยทรายที่อยู่ปลายเท้าเล่น ที่เอ็กซ์พูดก็เหมือนคำด่าที่ด่าเขาว่าเป็นคนทำร้ายความสุขคนอื่น
“...เอาจริงๆ ถ้าภิไม่แต่งงานเราก็คงไม่กลับมา รู้นะว่ามันเห็นแก่ตัวแต่พอรู้ว่าภิจะแต่งงานก็เหมือนว่าเรากำลังจะเสียภิไปตลอดกาล...เราก็แค่ไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีก เรา...ไม่อยากให้หัวใจดวงนี้ต้องสลาย ถึงจะเห็นแก่ตัวก็เถอะ”
“แล้วมึงไม่คิดจะบอกไอ้ภิจริงหรือไง ถ้ามันรู้ที่หลังมีหวังมันคงโกรธมึงแน่ๆ”คนถูกถามหันหน้าไปยังภิที่ยังนอนหลับรับลมทะเล สายตาที่หม่นอยู่แล้วกลับหม่นลงหนักกว่าเก่า
“เอ็กส์คิดจริงๆเหรอว่าหลังจากที่เราไปแล้ว ภิจะไม่โกรธไม่เกลียดเรา เราว่าไม่ต้องบอก...ยังไงภิก็ไม่เห็นเราเป็นเพื่อนอีกแล้วล่ะ”เสียงเศร้าบ่งบอกความรู้สึกที่อดกลั้นภายในใจได้เป็นอย่างดี เอ็กส์เองก็หมดหนทางที่จะช่วยเพื่อน ยิ่งรู้สาเหตุยิ่งไม่อยากขัดใจไอซ์เลยจริงๆ
“แล้วเหลือเวลาอีกเท่าไรถึงจะไป?”
“...สองอาทิตย์”ตาคู่สวยหลับลง นึกเสียดายข้อเสนอของภิที่ให้เวลากับเขาถึงสองเดือนแต่ตัวเองกลับมีเวลาแค่สองอาทิตย์ ที่ลากทั้งสองคนมาทะเลมาเที่ยวด้วยกันก็เพราะตระหนักว่าเวลาแค่สองอาทิตย์มันน้อยเหลือเกิน
ยังมีอะไรมากมายที่ไอซ์ยังไม่ได้จัดการให้เรียนร้อย ทั้งโฉนดบ้านที่เอ็กส์รับซื้อไว้ก็ยังไม่ได้โอน ทั้งอสังหาฯอีกไม่กี่รายการที่กำลังทยอยฝากขาย โชคดีที่พ่อกับแม่ของภิเป็นคนดูแลจัดการพวกนี้ให้
นั้นหมายความว่า...พอทุกอย่างจบลง
ไอซ์...จะไม่มีอะไรแล้วที่อยู่ที่เมืองไทย...แม้กระทั้ง...หัวใจ
“กูอยากโกรธมึง แต่กูก็ทำไม่ลง ไม่ใช่เพราะมึงป่วย รู้ใช่มั้ยไอซ์”ไอซ์ครางหือรับคำพูดของเอ็กส์ที่พูดจบก็ลุกขึ้นยืนปัดทรายออกจากกางเกงก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในบ้านพักของตัวเอง
ทำไมไอซ์จะไม่รู้ว่าทุกคนเอ็นดูตัวเองขนาดไหน เพราะรู้เลยกล้าที่จะเอาแต่ใจได้ขนาดนี้ และยิ่งกว่าคำว่าเอ็นดู ไอซ์รู้เสมอว่าทุกคนมองเขาด้วยความสงสารมาตลอด
ตั้งแต่เสียครอบครัว ต้องอยู่คนเดียวตั้งแต่ม.ปลาย เด็กผู้ชายตัวเล็กๆพยายามทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว ทำให้ไอซ์กลายเป็นคนที่มั่นใจในตัวเอง กล้าที่จะทำอะไรก็ตามที่ตัวเองอยากทำ
แต่ในความเป็นจริงทุกคนรู้ว่าทำไมไอซ์จึงเป็นเช่นนั้น
เพราะ...คนตัวเล็กคิดเสมอว่า...ไม่มีคนที่คอยแนะทางที่ตัวเองควรเป็น ควรไป ไม่มีใครคอยชี้นำว่าอะไรควรทำ...เพราะอย่างนั้นทุกคนที่รู้จักไอซ์มาจึงเห็นว่าเป็นที่คนน่าสงสารมากกว่าคนที่เข็มแข้ง
.....
.....
ในบ้านทรงไทยเรือนสวยที่ปกคลุมด้วยต้นไม้ใหญ่นานาพรรณ ยากเหลือเกินที่จะได้เห็นสภาพของสิ่งปลูกสร้างแบบนี้ใจกลางเมืองกรุงฯ หากไม่ใช่ว่าเป็นตระกูลเก่าแก่ที่ครอบครองพื้นดินที่มีมูลค่าเปรียบดั่งทองมาตั้งแต่สมัยก่อนคงไม่มีทางที่จะมาสร้างบ้านได้อยู่แบบนี้แน่ๆ
มนัสยาหรือแหวนถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเบื่อหน่ายเมื่อเห็นความวุ่นวายหน้าประตูหน้าบ้านของตัวเอง พวกนักข่าวแวดวงสังคมไฮโซมาดักรอทำข่าวไม่เว้นวัน แม้จะไม่ได้ข่าวอะไรแต่ดูว่าฝ่ายนั้นไม่ยอมให้ข่าวดังนี้เงียบหายไปง่ายๆ
ตัวแหวนเองไม่อยากจะออกไปพูดอะไรหรือให้ข่าวอะไรอีกเพราะอดีตคู่หมั้นของตัวเองขอเอาไว้
ภิ...ชายหนุ่มที่ตนคบหาดูใจมากว่าห้าปีเข้ามาอธิบายเรื่องราวที่ยากจะรับไว้ให้เธอฟัง แม้จะไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริงเพราะภิเองก็อ้างว่าไม่รู้ว่าไอซ์ทำลงไปเพราะอะไรแต่แหวนก็ไม่ได้อยากจะซักไซ้อะไรให้มากความ
เพียงแต่ยื่นข้อเสนอไปว่าหากภิเคลียร์กับทางนั้นได้เมื่อไรค่อยมาคุยกับตัวเองอีกทีว่าจะตกลงกันอย่างไร
“ไงค่ะยัยคุณแหวน หน้าตาบอกบุญไม่รับเลยนะ”เสียงหญิงสาวทักขึ้นจากทางด้านหลัง กแหวนหันไปมองเจอเพื่อนรักของตัวเองที่ยิ้มกวนอารมณ์ส่งมาให้
“ว่างหรืออิ้ง?”อิ้งหรือเพื่อนสนิทของแหวนยู่หน้าใส่ทันทีที่โดนถามคำถามเหมือนไล่กลายๆใส่
“ชั้นแค่เป็นห่วงหรอกย่ะ”อิ้งพูดแค่นั้นก่อนจะนั่งลงที่ม้านั่งใกล้ๆกับที่แหวนยืนอยู่
“ภิเขาว่าอย่างไรมั้งล่ะ ติดต่อมาบ้างหรือเปล่า?”เพื่อนสนิทถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง วันที่เกิดเรื่องอิ้งก็เห็นเต็มสองตาทั้งช็อคทั้งอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก เธอรู้จักกับแหวนตอนเข้ามหาวิทยาลัยและเห็นว่าคู่รักของเพื่อนก็รักกันดี แม้จะแอบรู้มาบ้างว่าแฟนเพื่อนแอบทำเจ้าชู้ แต่ก็เป็นเรื่องปรกติของพวกผู้ชายอยู่แล้ว แล้วยิ่งเป็นผู้ชายที่คบหาดูใจกับคนที่บ้านเคร่งครัดขนาดนี้ด้วยแล้วเธอว่าเธอเข้าใจฝ่ายชายดีเลยล่ะ
“ก็เห็นเขาว่าเขากำลังเคลียร์ทางนู้นอยู่ ขอเวลาสองเดือนอย่างที่ชั้นบอกเธอตอนแรกนั้นแหละ”พูดออกมาแล้วอดถอนหายใจไม่ได้จริงๆ เธอไม่ได้กลัวว่าภิจะไม่รักษาสัญญาแต่ระยะเวลาสองเดือนเธอกลัวว่าทางบ้านของเธอจะตัดขาดกับทางนู้นมากกว่า
“กลัวพ่อกับแม่เธอไม่เข้าใจล่ะซิ”อิ้งพูดอย่างกับมานั่งอยู่ในใจแหวน คบกันมาเจ็ดปีไม่เคยเสียเปล่า อย่างน้อยก็เข้าใจกันและกัน แหวนรับคำในลำคอพร้อมพนักหน้าเนือยๆ
“ที่จริงชั้นไม่เห็นความจำเป็นที่รอถึงสองเดือน”
“..???”
“ชั้นหมายถึงเธอไม่ควรให้โอกาสเพื่อนของนายภิ ชั้นไม่ได้เหยียดเพศหรืออะไรหรอกนะ แต่มันจะไม่เอาแต่ใจมากไปหรือที่จะแย่งกันไปแบบนี้ ทั้งๆที่ภิเองก็เห็นเป็นแค่เพื่อนเลยไม่กล้าขัดใจใช่มั้ย?”หญิงสาวพูดออกมาอย่างที่ใจคิด เธอเป็นคนที่มีความคิดเป็นคนสมัยใหม่ และคิดเสมอว่าสิ่งที่ตัวเองคิดว่าถูก สิ่งนั้นคือสิ่งที่ถูกต้อง
“ที่จริงเธอไม่เห็นต้องแคร์เพื่อนของนายภิคนนั้น ทำไมถึงไม่ให้นายภิเขาออกมารับผิดชอบและแก้ไขความเข้าใจผิด ถ้ารอถึงสองเดือนสังคมเขาจะคิดกันไปแล้วว่าภิเป็นเกย์ และเธอยัยคุณแหวน...เธอคือผู้หญิงที่เกือบถูกเกย์หลอกให้แต่งงานด้วย พอสองเดือนจะออกมาบอกความจริงก็มีแต่คนคิดว่าโกหก...คุณลุงคุณป้าก็คงไม่ยอมให้เธอคบกับเขาต่อแน่ๆ”สิ่งที่เพื่อนสนิทพูดมาดูมีเหตุผล และเมื่อแหวนคิดตามมันก็เป็นความจริงทุกอย่าง
ติดอยู่ตรงที่...ภิข้อร้องเธอไว้นี่แหละ
“แล้วตอนนี้ภิเขาอยู่ไหน ทำไมนักข่าวถึงมาออกันอยู่ที่บ้านนี้ละ”
“ไปทะเล...เพื่อนเขาชวน”ฝ่ายนู้นพึ่งส่งข้อความมาบอก
“หยุดเป็นคุณหนูผู้แสนดีได้แล้วยัยแหวน ไปเก็บเสื้อผ้าแล้วไปแย่งคนรักคืนได้แล้ว ชั้นจะไปด้วย”อิ้งพูดอย่างหมายมั่น แค่นึกว่าเพื่อนรักจะไม่ได้แต่งงานกันคนที่เหมาะสมกันอย่างภิก็นึกเสียดาย
“...แต่...ชั้นว่าไม่ดี”
“ทำไมจะไม่ดี?”
“ภิเขาขอเวลาคุยกับเพื่อนเขาให้เข้าใจ เห็นว่าจะตามใจเป็นครั้งสุดท้าย”
“...??”อิ้งทำหน้างง สงสัย ทำไมต้องตามใจในเมื่อเป็นแค่เพื่อน เธอคิดและกำลังจะถามแต่เหมือนแหวนจะรู้จึงรีบอธิบายก่อน
“ชั้นก็ไม่ได้รู้จักอะไรกับผู้ชายคนนั้นหรอก ตอนที่ชั้นเจอภิก็ไม่เจอกัน แล้วพอขึ้นมหาวิทยาลัยภิก็เล่าว่าเพื่อนคนนี้ไปเรียนต่อต่างประเทศ ระหว่างนั้นก็ไม่ได้กลับมาไทยเลย แต่ภิมักจะเล่าให้ฟังบ่อยๆว่าไอซ์...ผู้ชายคนนั้นน่ะเป็นคนยังไง”
“แล้วเป็นคนยังไง?”
“ก็...ภิบอกว่าเขาเป็นน่ารัก นิสัยดี ชอบอ้อนเหมือนน้องเล็กของบ้าน ขนาดภาคน้องชายภิเขายังอ้อนจนภาคดูแก่กว่า...ทุกคนเลยเอ็นดูเขามากน่ะ”แหวนเล่าตามคำพูดของภิทุกกระเบียดนิ้ว เพราะเธอฟังเรื่องของไอซ์มาบ่อยเหลือเกิน เวลาไปข้างนอกด้วยกันหากผ่านสถานที่หรือร้านที่มีวีรกรรมของไอซ์ ภิมักจะเล่าให้เธอฟังตลอด
“แต่ที่ชั้นเห็นวันงานนี่ไม่ใช่เลยนะ”แหวนก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ภิมักจะบอกตลอดว่าไอซ์จิตใจดี แต่คนที่เธอเจอวันแต่งงานกับตอนที่ไปบุกเข้าไปในห้องพักที่โรงพยาบาลเหมือนเป็นตัวร้ายในละครที่โกรธเกลียดความสุขของคนอื่น ดวงตามีแต่ความมืดมน
“เพราะงั้นแหละ ปล่อยให้ภิจัดการไปเถอะนะ ชั้นไม่อยากจะยุ่งกับคนแบบนั้นเลย บอกตรงๆว่าชั้นกลัว”...กลัวดวงตาที่มองมาคู่นั้นเหลือเกิน
“ไม่ได้! ถ้าปล่อยไปถึงสองเดือนจริงๆไม่แคล้วได้เป็นอย่างที่ปากชั้นว่าแน่ๆ”เพื่อนสาวไม่ยอมง่ายๆ บอกแล้วว่าแค่นึกว่าเพื่อนรักพลาดจากคนนี้เธอก็เสียดายแทน
“ไปเก็บของเดี๋ยวนี้เลย เก็บเผื่อชั้นด้วยสามสี่ชุด เดี๋ยวชั้นพาไปเอง ไม่ต้องกลัว...ชั้นอยู่ทั้งคน!!”อิ้งบอกอย่างหมายมาด เธอไม่ยอมให้เพื่อนต้องเสียคนดีๆและเหมาะสมกับเพื่อนรักอย่างแหวนไปแน่
กับอีแค่เกย์คนเดียว...ภายนอกก็แค่ผู้ชายตัวเล็กๆบางๆเท่านั้น
...ไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัวซักนิด!!!...
ตามเคลียร์นิยายทีละเรื่องๆก่อน อีกไอดีมีอีกเรื่องตั้งไว้แต่ยังไม่ได้ต่อ เอาเรื่องนี้ให้จบก่อน สู้เว้ยๆๆๆๆ
หัวข้อ: [กลับมาต่อ] [[ เกย์ร้าย--ผู้ชายรัก ]] บทที่ ๘ (ครึ่งตอน) วันที่ ๑๙ ก.ค ๒๕๕๗ (อ่าน 32565 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก